Staatsgreep	DE ANDERE KANT - NÍET IN DE KRANT

Zeer velen streven er naar, maar slechts zeer weinigen bereiken de hoogste status die de beschaving kent: genoemd worden in de geschiedenisboekjes. Een van hen is de Romeinse senator Cato, wiens eeuwige roem is gebaseerd op visie, maar vooral hardnekkigheid: door elke toespraak, over welk onderwerp dan ook, te eindigen met: "Ceterum censeo Carthaginem delendam esse" - oftewel: "Overigens ben ik van mening dat Carthago verwoest moet worden".

Ook in onze tijd moet er iets verwoest worden, omdat het een continue dreiging is voor het voortbestaan van onze wereld. En nee, dat is niet de islam. Die kan je rustig in zijn eigen sop gaar laten koken, zodra je paal en perk stelt aan de immigratie ervan.

Nee, de werkelijke bedreiging voor een krachtige cultuur als de westerse, is, net als de Romeinse geschiedenis leert, een interne. Niet Carthago bleek voor hen het grote gevaar, maar het sociaal veel dodelijkere verschijnsel van corruptie en decadentie - de natuurlijke kwalen van de bestuurlijke kringen in elke maatschappij.

Na deze inleiding is volkomen duidelijk welk dodelijk gevaar onze cultuur en maatschappij bedreigt: het Europese Imperium, eufemistisch ook wel aangeduid als de "Europese Unie".

Je kan daarvoor op vele argumenten wijzen. Je kan bezwaar hebben tegen de grootschaligheid. Tegen de lange bestuurslijnen. Tegen de natuurlijk erbij horende sterke toename van de bureaucratie. Je kan wijzen op de ernstige tekortkomingen van politici bij het besturen van hun eigen veel kleinere staten.

Je kan een intensionele, theoretische, vorm van bewijs geven door het idee zelf aan te vallen: door  erop te wijzen dat een verenigd Europa de diepste wens was van mensen als Napoleon en Hitler.

En je kan ook de extensionele methode van bewijs hanteren -  de praktisch methode van wijzen: kijk naar de vergelijkbare entiteiten als Amerika en Rusland, en wat voor weerzinwekkende staten dat zijn.

Deze argumenten gelden al heel lang. Iedereen kan ze begrijpen. Iedereen kan ze bedenken, als hij er de moeite voor neemt.

Desalniettemin is het proces van de Europese eenwording gestaag doorgegaan. De Europese oligarchie wil er zelfs mee doorgaan nu bewezen is dat het niet deugt.

Voor degenen die al al deze argumenten nog niet genoeg hebben is daar deze week een voor ieder zichtbaar en begrijpelijk argument bij gekomen. Het komt uit een gezien de inhoud ervan hoogst betrouwbare bron: Europese Commissie voorzitter José Manuel Barroso (de Volkskrant, 29-09-2011, voorpagina):

Er is geen enkele twijfel wat de portee is van dit voorstel. Die portee is dat nationale politieke leiders, gekozen door de burgers van hun landen, niet meer mogen beslissen of ze al dan niet iets te zeggen hebben over besluiten genomen door de Europese Commissie. De Europese Commissie onder leiding van haar voorzitter. Onder leiding van haar voorzitter: José Manuel Barroso.

En om alles voor echt iedereen helemaal duidelijk te maken, nam hij er de passende pose bij aan:

Waar we het hier dus over hebben is dit:

Deze redactie hoopt niet de rol van Cato te hoeven herhalen, met een slechts weinig aangepaste boodschap:

Maar het is een reële verwachting dat dit er wel op zal uitdraaien.

Tenzij u ingrijpt en deze putschisten wegjaagt.

U hoort nog van ons.