Brandon en Egbert

Op het moment van schrijven, januari 2011, is er een ruime hoeveelheid ophef over Brandon, de verstandelijke gehandicapte jongen die in zijn inrichting een flink deel van de tijd vastgebonden bleek te zitten - met een riem aan de muur.

Een belangrijke oorzaak van de ophef is dat Brandon in de reportage die over hem op televisie redelijk goed aanspreekbaar bleek. Waarom moet zo'n redelijk normale jongen vastgezet worden?

De uitleg was dat Brandon aanvallen van agressiviteit heeft, en inmiddels, op 18-jarige leeftijd, zo sterk is geworden dat er twee en meer sterke mannen nodig zijn om hem in zo'n geval in toom te houden. En zo veel mensen zijn maar heel beperkt beschikbaar.

Een conclusie is dus dat het best mogelijk is om Brandon meer vrijheid te geven, als er maar meer mensen ter beschikking stonden. Dat is in de moderne tijd synoniem aan geld. Waardoor het meteen moeilijk wordt, want de bestedingen aan de zorg in het algemeen en dus ook de zorg aan dit soort mensen staan voortdurend onder druk. Niet vanwege het feit dat er niet genoeg geld is. geld zat - kijk maar op de Caribische eilanden en Dubai.

Nee, er is niet voldoende geld voor de zorg van Brandon, vanwege de wens van de hogere inkomens om minder belasting te betalen. Kijk maar (uit de Volkskrant, 20-01-2011, hoofdredactioneel commentaar,door Sander van Walsum):

  Kind van de rekening

Met moeilijke gevallen als Brandon weten zorginstellingen geen raad. Dat is hun niet eens kwalijk te nemen.

... Aan het vermogen om het lot van moeilijk behandelbare patiënten structureel te verbeteren, zijn strakke budgettaire grenzen gesteld. En de bereidheid van de burgers ontbreekt om wezenlijk meer aan de gezondheidszorg bij te dragen. Met de gevolgen daarvan willen ze echter niet worden geconfronteerd. Brandon zal misschien meer bewegingsvrijheid worden gegund. Maar er zijn velen als hij van wie we nooit zullen horen. 

Een duidelijk geval van spreek-voor-jezelf. Sander van Walsum spreekt hier voor de groep van journalisten die zich rekent bij of hoort tot de topderde van de maatschappij - tot de fanatieke tegenstanders van belastingbetalen.

En als er al belastinggelden moeten worden uitgegeven, dan is dat natuurlijk allereerst voor de kosmopolitische zaak (uit de Volkskrant, 22-01-2011, door Jonathan Witteman)

  'Terugsturen mag niet meer

Nederland mag geen asielzoekers meer terugsturen naar Griekenland. Dat land schendt de mensenrechten van vluchtelingen, zo oordeelde het Europees Hof voor de Rechten van de Mens vrijdag.
     De uitspraak betekent dat ongeveer tweeduizend asielzoekers die via Griekenland de EU zijn binnengekomen en daarna naar Nederland zijn doorgereisd, hun asielprocedure in Nederland mogen doorlopen ...

Waarvan er dus redelijk recent nog 26 duizend zijn binnengelaten - wat miljarden kost. En zoals Sander van Walsum terecht stelt: aan de totale kosten van de verzorgingsmaatschappij zijn strakke budgettaire grenzen gesteld, dus wat er aan de ene kant bij komt, moet er aan de andere kant af.

Dat hier gaat om steun aan de kosmopolitische zaak, blijkt uit het soort mensen op wier instigatie dat binnenlaten van asielzoekers gebeurt, en de taal die ze daarbij gebruiken (De Volkskrant, 14-01-2011, door Jonathan Witteman):

  Egbert Myjer | Nederlandse rechter bij het Europees Hof voor de Rechten van de mens

'Mensen worden intoleranter, ook in Nederland'

Europees rechter Egbert Myjer ergert zich kapot aan 'zondebokdenken, superioriteitsgevoelens en eigen volk eerst-gedachten'.

Om het kort te maken: het zijn top-mensen als Egbert Myjer die Brandon aan de muur vastbinden. Omdat ze liever zielige negertjes helpen dan de zondebokdenkers, superioriteitsgevoelens-onderhouders en eigen volk eerst-gedachten koeterende geestelijk gehandicapten in eigen land. Het "Migrant boven resident" van het kosmopolitische migratiefundamentalisme.

 

   Rijnlandmodel  - 23 januari 2011