Bronnen bij Gevangenendilemma: de bagageband

Onderstaand een uiterst simpel voorbeeld van de gevangenendilemma situatie (de Volkskrant, 17-09-2005, column door Bas Haring):
  Eén enkele dwarsligger gooit al roet in het eten bij de bagageband

... En hoe onhandig dat wachten op de bagage gaat. Een heel vliegtuig verdringt zich om dertig meter bagageband. Je tuurt tussen zenuwachtige toeristen door om een glimp op te kunnen vangen van je koffer. Soms moet je op je tenen staan. Dan weer door je knieën. Zie je uiteindelijk je koffer, dan moet je je gehaast door de mensenmassa dringen, want voor je 't weet is de koffer weer verdwenen.
    Dat kan handiger. Als iedereen nou tien meter afstand van de bagageband houdt, dan kan iedereen zijn bagage zien binnenrollen. Rustig loop je naar voren als jouw koffer voorbij schuifelt; je haalt 'm van de band; en je loopt weer terug. Om de anderen niet in het zicht te staan. Niemand hoeft te dringen en iedereen ziet direct zijn koffer.
    Waarom doet niet iedereen dit? Hoe kan het dat deze optimale en ideale oplossing geen gemeengoed op de vliegvelden is?
    Omdat één dwarsligger al roet in het eten gooit. Eén medereiziger die zijn zenuwen niet in bedwang heeft - of die niet begrijpt hoe het zit - blijft halsstarrig bij de bagageband staan. Of misschien is het gewoon een asociaal die lak heeft aan al die brave mensen op tien meter afstand. Anderen proberen sacherijnig om de dissident heen te kijken. 'Waarom stapt die zak hooi niet een paar metertjes terug?' En iemand neemt een stap naar voren - omdat-ie anders te weinig ziet.
    'Wat doet hij nou?' denkt de volgende. Die niet anders kan dan ook een stapje naar voren nemen. En het hek is van de dam. Binnen de kortste keren "staat iedereen bij de band te dringen, en dat is ook precies wat er gebeurt. ...

Gelukkig is het aantal voordringers de laatste decennia sterk toegenomen. Ga maar eens aan een marktkraam staan in een grote stad ...


Naar Gevangenendilemma , of  site home .