Bronnen bij Financiële wereld: kredietbeoordelaars
| 29 apr.2010 |
Een belangrijke rol in de financiële wereld spelen de kredietbeoordelaar:
bedrijven die gespecialiseerd zijn in het inschatten van de risico's verbonden
aan financiële producten, beginnende de natuurlijk met gewone leningen zoals
hypotheken. Indien in bedrijfsvorm een instituut met een onvermijdelijke
ingebouwde weeffout: de klant wil een gunstig oordeel, het
kredietbeoordelingsbedrijf bedrijf wil zo veel mogelijk klanten.
Dar dit fout zou gaan, is even voorspelbaar als opkomst van de zon.
Desalniettemin leidde het fout-gaan tot zichtvare verrassing bij de deskundigen.
Hoe groot die verassing moet zijn geweest, valt te leiden uit het feit dat
voorheen geen van die deskundigen voor het gevaar gewaarschuwd heeft, terwijl
het gevaar datgene was wat nu is gebeurd: een mondiale kredietcrisis ten gevolge
van slechte kredieten - en de afkomst en aard van die kredieten is in deze
volkomen onbelangrijk, dus het heeft geen zin om te praten over deze of gene
andere factor.
Onder een aantal voorbeelden van verraste deskundigen:
Uit:
De Volkskrant, 16-07-2008, van verslaggever Frank van Alphen
‘Kredietbeoordelaars te gretig’
Interview Frank Partnoy | Kredietbeoordelaars hebben veel te gemakkelijk
financiële constructies goedgekeurd
De kredietbeoordelaars hebben het gedaan. In het zwartepieten rond de
kredietcrisis is het standpunt van Frank Partnoy, hoogleraar rechten aan de
universiteit van San Diego, glashelder. Kredietbeoordelaars hebben veel te
gemakkelijk het predicaat triple A voor de hoogste kredietwaardigheid
geplakt op financiële constructies die helemaal niet veilig bleken te zijn.
Sinds het uitbreken van de kredietcrisis zwelt de kritiek op
kredietbeoordelaars aan. De Europese Commissie is een onderzoek begonnen naar
hun rol en het Amerikaanse congres heeft hoorzittingen over deze bedrijven
georganiseerd. Op deze bijeenkomsten kwam ook expert Partnoy opdraven om zijn
visie te geven.
‘Zonder het stempel van de kredietbeoordelaars zijn de
pakketten met riskante leningen onverkoopbaar’, zegt Partnoy. ‘De
kredietbeoordelaars zijn te vergelijken met keurmeesters van Michelin die
sterren uitdelen.’ Het grote verschil is dat niemand voorschrijft dat je in een
sterrenrestaurant moet gaan eten.
‘Toezichthouders stellen een kredietbeoordeling verplicht. In
de regelgeving wordt verwezen naar deze ratings. Hierdoor hebben commerciële
kredietbeoordelaars een enorme macht gekregen.’
Partnoy, die onder meer Infectious Greed
(Besmettelijke hebzucht) schreef over de financiële sector, was onlangs in
Amsterdam om een lezing te geven over kredietbeoordelaars, zoals de twee
marktleiders Moody’s en Standard & Poor’s. De Amerikaanse hoogleraar kent de
banksector ook van binnenuit. Hij was jaren jurist en zakenbankier bij onder
meer Morgan Stanley.
‘We wilden destijds een obligatie verkopen die was uitgegeven
door een energiecentrale in de Filipijnen’, zegt Partnoy. ‘De obligatie bracht
9,75 procent rente op. Probleem was dat het risico groot was dat de lening niet
werd terugbetaald. We hebben deze bedrijfsobligatie in een pakket gestopt met 3
procent Amerikaanse staatsobligaties met triple A. Toen ging de verkoop
geweldig.’
De kopers letten alleen op de verleidelijke combinatie van de
hoge rente en de hoge kredietbeoordeling. ‘Die producten noemden we crap cake.
Je zag alleen het laagje glazuur op de cake.’
De jaren voorafgaand aan de kredietcrisis schoten de winsten
van de kredietbeoordelaars omhoog. Die meer dan gemiddelde winststijging van de
kredietbureaus is volgens Partnoy verdacht. ‘De kredietbeoordelaars zitten in
een comfortabele positie: banken kunnen niet zonder hun producten en er is geen
serieuze concurrentie. Het is een door de toezichthouder ondersteunde
oligopolie.’
Dat er geld te verdienen viel aan het geven van
kredietbeoordelingen ging niet ongemerkt voorbij aan beleggers. Zo
vervijfvoudigde de waarde van het aandeel Moody’s in de periode 2001 tot 2006.
Moody’s en Standard & Poor’s (onderdeel van McGraw-Hill), die samen de goed zijn
voor 80 procent van de markt, verkochten steeds meer goedkeuringsstempels.
Vooral de markt voor pakketten met hypotheken van twijfelachtig allooi
explodeerde.
Partnoy: ‘Banken hadden beter moeten opletten, maar in de
praktijk kijken bankiers alleen naar de kredietwaardering. Zodra die goed is,
gaan ze verkopen. Als de kredietbeoordeling minder belangrijk wordt, zullen
banken gedwongen zijn meer verantwoordelijkheid te nemen.’ ...
Uit:
De Volkskrant, 23-10-2008, van een verslaggever
Kredietbeoordelaars gekraakt
Huis van Afgevaardigden VS: 'Reusachtig falen' | Kaartenhuis ineengestort
Kredietbeoordelaars onder elkaar, twee jaar voor de crisis: ‘Laten we hopen
dat we allemaal rijk en gepensioneerd zijn als dit kaartenhuis ineenstort.’ De
e-mail van een werknemer van kredietbeoordelaar Standard & Poor’s aan een
collega, geschreven in 2006, dook woensdag op in de hoorzittingen van de
commissie van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden die de kredietcrisis
onderzoekt.
Kredietbeoordelaars spelen een sleutelrol bij het ontstaan
van de kredietcrisis. Zij gaven hoge waarderingen aan slechte leningen waardoor
deze zonder problemen konden worden doorverkocht tussen banken onderling.
Wanbetalers en waardeverlies van de huizen dwongen
kredietbeoordelaars als Moody’s en Standard & Poor’s echter hun hoge
waarderingen (‘AAA’) te herzien. Die afschrijvingen droegen bij aan de ondergang
van zakenbanken Bear Stearns en Lehman Brothers.
‘Het verhaal van de kredietbeoordelaars is een geschiedenis
van reusachtig falen’, zei commissievoorzitter Henry Waxman gisteren. De
Democraat: ‘Het resultaat is dat ons hele financiële systeem aan de rand van de
afgrond staat.’ ...
Uit:
De Volkskrant,17-06-2008, van een verslaggever
EU wordt strenger voor kredietbeoordelaars
Eurocommissaris: het proces van kredietbeoordelaars is verrot van binnen.
De Europese Commissie gaat de duimschroeven voor kredietbeoordelaars aandraaien.
De kredietbureaus, die de risico’s van financiële producten in kaart brengen,
worden gezien als medeveroorzakers van de kredietcrisis die vorig jaar ontstond
in de Verenigde Staten.
Dit zei Charlie McCreevy, de Eurocommissaris voor
marktwerking, maandag in Dublin in een toespraak. Al bij het uitbreken van de
kredietcrises in de bankensector heeft de Europese Commissie (EC) gezegd de rol
van de kredietbeoordelaars, zoals Standard & Poor’s (S&P) en Moody’s, te willen
onderzoeken.
McCreevy gelooft niet langer in zelfregulering. De eigen code
van de kredietbureaus noemde hij tandeloos.
De aandacht van de Commissie gaat vooral uit naar de
mogelijke belangenconflicten bij kredietbeoordelaars. Banken die een product op
de markt brengen, betalen een kredietbeoordelaar voor het geven van een
beoordeling. Die is van belang bij de verkoop. Kredietbeoordelaars adviseren
banken ook bij het ontwikkelen van complexe producten.
Doordat kredietbeoordelaars zowel advies geven als producten
beoordelen, ontstaat een belangenconflict. Een van de manieren dit conflict te
vermijden, is het losknippen van de adviesafdeling. ...
Uit: De Volkskrant, 27-04-2010, column door Paul Krugman (The New York
Times)
Weg met de kredietbeoordelaars
Tussentitel: Banken gingen naar het bureau dat de hoogste ratings gaf
Applaus voor de Permanente Onderzoekscommissie van de Senaat. ... De
afgelopen dagen heeft de senaatscommissie schandalige e-mails van Wall Street
naar buiten gebracht. ...
... Het slechte nieuws is dat de verkeerde e-mails voor die
krantenkoppen hebben gezorgd. Dat werknemers van Goldman Sachs opscheppen over
het vele geld dat zij verdienden door te gokken op een ineenstorting van de
huizenmarkt, is verfoeilijk, maar nog geen misdaad.
Nee, de e-mails waar u op moet letten zijn van werknemers van
kredietbeoordelaars. Zij zetten AAA-beoordelingen op honderden miljarden dollars
aan twijfelachtige activa, die allemaal giftig blijken te zijn. Ik overdrijf
niet: van alle met het AAA-stempel uitgeruste obligaties van gebundelde
subprime-hypotheken uit 2006 is 93 procent hergewaardeerd naar de classificatie
waardeloos – 93 procent!
Deze e-mails onthullen een ernstig corrupt systeem. Een
systeem dat met de voorgestelde financiële hervormingen niet te herstellen is.
De kredietbeoordelaars zijn ooit begonnen als
marktonderzoekers. Ze verkochten hun beoordelingen van bedrijfsschulden aan
mensen die overwogen die schulden te kopen. Uiteindelijk hebben ze een heel
andere vorm gekregen. Kredietbeoordelaars zijn bedrijven geworden die worden
ingehuurd door mensen die schulden verkopen, om die schulden een stempel van
goedkeuring te geven.
Deze stempels zijn een centrale rol gaan spelen in ons hele
financiële systeem, met name voor institutionele beleggers zoals
pensioenfondsen, die alleen maar obligaties kopen als ze dat felbegeerde
AAA-etiket maar hadden.
Aan de oppervlakte leek het een waardig en fatsoenlijk
systeem. Maar het veroorzaakte enorme belangenconflicten. Wie schuldobligaties
uitgaf, kon kiezen uit verschillende kredietbureaus. Dus ze gingen naar het
bureau dat naar alle waarschijnlijkheid het gunstigste oordeel gaf. En als de
kredietbeoordelaar te diep keek, dreigde de financiële instelling op te stappen.
De onderzoekscommissie van de senaat richt zich op de twee
grootste kredietbeoordelaars: Moody’s en Standard & Poor’s. Wat de commissie
aantrof heeft onze ergste vermoedens bevestigd. In een e-mail legt een werknemer
van S & P uit dat een vergadering nodig is om ‘het aanpassen van criteria te
bespreken’ voor de beoordeling van gebundelde hypotheekobligaties ‘vanwege de
constante dreiging klanten kwijt te raken’.
In een ander bericht gaat het over het ‘masseren’ van de
aantallen subprime en alt-A-hypotheken om marktaandeel te behouden.
Wat doen we om herhaling hiervan te voorkomen? Het zou
makkelijker moeten worden kredietbeoordelaars voor de rechter te slepen als ze
willens en wetens falen. Maar dat is niet genoeg, gezien het geld dat op het
spel staat.
Wat werkelijk moet gebeuren is een einde maken aan wat
fundamenteel corrupt is: dat de degene die de obligaties uitgeeft, betaalt voor
de beoordeling ervan. In plaats daarvan kun je denken aan een systeem waarbij
een beurswaakhond bepaalt welke kredietbeoordelaar wat moet beoordelen.
Red.: Dat laatste is een halve oplossing. Waarvan er
nu nog veel meer komen:
Uit: De Volkskrant, 10-04-2010, door Robert Giebels
Gesjoemel van creatieve rekenaars
Ze waren schuldig aan de kredietcrisis, maar zijn er als glorieuze
winnaars uitgekomen. En ze blijven belangrijk: kredietbeoordelaars.
'Trouwens, die deal is belachelijk', chat de ene medewerker van Standard &
Poor's (S&P) met de andere. 'Ik weet het', antwoordt zij 23 tellen later. 'We
zouden er geen waardering op moeten plakken', schrijft de man terug. 'Maar we
waarderen elk product', reageert zijn collega binnen 8 seconden. 'Al bestond het
uit koeien, dan nog zouden we het waarderen.' Het is bijna vier uur in de
ochtend van 5 april 2007 en de kredietcrisis moet nog losbarsten. De twee
medewerkers van 'S&P chatten nietsvermoedend over hun werk bij de grootste
kredietbeoordelaar van de wereld;
Een jaar later duikt hun conversatie op in een Amerikaans
parlementair onderzoek naar de oorzaken van de crisis. Samen met een ander
klassiek geworden e-mail van hun collega over de werkwijze van
kredietbeoordelaars. 'Laten we hopen dat we allemaal rijk en met pensioen zijn
als dit kaartenhuis instort. :o)'
De mailtjes moeten de kernconclusie schragen van de
onderzoekscommissie van het Huis van Afgevaardigden: de kredietbeoordelaars zijn
medeschuldig aan de financiële crisis, misschien zijn ze wet hoofdschuldig. Ze
hebben er, op jacht naar snelle honoraria, met de pet naar gegooid. De complete
financiële wereld vertrouwde hun waarderingen blind, maar de kredietbureaus
plakten in het wilde weg etiketten van goedkeuring op de meest waanzinnige
financiële producten. En op Lehman Brothers, de bank die in september 2008
failliet ging en daarmee de kredietcrisis inluidde.
'Het verhaal van de kredietbeoordelaars is het verhaal van
een kolossale mislukking', zoals onderzoeker Henry Waxman het in oktober 2008
zei. Drie 'rating agencies' hebben 95 procent van de markt. Standard & Poor's,
Moody's, en Fitch.
... Desondanks drukten ze onder druk van hun aandeelhouders
het gaspedaal in. In een nietsontziende competitie tussen vooral Moody's en
Standard & Poor's zetten die goedkeuringsstempels op 64 duizend financiële
producten van twaalf financiële instellingen. Die betaalden de
kredietbeoordelaars grifvoor hun waarderingen. 'Werkelijk stuitend', vond
eurocommissaris Neelie Kroes dat.
Volgens de beurzentoezichthouder en het parlement in de VS
betaalden klanten meer naarmate de waardering hoger was. De kredietbeoordelaars
ontkennen dat. Maar ze geven wel toe dat het geven van de hoogste rating - AAA -
klanten stimuleert terug te komen. ...
Red.: Een herhaling van wat al twee jaar geleden is
opgeschreven en algemeen bekend is. Nieuw maar ook nauwelijks verassend: er
gebeurt niets mee:
| |
Maar nu, ruim twee jaar later, is er iets vreemds aan de hand. Het
hele financiële leven, van de Griekse staatsfinanciën tot Nederlanders
met een gegarandeerde hypotheek, draait weer om de waarderingen van de
kredietbeoordelaars. Alsof er geen kredietcrisis is geweest. Sterker: ze
worden zo mogelijk nog blinder vertrouwd dan daarvoor. |
Natuurlijk gaat zoiets gepaard met de nodige schijnmaatregelen - window
dressing zoals de Amerikanen dat noemen:
| |
'Talloze veranderingen hebben we sinds 2008 doorgevoerd', laat de
baas van Fitch, Paul Taylor, per e-mail weten. Er is meer openheid over
hoe we beoordelen en hoe we met belangenconflicten omgaan.' Zo weten de
mensen die de rapportcijfers uitdelen niet of en hoe veel geld hun
bedrijf daarvoor krijgt.
'Ze hebben schuld beleden', zegt hoogleraar financiële
geografie Ewald Engelen, 'en ze hebben een muur tussen hun
adviesafdeling en hun waarderingsafdeling gezet. De markt heeft dat
kennelijk voldoende gevonden.'
|
Wat pas op begint te vallen als het weer fout gaat:
| |
De problemen waar de euro nu mee kampt, begonnen bij een
afwaardering van Griekenland door de kredietbeoordelaars. Aan zo'n
downgrading van in dit geval Fitch (in ratingtaal: van A naar BBB+)
twijfelt niemand. Hoe ingewikkelder iets is, hoe moeilijker de
beoordeling ervan en hoe dankbaarder de financiële wereld als een partij
zijn vinger opsteekt en de waardering op zich neemt. Kredietbeoordelaars
vinden dat Griekenland onvoldoende doet om de staatsfinanciën op orde te
brengen en dan is het zo. Beroep is niet mogelijk, het stempel is de
universele waarheid.
En dat terwijl de kredietbureaus, zo stelt de Leuvense
hoogleraar internationale economie Paul de Grauwe, met Griekenland
precies dezelfde fout hebben gemaakt als met Amerikaanse hypotheken. Het
rapportcijfer voor de Grieken werd pas verlaagd toen bleek dat ze hadden
gesjoemeld met hun financiële overheidsstatistieken. De 'downgrade' was
net zo verlaat als drie jaar eerder, toen ook de hardnekkigste
kluizenaar begreep dat die verpakte hypotheken van straatarme, werkloze
Amerikanen misschien toch niet het AAA-stempel verdienden. Pas toen
waardeerden de kredietbeoordelaars ze af naar 'junk'. |
Waarna blijkt dat men zelf ook weet dat men niet wezenlijks heeft veranderd:
| |
Pas toen waardeerden de kredietbeoordelaars ze af naar 'junk'. Dat
deden ze na woedende telefoontjes van bijvoorbeeld een gehaaide belegger
van Fortis Investments. Zij zette Moody's in vuur en vlam met haar
tirade: 'Als je van tevoren geen idee hebt wat het verlies kan worden,
wat heb ik dan aan jullie waarderingen?' De reactie in interne mailtjes
van Moody's kan maar op een manier worden samengevat: 'O o, betrapt.' |
En dan zit men weer met de handen in het haar:
| |
Mensen met een hypotheek met een Nationale Hypotheek Garantie (NHG)
moeten meer rente gaan betalen als Fitch zijn overweging doorzet zijn
AAA te verlagen naar A. Overal duiken de ratings op en alleen al de
aankondiging dat een etiket misschien gaat veranderen, zorgt voor een
automatische gedragsverandering. Maar wat nu als de kredietbeoordelaars
ernaast zitten? 'Dan zou het reputatiemechanisme moeten gaan werken',
denkt Ewald Engelen. 'Na een keer falen zou het gedaan moeten zijn. Maar
ja, die ene keer is al geweest en de grote drie zitten steviger dan ooit
in het zadel.'
'Niets of niemand zat er tijdens de crisis meer naast dan
Moody's en S&P', stelt Engelens collega Frank Partnoy, hoogleraar
rechten aan de universiteit van San Diego. Hij sprak in 2007 al van de
paradox van de kredietbeoordelaars. 'Ze hebben enorme marktinvloed, maar
talloze studies wijzen uit dat hun rapportcijfers nauwelijks
informatiewaarde hebben.'
Partnoy en Engelen zijn eensgezind over de verklaring van de
paradox. Over hoe het kan dat de kredietbeoordelaars zo hardnekkig
belangrijk blijven: de noodzaak van hun rapportcijfers is in de wet
verankerd. Toezichthouders stellen een kredietbeoordelingverplicht.
'Wettelijk regels verwijzen naar die ratings', stelt Partnoy.
'Bijvoorbeeld bij het verpakken van leningen', zegt Engelen,
'stelt de wetgever verplicht dat er twee erkende rating agencies een
waardering afgeven.' In Europa, dus ook bij De Nederlandsche Bank,
hebben slechts vier kredietbeoordelaars die erkenning. |
Ijna het artikel staat ook een lijstje met voorstellen om iets aan het
probleem te doen:
| |
Alternatieven voor de almacht van de kredietbeoordelaar
Nadat de kredietcrisis had aangetoond hoe afhankelijk de financiële wereld is
van kredietbeoordelaars, zijn er voorstellen gedaan hoe hun macht gebroken kan
worden. Een greep.
■ Oprichting Europese
kredietbeoordelaar. Initiatief van vooral Duitsland en Frankrijk om
Angelsaksische dominantie te doorbreken. Bondskanselier Merkel vindt dat bij een
robuuste muntunie - van de euro - een eigen kredietbeoordelaar hoort.
■ Het Europarlement stelde
eind 2008 een gedragscode voor kredietbeoordelaars voor. Ze moesten flink aan
banden worden gelegd.
■ Eerste voorstel van
oud-eurocommissaris McCreevy (Interne Markt); klanten van kredietbeoordelaars
betalen niet langer voor een waardering, maar de gebruikers ervan, de'
beleggers.
■ De uiteindelijke EU-wet die
in april 2009 werd aangenomen, onderwerpt kredietbeoordelaars in de EU aan
wettelijke regels. Er komt een vergunningplicht. controle door de nationale
toezichthouders en elk kredietbureau moet minimaal drie onafhankelijke
bestuurders hebben.
■ Analoog aan de EU-wet sprak
de G20 ook in april 2009 af dat kredietbeoordelaars veel kritischer zullen
worden gevolgd. Het toezicht erop moet nationaal zijn, waarbij wel het streven
is internationaal samen te werken om van elkaar te leren.
■ Kredietbeoordelaars onder
direct toezicht plaatsen. is een voorstel dat van tijd tot tijd opduikt bij
toppen zoals van de G20. Uitgewerkt worden zulke plannen niet.
■ Hetzelfde geldt voor het
voorstel om als tegenwicht tegen de beursgenoteerde kredietbeoordelaars zoals
Moody's een of meer staatskredietbeoordelaars op te richten. |
Op een half na allemaal nog meer vormen van window dressing -
oplossingen die het fundamentele probleem:de belangentegenstelling, niet
aanpakken.
Die halve oplossing is natuurlijk de laatste: de
staatskredietbeoordelaar. Waarbij het tegelijkertijd handhaven van
beursgenoteerde varianten een volstrekt onzinnige toevoeging is, zoals al
uitvoerig gedemonstreerd tijdens de noodzakelijke staatshulp aan de banken:
staatsteun aan een beperkt aantal banken kweekt oneerlijke concurrentie.
Het handhaven van beursgenoteerde varianten staat er
natuurlijk om maar één enkele reden: uit afkeer voor de enige werkende
oplossing: de staatsoplossing. Tevens de reden dat al die overige
onzinoplossingen er staan. En de reden dat het zicht op een oplossing zeer
duister is.
Een ontwikkeling die de definitieve doodssteek voor het
kredietbeoordelingbedrijf zou moeten zijn:
Uit:
De Volkskrant, 22-08-2011, van verslaggever Peter de Waard
Oud-vicepresident van kredietbeoordelaar klapt uit de school
'Moody's dwingt analisten hoge waardering te geven'
Kredietbeoordelaar Moody's zou zijn eigen analisten onder druk zetten om aan
bepaalde producten en instellingen een hogere kredietwaardering te geven.
Dit beweert een voormalig medewerker van het Amerikaanse
ratingbureau. Moody's en de concurrenten Standard & Poor's en Fitch liggen sinds
de kredietcrisis onder vuur. Soms zouden ze te hoge en soms te lage waarderingen
geven over de kredietwaardigheid van bedrijven, landen en producten. Daardoor
zouden ze medeverantwoordelijk zijn voor de kredietcrisis en de eurocrisis.
...
Red.: Wat voor een belangrijk deel het gevolg van het
in de inleiding genoemde basale: er bestaat geen betaald onafhankelijk advies.
Met als achterliggender nog fundamentelere probleem: er bestaat geen
onafhankelijk advies als er eigenbelangen in het spel zijn. En dat geldt per
definitie voor een bedrijf dat afhankelijk is van het bestaan van een financiële
markt:
| |
William J. Harrington, een voormalig vicepresident en analist van
Moody's, is in een brief van tachtig kantjes aan de Amerikaanse
toezichthouder SEC uit de school geklapt over de interne gang van zaken
bij het kredietbureau. ...
Harrington bekritiseert in de brief de
belangentegenstellingen binnen het bedrijf. 'Moody's wordt betaald door
de instellingen over wier kredietwaardigheid een objectief oordeel moet
worden geveld', aldus Harrington, die van 1999 tot vorig jaar voor
Moody's werkte op de afdeling derivaten. |
En een bedrijf heeft een aantal aanvullende eigenschappen die het geven van
onafhankelijk advies aal helemaal onmogelijk maken:
| |
Volgens Harrington zijn medewerkers van hogerhand gelast hogere
waarderingen te geven aan sommige kredieten of kredietinstellingen.
Systematisch werden naar zijn zeggen twijfels van analisten met de
mantel der liefde bedekt, zodat de klanten niet af zouden haken en de
winsten in tact bleven. ...
Hij spreekt van een cultuur van intimidatie en vernedering
binnen Moody's. Analisten worden gedwongen in te stemmen met de eisen
van de klant die betaalt en moeten ook volgens het schema van die klant
werken. 'Het doel van het management is van analisten plichtsgetrouwe
jaknikkers te maken die in de kredietcomités het bedrijfsdoel voorop
zetten: het maximaliseren van de winst. Herhaaldelijk heeft Moody's
interne waarschuwingen genegeerd dat werknemers die verantwoordelijk
waren voor de waardering van hypotheekobligaties waardeloze meningen
naar buiten brachten.' ...
Harrington beweert dat Moody's de objectiviteit van de
comités ondergraaft door mensen met een tegengesteld geluid te
kleineren. 'Leden van het comité die hun persoonlijke bezwaren houden
over een besluit kunnen tot de orde worden geroepen. Hierdoor zijn de
waarderingen van Moody's die naar buiten worden gebracht vaak in strijd
met de meningen die er binnen het bedrijf zijn.' ...
Harrington beweert dat Moody's in 2009 en 2010 disciplinaire
maatregelen tegen hem wilde nemen om te voorkomen dat hij een transactie
tussen de zakenbank Merrill Lynch en de verzekeraar AIG in gevaar zou
brengen. Tot die tijd had hij tijdens functioneringsgesprekken juist
complimenten gekregen voor zijn vakkundigheid op het gebied van
ingewikkelde transacties en zijn analytische kwaliteiten.
Wel werd hem steeds te kennen gegeven dat hij het werk voor
bankiers en bedrijven die schuldpapier plaatsen, beter wat gemakkelijker
zou kunnen maken. |
Met natuurlijk de bekende bijkomende verschijnselen:
| |
Harrington beschuldigt ook met name genoemde topmensen bij Moody's
van het plegen van meineed tijdens hoorzittingen over het functioneren
van de ratingbureaus. |
Zoals die van het glasharde liegen.
Een teken van hun volstrekt ongewenst almacht:
Uit:
De Volkskrant, 29-11-2011, column door Bert Wagendorp
Ratings
Niets is meer zeker: in België krijgen ze toch een nieuwe regering. Ik ging
ervan uit dat we bij onze zuiderburen getuige waren van een interessant politiek
experiment: de eeuwigdurende formatie. ...
Maar, zoals de laatste tijd wel vaker, gooide de
kredietbeoordelaar Standard & Poor's roet in het eten. Op vrijdag verlaagde het
bureau de rating van België van AA+ naar AA met negatief vooruitzicht. ...
In de Vlaamse krant De Morgen stond gisteren een
interview met Marko Mrsnik. Hij is België-specialist van Standard & Poor's. Vijf
tot zeven 'senior-analisten' beslisten volgens hem over het lot van België. Daar
ben je dus aan overgeleverd, als volk en natie. Mogelijk, zei Mrsnik, zouden de
analisten de hand over het hart strijken, nu er dan toch een regering was.
Misschien ging de 'outlook' van negatief naar stabiel. ...
Red.: Het is allemaal volstrekt verbijsterend...
En nog meer na dit:
Uit:
De Volkskrant, 09-01-2012, van verslaggever Erik Bloem
Kredietbeoordelaars in opspraak na val MF Global
De kredietbeoordelaars Standard & Poor's en Moody's liggen onder vuur na de
geruchtmakende val van het Amerikaanse handelshuis MF Global. De bestuurders van
de twee kantoren moeten voor een parlementaire onderzoekscommissie verschijnen.
Het chique concern MF Global werd berucht om zijn riskante
belegging in Zuid-Europees staatspapier en verduisterde bijna een miljard aan
klantentegoeden. De bureaus zagen de risico's pas laat. Daarom heeft de
Congrescommissie de twee beoordelaars tussen Kerst en Oud en Nieuw gevraagd naar
hun rol. ...
Volgens de Amerikaanse zakenkrant The Wall Street Journal wil
de onderzoekscommissie van het Congres vooral weten of de beoordelaars signalen
misten over de riskante belegging van 6,3 miljard door MF Global in Europese
staatsobligaties.
De bureaus merkten MF Global lang aan als een veilige haven
voor investeerders. Toen eind oktober bleek dat het geld voornamelijk was belegd
in obligaties van zwakke eurolanden als Italië, Spanje en Ierland, luidden de
beoordelaars de noodklok. ...
Red.: Oftewel: De kredietbeoordelaars falen
volkomen. Pas als het te laat is, en iedereen hert al weet, zien zij het ook. En
de reden is voor de hand liggend:
| |
Maar de lijst van vragen is langer. Het Congres wil verslagen inzien
van gesprekken tussen het handelshuis en de kredietbureaus. Ook moeten
de namen van de analisten boven tafel. MF Global zou onwettig geld van
klanten gebruikt hebben om een bankroet af te wenden. De vraag is nu of
de bureaus daarvan wisten. |
Ze hebben zich voor hun gunstige adviezen laten betalen
| |
Standard & Poor's moet toelichten hoe het reageerde op het vertrek
van het hoofd risicobeheer van MF Global. Deze werd ontslagen nadat hij
zijn zorgen had geuit over het Europese staatspapier. |
En moedwillig de signalen van problemen genegeerd. Het zijn gewoon criminele
organisaties.
Een briefschrijver benadrukt, onbedoeld misschien, nog eens
de misselijkheid van het systeem:
De Volkskrant, 17-01-2012, ingezonden brief van Fred de Koning, Breukelen,
hoogleraar accounting information systems
Verkeerde zuinigheid
De Nederlandse regering heeft Standard & Poor's nooit willen betalen voor de
credit rating van de staatsschuld. Dat werd als een teken van sterkte gezien.
Maar het zou verkeerde zuinigheid kunnen zijn.
Standard & Poor's geeft Nederland nu een 'negative outlook',
wat kan betekenen dat de rating de komende jaren verlaagd gaat worden. Een iets
hogere rente kost veel meer dan die paar ton, die voor een aangevraagde rating
moet worden betaald. Aan de andere kant: als de rente iets stijgt, hoeven de
pensioenen minder gekort te worden. Misschien zijn de gepensioneerden Standard &
Poor's nog eens dankbaar!
Red.: Betalen, anders krijg je een slecht oordeel! Of,
met een licht Italiaans accent, en nadruk op het "cannot": "Standard &
Poors make you an offer you cannot refuse ..."
Naar Financiële wereld
 ,
Economie, lijst
 ,
Economie, overzicht
, of site
home
.
|