Marcouch en school	DE ANDERE KANT - NÍET IN DE KRANT

Wat doe je al je constateert dat moslims moeite hebben met integreren in een nieuwe omgeving? Dan stel je gewoon voor dat die nieuwe omgeving verandert. Want zelf-aanpassen is een werkwoord dat niet in het moslim vocabulaire voorkomt.

Dat was ons al lang bekend, waarbij 'ons' staat voor de objectieve waarnemer, een kleine groep, en de gewone Nederlander, een ruime meerderheid.

Maar niet bij datgene wat hier tussen zit, wat helaas een groot deel van intellectueel en bestuurlijk Nederland is. En de geluiden die uit dit deel van nederland komen, moedigen de moslims aan in hun enthousiasme om aanpassingen te vragen van anderen. En niet aan zichzelf. Want dat werkwoord kennen moslims niet: zelf-veranderen.

Nu zijn de wetten van het toeval van toepassing op bij alles, dus ook op sociologische zaken. Dus het is waarschijnlijk gewoon toeval dat het gebrek aan zelf-aanpassen een paar keer kort achter elkaar langskwam. Zo hoorden we over klachten over korte-broeken, blote schilderijen, en het kerstfeest.

Met dat laatste zou je zeggen dat je het hoogtepunt van dit golfje wel gehad zou hebben, maar het mooiste moest toen nog komen.

Ahmed Marcouch wordt alom gezien als een van de meest redelijke en ge�ntegreerde moslims. Hij is een van de weinigen die geen omfloerste taal gebruikt als het over de allochtone  tuig-jeugd gaat. En laatste had hij daarom nog een dispuut met moslim-scherpslijper imam Fawad Jneid, die hem een 'hypocriet' noemde, iets ergs in het moslims.

In al deze bewieroking was het iedereen ontgaan dat Marcouch niet zo lang gelden een pleidooi voor agenten met hoofddoeken heeft gehouden: want er moesten meer allochtonen bij de politie en door hoofddoeken toe te laten, zouden er meer komen. Want allochtonen zouden voor een politiebaan hun hoofddoeken niet afdoen.

Dat klinkt bekend. Want zoals wij al eerder hebben gezien: zelf-aanpassen is een werkwoord dat de moslims niet kennen.

Maar toch waren ook de objectieve warnemers wel verbijsterd over de volgende zet van Marcouch: een oproep om de openbare school te moslimificeren. Want:  ' ''Het uitgangspunt moet zijn dat een moslimjongere in het openbaar onderwijs terecht kan zonder zijn religie te verloochenen.'' Volgens Marcouch zijn islamitische scholen 'uit nood' ontstaan, omdat er op de openbare scholen te weinig ruimte was voor religie.'

Ziet u de rode lijn in het verhaal? Het is eigenlijk een rode waterval. Moslimsjongeren hebben moeite met de openbaarheid van de openbare school, en dus moet de openbare school maar aanpassen.

Ik neem aan dat de conclusie uit dit verhaal ook duidelijk is: tenzij je de moslims duidelijk maakt dat wij niet zullen veranderen, zullen ze altijd blijven willen dat wij veranderen, en boos zijn en gaan haten als ze hun zin niet krijgen.

Er is dus maar een oplossing voor maatschappelijke vrede: maak de moslims duidelijk dat wij niet meer zullen aanpassen. Verbied religieuze uitingen in openbare instellingen, stop ieder vorm van steun aan moslim-instellingen, en sluit zo veel mogelijk moskeeën.

Iedere andere oplossing leidt tot de islamisering van Nederland, of maatschappelijk oproer.