Uit: De Volkskrant, 17-10-2007, van correspondent Gert-Jan van Teeffelen

Jong bloed bij ‘LibDems’ komt Britse premier heel goed uit

...   De premier heeft de afgelopen twee weken immers grote imagoschade opgelopen,    ...
    Brown verwierf het predicaat ‘onoprecht’ door ijskoud te beweren dat de peilingen geen rol spelen in zijn overwegingen. Vorige week maakte hij het nog erger, toen nieuwe belastingplannen van Labour werden gepresenteerd. Die bleken wat betreft de blikvangers – zoals: minder belasting op erfenissen – gepikt van de Tories en de LibDems.   ...


Red.:   Dus niet alleen de rechtse- en midden-partijen, maar ook de"linkse" Labour premier is voor belastingverlaging. Het ultieme kenmerk.

Uit: De Volkskrant, 28-07-2009, van correspondent Gert-Jan van Teeffelen

Britse ouderen armste van EU

Alleen in Estland, Letland en Cyprus meer armoede onder senioren | Britten doen niet aan pensioenopbouw

Britse ouderen behoren tot de armsten in Europa. Zelfs in landen als Roemenië hebben 65-plussers niet zo’n grote financiële achterstand op de rest van de bevolking. Alleen in Estland, Letland en Cyprus hebben ouderen het verhoudingsgewijs slechter.
    Dit volgt uit onderzoek van de Europese Commissie naar relatieve armoede onder ouderen in de 27 lidstaten. Op papier is Groot-Brittannië een van de rijkste landen ter wereld, maar door de enorme inkomensverschillen leven veel mensen onder de armoedegrens.
    In het EU-onderzoek ligt deze bij inkomens die minder dan 60 procent van ’s lands mediaaninkomen bedragen. Van de Britse ouderen leeft 30 procent onder deze grens. Het EU-gemiddelde is 19 procent.
    Actiegroepen die zich inzetten voor ouderen noemen de uitkomsten ‘schokkend’. ...
    Miljoenen Britse ouderen moeten rondkomen van een mager staatspensioen, te vergelijken met de Nederlandse AOW. Waar de Nederlandse uitkering tot de hoogste in Europa behoort, is het Britse basispensioen een van de laagste.
    Een Britse alleenstaande van 65 jaar of ouder ontvangt – indien hij zijn hele leven premie heeft betaald – een uitkering van 95 pond (110 euro) per week. Voor samenwonenden is dat 150 pond (172 euro). In de wintermaanden krijgen ze nog een bescheiden ‘brandstoftoeslag’ als tegemoetkoming in de stookkosten.
    De komende jaren zal de armoede onder ouderen vermoedelijk sterk toenemen. ...

Red.:   En natuurlijk ook: een sterke tweedeling:

Uit: De Volkskrant, 01-05-2010, door Gert-Jan van Teeffelen

Interview | Sociaal geograaf Daniel Dorling

'Britse systeem lijkt op apartheid'

Groot-Brittannië behoort tot de landen met de grootste kloof tussen arm en rijk, ondanks de pogingen van Labour. ‘Dit zijn Victoriaanse toestanden.’

Groot-Brittannië is een klassenmaatschappij waar afkomst sterk telt. Er gaapt een groot gat tussen arm en rijk. Na 13 jaar Labour is hierin amper verandering gekomen. Integendeel. De kloof groeit zelfs. Statistieken en onderzoeken spreken boekdelen. De sociale mobiliteit stokt; jonge artsen en advocaten van nu komen uit een smallere bovenlaag dan hun collega’s van in de vijftig. Verschillen in inkomen, levensverwachting en op tal van andere terreinen nemen toe. Van de rijkste industriële naties in de wereld zijn alleen in Singapore, de Verenigde Staten en Portugal de verhoudingen schever.
     Danny Dorling (42), hoogleraar sociale geografie aan de University of Sheffield, doet al twintig jaar onderzoek naar sociale ongelijkheid, internationaal en in Groot-Brittannië. Onlangs publiceerde hij een nieuw boek. Volgens hem heeft Labour, ondanks alle goede bedoelingen, ‘op spectaculaire wijze gefaald’.

Van welke statistieken schrikt u?
‘Vorig weekend verscheen de nieuwe ‘Rich List’ van de The Sunday Times. De duizend rijkste Britten zijn vorig jaar 30 procent rijker geworden, de grootste toename aller tijden. In Londen zijn de verschillen het sterkst. Het is nu de westerse metropool met de grootste welvaartskloof, veel groter dan New York of Tokio. De rijkste 10 procent van de bevolking heeft een gemiddeld vermogen van 1,1 miljoen euro. De armste 10 procent bezit nog geen 4.000 euro. Dat is een factor 273, het grootste gat sinds 1854, de tijd van Charles Dickens. Victoriaanse toestanden. Elders in het land zijn we terug bij de jaren twintig. Dit kan niet veel langer zo doorgaan.’

Victoriaans, dat klinkt erg zwaar. Toen waren er sloppenwijken, met amper zorg en scholing.
‘Dat klopt. Toch is de kloof nu nog beschamender, als je kijkt hoe ontzettend veel rijker we nu zijn. Het is nu veel makkelijker het gat te verkleinen. Er is hier een bijna Amerikaanse verering voor rijkdom en beroemdheden. Reclame heeft daarmee te maken. In de VS wordt 4 procent van het bruto nationaal product besteed aan reclame. In Groot-Brittannië is dat 2 procent, nog altijd het dubbele van andere Europese landen. Mensen worden continu aangespoord dingen te kopen, ze staan onder druk niet onder te doen voor anderen. Dit verklaart mede waarom gezinnen hier zoveel lenen. De helft van de creditcardschulden in West-Europa staat op naam van Britten.’

U wijt de hardnekkige kloof aan nieuwe vooroordelen.
‘Er is weer een houding ontstaan dat armoede onvermijdelijk is, het hoort er nu eenmaal bij. We hebben zelfs de neiging de armen de schuld te geven. Als Britten volgend jaar ontdekken dat ze niet meer op vakantie kunnen door de draconische bezuinigingen, zullen velen weer gaan wijzen op alle “profiteurs”. Terwijl gerommel met uitkeringen misschien eenduizendste is van alle belastingontduiking. Vergeet niet, Britse uitkeringen zijn al extreem laag. Een alleenstaande werkloze krijgt 10 euro per dag. Daar moet hij rekeningen, kleding en eten van betalen. Alleen met de huur kan hij nog wat hulp krijgen. Denk eens na: 10 euro per dag. Daar kan niemand van leven.’

Heeft Labour het niet geprobeerd?
‘Labour heeft veel gedaan. De partij kende veel goed bedoelende mensen, waartoe ik overigens Tony Blair niet reken. Zijn groepje voelde zich naar eigen zeggen “extreem relaxed” bij de gedachte dat mensen onder hun toezien “stinkend rijk” zouden kunnen worden. Maar het heeft niet gewerkt. Ze gingen van bovenaf strooien met geld, maar daarvan is veel bij de middenklasse beland. ...

Labour claimt dat er nu minder kinderen opgroeien in armoede.
‘Volgens de definitie van absolute armoede is dat zo. Er leven nu meer mensen net boven de armoedegrens. Dan hebben we het hier over 16 duizend euro bruto per jaar. Maar kun je daarvan met een gezin leven in een stad als Londen? Ben je dan opeens niet arm meer? Nonsens. Je moet het relateren aan alle kosten die je moet maken om in leven te blijven.’

U stelt dat er ‘onderwijskundige apartheid’ is in Groot-Brittannië. Wat bedoelt u?
‘In dit land gaat 25 procent van alle onderwijsbestedingen naar de 7 procent van de kinderen op privéscholen. Alleen in Chili is die verhouding schever. Dat geld is dus afkomstig van particulieren en niet van de staat, maar dat maakt de kloof niet minder ernstig. Het woord apartheid klinkt zwaar, maar zo vreemd is die vergelijking niet. ... In Groot-Brittannië kosten de beste privéscholen 30 duizend euro per kind per jaar, voor een staatsschool is slechts een paar duizend euro beschikbaar.’

Is het onderwijs zo slecht?
‘Ik kom zelf uit Oxford, geen arme stad. Maar daar gaat 10 procent van de jongens zonder diploma van school. Alleen in Liverpool en Hull is dat hoger. Steeds meer van de linkse, Guardian-lezende elite van Oxford University stuurt zijn kinderen nu naar privéscholen. Stilletjes en beschaamd, ze praten er liever niet over. Ze geven nu de helft van hun salaris uit aan schoolgeld. Privéscholen zijn als grote auto’s. Als je ziet dat de hele straat er in rijdt, ga je het ook doen. Maar zo geweldig zijn ze niet. Ze leiden tot een verknipt wereldbeeld. Laatst nam ik een groep mee naar een arme wijk, dat zagen ze als een soort safari. ...

U noemt Nederland vaker als voorbeeld.
‘In Nederland heb je weinig extreme verschillen. Kinderen mengen zich gemakkelijk met andere sociale achtergronden, gaan naar dezelfde scholen, spelen met elkaar op straat, kunnen zichzelf zijn. Mijn geadopteerde broer woont in Nederland en heeft een getinte huidskleur. Dat is niet altijd makkelijk, Nederland is zeker niet perfect. Maar zelfs hij zegt dat het leven in Nederland veel relaxter is dan hier, waar mensen zich kapot werken om verder te komen. En je wordt er op je werk beter behandeld. ....’

Is dat verschil echt zo groot?
‘De statistieken zijn genadeloos. Landen waar de verhoudingen minder scheef zijn, zoals Nederland of Japan, doen het op bijna alle terreinen beter. Ze hebben minder drugsverslaafden, minder tienerzwangerschappen, minder echtscheidingen en minder mensen met overgewicht, waar Groot-Brittannië tot de top behoort. Er zijn minder kinderen die in armoede leven en kinderen doen het beter op school. In landen met gelijkere verhoudingen worden meer patenten en uitvindingen geregistreerd. De levensverwachting is hoger. De kwaliteit van de huisvesting is beter – Britten hebben de kleinste huizen van West-Europa. Het aantal mensen met geestelijke problemen is dramatisch lager. Zelfs de treinen rijden beter op tijd in egalitaire landen, zo blijkt. De lijst is eindeloos.’

Hoe is de kloof te dichten?
‘Met het verhogen van de uitkeringen zou je veel Britten een menswaardiger bestaan geven. Een belasting op de waarde van grond lijkt mij heel effectief om geld op te halen. Grond kun je niet verstoppen. ... Dat wordt mij niet in dank afgenomen, ik krijg zelfs het verwijt dat ik marxist zou zijn. Ik heb geen hekel aan rijken. Maar het lijkt mij niet overdreven te proberen het verschil met andere landen te dichten.’

Zitten er ook voordelen aan zo’n grote kloof?
‘Nauwelijks. Het aantal zelfmoorden ligt iets lager, de mensen zijn harder. En ik denk dat wij meer gevoel voor humor hebben. In landen met oneerlijke verhoudingen is de neiging tot ironie en cynisme veel groter.’
 

Red.:    Later gevonden, een oudere bron met dezelfde boodschap:

Uit: De Volkskrant, 26-05-2006, boekbespreking door Peter de Waard

Het grote geld mag weer regeren

Ongelijkheid is troef in het Groot-Brittannië van Tony Blair

...    De superrijken worden in dit land met open armen ontvangen, door de fiscus met fluwelen handschoen aangepakt en krijgen alle prerogatieven. Ze zijn graag geziene gasten op Buckingham Palace en op 10 Downing Street. ‘Deze premier verleent alleen audiënties aan de rijken en machtigen… het lobbyen bij deze regering heeft een niveau bereikt dat de publieke fatsoensnormen tart’, constateerde Roy Hattersley, voormalig plaatsvervangend leider van Labour onder Neil Kinnock, al voordat Blair ervan werd beschuldigd aristocratische titels en Hogerhuis-zetels aan bevriende zakenlieden te hebben verleend in ruil voor leningen aan zijn partij.
    In zijn boek Rich Britain beschrijft Stewart Lansley de opmerkelijke sociale revolutie die zich de afgelopen kwarteeuw in dit land heeft voltrokken. Groot-Brittannië is in die periode – eerst onder Thatcher maar vooral later onder Blair – een van de meest gepolariseerde welvaartsstaten ter wereld geworden. Slechts 1 procent van de Britten verdient 10 procent van het nationale inkomen. Een nieuwe superklasse is uit de as van de oude upper class verrezen.
    Lansley analyseert op gedegen wijze de omslag van de jaren zeventig, toen iedereen praatte over sociale vooruitgang en eerlijk delen, naar de huidige tijd, waarin rijkdom wordt gepropageerd. Het boek is niet zozeer gebaseerd op eigen onderzoek als wel op journalistieke bronnen. Maar de feiten zijn er en worden statistisch onderbouwd. En iedere lezer zal zich na de opsomming van limousines, champagneparty’s, privéjets en privé-eilanden afvragen wanneer ‘genoeg genoeg is’.
    Lansley stelt vast dat de rijken in Groot-Brittannië traditioneel de lakens uitdelen. ‘De rijke elite is nooit ver geweest van het nationale geweten noch van politieke controverse’, schrijft hij. ‘In de 19de eeuw veroorzaakte hun immense macht zoveel politieke verontwaardiging dat er grote tegenstromen ontstonden. En in de 20ste eeuw is hun economische en politieke dominantie zelfs bedreigd. Gedurende één generatie – de periode na de Tweede Wereldoorlog – werden hun welvaart en invloed aan banden gelegd.’
    Maar, concludeert Lansley, dat was slechts tijdelijk. Even moest de elite wat terrein prijsgeven aan de middenklasse. ‘Maar de laatste twee decennia zijn de rijken op spectaculaire wijze opgeveerd en hebben ze hun oude status opgepakt en hun fortuin weer verder vergroot.’
    Het aantal superrijken is niet alleen geëxplodeerd, ook hun vermogen is exponentieel gegroeid. Vergeleken met 1995 verdienen tien keer zoveel Britten meer dan één miljoen pond per jaar. Het aantal mensen met vijf miljoen pond aan liquide middelen stijgt jaarlijks met 13 procent. Het aantal miljardairs is in die periode verdrievoudigd, en het aantal Britten met meer dan honderd miljoen pond is vervijfvoudigd. Zelfs in historische context zijn dergelijke stijgingen ongeëvenaard. ‘Twintig jaar geleden was Groot-Brittannië een van de meest genivelleerde samenlevingen in de wereld, nu hoort het bij de meest ongelijke’, aldus Lansley.
    Gedurende bijna de helft van die periode regeerde Labour. Maar de partij is onder Tony Blair compleet van richting veranderd. De partij van de werknemers en vakbonden is nu de partij van het zakenleven. De Blairs zelf, en vooral Tony’s echtgenote Cherie, schrijft Lansley, zijn geobsedeerd door geld. Toen minister van Financiën Gordon Brown voorstelde het inkomen van de kabinetsleden te bevriezen, zei de premier tegen hem: ‘Dan vertel jij het maar tegen Cherie.’   ...
    ...   Groot-Brittannië wordt gezien als een belastingparadijs. Een groot aantal superrijken, met name in de City, zijn lieden die ‘niets hebben gecreëerd’, maar zich slechts bezighouden met het rondpompen van geld door het beheer van hedgefondsen, speculatie in financiële termijncontracten en het verhandelen van bedrijven.
    New Labour verdedigt hun gigantische rijkdom door erop te wijzen dat de huidige Britse samenleving meritocratischer is dan de oude klassensamenleving. Rijkdom is mogelijk voor iedereen, ongeacht afkomst of klasse. ...
    Maar in werkelijkheid, laat Lansley zien, is het aantal selfmade-figuren op de ranglijst van duizend rijkste Britten nog altijd klein. Veruit de meesten zijn bevoorrecht door hun afkomst. ‘De belangrijkste eigenschap voor het bereiken van een miljonairschap is nog altijd een rijke vader. Groot-Brittannië scoort onder meer als gevolg van het public school-systeem internationaal gezien slecht op het gebied van sociale mobiliteit. Een eeuw van economische en sociale veranderingen heeft de mogelijkheden van mensen uit kansarme groepen om de top te bereiken slechts marginaal vergroot. Meritocratie is een mythe’, concludeert Lansley.

Red.:    Een berichtje over het Engelse schoolsysteem - een echt klassensysteem:

Uit: De Volkskrant, 19-06-2010, van correspondent Gert-Jan van Teeffelen

Britten mogen scholen met overheidsgeld oprichten

Britten die hun eigen school willen oprichten en runnen met overheidsgeld, kunnen zich sinds vrijdag melden. ...
   ... Volgens Michael Gove, minister van Onderwijs, krijgen ouders meer keuze en worden bestaande scholen gedwongen tot betere prestaties.
    Het succes van Britse kinderen wordt in hoge mate bepaald door hun afkomst. Een kwart van de onderwijsgelden in Groot-Brittannië gaat nu naar de 7 procent van de leerlingen die op privéscholen zitten. Britse staatsscholen zijn naar internationale maatstaven hooguit middelmatig, en wisselen sterk in kwaliteit.
    Gove hoopt in Engeland op tweeduizend nieuwe ‘vrije’ scholen. Maar Labour, nu in de oppositie, en diverse onderwijsvakbonden, waarschuwen dat Gove’s initiatief juist averechts zal werken. Vooral ouders uit de gegoede middenklasse zouden hun kans grijpen in het nieuwe systeem.

Red.:   Er moet bezuinigd worden:

Uit: De Volkskrant, 24-06-2010, van correspondent Gert-Jan van Teeffelen

Britse shocktherapie roept twijfels op

Groot-Brittannië zal ingrijpend veranderen. De regering van Conservatieven en Lib-Dems introduceert volgens sommigen de ‘Axe Factor’.

Het klonk allemaal vrij verfijnd deze lente. Tijdens de verkiezingen hadden de Britse Conservatieven het steeds over ‘efficiency savings’. Met de pink omhoog, kaasschaaf en scalpel hanterend, zouden ze dit jaar 7 miljard euro aan overtollig vet uit de overheidsfinanciën fileren.   ...
    Een cocktail van bezuinigingen en belastingverhogingen moeten aan het eind van deze kabinetsperiode een besparing van 135 miljard euro – dat is per jaar – opleveren. Zweden en Canada dienden als inspiratie. ...
    In het Lagerhuis hakte Labourleider Harriet Harman gisteren al flink in op de coalitie met lastige vragen. Maar de grote domper kwam gisteravond, toen het gezaghebbende Institute for Fiscal Studies zijn oordeel velde. De vernietigende conclusie: ‘De bezuinigingen zullen de armen naar verwachting significant harder treffen dan de rijken.’   ...

Red.:    Natuurlijk.
    Dit alles heeft natuurlijk ook gevolgen voor het algemene maatschappelijke klimaat:

Uit: De Volkskrant, 23-09-2010, door Gert-Jan van Teeffelen

De Britten raken overtuigd: hun leven is geen pretje

...    ‘Always look on the bright side of life’, zong Monty Python. Maar het wordt Britten erg moeilijk gemaakt de zonnige kant te zien. Het regent onderzoeken die beweren dat hun leven miserabel is. Woensdag was het weer zover met een rapport van vergelijkingssite uSwitch. ‘Britse eilanden slechtste plek om te wonen in Europa’, luidden de koppen.
    Het leven van de Britten werd in 16 indicatoren vergeleken met andere Europeanen. Met de Ieren bungelen de Britten onderaan. Ze maken langere werkweken, gaan later met pensioen, hebben minder zonne-uren, leven korter, betalen meer voor boodschappen, hebben minder vakantie, en hun regering besteedt minder aan onderwijs en medische zorg.
   Ook vorig jaar waren de Britten laatsten. Frankrijk en Spanje bieden de beste kwaliteit van leven.   ...
    ... het bleek al eerder dat de Britten verre van het gelukkigste volk zijn. De vraag is hoe dat komt. De grote sociale ongelijkheid speelt mee. Anderen wijzen op de stress die het gebrek aan een sociaal vangnet veroorzaakt.
    ‘Als we kijken welke landen in de wereld het gelukkigst zijn, gaan Denemarken en Nederland steevast aan kop’, analyseerde Andrew Oswald dinsdag. De hoogleraar aan de Warwick University is specialist op dit gebied. ‘De overheid neemt in die landen veel onzekerheid weg, met name de angst werkloos of ernstig ziek te worden. De staat speelt, soms onbewust, een cruciale rol in het welzijn van mensen.’
    In Groot-Brittannië is dat vangnet flinterdun. Wie zijn baan verliest, krijgt bijna niets – de landing is keihard. Vandaar dat veel Britten doodsbenauwd zijn voor hun baas. De vooruitzichten voor hun geluk lijken niet best, aangezien de regering hard op uitkeringen wil bezuinigen.
    Helemaal zorgwekkend wordt het als je John Cleese hoort. De komiek woont in Californië, en zei vorige week dat de Britse ‘herrieschopperscultuur’ hem afstoot. Hij hekelt de ‘triviale en vulgaire’ media. De tv deugt ook niet meer, Londen is te kosmopolitisch, de omgangsvormen zijn te ruw.
    Cleese, in een Oostenrijks blad, bekende zelfs dat hij zich altijd aangetrokken heeft gevoeld tot de Duitse cultuur. ...
 

Nog wat gegevens:

Uit: De Volkskrant, 18-10-2010, van corresepondent Gert-Jan van Teeffelen

‘Uitkeringsgetto’ in Birmingham wacht op de bijl

De Britse regering maakt deze week details bekend van haar draconische bezuinigingsplannen. Inwoners van het grauwe Birmingham wachten gelaten af.

Tussentitel: Dit stukje van de stad noemden we tien jaar geleden Beiroet

Het zijn de contrasten die Engeland zo fascinerend maken. Wie de M42 verlaat en op de zuidpunt van Birmingham afkoerst, rijdt eerst kilometers door de maagdelijk groene countryside. Slingerende laantjes vol oude bomen, heuvels, heggen, een verdwaalde pub en landhuizen met de glimp van een Jaguar.
    En dan, vrijwel zonder waarschuwing, begint plots het grauwe Birmingham. Al na de eerste rotonde doemen dichtgetimmerde huizen op. Veel auto’s lijken rijp voor de sloop. Er zwerft afval. ‘Heb je misschien een peukje voor me, mate?’ is de vraag van de eerste de beste voorbijganger. Hij is niet de laatste.
    King’s Norton heet de wijk, ooit een dorp trots op zijn oude kerk, nu opgeslokt door de tweede stad van Groot-Brittannië. In de jaren zestig en zeventig werden hier enorme ‘housing estates’ (wooncomplexen) uit de grond gestampt, om mensen te huisvesten uit sloopwijken in de binnenstad.
    Iets naar het oosten ligt Druids Heath, een cluster afzichtelijke flats aan Bells Lane die sterk aan gevangenissen doen denken. Er hangen camera’s en prikkeldraad, en bordjes met ‘balspelen verboden’. Niets wijst erop dat het leven ook maar een sprankje vrolijkheid zou kunnen bevatten.   ...


Tussenstuk:
Miljardenextra voor arme Britse kinderen

...    De kloof tussen arm en rijk is ook te zien in het gesegregeerde onderwijs. Mensen met geld sturen hun kinderen naar privéscholen, die toegang tot de betere banen beloven. Jonge advocaten en artsen komen uit steeds rijkere gezinnen, bleek vorig jaar uit een regeringsrapport. Driekwart van alle rechters en financieel directeuren genoot privé-onderwijs, bij topambtenaren en vooraanstaande journalisten is dat de helft. Dit terwijl privéscholen slechts 7 procent van alle Britse leerlingen bedienen.

Red.:    En waar een "linkse" regering al rechts is, is een rechtse regering natuurlijk ultra-rechts:

Uit: De Volkskrant, 12-11-2010, van correspondent Gert-Jan van Teeffelen

Plannen zijn ‘de grootste hervorming sinds het ontstaan van de Britse verzorgingsstaat’

Britse werklozen worden hard aangepakt

Een Britse werkloze die een baan weigert of anderszins niet meewerkt, riskeert voortaan zijn uitkering drie maanden te verliezen. Bij de tweede maal is de sanctie zes maanden. Na een derde weigering gaat het hard: drie jaar geen uitkering meer.
    Dit ‘three strikes and you’re out’-principe is onderdeel van ‘de grootste hervorming sinds het ontstaan van de Britse verzorgingsstaat’ in de jaren veertig. Met die claim heeft de Britse regering donderdag plannen gepresenteerd om ’s lands sociale zekerheid – een kostenpost van 220 miljard euro per jaar – te vernieuwen. Dit terwijl Groot-Brittannië de langste periode van groei uit zijn moderne geschiedenis achter de rug heeft. ‘In de laatste 13 jaar zijn 4 miljoen nieuwe banen geschapen, maar toch zitten er nog steeds 5 miljoen mensen thuis. Het opmerkelijke is dat 70 procent van die nieuwe banen naar buitenlanders is gegaan.’ Zo kwam er zeker een miljoen gretige Polen op alle vacatures af.   ...

Red.:   Dit moet je natuurlijk omdraaien, en voorzien van zijn juiste matschappelijke perspectief: door de vrije-markt ideologie de betaling van laaggeschoold werk door de gehaktmolen gegaan, waardoor  laagbetaalden er niet meer fatsoenlijk van konden leven. Daardoor is een onbereidheid ontstaan omdat werk te doen (een algemener proces waar in Engeland ook nog het weerzinwekkende standsverschil bij komt). Daarop heeft de maatschappelijke top de immigratie losgelaten, zorgende voor een instroom vanuit fok-maar-raak landen als Polen, waar een mensleven steeds minder waard wordt.
    En nu de markt voor laaggeschoolde arbeid volledig verpest is, worden de laaggeschoolden gedwongen te gaan werken voor een slaris ruim onder het bestaansminimum, zodat de rijken in financiële wereld er een extra makkelijk en luxe leventje op na kunnen houden (natuurlijk moet de rijkdom en luxe van mensen die zelf niets produceren ergens vandaan komen, net zoals vroeger het landhuis bestond van de arbeid van "kinkels" op het landbezit erom heen). Kijk maar... dit is de hoogte van de uitkeringen:
 

Dat is driehonderd euro, en die huursubsidie is voor "councel flats" ruim onder het niveau van de Bijlmer - in het Engels getypeerd als "slum", en in het Amerikaans als"ghetto". Minder dan de helft van de bedragen in Nederland, dus ergens halverwege het bestaansminimum. En daarvan wordt men geachte te werken:
 

Als je "werk" definieert als: "inspanning waartoe de maatschappij je mag dwingen om in je eigen onderhoud te voorzien", en slavernij als "inspanning waartoe je gedwongen wordt zonder dat je in je onderhoud kan voorzien", dan is dit een vorm van slavernij. Een moderne vorm van slavernij, maar één die qua uitwerking als twee druppels water lijkt op de ouderwetse - in Engelse termen: die van de Dickensiaanse soort. En één van de overeenkomsten is dat de opbrengst van die arbeid gaat naar een kleine klasse van niet-productieven.
      Over universitaire studie:

Uit: De Volkskrant, 10-12-2010, van correspondent Gert-Jan van Teeffelen

Brits parlement neemt wetsvoorstel aan; helft LibDem-fractie stemt tegen of onthoudt zich

Verhoging collegegeld gaat door

... Terwijl studenten voor de deur rebelleerden, had donderdag in het Lagerhuis de zwaarste politieke veldslag plaats sinds de coalitie aantrad. Die kreeg haar zin: met een nipte meerderheid werd het collegegeld fors verhoogd.
    Vanaf 2012 moeten Engelse studenten 7.200 euro per jaar betalen voor hun studie. Onder voorwaarden mogen universiteiten zelfs 11.000 euro vragen - bijna driemaal zoveel als nu het geval is.
    Uitgerekend de LibDems hadden bezworen het collegegeld ongemoeid te laten. Sterker: ze wilden het afschaffen. 'Het is gewoon verkeerd om, als je optimistisch met je volwassen leven begint, met een zware schuld om je nek te eindigen', zei Clegg.
    Dat is echter precies wat het kabinet nu doordrukt. Studieschulden tot vijftigduizend euro zullen gewoon worden. ...
    ... Zo zullen universiteiten in vier jaar een draconische 80 procent van hun onderwijsbudget verliezen. De enige manier om dit op te vangen, is de lasten te verschuiven naar studenten.
    Critici vrezen dat arme jongeren hierdoor niet meer gaan studeren. Sociale mobiliteit is de reden dat de kwestie zo gevoelig ligt. ...

Red.:    De verdere voortgang van het Dickensiaanse neoliberalisme. Vergezeld van smoezen en leugens, natuurlijk:
 

Dat gaat ongetwijfeld net als in Nederland: bij de volgende ronde bezuinigingen gaat dit er weer af. Netto: armen kunnen niet meer studeren.
    En de rijken krijgen meer keuze:

Uit: De Volkskrant, 07-06-2011, van correspondent Patrick van IJzendoorn

Academische sterrenploeg gaat Oxford en Cambridge uitdagen

Studenten die niet door de strenge selectieprocedures van Oxford en Cambridge komen, hebben vanaf 2012 een aanlokkelijk maar prijzig alternatief: The New College of the Humanities.
    Deze privé-universiteit is het initiatief van de filosoof Anthony Grayling, voortgekomen uit zijn zorgen over de bezuinigingen op het hoger onderwijs in het algemeen en de geesteswetenschappen in het bijzonder. Op New College is jaarlijks ruimte voor 375 nieuwe studenten. Zij moeten wel een kleine 20 duizend euro neertellen, twee keer zoveel als het maximum dat gewone universiteiten mogen vragen.
    Voor dat geld krijgen de studenten les en, zo luidt de ambitieuze belofte, persoonlijke begeleiding van enkele bekende namen. De 62-jarige Grayling zelf zal naast zijn functie als rector wijsbegeerste doceren. Zijn vriend en collega-atheïst Richard Dawkins neemt biologie en wetenschapsfilosofie voor zijn rekening. Andere leden van het academische sterrenensemble zijn Niall Ferguson (economie), Steven Pinker (psychologie en filosofie), Ronald Dworkin (rechten), David Cannadine (geschiedenis), Linda Colley (geschiedenis), Peter Singer (ethiek) en Steve Jones (genetica).   ...

Red.:    Nog een categorie die door de rijken vertrapt wordt:

Uit: De Volkskrant, 16-02-2011, door Gert-Jan van Teeffelen

Britse zorg is voor ouderen 'inhumaan'

Britse liefdadigheidsorganisaties roepen het al jaren: de behandeling van ouderen in de zorg is niet zelden inhumaan en harteloos. Dit beeld is dinsdag bevestigd in een vernietigend rapport van de ombudsvrouw voor het staatszorgstelsel NHS.
    Volgens Ann Abraham rijst het beeld dat vaak 'zelfs de meest basale zorgstandaarden niet worden gehaald'. Zij onderzocht 1.500 recente klachten - volgens kenners het topje van de ijsberg - en selecteerde tien voorbeelden van wantoestanden in Britse zieken- en verzorgingstehuizen.
    Het betreft uiteenlopende vormen van nalatigheid, bijvoorbeeld ouderen die lange tijd geen voeding kregen of in hun uitwerpselen moesten liggen. Een man met maagkanker zei dat hij thuis wilde sterven, en werd in zijn rolstoel achter een gordijn gezet 'alsof hij niet meer bestond'.   ...
    Ook de communicatie is beroerd. Zo viel een vrouw in een ziekenhuis in Birmingham herhaalde malen, maar werd haar familie niet ingelicht. Die vond haar later in een tehuis met verwondingen, doorweekt met urine en in andermans kleding die met paperclips aan elkaar zat.   ...
    Britse ouderen- en patiëntenorganisaties hebben woedend gereageerd. 'De inhumane behandeling van ouderen is ziekmakend en zou schokgolven moeten veroorzaken binnen de NHS en de regering', aldus Age UK.
    Premier Cameron noemde de zorg onlangs 'tweederangs', maar slikte die woorden later in. ...

Red.:    Anglicisme is ook een ander woord voor "onbeschoft asociaal".
    En een ander basiskenmerk is natuurlijk dit:

Uit: De Volkskrant, 05-03-2012, van correspondent Patrick van IJzendoorn

Britse korpsen vervangen bobby's door particuliere beveiligers

Twee grote Britse politiekorpsen willen een deel van hun taken uitbesteden. Niet gewone bobby's, maar beveiligingsbedrijven zullen in dat geval verantwoordelijk zijn voor onder meer het vasthouden van verdachten, oplossen van misdaden, volgen van gevaarlijke individuen, dagelijkse patrouilles en uitrukken naar incidenten.
    Net als hun collega's elders in het land moeten de korpsen van Surrey en de West-Midlands de komende jaren 20 procent bezuinigen. Minister van Binnenlandse Zaken Theresa May zei dat er wat haar betreft zo veel mogelijk mag worden geprivatiseerd. ...

Red.:   Alles privatiseren, want zo kunnen de roofridders en parasieten maximaal profiteren.

Naar Anglicisme home , Rijnlands & Angl., overzicht , of site home .