Marcouch en orthodoxie	DE ANDERE KANT - NÍET IN DE KRANT

Ahmed Marcouch heeft een nieuwe zet gedaan in het integratiedebat: hij pleit voor meer ruimte voor orthodoxe moslims.

Nu is er geen enkele belemmering voor orthodoxe moslims - wie er één weet mag hem noemen.

Dus gaat het om zaken voor orthodoxe moslims voorbij hun huidige rechten.

Hun huidige rechten zijn in ieder geval als die van ieder ander, gelovig of ongelovig.

Daarbij hebben gelovigen al extra rechten, in dat ze hun persoonlijke ideologie in de openbaarheid mogen propageren middels dracht en gebouw.

Die nieuwe extra rechten moeten dan dus op een nog formeler vlak liggen, daar waar hun ideeën nog meer extra worden bevoordeeld of gepropageerd.

Tel hierbij op dat de vorige actie van Ahmed Marcouch een pleidooi voor de islamisering van de openbare scholen was.

Als we die extra eisen niet specificeren, maar in een algemene term gieten, is het volkomen duidelijk wat die extra mogelijkheden en rechten van de orthodoxe moslim zijn:

Ahmed Marcouch pleit voor de geleidelijke invoering van de sharia.

Tel daarbij op dat dit soort beweging onvermijdelijk tot een tegenbeweging zal leiden, of beter: een versterking van de bestaande tegenbeweging. De kansen op een regelrechte strijd zijn daarom weer toegenomen.

De conclusie uit dit verhaal is dezelfde als na de vorige actie van Marcouch: tenzij je de moslims duidelijk maakt dat wij niet zullen veranderen, zullen ze altijd blijven willen dat wij veranderen, en boos zijn en gaan haten als ze hun zin niet krijgen.

Er is dus maar een oplossing voor maatschappelijke vrede: maak de moslims duidelijk dat wij niet meer zullen aanpassen. Verbied religieuze uitingen in openbare instellingen, stop ieder vorm van steun aan moslim-instellingen, en sluit zo veel mogelijk moskeeën.

Iedere andere oplossing leidt tot de islamisering van Nederland, of maatschappelijk oproer.