De koets waarin André Rieu (51) zijn Sissi de grootste stadions liet binnenrijden, was beschilderd met bladgoud. ‘Nou en of het publiek dat ziet. Dát is het sprookje.’ Maar het was wel een eenmalig sprookje. ‘Ik had alles beleend, was alles kwijt. Dat vond mijn vrouw geen leuke tijd.’ Nu organiseren ze samen een concert op de Noordpool.

Op zijn 5de begon André Rieu met vioolspelen en dat doet hij nog steeds; tegenwoordig op een Stradivarius, uit 1667. Zijn Johan Strauss-orkest is uitgegroeid tot een organisatie van 150 medewerkers, maar hij blijft alles zelf regelen, samen met zijn vrouw Majorie en zijn jongste zoon Pierre. Voor zijn tournee Een Romantische nacht in Wenen, liet hij het keizerlijke kasteel Schönbrunn nabouwen – het grootste transporteerbare decor ter wereld.
    De gouden koets, waarin hij de afgelopen jaren zijn Sissi achter zes witte paarden de grootste stadions liet binnenrijden, heeft André Rieu net opnieuw laten vergulden. Sissi’s rijtuig raakte wat versleten, na op tournee te zijn geweest in Toronto, Nederland, Duitsland, België, Frankrijk, Australië, noem maar op – om nog een laatste toegift te geven in de Arena. Een kostenbewuste medewerker beging een kleine omissie: de koets kreeg slechts een goudkleurig verfje. De violist, dirigent en ondernemer: ‘Ik zeg: weg ermee. Echt bladgoud! En anders niet.’
...
U houdt de boel strak in de hand.
‘Zeker weten. Maar niet op een vervelende manier. Zo repeteer ik ook. Ik kan schreeuwen tegen het orkest en iedereen stopt dan meteen, maar ze weten ook dat het door die directheid het snelste gaat en het duidelijkste is. Niemand denkt: o god, wat is-ie nou boos.’ Ik maak grapjes hè. Vanochtend riep ik nog tijdens een repetitie: ‘Marcia, hier!’ Dat zég je niet, dat zeg je tegen een hond. Maar dat is humor, begrijp je?’

Uw gevoel voor detail is vermaard. Zo is er het verhaal dat u als enige een tikkend geluid hoorde, dat de oorbel van een zangeres tegen de microfoon bleek te zijn.
‘Ik hoor alles. Als ik iets afwijkends hoor, draai ik me expres niet om. Dan denken ze: o, hij heeft het niet in de gaten gehad. Maar na afloop van het muziekstuk kijk ik snel even naar degene die de fout inging. Die realiseert zich: shit, hij heeft het toch gehoord.
    ‘Afgelopen jaar stond ik op het Vrijthof in Maastricht, met vierhonderd amateurblazers. Iedereen maakte zich van tevoren zo’n zorgen: dat krijgt hij nooit op tijd klaar. Maar vanaf de eerste dag van de repetities ging het perfect. Ik straal het uit. Het is ook wel mijn strengheid. Je moet hartstikke autoritair zijn, anders gaat het niet.’

Een democratisch orkest bestaat niet.
‘Mensen willen leiding. Niet alleen in een orkest. Vroeger bij de indianenstammen was de oudste al de baas. Als je een leider wilt zijn, is daar niks vies aan. Helemaal niks.’    ...