Bronnen bij Drugs, waarom: oorzaak vetzucht

Uit: De Volkskrant, 25-05-2007, van verslaggeefster Carlijne Vos

Vier tosti’s bij wijze van ontbijt

‘Ik heb een jongetje van 150 kilo in mijn poli. Ook zijn ouders zijn dik. Als ontbijt eet hij vier tosti’s. Gedurende de dag gaat er drie liter cola in. Maar hij en zijn ouders hebben er geen idee van dat ze belachelijk veel eten. Halveer die porties nu eens om te beginnen, adviseerde ik. Toen waren ze in tranen.’ ...

Red.:   En waarom waren ze in tranen? Hier is het antwoord:

Leids universiteitsblad Mare, 11-09-2008, uit: Erasmus Magazine (Rotterdam)

Dood doet eten

Vindt u dat er iets teveel van u is? Wilt u een paar pondjes verliezen? Doe uzelf dan een lol en sla het achtuurjournaal over. Kans is groot dat al die beelden van wereldwijde rampspoed u naar de koekjestrommel of chipszak doen grijpen.
    Dirk Smeesters, een onderzoeker van de Rotterdamse managementschool ontdekte samen met een Amerikaanse collega dat berichten over doden mensen aan hun eigen sterfelijkheid doen denken. Om dit ongemakkelijke gevoel te verdringen gaan kijkers aan eten en kopen denken.
    Eerder testen van Smeesters wezen al in dezelfde richting. Tijdens een computertest kregen proefpersonen het woord ‘dood’ te zien maar dan zo snel dat ze het niet registreerden. Een andere groep kreeg op gelijke wijze het woord ‘pijn’ te verwerken. De dood-groep zette na afloop meer op hun boodschappenlijstje en at meer koekjes.
 

Red.:   Ze zijn dus in tranen, omdat hen de troost tegen de narigheden van de maatschappij dreigt te worden afgenomen.
    Goh, en uit sommig onderzoek blijkt het weer om gedrag te gaan:

Uit: Volkskrant.nl, 15-01-2010, ANP

Obesitas is vooral een gedragsprobleem'

Mensen die te dik zijn, hebben vooral een gedragsprobleem. Ze hebben hun voedingspatroon niet onder controle, zijn impulsief, uiterst gevoelig voor snelle beloningen en eten graag vet eten en voedsel met veel calorieën.
    Ze hebben zichzelf minder goed onder controle. Daar is wat aan te doen. Therapeuten kunnen het eetgedrag veranderen. Dat is de conclusie van een onderzoek van de Universiteit Maastricht.
    Zwaarlijvige mensen staan vooral onder behandeling van diëtisten en artsen. ‘Dat is een vergissing. Obesitas moet binnen de GGZ worden behandeld’, aldus de universiteit vrijdag. De medische wereld erkent obesitas echter niet als psychologisch probleem. ...

Red.:    Maar in de laatste alinea laat men de aap dan toch maar uit de mouw: het is geen gedrags-, maar een psychologisch probleem - het ongewenste gedrag is het gevolg van een psychisch probleem. Maar dat  kan je natuurlijk moeilijker aan de slachtoffers verkopen.
    Middels is door de toenemende dikheid in Nederland ook alhier en probleem geworden, en wordt er hier ook onderzoek gedaan. Met een duidelijk resultaat:
 

Uit: Leids universiteitsblad Mare, 07-04-2011, door Bart Braun

Hij is niet dik, maar stevig gebouwd

Het gezellige dikkerdje en nog zes misvattingen over jeugdobesitas

Promovenda Rimke Vos deed onderzoek naar een Haags project om dikke kinderen te helpen met afvallen. Er valt een hoop te winnen, maar slank worden ze er niet van.

Nederlandse kinderen zijn superdik
Volgens de Landelijke Groeistudie van TNO is het percentage kinderen met overgewicht meer dan verdubbeld sinds de jaren tachtig. ...

Red.:   Maar waar het om gaat is dit:
 

Twee groepen in dezelfde maatschappelijke omstandigheden die alleen verschillen in cultuur - in dit geval de houding tegenover eten en dik-zijn. Het zit dus doodgewoon in wat men wil. Of beter: niet wil: gedisciplineerd en verstandig zijn.
    Na vele jaren eindelijk weer een teken van gezond verstand:


Uit: De Volkskrant, 27-07-2015, column door Aleid Truijens

Troost

Het was zo'n scène die er in een film een beetje te dik bovenop had gelegen. Een wijk met uitsluitend afro-americans in Memphis, Tennessee. ... Na een half uur vergeefs zoeken naar een niet-fastfoodrestaurant gingen we, uitgehongerd, toch maar naar McDonald's. Een rafelige vestiging met kapot meubilair, sterk riekend naar bleekwater. Wraps of salades hadden ze er niet.
    Er kwam een vrouw binnen met twee meisjes. 'Niet zo kijken!', siste mijn man. Mijn mond viel open. Ik had nog nooit zó'n omvangrijk mens gezien. Vet golfde en puilde in alle richtingen, omspannen door katoen. De kinderen, miniversies van hun moeder, pasten nog net op een normale stoel.
    De vrouw waggelde naar de toog, legde een handvol kortingsbonnen neer en deed haar bestelling. Even laten kieperde ze een hoog opgetast dienblad om op tafel: een immense berg patat, een stuk of wat hamburgers en zes grote bekers met milkshake en ijs.
    De vrouw ging zitten op twee aaneen geschoven stoelen, en ze zetten zich aan het eten. Ernstig en systematisch, met volkomen toewijding. Er werd geen woord gewisseld, er kon geen lachje af. Niets wees op enig plezier of genot. Dit was geen gezellig uitje, maar pure noodzaak. De megahoeveelheid cellen in hun lichaam schreeuwde om voeding. Van schrik kreeg ik geen hap hamburger meer door mijn keel. Dit kreeg je nu van die vette troep.
    Het tafereel was hartverscheurend en niet meteen vanwege de doem van diabetes en hartkwalen die het opriep. Het gezinnetje vormde een icoon: van armoede en uitsluiting, van een wrede tweedeling, van ziekmakend marktdenken. Van wanhoop. Zij was een alleenstaande moeder zonder werk, of juist met drie onderbetaalde baantjes. Misschien was dat niet waar, maar dat is wat het tafereel vertelde. Het haar van de meisjes glansde, het was onderverdeeld in perfecte vlechtjes met kralen. Ook een teken van toewijding, van liefde. Hoe voelt het als je geen gewone, dure boodschappen voor je kinderen kunt doen?    ...
    En toch: is het wel waar dat arme mensen dikker zijn omdat vet eten goedkoop is? Ik betwijfel dat. In Nederland althans kun je bij prijsbeukers voor een paar dubbeltjes een stronk broccoli, een paprika of een pond sperziebonen kopen, goedkoper dan een hamburger. Maar broccoli biedt geen troost, vet en zoet eten wel. Nederlanders worden gestaag dikker. Ons ongeluk weg-etend eten we ons ongelukkig, en hebben we nóg meer troost nodig. En straks twee stoelen.


Red.:   Verder commentaar overbodig.
    En waarom de ene wel en de andere niet:


De Volkskrant, 14-08-2015, ingezonden brief van Jos Koning, Nijmegen

Gezond is niet duur

'Wie weinig geld heeft, let vooral op prijs en aanbiedingen bij het boodschappen doen en minder op gezondheid', schrijft Mac van Dinther (V, 11 augustus). Stellingen van deze strekking circuleren frequent in artikelen over gezond eten. Het lijken me echter vooral pogingen sociaal correct te zijn.
    De portemonnee is niet zo allesbepalend. Gezond eten is helemaal niet zo duur: weinig vlees, geen gesnack of fastfood. Ik heb in mijn kennissenkring dan ook een groot aantal mensen dat gezond eet en toch rond de armoedegrens zit - geldt ook voor mijzelf. Juist vanwege onze vrij platte beurs is de terugkerende verwijzing naar de 'luxe van gezond eten' pijnlijk.
    Maar opleiding zal zeker een factor zijn die met gezonder eten gecorreleerd is. Níet omdat je veel gestudeerd moet hebben om te weten wat gezond is, maar omdat zowel voortgezette studie als kiezen voor gezond gedrag samenhangen met de factoren wilskracht en zelfbeheersing. Zie de beroemde marshmellow-test, waarvan de uitslag statistisch samen blijkt te gaan met studiesucces!


Red.:   Heel voor de hand liggend, maar veel te pijnlijk allemaal voor de alfa-lieden van de Volkskrant om op te schrijven.

Naar Drugs, waarom , Sociologie lijst , Sociologie overzicht  , of site home .