Neurologie: gezondheidInleiding De term "gezondheid" wordt normaliter geassocieerd met de toestand van het lichaam, maar is natuurlijk evenzeer van toepassing op de geest, zoals erkend wordt in terminologie als "geestelijke gezondheidszorg".Geestelijke gezondheid is een loffelijk streven waar velen beroemd en onbekend zich aan hebben gewaagd, en dat normaliter als dusdanig moeilijk wordt gezien dat het vaak meer als een streven dan een doel wordt geformuleerd. Hier wordt geprobeerd het zo veel mogelijk praktisch te bekijken, wat niet wegneemt dat eerst behoorlijk veel basale kennis moet worden gepresenteerd, maar dat kan voor zo'n loffelijk streven weinig bezwaar zijn. Dit zijnde een wetenschappelijke website, wordt ook de gezondheid van de geest eerst behandeld in zijn meest basale vorm: de gezondheid van het neurologische systeem. Het verhaal komt in twee delen: een wat globaler eerste deel dat geen voorkennis vereist, en een wat gedetailleerder tweede, waarvoor wat voorkennis uiterst handig is maar ook zonder gelezen kan worden. Maar beide worden zeer geholpen door eerst het interactieve overzicht van het neurologische systeem hier 
door te nemen, wat het oneindige voordeel heeft dat u veel meer snapt van uw
eigen brein, en een groot deel van het onderstaande met wat tijd en moeite
zelf kan bedenken.
Niveau 1 Het hebben van een neurologisch systeem is niet een gegeven van het leven. Er zijn levensvormen die het zonder moeten doen, gewoonlijk genoemd "planten", als tegenover "dieren". Het meest opzichtige verschil zijnde dat van vastzitters (aan de grond) versus bewegers.Waarom bewegers een neurologisch systeem hebben ontwikkeld en vastzitters niet, heeft dan een opzichtige reden: bewegers kunnen iets doen met de uitkomsten van een neurologisch systeem wat vastzitters niet kunnen: bewegen. Dat wil zeggen: zich weg bewegen van een situatie die op één of andere manier ongunstig is oftewel gevaarlijk oftewel leidt tot het einde van het bestaan. Wat dus niet een plan is, maar een potentieel ontwikkelingspad. Tot welk ontwikkelingspad ook behoort dat het moment van detecteren van gevaar en de snelheid van verwijderen van gevaar leidt tot meer overleven. Wat leidt tot deelsystemen binnen bewegende levensvormen die de snelheid van detecteren en wegbewegen van gevaar bevorderen. En dat leidt tot het ontstaan van een neurologisch systeem: een systeem ter bevordering van het snel detecteren en wegbewegen van gevaar. In de vorm van speciale cellen, neuronen, die signalen snel doorgeven, deels in de vorm van elektriciteit. Het menselijke neurologische systeem is veruit de grootste en meest ingewikkelde uitwerking daarvan, maar het achterliggende principe is voor iedereen die het vorige heeft begrepen onmiddellijk zichtbaar. En dat is les één in de cursus neurologische gezondheid: het worden van bewust dat het menselijke neurologische systeem in de eerste plaats ontwikkeld is voor het detecteren en vermijden van gevaar. En les nummer twee is: het neurologische systeem is gericht op het maximaliseren van de snelheid waarmee het werkt: hoe eerder de detectie van gevaar en hoe sneller de reactie, des te groter de kans op ontsnappen. Dat laatste zou voor alle bewegers leiden tot oneindige snelheden, wat in de praktijk niet het geval, wat zo is omdat extra snelheid van welk levensproces dan ook extra energie vergt, dus extra voedselinname, en de voedselinname per definitie beperkt is, qua snelheid en hoeveelheid. Er zijn vele manieren waarop hierin een evenwicht bereikt kan worden leidende tot de talloze levensvormen, met diverse soorten van detectie (tast, oor, oog, enzovoort) en manieren van voortbewegen: staarten, vinnen, poten, enzovoort. Dit is samengegaan met de ontwikkeling van diverse soorten van neurologische systemen, met uiteindelijk het menselijke als laatste uitkomst. Dat is les drie voor neurologische gezondheid: het bewustzijn dat het menselijke neurologsche systeem gebouwd is op meer basale systemen, de meest grove indeling zijnde die van vissen en reptielen in de vorm van ruggemerg en hersenstam, die van zoogdieren in de vorm van het emotionele brein, en het specifiek menselijke in de enorme uitgroei van de cortex, het "rekenbrein". Met de sub-les dat de uitkomsten van de drie systemen niet hetzelfde hoeven te zijn, als was het maar omdat als dat wel zo was, er geen tweede en derde systeem ontwikkeld was - geëvolueerd was. Met als sub-les die verheven wordt tot les nummer vier: als regel is de uitkomst van het hogere systeem de juiste in verband met de factor overleven. Bij systemen één en twee is dat duidelijk: systeem één, ook wel geheten de "reflexen", werkt voornamelijk als een systeem van schakelaars, zoals zichtbaar in het gedrag van een krokodil. Het emotionele brein is een soort analoge computer die werkt met chemische stoffen, met veel meer mogelijke uitkomsten: een half van dit en een kwart van dat, enzovoort. En het is ook aan iedereen duidelijk dat systeem twee beter werkt dan systeem één: het begindoel van de menselijke opvoeding bestaat uit veel afleren van systeem één. Bij breinsysteem drie, de cortex, keren de schakelaars op een bepaalde manier weer terug, want de cortex werkt meer als een digitale computer dus met "logica": het werkt intern met "waar" en "onwaar", in plaats van half van dit en een kwart van dat maar heeft ter compensatie heel erg veel neuronen, schakelaars, waardoor toch een breed spectrum van uitslagen mogelijk is. Dat systeem drie beter werkt, kan ook uitgelegd worden, maar daarvoor moet je natuurlijk zowel systeem twee als systeem drie gebruiken. Stel je bent bezig iets te verdelen: appels, kokosnoten, geld ... Het doet er niet toe. Stel persoon A heeft één enkel exemplaar, en bij het verdelen krijgt hij er twee bij. Persoon A erg blij. Stel persoon B heeft twee stuks, en krijgt er eentje bij. Persoon B een beetje blij. Zet ze naast elkaar, of vraag er naar: persoon A is blijer dan persoon B. Dat is de uitkomst van systeem twee. Gebruik nu systeem drie. Dan schrijft je wat persoon A krijgt als "1 + 2", en wat persoon B krijgt als "2 + 1". En dat ze niet even blij zijn als "1 + 2 ≠ 2 + 1" waarbij dat "≠" staat voor "is niet hetzelfde als". Wat is de uitkomst van systeem twee in de taal van systeem drie. Gebruik voor het hele proces systeem drie, dat wil zeggen de logica en haar afgeleides zoals rekenen en de overige wiskunde, dan staat daar voor die uitkomst "3 ≠ 3". Wat in tegenspraak is met de regels van systeem drie, wat dus zegt "1 + 2 = 2 + 1" Samenvattend: qua emoties is (zeg) "1 + 2 = 3,5" en "2 + 1 = 2,5", en qua logica is "1 + 2 = 3" en "2 + 1 = 3". Systeem twee lijkt flexibeler, want je kan qua getallen in plaats van de 3,5 heel veel (oneindig) andere voorbeelden invullen die erop lijken, en in systeem drie niet: "1 + 2 = 2 + 1 = 3". Maar systeem drie is nauwkeuriger en voor complexere problemen is dat veel effectiever: je kan veel meer systemen-op-systemen bouwen. En omdat de natuur ook is opgebouwd als systeem-op-systeem, kan je dus veel meer snappen van de natuur. Wat de mens dan noemt "wetenschap". Het ontstaan van wetenschap als cultuur-bepalende factor is evolutionair gezien, dat wil: op minimaal eeuwen, een hoogst recente factor. Zoals het altijd gaat in de evolutie leven oud en nieuw tijdenlang naast elkaar, waarin het beter functionerende system het geleidelijk van het minder functionerende systeem overneemt. Waarom is homo neandertalis verdwenen? Simpel: omdat homo sapiens beter functioneert. En dat is dus vermoedelijk zijn brein. In de maatschappij is dat deels ook bekend. Daar zijn de twee manieren van redenren en denken binnen de meer wetenschappelijke kringen in Nederland bekend als "alfa's" en "bèta's". De neurologische evolutie zegt dus: "bèta's" functioneren evolutionair beter dan "alfa's". Maar omdat we in een beginfase zitten van deze ontwikkeling, zijn de "alfa's" nog steeds in de ruime meerderheid van vermoedelijk ergens rond de 80-20 of 90-10. Zoals zichtbaar op school: hoe meer "bèta" de vakken, hoe groter het aantal afvallers. "Wat wil je studeren?". "Iets met mensen". En omdat ze zo ruim in de meerderheid zijn, zijn de "alfa's" dus ook de baas in de maatschappij. Dus de huidige situatie is dat "bèta's" de inrichting van de maatschappij bepalen via wetenschap en techniek, en dat "alfa's" die maatschappij besturen. Dat geeft natuurlijk enorme problemen, het meest zichtbaar zijnde dat van de klimaatopwarming, veroorzaakt, kortgezegd, door het feit dat de "alfa's" kernenergie "eng" vinden. De oplossing is even voor de hand liggend als simpel: vereis voor maatschappelijke bestuursfuncties een opleiding en diploma. Een bestuurder van een verkeersvliegtuig moet een opleiding volgen en een diploma halen, en een bestuurder van de maatschappij zou dat nog veel meer moeten. En het is eerder vertoont, want de Chinezen hebben met dat systeem een cultuur opgebouwd die het langer heeft uitgehouden dan welke andere ooit, en dat was puur gebaseerd op de beheersing van de taal. Wat werkte omdat de Chinese taal nogal moeilijk is dus de test ook werkte op algemene intellectuele capaciteiten. Bij het inrichten van een nieuw systeem moet echter rekening gehouden worden met een andere les afkomstig uit de kennis van de neurologie en de ontwikkeling van het leven in het algemeen: men moet zorgen voor evenwicht. En een evenwicht dat zo flexibel mogelijk is. Dat wil zeggen: een systeem uitsluitend gebaseerd op neurologisch systeem drie is minder effectief. Omdat systeem drie, rationaliteit, logica enzovoort, effectiever is dan het voorgaande, is er met name onder de dragers ervan de neiging het te verabsoluteren. In principe is dat, in beperkte kring, ook wel bekend maar de neiging is er. Een neiging die vele aspecten heeft en je op vele manieren kan beschrijven, één ervan zijnde "Een waarheid is een waarheid als je hem kan afleiden van andere waarheden". Of in vaktaal: een "hypothetisch-deductief systeem", waarbij men dan meestal de Euclidische meetkunde noemt als voorbeeld. De neiging tot verabsolutering daarvan kan men herkennen aan geschriften die beginnen met uitspraken als "Die Welt is alles was der Fall ist"  , waarvan
aan de hand van deze specifieke bedenker, Ludwig Wittgenstein
, meteen
vastgesteld kan worden dat het een geestelijke stoornis is.Met dit als voorbeeld kan men de bezem halen door grote delen van de opvattingen over maatschappij en cultuur ("In den beginne ... " is nog zo'n voorbeeld van een vrijwel 100 procent garantie op geestelijk gestoorde resultaten), maar hier zijn de lessen van de neurologie de leidraad, en daarin valt ook te leren waarom het zo vaak met het menselijke denken uit de hand loopt. Maar dat vergt eerst meer details van de werking van het neurologische systeem - nogmaals ter aanbeveling het uiterst toegankelijke Interactieve overzicht
dat geformuleerd is als een soort Gebuikershandleiding bij het brein.
Voor het gemak worden de voor de geestelijke gezondheid meest relevante
aspecten onder herhaald.Niveau 2 Het meest opzichtige verschijnsel van het menselijke "uit de hand lopen" van gedrag en denken is dat van verslaving. Wat een woord is voor gedrag dat zichzelf versterkt en zichtbaar contraproductief is. Waarvan één van de oudste vormen de verslaving is aan heroïne, wat met de voortuitgang van de wetenschap der neurologie als voortvloeisel van de vooruitgang van de natuurwetenschap uiteindelijk direct gekoppeld kon worden aan een neurologisch proces: de opwekking van de neurotransmitter dopamine. Neurotransmitters zijn de chemische stoffen die de werking van de neuronen, de cellen die het neurologisch systeem vormen, bepalen.Zoals de beschrijving van de lichamelijke gezondheid begint die van de neurologische met die van het metabole systeem, zeg maar de chemische huishouding. Bij het lichaam gaat dat over stoffen als eiwitten, suikers, koolhydraten enzovoort, bij het neurologische systeem zijn dat deels dezelfde stoffen, maar extra en kenmerkend ervoor zijn de neurotransmitters. En in beide gevallen gaat het erom: hoe worden de producten gemaakt en aangevoerd, hoe worden ze gebruikt en verbruikt, en hoe worden de afvalproducten weer afgevoerd. Bekend is: spierpijn ontstaat door het ophopen van afvalstoffen van de verbranding van suikers en koolhydraten in de spieren - massage dient ter bespoediging van de afvoer ervan. Op volkomen parallelle wijze gaat het bij het neurologische metabolisme en de neurologische gezondheid in eerste instantie om hoe de neurotransmitters worden gemaakt en aangevoerd, hoe ze worden gebruikt en verbruikt, en hoe de afvalproducten worden afgevoerd .En net als lichamelijke vermoeidheid bestaat er neurologische vermoeidheid, wat de mens benoemt als geestelijke vermoeidheid. Het equivalent van de lichamelijke massage is wat minder duidelijk, maar misschien kan je zaken als meditatie en mindfulness als zodanig zien. Maar dat is dus aan het einde van het proces, en eerst de huishoudelijke factoren. Van de neurotransmitters bestaan er twee hoofdsoorten: degenen die het aan-uit of start-stop gedrag sturen: glutamaat en een broertje ervan genaamd GABA, en degenen die dit aan-uit gedrag gevoeliger maken of afremmen, de bekendere drie van (nor)adrenaline, dopamine en serotonine, en een vierde genaamd acetylcholine. Met glutamaat wordt bijvoorbeeld aan spieren het bevel gegeven samen te trekken (of te ontspannen), en met adrenaline wordt er sneller gereageerd als de behoefte zich voordoet. Daar tegenover staan GABA dat signalen blokkeert en serotonine dat het systeem tot rust brengt. En het derde paar, dopamine en acetylcholine, zorgt voor herhaling of vermijding van ervaren patronen. Merk op: allemaal in paren, dus, want de natuur werkt het allerliefst met evenwichten. En problemen met de aanmaak of aanvoer van neurotransmitters leiden tot neurologische kwalen: al bekend is dat bij de ziekte van Parkinson er niet genoeg dopamine wordt aangemaakt waardoor het spieren-regelsysteem ontregelt - zichtbaar als trillingen, een kenmerk van een verstoord regelsysteem. En, heeft men recent ontdekt, die metabole factoren gelden dus voor het neurologische systeem in het algemeen (Volkskrant.nl , 12-08-2022, door Frank Rensen, ):
Het wordt niet vermeld in het artikel maar dit stap nummer 1: de neurotransmitters moeten aangemaakt worden uit primitievere moleculen, en dat kost energie.
Dat wil zeggen: voor het nemen van beslissingen van de soort nodig bij schaken: bewuste en rationele beslissingen.
Tezamen met het remmende GABA, want bijna alle procesen in het brein zijn teruggkoppelde of evenwiwchtprocessen.
Niet zozeer het glutamaat zelf als wel het afvalproduct ervan nadat het zijn taak, het reageren met andere neuronmoleculen, heeft vervuld.
De terugkoppeling.
Wat dus overal in het brein gebeurt. Nu is schaken een redelijk neutrale bezigheid, en glutamaat een universeel in het brein gebruikte stof, net als GABA. En het effect is vermoeidheid, een redelijke neutrale reactie - het is gewoon: "het afnemen van activiteit". Voor de modulerende neurotransmitters geldt dat het meer moeite kost om ze te maken, wat eruit blijkt dat dat gebeurt op specifieke plaatsen, meestal kernen, en dat er recycling plaatsvindt: rustgevende medicijnen werken veelal door de heropname van de rustveroorzakende neurotransmitter serotonine te blokkeren waardoor de bestaande voorraad langer kan werken. Eén van de belangrijkste kenmerken van het brein is dat deze mechanismes al ontwikkeld zijn in het reptielenbrein, en daarna heel weinig zijn veranderd. De bronnen of kernen voor de modulerende neurotransmitters zitten in de hersenstam, en die worden gebruikt om de hele rest van het brein aan te sturen, inclusief de cortex. Wat je kan merken bij plotselinge gebeurtenissen, ongevallen, als het reflexensysteem ingrijpt, maar de schok in het hele brein voelbaar is. Iets wat men noemt "angst". Waar dus boven in het artikel staat dat het brein ingrijpt, kan je er dus vanuitgaan dat dit gebeurt door middel van de modulerende neurotransmitters, en bij de denkoverbelasting dus hetzelfde als bij andere overbelasting: door de toevoer van serotonine. Wat dus niet erg lokaal gebeurt, want zoals bekend leidt vermoeidheid door geestelijke inspanning ook tot lichamelijke vermoeidheid. Dit dus zijn evenknie hebbende in het omgekeerde proces: daar waar er juist gestimuleerd moet worden, wat (bekend van zijn hormoonversie adrenaline) gedaan wordt door de neurotransmitter noradrenaline. Iets wat je ook kan zien bij schakers, als ze in det tijdnoodfase zitten, en in extrema soms als nevenaffect heeft dat ze per ongeluk stukken van het schaakbord stoten. Het versnellen en tot rust brengen is dus de functie van noradrenaline en serotonine. Het volgende tweetal neurotransmitters, dopamine en acetylcholine, doet daar iets bovenop: het versterken en verzwakken van bepaalde reacties. Ze doen dat door de verbindingen tussen de neuronen gevoeliger of ongevoeliger te maken. De menselijke algemene naam voor het proces is "leren". Dit proces werkt op bijna alle niveaus van het zenuwstelsel, op de automatismes na. Van training voor een sport tot studeren in de wiskunde: het is allemaal het versterken en verzwakken van het onderling vuren van neuronen, vermoedelijk voor een groot deel uitgevoerd als golfpatronen in velden van neuronen, waarbij bepaalde golfpatronen de voorkeur hebben boven andere - iets dat je terugziet in de waardering voor muziek (een patroon in geluidsgolven). Dat bepaalde patronen een voorkeur kunnen hebben is iets dat het resultaat is van evolutie: kennelijk is het zo dat individuen met deze eigenschap een voordeel hadden bij het overleven. Met dopamine als gedragsherhaler hebben we dus dus de neurologische sleutel tot het uiterlijke gedrag van verslaving. Alle verslaving is verslaving aan gedrag is dus verslaving aan dopamine. De ernst van het verslavende karakter van dopamine is ooit eens uitgevonden bij ratten, die met een elektrode hun dopaminekernen konden stimuleren en dat liever gingen doen dan eten. Heroïne- en dergelijke verslaafden zijn volstrekt hetzelfde. En met het principe hetzelfde maar de ernst in variabel mindere mate is het bij alle andere verslavingen zoals die aan eten (vet, suiker), drinken (alcohol), kopen, winkelen, enzovoort, tot en met schrijvers van politiek-correcte artikelen en columns in de media: ze gaan zichzelf er goed (GOED!!!) van voelen oftewel er komt dopamine vrij in hun hersenen. Dat laatste kan je gewoon zien: hoe zeer ze ook mogen afgaan, ze blijven gewoon doorschrijven. Maar nu zit je dus met de situatie dat een neurologische deelsysteem dat er is gekomen omdat het geheel er beter van ging functioneren, kan leiden tot overdadig gebruik en disfunctioneren. Het proces dat hier de fundamentele rol speelt, is dat van terugkoppeling. Terugkoppeling is iets dat iemand die een voertuig (of vaartuig) bestuurt, naar rechts wil en het stuur naar rechts draait, bemerkt dat hij te veel naar rechts dreigt te gaan, en dan het stuur terugdraait. Het stuur naar rechts draaien is de heenkoppeling, het terugdraaien de terugkoppeling. En wel één van de twee soorten terugkoppeling: de tegenkoppeling, omdat het ingaat tegen de originele draaiing En is ook de variant "meekoppeling", wat is als je het stuur nog verder naar rechts draait, je bocht scherper wordt, enzovoort, wat bekend staat als een "spiraal". En wel een naar binnendraaiende of inwaartse spiraal:
Beide versies zijn cruciaal in het brein. Detectie van wat er in de omgeving gebeurt betreft beperkte aantallen neuronen, en dat moet voor evaluatie en verdere verwerking zo snel mogelijk naar grotere aantallen. Dat gebeurt volgens het vermenigvuldigingsproces 1, 2, 4, 8, 16, ... enzovoort, wat een meekoppelingsproces is. Maar nadat voldoende aantallen bereikt zijn, moeten die aantallen naar een evenwicht, en dat gebeurt door tegenkoppeling. Het is het meekoppelingsproces dat, indien niet voldoende geremd, dat problemen veroorzaakt: alle vormen van kanker zijn gevolgen van uit de hand lopende meekoppelings- of groei-processen. Verslaving is een meekoppelingsproces in het vrijkomen van dopamine. Als een rat een bepaalde route in een doolhof aflegt die leidt naar voedsel, leidt het nuttigen van dat voedsel tot het vrijmaken van dopamine, zodat de rat die route herhaalt. Als die rat door het indrukken van een pedaaltje via een elektrode dopamine in zijn brein vrijgemaakt krijgt, herhaalt hij het drukken op het pedaaltje. Het verschil bemerk je als je de ratten weer loslaat in de natuur: de eerste leeft vrolijk verder, de tweede gaat dood. Het verschil bij menselijke toepassing is gering, maar lijkt alleen groter omdat de mens via taal kan communiceren over wat er in zijn brein gebeurt: dat vrijkomen van dopamine krijgt voor het emotionele brein de naam van "genot". Met tussen twee haakjes: die horende bij acetylcholine is "afschuw". Dus het gebruik van stoffen als heroïne, die dopamine direct (chemisch) opwekken, is per definitie verslavend. Gevallen als heroïne- en dergelijke verslaving zijn hier niet interessant, aangezien het hier gaat om mensen die dit soort artikelen lezen, oftewel: min of meer intellectuelen. Hier gaat het om meer indirecte gevallen terugkoppeling, waarvan de eerste uiterst fundamenteel is: de waarnemingsterugkoppeling. Het menselijke waarnemingsapparaat bestaat uit "hardware" zoals de functionele onderelen van het oog (lichtsensoren) en oor (trildraadjes), met daaraan vast neurologische structuren die de ruwe signalen coderen op een manier die geschikt is voor transport op "lange" afstand via de (lichaams-)zenuwen naar het brein. Bij dat coderen wordt al meteen selectie toegepast: contour-informatie van het oog gaat sneller, en bewegende contouren gaat nog sneller. Om uiterst voor de hand liggende redenen. Er gaat dus geen "kille" informatie naat het brein ("pixels"), maar informatie-met-betekenis, waarna daar in meerdere fasen verdere betekenis aan wordt toegevoegd: de zicht-informatie wordt in de hersenstam gekoppeld met die van het evenwichtsorgaan om het brein verderop te kunnen vertellen wat de stand van het hoofd is. Enzovoort. Kortom: het brein doet niet aan neutrale waarneming, maar interpreteert de wereld. Het brein heeft niet de werkelijkheid in zijn brein, maar een afbeelding ervan:
En, de clou: die interpretatie kan veranderen. En de voornaamste bron van die veranderingen is eerdere ervaringen. En als losse uitspraak is dit niet onbekend: je kan leren dingen anders te zien. Dat laatste slaande op bewuste manipulatie van het proces: "Kijk eens hoe mooi, die regenboog!", gepaard gaande met of gevolgd door uitingen van positieve emotie die hopelijk ook positieve emotie in de andere persoon opwekken. En het is bekend dat dit werkt. En dit werkt neurologisch: die positieve emotie in de andere persoon betekent dat in die andere persoon dopamine wordt opgewekt, welke dopamine de huidige waarnemingsimpressies versterken en extra vastleggen. Want dat is wat dopamine doet En waar andere personen dit proces in werking kunnen stellen, kan de persoon zelf dit ook. Dus de emoties bij een waarneming kunnen volgende waarnemingen veranderen. En daar is de meest voorkomende vorm van terugkoppeling als oorzaak van problemen in het brein. Want het gebeurt dus bij iedereen. Het proces is bekend in vele varianten. Politieke-correctheid is een bekende maatschappelijke vorm die zowel de externe als interne versie gebruikt: Karel schrijft iets politiek-corrects in krant A en vindt zichzelf daardoor deugen, en Marietje in praatprogramma B zegt dat ze het heel erg eens is met Karel die zichzelf daardoor nog meer vindt deugen, en in de krant schrijft hoezeer Marietje deugt, enzovoort. Andere versies van dit proces zijn bekend onder meer wetenschappelijke termen als conformisme, groepsdenken, paradigma, enzovoort. Daarmee wil niet gezegd worden dat het proces van het delen van waarnemingen en oordelen daarover zelf een probleem is. In tegendeel. Het proces van het delen van waarnemingen en oordelen daarover is waarschijnlijk datgene dat de mens in staat stelt boven de mogelijkheden van het overige dierenrijk uit te komen. Overigens: het is vrijwel zeker ook niet zo dat dieren die capaciteit niet hebben - hoe hoger de soort hoe meer ze dit hebben, is het waarschijnlijkst. Maar de soort homo sapiens is in staat hierin een kwalitatieve stap te maken door haar veel complexere communicatiemogelijkheden middels taal. Maar in het proces van zelf-waarnemen en waarnemingen-delen is essentieel dat de individuen hun beeld van de werkelijkheid bijstellen aan de hand van het beeld dat anderen daarvan schetsen, dat wil zeggen: dat ze hun eigen beeld deels opgeven. Dat wil zeggen: dat ze een negatief oordeel kunnen formuleren over een deel van hun eigen beeld van de werkelijkheid. En daar schuilt natuurlijk het grote probleem: de vaardigheid tot het negatief bekijken van het eigen beeld. De vaardigheid tot kritische zelfbeschouwing. In een sciencefictionboek dat bovenstaand soort overwegingen als achtergrond gebruikt (De Wereld van Nul-A,  ) heeft het instituut dat het gezonde denken probeert te
bevorderen als motto op haar gevel staan: "Het Negatieve Oordeel is het
Toppunt van Denken". Dat is een intuïtie van de auteur, die zijn
realiteitswaarde heeft in bovenstaand beschreven processen. Merk op dat de
achtergrond waarin dit geschreven is gaat over taalkunde en neurologie.Met de conclusie dat het individuele waarnemingsbeeld op zijn minst deels bepaald wordt door het eigen oordeel van het individu over dat waarnemingsbeeld, is er dus sprake van een circulair proces. Wat in de praktijk nooit een echte cirkel zal zijn, maar altijd een beetje zal afwijken - naar buiten of naar binnen. Waarbij naar binnen staat voor het geval dat het oordeel over de nieuwe waarneming het bestaande waarnemingsbeeld bevestigt, en naar buiten voor het geval van tegenspraak. De afbeeldingen hiervan, een inwaartse en uitwaartse spiraal, geven beeldend en intuïtief al volkomen duidelijk het resultaat weer: de inwaartse spiraal staat voor steeds sterker ronddraaien en naar een punt in het midden waar je een vorm van explosie verwacht. De uitwaartse spiraal staat voor het bereiken van uiteindelijk een rechte lijn oftewel evenwicht. En met deze beschrijving zijn tevens de oordelen over de twee mogelijkheden uitgesproken. Wat in de praktijk precies zo blijkt uit te werken als de intuïtie zegt. Eerst het positieve geval, dat wil zeggen: het geval waarin negatieve oordelen over eigen functioneren voorkomen, wat is wat er gebeurt in de wetenschap, zoals uitgebeeld in dit soort illustraties
:
Waarin het dus draait om het voorkomen van het geval "Fail", staande voor de erkenning dat denkbeelden niet kunnen kloppen met de werkelijkheid. Of nauwkeuriger: dat de in de geest beleefde werkelijkheid kan verschillen van de daadwerkelijke werkelijkheid. Of nog beter: dat de in gest beleefde werkelijk per defitie verschilr van de daadwerkelijke werkelijkheid Dit is de cirkel van de uitwaarste spiraal. Welke illustratie tevens laat zien dat het een cirkelproces is, waarbij beseft wordt dat het tot nu toe bereikt resultaat niet de uitieme werkelijkheid is, maar waarin er naar gestreeft wordt met voortdurend nieuwe stapjes dichter bij de werkelijkheid te geraken. Wat dat betreft is de benaming "exacte wetenschappen" een voorbeeld van een typisch alfa-intellectueel misverstand, want "de wetenschap", in dit verband meestal exemplarisch gebruikt de natuurkunde, bestaat uit één groot complex "benaderingen". De natuurwetenschap is dus ook dat terrein van het menselijke ondernemen waarin aan de uitkomsten van het rationele deel van het brein, de cortex, een groter belang wordt gehecht dan aan de emotionele inbreng. Het andere deel van de mensheid hecht in de praktijk in de meeste gevallen meer belang aan de emotionele inbreng. Die emotionele inbreng bestrijkt een wijder spectrum van de rationele, maar de praktijk wijst uit dat de meer privite emoties meer invloed hebben dan de subtielere, met bijna als regel: hoe primitiever, hoe meer invloed. De meest primitieve oftewel basale emoties zijn eerder samengevat uit waarnemingen als volgt
:
Het is duidelijk de invloed van deze emoties op de cirkel van waarnemingen van de wereld en eruit volgende wereldbeelden leidt tot inwaartse spiralen, en ook weer hoe basaler, hoe sterker het inwaarts spiraliseren. Wat dus als psychologische gegevens slaat op het individu, maar voor de maatschappij als geheel opgeteld kan worden tot gedrag van groepen. De vraag omtrent het functioneren van een maatschappij en de mensheid als geheel bestaat dus uit de vraag welke invloed domineert: die van de emotionele of van de rationele denkers. Zoals we bij niveau 1 al gezien hebben, is de groep mensen van de rationele aanpak veel kleiner. Dat ze desondanks een merkbare invloed hebben, komt door de effectiviteit van hun resultaten. Maar voor iedereen zichtbaar is dat de alfa's domineren, en en hier gaat het erom hoe de emotionele processen die van de effectiever werkende ratio kunnen domineren. Voor deze meer gedetaiilerde blik op het proces van ideeénoverdracht moet een meer gedetaillerde blik geworpen worden op het inturment dat deze overdracht verzorgt: de taal. Dat is een dusdanig cruciaal onderdeel van het proces, dat het een redelijk alternatief is er mee te beginnen, in plaats van de neurologie - maar dat is elders al gedaan, ook op deze website. Het bekende rijtje van stoommachine tot mobieltje. En de vraag is dus: is dit voorvoelden om de numeriek overmacht der alfa's te compenseren. Buiten de natuurwetenschappen wordt heel anders tegen de wereld aangekeken. Wat om te beginnen al blijkt uit het feit dat de natuurwetenschappen en de eraan vastzittende technologie oneindig veel vruchtbaardere resultaten boekt dan alle niet-natuurwetenschappelijke poging tot beschrijving van de wereld in de zeer veel langere tijden dat ze de gelegenheid hebben gekregen om wat te bereiken. Welk falen niet weinig geholpen werd door meerdere alfa-intellectuele denkstromingen met bijbehorende massa's massa's die wél uitgaan van het bestaan van absolute waarden. Iemand die iets aanhangt waarvan hij dnekt dat het een absolute waarde heeft, is per definitie niet geneigd dat denkbeeld aan te passen iendien dat op één of andere manier wordt tegegesproken. En met het verdwijnen van de mogelijkheid van zelfcorrectie, treedt in de praktijk altijd die andere cirkel in werking: die van de inwaartse spiraal Voor wat betreft de cirkel bij het proces van waarneming en zelf-beïnvloeding van de waarneming is op talloze terreinen de inwaartse spiraal de norm in de maatschappij. Heel oud is het alhier genoemde voorbeeld (de Volkskrant, 19-05-2012, rubriek Ombudsvrouw, door Margreet Vermeulen):
De toehoorders oordeelden niet alleen met hun emoties, ze luisterden met hun emoties - meer soortgelijke voorbeelden hier  .Recenter is een voorbeeld dat op het internet bekend is geworden als "So you're saying ..." , staande voor het verschijnsel dat de spreker de woorden van een andere
partij vertaalt naar een formulering een eigen denkkader, altijd gevolgd
door de veroordeling van die nieuwe formulering (of de implicatie daarvan):
De nieuwe formulering is voor de spreker de waarneming geworden. Alle gevallen waarin iemand anders niet letterlijk geciteerd wordt maar geparafraseerd zijn gevoelig voor deze verdraaiing, en in vermoedelijk dicht bij de 100 procent is er ook sprake van verdraaing naar het eigen wereldbeeld. Met deze voorbeelden zijn er dusdanig veel andere te verzinnen, dat het uiterst aannemelijk is dat verdraaiing van de waarneming naar eigen denkbeelden de vrijwel absolute norm is, met name in alle gevallen die emotioneel of politiek-maatschappelijk gevoelig liggen. Het eerst aangehaalde voorbeeld kan uitgelegd worden aan de hand van de werking van dopamine, maar in het tweede geval is dat lastig. Maar daar komt dus zijn sterk onderbelichte evenknie in het spel: acetylcholine. Want zelfs in bovenstaande stilstaande illustratie is te zien wat in de bewegende beelden veel beter kan: van de kant van de interviewende journalist (rechts) is hier sprake van intense afkeer (kijk goed: links ziet u verontwaardiging). Hier nog een voorbeeld van de afkeer in beeld gevangen
Eindeloos veel andere voorbeelden hier , in "So you're saying
..."-vorm af te korten tot "Ik ben aanhanger van de boreale cultuur" - "Dus
u zegt dat u alle immigranten wilt deporteren naar vernietigingskampen".Ook in het geval van afkeer en acetylcholine lijkt er sprake van een cirkelproces, wnat ook dit wordt in de loop van de jaren steeds erger, zoals waarneembaar in het geval van Baudet maar ook dat van Donald Trump. Voor we hier verder mee gaan, eerst het geval van de positief werkende crikel van waarneming, wat overeekomt met het geval waar de betrokkene bereid is om de eigen denkbeelden negatief te toetsen aan de waarneming. Dat is wat er gebeurt in de wetenschap, zoals uitgebeeld in dit soort illustratie
:
Waarin het dus draait om het voorkomen van het geval "Fail", staande voor de erkenning dat denkbeelden niet kloppen met de werkelijkheid. Alle alfa-geneigden hebben een zeer grote tot onoverkomelijke moeite met deze stap, en je zou ze zelfs als definitie van alfa-dom kunnen hanteren, en in ieder geval is het het meest praktisch waarneembare verschil. Er is ook alternatieve mogelijkheid om het alfa-dom te detecteren, want alfa-geneigden mogen dan wel onoverkomelijke moeite hebben met het bijstellen van hun wereldbeeld, dat wil natuurlijk niet zeggen dat de wereld zich daaraan aanpast. Dus het is schier onvermijdelijk dat alfa-geneigden op één punt of een ander geconfronteerd worden met dat verschil. De uitweg die de alfa-geneigde dan meestal kiest, is die van het liegen. In extremere gevallen uitlopende op de zichtbare contradictie. Dat is een groot verschil tussen de alfa- en de bèta-wereld: de alfa-wereld heeft oneindig meer variatie want je hoeft je niet aan de werkelijkheid te houden. De wereld van de wetenschapper van dat laatste mooie diagram is saai - die van de alfa's is rijk geschakeerd. Rijk geschakeerd met leugens gepaard gaande met diverse soorten uitlopers waaronder die richting kwaadaardigheid, maar rijker geschakeerd is ze. Wat allemaal onschuldig is als het zich beperkt tot de fantasiewereld, maar in diverse mate schadelijk als ze zich met de werkelijkheid in de vorm van de maatschappij gaat bemoeien, tot aan levensgevaarlijk voor de soort zoals de huidige klimaatcrisis ten gevolge van de ban op kernenergie door de alfa's. Dat laatste voorbeeld laat het belang zien van het hebben van kennis rond dit soort processen, die dus allemaal draaien om hoe mensen in staat zijn elkaars denkwereld te beïnvloeden, startend met woorden maar uitwerking hebbende in neurologische processen. En omgekeerd. Als eerste voorbeeld maar het simpele geval van de kernenergie. Dat bood een een schonere oplossing voor het probleem van massa-emrgieopwekking, in plaats van de smerige bestaande alternetieven van kolen en olie. Maar juist door dat radicaal schonere en de moeikijk te g=berijoen techneik erachter, was dat verdacht in de alfa-denkwereld, en ook iets dat veel invleod zou verschuiven naar technolgisch oplossingne van de bèta-soort. Alfa's hadden er gewoon een hekel aan, net al aan bèta's. Maar dat kan je natuurlijk moeilijk in het opnmebaar gebruiken als arguemtn, dus wereden er andere uitgevoden. Ten eerste "het atoombomgevaar". Onzin, natuurlijk, de tehcnieken verschillen fundmaneteel. Als tweede "de straling". Ook onzon: de heoveelheden zouden nooit die berieken diebijvoorbeeld iemand ondervindt die veel vliegt. En als derde "het afvalprobleem". Ook onzin natuurlijk, want "het afvalprobleem' is het klappen van één hand: er zij n twee afva;lproblelemn, en de vraag is: welk is het grootst? Dat was vnaf het begin dudielijk voor iedereen met enieg beriedheid tot nadenekn of het toelaten van gezind verstabd: het afval van kenrenrgie lijkt gevaarlijker omdat he het meteen moet opbergen, maar in massa er iets als tienduidiend keer zo wiengi van, dus je kan he opbergen., van het faval van fosisle verbanmding is er zo veel, dat het opbergen ervan ondienlijk si, en je het dus met hoop op Gods zegen in je leef omgeving moet loslaten. Draavan was vanf de eerste secinde dudielijk, met dat beetje kenneis,m redenren of gezond versnatd , dat zoeist oneifgd veel gevaarlijk si als iets waarvan je weet waar het zit. En waarvan ook toen al het geval bekend was: als boriekasgas had het eerdere de Aarde opgewrand tot 40 graden en hoger. Dus hoe konden de lafá deze discussie winnen? Simpel: het inspelenm op emoties, midde;ls de meest effectiel de angst. Waarvoor de Engelstaligen de mooie term scaremongering hebben. Wat dus gewoon pure neurologoie is. Want één van de schadelijkste vormen van de inwaartse spiraal van zelfversterking in de maatschappelijke werkelijkheid is natuurlijk die van de "politieke-correctheid". Onmiddellijk herkenbaar als spiraal in dat ze in de loop van enkele decennia steeds sterker is geworden, en nu, schrijvende 2022, zelfs een aftakking op nieuw niveau heeft voortgebracht: het wokisme. De "gewone" politieke-correctheid heeft als belangrijk onderscheid met een gewoon politieke meningsverschil in dat de politieke-correcte de tegenstanders van zijn meningen bejegent met beledigingen, waarvan de "mindere" varianten zijn termen als "xenofoob" en "islamofoob", en dan verder alle tussenfasen (boven al gezien het demoniseren van Thierry Baudet) naar "Bediener van de gakamers" (Joop.nl, 11-02-2011, door Adriaan Soeterbroek):
Het wokisme heeft als extra kenmerk dat het is overgegaan tot het tegenstanders het zwijgen opleggen, het zogenaamde "cancellen", direct herkenbaarals de aanhef is "Je mag niet zeggen dat ..." of in vormen als "Je mag dat niet zeggen", zoals "Je mag niet zeggen dat Zwarte Piet (God/Allah/Jahweh) een sprookjesfiguur (nep-) is", en "Je mag niet zeggen dat de slavernij 200 jaar geleden was en dus net als de Inquisitie nu niets meer betekent". Merk als tweede kenmerk van het cirkelkarakter op dat ieder individu dat deelneemt aan het proces de mogelijkheid heeft om het te doorbreken, maar dat niet doet uit vrees voor excommunicatie van de overigen die eraan deelnemen. En aangezien voor de meeste betrokkenen geldt dat "communicatie" hun beroep is, doen ze het mede niet uit angst voor broodverlies. Merk als derde op dat dit een proces is waarvan de geleidende instantie is "taal", en waarvan de geleidende "draden" zijn de media. Merk als vierde op dat de media voor 99 procent bezet worden door taalvaardigen, oftewel alfa's .Merk als vijfde op dat alfa's mensen zijn die aan het tweede breinsysteem, de emoties, een absoluut bepalende waarde toekennen boven die van het derde: de ratio. De conclusie dus zijnde dat we grotendeels leven in een wereld die, vanuit de ratio bezien, geleid wordt door gestoorden, die aan de touwtjes trekken wat betreft systemen die gemaakt zijn door rationele mensen. En dus rampen in de toekomst de verwachting is, met de huidige klimaatcrisis als voorbode. En tevens als voorbeeld: de inzet van kernenergie ter vermijding van die klimaatramp is voorkomen door de invloed van de gestoorde alfa's. Ad infinitum, tot je niks anders meer hoort dan politieke-correctheid, en dat noem je dan politieke-correctheid, waarop de politiek-correcten ontkennen dat er zoiets bestaat als politieke-correctheid, want het bestaan van politieke-correctheid is dan ook iets dat ze niet vinden deugen want dat is niet heel autonoom en intellectueel en intelligent enzovoort, en bij het idee te deugen (van deze soort) hoort ook heel erg het idee dat je autonoom en intellectueel en intelligent bent. Waarmee we dus in één klap twee ernstige neurologische kwalen te pakken hebben, erger dan verslaving aan heroïne enzovoort: politieke-correctheid oftewel intellectuele zelfversterking, en het onderhouden van contradicties. Dat laatste klinkt gewichtig in deze context, maar dat zit er dus ook al in bij het principiële heroïne-geval: een systeem dat "ontworpen" is om het voortbestaan te bevorderen: stimulans van gedrag, keert zich tegen dat voortbestaan door overdadig gebruik. En de politiek-correcte versie is onnoemelijk veel erger dat het heroïne-geval omdat dat laatste alleen het leven verstoort van het betrokken individu, en het eerste het leven verstoort van hele maatschappijen. Dat laatste is dus een stelling die hier neergezet is door auteur dezes, en dus bestreden kan worden. Je zit bij de ingewikkeldere gevallen dan die van heroïne met het probleem van onderscheid maken tussen werkende, effectieve, vormen van gedragsstimulans en de ineffectieve oftewel contraproductieve. Hier wordt geprobeerd wetenschappelijk te zijn en moet je daarvoor een (bediscussieerbare) norm neerzetten. Gekozen is voor de term die al gevallen is: de contradictie, en zijn evenknie: de leugen. De stelling luidt: alles dat leidt tot contradictie en leugens is contraproductief. Daarvoor weer terug naar de basale neurologie. Leren is het vaststellen van patronen van gedrag die gewerkt hebben. Voor een bepaald doel. Om dat doel een volgende keer te bereiken, moet het geleerde patroon doorlopen worden. Maar tijdens het doorlopen van het patroon moet gecontroleerd worden of de bestaande situatie nog klopt met het patroon. En indien van niet, er alarm worden gelsagen. Dat alarm is dus wat noradrenaline doet (en adrenaline in het lichaam). En dit gedragsverloop moet dus van een negatieve waarde worden voorzien. Wat dus is wat acetylcholine doet, alhoewel dat in de neurowetenschap wat minder bekend is. Waar het om gaat is dit: een tegenspraak tussen verwachte situatie en daadwerkelijke situatie veroorzaakt alarm in het systeem, en signalering van afleren. Het signaleren van onverwachte zaken is als primitief gedrag bekend bij babies, inclusief diverse reacties van verassing ("Kiekeboe!") tot schrik (huilen). Het neurologische systeem gebruikt de signalering van contradictie als teken van disfunctioneren, wat dus hier veralgemeniseerd wordt tot: contradictie leidt tot disfunctioneren en is te vermijden. Wat geldt op alle niveaus dus ook de verbale. In zijn negatieve te formuleren als: beweringen en stellingen die leiden tot contradicties of leugens zijn ineffectieve en schadelijke beweringen en stellingen, in dezelfde zin als dat het gebruik van heroïne schadelijk is voor het voortbestaan. Dus hoe beoordeel je politieke-correctheid en de beweringen van deze auteur dat politieke-correctheid schadelijk is voor de maatschappij? Antwoord: door te kijken naar de contradicties en leugens die ze veroorzaken. Het kan zijn dat deze auteur ergens iets heeft opgeschreven dat leidt tot contradicties, maar ook na herlezing zijn die niet gevonden en iedereen is uitgenodigd hetzelfde te doen en eventueel contact op te nemen via de email van deze website. Aan de kant van de politieke-correctheid zijn er genoeg voorbeelden van contradicties - hier is er eentje: - De stelling "Burgers afkomstig uit Irak en Syrië zijn hetzelfde als Nederlanders en Belgen" is in contradictie met "Irak en Syrië zijn landen die sterk onderontwikkeld zijn ten opzichte van Nederland en België". Nu zijn verbale uitingen geen gedrag, en de vraag is of de regels die gelden voor dopamine-opwekkend gedrag ook gelden voor dopamine-opwekkende verbale uitingen. Iedereen die kennis heeft van het neurologische systeem en de ontwikkeling ervan weet dat waar hergebruik van een systeem mogelijk is, dat ook gebeurt. De kernen die de vier modulerende neurotransmitters opwekken, doen dat voor het hele brein, met slechts wat meer specialisatie voor serotonine dat komt uit zeven kernen die ieder een onderdeel van het brein bedienen, maar er is dus wel één kern voor het hele bovenste deel van het brein (de cortex). Het verslavingsvoorbeeld laat zien dat het algemene gebruik van de neurotransmitters kan leiden tot minimaal drie problemen: herhaling van ineffectief gedrag, het erger worden van ineffectief gedrag, en het verspreiden van ineffectief gedrag van één veld naar andere. De meer gedetailleerde beschrijving van het hele brein laat zien dat opvattingen over de werkelijkheid leiden tot verandering van de waarneming van de werkelijkheid. Dat betekent dus dat waar één enkele keer gebruik van heroïne een groot risco op herhaling met zich mee brengt, dat ook geldt voor de eerste uiting van politieke-correctheid. Bovendien geldt er nog een andere: dat het gebruik van minder verslavende stoffen als heroïne, leidt tot gebruik van meer verslavende varianten. Om heel precies te zijn: de praktijk leert dat dit proces in zijn verbale versie dusdanig veel voorkomt dat het een regel is die zo sterk is dat je de term "bijna uitsluitend" kan gebruiken. Alle tegenstanders van Zwarte Piet zijn, voor zo ver bekend, ook voorstanders van de islam. En omgekeerd. Alle tegenstanders van Zwarte Piet en alle voorstanders van de islam zijn ook voorstanders van vrije immigratie. Alle tegenstanders van Zwarte Piet zijn ook voorstanders van de islam zijn ook voorstanders van vrije immigratie en zijn ook voorstanders van het het verbod op vrije meningsuiting voor iedereen die voorstander is van Zwarte Piet, van iedereen die tegenstander is van de islam, en van iedereen die tegenstander is van vrije immigratie. - De stelling "Burgers afkomstig uit Suriname en Afrika zijn hetzelfde zijn als Nederlanders " is in contradictie met "Suriname en Afrika zijn gebieden die sterk onderontwikkeld zijn ten opzichte van Nederland". - De stelling "De term 'omvolking' staat voor een complottheorie" is in contradictie met "Sinds 1970 zijn er 5 miljoen inwoners in Nederland bijgekomen, waarvan het overgrote deel niet-westerse immigranten". Dat de opvattingen van de huidige politieke-correctheid tot contradicties leiden is op deze website al eindeloos veel gedemonstreerd => , en voor de volledigheid hier een paar stuks: En van deze stellingen zijn eindeloos veel varianten, meestal meer van de vorm "Moslims zijn mensen als u en ik", wat volkomen equivalent is aan de eerstgenoemde. En van deze stellingen zijn eindeloos veel afgeleiden, waaronder "Geert Wilders is een racist", zoals de facto uitgesproken door de Nederlandse rechtsspraak, die dus ook doet aan politiek-correcte contradicties. Of gedrag al dan niet effectief is, moet ook door het zich ontwikkelende levende wezen uitgevonden, geleerd, worden, en dus dat gedrag beoorddeld: vliegen naar een rode bloem leidt tot innamen van nektar oftewel moet een plus lrijgen, en vliegen naar een blauwe bloem leidt tot een gevecht met een andere soort dus moet een min krijgen. Het is een fundmateel neurologisch proces omdat neurologische processen starten met het stimulren van een beprkt aantal exemplaren, bijvoorbeeld in de zintuigen, teriwjl voor de suntielere precessen in het brein zeer geote aantallen neuronen hun werk moeten doen (het totaal aantal neuronen ligt in de buurt van de 100 miljard), en van klein naar groot gaat het snelst met simepele verdubbeling{ 1, 2, 4, 8, 16, de exponentiële groei. Een andere uitkomst van de evolutie is dat specifieke taken bijna altijd uitgevoerd worden door specifieke delen of onderdelen van het zenuwstelsel, te formuleren als een bijna absolute regel. Dat komt terug bij uitval van zo'n specifiek onderdeel, waarvan spectaculaire voorbeelden zijn gepubliceerd => . Het meest recent, schrijvende 2022, is de vondst dat sommige Parkinson-patiënten die heel slecht lopen bepaalde andere taken, zeg fietsen, nog prima kunnen. Allemaal een illustratie van de meer algemene stelling dat zichtbaar gedrag en haar direct onderliggende processen hun weerslag hebben in neurologische processen, of nauwkeuriger: dit andersom: in dit gedrag zie je de neurologie. En als tweede hebben de alfa's een krachtig wapen: de beheersing van taal, en de vaardigheid tot manipulatie daarvan. En voor acetylcholine ongetwijfeld iets dergelijks maar dan omgekeerd, maar dat valt veel minder op. Je kan vermoeden dat verschijselen als "depressie" en aanverwante gevolgen zijn van de werking van acetylcholine. Naar Neurologie, organisatie 
, of site home
·.
|
