Bronnen bij Retorische trucs, vrijheid van meningsuiting: imoslims

In het artikel dat de inspiratiebron was voor dit item, werden een aantal praktische voorbeelden genoemd. Hier zijn ze bijna allemaal (de Volkskrant, 26-01-2013, door Jonathan van het Reve):
  Je mag het zeggen

(maar sommige opvattingen over de vrijheid van meningsuiting slaan nergens op)

Als het over de vrijheid van meningsuiting gaat, praten mensen opvallend vaak langs elkaar heen. Jonathan van het Reve geeft zeven voorbeelden van hoe het mis kan gaan.

1. Misbruik
...    Ook geloven sommige mensen dat je dingen kunt zeggen 'onder het mom van' de vrijheid van meningsuiting, of dat je haar 'verkeerd' kunt gebruiken. Zo zou Geert Wilders volgens de Organisatie van Islamitische Samenwerking de vrijheid van meningsuiting 'misbruiken' voor zijn 'haatcampagne' tegen de islam. Dat is echt onzin: de essentie van de vrije meningsuiting is juist dat je vrij bent om te zeggen wat je wilt, zónder dat iemand vooraf bepaalt wat goed en wat fout is. Het kan best dat anderen jouw uitspraken belachelijk, stompzinnig of kwetsend vinden, maar dat kan nooit 'misbruik' zijn. De vrije meningsuiting is er niet alleen voor redelijke, algemeen acceptabele uitspraken - integendeel zelfs.

2. De censuurschwalbe
Wat ook vaak gebeurt, is dat 'de vrijheid van meningsuiting' op zichzelf als argument wordt gebruikt. Krijgt iemand kritiek, dan antwoordt hij: 'Ja maar hallo ik heb toch vrijheid van meningsuiting? Ik mág dit toch vinden?' Alsof de ander hem zojuist, met een tegenargument, de mond heeft proberen te snoeren. ...
    Toen cabaretier Theo Maassen bijvoorbeeld onlangs in Pauw&Witteman geheel vrijwillig werd geïnterviewd over een 'foute' grap uit zijn show, klonk het massaal: 'Moet Theo zich nu verantwoorden? Belachelijk, hij mag toch zelf bepalen wat voor grappen hij maakt?!' Voor de gelegenheid verwarde men een VARA-talkshow met de Spaanse Inquisitie: een zuivere censuurschwalbe.

En waar ging de grap van Theo Maassen over? Geert Wilders!
  6. Dat is een taboe!
Als iemand beweert dat je iets niet 'mag' zeggen, bedoelt hij in verreweg de meeste gevallen dat het een taboe is. Maar verwarrend genoeg bedoelt hij meestal niet dat het voor hém een taboe is: het is een taboe voor ánderen, hijzelf praat er juist wel over. Vaak zelfs.
    Maar wat is een taboe? Zeggen dat je pedofiel bent, is bijna nergens bon ton, maar verder is er vooral grote verdeeldheid over wat je wel en niet 'kunt' zeggen. Zo gelooft een deel van Nederland dat er slechts een paar eenzame stemmetjes klinken tegen de oprukkende islam, massaal verguisd en tegengewerkt door de politiek correcte media. Maar als je in het andere kamp gaat informeren, hoor je dat schelden op moslims al jaren geen taboe meer is, dat Wilders het debat volledig domineert en dat het tegenwoordig welhaast 'verboden' is om iets relativerends over de islam te zeggen.

7: Laten we erover ophouden
Het omgekeerde gebeurt ook. Mensen die willen dat het ergens niet over gaat, hameren er juist op dat het géén taboe is: ze noemen het onderwerp 'niet relevant' of 'inmiddels voldoende behandeld' en stellen voor om de aandacht naar iets anders te verleggen.    ...
    ... Bas Heijne (NRC Handelsblad, 12 januari) en Francisco van Jole (Joop.nl, 14 januari) vinden dat juist de islam de laatste jaren ongevaarlijk is geworden, zodat die niet zo'n interessant doelwit meer is. Heijne spreekt meewarig over 'de Generatie '04, getraumatiseerd door de moord op Theo van Gogh' en volgens Van Jole is de discussie over de islam er een 'van het vorige decennium'. Volgens hem zijn 'de taboes waar [islamcritici] zich tegen verzetten in Nederland al lang door de tijd ingehaald'.

Islam voor en islam na.
    Eigenlijk gaat die hele discussie over de vrijheid van meningsuiting over slechts ''een onderwerp: de islam.
    Of beter: de moslims.
    Want die zijn sneu en zielig.
    Oh ja: en kwetsbaar.
    Als in "Sommige kwetsbare groepen ...


Naar Retorica, trucs , of site home ·.

10 mrt.2013