Griekenland	DE ANDERE KANT - NÍET IN DE KRANT

De financiële crisis rond Griekenland is zo volop in het nieuws, dat je alleen van het lezen van alle berichten en commentaren erover al een zongebrand kleurtje zou krijgen. Want, weet iedereen, Griekenland is een prachtig land met een mooi klimaat, en ook nog eens ongekende historische schatten.

Alleen met de Grieken zelf wil het niet zo vlotten. Solidariteit lijkt zich daar te beperken tot de naaste familie, en voor de rest is het graaien en snaaien. Met dan ook een nationale hobby die trouwens ook elders wel populair is: belastingontduiken.

Nu is dat belastinggeld op dit moment vooral nodig om de eerder op de pof gedane uitgaven te dekken, en daarom staat Griekenland dus in het krijt in het buitenland. Voor een paar honderd miljard euro.

En dus gaat er ook de nodige praat rond dat Griekenland failliet zou zijn.

Onzin, natuurlijk. Zoals al gezegd: Griekenland is een prachtig land, met talloze schatten.

Nu wordt er als oplossing voorgesteld dat Griekenland een deel van het maatschappelijk huishouden zou moeten verkopen om aan de schulden te voldoen privatisering, noemen ze dat. Dat lijkt nogal hard. Met dat maatschappelijke huishouden zouden ze het geld moeten verdienen om de schulden af te betalen, en dat kunnen ze dan niet meer.

Misschien zou je tot dat soort drastische maatregelen moeten overgaan, om Griekenland een lesje te leren.

Maar dat lesje leren kan simpeler, en op een manier die ongetwijfeld ook effectiever is aangaande het terugkrijgen van ons geld. Die manier is de manier waarop ook private schulden worden opgelost van personen die beweren failliet te zijn en niet willen betalen, maar in werkelijkheid nog vele zaken bezitten.

Inderdaad: we nemen gewoon eigendom van Grieks bezit. Landen met kleine vorderingen op Griekenland zeg een paar miljard euro, krijgen het bezit van een kleiner Grieks eiland - zeg Korfu. Landen met een grote vordering op, zoals Duitsland dat nog 50 miljard krijgt, krijgen een groter eiland, zeg Kreta. Enzovoort.

Er zijn natuurlijk wat aanvullende regelingen nodig. Het bezit blijft bestaan tot de schuld is afgelost. En alle winst die de schuldenlanden maken op het bezette eiland gaat naar de aflossing van de schuld.

Maar vermoedelijk zal dat laatste betrekkelijk kort nodig zijn. Want de Grieken zijn een trots volk. Die willen graag hun land terug. Ook de talloze rijke Grieken in binnen- en buitenland, die tientallen en misschien wel honderden miljarden bezitten, waarop ze nauwelijks of niet een cent belasting hebben betaald.

De Grieken kunnen dus kiezen: land of geld. En je kan er een goede hoeveelheid geld op inzetten dat in dit geval de Grieken heel snel zullen kiezen voor land . Waarna na enkele tientallen jaren, of nog eerder, de schulden zullen zijn afbetaald, en Griekenland zijn eilanden weer terug heeft. Probleem opgelost.

Kan je je nog afvragen waarom we deze simpele, voor de hand liggende en werkende oplossing niet horen van mensen als als Nout Wellink, Gerrit Zalm en als die andere talloze commentatoren uit de top van de maatschappij? En waarom er niet over wordt geschreven door media als de Volkskrant?

Dat is natuurlijk het echt grote wonder, want het zijn oplossingen die standaard bedrijfsmatige praktijk zijn.

De reden dat je dit soort voor de hand liggende oplossingen niet hoort uit de mond van mensen als Wellink en de rest van de elite en de oligarchie eronder is ooit eens snedig verwoord door de directeur-generaal van het Engelse ministerie van Administratieve Zaken sir Humphrey Appleby, niet bestaande in de werkelijke wereld maar in die van de Britse comedy serie Yes minister . Zijn minister bedenkt een slim plan om ervoor te zorgen dat hij de gewenste bezuinigingsvoorstellen krijgt van zijn onwillige ambtenaren: ze zouden pas een normaliter jaarlijks uitgereikt lintje krijgen, als ze ieder met een bezuinigingsvoorstel kwamen. "That's the thin end of the wedge", is de reactie van sir Humphrey, oftewel: als we daaraan zouden beginnen, is de beer los - dan krijgen we morgen de invoering van loon naar werken.

Vertaald: als je deze voor de hand liggende oplossingen zou gaan toepassen op de Griekse crisis, kan morgen iemand op het idee komen om het ook te gaan toepassen op de kredietcrisis. Of misschien zelfs als reguliere aanpak. Het einde van de willekeurige of andere onverdiende rijkdom. Brrrrr!