Bronnen bij Retorische trucs: verschroeide aarde"Verschroeide aarde " is de uitdrukking die we hier gekozen voor twee dingen: een grote hoeveelheid retorische trucs, en de beschuldiging van het gebruik van retorische trucs als je dat zelf doet - en de tweede gaat vaak samen met de eerste. We beginnen deze verzameling met een voorbeeld van de twee hoofdcategorieën uit deze tijden, schrijvende 2012 - met als eerste Europa (de Volkskrant, 22-06-2012, door Bart Schut, journalist. Hij woont en werkt in Parijs):
Na deze inleiding kan de inhoudelijke kant meteen afgedaan worden: al vanaf de allereerste kritische noten op de steeds verder voortschrijdende Europese eenwording, is er op die kritische stemmen ingehakt met verbale kettingzagen, shovels en alle mogelijke andere verspanende werktuigen die het doel hebben in zo kort mogelijk tijd zo groot mogelijke schade aan te richten. De Derde Wereldoorlog is al talloze malen langsgekomen als alternatief voor instantane en volledige Europese eenwording. Meer specifiek: de PVV zegt niets meer dan dat Nederland uit de euro moet stappen, wat een normale beleidsmatige keuze is - er wordt niemand vermoord, niemand gewond, en niemand direct schade gedaan. En het is even waarschijnlijk dat het in de euro blijven indirecte vormen van schade veroorzaakt als eruit stappen. En de SP is nog genuanceerder. Kortom: zelfs op dit punt staat al één ding volkomen vast: de ongenuanceerde en rabiate taal komt van Bart Schut.
Eerste woord, eerste retorische truc: argumentenmoord : de argumenten van de tegenpartij ("We vinden dat 100 miljard euro te veel is aan kosten") worden voorgesteld als emoties.
En daar is 'ie: zelf een retorische truc begaan, en meteen anderen ervan beschuldigen.
Tweede zin, tweede en derde retorische truc: ad hominem, en argumentenmoord.
Waarmee de gelijkenis dusdanig treffend is, dat de vergelijking volkomen geldig is: een volstrekt losgezongen en door de meerderheid van de burgers totaal ongewenste oligarchie aan de top, een "democratie' die beperkt is door een filter van politieke partijen die voornamelijk heulen met de oligarchen, een parlement dat zich qua zelfstandigheid , uniformiteit en kritisch vermogen niet onderscheid van dat van de Sovjet-Unie. Overigens zaken die met enige regelmaat worden toegegeven door een groot deel van de voorstanders van Europa, onder gebruik van terminologie als "democratisch deficit", hetgeen een eufemisme is voor "halve dictatuur". Schut werkt dit wat uit met voorbeelden, en stelt vervolgens:
Een keiharde leugen: de standpunten van PVV en SP komen voor een flink deel overeen, maar de retoriek beslist niet. Kijk maar naar het voorbeeld van Schut:
In niets gelijkend op "de retoriek van de PVV". En als je je punt niet inhoudelijk kan maken, dan ga je met retorische modder gooien:
En de meteen erop volgende zin:
Hier lijkt er sprake van rede - het is volkomen onjuist en kan allen rede blijven als de lezer inmiddels volkomen duf is geslagen door de voorgaande trucs. want het is slechts een vervolg op dingen die vooraf gingen. Weer te geven in de volgende speigeling:
En toch wordt daar bijna dagelijks mee geschermd: "Een opheffen van de euro zal Europa uiteen doen vallen, met mogelijke strijd tussen de Europese landen tot gevolg".
En dat uit de mond van iemand die begonnen is met "eurofobie" en "populisten" richting zijn tegenstanders ... Maar dit is dan ook zo gewoon, dat journalist Bart Schut de semantische waarde ervan volkomen ontgaat. Kijk eens naar de erop volgende zin:
De ideologie heeft het een dusdanig filter in de geest geschapen van Bart Schut dat het hem volkomen ontgaat dat hij zijn tegenstanders verwijt datgene dat hij zelf doet. En zijn grote contigent medestanders. Welk filter nog eens belicht wordt door het gebruik van de term 'drammen'. Want "drammen" veronderstelt een voortdurende herhalen. En niet een herhalen in de kroeg of de eigen huiskamer, maar in de huiskamer van de maatschappij: de media. En de PVV heeft slechts een schaarde toegang toe de media. Sowieso treedt vrijwel alleen Geert Wilders zelf naar buiten met de grote onderwerpen als deze, en ten tweede doet Geert Wilders dat relatief zelden - zo zelden dat er met enige regelmaat over geklaagd wordt - dat die Wilders zo slecht toegankelijk is voor de media. Dat hij voornamelijk gebruik maakt van twitter. De voorstanders van de euro en Europa, daarentegen, hebben een volledig open medialandschap voor zich. Alles wat val onder zogenaamde "kwaliteitsmedia' is zodanig sterk voor Europa, dat eurofile er slechts een eufemisme voor is - ze zijn vrijwel tot de laatste man bereid alle Nederlandse soevereiniteit en alle Nederlandse spaar- en pensioentegoeden in te leveren om dit onovertroffen ideaal in stand te houden. Als simpele website is het niet mogelijk dit tot in detail uit te diepen, maar hieronder geven we slechts de pagina's weer die de Volkskrant op de dag van het artikel van Bart Schut en de dag erna aan Europa heeft gewied - en is is geen kritische letter bij - het is Europa voor en Europa na. Met onder andere columns van volstrekte eurofielen Bert Wagendorp, "oma in Israël" dus rabiaat kosmopoliet, en Sheila Sitalsing, immigrante uit Suriname dus even rabiaat kosmopoliet:
Nogmaals: dit is slechts de oogst van twee dagen - de dagen rond het artikel van Schut. Het is volkomen representatief voor de algemene berichtgeving in de media: de Volkskrant, NRC, Trouw, de weekbladen én de publiek omroepen, inclusief het NOS Journaal, dat alleen eurofiele economen en bestuurders interviewt. Bart Schut is al deze berichtgeving allemaal ontgaan. Die verkeerd in een of andere ideologisch paradijs, dat geregeerd wordt door Sint Barroso, geholpen door heiligen als Sint Van Rompuy, en Engel Merkel. Tot slot nog een pareltje van zijn hand:
Vergelijk dit met (de Volkskrant, 26-03-2012, door Sophie in 't Veld, europarlementariër, en Gerard Schouw, Tweede Kamerlid, voor D66):
Als dit geen eurofilie is ... En zo gaat het artikel maar door - van de ene retorisch truc naar de andere. Eindigende met een gedichtje. Je reinste "verschroeide aarde". Het tweede voorbeeld vergt een inleiding in de vorm van de context. Die een voorstel van de in Engeland verblijvende haatprediker (voorstander van steniging) Al Haddad, om in Nederland een shariarechtbank op te richten. Hij krijgt steun van de hoek van de zelfislamiserende elite, die begint met de retorische truc om de shariarechtbank een shariaraad te noemen (nrc.nl, 16-06-2012, door Folkert Jensma 
):
Waarna Jensma op oud-jezuïtisische wijze ook nog op een aantal aspecten wijst die niet in Nederland kunnen. Waarna je de simpele conclusie kan trekken: want zo'n shariarechtbank anders kan dan het Nederlandse recht is verboden, en wat ze hetzelfde kan is overbodig. Dus een bij het Nederlandse recht passende shariarechtbank, shariaraad, of welk ander eufemisme je er ook bij verzint, is zinloos. Pleit je voor het bestaan van een shariarechtbank, pleit je dus in feite voor een onwettige verschijnsel. Wat Folkert Jensma hier doet. Met het gebruik van een stroom retorische trucs, door het afwijzen ervan de betitelen als "sharia-angst" (op dezelfde manier dus waarop het afwijzen van het nazisme "nazi-angst" is, enzovoort), het betitelen van de zelfbenoemde haatprediker als "sharia expert", en het omkatten van shariarechtbank naar shariaraad. En dus als overkoepelende: de beschuldiging van het gebruik van retorische trucs door de andere partij waar je zelf niets anders doet: verschroeide aarde. Op deze acties van de elite kwam als reactie een column van de enige in de Volkskrant die tegen het zelfislamiseren ingaat: Nausicaa Marbe. Hetgeen aanleiding was voor een nieuwe illustratie van het feit dat de verschroeide aarde populair aan het worden is, van de website die het zelfislamiseren en de propaganda voor de vrije immigratie en het haten van Nederland tot haar hoogste doel heeft verheven: Joop.nl (Joop.nl, 22-06-2012, door Han van der Horst - Historicus):
Dat is bijzonder grappig: de andere partij beschuldigen van propaganda, en ze dan meteen gelijkstellen met nazi's, via de retorische truc "Wilderiaans". Want "Wilderiaans" is taalgebruik van Wilders-haters, die vinden dat Wilders een nazi is. Het is dus tevens een "godwin", want Wilders' opvattingen vergelijken met het nazisme is een godwin zo zuiver als het maar kan zijn. En ter illustratie van de frequentie van hanteren van retorisch trucs door Van der Horst, zijn eerste zin:
De eerste drie woorden dus bevattende de suggestie dat iets kritisch schrijven over de sharia dus de islam een volkse opvatting is, dus fout. waarbij de gelijkstelling tussen "opvatting van het volk' en "fout" eigenlijk ook al weer een godwin is, want als je gaat vragen naar de reden van die gelijkstelling, en doorvraagt, vervallen ze hanteerders uiteindelijk altijd in "de oorlog". Waarna er even geen retorisch trucs te lezen zijn, omdat Van der Horst citeert:
Heldere taal. Dus gebruik je de volgende truc: de keiharde leugen:
Want mevrouw Marbe wil de onderdrukking van vrouwen en meisjes juist niet met behulp van een shariaraad tegengaan, maar zonder een shariaraad tegengaan.
En dat klopt als een bus, zie deze omvangrijke verzameling 
en de bijbehorende lijst.
En daarom nog even de kop van dat artikel herhaald (nrc.nl, 16-06-2012, door Folkert Jensma
):
Oftewel: die Van der Horst is gewoon gestoord. Wat Marbe beweert, staat er doodgewoon. En wat betreft die Berger:
Ook dat is volkomen ondubbelzinnig wat Marbe over Berger beweert. Dus wat die je als je werkelijkheid omkeert en dat aan het oog wilt onttrekken: je besproeit de verbale omgeving met verbale napalm:
Je ziet hem staan met de vlammenwerper in zijn armen, en een achteloze en arrogante blik in zijn ogen: "Heb daar maar eens wat van terug ...". Of citerend uit de Vietnam-film Apocalyps Now: "I love the smell of napalm in the morning". Naar Retorica, trucs 
,
of site home
 ·.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
