Bronnen bij Politieke begrippen, sociaal-democratie

4 mei 2014
Het verval van de sociaal-democratie is door de paar overgebleven sociaal-democraten al eerder beschreven, maar dat was voordat dit specifieke proces op deze website werd bijgehouden. Onderstaand de op het moment van schrijven, mei 2014, meest recente versie:


Uit: De Volkskrant, 28-04-2014, column door René Cuperus, cultuurhistoricus

Wat bezielt de leiders van de Derde Weg?

Tussentitel: Troelstra, Drees en Den Uyl hadden een andere afweging gemaakt

Ik zit met een kwestie. Laat ik die maar eerlijk op tafel leggen en de omertà doorbreken. Ik zit in mijn maag met de nieuwe baan van Wim Kok. Onze oud-premier blijkt sinds enige tijd adviserend bestuurder bij de China Construction Bank. Dat is de tweede bank van China, en met een balanstotaal van 1.800 miljard euro groter dan ING en ABN Amro samen.
    Wim Kok naar een Chinese bank? Dat klinkt helemaal niet goed. Wat bezielt iemand om op 75-jarige leeftijd opnieuw zo'n reputatieschade-risico te nemen? Niet alleen voor zichzelf, maar vooral ook voor de beweging waarvan hij zo lang het succesvol boegbeeld is geweest, de sociaal-democratie, respectievelijk FNV en PvdA.
    Hoe kan de oud-vakbondsman die ooit sprak over 'exhibitionistische zelfverrijking' zich zo onverstoorbaar voegen in de wereldtop van de financiële sector? En dan ook nog de haute finance van staatskapitalistisch-communistisch China. In deze tijden van ontspoord financieel kapitalisme, heb je als sociaal-democraat niets bij banken te zoeken, laat staan bij Chinese banken. Je kunt het 'afschudden van ideologische veren' ook met een factor duizend overdrijven.    ...


Red.:   Hier hoeft deze redactie dus geen commentaar bij te schrijven.

  Wat opvalt is dat De Telegraaf en Geen Stijl een groot nummer van Koks baan maken. Even opvallend is de journalistieke stilte over Wim Kok goes China bij veel andere media. Op zijn minst zou je diepgravende achtergrondstukken verwachten over de bewuste Chinese bank. Misschien keek ik er overheen, maar ik heb ze niet gevonden.

Hier heeft auteur Cuperus geen analyse, terwijl deze wel essentieel is voor het proces. Want wat de stilte van de reguliere media, de politieke-correctheid, laat zien is dat die media in hetzelfde kamp zitten als degene die uit de sociaal-democratisch beweging zijn gevallen zonder deze te verlaten. En voor beide kampen geldt hetzelfde; hun persoonlijke belangen als leden van de topderde van de maatschappij achten ze als samenvallend met die van de elite. Het neoliberale beleid leidt tot voordleen voor de elite. En de rest van de topderde denkt van de neoliberale evolutie mede te kunnen profiteren.
    Dit wordt bevestigd door deze constatering:
  Geen Stijl en reacties op Twitter gaan helemaal los met voor de hand liggende scheldpartijen en verwijten. 'Rooie graaier' is nog het mildste dat Kok krijgt toegevoegd. Er rijst een omvangrijk beeld op van hypocrisie en salonsocialistische hebzucht.

Want met name GeenStijl heeft als hoofddoel het schoppen tegen de politieke-correctheid, de bestuurlijke elite, de "fatsoenlijk mensen", enzovoort. Het schoppen tegen de topderde van de maatschappij. De huidige PvdA en haar aanhangers worden door GeenStijl en de volgers ervan gezien als een integraal bestanddeel van die elitaire topderde, die haar strevingen voornamelijk richt op internationalistische doelen, en met minachting van alles dat Nederlands is.
    Iets dat al een hele tijd zo is, en als sociologisch verschijnsel, in alle Europese landen tegelijk optrad:
  Wim Kok is niet de enige wiens carrière na de politiek in eigen partij met ingehouden beschaamdheid wordt gevolgd en beoordeeld. Dat geldt ook, en in veel ernstiger mate, voor zijn collega-regeringsleiders uit de jaren negentig, Gerhard Schröder en Tony Blair. Wat is er toch aan de hand met de leiders van de Derde Weg? Wat maakt dat ze na hun politieke carrières de ergste verwijten aan hun adres alsnog lijken te bevestigen?
    Schröder, Blair en Kok werden destijds beschimpt als Genossen der Bosse, 'Kameraden van het Grootkapitaal', neoliberale verraders van de linkse zaak. Zij bestreden terecht de jaren zeventig-linkse afkeer van bedrijfsleven en markteconomie, maar zijn daar zo in doorgeschoten dat ze na hun politieke carrière zijn samengesmolten met het internationale bedrijfsleven.
    Ex-bondskanselier Schröder geldt in Duitsland als agent voor het aardgas-industrieel complex van de Russische president Poetin. Verder was hij betrokken bij de Rothschild Investeringsbank. Tony Blair verkeert alleen nog maar in kringen van de superrijken en is druk bezig er zelf een te worden. In een recent portret in The Guardian, getiteld 'From New Labour hero to political embarrassment' stond dat Blair alleen al voor zijn adviezen voor investeringsbank JP Morgan jaarlijks 2,5 miljoen Britse pond ontvangt.

En ook hier trekt Cuperus de juiste conclusie:
  Schröder, Blair en Kok hebben met hun postpolitieke carrières de sociaal-democratische vernieuwing van de Derde Weg in diskrediet gebracht. Zij zijn in persoon het symbool geworden van de triomf van de marktsamenleving. Het internationale (financiële) bedrijfsleven is 'the master'; de politiek 'the servant'. Dat is dodelijk voor de geloofwaardigheid van de sociaal-democratie.

Met deze correctie: het is niet een kwestie van 'in diskrediet gebracht', maar meer van "de facto opgeheven". Met in Nederland als mede-reactie de opkomst van de SP .
    En met deze toevoeging, in aansluiting op de geconstateerde emotionele reacties bij GeenStijl: het is verraad. Uit eigenbelang.
    En meteen een concreet voorbeeld:


Uit: De Volkskrant, 08-05-2014, column door Wilco Dekker

Hogere erfbelasting, mede door Piketty?

Nu het debat over inkomens- en vermogensongelijkheid is opgelaaid, mede door de Franse econoom Thomas Piketty, komt ook de erfbelasting weer in beeld. Hoe zit het daarmee?

Belasting betalen is al niet populair bij veel Nederlanders, bij de erfbelasting lopen de emoties nog wat meer op. Diefstal is het, stellen de tegenstanders van de 'sterftaks'. Over het zuurverdiende geld is bij leven immers al (inkomsten)belasting betaald en bij het overlijden komt de fiscus dan nóg een keer langs. Zo verdwijnt elke prikkel om iets van je leven te maken, en blijft er bovendien ook geen geld meer over om in de economie te pompen.
    Klopt niet, zeggen de voorstanders. Niet de overledene wordt immers belast, maar degene die het vermogen ontvangt en die heeft er geen belasting over betaald. Sterker nog: hij of zij heeft er niets voor hoeven te doen. Daarom mag de fiscus ook toeslaan, stellen de voorstanders. Het is niet eerlijk dat de één een vermogen met de bijbehorende kansen in de schoot geworpen krijgt, en de ander niks, doordat hij of zij toevallig niet uit een welvarend nest komt.    ...


Red.:   Precies. Er is niets meritocratisch aan erven. Het is schadelijk voor de vooruitgang. In ieder geval boven een zeker niveau (het echte probleem is natuurlijk dat mesen zich zulke schadelijk bedragen kunnen verwerven).
    Maar bepaalde groepen hebben er voordeel dus belang bij. Waaronder deze:

  Dit debat eindigde vijf jaar geleden in een zege voor de tegenstanders, in de vorm van een tariefsverlaging. ...
    Deze nieuwe erfbelasting werd destijds in de Tweede Kamer breed ondersteund, ook door de PvdA en GroenLinks. Dat is opmerkelijk, omdat volgens de critici de rijke Nederlanders bevoordeeld werden.

Deze groep weliswaar betrekkelijk weinig, en de rijken ongelofelijk veel meer, maar voor dat kleine beetje voordeel, hebben ze wel hun principes en hun achterban verloochend. Een bijbelse situatie. Iets met linzen, ofzo...
    Voormalig partijleider Wouter Bos, mede-formateur van kabinet Rutte2, spreekt zich uit over twee Europese economische kwesties:


Uit: De Volkskrant, 16-05-2013, door Wouter Bos, econoom en politicoloog

Klein bier

...    Soms is onbegrepen Brusselse bemoeienis het gevolg van de allesverzengende kracht van de interne markt. Wie de basisregel aanvaardt dat goederen, personen en diensten vrij door Europa moeten kunnen bewegen en de spelregels voor iedereen gelijk moeten zijn, lijkt altijd wel ergens een ongelijkheidje tussen nationale regels te kunnen vinden dat dan omwille van die vrije interne markt moet worden gladgestreken. ...
    Een mooi criterium, maar als contragewicht onbruikbaar: de interne-marktregel is in wetten en regels zo vastgelegd dat ook nationale parlementen daar met wat voor rode kaart dan ook, niet overheen kunnen gaan. ...


Red.:   Oftewel: wat betreft het vrije verkeer van personen n goederen, wil Wouter Bos een volledig Europees dictaat.

  Zo zou ik graag zien dat in alle Europese landen een deugdelijk minimumloon tot stand komt, maar vind ik dat Europa daar niet over gaat; omdat ik bang ben dat Europa daarmee het recht krijgt zich nog met veel meer aspecten van sociaal beleid te bemoeien; wat mij onwenselijk lijkt.

En wat het betreft de zaak van het minimumloon, wil Wouter Bos absoluut geen Europees dictaat.
    Nu is het toevallig zo dat die vrijheid van goederen maar vooral van personen sterk in het voordeel is van de rijken en in het nadeel van de armeren - wegens verpesting van de arbeidsmarkt door de mensenfokkers uit Polen en dergelijke.
    Aan de andere kant is een verplicht minimumloon op een beschaafd Nederlands niveau in het voordeel van de armeren en in het nadeel van de rijken.
    Dus nu weten waarom Wouter Bos een sociaal-democraat is: hij kiest twee maal voor de rijken boven de arrneren.


Naar Politieke begrippen , Politiek lijst , Politiek & Media overzicht , of site home .