Bronnen bij Amerika: betrouwbaarheid

De eerste bron is eigenlijk voldoende om het punt te maken, omdat het gaat over meerdere auteurs die hetzelfde beschrijven:


Uit:De Volkskrant, 13-10-2006, door Jan Tromp

Liegen doen ze allemaal

Amerikaanse regering zou 'een stelsel van bewuste vergissingen en omkeringen' hanteren

All governments lie – alle regeringen liegen. Het is de opgewekte titel van een biografie die zojuist in Amerika is verschenen over de eigenzinnige onderzoeksjournalist I.F. Stone – Izzy voor de velen die hem bewonderden.
    Stone was al bij leven een legende. Hij stierf in 1989 op 81-jarige leeftijd, zijn hoogtijdagen lagen in de jaren zestig, in de tijd van de Vietnam-oorlog. Hij was in 1953 zijn eigen blad begonnen, I.F. Stone’s Weekly heette het. Het was een wekelijkse nieuwsbrief van vier velletjes, altijd polemisch, altijd goed en geestig geschreven en vooral onthullend.
    In 1964 maakte president Johnson van de strijd in Vietnam een echte oorlog. Amerikaanse schepen waren in de Golf van Tonkin beschoten door Noord-Vietnamese kanonneerboten. Minister McNamara van Defensie legde het Congres ‘onweerlegbaar bewijs’ voor van ‘een ongeprovoceerde aanval’.
    In 1969 zou uit de Pentagon Papers blijken dat het een gefabriceerd verhaal was.
    Alleen Einzelgänger I.F. Stone stond op tegen de ‘officiële mythologie’ en ‘de hersenspoeling van het publiek’.
    Waarom, vroeg hij zich af, zou de kleine Noord-Vietnamese marine zo gek zijn om de Zevende Vloot aan te vallen, een van de machtigste armada’s ter wereld?
    Alle regeringen liegen dus volgens Stone. ...
    Misschien toch enige precisering. Alle regeringen zijn leugenachtig, zeker. Maar met een parafrase op Orwell: zou het kunnen dat sommige regeringen leugenachtiger zijn dan andere?
    De auteur Myra MacPherson, voormalig redacteur van The Washington Post, haalt in haar biografie Bill Moyers aan, een gevestigde tv-presentator in Amerika die voor Lyndon Johnson heeft gewerkt, ‘een van de legendarische leugenaars van het Witte Huis’ (MacPherson).   ...
    In de VS is een nieuwe golf van publicaties op gang gekomen over de a-democratische regeerstijl van het huidige Witte Huis. ‘Een gekletter van cimbalen’ noemde Newsweek het vorige week.
    De eerste golf dateert van eind 2003. De titels van de boeken vertelden het hele verhaal: Lies and the Lying Liars Who Tell Them van de schrijver en cabaretier Al Franken, Big Lies van de publicist Joe Conason en The Lies of George W. Bush van de redacteur van het links-libertaire The Nation, David Corn.
    Alle regeringen liegen en die van Bush nog wel het allermeest – dat was de moraal. Links en rechts wisten er raad mee. Als je het zag als een lage aanval op een moedig presidentschap, werd je op je wenken bediend. Als je al langer wist dat Bush een stinkende leugenaar was, werd je op je wenken bediend.   ...
    Het lijkt erop dat de publicaties over het ‘liegen en bedriegen’ bij het eerste tijdperk-Bush hoorden, toen menig liberaal hart nog moest bekomen van de verbijstering over zoveel radicaliteit en autocratie vanuit het Witte Huis.
    Bush ‘liegt’ niet meer, hij ‘spint’, hij ‘keert binnenstebuiten’, hij ‘ontkent’, hij maakt de werkelijkheid ‘artificieel’, hij lijdt aan ‘overmoed’.   ...
    Frank Rich, columnist van The New York Times, haalt in de inleiding van zijn The Greatest Story Ever Sold een inmiddels beruchte uitspraak aan van een anonieme, naaste medewerker van de president, vermoedelijk diens regisseur Karl Rove.
    ‘Als wij iets ondernemen, scheppen wij onze eigen werkelijkheid’, zei de stafmedewerker tegen een journalist. ‘En terwijl jullie die werkelijkheid onderzoeken – nauwgezet, als je wilt – treden wij alweer op en scheppen we andere, nieuwe werkelijkheden. Wij zijn de spelmakers van de geschiedenis.’
    Joan Didion geeft meteen al in de eerste zin van haar essay haar kwalificatie van Bush c.s.: ‘Een stelsel van bewuste vergissingen en omkeringen.’
    ... Bob Woodward, vermaard politiek verslaggever van The Washington Post, gaat een stap verder. State of Denial heet zijn boek – Toestand van ontkenning. Het is een verslag vanuit de kleedkamers van de Amerikaanse politiek: hoe Bush en de zijnen worden ingehaald door een werkelijkheid die ze niet meer beheersen en niet onder ogen wensen te zien.
    Weinigen spreken nog over keiharde leugenaars. Meer dan andere publicaties over de huidige Amerikaanse regering komt Woodwards boek dicht bij de beschrijving van een ziekteproces. Het is een sneue toestand.


IRP:   Nog wat losse voorbeelden:
 

Uit: De Volkskrant, 09-09-2005, AP, ANP

Powell neemt afstand van optreden voor Veiligheidsraad

De voormalige Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Colin Powell heeft donderdag afstand genomen van zijn optreden voor de Veiligheidsraad, waarin hij in 2003 een oorlog in Irak rechtvaardigde. Dit optreden is een schandvlek op zijn politieke blazoen, zei Powell in een gesprek met Barbara Walters van de televisiezender ABC.

Powell zei in zijn toespraak tot het VN-orgaan in februari 2003 dat de Verenigde Staten over bewijzen van massavernietigingswapens in Irak beschikten. Zulke wapens zijn na de Amerikaans-Britse inval nooit gevonden.   ...
    Powell trok ook de door de regering-Bush gelegde koppeling tussen het Iraakse bewind van Saddam Hussein en terroristen in twijfel. Hij zei nooit een verband te hebben gezien tussen Bagdad en de aanslagen van 11 september 2001 in New York en Washington. Toch zei hij achter het besluit van Bush te staan om een oorlog te beginnen, omdat Saddam alle VN-resoluties aan zijn laars lapte.    ...


Uit: De Volkskrant, 18-08-2005, rubriek De Aarsman collectie, door Hans Aarsman, fotograaf.

Hervatting uraniumverrijking in Iran, Volkskrant 11 augustus 2005, foto EPA

...    De fotograaf die deze foto nam, stond temidden van een batterij collega's, zag ik op een andere foto. Ook allemaal mondkapjes voor en plastic overjassen aan, maar dan groene.
Waarom zijn er zoveel fotografen bij gehaald? Het kersverse Iraanse regime wil zichzelf nationaal en internationaal op de kaart zetten, iets anders kan ik er niet van maken. Die zijn niet bezig met een kernbom, en als ze dat wel zijn, duurt het nog jaren voor ze een piepkleintje kunnen maken. Pakistan en India mochten hun bommetje, waarom Iran niet? De Amerikanen zijn zogenaamd bang. Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren ze bang voor een op handen zijnde Duitse kernbom. Europese atoomgeleerden werkten zich uit de naad om op tijd een Amerikaanse kernbom klaar te hebben. Wat blijkt achteraf? Zelfs op papier is er nooit een Duitse bom geweest. Na de oorlog werden de Amerikanen bang voor het Russisch communisme. Toen dat ophield te bestaan, bleek het militair amper iets voor te hebben gesteld. Waarna de verhalen over Saddam Hussein kwamen. En nu Iran. Eeuwig op zoek naar een vijand. Ik trap er niet meer in.


Red.:   Dat laatste is voorlopig de opmerking van een enkeling. De mini-oorlog in Georgië in 2008 zag een niet-aflatende stroom van dezelfde soort leugens, dus moet het wel zo zijn dat de meeste mensen er nog in geloven. Dat wil zeggen: geloven in de betrouwbaarheid van Westerse politieke en media-uitspraken. Terwijl het dus aantoonbare leugens en propaganda zijn/is.


Naar Amerika lijst  , Politiek lijst , Politiek & Media overzicht  , of site home .