Sociologische begrippen: uiterlijk, werkelijkheid

Het verbod op het verband tussen uiterlijk en de werkelijkheid van sociologische processen is onder druk komen te staan door de populair-wetenschappelijke tijdschriften. Dat de feiten anders lagen was in wetenschappelijke kringen vermoedelijk al eerder bekend, maar drong niet door tot de maatschappij door de censuur van de politiek-correcte zijnde massa-media. De populair-wetenschappelijke tijdschriften richten zich sterk op "opvallende weetjes", en zoiets als het verband tussen iemands lengte en zijn salaris is een aansprekend "weetje". Waarop het uiterlijk ook de reguliere media is begonnen binnen te dringen - hier een eerste voorbeeld (de Volkskrant, 06-05-2005, door Diederik van Hoogstraten (New York)):
  Knappe en lange personeelsleden verdienen meer dan lelijkerds

In zijn nieuwe boek, Blink, beschrijft de journalist Malcolm Gladwell dat Amerikaanse bestuursvoorzitters bijna een decimeter langer zijn dan de gemiddelde man. Bovendien gaat de regel 'hoe langer hoe rijker' altijd op: het jaarsalaris gaat 789 dollar per inch (2,54 centimeter) lichaamslengte omhoog, zo is onderzocht. De columniste Maureen Dowd liet er deze week haar licht op schijnen in The New York Times. Met de zanger Randy Newman kon zij slechts verzuchten: Short people got no reason to live.

Gladwel is geen wetenschapper, maar wetenschapsjournalist - die boeken is gaan schrijven. Met als inhoud dit soort "interessante weetjes":
  Hoe mooier je bent, hoe aangenamer het leven. Sterker, uiterlijke schoonheid verhoogt de kansen op loonsverhoging, promotie en algemeen succes in het bedrijfsleven. In New York is dat geen nieuws. De stad is 'een mooie plek voor mooie mensen', schreef het blad Time Out New York onlangs. Maar een reeks studies geeft aan dat schoonheid en positie op de werkvloer in Amerika gerelateerd zijn. Dat is schrikken, want Amerikanen mogen graag geloven dat ze in een ware meritocratie wonen: talent en hard werken, daar gaat het om.
    Niet dus, of althans niet alleen. Twee economen van de Federal Reserve Bank in St. Louis, Missouri, spraken vorige maand hun zorg uit in een artikel. Wie niet met schoonheid is gezegend, wordt gediscrimineerd. Aantrekkelijke werknemers verdienen in alle sectoren gemiddeld 5 procent meer dan de minder knappe collega's, zo bleek nadat andere factoren verdisconteerd waren.
    De auteurs halen een studie aan van de economen Daniel Hamermesh en Jeff Briddle. Zij spreken van een 'schoonheidspremie' en een 'gewoonheidsstraf'. Die spelen het sterkst in beroepen waar representativiteit een rol speelt, en bovenmatig in de advocatuur. Mooie juristen vangen 12 procent meer, misschien dat een leuk gezicht het beter doet bij de jury.
    Overgewicht is een garantie voor lagere lonen. Te zware vrouwen verdienen tot 12 procent minder dan dunne werkneemsters. Lengte is onder mannen juist een plus.

Uiterlijk is niet alleen een factor, het blijkt een sterke factor. In de werkelijkheid.
    Overigens: de reguliere media nemen het nu over, omdat "zelfs" ook economen het zeggen ...

Maar één van de redenen waarom uiterlijk niet mag meetellen is natuurlijk vanwege de uiterlijk ras- of etnieverschillen. Even grote onzin, natuurlijk (de Volkskrant, 15-11-2013, door Loes Reijmer):
  De keuzen van | Margriet Oostveen (45)

Bevoorrecht

Na een aantal jaren Washington moest de NRC-columniste Nederland opnieuw leren kennen. Ze vindt pr-mensen erger dan PVV'ers. Haar columns zijn nu gebundeld.
...
Witte of zwarte scholen?
'We woonden zes jaar in Washington omdat mijn man Tom-Jan (Meeus, nu politiek redacteur voor NRC Handelsblad) Amerika-correspondent was. Daar zaten de kinderen op een openbare, zwarte school. Een van de betere wel: de school stond in een goede wijk, dus daar moet ik ook weer niet te stoer over doen. Maar er zaten kinderen in de klas uit armere wijken die gratis ontbijt kregen. Dat is goed voor mijn kinderen geweest, ze kijken niet snel meer ergens van op.
    'In Nederland zitten ze op een totaal witte school: opgepoetste kinderen in merkkleding, hoogopgeleide ouders. Daar heb ik het in het begin moeilijk mee gehad. Het voelde als verraad naar de klasgenootjes in Washington. Ja, ik weet dat het nergens op slaat, het is een zinloze emotie.
    'Wat ik daar heb geleerd? Dat iedereen onderscheid ziet. Hoe leuk ik ook kon opschieten met de donkere ouders, ik bleef toch die blanke, bevoorrechte moeder. Niets is zo erg als blanke Amerikanen of Nederlanders die doen alsof dat verschil er niet is. Zij worden achter hun rug keihard uitgelachen door donkere mensen. ...

Maar natuurlijk. Nu is er in Amerika nog enige aanleiding voor enige achterdocht van zwarte kant:
  Blanken weten immers niet hoe het is te moeten strijden ...

Maar dat is in Nederland absoluut niet het geval - hier werden de zwarten als exotische lekkernij binnengehaald. En hier klagen ze inmiddels bijna net zo hard als in Amerika, gebaseerd in eerste instantie op een verschil in uiterlijk.

En hier wat politiek-correcten over de betekenis van het uiterlijk vinden als het ze uitkomt (de Volkskrant, 11-08-2014, column door Harriet Duurvoort):
  Vermoorde onschuld

Het is een zomer vol vermoorde onschuld. Nooit kwam beestachtige werkelijkheid dichterbij. Het blijft ons altijd bij. De norse, agressieve koppen van de Russische separatisten, die op geen enkele wijze ook maar een greintje menselijke empathie toonden om de resten van honderden onschuldige slachtoffers ook maar het geringste respect te betonen. ...

Ja ja , de politiek-correctheid weet uitstekend wat uiterlijk zegt als het ze uitkomt.


Naar Sociologische krachten , of site home .

4 nov.2012