Gastcolumn door: Aaf Brandt Corstius 1 DE ANDERE KANT - NÍET IN DE KRANT Ik had volledig gelijk met mijn vooroordeel over de islam Omdat het zo makkelijk is om religies, en vooral religies die worden aangehangen door Mohammed Rabbae, belachelijk te vinden, had ik de islam in mijn hoofd al jaren weggezet in het vakje 'belachelijk'. Ik bedoel: Tofik Dibi hoort er ook bij. En ze geloven in marsmannetjes. Hun oprichter is een gek. En ze vereren een groot gebouw waar een kei in ligt. Sinds het bekijken van de documentaire Innocence of Muslims weet ik één ding zeker: dat ik al die tijd volledig gelijk had met mijn vooroordeel over de islam. Kijk, alle religies zijn raar. (Ik ga er nu even een paar opnoemen zodat ik niemand tegen de haren in strijk.) Het christendom is raar. De scientology is raar. Het jodendom is raar. Hindoeïsme, ook al zoiets vreemds. Alleen het boeddhisme vind ik op de een of andere manier altijd wel te doen, maar dat komt doordat ik er bijna niets van af weet behalve dat 'die mensen altijd zo lekker rustig zijn'. Maar sinds Innocence of Muslims weet ik echt alles van de islam, en de samenvatting is: krankjorum. Heerlijk! Heerlijk is dat! Om gewoon een hele religie als krankzinnig te kunnen afschrijven. Ook al zijn er maar liefst anderhalf miljard  leden van de islamkerk, het heeft iets absurds. Het is ergens, bijna overal uitgzaaid, een raar kerkje. De film, waarin een paar afvalligen uit de islam vertellen over wat hun is overkomen, is fascinerend. Wat ze bij islam dus de hele dag doen, jaar in, jaar uit, is je aan een primitieve leugendetector leggen die bestaat uit twee blikjes met een snoer en een metertje. Je moet dan moeilijke vragen beantwoorden over het verleden ('Wat riep Aïsha toen ze werd genomen door Mohammed op haar twaalfjarige leeftijd?'). Als de meter uitslaat, zit je blijkbaar met die vertelling nog niet goed genoeg en als de meter niet meer uitslaat, zit alles snor. Dan voel je niks meer bij dit soort vertellingen. Het doel, destilleerde ik uit dit alles, was om op den duur niets meer over iets te voelen. En daar komen dan nog een boel andere, voor de film lekker bizarre, ingrediënten bij, zoals het feit dat islamaanhangers elkaar bommen omhangen, het feit dat oprichter Mohammed oprecht geloofde in geweld, het feit dat hoge bestuurders van de kerk de stoelendans met elkaar moeten doen om hun functie te behouden en al dat gedoe met Osama bin Laden, hun erelid, die op een gegeven moment een zelfbedachte titel van de kerk krijgt die hij gebruikt alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Maar de fascinerendste vraag is: waarom zijn alle mensen die in deze film terugblikken op hun islamverleden pas na tien, twintig, dertig jaar afvallig geworden? Die vraag wordt niet beantwoord en kan waarschijnlijk ook niet beantwoord worden. Noot 1: Deze column is natuurlijk niet van Aaf Brandt Corstius, want Aaf Brandt Corstius is zwaar politiek-correct en zal nooit zoiets lelijks schrijven over de islam. Deze column is toch ook weer wel van Aaf Brandt Corstius, want Aaf Brandt Corstius kan best wel lelijke dingen schrijven , hoewel dus niet over de islam. De zaak waar Aaf Brandt Corstius wel lelijke dingen over heeft geschreven, is de Scientology Church. Bijna dezelfde lelijke dingen als hier boven over de islam. Maar Aaf Brandt Corstius zal dus nooit zulke lelijke dingen schrijven over de islam. Hoewel de islam oneindig veel meer lelijke dingen doet dan de Scientology Church doet of ooit gedaan heeft of ooit zal doen. Maar misschien is in deze Aaf Brandt Corstius dus wel zelf ook een lelijk ding.    Rijnlandmodel - 8 april 2015