Amerika als sekte

Uit een interview met moeder en dochter Perizonius over hun verleden in de Bhagwan beweging (de Volkskrant Magazine, 13-11-2004).

Interview: Achteraf noemt ze de beweging een sekte. De volgelingen ageerden indertijd heftig tegen die omschrijving: een sekte bestond uit mensen die op een dommige manier achter een leider aanliepen. Daar stonden zij boven. 'Maar heel veel sannyasins [volgelingen] durfden niet te zeggen wat ze vonden. Ze deden aan zelfcensuur.' De buitenwereld kwam niet binnen in de communes. Er lagen geen kranten, het nieuws werd onbelangrijk gevonden. Niemand die je verbood uit eten te gaan – maar niemand ging. 'Heel sterke groepsdwang.'


IRP: De gelijkenis met de Amerikaanse maatschappij is treffend.

In Amerika durven de mensen niet te zeggen wat ze willen: je kunt niet zeggen niet in een god te geloven, politici zijn zelfs gedwongen actief een religie te belijden, je mag geen sociale beleidsmaatregelen voorstaan, politici worden gedwongen antisociale maatregelen voor te staan, bijvoorbeeld over wapenbezit en over systematische armoede. Degenen die dat wel doen worden uitgemakt voor liberal, en indien ze volhouden: communist.

In Amerika wordt door de gewone mensen vrijwel geen kranten meer gelezen. De grote meerderheid volgt geen TV nieuws. De meerderheid volgt een vorm van TV nieuws die niet van rechtse propaganda is te onderscheiden en grenst aan plat amusement. En vrijwel al dit "nieuws" gaat over het eigen binnenland.

Niemand in Amerika wordt dingen expliciet verboden, maar de groepsdwang is wurgend. Kritische geluiden met betrekking tot beleidspunten die het niveau van detail overstijgen is onmogelijk. Toen in de tijd voorafgaande aan de eerste Irak oorlog een van de presentatoren van een bekend discussieduo op CNN zich stelselmatig tegen een oorlog verklaarde, werd hij vervangen. Politici of meningsmakers die eerder afweken van het rechtse Amerikaanse stramien, de Kennedy's, Martin Luther King, werden vermoord.


Interview: 'Kun je je nog herinneren dat ik me aan de deurpost heb vastgehouden, de dag dat we gingen verhuizen [naar de commune] ?', vraagt ze haar moeder in de documentaire. 'Nietes', is het antwoord, 'je was het er mee eens.' Zo zitten er in Communekind wel meer staaltjes van verdringing, of selectief geheugen. Perizonius: 'Het is mogelijk dat je je allebei iets totaal anders herinnert. Je wilt achteraf toch dat jij de goede keuze hebt gemaakt.'


IRP: Hier is ook weer een parallel met de Amerikaanse maatschappij: alle Amerikanen zijn afkomstig van of zijn mensen die daar uit vrije wil naar toe zijn getrokken. Ze zullen nooit willen toegeven niet de goede keuze te hebben gemaakt. Dus blijven ze achter hun land staan, no matter what; de illustraties hiervan zijn zo talrijk dat hier een voorbeeld geven het argument eerder schade doet. Er is dus in dat land geen zelfcorrigerend mechanisme. Dat is de fundamentele reden dat het zo naar ייn kant uit de hand aan het lopen is.


Naar Amerika lijst  , Politiek lijst , Politiek & Media overzicht  , of site home .