Bronnen bij Cultuur, gelijkheid, joods: anti-nationalisme en Nederlandhaat

Inleiding

Deze website staat voor de opvatting dat tussen de diverse culturen op de wereld een continue cultuurstrijd aan de gang is, en dat dat een normale zaak is. De voortzetting van het proces van evolutie op het niveau van menselijke groepen dat al aan de gang is sinds het ontstaan van de soort. Wat het beste functioneert, overleeft .

Die cultuurstrijd wordt in veel kringen wel erkend als aan de gang tussen Europese culturen en die van recente immigranten. Op deze website is ontdekt dat dit ook geldt voor de oudere Joodse immigranten. Deze website is begonnen met de beschrijving van de strijd tussen het Rijnlandse model , genoemd naar de coöperatieve natiestaten van de Noordwest-Europa, en het Angelsaksische model. Dat laatste is ook bekend als "neoliberalisme" en is regelrecht afkomstig van en staat voor het Joodse maatschappelijke model .

Dit verschil in economisch-maatschappelijk model heeft een basis in een verschil in opvatting over sociaal-psychologisch functioneren: is de medemens iemand om mee samen werken, of slechts een concurrent in het verwerven van rijkdom? Dit aspect is behandeld elders .

Hier gaat het om een specifiek aspect van deze cultuurstrijd: de Noordwest-Europese natiestaat heeft grenzen nodig om misbruikmakers van de interne solidariteit buiten te houden. Het Joodse maatschappijmodel leeft bij volkomen open grenzen.

Hier gaat het om het bewijzen van de juistheid van dit laatste aspect. Wat beperkt zou kunnen blijven tot een enkel voorbeeld, uitgesproken door een "links" politicus die niet als vertegenwoordiger van het Joodse model bekend stond en staat (NRC Handelsblad, 10/19-01-2004, door Paul Scheffer):

De fictie van grenzeloze solidariteit ...    De sociaal-democratische burgemeester Jacques Wallage zegt: maar wie zijn wij om een`eerstgeboorterecht' uit te oefenen, hoezo is Nederland van zijn inwoners? Iedereen heeft recht op dit stukje aarde, waarom zouden zijn toevallige inwoners daar enig bijzonder recht op kunnen doen gelden? Deze erfenis van vier eeuwen staat ter beschikking van iedereen. ...

Dit houdt natuurlijk automatisch een ontkenning in van alle moeite die door eerdere en huidige generaties in dat stukje aarde is gestoken, tezamen zijnde de lokale "cultuur". Hier diezelfde Joods denkende (en zijnde) persoon over die cultuur (Over identiteit, zelfrespect en integratie, zesde DEND-lezing, door J. Wallage, burgemeester van Groningen, 31-10-2002, in Tilburg):

Het bizarre is dat Nederland als het om verbindende culturele noties gaat een schamel gezamenlijk bezit heeft.

Dat wil niet zeggen dat deze Joodse cultuurdrager geen respect heeft voor welke cultuur dan ook, of het bestaan van alle cultuur ontkent (de Volkskrant, 18-12-2003, van een verslaggever):

Wallage protesteert tegen islam-uitspraken Hirsi Ali Burgemeester Wallage van Groningen protesteert in een brief aan de VVD-Tweede-Kamerfractie tegen de uitlatingen van het Kamerlid Ayaan Hirsi Ali over de islam. Wallage, oud-fractievoorzitter van de PvdA, vindt dat Hirsi Ali de Nederlandse moslimgemeenschap intimideert en haar grondrechten aantast.    ....

Oftewel: de Joodse cultuurdrager en -aanhanger Jacques Wallage vindt dat Nederland een schamel cultuurtje heeft dat geen enkele bescherming nodig heeft, maar dat de cultuur van moslim-immigranten een zeer definitief bestaan heeft, en een bestaan dat tot in haar grondvesten wordt aangetast als iemand wijst op de schamele aspecten ervan (vrouwonvriendelijkheid, autoritair-zijn, homohatendheid, enzovoort ).

Dit soort combinatie van uitspraken staat in rationele beschouwingen bekend als "contradicties" , en in meer populaire als "gotspes".

De rest van dit artikel bestaat uit een verzameling soortgelijk materiaal, en de bijbehorende analyses. Dit om aan te tonen dat het gegeven voorbeeld geen uitzondering is, maar dusdanig exemplarisch dat het als kenmerk voor de hele cultuur kan worden gebruikt, zowel qua maatschappelijke stellingname als het gebezigde woordgebruik (natuurlijk zijn er uitzonderingen ).

Voor de bijpassende sociaal-economische opvattingen zie hier - voor de brede maatschappelijke gevolgen van de onderliggende levenshouding, zie hier - voor het verband van deze uitspraken met antisemitisme, zie hier .

Bronnen

Het voorbeeld van Jacques Wallage is dat van een politicus, min-of-meer in diplomatentaal gegoten. Kunstenaars als schrijvers weten het plastischer uit te drukken (NRC Handelsblad, 27-12-2006, door Ilja Leonard Pfeijffer):

De boeren hebben de macht gegrepen Nederland is in 2006 een kleinburgerlijk, provinciaals, xenofoob land geworden. Nederland heeft definitief gekozen voor de nostalgie van het verleden,voor de knusheid van benepen burgerlijke bangigheid, voor nationale trots op de koekjestrommel, signaleert Ilja Leonard Pfeijffer.

Na het lezen van de koppen heb je als werkend mens al meer dan genoeg hiervan. Voor wie de naam even niets zegt: Ilja Leonard Pfeijffer is succesvol en prominent schrijver van gedichten en boeken. van joodse afkomst. Met een trektocht naar plus jarenlang verblijf in Italië achter de rug. Het aloude "Het paradijs ligt op Hawaï" (later: Samoa) syndroom. Hier alsnog een stukje uit dit epistel:

De uitslag van de Tweede Kamerverkiezingen in november bevestigde precies dat Nederland in 2006 een kleinburgerlijk, provinciaals, xenofoob land is geworden. De winnaars waren de SP, de ChristenUnie, de anti-islampartij van Geert Wilders en in mindere mate het CDA van premier Balkenende, dat in elk geval de grootste partij bleef. Wat deze partijen gemeen hebben, is hun diepe geworteldheid in de provincie, in Oss, in de bible belt, in Limburg en op het katholieke en christelijke platteland. Wat deze partijen gemeen hebben, is hun conservatief provinciaals gedachtengoed.

Ad nauseum.

Misschien wel gevaarlijker zijn de varianten die in ethische taal geformuleerd zijn: (de Volkskrant, 12-04-2008, door Ernst Hirsch Ballin, minister van Justitie):

Laat horen wat moreel belangrijk is De ethische oriëntatie van politici geeft leven aan de democratie, mits zij deze overtuiging met respect inbrengen, zegt Ernst Hirsch Hallin. Behoren politici en ambtsdragers zich neutraal op te stellen, of mogen zij hun positie aanwenden, om de samenleving te kneden naar het model van hun eigen verhouding tot religie of levensbeschouwing?   ...     Dit houdt verband met de scheiding van kerk en staat, maar ook met het karakter van onze democratische rechtsstaat zoals dat wordt weerspiegeld in de Grondwet. Ik zie in de Grondwet drie dimensies, die ik beschouw als identificerend voor Nederland:   ...     3. Vandaar het grote gewicht van de in de artikelen 90 tot 94 van de Grondwet juridisch gewaarborgde verbindingen met het Europese recht, het toelatingsbeleid van vluchtelingen, kennismigranten en andere vreemdelingen, de internationale juridische samenwerking, en de bevordering van de internationale rechtsorde als constitutionele doelstelling. Hierin komt het recht overeen met het land in zijn fysieke condities: grenzen zijn niet langer - en zeker niet noodzakelijk - afgrenzingen, maar verbindingslijnen of raakvlakken.   ...

Het beroep op internationale wetgeving en het specifiek vermelden van kennisemigranten, zonder het dan eveneens relevante vermelden van economische vluchtelingen en gelukszoekers onder de paraplu van de asielwetgeving, geeft natuurlijk al voldoende aanwijzing met wat hiermee bedoeld wordt. Maar voor de volledigheid schrijft Ernst Hirsch Ballin, minister van Justitie, het nog eens in zoveel woorden erbij: de grenzen kunnen wel afgeschaft worden - iedereen is welkom.
    Dit is een filosofie die volstrekt natuurlijk is voor een migrantenvolk. Maar degelijkheid is hij dusdanig duidelijk in zijn volkomen omgevingsvijandige extremisme, dat men dat kennelijk ook beseft, want in deze expliciete vorm wordt het maar weinig waargenomen. Maar in de andere opvattingen over alles aangaande migratie enzovoort is ze duidelijk terug te vinden als de gemeenschappelijke achtergrond: het recht van de migrant of nomade om te bewegen van nederzetting naar nederzetting, telkens als de oude nederzetting te veel is uitgeput om nog als levensbron voor de nomade te kunnen dienen.

Natuurlijk is het zo dat op een gegeven binnen de nederzettingen weerstand tegen dit soort gedrag ontstaat. De nomaden of migranten noemen dit dan "vreemdelingenhaat" of "xenofobie", en schrijven het toe aan de lokale cultuur. Die dan ook niets waard is en afgeschaft moet worden, zoals we al hebben gezien. Dit natuurlijk geheel in tegenstelling tot de cultuur van de nomaden of migranten, die beschermd moet worden en dus wel veel waard is (uit de Volkskrant, 29-09-2008, door Ulli d'Oliveira, oud-hoogleraar internationaal privaatrecht en migratierecht aan de UvA):

Albayrak solt met vrouwen Ulli d’Oliveira hekelt het ferme optreden tegen polygamie. Moeten aspirant-Nederlanders hun niets vermoedende andere Marokkaanse vrouw dumpen? Staatssecretaris Albayrak van Justitie zei dinsdag tijdens het vragenuurtje in de Tweede Kamer dat zij het ‘onacceptabel’ vindt dat polygaam getrouwde buitenlanders Nederlander konden worden. ...     Ook kondigde ze een onderzoek aan naar de vraag of in het buitenland gesloten polygame huwelijken hier automatische erkenning moeten krijgen. ...     Hier zijn halsoverkop wetgevingszaken gedaan zonder enige reflectie.    ...     Maar het streven om bigame buitenlanders die er voor het overige voor in aanmerking komen uit te sluiten van het Nederlanderschap, miskent de negatieve gevolgen van zo’n beleid. Men verwacht van de aspirant-Nederlander dat hij zijn niets vermoedende andere Marokkaanse vrouw dumpt met een verstoting die in Nederland erkend kan worden. Dat is sollen met vrouwen. Mooi voor een regering die zoveel aan gezinswaarden en moraliteit doet.     Hier speelt zich een botsing van culturen af die niet optimaal wordt opgelost door een handjevol (vooral bejaarde) bigame buitenlanders van het Nederlanderschap uit te sluiten. ...

Het idee van een monogaam huwelijk behoort dus tot het schamele cultuurtje, en dat van een polygame kennelijk tot de rijke cultuur. Een stellingname die rechtstreeks stamt van het Joodse culturele etnocentrisme (uit: de Volkskrant, 24-07-2009, door Jan Tromp):

Voor wie last heeft van de verbetenheid en de wrok 'Inburgering', stelt PvdA-coryfee Wallage, 'loopt via de weg van emancipatie, niet via de aanpassing.' Stukken van hem uit de jaren '90 zijn gebundeld in Plaats van bestemming. ...   Op bladzijde 155 van Plaats van bestemming vinden we in een opstel uit 2001 het beredeneerde, en in elk geval het humane antwoord. 'Inburgering', schrijft Wallage, 'loopt via de weg van emancipatie, niet via de aanpassing.' Zeg zelf, hier wordt al het gedraai en gedoe dat de laatste weken rondom het onderwerp is vertoond, in een pennestreek geanalyseerd en gekarakteriseerd.     'Wat voor mensbeeld hebben politici eigenlijk die migranten met droge ogen hun identiteit denken te kunnen afpakken?', stelt Wallage in een volgend stuk. 'Je cultuur, je moedertaal, de verhalen van je ouders en grootouders, de humor, het verdriet dat alles kun je niet afleggen alsof het een oude jas is.'   ...     Hij beschrijft hoe hij in Manhattan eens een groep oude Joodse mannen trof op een bankje aan het water. Ze kwamen uit Oost-Europa en woonden al een halve eeuw in Amerika. Ze spraken Jiddisch met elkaar. ...

En dit Joodse recht op cultuurbehoud wordt direct geprojecteerd op de cultuur van andere immigranten, terwijl de residente bevolking dat recht keihard ontkend wordt.

Deze aanval op onze cultuur is in de openbare discussie begonnen door Hedy d'Ancona, met haar inmiddels legendarische uitspraak dat de multiculturele samenleving een verrijking was voor ons land. Oftewel: dat vrouwenonderdrukking, uithuwelijken, inteelt, eerwraak, mannen- en vrouwenbesnijdenis, ritueel slachten, kunstcensuur, meningencensuur, en al die andere uitingen van multiculturaliteit een verrijking van onze samenleving zouden zijn. Hier nog eens uitgebreid uitgevent (de Volkskrant, 20-03-2010, door Hedy d’Ancona e.a.):

Wij nemen stelling Burgers moeten van zich laten horen. We mogen ons niet laten gijzelen door verbaal geweld van haatzaaiers, zeggen Hedy d’Ancona e.a. Nederland is een mooi land. ... Dankzij de diepgewortelde traditie van tolerantie en respect voor diversiteit konden tot nu toe etnische en religieuze minderheden hun volwaardige plaats innemen.     Deze interne openheid is altijd een sterke basis geweest voor de internationale openheid van Nederland. Deze belangrijke kenmerken worden bedreigd door populistische predikers van angst en haat. Zij willen Nederland veranderen in een intolerant land, een culturele eenheidsworst, gezuiverd van ‘niet-westerse’ etnische, religieuze en culturele elementen. Met hun politiek van ‘wij’ tegen ‘zij’ zetten ze burgers tegen elkaar op en met hun pleidooien voor racisme en discriminatie op basis van geloof en afkomst drukken ze minderheden in een hoek.   ... .

De bekende leugens en omdraaiingen: het zijn de allochtone immigranten die discrimineren en racistisch zijn , en waar ze in de meerderheid zijn de blanken in de hoek drukken zodat ze uit hun wijken vluchten . En degenen die bezwaar hebben tegen de moslims pleiten niet voor eenheidsworst, want er wordt niets gezegd van andere Europeanen, Chinezen, enzovoort, alleen over de moslims met hun haatzaaiende koran en halal-en-haram regeltjes. En hun religieuze activisme in de vorm van de hoofddoek.
    Maar natuurlijk zijn de autochtonen de schurken, die de allochtonen ook sociaal-economsch onderdrukken:

De daadwerkelijke sociaal-economische problemen die onevenredig veel allochtonen raken,

Geen woord over het de sterk achterblijvende leerprestaties van de allochtonen waardoor ze die positie hebben. Stel je voor, moslims die ergens in onderpresteren - die waardigheid weer.
    Én wat ze het liefst natuurlijk meteen zien verdwijnen, in goed-islamitische traditie, is het recht om op deze achterlijkheden kritiek te uiten:

Al te vaak verbergen de predikers van angst en haat zich achter de vrijheid van meningsuiting. Het respecteren van die vrijheid ontslaat ons echter niet van de plicht om tegen abjecte vreemdelingenhaat publiekelijk stelling te nemen en minderheden te beschermen tegen discriminatie en racisme. Te weinig burgers, intellectuelen en politici spreken zich uit tegen de discriminatie onder de dekmantel van ‘religiekritiek’

En in dit geval komt ook dat bekende wanstaltige begrip van het respect om de hoek kijken:

Ook het pleidooi om ‘de grote schoonmaak van onze straten’ te beginnen door een kopvoddentaks in te voeren tast de waardigheid van de moslims aan en ondergraaft de democratische principes.

Christenen mag je voor alles uitmaken, en op dit moment is het misbruik op internaten volop in het nieuws, maar moslims, nee, die hebben waardigheid, die je niet mag schenden. Christenen mag je bekritiseren, maar voor moslims moet je respect hebben.
    Kijk, en dat is nu een echte bedreiging van democratie.
    Tussen twee haakjes: dat kopvoddentaks, één keer uitgesproken,  is iets waar de multiculturalisten echt zonder limiet op kunnen klaarkomen.
    Het is regelrecht eigen-volk-haat, oikofobie, waar deze mensen aan lijden. Die zich inlaten met iemand die een islamitische moord op een schrijver heeft bepleit, een regelrechte onze cultuur vijandige vijfde-colonnist .

Dat al deze opvattingen direct zijn geïnspireerd door de joodse culturele achtergrond wordt nog eens expliciet gezegd, volstrekt overbodig, hier (de Volkskrant, 20-10-2012, boekrecensie, door Anet Bleich):

Het joyeuze feminisme van Hedy d'Ancona Hedy d'Ancona, de grande dame van de Nederlandse vrouwenbeweging ... ...     In het derde kabinet-Lubbers, waar ze als minister onder meer verantwoordelijk was voor de opvang van asielzoekers, had ze het daarom moeilijk met haar partijgenoot Aad Kosto. Het was de tijd van de oorlogen in Joegoslavië en Somalië. Het aantal vluchtelingen nam fors toe. Kosto wilde die instroom zoveel mogelijk beperken en dat stuitte D'Ancona tegen de borst. Dat kwam niet in de eerste plaats doordat in de grachtengordel (waarvan Hedy onmiskenbaar deel uitmaakt) ruimhartigheid toen in de mode was. Meijer laat zien dat haar allergie tegen discriminatie van vluchtelingen of migranten vooral te maken heeft met het feit dat haar vader en grootouders in de Holocaust omkwamen en haar grootvader van moeders kant een Pools-Russische vluchteling was. 'Volstrekt toevallig bevinden we ons in een situatie om over anderen te beslissen omdat we hier nu eenmaal zijn geboren', zo formuleert ze zelf dit elementaire gevoel.

Ook D' Ancona en met haar Bleich stellen hier dus expliciet: wij Nederlanders (en andere Europese nationaliteiten) hebben niet het recht ons te beschermen tegen de instroom van parasieten komende van elders. En let op de woorden 'dit elementaire gevoel' - hier staat expliciet: het gaat om een cultureel vastgelegde ideologie. De ideologie van de Joodse cultuur. De ideologie van het nomadisme - het vrij kunnen rondtrekken van plek tot plek nadat de vorige plek is uitgewoond.
    Deze nomadistische houding gaat ontzettend ver. Ze leidt in de geest van de nomadisten tot een afkeer van alles dat inheems is aan de plek waar ze verblijven, en een automatische voorkeur voor alles dat via migratie binnenkomt. Nog een bijdrage van Anet Bleich (de Volkskrant, 18-07-2007, door Anet Bleich):

Het gelijk van Ella Vogelaar Het inmiddels veelbesproken interview van Ella Vogelaar in Trouw heb ik met plezier gelezen. Het had iets van een frisse lentebries die de resten van een donderwolk verjaagt. Waar zijn die critici toch zo boos over? Gaat het om Vogelaars vaststelling dat er angst bestaat voor de islam? Om haar wens de gelijkstelling tussen de islam als religie en de fundamentalistische, laat staan terroristische uitwassen ervan te doorbreken? Vinden de critici het verkeerd dat ze constateert dat de islam op dit moment een van de grote godsdienstige stromingen in Nederland is, omdat er een miljoen mensen die (in elk geval nominaal) moslim zijn in dit land wonen en in de toekomst vrijwel zeker nog meer?    ....

De waarde van welke opvattingen in zowat één enkele zin kan worden ingeschat (de Volkskrant, 21-07-2007, ingezonden brief van Pieter Markus, Geldrop):

Islamitische traditie Anet Bleich verwelkomt net als Ella Vogelaar een 'islamitische traditie' in Nederland (Forum, 18 juli). Maar van die traditie worden uitgesloten: fundamentalisme, terrorisme, het stenigen van overspeligen, het doden van afvalligen en homoseksuelen, het handen afhakken van dieven, de maatschappelijke achterstelling van vrouwen, vrouwenbesnijdenis, eerwraak, uithuwelijking, polygamie, het verbod voor moslimvrouwen te huwen met een niet-moslim, kledingvoorschriften, de achterstelling van andere godsdiensten en onverdoofd ritueel slachten.     Wat blijft er dan voor leuks over, voor moslims en voor ons? Bleich noemt vijf keer per dag bidden, geld geven aan de armen en de bedevaart naar Mekka. Nederland besteedt reeds het hoogste percentage van zijn nationaal inkomen aan ontwikkelingshulp, dus met het geld geven aan de armen zit het goed. In Mekka zijn wij als ongelovigen niet welkom. Blijft over vijf keer per dag bidden.     Dat is een wat magere oogst, waar ik niet enthousiast van word. Dus wat bedoelen Vogelaar en Bleich in godsnaam met een 'islamitische traditie' in Nederland?.

Dan weer terug naar Bleich:

Uit al deze opmerkingen haal ik als kern: de islam is hier, is onder ons, en het is in het belang van alle betrokkenen als we leren om het een beetje met elkaar te vinden. Geef elkaar de ruimte, is het idee. Is dat verkeerd? Wonderlijk!.

En nu Bleich over één van de partijen die ze de ruimte zou willen geven (de Volkskrant, 24-05-2006, column door Anet Bleich):

Uitgeburgerd om een bagatel ...  Maar hoe komt ze daarbij? Wij zijn het volk! Wat Verdonk ‘het volk’ noemt, is niet meer of minder dan een stel rancuneuze, van de politiek en de democratie vervreemde (klein)burgers. Nee, dit is niet elitair. Want je beledigt het volk door te veronderstellen dat het dom is. ...    ... Verdonk staat dicht bij het volk, zo beweert ze.     Maar hoe komt ze daarbij? Wij zijn het volk! Wat Verdonk ‘het volk’ noemt, is niet meer of minder dan een stel rancuneuze, van de politiek en de democratie vervreemde (klein)burgers. ... .

Oftewel: de Nederlanders uit de stad zijn rancuneuze kleinburgers. En degenen die buiten de stad wonen ... (de Volkskrant, 22-11-2006, column door Anet Bleich):

Boerka’s en buitenlui ...   Je kunt van Balkenende zeggen wat je wilt, maar hij is een erudiet man en heeft, zeker de laatste jaren, veel gereisd. Hoe is het dan mogelijk dat ik telkens als ik hem in beeld zie het gevoel krijg dat ik de geur van de koeienstal waar hij maandag zo welsprekend bezig was, kan opsnuiven? Normen en waarden, geen hangjongeren, opvoeden, respect, respect, gezag en flauwe grappen. Biezelinge rules!     Het gaat me er niet om het platteland te diskwalificeren, maar ik zou wel graag willen weten hoe het komt dat iemand die regeringsleider was en weer wil worden zich erop toelegt de tolk te zijn van alles wat kleinburgerlijk, bekrompen en beperkt van horizon is. En het allerergste is: het slaat aan!

 ... zijn bekrompen en beperkt van horizon.
    Anet Bleich heeft een diepe liefde voor alles wat migrant is, en een diepe haar voor Nederlanders.
    Natuurlijk zijn de politiek-correcte opvattingen over immigratie en multiculturalisme in feite een bedreiging van onze samenleving. En er is geen enkele reden om te veronderstellen dat mensen als D'Ancona en later Van Thijn en Cohen, die veelvuldig hetzelfde verkondigden , dat niet wisten. Anders dan dat ze volstrekt dom en stompzinnig waren, iets dat leden van deze cultuur zichzelf nooit zullen vinden. Waarna alleen de bedoeling overblijft zoals die blijkt uit de woorden van Wallage: de kwaadaardige. Men heeft toen al de aanval op de Nederlandse cultuur ingezet, met de allochtone immigranten als stoottroepen. Zie bijvoorbeeld ook de lijst deelnemers aan de politieke correctheid, waaraan het multiculturalisme ook bijna één-op-één verbonden is - ook daar een sterk contingent aan vertegenwoordigers van de nomadische cultuur .

En die strijd gaat tot op de dag van vandaag door. Kijk maar naar een ander prominent, de directeur van het Sociaal en Cultureel Planbureau, Paul Schnabel (de Volkskrant, 08-10-2008, van verslaggever John Wanders):

Nederlander bestaat toch niet Directeur Paul Schnabel van het Sociaal en Cultureel Planbureau geeft Máxima alsnog gelijk, en niet zo’n beetje ook. Prinses Máxima had gelijk toen ze zei dat ‘de Nederlander’ niet bestaat. Het concept ‘Nederlandse identiteit’ rust primair op emotionele beleving en mythologisering van het verleden, verkondigde directeur Paul Schnabel van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) gisteren tijdens een lezing in Rotterdam.    ‘Onze gemeenschappelijke geschiedenis stelt in werkelijkheid minder voor dan wij denken. Je hoort vaak dat we vroeger zo’n eensgezind volkje waren. In werkelijkheid hadden katholieken en protestanten in Nederland volledig gescheiden werelden gecreëerd.’   ...     Nederland is geforceerd tot eenheidsstaat en het is louter aan een historische toevalligheid te danken dat Venlo niet aan de Duitse maar aan de Nederlandse kant van de grens belandde, aldus Schnabel. ‘En daarom maakt Geert Wilders nu deel uit van de Nederlandse identiteit.’     Maar je kon in de jaren vijftig tenminste nog gewoon je keukendeur open laten, citeerde hij oudere Nederlanders. ‘Ja, moeder was toen nog hele dagen thuis. Bovendien viel er in die tijd niks te halen.’     De calvinistische volksaard wordt al evenzeer opgeklopt, vindt de SCP-directeur en deeltijd-hoogleraar in Utrecht. ‘De calvinisten vormden in Nederland een minderheid – al was het een dominante.’     Onze visie op de Gouden Eeuw is volgens hem ook vertekend door emotie. ‘We zeggen in het buitenland graag dat Nederlanders goede schilders zijn. Nou, niet iedereen is dat, hoor.’     Op basis van recent opinieonderzoek concludeerde Schnabel dat Nederlanders één ding gemeen hebben: ‘Alle Nederlanders vinden dat de andere Nederlanders te egocentrisch zijn.’     Samenvattend: ‘Máxima had gelijk, maar kreeg het niet. En dat is dan ook wel weer heel erg Nederlands.’

Paul Schnabel constateert dat er diverse groepen Nederlanders zijn, en dus is er niet dé Nederlandse identiteit - het bekende onbenul van mensen die niets van van het begrip "groep" (van mensen) begrijpen - dus niets van sociologie, want sociologie gaat eigenlijk alleen maar over groepen. Deze Paul Schnabel die het bestaan van het begrip "sociologische groep" ontkent, is socioloog, deeltijdhoogleraar, en directeur van de Sociaal en Cultureel Planbureau. Je verstand staat er bij stil ... Tenzij je aanneemt dat er andersoortige motivatie is voor het oordeel dat er geen Nederlandse identiteit bestaat zoals het willen vernietigen van die Nederlandse identiteit - door het bevorderen van maximale immigratie ...

Ook in juridisch kringen heeft het Joodse denken een stevige machtsbasis (de Volkskrant, 14-01-2011, door Jonathan Witteman):

Egbert Myjer | Nederlandse rechter bij het Europees Hof voor de Rechten van de mens 'Mensen worden intoleranter, ook in Nederland' Europees rechter Egbert Myjer ergert zich kapot aan 'zondebokdenken, superioriteitsgevoelens en eigen volk eerst-gedachten'. Tussentitel: Het gaat om het hooghouden van de menselijke waardigheid ...    Myjer maakt zich zorgen over de groeiende onverdraagzaamheid tegenover minderheden, ook in Nederland. Tegen het Groningse universiteitsblad Checks & Balances sprak hij eerder dit jaar over 'de goedkope retoriek van lieden die zich ver verheven achten boven andere mensen die een andere huidskleur of geloofsovertuiging hebben'. 'Intolerantie, zondebokdenken, superioriteitsgevoelens, eigen volk eerst-gedachten; dat zijn zorgelijke situaties.' .

Natuurlijk is er geen enkele reden je zorgen te maken over de Nederland- en Nederlandse-culuur vijandigheid van de immigranten. Immigranten hebben sowieso cultureel altijd gelijk: besnijdenis, ritueel slacht, uithuwelijken, sharia: bij iedere botsing kiezen de Joden voor de kant van de immigranten
     De eerst geciteerde uitlatingen van Wallage stammen uit een tijd, rond 2004, dat soort uitingen zeldzaam waren. Het was niet nodig om actief tegen het "nationalisme" op te treden, omdat in de Noord- en West-Europese landen het gevoel voor de nationale identiteit vrij zwak was, met name door de gevolgen van wat gezien werd als het Duitse nationalisme.

Toch zijn joden ook in die tijd wel actief geweest in hun streven, via bijvoorbeeld hartelijke steun aan de Europese eenwording en het internationalisme in het algemeen, door mensen als Max Kohnstamm (Wikipedia) en Mom Wellenstein (Wikipedia). Deze namen klinken sommigen misschien wel onbekend in de oren. Maar toen de Europese Unie voor "haar inspanningen voor de vrede" de Nobelprijs kreeg, waren dit twee commentaren (de Volkskrant, 15-10-2012, column door Sheila Sitalsing):

Nobel  Tussentitel: De prijs gaat natuurlijk wel naar een persoon Max Kohnstamm, die in 2010 op 96-jarige leeftijd overleed ...     Hij zou de rest van zijn leven het evangelie van de Europese eenwording uitdragen ...     ... Toen de Europese Unie vrijdag de Nobelprijs voor de Vrede kreeg toegekend ...

En hier de andere genoemde (de Volkskrant, 13-10-2012, van de buitenlandredactie):

Vredesprijs voor EU: opsteker of foute grap? De grote bijdrage die de Europese Unie leverde aan stabiliteit op het continent dat ooit louter oorlog kende wordt allerwegen erkend. ... Reacties op Nobelprijs (door Sterre Lindhout en Mariken Smit) Direct na het bekend worden van de toekenning van de Nobelprijs voor de Vrede aan de EU, stroomden de reacties binnen.. Edmund Wellenstein (93) Oud-secretaris-generaal van de Hoge Autoriteit van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS):

Oftewel: er wordt een hele column gewijd aan Kohnstamm en de eerste de door de redactie om een reactie wordt gevraagd is Wellensetin. Aangevende het belang van hun rol bij het ontstaan van de Europese eenwording. Het grote nomadische imperium zonder landsgrenzen waarin iedereen vrij kan rondreizen naar de plek waar hij het best kan profiteren en parasiteren.
    Dit waren allemaal acties die achter de schermen werden uitgevoerd. Maar twee ontwikkelingen noodzaakten een steeds openbaarder stellingnemen door het nomadisme. Ten eerst de massa-immigratie van allochtone immigranten, die, door de overlast en criminaliteit die zij veroorzaken, immigratie in het algemeen een slechte naam hebben gegeven. En het nationale gevoel in de Europese landen hebben versterkt.
    En de tweede en meer recente ontwikkeling zijn de diverse gevolgen van de Europese eenwording, waardoor een instroom van voornamelijk Oost-Europese arbeidsimmigranten is ontstaan - ook gepaard gaande met overlast en criminaliteit. En met de financiële crisis ook een groeiende weerstand tegen Europa in het algemeen.
    De strijd waar hierover gepraat wordt, lijkt dus die tussen nationalisme en internationalisme, maar als je je beperkt tot het Joodse deel van het internationalisme, is dat dus vrijwel uitsluitend een internationalisme qua reismogelijkheden - cultureel houden Joden minstens net zo sterk aan het eigene als de culturen waartussen ze verkeren.
    En een tweede correctie op dat beeld is het ermee verbonden aspect van goed en kwaad: internationalisme is goed en nationalisme is kwaad. Nu is het zeker zo dat bepaalde vormen van nationalisme kwaad zijn. Maar evengoed zijn bepaalde vormen van internationalisme minstens even kwaad. Dat zijn die aspecten die streven naar vrije import van goedkope arbeid daarmee de arbeidspositie van alle werkers ondermijnen, de dominantie van de internationale financiële wereld, en ideologieën als het kapitalisme en het neoliberalisme. Dat laatste niet geheel toevallig het geestesidee van een drietal mensen van Joodse origine: Ayn Rand, Milton Friedman en Alan Greenspan . En in dat kapitalisme en de financiële wereld spelen er ook vele vertegenwoordigers van deze cultuur een belangrijke rol .
    Tot die kwalijke aspecten van het internationalisme is dus ook het ondermijnen van gezonde vormen van nationalisme, die er ook zijn. Tot nationalisme is de Noord- en West-Europese landen behoort onder andere het veel grotere sociale vertrouwen en de veel betere samenwerking in deze landen . Iets dat ondermijnd wordt door het etnocentrisme van de allochtone immigranten, en de pleidooien  internationalisten. Dit alles ter inleiding verzameling van die ondermijning vanuit de cultureel joodse hoek.

We beginnen met een raillerend exemplaar dat stamt van het Volkskrant-weblog, waar langere tijd een harde strijd tussen multiculturalisten en een paar normale mensen heeft gewoed - Volkskrant-weblog, 25-11-2007, door Ely de Waal:   

Wij Nederlanders KUNNEN ook heel aardig zijn

Dat 'Wij Nederlanders ...' is een bekende truc van de immigranten - bijvoorbeeld Nazmiye Oral maakt er ook vaak gebruik van . "Wij Nederlanders" blijken in dat soort stukjes allerlei vervelende eigenschappen te hebben, die dan ook een reden zijn om de goede eigenschappen van immigranten: hoofddoek, boerka, sharia, eerwraak, over te nemen. Zo stond bijvoorbeeld in een vorige bijdrage van deze auteur stond de zin  'Wij Nederlanders kunnen ons als een ongelofelijk stel klootzakken gedragen tegenover een buitenstaander, als we in een groep uit hetzelfde dorp of stad of streek komen', wat hem op een berg commentaar kwam te staan, met allerlei illustraties van de werkelijkheid dat dat overal en in ieder land geldt.
    Maar deze auteur heeft in het algemene niet zo'n hoge dunk van Nederland sinds daar niet alleen in hallelujah-termen over immigranten wordt gepraat, zoals blijkt uit deze illustratie bij zijn weblog:

Who's afraid of red white and blue ely 2006 Acryl op page toilet papier

Dit dus wat betreft de waarde van dat 'Wij Nederlanders'.
    Maar, vindt hij dus: Nederlanders kunnen ook heel aardig zijn - als ze dus maar aardig zijn voor kleine dus zielige gekleurde mannetjes. Zie de manier waarop de grote blanke het kleine zwarte mannetje bij de hand neemt. Dan zijn Nederlanders aardig. En je mag dus beslist niet tegen de komst van nog een paar miljoen van dit soort mannetjes zijn. Dan ben je een xenofoob, racist, fascist en kind van Adolf Hitler, zoals dit soort lieden op dat Volkskrant-weblog allemaal uitvoerig betoogd hebben. 

Dat de afkeer van Nederland niet voorbehouden is aan Joodse webloggers, blijkt uit de volgende bijdragen van Joodse schrijvers - uit de Volkskrant, 03-06-2010, column door Max Pam:

Mijn lang gekoesterde afkeer van de kleur oranje Tussentitel: Goethe beweert dat oranje vooral onbeschaafde en ruwe mens en aanspreekt Mijn zoon ging dinsdag voetbal kijken bij een lieve, kinderrijke familie. Zelf hebben ze vier - misschien wel vijf - kinderen, maar de deur staat altijd open. Nog een kind erbij? Gezellig! Ze zijn van keurige afkomst. De man doet iets in ontwikkelingshulp en internationale betrekkingen, waardoor ook een aureool van idealisme op ze afstraalt. Soms ben ik jaloers op ze, omdat ze naast alles een vanzelfsprekende huiselijkheid verspreiden die ikzelf volkomen mis.    Toen ik in de pauze van de wedstrijd binnenkwam, trof ik ze zoals ik ze nog nooit had gezien: helemaal uitgedost in het oranje. De hele familie - grootouders, broers en zusters - het was een en al oranje dat de klok sloeg..Grootvader had zelfs een oranje colbertje aan, dat je volgens mij alle en bij een echte kleermaker kunt laten maken. Verder was er een keur aan oranje broeken en shirts, terwijl oranje pruiken en hoedjes kleine sprongetjes maakten als zich tijdens de wedstrijd een spannende situatie voordeed.     Het tafereel deed mij beseffen dat ik mijn mening over de kleur oranje moet bijstellen. Het is niet omdat ik een republikein ben dat de kleur mij nooit erg sympathiek is geweest. Oranje is een beetje een harde, nare kleur. Door dat laagje oranje glazuur is het koffiebroodje dat dezer dagen bij de bakkers ligt, voor mij niet echt een lekkernij. Al dat oranje gekleurde voedsel in de schappen bezie ik trouwens met groot wantrouwen: van oranje via, tot oranje chips en oranje Mora-kroketten. Uit vroegere ervaringen weet .ik dat sinaasappelen en mandarijnen van origine oranje zijn, want anders zou ik er geen hap meer van door mijn keel krijgen.     Mijn afkeer van de kleur oranje heb ik lang gekoesterd. ...

Een eloquente uitdrukking van emoties die een aantal decennia erg populair was in de kringen van politici, bestuurders en de intellectuele- en kunst-elite. Zeg maar vrijwel de hele top van de maatschappij. De oligarchie. Overigens, stel je eens voor dat je een artikel zou stijven met als titel: "Mijn lang gekoesterde afkeer van de combinatie blauw-wit". Je zou meteen voor het antisemitisme-tribunaal gesleept worden.
    En om te laten zien dat dit geen enkelingen zijn, hier nog een populaire joodse schrijver (de Volkskrant, 03-11-2010, column door Arnon Grunberg):

Vaals Recentelijk noemde ik de heer Rutte de burgemeester van Vaals. ...      Als puber ben ik ooit in Vaals terechtgekomen. Ik heb de Vaalserberg beklommen en wandelde vervolgens door naar Aken. Veel pubers doen dergelijke zaken samen, ik deed het liever alleen.     Als ik vreemd zou gaan in Nederland zou ik dat in Vaals doen.     Vanuit Vaals kan men lopend het land verlaten. Men kan uitwijken naar Duitsland of België. Alleen al dat neemt me voor Vaals in. ...

Een van de vele wederkerende thema's van Arnon, naast kapitalisme, neoliberalisme, en meer van de al eerder genoemde combinatie van weerzinwekkendheden.

En nog een paar contemporaine gevallen (de Volkskrant, 22-10-2011, boekrecensie door Olaf Tempelman):

Oranje en rode zon Anno 1969 hoorde de 18-jarige Anet Bleich ...     Bleichs essay De boze babyboomer bevat meer fraaie, met zelfspot gebrachte herinneringen aan de tijd dat alles anders moest. Bleich - kind van Midden-Europese Joden die wonderwel de oorlog overleefden ...     De boze babyboomer maakte al voor het verschijnen flinke discussie los. ... Bleich heeft genoeg oog voor de mindere kanten, maar wijst, en dat kan geen kwaad in deze tijd, ook op een reeks merites. De boosheid van deze babyboomer zit in de staart, waarin zij zich verbaast over de cultuuromslag die zich tien jaar geleden tamelijk onverwacht in Nederland voltrok. 'De blik afwenden van de wereld, in een tijd dat alles en iedereen op de wereld meer dan ooit onderling verbonden is, for better or for worse, is ongelofelijk kortzichtig.' Je hoeft geen babyboomer te zijn om dat te onderschrijven.

Hier zit het verschil tussen de Nederlander en de cultureel jood: voor de Nederlander is het for better or for worse een afweging: te veel for worse maakt dat hij die 'onderlinge band', een propagandaleugen die staat voor arbeidsmigratie en neoliberaal kapitalisme, niet meer zo ziet zitten. Voor de cultureel jood zijn de open grenzen grenzen een allesoverheersende factor, waardoor hij zelfs de meest waanzinnige uitwassen van die 'onderlinge  band' door de ogen zal zien. Een 'onderlinge band', ook vaak "internationale solidariteit" geheten, waarvan de onzin staat uitgelegd hier .
    Wat natuurlijk ook geldt voor de recensent, eveneens stammend uit die cultuur:

Je hoeft geen babyboomer te zijn om dat te onderschrijven.

Nee, daarvoor is een joodse culturele oorsprong ruim voldoende.
    Een voorbeeld van het anti-Nederlandse geluid van Bleich zoals dat jarenlang in de Volkskrant te lezen is geweest (de Volkskrant, 28-01-2012, door Anet Bleich):

Non-fictie | Essays over nieuwerwetse mix van populisme en nationalisme Op zoek naar het verloren monoculturele paradijs Buitenstaander spelen op het Haagse Binnenhof en namens ‘het volk’ aantrappen tegen het politieke bestel. Populisten doen niets liever, tot ergernis van hun critici. De virtuele stormloop op het Binnenhof van Geert Wilders’ PVV, voorafgegaan door de spectaculaire opkomst en val van Rita Verdonk, blijft de gemoederen bezig houden. ...

Nationalisme .... Brrrr....
    Overigens de dochter van Bleich heeft ook zo'n hekel aan monoculturele paradijzen. Daarom zit ze ook in Israël ...

En als laatste in deze serie opeenvolgende gevallen, columnist van het rabiate taalgebruik Bert Wagendorp , die de laatste tijd wat bedaard leek. eerst even een specimen uit zijn eerdere oeuvre (de Volkskrant, 30-06-2008, column van Bert Wagendorp):

Maestro, muziek! Iedereen die besluit het Slot Schönbrunn op ware grootte na te bouwen in een stadion, kan op mijn enorme bewondering rekenen. Ik zou zoiets zelf nooit bedenken. En als ik het wel zou bedenken, zou het zo’n nepslot van piepschuim worden met confettifonteinen, zogenaamde ijsdansers op rolschaatsen die halverwege door de bordkartonnen kroonluchters zouden worden getroffen en toneelknechten in de namaakpaarden.     Mijn Schönbrunn zou niet de ideale droomwereld tonen die André Rieu ons voorspiegelt in A romantic Vienna night. Het zou A chaotic Vienna night zijn ... ...    André’s Schönbrunn is mooier dan het echte. Daar staat bijvoorbeeld maar zelden een orkest te spelen, je moet er oppassen voor zakkenrollers, het kan er hard regenen en het is één grote toeristenval.     In de Utrechtse vinexwijk Leidsche Rijn staan de eerste huizen alweer te koop, omdat sommige bewoners zijn geschrokken van het feit dat er ook allochtonen in de wijk blijken te wonen.     De bewoners waren nou juist uit de oude stad verhuisd om daar vanaf te wezen. Ze dachten dat ze maar naar de andere kant van het Amsterdam-Rijnkanaal hoefden te verkassen, om het paradijs dat ze meenden te hebben verloren terug te vinden.     Ze dachten dat ze naar een eeuwigdurende voorstelling van André Rieu gingen, maar dat was niet zo.     André! Een romantische Hollandse avond, met een ijsbaan en een koek- en-zopietent. Met Sinterklaas op het dak en muziek van Eddy Christiani – en alle allochtonen nog in Allochtonië. In duizend ton staal, met echte Hollandse molens en Piet Kraak weer op doel.

Rabiate Nederlandhaat, dit. Maar zoals gezegd, hij leek wat tot bedaren gekomen. Maar voor Rita Verdonk, die twee halsmisdaden begaan heeft, wil hij weer eens ouderwets uitpakken (de Volkskrant, 22-10-2011, column door Bert Wagendorp):

Rita Rita Verdonk heeft zich teruggetrokken uit de politiek. Dat maakte ze gisteren bekend in EénVandaag. ...     De onwaarschijnlijke politieke carrière van Rita Verdonk verdient boeken, toneelstukken, films en musicals. Hij gaat terug op één woord: daadkracht. Niet daadkracht in de praktijk, want die toonde Verdonk hooguit toen ze Ayaan Hirsi Ali een mes in de rug stak. ....     Als minister was ze een mislukking, als Kamerlid meestal afwezig. De keren dat ze zich nog wel met het debat bemoeide, zagen we een ordinair type dat zich overschreeuwde om maar overeind te blijven in het geweld van Geert Wilders.     ... Ze heeft laten zien dat intelligentie geen voorwaarde is voor politiek succes. En dat hoogmoed voor de val komt.     Ze wordt nu ondernemer. Rita Verdonk BV doet onder meer in 'Daadkrachtig Advies'. Ik vrees een spoedig faillissement, van Rita Verdonk BV, of anders wel van haar cliënten.     Rita Verdonk, vaarwel.

De twee halsmisdaden van Rita waren natuurlijk haar pogingen om een rem te zetten op de massa-immigratie, en haar keuze van partijnaam : "Trots op Nederland". Want Bert, met een oma in Israël, is natuurlijk hartstikke voor vrije migratie, en heeft ook, net als de heren Wallage, Pam en Grunberg, de pest aan Nederland:

Ze heeft ons onze leegheid getoond, ons opportunisme en onze goedgelovigheid.

Dat 'ons' en 'onze' is natuurlijk met uitsluiting van Bert zelf, en de Wallage's, Pam's en Grunberg's, al die anderen die meer waarde hechten aan de "internationale gemeenschap" dan de goede gang van zaken in eigen land. Kijk maar:

Op 9 juni dag stemden nog 52.937 mensen op ToN, zo'n tienduizend te weinig voor een zetel. Sindsdien antwoord ik op de vraag hoeveel totale en ongeneeslijke mafkezen er eigenlijk in Nederland wonen altijd: '52.937, om precies te zijn'.

Allemaal ongeneselijke mafkezen, die mensen die wat om Nederland geven.

Van Grunberg wordt een aparte verzameling aangelegd waar we later op terugkomen. Vanaf nu houden we hier zijn bijdragen aan de ondermijning van de Nederlandse sociale samenhang en maatschappelijke vertrouwen bij (de Volkskrant, 25-10-2011,  column door Arnon Grunberg):

Het begrip 'thuis' In NRC Handelsblad belicht Rem Koolhaas tien wereldtrends. De eerste, onder het kopje 'uitsmeren', gaat over mobiliteit. Verwijzend naar Dubai schrijft Koolhaas over plekken waar mensen 'niet thuis zijn of net weg moeten'. Inderdaad zou iedereen die nadenkt over identiteit, sociale cohesie en nationalisme Dubai moeten bezoeken.     Wij hechten nog aan de gedachte dat de plek waar je woont, werkt en waar je familie is ongeveer dezelfde plek is. Voor miljoenen mensen bestaat deze omstandigheid niet meer. ...

Zoals we hier al op diverse plaatsen hebben laten zien: die 'miljoenen mensen' bestaan uit de bestuurlijke kunst-, en intellectuele elites, plus de rijke en van oudsher de joden. De overige miljarden blijven thuis en doen het werk voor de eersten.

En het vermoeden is gerechtvaardigd dat steeds meer mensen om hun welvaart op peil te houden of te vergroten tijdelijk zullen emigreren, vaak met achterlating van hun familie.

De zekerheid bestaat dat steeds meer mensen daardoor hun welvaart zullen verliezen, en in opstand zullen komen tegen deze sprinkhanenplaag.

Het begrip 'thuis' zal meer en meer een mythisch in plaats van een concreet karakter krijgen.

Een bekende joodse wensdroom.

De nationalistische folklore, die aanslaat bij een gedeelte van het electoraat, niet alleen in Nederland, is in feite een poging deze ontwikkeling te ontkennen.

Met als riposte: "De burgers doorzien de internationalistisch folklore, en Grunberg poogt in feite deze ontwikkeling te ontkennen."

Uit dezelfde krant (de Volkskrant, 25-10-2011, column door Bert Wagendorp):

Dreiging Morgen moet de eurocrisis zijn opgelost. ...     Ik hoop dat ik donderdag wakker word in een Europa dat het varkentje van de eurocrisis eindelijk heeft gewassen en dat een forse stap op weg naar verdere integratie heeft gezet. ...

Weg met Nederland en het Nederlandse! De universele houding onder immigranten, nieuw en oud!

Olaf Tempelman, die we al een keertje in het voorbijgaan zijn tegengekomen, is de man van de grote verhandelingen in de campagne tegen de Europese naties. Let bij het volgende artikel niet op de titel - dat is vermoedelijk een truc om de lezer bevattelijk te maken voor de boodschap die volgt: hef de Europese natiestaten op (de Volkskrant, 05-11-2011, door Olaf Tempelman, verslaggever van de Volkskrant):

De EU lijkt meer op de USSR dan bestuurders willen Beleidsmakers aan de top willen niets weten van de kritiek van burgers die op hen vloeken en niet willen meewerken.

De koppen wekten het vermoeden van een echte discussie. De naam van de auteur wekte enige scepsis daarover, daar Olaf Tempelman van Joodse culturele afkomst is, met de meestal daarmee samengaande culturele voorkeuren. Daaronder horen een afkeer van de natiestaat, en een sterke voorkeur voor Europeanisering.
    De inleiding:

Alles draait om geld, zeggen ze. Maar iedere gevorderde relatietherapeut of scheidingsadvocaat kan vertellen dat er bij ruzies over geld meestal meer in het geding is. Zo zijn daar zaken als eigenwaarde, macht, eer, trots, rancune, wantrouwen. Geld is vaak aanleiding voor ruzie, het is niet altijd de echte of de enige oorzaak. Onder geldproblemen gaan andere schuil.    Wie weet kunnen de landen van de Europese Unie zich nog bij een relatietherapeut melden om achter de diepere oorzaken van de eurocrisis te komen - voor het te laat is en ze de gang naar de scheidingsadvocaat kunnen maken.

Oftewel: we gaan praten over natie versus imperium. Een mooi plan.

Wie naar financieel-economische experts luistert, kan denken dat deze crisis louter gaat over staatsschuld en begrotingstekorten. Als diepere verklaring bestaat het 'verschil in economische cultuur'. Commentatoren uit noordwest-Europa lijken die term te munten als synoniem voor het onderscheid tussen 'ons', de gedisciplineerde verantwoordelijke landen in het noorden die hun zaakjes op orde hebben, en 'hen', de luie knoflooklanden in het zuiden die onverantwoord met geld smijten.

Leugen nummer één: 'lijken'. Er is geen sprake van een "lijkend" verschil in economische cultuur, er is een door vrijwel iedereen erkend "zijnd" verschil in economische cultuur.

Je hoeft niet aan dieptepsychologie te doen om achter de constatering van dit 'verschil' wantrouwen te ontwaren. 'Wij' vertrouwen 'hen' voor geen eurocent. Aan 'hen' willen we zo min mogelijk spenderen. 'Zij' op hun beurt koesteren wantrouwen tegen 'ons' - in ieder geval die Griekse demonstranten die in de Bondsrepubliek de reïncarnatie van het Derde Rijk ontwaren.

Leugen twee: het verschil is geen kwestie van wantrouwen. "Wantrouwen" is het vermoeden dat een ander je gaat benadelen, zie het begrip "vertrouwen" . In dit geval is er geen sprake van vermoeden: de ander heeft ons al benadeeld.

Wantrouwen: inwoners van natiestaten lijkt het bijna per definitie eigen. Ten opzichte van de eigen natiestaat en - soms - de omringende regio, leggen zij een loyaliteit aan de dag die geheel ontbreekt als het om andere landen gaat, vooral die verder weg.

Leugen drie: dit wantrouwen geldt voor alle menselijke groepen - binnen de eigen groep gaat men meestal uit van vertrouwen, buiten de groep van wantrouwen. Dit zit zelfs ingebakken in onze fysiologie, in de werking van de stof oxytocine . Het specifiek associëren van dit proces met de natiestaat, met impliciete uitsluiting van groepen of culturen die niet samenvallen met een natiegrens, is een volstrekt basale fout in deze context. Het is het vooroordeel van de nomade, die tegelijkertijd de cultuur van de streken waar hij door trekt angstvallig buiten de deur houdt, en bijvoorbeeld zijn dochters verbiedt met residenten ter trouwen - zoals dat ook behoorde tot de Joodse cultuur (anders bestond ze niet meer) en deels nog steeds zo is. merk ook nog ven op dat de Hoetoes en de Toetsies elkaar naar de keel hebben gevlogen binnen elke natiestaat waar de twee groepen samen voorkomen. Als enkel voorbeeld van talloze andere gevallen.

De natiestaat is ooit ontstaan in Europa

Een vergissing van Tempelman, deze opmerking. Want het is nog een argument tegen zijn betoog: in tegenstelling tot de natiestaat zijn wantrouwen en oorlog universeel. Wantrouwen en oorlog hebben dus niets intrinsieks met de natiestaat te maken.

De natiestaat is ooit ontstaan in Europa en doet het er nog steeds goed, hoe graag we dat ook anders zouden willen zien.

Ongelofelijk. Een glaszuivere erkenning van vooroordeel. Het zit zo in de ziel gebakken, dat het niet eens als een volkomen ontkenning van de eigen autoriteit wordt gezien. Iemand die dit schrijft kan totaal niet zinvol over de kwestie van al dan niet Europa discussiëren. het is als het discussiëren  over het opstaan van God met een kardinaal.

Het is een taai product. Dat lijkt te maken te hebben met een succesformule waarmee het lastig concurreren is. De natiestaat combineert iets wat evident is - er ís verschil tussen Nederland en Griekenland - met onderbuikgevoelens: wij moeten die anderen niet omdat ze er een potje van maken.

Let op wie dit zegt: als er iemand al uitvoerig blijk heeft gegeven van onderbuikgevoelens dan is het de auteur. En we komen er niet omheen: het zijn joods-culturele onderbuikgevoelens. het is de Joodse cultuur die hier strijdt tegen die van de Europese landen en naties:

Gemeenschappen bestaan bij gratie van uitsluiting. Het beste krik je het beeld van je eigen natie op met een weinig vleiend beeld van een andere.

Het schrijven wordt gekenmerkt door een fanatisme dat we kennen van gelovigen - in dit geval een gelovigen in eigen ideologie en eigen cultuur. Die zijn eigen fanatisme projecteert op anderen.

Saamhorigheidsgevoel bestaat bij gratie van het gemeenschappelijk afkeuren van praktijken van onbetrouwbare landen met wie we nooit in één unie hadden moeten gaan zitten, zeker geen monetaire.

Welk afkeuren emaneert vanuit het zuiden, binnen Europa. Met nog sterkere kernen van afkeer buiten dit continent. En het is de natuur van afkeer tegen-afkeer genereert. De Grieken begonnen het voorstellen van de Duitse leiders als nazi's - de Duitsers regeerden met minachtende prenten over failliete Grieken: "Verkauft ihre Insel!". Wat de Grieken zouden moet doen, is een paar rijken ophangen, en van de rest hun kapitaal in beslag nemen.

Met de oorlog vers in het geheugen werden in de tweede helft van de 20ste eeuw op het gebied van de Europese eenwording aanzienlijke successen geboekt. De dagen van de natiestaat waren geteld, werd steeds vaker voorspeld. Maar als het erop aankomt, en dat komt het in de eurocrisis, blijkt dit product weerbarstig. Landen mogen de afgelopen decennia bevoegdheden hebben overgedragen aan Brussel, economieën zijn steeds verder met elkaar vervlochten geraakt - dat geldt niet voor de identiteitsbeleving van hun inwoners. Inwoners van de Verennigde Staten noemen zich eerst Amerikanen en dan pas inwoners van Florida of Ohio. Inwoners van Europa noemen zich meer dan een halve eeuw na het begin van de eenwording nog steeds Nederlanders, Fransen of Grieken en dan, misschien, een beetje Europeaan.

Het Amerikaanse voorbeeld: een imperium van sociaal harteloze immigranten die fanatiek geloven in het recht van de sterkste, wat bijeengehouden wordt door een nauwelijks gematigde vorm van fascisme, met veel vlagvertoon en een onstuitbare oorlogszucht .   

Inwoners van Europa noemen zich meer dan een halve eeuw na het begin van de eenwording nog steeds Nederlanders, Fransen of Grieken en dan, misschien, een beetje Europeaan. Op de grond is de natiestaat springlevend gebleven, en politici voelen dat aan hun water. Hun beleid is nog altijd gericht op het electoraat in eigen land, de collectieve Europese financiën zijn een zorg voor later.

Een leugen. Hun beleid is gericht op snelle en volledige Europese eenwording, wat ze nu niet durven uit angst om bij de komende verkiezingen verslagen te worden (dixit EU-commissaris Juncker).

De beschimpte Griekse premier Papandreou deed deze week niets anders dan wat elke beetje sluwe politicus in zijn plaats ook had gedaan.

Nog een leugen. Ze waren er allemaal mordicus en hartgrondig tegen.

Nationaal denken brak de EU in haar geschiedenis vaak voor korte of langere tijd op.

En daar tussendoor, het overgrote deel van de tijd, was het een groot voordeel, want het zorgde voor sociale samenhang en vertrouwen . Binnen ieder van de eigen landen.

De eurocrisis is ernstiger: daarin kan de EU haar tanden op natiestaten kapot bijten. ...     Heel verschillende eurofielen hebben de natiestaat onderschat. Je hebt eurofielen à la Daniel Cohn-Bendit met een marxistisch verleden die een internationalistische visie op Europa projecteren.

Volstrekt blinde ideologie.

Een andere groep vormen de snelle, rationele, liberale denkers à la Guy Verhofstadt die een broertje dood hebben aan nostalgie en een huisje-boompje-beestje-sentiment.

De cynisch vernietigers die geloven in het recht van de sterkste en daarom tegen de sociale staat zijn.

Zij betogen, niet onterecht, dat de natiestaat in feite een raar irrationeel ding is.

Een volstrekt stompzinnige opmerking: een imperium zonder samenhang is oneindig irrationeler dan een staat bevattende een samenhangende cultuur.

Met harde feiten hebben de meeste natiestaten weinig van doen. 'Van mensen die beweren altijd in 'ons' land te hebben gewoond, kan vaak worden aangetoond dat ze in een niet al te ver verleden ergens anders woonden', schreef de Britse historicus Neal Ascherson.

Een keiharde leugen: het eerste dat gemigreerde moslims in Europa deden was in hun eigen winkels, cafés, en kerken kruipen.

Een natiestaat kan zelden zonder mythevorming waarin de eigen natie mooier wordt gemaakt en de buitenwereld lelijker.

Daar is de fanaticus weer.

De natiestaat is, leuk of niet, een ding om rekening mee te houden. Wie de natiestaat in zijn beleid wegdenkt, loopt het risico vroeg of laat op een van zijn muren stuk te lopen. De eurosceptische Duitse schrijver Hans Magnus Enzensberger zet dit overtuigend uiteen in zijn onlangs verschenen essay Het zachte monster of Europa in de klem.     Enzensberger luisterde naar eurocoryfeeën die zich ergeren aan nationale politici en burgers die het verdommen rationeel te denken.

Zoals bijvoorbeeld dit schrijven aantoont een volstrekte omkering van de feiten: het zijn de eurofielen die volstrekt irrationeel zijn in het weigering om de praktische bezwaren onder ogen te zien.

Maar eurocoryfeeën zijn deel van een verstrengeling die de EU in toenemende mate is gaan opbreken, en waarvan de eurocrisis in laatste instantie gewoon een volgende fase is: die van Europees eenwordingsidealisme aan de top en onveranderd nationaal denken op de grond.     Veel waar de EU impopulair mee is geworden, vloeit voort uit deze combinatie en de compromissen die zij oplevert. Neem rare of overgecompliceerde regelgeving. ... Of neem die steeds onoverzichtelijkere en wijder vertakte Europese organisaties. .... Enzensberger kende ze ook niet voor hij zich verdiepte in uitvoerende Europese agentschappen die 'zogezegd als spruitjesplanten uit de grond schieten'. ...     Idealisten en visionairen van alle tijden hebben gemeen dat ze ongeduldig zijn, concludeert Enzensberger. Ze moeten altijd vooruit. Maar wie in zijn voortvarendheid voorbijgaat aan tegenwerking op de grond, hoe onterecht of irrationeel ook, bouwt wankele constructies.

Weer een leugen: het probleem is niet tegenwerking, het probleem is dat het niet werkt. Omdat hoe verder bureaucraten leven van datgene dat ze besturen, hoe stompzinniger hun maatregelen worden.

Nog geen twintig jaar geleden was het vergelijken van de Europese Unie met de Sovjet-Unie een vorm van heiligschennis. Nu gebeurt dat te pas en te onpas.

En eindelijk vlak voor het einde van het artikel, zijn we toe aan de andere kant van de medaille. Eens even kijken wat Tempelman te pas en te onpas vindt - let wel: het gaat hier doodgewoon over hoe het er aan toegaat in een land versus een imperium:

Op veel gebieden waren deze unies elkaars tegenpolen. De Sovjet-Unie kwam tot stand met oorlog en geweld. De Europese Unie ontstond als een reactie op oorlog en geweld.

Heeft er niets mee te maken.

De Sovjet-Unie ruïneerde de oorspronkelijke economieën van de republieken die werden ingelijfd.

Toen die republieken werden ingelijfd, waren ze arm als de ratten. In de Sovjet-Unie hadden ze gezamenlijk een succesvol ruimtevaartprogramma en andere technologie. Na het uiteenvallen veroudert hun technologie snel en worden ze weer arm als de ratten.

Toetreding tot de Europese Unie geschiedde vrijwillig en bracht oude en nieuwe lidstaten in mum van tijd economisch voordeel.

Een leugen: de Noord-West-Europese landen geven grote hoeveelheden geld aan de rest.

De Sovjet-Unie compliceerde het leven van haar burgers, de EU versimpelde het.

Een leugen: de voordelen als reizen zonder grenzen zijn identiek. De nadelen, als groeiende bureaucratie, idem. Kijk maar:

De tijd dat het moeilijk was een Europese grens te overschrijden ligt nog niet zolang achter ons. 'Zonder een bureaucratische uitputtingsslag was een buitenlandse reis onmogelijk', herinnert Enzensberger, van 1929, zich nog goed.

Precies hetzelfde geldt voor de Sovjet-Unie.

Eén overeenkomst tussen EU en USSR dringt zich helaas op. De beleidsmakers aan de top die alsmaar doorgaan en met ergernis of wegkijken reageren op een situatie op de grond waar op hen wordt gevloekt en slecht wordt meegewerkt.

Gunst, daar is het: het eerste stukje waarheid. Met als goedmakertje meteen weer een leugen: het slechte meewerken is niet iets van de burger, maar van de EU-bureaucraat.

Een uitweg die Enzensberger suggereert - Bolkestein en andere sceptici die de Unie niet willen opdoeken gingen hem reeds voor - is die van de voorlopige taakbeperking. Het is beter op een paar vlakken goed te integreren dan op veel vlakken te zwalken van crisis naar crisis. Less is more. Dat is een breuk met een geschiedenis waarin meer ook méér was.

Het is geen breuk met de geschiedenis, het is een breuk met de ideologie. In Europa is niets meer nodig dan goede economisch samenwerking: jij levert dit, en en daar krijg je dat voor terug. Meer is voorlopig niet nodig. En de toestand in imperia als Rusland, China en Amerika laat zien dat meer ook uitermate ongewenst is. Tempelman spreekt zich zonder meer uit voor het Imperium als organisatievorm. precies zoals de andere leden van de nomadische cultuur. Het Imperium is de habitat voor degenen die vrij rond willen trekken van gebrandschatte schroeiplek naar nieuwe te brandschatten schroeiplek.

Weer een "kleintje" van van Bert Wagendorp (de Volkskrant, 10-11-2011, column door Bert Wagendorp):

F. Springer   In 1946 arriveerde Carel Jan Schneider (14) vanuit wat toen nog juist Nederlands-Indië heette per boot op Ceylon. Hij bleef er een paar maanden, alvorens de reis naar het vaderland voort te zetten, en las er de verhalen van Somerset Maugham. Van hem, zei hij later, leerde hij de eerste beginselen van het vak: 'Verhaal opzetten, paar types bedenken, sterke plot. Dus echt de techniek van het vertellen.'     Toen had je eigenlijk al kunnen voorspellen dat F. Springer, Schneiders nom de plume, heel lang een onderschat auteur zou blijven. ...     Hij verschafte ons in zijn boeken een blik op de wereld buiten de bekrompenheid van de Rijndelta ...

Ja ja, die Rijndelta is hartstikke bekrompen. Zeker in vergelijking tot de culturele rijkdom en verlichting van bijvoorbeeld streken als het Rifgebergte en Anatolië ... Of die van volgelingen van een woestijngodsdienst die al zo'n 5000 jaar dezelfde leefregels wensen na te leven ...

Volgende oprisping van Wagendorp (de Volkskrant, 12-11-2011, column door Bert Wagendorp):

Gulden Tussentitel: Het enige wat je nog krijgt voor een gulden is een kilo weemoed Geert Wilders wil de gulden terug. Hij wil althans laten onderzoeken of een vertrek uit de eurozone Nederland economisch sterker zal maken. Blijkt dat het geval, dan is duidelijk wat er moet gebeuren. De gulden terug.      Daarna worden we eindelijk weer net zo gelukkig en tevreden als we waren voor de invoering van de vermaledijde euro.     Het is herfst en de tijden zijn somber en onzeker: de weemoed knaagt en het verlangen groeit. De gulden is een romantische herinnering, zo lang is het alweer geleden dat hij in onze portemonnees zat. De tijd heeft hem een gouden glans gegeven; in de gulden zit al het verdriet verborgen om wat we denken te zijn kwijtgeraakt, om wie we waren. ...

En dat mag natuurlijk niet. Nederland moet verder geëuropeaniseerd en opgeheven worden. Met vrij toegang voor iedereen:

Eindelijk heeft Geert Wilders de kern van zijn opvattingen te pakken en in één symbool weten samen te ballen. De gulden. Verlangen naar het verloren paradijs, met boven de hermetisch gesloten poort een reuzenafbeelding van de gulden.

En weer ouderwets een sjacherland, waar niets gemaakt wordt:

Wij, de handelaren van Europa, zouden moeten vechten voor de euro.

Want dingen maken dat is iets voor de platte landbouwers en niets voor de 'Wij' waar Wagendorp het over heeft en die dus beslist niet de Nederlanders zijn die Nederland willen behouden want daar heeft Bert een bloedhekel aan, maar de oude en nieuwe nomaden die er vanuit het Midden-Oosten en andere fysieke en sociale woestijnen in getrokken zijn ten einde te profiteren van de arbeid van de landbouwende en fabricerende residenten.

En weer terug naar Grunberg (de Volkskrant, 15-11-2011, column door Arnon Grunberg):

Hebzucht ...   Bankiers mogen zich af en toe gedragen als gewetenloze schoften, waarin ze trouwens niet verschillen van andere mensen, maar ze zijn een minder groot gevaar voor de wereldvrede dan idealisten. Hebzucht is in de regel minder bloeddorstig dan het streven naar wereldwijde rechtvaardigheid.     ... Een tijd geleden stelde ik in het tijdschrift van Amnesty International voor om van geld een romantisch ideaal te maken; wat mensen bindt is hun verlangen geld te vergaren. Vergeleken met nationalisme lijkt me dat een enorme vooruitgang.

Grunberg excuseert schofterige bankiers, danst om het gouden kalf, en vereert hebzucht. Alles is mooi en heeft een excuus, behalve nationalisme.

En daar is op dezelfde dag ook Wagendorp weer - de oud-tentamentici hebben het maar druk met hun nomadenpraatjes (de Volkskrant, 15-11-2011, column door Bert Wagendorp):

Navelstaarders Tussentitel: We zijn verstrikt geraakt in ons eigen kleine getob Drie dagen nadat de gedoogpartner van zijn kabinet aankondigde te zullen onderzoeken of een terugkeer naar de gulden economisch verstandig is, verklaarde premier Rutte in Engeland dat Nederland geen naar binnen gekeerd land is geworden.     Ruim twee weken geleden zeiden ambassadeurs van verschillende landen in NRC Handelsblad dat dit juist wel het geval was. Ze vonden Nederland verder 'provinciaals', ze zagen een 'verward land' dat 'vol vertwijfeling' naar de toekomst kijkt. Volgens de Britse ambassadeur sluiten we ons af voor de buitenwereld en zijn Duitse collega zei: 'Ik krijg de indruk dat jullie veel met jezelf bezig zijn.'   ...

Dit natuurlijk geheel in tegenstelling tot ruimdenkende Engelsen, voor wie de speciaal voor hen uitgevonden termen narrow minded en jingoistic natuurlijk geheel niet van toepassing, zijn. En dat Duisters zo open staan voor de wereld blijkt alleen al uit hun gewoonte om de stemmen van ieder filmacteur te vervangen door een of andere Duitse pendant. Zeer ruimdenkend, allemaal.

Hoe kan het toch, dat de ambassadeurs zo'n totaal verknipte indruk van ons land hebben opgedaan?     Ambassadeurs doen, voor hun rapportages over het land waar ze resideren, drie dingen. Ze lezen de krant, ze kijken tv en ze lunchen zich suf met locals.     Je moet de afgelopen jaren wel een heel slechte ambassadeur zijn geweest, als via die kanalen níet tot je is doorgedrongen dat Nederland steeds intenser ging navelstaren. We zijn verstrikt geraakt in ons eigen kleine getob - om dat te zien hoefde je als ambassadeur de afgelopen jaren eigenlijk alleen de opiniepagina's van de Volkskrant maar open te slaan.

Moet je vooral doen. Dan zie je onmiddellijk dat vrijwel de hele opiniërende en intellectuele top bestaat uit rabiate multiculturalisten en eurofielen. maar ja, die één of twee afwijkende geluiden ... Die kerven sneden in Wagendorps nomadenziel - z'n kameel gaat er van janken.

Er was maar één man die hier het debat bepaalde, en dat was Wilders.

Dat wil zeggen: twee zinnen van Wilders, en maanden van reacties van de opiniërende en intellectuele top gevuld met rabiaat multiculturalisme en eurofilie.

Klim je als ambassadeur toch even in de pen voor een gecodeerd ambtsbericht. 'Mafketels nemen hier land over. Stop.'

Nomaden met thora's en kosjere gewoontes klimmen in de pen: 'Landbouwers nemen hier land over. Stop.'

... onze politici hebben er de afgelopen jaren alles aan gedaan de kiezers te verleiden met nationalistische retoriek, Brussel overal de schuld van te geven en ons een wereld voor te toveren waarin uitvreters mooi weer speelden van onze belastingcenten.

Na 5000 jaar verkondigen van leugens aangaande hoe de wereld in elkaar zit, is het niet verwonderlijk dat dat dit soort oud-testamentici geen enkel probleem hebben met het woord-voor-woord verdraaien van de werkelijkheid. En het eindeloos herhalen van de inhoud van je thora:

Nu lijkt een sterker Europa de enige uitweg uit de crisis ...

En is het geen enkel probleem om in een deel van je stukje te verkondigen dat de media bol staan van eurokritiek, en een paar zinnen later het tegendeel te beweren:

Nu ... staat er elke dag wel iemand in de krant die pleit voor een federaal Europa - tot voor kort een groot taboe.

Er bestaat nog geen officiële naam voor deze storing. Het sterkst lijkt het nog op godsdienstwaanzin.

Natuurlijk is vriend Arnon even sterk Europeaan - en zijn alle verstandige mensen dat (de Volkskrant, 20-12-2011, column door Arnon Grunberg):

Kalverstraat 'Ga maar eens in de Kalverstraat vragen. Niemand zegt zich Europeaan te voelen,' zei de voorman van de SP, de heer Roemer, in een televisieprogramma. Een eigenaardig argument. Ik ben benieuwd wat het publiek in de Kalverstraat antwoordt op de vraag: 'Wat betekent soevereiniteit?'     Als het dagelijks eten van een frikadel een gevolg kan zijn van sociaal-economische achterstand, zoals sommigen denken, dan kunnen bepaalde opinies eveneens het gevolg zijn van een achterstand. Wie zich niet Europees voelt, heeft gewoon een sociaal-economische achterstand die moet worden weggewerkt. ...     Er is namelijk geen principieel verschil tussen de Marokkaan in Osdorp die zich geen Nederlander voelt en de Nederlander in Maassluis die zich geen Europeaan voelt.

Oftewel: als je niet pro-Europeaans, bent, ben je achterlijk. Een soort allochtoon:

Er is ... geen principieel verschil tussen de Marokkaan in Osdorp die zich geen Nederlander voelt en de Nederlander in Maassluis die zich geen Europeaan voelt.

Dit is ook nog een volkomen valse vergelijking. De juiste corresponderende luidt: vraag eens aan een Marokkaan in Rabat of hij zich Afrikaan voelt. het antwoord staat 100 procent vast: "Nee!"
    Een Nederlander reageert op de van de vertegenwoordiger oudtestamentische nomadische cultuur (de Volkskrant, 21-12-2011, ingezonden brief van H. Vermeer, Wijk bij Duurstede):

Kalverstraat ...   De mening die Grunberg onder de voetnoot Kalverstraat verkondigt (Voorpagina, 20 december) is wat mij betreft van het niveau: 'Ik pas in mijn jas, mijn jas past in mijn tas, dus ik pas in mijn tas'.     Wellicht is het Grunberg ontgaan dat er ook mensen zijn die mogelijk geen behoefte hebben aan een Federatieve Staat van Europa. Die geen behoefte hebben aan nog meer overheidsbemoeienis, nog meer ambtenaren en daarmee samenhangende kosten.

Inderdaad, dat is Arnon Grunberg ontgaan. In zijn koortsachtige aanhangen van de vrije migratie en zijn vijandschap voor de nationale staat en zijn grenzen.

Eén van de erge dingen van de Nederlanders is dat ze zich betrokken voelen bij andere Nederlanders. Bert Wagendorp heeft er het "ironische onze" voor uitgevonden (de Volkskrant, 22-12-2011, column door Bert Wagendorp):

Hopsakee! Onze André Kuipers is gisteren met een Sojoezraket het heelal ingeschoten. ...     Hele hordes astronauten zijn inmiddels al de dampkring uit gelanceerd, maar voor een Nederlander blijft het een bijzondere gebeurtenis. ...     Altijd als ik naar een lancering kijk - en ik heb er wat gezien intussen - denk ik: hij komt niet omhoog. Gisteren ook weer. Het gevaarte spuwde vuur, hulde zich in geweldige rookwolken en maakte vermoedelijk een hels kabaal, maar het leek allemaal tevergeefs: geen opwaartse beweging te bekennen.     'Dat heeft onze André weer', dacht ik. 'Gaat er eindelijk weer eens een landgenoot de lucht in, komt de raket niet van de grond.' ...

Een ironie, die net als bij Grunberg, weer volstrekt afwezig is als het over een crimineel gaat (de Volkskrant, 03-01-2012, column door Bert Wagendorp):

Willem Tussentitel: Hij is onze geliefde gangster, onze eigen Tony Soprano Volgens NRC Handelsblad zal Willem Holleeder voorlopig niet worden vervolgd wegens moord en komt hij dus eind deze maand vrij. ...

... of een andere crimineel (de Volkskrant, 07-01-2012, column door Bert Wagendorp):

Joran Op de site van de NOS staat gelukkig een 'tijdlijn Joran van der Sloot', zodat je de belangrijkste gebeurtenissen uit het leven van Joran van der Sloot weer even kunt terughalen - en je er tevens over kunt verbazen dat we nu al bijna zeven jaar in de ban zijn van de duistere wederwaardigheden van een jeugdige psychopaat.     Er zitten in allerlei buitenlandse gevangenissen Nederlanders om diverse redenen gevangen, maar geen van hen heeft ook maar één procent van de media-aandacht gekregen die Joran van der Sloot tot beroemdheid heeft gemaakt. In de Volkskrant van gisteren volstond zijn voornaam in de kop boven een verhaal over de rechtszaak die gisteren tegen hem begon: 'Proces Joran begint vandaag'.     Voor de Volkskrant is Zuid-Amerika-correspondent Allart Hoekzema in Lima aanwezig, NRC Handelsblad stuurde Marcel Haenen: ook de kwaliteitspers rukt uit om getuige te zijn van het voorlopig laatste hoofdstuk in de Joran-feuilleton. Er zullen ongetwijfeld nog meer hoofdstukken volgen ('Joran zucht in Castro Castro-gevangenis', 'Joran ontsnapt uit Castro Castro-gevangenis'). Ook daarvan zullen wij verslag uitbrengen.   ...

Gunst, wat moeten die Grunberg en Wagendorp Nederland haten. Reden dat ze zulke prominente plaatsen krijgen in de Volkskrant krijgen, met respectievelijk drie en zes columns per week ... Overigens: waarvoor de NRC Handelsblad mensen als Bas Heijne, Elsbeth Etty, en Anil Ramdas heeft.

Ter afwisseling eens iemand anders dan de vaste columnisten: Rob Oudkerk. Ondanks de oer-Nederlandse naam alom bekend als van dezelfde afkomst als Wagendorp en Grunberg, oud-wethouder in Amsterdam, rumoeropwekkend, en alom berucht vanwege zijn bezoek aan heroïnehoeren, en zijn verdediging dat toch gewoon moet kunnen. Rob is op vakantie (geweest), en is erg enthousiast over zijn nieuwe ontdekking - we laten de kop even weg (de Volkskrant, 08-01-2012, door Rob Oudkerk is arts, lector leefstijlverandering en directeur van de Jeugdfabriek):

Afgelopen weken bivakkeerde ik in Hong Kong. Niks bijzonders, gewoon op vakantie. Maar ik was ook nieuwsgierig naar instrumenten die ze daar gebruiken om (voedsel)verspilling tegen te gaan.   ...     Nergens in het overvolle Hong Kong is er ergernis in de lange rijen. Rustig wacht men op zijn beurt. Niemand dringt voor. Niemand verheft zijn stem. Nergens hoorde ik 'mijn collega komt zo bij u'. Of 'u heeft het verkeerde formulier gebruikt, dus we kunnen u niet helpen'. Overal heb je het gevoel dat je nummer één bent, en heb je het gevoel dat iedereen alleen maar voor nummer één gaat. Op elke plek heb je het gevoel van gunnen in plaats van afzeiken, van grote waardering voor excellentie. Op alle plekken heb je het gevoel dat er passie, een missie of een visie zit achter grote(re) en kleine(re) zaken.   ...

Tja ... Als je houdt van een termietenbestaan, met zijn miljoenen gepropt op een stukje land ter grootte van een postzegel, dan zit je daar goed. Het dwingt je automatisch tot rustig gedrag, want zou men dat daar niet doen, sprongen ze binnen een week van zwarte frustratie uit hun wolkenkrabbers .
    Maar goed, als je last hebt van hetzelfde soort afwijkingen als Grunberg, Wagendorp, en al die andere oud-testamentische nomaden die houden van kosmopolitisme en de bijbehorende liefde voor wanstaltige megapolen koesteren, zou je het als voorbeeld aan Nederland kunnen voorhouden. Zoiets als dit stukje van de kop:

We kunnen een voorbeeld nemen aan Hong Kong, waar verbeeldingskracht en durf overheersen.

So far, so good. Maar hier laat Rob het niet bij. Hij wilde laten zien dat hij desondanks toch nog heel veel van Nederland hield:

'Nederland; visieloos landje dat altijd tweede wordt' Steeds meer camoufleren hypes en de vaak nikserige hufterigheid de middelmaat van ons land. ... ... Binnen ons eigen land begint het steeds duidelijker te worden dat - verre van limitatief - een hype in De Wereld Draait Door of een ruzie tussen Sven Kockelman en Peter R. de Vries op televisie of het eten van een stukje mensenvlees het in Nederland allang gewonnen heeft van normen, waarden, missies, visies, passies en beginselen waar een maatschappij op moet drijven, wil die succesvol zijn. Steeds meer camoufleren die hypes, het sjagrijnige misgunnen en de vaak nikserige hufterigheid de soms ondragelijke lichtheid en de gekoesterde middelmaat van ons land, dat op een aantal belangrijke maatschappelijke terreinen een gapend gebrek toont aan richting en/of doorzettingsmacht.     Dat krijgt langzamerhand te zichtbare gevolgen. Niet alleen voor de politieke besluitvorming, die niet in staat (b)lijkt het tij ten gunste te keren. Ook bij bedrijven, universiteiten, hogescholen en in bijvoorbeeld de (jeugd)zorg en het onderwijs gaat het ontbreken van een agenda voor de toekomst zich nu wreken. Het wordt steeds moeilijker voor de politiek om andere dan financiële prioriteiten te stellen.     Voor iedere organisatie geldt dat het ontbreken van richting op termijn verloedering betekent. Dat geldt ook voor een samenleving. ...

De reacties op de website waren van voorspelbare aard - Rob kon überhaupt al op weinig sympathie rekenen maar dit is wel heel bont. Zo bont, dat zelfs mede-immigrante (van de hindoestaans-Surinaamse soort) en vaste Volkskrant-columniste Sheila Sitalsing er afstand van nam (de Volkskrant, 09-01-2012, column door Sheila Sitalsing):

Zelfhaat Tussentitel: Nee, dan Hong Kong. Daar vond Rob Oudkerk het fijn Rob Oudkerk is op vakantie geweest. Vroeger deed hij iets in de politiek voor de Partij van de Arbeid. ...     Oudkerks vakantiebevindingen, vrij naar authentiek Oudkerkiaans woordgebruik: Nederland is een kutland.   ...     Oudkerk vond het er fijn, omdat ze daar doen aan 'gunnen in plaats van afzeiken'. Dat is begrijpelijk voor iemand die al zeven jaar lang wordt afgezeken wegens het als mens gebruiken van prostituees op een tippelzone waarvan hij als politicus vond dat die dicht moest vanwege mensonterende toestanden.

Maar Sheila had ook wat inhoudelijke correcties:

In Hongkong zijn ze boos omdat twee Nederlandse jongens elkaars vlees hebben gegeten. 'Immoreel en cultuurarm', aldus The South China Morning Post (volgens Oudkerk 'een soort Volkskrant' , maar hier is een krachtig protest op zijn plaats. De SCMP heeft geen vlekkeloze reputatie inzake het likken der machthebbers in Peking. Over 'immoreel' gesproken.)

Een glaszuiver voorbeeld van gelegenheidsbronnen, een variatie van het gelegenheidsargument : was Rob het niet eens geweest met die Chinese krant, had hij er onmiddellijk die associatie met de de partij erbij verteld, tezamen met de melding dat ze onzin verkondigden.
    Maar er is nog meer mis met zijn gezichtsveld:

Nee, dan Hongkong. Daar dringt niemand voor en 'heb je overal het gevoel dat je nummer één bent'. Zelf herinner ik me Hongkong als één groot winkelcentrum, met wolkenkrabbers vol bankiers en ontzaglijk veel Rolls Royces die vlijtig worden gepoetst door Filipijnse helpers. Opwindend, maar voor een ex-sociaal-democraat wel een wonderlijke keuze als Utopia.

Waarna we kunnen vaststellen dat de Nederlandhaat er bij Oudkerk er kennelijk oneindig diep inzit. Tot in zijn genen ...

De SP is voor het eerst de grootse partij in een peiling. Dat nadat ook al de PVV zo hoog staat, beide partijen tegenstander zijnde van het Europese Imperium en andere vormen van kosmopolitisme. Max Pam trekt zijn conclusies (de Volkskrant, 27-01-2012, column door Max Pam):

Morgen heersen de Provincialen op aard ...    Op dit ogenblik is de SP van Roemer in de peilingen de grootste partij van ons land, bijna twee keer zo groot als de PvdA. Om het tij te keren heeft de PvdA ...     Ook bij de PVV, die evenzeer aan de SP verliest, zijn ze wakker geworden. ...     Er staat ons nog een harde woordenstrijd te wachten. Die is wat mij betreft opnieuw opgelaaid door de opmerking van Roemer: 'Vraag maar in de Kalverstraat. Niemand voelt zich Europeaan.' ...     De enormiteit van Roemer is natuurlijk ook niet bedoeld om een werkelijkheid te beschrijven - dat gebeurt zelden in de politiek - maar om het provincialistische karakter van de populistische partijen te onderstrepen. ...     Terwijl grote delen van provincies demografisch leeglopen, boekt in de politiek een openlijk provincialisme het ene succes na het andere. Daarom is het tijd voor een nieuw strijdlied: 'Makkers, ten laatste male/ tot den strijd ons geschaard/En al die Provincialen/ zullen morgen heersen op aard!'

Lang leve de kosmopolieten uit het Midden-Oosten!

Overal elders zou nationaal enthousiasme voor een kenmerkend sportevenement met verve worden beschreven: de Wasaloop, de Highland Games, de Maccabi Spelen, ze kunnen ongetwijfeld als couleur locale uit den vreemde op warme sympathie rekenen. Maar natuurlijk niet als het uit het Nederland komt waar je als immigrant of immigranten-nakomeling verblijft. Want dan moet je dat evenement natuurlijk wel haten (de Volkskrant, 31-01-2012, column door Bert Wagendorp):

Speculeren Tussentitel: De wakvorming door het eendengespuis aanpakken Het wetterskip Fryslân heeft het Hooglandgemaal bij Stavoren stopgzet en de spilsluizen bij Harlingen spuien niet meer. Er wordt min tien voorspeld en op de site van het Nederlands Dagblad stond een eerste reactie van de vereniging De Friesche Elf Steden.     Het is zover, Matthijs van Nieuwkerk verrichtte gisteravond in De Wereld Draait Door in aanwezigheid van de schaatsers Erik Hulzebosch en Erben Wennemars het startschot: de Elfstedenkoorts is officieel losgebarsten. ...

Ja ja, de haat zit diep ...

Ook bij Arnon (de Volkskrant, 13-02-2012, column door Arnon Grunberg):

Collaborateur Een individu is geen individu, maar een representant van een bepaalde bevolking: die gedachte ligt ten grondslag aan vreemdelingenhaat. ...

Net natuurlijk als religie, en etnie. Zoals de Joodse religie en de joodse identiteit horende bij Arnon, waardoor hij een zeer niet-individuele belangstelling heeft voor zaken en personen van joodse origine. Maar natuurlijk is dat alleen erg als niet-joden en speciaal Nederlanders dat doen:

... wens ik dat Rutte zijn excuses aan Polen aanbiedt voor het meldpunt van de PVV. Verzuimt hij dat te doen, dan laadt de heer Rutte de verdenking op zich dat hij weinig meer is dan een kleine collaborateur, het prototype van de Nederlandse lafaard.

Pure haat.

Gelukkig zijn er ook Joden die de goede kant van cultuur zien, en dit soort schrijverij veroordelen (de Volkskrant, 04-07-2012, door Yoram Stein, filosoof en publicist):

En opnieuw slaan de nieuwe cultuur-cynici toe

En zelfs de kritiek op de Nederlandse cultuur (de Volkskrant, 07-07-2012, door Maja Mischke, publicist):

Kritiek op Elfstedentocht is armetierig

Maar dit oogt toch ook wel bijzonder eigenaardig, hè ...?
    Klopt. Het is dan ook verzonnen door deze redactie, om te laten zien hoe wanstaltig de houding van deze mensen is. Want dit is wat ze werkelijke schreven (de Volkskrant, 04-07-2012, door Yoram Stein, filosoof en publicist.

En opnieuw slaan de nieuwe atheïsten toe De Keulse rechter die jongensbesnijdenis aanmerkte als vorm van kindermishandeling ...

En (de Volkskrant, 07-07-2012, door Maja Mischke, publicist.):

Kritiek op besnijdenis is armetierig

Kritiek op andermans culturele uitingen, en met name Nederlandse, mag in alle mogelijke sterktes en in alle mogelijke hoeveelheden opgediend worden door de leden van de Joodse cultuur.
    Tot op de grofste beledigingen aan toe.
    Maar uit niet de geringste vorm van kritiek op hún cultuur, zelfs als die kritiek op iets dat overduidelijk en voor iedereen zichtbaar de waarde heeft van barbarij.
    Wat een gajes ...
    En dat gajes domineert de maatschappij op een dusdanige wijze, dat je er nog niets mag van zeggen ook: "Hitler!", "Holocaust!",  "Anne Frank!". En "ANTISEMITISME!!!!!".
     En hoe bewerkstelligen ze die dominantie: door taalvervuiling en -vervalsing. Spinoza wordt aangehaald, 9/11, de noodzaak van culturele binding (die voor Nederlanders strikt uit den boze is!). Door Stein. En volgens Mischke zijn alle vormen van verbod fout, mogen gelovigen alles zelf bepalen, is de vrijheid van godsdienst absoluut, en, de mooiste: 'Het gaat niet aan om mensen rechten die ze eeuwenlang hebben genoten af te nemen'.
    Dat is knap, van die Joden, dat ze het bijna eeuwige leven hebben uitgevonden ... Mensen die eeuwenlang leven ... Geen best nieuws voor de overbevolking als andere volken daar ook van op de hoogte raken ...
    Tussen twee haakjes: als u bezwaar tegen het sarcastische taalgebruik: Dit is taalgebruik dat onze hierboven geciteerde Joodse vrienden gebruikten toen ze het over Nederland hadden.
    En kom niet aan de holocaust om aan te voeren dat wij  niet zouden mogen wat hen wel is toegestaan. Voor dit soort culturele onbeschoftheden is er geen enkel excuus. Ook geen holocaust van zeventig jaar terug. Zeker als je ook nog eens zo veel eeuwen lang een nog veel grotere onbeschoftheid hebt verkondigd: het idee van je eigen door Jahweh geïnspireerde superioriteit. Daarbij zinken alle andere onbeschoftheden én die holocaust helemaal in het niet.
    En nu we toch daarover hebben: Waarom zouden we trouwens bijvoorbeeld de Duitsers het recht ontzeggen om Joden te vervolgen ... Dat doen ze toch ook al eeuwenlang...?
    En ter referentie: Meer over de Joodse culturele-superioriteitshouding hier .

Volgende item. Louis van Gaal is voor de tweede keer bondscoach geworden, en Bertje Wagendorp loopt voor de zoveelste keer leeg (de Volkskrant, 10-07-2012, column door Bert Wagendorp):

Louis Tussentitel: Machteloze man in vak K, machteloze man in de dug-out Op zaterdagmiddag 1 september 2001 verloor het Nederlands voetbalelftal op Landsdowne Road in Dublin met 1-0 van Ierland. ...     Het was alsof McAteer ons wakker schoot uit onze gelukzaligheid en genoegzame tevredenheid. ... Het rampzalige wisselbeleid van Louis van Gaal bleef kortom niet zonder gevolgen.     De toestand van het land weerspiegelde zich in de jaren daarna in het voetbal van Oranje. In 2010 speelde Nederland op het WK een soort Jan Kees de Jagervoetbal: zuinig, lomp, hakken in het zand, bikkelhard, louter gericht op resultaat met schoonheid als sluitpost. ...

Dit natuurlijk geheel in tegenstelling tot de oud-testamentische en meer recente immigrantenvrienden, die ons land zijn komen verrijken met bloemen, bronzen beelden, gulle giften, keiharde arbeid, en al het andere dat de wijde wereld te bieden en heeft en wij ernstig tekort komen. Welke zaken al die oude en nieuwe immigranten zijn komen brengen uit puur altruïstische motieven natuurlijk. Zoals blijkt uit de goede wensen die ze ons hier boven doen toekomen.

En mogen we nog even de haat voor rood-wit-blauw en oranje van de heren Ely de Waal en Max Pam in herinnering roepen ... Hier is Bert met zijn bijdrage (de Volkskrant, 21-07-2012, column door Bert Wagendorp):

Medaillespiegel Tussentitel: Machteloze man in vak K, machteloze man in de dug-out Het EK is bijna vergeten, de Tour morgen afgelopen. De Sportzomer wordt vervolgd met de Olympische Spelen. ...     Het is niet helemaal duidelijk waarom wij zo blij zijn wanneer er goud wordt gewonnen door een atleet met wie wij niet meer gemeen hebben dan het paspoort. Evenmin is de emotie verklaarbaar die ons bevangt wanneer aan vreemde kust het Wilhelmus klinkt en de driekleur wordt gehesen voor een landgenote die erin is geslaagd haar paard achterwaarts de horlepiep te laten dansen.     Als je dan toch zonodig trots wilt zijn op je land, zijn er wel grotere prestaties denkbaar dan die uit de sport, zou je zeggen. ...

Vreemd. Onze joodse vrienden in de media roepen meer dat soort dingen, en nog nooit hebben ze er eentje aangewezen. Zo'n prestatie. Ja, ze wijzen wel eens prestaties aan, zoals Arnon G., maar merkwaardigerwijs betreft dat voor vele tientallen procenten mensen met een joodse achtergrond. Terwijl die toch ergens in de promillen vertegenwoordigd zijn in de wereldbevolking in het algemeen, en Nederland daar nauwelijks boven steekt. Hoe zou dat nou komen? Zijn die joodse vertegenwoordigers echt zo veel eter op het vlak van "prestaties", of zouden hier andere factoren in het spel zijn. Zoiets als "trots zijn op de kleuren blauw-wit, en zespuntige sterren" ...
    Enfin, Bert is in ieder geval niet blij met Nederlands vertoon van solidariteit:

Het zou me veel waard zijn als we van het oranje gebral en het hysterische gedoe rond Nederlands succes of falen konden worden verlost.

Bijna exact de woorden van Max Pam ... Hoe is 't mogelijk, hè ... Meteen gevolgd door:

Sport wordt het laatste bastion van nationale identiteit, de sporter de laatste soldaat van Oranje.

Hetgeen weer akelig hard doet denken aan de woorden van onze blauw-witte vriend Jacques Wallage, helemaal aan het begin van deze verzameling:

Het bizarre is dat Nederland als het om verbindende culturele noties gaat een schamel gezamenlijk bezit heeft.

En:

... wie zijn wij om een`eerstgeboorterecht' uit te oefenen, hoezo is Nederland van zijn inwoners? Iedereen heeft recht op dit stukje aarde, waarom zouden zijn toevallige inwoners daar enig bijzonder recht op kunnen doen gelden? Deze erfenis van vier eeuwen staat ter beschikking van iedereen. ...

En de moeite die vrienden Wallenstein en Kohnstamm gedaan hebben om Nederland te doen ten ondergaan in het Imperium van de Europese Unie. Maar we moeten toegeven: daarbij hebben ze steun gekregen vanuit de hele Nederlandse elite, die zich na de collaboratie van het stilzwijgen met de nazi's, zich sindsdien gestort hebben in de collaboratie met het  kosmopolitisme, al dan niet met blauw-wit tintje. Met ter verdediging van die elite: als ze het niet deden, dat werden ze opgejaagd door de blauw-witte vrienden onder het uiten van strijdkreten als "Oorlog!", "Deportatie!", "Holocaust!"
    Het volgende exemplaar: strafrechtadvocaat Inez Weski. Ze zit aan tafel bij Pauw & Witteman (21-09-2011 , de uitzending kwam pas recent weer onder de aandacht van de redactie) terwijl Alexander Pechtold daar ook zit, die weer uitgebreid zijn Europa-verhaal verkondigt. Overigens bijzonder vervelend struikelend over een tegenspraak dat hij wel voor referenda en verkiezingen is, maar niet over Europa. Luister maar goed. En opgewarmd door dit verhaal gaat Weski er nog eens goedkeurend overheen (na 17:50 min.): "Nederland is de facto al opgeheven - alles ligt in handen van Europa". Waarna Pechtold voor haar meteen de de reden invult waarom dit een goede zaak is: de oorlog.
    Ja ja, het Europese rijk zonder grenzen is spekkie voor het bekkie van het nomadische volk.

Op de volgende persoon was de redactie allang bedacht, omdat hij praktisch bijna het meest destructieve werk doet. Het duurde even omdat hij voorzichtig is, en zich nauwelijks laat betrappen op schriftelijke uitspraken over de zaak. Maar hier is een indirecte versie hiervan (de Volkskrant, 22-08-2012, van verslaggeefster Maartje Bakker):

'Het debat was dramatisch' Het zijn vooral de nummers twee die opdraven voor het verkiezingsdebat op de Vrije Universiteit. Voor de studenten zijn ze allemaal hetzelfde. ...    Of neem Europa. De PVV was er niet bij, dat moet gezegd worden. Ronald Plasterk (PvdA) vond dat er bevoegdheden naar Europa moeten worden overgedragen, maar 'zonder naar een verenigde staten van Europa' te streven.    ...

Ronald Plasterk richt misschien wel de meeste directe schade aan, omdat zonder hem de PvdA waarschijnlijk niet voor het weggeven van bevoegdheden en name de niet te stoppen miljarden-stortingen en -borgen van het ESM zijn (in totaal staat Nederland nu voor zo'n 200 miljard borg), en zonder de PvdA zouden die borgen en stortingen er niet zijn.
    Overigens is die laatste opmerking van Plasterk, die deze opmerkingen bij ieder stap maakt, dus van dezelfde soort als het tegeltje cafébaas dat aankondigt dat morgen altijd gratis is, of, misschien beter, de zatlap die iedere dag roept dat hij morgen stopt met drinken. Want het is doodgewoon een kwestie van verslaving. verslaving aan het kosmopolitisme en nomadisme.

We leven hier in Nederland, en de voorbeelden zijn tot nu toe dan ook allemaal Nederlands geweest. Maar het heeft niets met Nederland op zich te maken. Ter illustratie daarvan een stuk over iets dat nog irritanter is dan Nederland, voor de nomade, namelijk Zwitserland. Waarvan de toon al meteen gezet wordt met de cliché-kop - de afkeer spat er vanaf (de Volkskrant, 25-08-2012, door Olaf Tempelman):

Heidi's Hof van Eden Het zijn 40 duizend km2 Europa waarop sommigen in Nederland jaloers zijn. In de eerste aflevering van zijn serie Aardse Paradijzen bezoekt Olaf Tempelman Zwitserland. 'Jazeker, ze zeggen hier altijd nee.' Tussentitel: Wij zijn een uitzondering op de regel dat sl de zon schijnt, de economie niet veel soeps is - René Murmann, oprichter van High End Travel Switzerland Je moet al die dingen eigenlijk niet opschrijven, want dan komen nog mer mensen hierheen - Thomas Aeschi, afgevaardigde van de Zwitserse Volkspartij (SVP) In mijn jeugd was Zwitserland rijke en Oostenrijk arm, nu is er nauwelijks nog verschil - Bernard Degen - Zwitsers historicus

En het gaat verder met de keuze van de hoofdpersonen - geen representatieve Zwitsers, maar iemand van de PVV, uh SVP, de grote vlieg in de soep van het joodse nomadisme, een (ex-) helicopterpiloot die omgaat met de rijken (ook al zo'n joodse hobby: de focus op de rijken), en tenslotte als deskundige ene Bernard Degen, die aangeduid wordt als Zwitser maar getrouwd is met een Oostenrijkse. Nu is er behoorlijk wat haat en nijd tussen Oostenrijk en Zwitserland, omdat Oostenrijkers zich altijd minder hebben gevoeld. Dus van de neutraliteit van deze deskundige hoef je niet veel te verwachten. Wat, na een tijdje in het stuk aan het woord te zijn geweest, haarfijn blijkt uit dit citaat:

'Mijn vrouw is Oostenrijkse. Ze vroeg een paar decennia terug de Zwitserse nationaliteit aan. Er kwam een man onze buren ondervragen over haar gedrag. Mijn vrouw was lid van een Zwitserse transportvakbond. Ze gingen onderzoeken of dat geen subversieve organisatie was. Er kwamen dossiers, rapporten. Ze moest voor een comité vragen over Zwitserse kazen beantwoorden. Ik ben een Zwitserse historicus, gespecialiseerd in de geschiedenis van Zwitserland, ik had geen flauw idee van al die kazen. Hoe ver denk je dat de kleinzoon van een Turk het schopt?'

Je reinste migratiefundamentalist dus. Want deze Zwitserse aanpak is precies wat je wenst voor een goed immigratiebeleid: zorgen dat alleen mensen erin komen die kunnen integreren. Dus inderdaad weinig kans voor de geitenhoudende Turk uit Anatolië. Die in de rest van Europa vrij toegang heeft en daar dan ook enorme problemen veroorzaakt, tezamen met zijn soortgenoten.
    Die Zwitserse deskundige is van de soort van de ergste multiculturalisten, die we uit Nederland zo goed kennen. Die ook eindeloos afgeven op eigen land, omdat ze dolgraag willen dat de cultuur ervan kapot wordt gemaakt, zodat de nomaden en nomadisten vrij rond kunnen bewegen in hun culturele woestijn, van beton-en-glas-stad naar beton-en-glas-stad, zonder te kunnen zien of je nu in Oostenrijk, Zwitserland, Frankrijk, Duitsland of Nederland bent. Iets waar die oud-testamentische nomaden zich prima in thuis voelen, want die woestijnduinen lijken ook allemaal op elkaar.
    Nog een citaatje van Degen:

Bernard Degen, bekleder van de leerstoel Zwitserse geschiedenis aan de universiteit van Basel: 'We zijn geen eend, maar we hebben wel een snavel, zwemvliezen en we snateren. Er is programmatisch geen verschil tussen de SVP en extreem-rechts elders.'

Het is net of je Nederland-hater en Amerika-bewonderaar Maarten van Rossem hoort.

Degen, uit de school van Zwitserlands beroemdste 20ste-eeuwse historicus Edgar Bonjour, serveert espresso uit een automaat 'die vaak kapot is en vieze koffie levert, een gewone Europese koffie-automaat kortom'. Bij referenda stemde hij vaak anders dan zijn landgenoten: in 2001 vóór onderhandelingen over het EU-lidmaatschap, in 1992 vóór de EEA. 'Jazeker, ze zeggen hier altijd nee. Maar door bilaterale verdragen maakt Zwitserland de facto al lang deel uit van de EEA. De meeste Europese wetten bestaan hier inmiddels gewoon, 80 of 90 procent is hetzelfde. Maar het gaat mensen niet om feiten, maar om een gevoel. We hebben nog altijd onze eigen stopcontacten.'

En hier spreekt Alexander Pechtold.
    En hier komt de joodse cultuur:

Om Zwitserland te begrijpen, zegt Degen, moet je de psychologie van de kleine gemeenschap begrijpen. Tot een kleine gemeenschap is het lastiger toetreden dan tot een grote. Zwitserland is vergaand gedecentraliseerd. Je krijgt de nationaliteit pas als een gemeenschap in een kanton je heeft toegelaten. Maar de kleine gemeenschap handhaaft zich door uitsluiting. Het gemeenschapsgevoel bestaat bij de gratie van degenen die er niet bij horen.

Want als er één cultuur meester is in het uitsluiten van anderen, dan is het het wel de joodse. Ze hebben zelfs rassenwetten die nauwkeurig vastleggen wie al dan niet jood is.
    Maar het gaat hier dus in feite ook niet om uitsluiten. Het gaat hier om de instinctieve afkeer van nomaden voor boeren. Boeren die hun eigen gemeenschap hebben, en voorzichtig zijn met buitenstaanders, reizigers, marskramers, migranten, waarvan ze de ervaring hebben dat ze heel vaak komen om te parasiteren. Op de welvaart van de residenten en hardwerkende boeren en handwerkslieden. Waar de nomaden jaloers op zijn:

In de Alpen liggen veertigduizend vierkante kilometers waar je veilig bent - voor kapseizende muntunies, luchtverontreiniging, graaiende belastingambtenaren en Brusselse bureaucraten. Vaak wordt de naam van dit stukje Europa uitgesproken met een zekere jaloezie. Wat als de wereld een groot Zwitserland was: dan was de mens terug in de Hof van Eden. Zwitserleven: dat is een betere naam voor een pensioenverzekeraar dan Italiaanleven of Albaneesleven.

En waaraan nomaden daarom de pest hebben. Want ze achten zichzelf superieur, met hun nomadisme, en kijken neer op de ploeterende boeren en "boeren", en het is dus bijzonder vervelend om het die "boeren" nu zo veel beter te zien doen dan henzelf. Met hun nomadische cultuurtje.
    Dus krijg je een stuk vol verborgen en openlijk afschuw voorgetoverd. Waarin de Zwitserlandhater bijna de helft van de tijd het woord is gegeven. En een groot deel van de rest gevuld is met die andere obsessie van de nomadische auteur: de rijken. Het syndroom van het bij het nomadisme horende neoliberalisme verder aanvullend.
    Conclusie: het allemaal precies hetzelfde soort dingen als over Nederland gezegd wordt, en waarover dezelfde soort afschuw wordt uitgesproken. Het heeft niets met Nederland of Zwitserland op zich te maken, maar het is puur nomaden die zich tegen de residenten keren. En zich, mede via dit soort stukken, ook daadwerkelijk inspannen om die culturen te gronde te richten.

In de tijd tussen dit soort berichten gaat de stroom Nederlandhaat van Grunberg natuurlijk gewoon door - en hij heeft uitgebreid de gelegenheid, met zijn dagelijkse column. Dus dat kunnen we niet allemaal hier plaatsen, want dan zou het geheel wat eenzijdig worden. Maar de volgende was dusdanig dat het wel weer even moet (de Volkskrant, 31-08-2012, column door Arnon Grunberg

Soevereiniteit Over de heilzaamheid van het verlies van de soevereiniteit schreef historicus H.L. Wesseling een prima stuk in NRC Handelsblad. Om te beginnen herinnert hij ons eraan wat soevereiniteit van oudsher was: de relatie tussen een almachtige vorst en zijn onderdanen. Verder onderstreept hij dat soevereiniteit in de huidige betekenis van het woord macht is. En geen macht zonder geweld. ...

Mooi zo. We heffen onmiddellijk de soevereiniteit van Israël op - niets anders dan vulgair nationalisme en racisme ruim over de grens van het nazisme, en macht letterlijk uit de loop van een tank. En die van de Europese Unie, want hoe groter het rijk, des te erger en despotischer de macht.
    De hoeveelheid onzin die volgt is slechts beperkt door de geringe omvang van zijn column. Dit is er nog eentje:

Wat houdt de soevereiniteit van Liechtenstein in?

De vergelijking met Lichtenstein. En alweer: dat Israël is nog kleiner, dus meteen opheffen, die handel. Maar ongetwijfeld gelden daarvoor heel andere argumenten. Cultuur-eigen argumenten. Etnische argumenten. Racistische argumenten.

Twee vliegen in één klap (de Volkskrant, 04-09-2012, column door Bert Wagendorp):

Multiculti In een interview met Het Parool maakte PvdA-leider Diederik Samsom gisteren bekend dat Nederland een multicultureel land is. Daar liet hij het niet bij. Samsom verklaarde ook dat hem dat 'trots' maakt, dat hij er 'blij' mee is en voorts dat hij er 'iets moois' van wil maken.    ...     Diederik is 'straatcoach' geweest in Amsterdam. Wat hij deed, als straatcoach, is me nooit helemaal duidelijk geworden. Maar kennelijk heeft het jaar met zijn poten in het bluswater van de (mislukte) multiculturele samenleving hem diepgaand beïnvloed.     Het heeft hem tot de conclusie gebracht dat Nederland een multicultureel land is, iets wat je niet verandert met de verklaring dat de multiculturele samenleving is mislukt, noch door haar dood te verklaren.     Daarin heeft Diederik Samsom natuurlijk groot gelijk.    ...

Multiculturalisme: wij nemen van hen een flinke hoeveelheid vrouwenonderdrukking, homohaat, jodenhaat, eerwraak, achterlijke godsdienst, overlast en criminaliteit over, en zij van ons huizen en geld.
    Nou, is dat geen blinkende toekomst ...?
    We hebben nu een hele aparte rubriek over de Nederlandhaat van Grunberg , waardoor het meeste niet hier meer hoeft te worden genoteerd. Maar deze is extra illustratief (de Volkskrant, 12-09-2012, column door Arnon Grunberg):

Leesclubje 'Op wie zal ik stemmen?' vroeg een vriendin ...     En Samsom zou iets moeten doen aan de wet die stelt dat illegaal verblijf in Nederland strafbaar is. Het strafbaar maken van illegaliteit is een grotere aanslag op alles wat beschaving heet te zijn dan ...

Het diepste en meestal stiekeme geloof van vrijwel alle joden: volkomen open grenzen en vrije immigratie. De dood aan de natiestaat en met name Nederland.
    Herhaling (de Volkskrant, 27-10-2012, column door Arnon Grunberg):

Solidair ...    Ik vraag me af of het tweede kabinet-Rutte wezenlijk zal verschillen van het eerste of dat slechts de retoriek wordt aangepast. Wat, dat geef ik toe, al een enorme vooruitgang zou zijn; de burger is ook een estheet.     Blijft illegaliteit strafbaar in Nederland?     Je bent solidair, of je bent het niet. Uitsluitend solidair zijn met hen die toevallig een Nederlands paspoort bezitten is absurd. ...

Uitsluitend solidair zijn met hen die toevallig een besneden pikkie bezitten is nog veel absurder. Toch is Grunberg een fanatiek beoefenaar van het laatste.
    Overigens zijn bijna precies dezelfde woorden als die van Jacques Wallage, boven. Kennelijk krijgen de dragers van deze cultuur deze absurde houding met de culturele paplepel ingegoten. het is ook de meest strakke verwoording, zonder het meteen direct te zeggen, van het nomadisme : de houding van een cultuur die al rondreizend ergens neerstrijkt, daar de boel uitwoont, en vervolgens weer verder trekt om de volgende plek uit te gaan zuigen. Waarbij in dit geval het uitwonen er specifiek uit bestaat in het willen opengooien van de grenzen, zodat de sprinkhanen uit de rest van de wereld hier vrijelijk kunnen komen parasiteren .

En ook Ed van Thijn doet weer van zich horen (de Volkskrant, 27-10-2012, boekrecensie door Anet Bleich):

Ed van Thijns morele testament Tussentitel: 'Nederland is van een voorbeeldland op het gebied van mensenrechten een achterstandsgebied geworden' ...    Grote zorgen maakt Van Thijn zich om het mogelijk teloorgaan van wat hij het 'acquis humanitaire' van na de Tweede Wereldoorlog noemt. Hij doelt op naoorlogse pogingen om normen vast te leggen die een opnieuw vervallen in discriminatie, uitstoting en massamoord zouden moeten verhinderen. Concreet gaat het om verdragen als de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, het verdrag inzake uitbanning van rassendiscriminatie, de Vluchtelingenconventie, de verboden op genocide en foltering, 'waarmee dezer dagen te achteloos wordt omgesprongen'. Op wereldschaal, maar ook in eigen land. Want, constateert Van Thijn tamelijk bitter: 'Nederland is van een voorbeeldland op het gebied van mensenrechten een achterstandsgebied geworden. Van trots symbool van tolerantie nu een schrijnend thuisland van intolerantie.'    ...

Waar heeft die man het in godsnaam over? Wat is er voor verschrikkelijks aan de gang in Nederland? Rassendiscriminatie, genocide, foltering? In werkelijkheid stromen er nog steeds grote groepen bedriegers ons land binnen in de vorm van asielzoekers ... . Als er mensenrechten geschonden zouden worden, zou dat alleen kunnen omdat Nederland weigert om die asielzoekers op te halen met special chartervluchten. Want, volgens Van Thijn en consorten, heeft iedereen toch tenslotte recht op vrije intocht in Nederland, verzorgd en betaald door Nederland?
    En inderdaad:

Hij illustreert deze stelling met beleidsvoornemens van het aftredende kabinet, zoals het dreigen met uitzetting van migranten die hun inburgeringsexamen niet op tijd halen.

Een intolereerbare inbreuk op het recht van vrije en verplichtingsloze intocht voor iedereen.
    En waar komt deze waanzin vandaan:

Waarom zou een 78-jarige, succesvolle, alom gewaardeerde Joods-Nederlandse oud-politicus in 's hemelsnaam behoefte hebben om zichzelf te rechtvaardigen? Omdat, schrijft Van Thijn, het niet eenvoudig is te leven in het besef dat anderen voor jou gestorven zijn. Hij mocht niet bestaan, van de nazi's. Maar anders dan de lotgenoten die het niet gehaald hebben, is hij er toch. In blessuretijd. Dankzij de inzet van moedige mensen, van wie sommigen dat niet hebben overleefd. Dat schept verplichtingen, of in elk geval voelt hij dat zo.

Joden moeten overal vrij in en uit kunnen reizen, dus de rest van de wereld ook.

Het loopt naar het einde van het jaar, en Bert Wagendorp is ook weer toe aan een nieuwe bijdrage aan het slopen van Nederland (de Volkskrant, 11-12-2012, column door Bert Wagendorp):

Totale Uni Maar liefst drie Europese leiders namen gisteren in Oslo namens de EU de Nobelprijs voor de Vrede in ontvangst. Na lang delibereren waren ze het erover eens geworden dat twee van hen een dankwoordje zouden spreken - Martin Schulz, voorzitter van het Europees Parlement, kan soms raar uit de hoek komen en dat kun je niet hebben bij zo'n deftige gelegenheid.     Herman Van Rompuy, onze president, begon. Na de verplichte frases kwam hij bij zijn openingszin: 'War is as old as Europe' - oorlog is zo oud als Europa. Meteen een zin die staat als een huis. Niet dat hij klopt, maar hij raakt wel het diepste wezen van dit eeuwenlang bloeddorstige continent.   ...

Vuile leugens, desalniettemin, want oorlog was er allang voor Europa en Europa is niet bloeddorstiger dan andere continenten. Europa was en is alleen technischer verder vooruitgeschreden, waardoor er sterkere wapens voor handen waren. Moslims met een atoombom zouden elkaar allang volkomen uitgeroeid hebben na eerst dat hebben gedaan met de joden en ongelovigen en andere niet-moslims

Donderdag en vrijdag is in Brussel de zoveelste beslissende EU-top. Onze correspondent Marc Peeperkorn schreef vorige week dat er nieuwe stappen zijn gepland naar 'de totale unie'. ...     Bij het stuk stond een foto van Herman Van Rompuy. ...     Van Rompuy heeft de integratiestrategie in vieren gedeeld: bankenunie, economische unie, politieke unie, begrotingsunie. ... Vermoedelijk denkt Van Rompuy dat Europa geen andere keuze heeft dan integratie en ik vermoed dat hij gelijk heeft.    ...     Van mij mag de kosmopolitische orde overigens komen. Ik zou er graag soevereiniteit voor inleveren. Die heilige soevereiniteit van de Europese staten heeft ons in het verleden veel ellende bezorgd en het erbij horende nationalisme veroorzaakte miljoenen doden.

Nog meer vuile leugens, dus. Het heilige judaïsme, christendom en islamisme heeft veel meer slachtoffers geëist, en zou dat nog veel meer doen, als ze dezelfde wapens hadden gehad.

De Totale Unie, ik ben voor.

Bert Wagendorp is als natuurlijk gekropen in de huid van Joseph Goebbels. Gedreven door dezelfde soort ideologie. Die van Goebbels was het nazisme. Die van Wagendorp is die van het judaïsme, nomadisme en kosmopolitisme. Drie woorden voor zaken die elkaar grotendeels overlappen.
    En wie er een ook maar een beetje anders over denkt (de Volkskrant, 10-01-2013, column door Bert Wagendorp):

Mister Euro Onze minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem wordt Mister Euro: hij zal op 21 januari door zijn collega's worden gekozen tot voorzitter van de Eurogroep, de zeventien ministers van Financiën van de eurolanden. ...

Wat objectieve waarnemers als onverstandig wordt gekwalificeerd, omdat Dijsselbloem dan minder in staat is de Nederlandse belangen te vertegenwoordigen. Maar dat zijn dus natuurlijk:

Maar de navelstaarders zijn hier inmiddels zo sterk opgerukt, dat de aanstaande benoeming van Dijsselbloem op veel gekanker kan rekenen.

En Bert noemt een paar van de navelstaarders:

Volgens Harry van Bommel van de SP zal het nu voor Dijsselbloem een stuk moeilijker worden 'zijn poot stijf te houden'. Poot stijf houden: de essentie van internationale politiek volgens de SP.

Bert, zoals we al weten, is meer van de soort zo treffend omschreven in de Absurditeiten verzameling:

Andermans geld eerst  -  Dick Pels, ideoloog van GroenLinks (vindt dat de PVV doet aan "Eigen geld eerst"). En alle overige eurofielen, kosmopolieten, globalisten, enzovoort.

Nog wat "Fout!"e mensen:

Ook de Jonge Socialisten van Dijsselbloems eigen PvdA waren niet blij. ...     We zijn, las ik gisteren in deze krant, nog altijd het meest mondiaal georiënteerde land ter wereld. Misschien moeten we er weer even aan wennen dat daarbij een andere houding past dan dwarsliggen, tegenhouden en nee roepen.

Zoals: de Grieken, Spanjaarden en Italianen je geld geven, de Poolse werklozen ons werk geven, en "Ja"-zeggen tegen alles wat uit Brussel komt.
Eigenlijk wisten we dat al een week of wat, maar nu is het een officieel gerucht in Brussel en omstreken en daarmee is de zaak beklonken.

Van Grunberg gaan we een speciale verzameling maken met alle opmerkingen over "overheid", wat een aanverwant begrip is, maar hier weer een directe (de Volkskrant, 11-01-2013, column door Arnon Grunberg):

Maffiaprincipe     ...Het menselijk vermogen tot solidariteit is beperkt, wij kunnen hooguit proberen de schade die wij anderen toebrengen te beperken. Ik ben dan ook sceptisch over de verbindende kracht van de natiestaat.    ...

Natuurlijk, leert de psychologie, slaat de opmerking over solidariteit in eerste instantie op zichzelf, en in tweede instantie op zijn culturele omgeving: de Joodse culturele omgeving. Waarbinnen de solidariteit inderdaad dusdanig gering, dat ze op eigen kracht nooit een fatsoenlijk werkende maatschappij hebben kunnen opbouwen. Datgene wat ze gedaan hebben in Israël is ten eerst als bijzonder weinig solidair, en daar waar het werkt komt dat door zaken die ze hebben opgedaan in Europa . Vermoedelijk is de haat jegens de Europese natiestaat voor een flink deel ordinaire jaloezie.

De tekenen van erosie aan het proces van het creëren van een Europees Imperium worde steeds duidelijker. Tijd om nog eens te proberen het tij te keren, nu met grote artikelen in de intellectuele katernen. De Volkskrant draagt haar steentje bij, met een reeks grote achtergrondartikelen. De eerste bijdrager is Thomas von der Dunk, cultuurhistoricus, wiens vader, historicus H.W. von der Dunk, vanwege zijn joodse vrouw voor de nazi's naar Nederland is gevlucht (Wikipedia) (de Volkskrant, 12-01-2013, door Thomas von der Dunk,; cultuurhistoricus):

Europeaan blijft liefst in de Heimat Europa blijft een eigenzinnige verzameling dooreengeklutste volksstammen, waardoor een snelle economische convergentie zo goed als onmogelijk is.

Het inhoudelijke deel van deze koppen luidt:

Europeanen blijven liefst in eigen land Europa is een verzameling diverse culturen, waardoor snelle economische convergentie zo goed als onmogelijk is.

Aan deze inhoudelijke boodschap is toegevoegd:
-  "Europese cultuur is nazisme", middels de koppeling met de term Heimat (had iedere willekeurige taal van Europa kunnen zijn - de reden keus voor de Duitse is volstrekt helder: de oorlog).
-  Leden van de Europese culturen houden (veel) sterker vast aan de eigen cultuur dan leden van andere culturen (zi in het bijvoeglijk naamwoord 'eigenzinnig')
-  De Europese culturen vormen een willekeurige lappendeken (zit in bijvoeglijk naamwoord 'dooreengeklutste')
-  De Europese culturen zijn minderwaardig te opzichte van andere culturen (zit in zelfstandig naamwoord 'volksstammen' - vergelijk met: "moslim-immigranten aten zijn een verzameling volksstammen").
    Waarna het volkomen helder is wat de boodschap is van dit artikel: De Europese culturen moeten worden afgeschaft.
    Nu is Thomas von der Dunk een relatief, ten opzichte van overige mensen in dit genre, een redelijk scherpzinnig waarnemer. Hij geeft dus ronduit toe dat Europese eenwording voorlopig niet gaat lukken, vanwege de culturele verschillen, zoals in het laatste deel van de onderkop.
    Dit lijkt een volkomen objectieve observatie, maar zelfs dit is het niet. Want het een verzameling diverse culturen' geldt niet allen voor Europa, het geldt ook voor India, China, Rusland en zowat de hel rest van de wereld, met misschien als enige uitzondering waar het wat homogener is, de Verneigde Staten van Amerika. Wat ze overigens pas bereikt hebben na een bloederige burgeroorlog, en onder voortdurende druk van een semifascistische cultuurdrang, zoals een vlag in de hoek van  elk klaslokaal, het voortdurende reciteren door de kinderen van de pledge of allegiance, en het volkslied gebruld door de luidsprekers bij iedere belangrijkere sportwedstrijd.
    Het niet-vermelden van deze context is hetzelfde als het benoemen van de omvang van een voorwerp als "groot" - met als wedervraag in een poging hieraan zin te geven: "Groot ten opzichte van wat?". Oftewel: "Zijn de Europese zo veel cultureel eigenzinniger dan de rest van de wereld?". En het antwoord luidt, volmondig: "Nee!". In de rest van de werelds vliegen ze elkaar veel harder in de haren - daar worden de Europese nieuwsuitzendingen mee gevuld.
    Waarna Von der Dunk zijn vooroordeel nog eens demonstreert aan de hand van en specifiek geval:

Maar Europa blijft ook een eigenzinnige verzameling dooreengeklutste volksstammen die elk een hoop rare hobby's koesteren waarvan er heel wat met die moderne uitgangspunten in strijd zijn - daarom volstrekt onbegrijpelijk voor de buren, maar zelf zijn ze er bijzonder aan gehecht.     Voor wie mocht menen dat wij er in Nederland níét zulke rare, irrationele en voor de buren onbegrijpelijke hobby's op nahouden, noem ik er drie uit onze nationale schatkist. ... En dan is er ons gevoeligste taboe, omdat deze moeilijk rationeel beargumenteerbare nationale hobby in andermans ogen ook nog eens door het koloniale verleden met bijbehorende raciale superioriteitsgevoelens wordt besmet. ...

Kunt u het al raden...? Ja hoor:

Elk jaar als november op z'n einde loopt, is de opwinding weer vaste prik.

Sinterklaas. Maar niet zozeer Sinterklaas, hoe een buitenissig niet-Nederlandse figuur dat ook is. Nee, het gaat natuurlijk om zijn buitenissige knecht. Want van Sinterklaas moge zij katholiek zijn totaal vergeten en irrelevant zijn, omdat hij doodgewoon een symbool en sprookjesfiguur is, wat betreft zijn knecht moet je natuurlijk alles interpreteren alsof hij een gewoon mens is:

Wanneer verschijnt voor menig oog een rood waas? Wee degene die daar dan iets kritisch over zegt!

Let op de retorische truc van: 'Wee degene die daar dan iets kritisch over zegt!'. Niemand van buiten heeft ooit iets kritisch gezegd over Sinterklaas - je zou natuurlijk ook keihard weggelachen worden.
    Maar omdat je boodschap zo belachelijk is, herhaal je de truc nog een keer:

Dat voor alle andere Europeanen onbegrijpelijke taboe heet Sinterklaas ...

En die dubbele retorische truc is dus nodig, omdat dit in feite net zo belachelijk is: Net zozeer dit dus keihard weggelachen moet worden:

en vooral de huidskleur van zijn knecht.

Waarop de vraag overblijft: Waarom begaat de redelijk scherpzinnige waarnemer Thomas von der Dunk deze stompzinnige blunder? Antwoord: Omdat de bezwaren tegen de knecht van Sinterklaas komen van immigranten. En immigranten moet altijd beschermd en doodgeknuffeld worden. Vinden bijna alle overige immigranten. En hun  nakomelingen tot in het zoveelste geslacht, waarbij dat 'zoveelste' variabel is. Maar voor joden is het heel lang - het equivalent van de duizenden jaren dat ze aan hun eigen culturele identiteit hebben vastgehouden te midden van heel andere culturen, en voor negers en met name moslims zal het ook wel in de tientallen liggen gezien bijvoorbeeld de Amerikaanse ervaringen.
   Overigens is een echt taboe natuurlijk het aan de orde stellen van de absurditeiten van de joodse cultuur. Namelijk het echte taboe van de absolute heerser Jahweh en het idee van zijn uitverkoren volk. Bij het aanroeren van dat taboe krijgen alle joden en andere religieuzen en ideologen een rood waas voor ogen.

De tweede achtergrondartikelschrijver is iemand die al lang en in meerdere rollen vele bijdragen aan de Volkskrant levert - vooral zijn lijstjes favoriete literatuur waren opvallend: een derde of meer joods. Op een evenredige vertegenwoordiging van iets als een half procent. Normaliter waagt hij zich niet aan het hier beoefende genre (de Volkskrant, 19-01-2013, door Olaf Tempelman):

De natiestaat is een kameleon Met de Europese Unie in crisis zijn nationale gevoelens overal in Europa opgeleefd. Mythevorming ligt dan al gauw op de loer. Is de natiestaat écht een veilige haven in onzekere tijden? Tussentitel: Nationalisme was de afgelopen twee eeuwen een buitengewoon hoerig verschijnsel

Meteen maar het tegengif om te laten zien waar het verbale gif schuilt:

Het imperium is een krokodil Met de Europese Unie imperiale gevoelens overal in Europa opgeleefd. Mythevorming ligt dan al gauw op de loer. Is de imperium écht een veilige haven in onzekere tijden? Tussentitel: Imperialisme was de afgelopen twee eeuwen een buitengewoon hoerig verschijnsel

Ze zijn o zo verbaal vaardig, de leden van deze cultuur. Je moet erg op je qui-vive zijn om het ingemengde gif te ontdekken.
    Volgt er wat gebadineer over het ontstaan van Roemenie, als inleiding tot:

Uit de mond van Massimo d'Azeglio, schrijver en ex-premier van Piemonte, werd na de Italiaanse eenwording van 1861 opgetekend: 'We hebben Italië gemaakt: nu moeten we nog Italianen maken.'     Zelfs in natiestaten die tegenwoordig als oudste en degelijkste van Europa gelden, ging er weinig vanzelf. In Frankrijk, op papier une République une et indivisible, sprak aan het begin van de 19de eeuw minder dan 10 procent van de bevolking de officiële landstaal. In 1880 was dat 20 procent, na een offensief van vele decennia dat bekend werd als 'de binnenlandse kolonisatie'.    ...     Ook in het veel kleinere Koninkrijk der Nederlanden moest er intern worden gekoloniseerd. Weinig inwoners identificeerden zich in de eerste helft van de 19de eeuw al met de staat. Minstens één reden daarvoor was dat het Nederland van toen een erg groot land kon zijn. Slechts twee miljoen mensen bewoonden de uitgestrekte woeste gronden. De reis per diligence van Utrecht naar Leiden duurde vijf uur, als de wielen niet vastliepen in de modder. In Limburg hoopten inwoners tot ver in de 19de eeuw op aansluiting bij België.

Dit wordt aangevoerd als argument tegen de natiestaat. wat natuurlijk alleen kon door de verdoving van de geest na het voorgaande gif. Nu dat gif geneutraliseerd is, lezen we meteen wat er hier eigenlijk staat: het kostte al zo veel moeite om de natiestaat te kweken uit de basisculturen, dus aan een Europees imperium met nog grotere verschillen moet je al helemaal niet beginnen.
    Volgde nog veel tekst om aan te tonen dat de natiestaat maar niets is. Om vervolgens te komen tot de betere wereld:

Het proces van Europese eenwording na 1945 was in de eerste plaats bedoeld om de destructieve natiestaat van zijn angel te ontdoen.

Bedoeld wordt natuurlijk: de holocaust. Gevolgd door de bekende leugens:

Dat mag, getuige 67 jaar vrede, in elk geval ten dele een succes worden genoemd. De Europese Unie weet de natiestaat in toom te houden.

Al diverse malen weerlegd: dat was niet de Europese Unie, want die bestond niet tijdens dit proces. Dat was voornamelijk door de NAVO, oftewel de Amerikanen, en de Koude Oorlog, die misschien mede om die reden gevoerd werd: niets verbindt zo als een gemeenschappelijke vijand. Die Europese Unie is pas een jaar of tien geleden om de hoek komen kijken, en toen was dit allemaal al lang achter de rug.
    Gevolgd door nog wat zwartmakerij:

In veel EU-lidstaten zijn eurosceptische of puur anti-Europese sentimenten de laatste vijf jaar sterk toegenomen. De bedreiging ervan moet niet worden overschat. Nieuwe pleitbezorgers voor 'het nationale' vormen geen uniform gezelschap. Euroscepsis manifesteert zich als onderbuikverschijnsel en als gedachtengoed van conservatieve denktanks. Je vindt het bij ouderwetse socialisten en bij antiglobalisten. Het kan een reactie zijn op de economische crisis of daar los van staan. Alle kringen achten nationale verworvenheden bedreigd, maar niet dezelfde.     Dat raakt aan de hoofdconclusie die uit Nationalisme, naties en staten te distilleren is. Het overleven van de natiestaat heeft veel te maken met het feit dat nationale gevoelens zich zo gemakkelijk met iets anders mengen. De natiestaat is een kameleon, hij neemt lokale hobby's en modeverschijnselen in zich op. Nationalisme was de afgelopen twee eeuwen een buitengewoon hoerig verschijnsel. Het manifesteerde zich als romantisch, revolutionair, conservatief, katholiek, kapitalistisch, socialistisch, darwinistisch, wetenschappelijk, atheïstisch, racistisch, fascistisch, nazistisch, nationaal-communistisch, eurosceptisch, eurofobisch.

Tja, dat is omdat men het voor een groot deel niet over nationalisme heeft, maar over cultuur. Waarover Tempelman tenslotte wat advies opdiept uit eigen culturele kringen:

Wie zich illusies maakte over in de natiestaat verankerde tradities, heeft er na lezing van Nationalisme, naties en staten weinig over. Woody Allen zei: 'Traditie? Dat is de illusie van blijvendheid.'

En hier kunnen we weinig anders dan dit: "Advies over cultuur vanuit de Joodse hoek ... Over hoerigheid gesproken ...". Kijk nog maar eens:

In het begin van de 20ste eeuw raakten inwoners van natiestaten in toenemende mate in de ban van het sociaal darwinisme en quasiwetenschappelijke theorieën over raszuiverheid. Er doemden christelijk-eschatologische visioenen op van een Eindtijd en een Eindstrijd tussen zuivere volkeren en onzuivere volkeren. De eerste helft van de 20ste eeuw zag de grootste rampen uit de Europese geschiedenis. Stefan Zweig bestempelde het nationalisme in 1942 in De wereld van gisteren als 'oerpest' die 'de bloei van onze Europese cultuur heeft vergiftigd'.

Over Stefan Zweig, uit Wikipedia (genoteerd 21-01-2013): 'Stefan Zweig werd in een welgestelde joodse familie geboren'. Hetgeen je na, zeg, tweeduizend jaar verkeren te midden van totaal andere culturen alleen kan zijn door ontzettend veel hardnekkiger veel aanhanger van sociaal-darwinisme en quasi-wetenschappelijke want volkomen religieuze ideeën over raszuiverheid. raszuiverheid van het Joodse volk. Het door de absolute almacht uitverkoren Joodse volk. Hetgeen, zo zal men stellig beweren, niets dan ook maar helemaal niets te maken heeft met de rassentheorieën die in haar omgeving zijn ontstaan. Even ongeloofwaardig als de stelling dat het hebben van één mannelijk god niets met de onderdrukking van vrouwen van doen heeft.
   Olaf Tempelman, van joodse afkomst, laat zich in zijn schrijven over de natiestaat adviseren door twee andere joden, klaagt daarbij over rassentheorieën die bij de natiestaat zouden horen, terwijl hij zelf, net als zijn mede-Joden, het product is van rassentheorieën, en een cultuur die niet in staat is gewest ooit iets aan de opbouw van ene fatsoenlijke beschaving te doen. En aan de mensheid zaken heeft gegeven, de monotheïstische godsdienst en de rassentheorie van het uitverkoren die zonder meer als geestelijk gif kunnen worden gezien.

Toen de redactie het bericht onder ogen kwam dat journalist Kustaw Bessems van joodse afkomst is, was er sprake van verrassing, omdat Bessems met zijn werkzaamheden voor Dagblad De Pers (nu gestopt) een goede uitzondering vormde temidden van de zee van volstrekte politieke-correctheid en multiculturalisme in de rest van de media (buiten De Telegraaf en Elsevier die gewoonlijk niet worden meegeteld als "serieus te nemen"). Zijn overstap naar de Volkskrant wekte een aanzienlijke hoeveelheid verbazing, aangezien de Volkskrant net zo veel afwijking van de poltieke-correctheid en het multiculturalisme toelaat om niet instantaan van censuur beschuldigd te kunnen worden - iets in de verhouding 1 op 10. Het volgende artikel past volkomen in het Volkskrant-beleid, en vormt een perfecte afsluiting van de vorige twee, omdat het nog een abstractieniveau hoger gaat (de Volkskrant , Vonk, 02-02-2013, door Kustaw Bessems, chef van Vonk):

Groepsdenken | Buitenbeentjes niet gewenst Stamp het stamdenken er niet in Scholen moeten zo veel mogelijk individualisme bevorderen, schrijft Kustaw Bessems. Dan stijgt het publieke debat misschien ooit uit boven de huidige stammenstrijd. 'Leerlingen uit een klas vormen samen een groep. Maar ze horen ook bij andere groepen.' Het is bladzijde één van Team, de methode maatschappijleer voor het vmbo. Op het tekstje volgt een opdracht: 'Noem vijf groepen waar jij bij hoort.'     In de speech die ik gisteren in de plenaire zaal van de Tweede Kamer mocht houden op de Docentendag Maatschappijleer wilde ik het al over groepsdenken hebben. Toen ik ter voorbereiding lesboeken maatschappijleer doornam, besefte ik hoe indringend groepsdenken wordt gestimuleerd in de maatschappij waarover deze docenten lesgeven.     Op bladzijde 11 van Team, onder het kopje 'cultuur', lezen we: 'Mensen leven in groepen. Cultuur is de manier waarop mensen in een groep samenleven.'     Opdracht 23 luidt: 'Elke groep heeft eigen normen en waarden. Als je bij die groep wilt horen, moet je je aanpassen aan die normen en waarden.'     Een hoofdstuk over opvoeding in het gezin: 'Om niet buiten de groep te vallen, pas je je aan.' En: 'Wie zich niet aan deze regels houdt, gedraagt zich niet 'normaal' en wordt niet geaccepteerd.'     Ik noem hier lang niet alles, er komt geen eind aan: 'Je wilt erbij horen', staat er. 'En daarvoor moet je je op een bepaalde manier gedragen.'     Een welwillende lezing zou kunnen zijn dat Team de leerling slechts aanspoort om zich netjes te gedragen tegenover anderen. Maar dat is niet terug te vinden onder het kopje 'Erbij horen': 'Om bij een groep te horen, houd je rekening met wat anderen in de groep vinden. Je gedraagt je zoals er van je verwacht wordt. (...) Wanneer je je niet aanpast, treedt de groep of een groepslid op als agent die jou een bekeuring geeft. 'Doe eens normaal!', 'dat doe je toch niet?'     We leren: 'Mensen die veel overeenkomsten hebben, delen we in groepen in, bijvoorbeeld: Marokkanen, Duitsers, moslims, christenen, jongeren, ouderen, blondjes, skaters, hardrockers en ga zo maar door.'     Goed, er wordt gewaarschuwd voor stereotypen, vooroordelen en generalisaties. En andere lesboeken zijn minder rigide. Maar nergens wordt dat indelen in groepen op zichzelf uitdrukkelijk ter discussie gesteld. Of gevraagd: zijn er ook mensen die niet de hele tijd bij een groep horen? Er niet bij wíllen horen? Individualisme kwam ik al lezend vooral tegen als iets lastigs. Een mogelijke bedreiging voor de normen en waarden bijvoorbeeld. Een probleem bij de afweging tussen verscheidene grondrechten.    ...

Oeps ... Mensen zijn groepsdieren van voor ze mensen waren, want hun voorlopers waren groepsdieren zo ver dat de relatie met de mens zelf niet meer dan die tussen het dunste twijgje en de machtige stam. Het groepsleven zit in onze genen en hormonen.
    De laatste ontwikkelingen in dat proces is dat de solidariteit tussen groepen zich aan het verplaatsen is van genetische verwantschappen naar functionele: de moderne westerse mens brengt veel meer tijd door met collega's dan met familie - uitgezonderd het gezin maar dat komt tegenwoordig ook vaan op de tweede plaats.. En dit is dus alleen de westerse beschaving, want in de rest van de wereld zijn ze pas langzaam bezig die stap te maken, of moet hij nog gemaakt worden.
   Zou het Bessems gaan om dit soort zaken uit de werkelijkheid, zou zijn oproep tot het afschaffen van het groepsdenken dus gericht moeten zijn richting die ouderwetse, archaïsche, of eigenlijk dus doodgewoon achterlijke groepsculturen. En met name die culturen daaronder die de aparte groepsidentiteit naar buiten toe uitdragen: moslims, religieuze Joden, Sikhs, enzovoort.
    Hier is zijn de groepen die Bessems daadwerkelijk wenst aan te spreken:

Op mijn netvlies staat nog altijd wat er gebeurde toen ik ooit Jeanine Hennis interviewde, nu minister van Defensie en toen VVD-Kamerlid. In dat interview had ze open en direct geantwoord op mijn vragen - een zeldzaamheid aan het Binnenhof, weet ik inmiddels - en gepleit tegen het dragen van religieuze symbolen in openbare functies. Christelijke partijen waarmee de VVD toen samenwerkte, waren niet blij. Maar hun openlijke reactie viel in het niet bij de interne schrobbering die ze kreeg. Ze mocht van de VVD-top geen dingen meer zeggen die geen partijstandpunt waren en buiten haar 'portefeuille' vielen. En ze zou voortaan altijd een persvoorlichter meekrijgen.

Een ridicuul voorbeeld: dit heeft te maken met partijstrategie.

Een onderzoek van de Berkeley Universiteit toont aan dat mensen die eenmaal informatie op een blog hebben gelezen die aansluit bij wat ze toch al vonden, niet meer van hun mening zijn af te brengen, ook al krijgen ze direct daarna te horen dat de informatie onjuist was en worden ze van correcties voorzien. Feiten helpen dus vaak niet.     En op Twitter is de verleiding groot - ik bezwijk daar zelf ook voor - om onmiddellijk iets te vinden van wat er gebeurt. Niet laten bezinken, niet heroverwegen, meteen kleur bekennen. En probeer maar eens, nadat je je eenmaal publiekelijk hebt uitgesproken, terug te komen van je standpunt.

Nog ridiculere voorbeelden: dit heeft niets met groepen te maken, maar is nog primitiever: dit staat dichter bij massa-hysterie.

Als we over verdachten die een grensrechter hebben doodgeschopt slechts twee dingen weten: dat ze voetballen en welke etnische afkomst ze hebben, is dat genoeg. De ene groep zal zonder verdere feiten van de zaak te kennen de verhuftering in het voetbal hekelen. De andere groep ziet er voldoende basis in om het Marokkanenprobleem aan de kaak te stellen.    ...     Hoe goed kan de jongere zich in discussies over groepen herkennen wiens familie uit een heleboel verschillende etniciteiten bestaat?

Wat is de overeenkomst tussen de groepen die Bessems aanspreekt op groepsdenken: Overeenkomst: dit betreft Nederlandse groepen. Blanke groepen. En wat is de overeenkomst van de groepen die Bessems noemt als slachtoffer van groepsdenken: het gaat om immigranten. Het zijn niet-Nederlanders, in de zin van niet-blanken. We krijgen van Bessems geen lessen over Marokkanen wie een groot deel van hun overlastgevende gedrag vergezeld doet gaan van het meest benepen groepsdenken, maar een les dat wij, de gastheren van die immigranten, die groepsdenkers en groepsgedragers niet als groep mogen zien.
    Hopeloos.
    Zelfs als onderdeel van dit soort verhandeling het doel op en wat hoger abstractieniveau te opereren, is dit zo volstrekt fout, dat zelfs als er goede bedoelingen achter steken, je daar bij de evaluatie totaal geen rekening mee hoeft te houden.
    Want wat zie je hier: een nakomeling van immigranten betoont op een totaal irrationele manier solidair met het groepsdenken van immigranten. Wat dus op zichzelf ook groepsdenken is. Denken van de groep van immigranten.

En alsof om moedwillig de draak te steken met het stuk van Bessems, staat er vier dagen later het volgende bericht in de krant. Aanleiding is de Cito-toets van 2013 (de Volkskrant, 06-02-2013, van verslaggeefster Charlotte Huisman):

'Wat ik later worden wil: trendwatcher!' ... Schooldirecteur Said Boukayouh heeft hoge verwachtingen van de scores van zijn leerlingen. ...     Boukayouh is verheugd dat een islamitische school eens niet in het nieuws komt door ondermaatse onderwijsprestaties, fraude of leerkrachten die vrouwen geen hand willen geven. ...     Aanvankelijk stond de Goudse politiek huiverig tegenover het islamitische karakter van de school. De islamitische grondslag van Al Qalam sluit juist goed aan bij de thuiscultuur van de kinderen, betoogt Boukayouh. 'Ze horen hier dezelfde dingen als thuis.'      Boukayouh, van huis uit jurist, richtte in 2004 deze basisschool op, toen hij op zoek was naar een geschikte school voor zijn dochter van 4 jaar. Er bleek behoefte te zijn aan een islamitische school in Gouda. Al Qalam, Arabisch voor 'de pen', begon met vijftien leerlingen, nu zijn het er ruim vierhonderd, merendeels van Marokkaanse afkomst. Op de wachtlijst staan honderd kinderen.    ...

Stamdenken, stamdenken stamdenken, stamdenken. Nog even de namen verzameld:

Nassira (12) ... Soussane (12) ... Fatima (12) ... Tarik (13) ... Hanane (12) ... Youssef ... Juf Nassira ...

Zeven keer stamdenken. En dan nog even het uiterlijk:

Hoe veel erger had Bessems het stamdenken gehad willen hebben...?
    En oh ja: die directeur is jurist, dus dit staat echt helemaal los van opleiding. Aan het ergste stamdenken doen ze allemaal.

Bert Wagendorp heeft weer een paar mensen gevonden die de Nederlandse belangen verdedigen. Helemaal fout, dus - tijd voor het grote sneren (de Volkskrant, 16-05-2013, column door Bert Wagendorp):

Tegenvaller De EU heeft meer geld nodig en daarom moeten wij 350 miljoen euro extra bijdrage betalen. Als het tegenzit, loopt de tegenvaller misschien wel op tot een half miljard. ...     'Dat geld zijn we kwijt', zei Ron Linker van de NOS tegen minister Dijsselbloem van Financiën.     'Dat geld zijn we kwijt', antwoordde Dijsselbloem.     Alweer beroofd. Eerst de Bulgaar, nu de Brusselaar.    ...

Stel je voor dat beroven verboden zou worden ... Hoe moesten de parasitische nomaden en nomadisten dan aan hun kostje komen ...

Minister Frans Timmermans van Buitenlandse Zaken probeerde de zaak nog enigszins te relativeren door te zeggen dat we ook wel eens jaren met 'héle forse meevallers' hadden meegemaakt, maar daarmee kwam hij niet weg. 'Het kan wel oplopen tot een half miljard!', zei de interviewer verontwaardigd, mede namens heel wakker Nederland.

Fout.

Daar had je Michiel Servaes, het PvdA-Kamerlid uit Oss. Een gebroken man. 'Zeer, zeer teleurstellend', kon hij nog uitbrengen. Hij vond het een 'cynisch akkoord'. De rekening werd weer eens op het 'bordje van Nederland gelegd'.

Fout.

Het VVD-bluffertje Mark Verheijen (Venlo): 'We móéten kijken hoe we hier onderuit kunnen komen.' Dat D66 zich al bij de extra bijdrage had neergelegd, vond hij bijna landverraad. 'Die steken een dolkstoot in de rug van het kabinet.'

Fout.

De verbijsterde Van Hijum (CDA): 'Het is niet uit te leggen dat Brussel hiermee wegkomt.' Het Binnenhof huilde.

Fout.

Maar het Brusselse begrotingsgekonkel is veel te ingewikkeld om uit te leggen..

Heulemaal niet. Het is gewoon een kwestie van de parasieten in de zuidelijke landen die meer stemmen dan de spaarders in de noordelijke.

Steeds meer Nederlandse parlementariërs richten zich daarom op het simpele EU-bashen.

Tja... Steeds meer nomadistische Volkskrant-columnisten richten zich op het simpele Nederlanders-bashen.
    De tussentitel ...

Alweer beroofd. Eerst de Bulgaar, nu de Brusselaar

... gaf nog aanleiding voor een kleine riposte: "Alweer gekwetst. Eerst de illegaal, nu de asielzoeker". Gevolgd door enige sneren over nomadisten wier hartjes gebroken zijn omdat niet alle asielzoekers en illegalen instantaan tot Nederland worden toegelaten en een riante woning, de baan van een Nederlander, en een ruime gezinswagen krijgen ...

Het soort groepsdenken dat mensen er op nahouden, is een fundamenteel onderscheid tussen de groepen. Wat toegelicht wordt door een ander lid van de immigrantengroep, die in ultimo die eigenschap heeft verworven waar het strenge geen-groepsdenken toe leidt: het cynisme - de religie van "Ieder voor zich en God voor ons allen", die correcter luidt: "Ieder voor zich, en Jahweh voor ons allen" want de christelijk God is veel meer een groepsfiguur dan dat.
    Natuurlijk hebben we het over Arnon Grunberg, de man met de meest prominente positie met zijn dagelijkse column op de voorpagina. Refererende met name aan het artikel van Thomas von der Dunk, doet hij, onbedoeld ongetwijfeld, nog eens fijnzinnig de cultuur-theoretische fundamenten achter al het trio meer algemene beschouwingen beschouwingen uit de doeken (de Volkskrant, 15-01-2013, column door Arnon Grunberg):

Heimat Onder de kop 'Europeaan blijft liefst in de Heimat' omschreef Thomas von der Dunk zaterdag in de Volkskrant het reëel bestaand nationalisme als volgt: 'Hier ben ik geboren, dus hier ga ik dood.'     Echter, de onderlaag weet allang dat het niet vanzelfsprekend is te leven en te sterven waar je bent geboren, de bovenlaag ook.

Een gore leugen. De onderlaag wil absoluut geen zwerver worden. Bij de rijkeren van de bovenlaag ligt dat bezwaar wat minder, omdat ze tegenwoordig in verre oorden hun geparasiteerde geld kunnen opnemen.

Zolang folklore als Sinterklaas of stierenvechten niet gepaard gaan met etnische zuiveringen

Een gore associatie, die alleen maar kan ontstaan in de hoofden van de direct erna genoemde mensen:

Zolang folklore als Sinterklaas of stierenvechten niet gepaard gaan met etnische zuiveringen hoeft de vreemdeling nergens last van te hebben.

Het mijden en desnoods verwijderen van rondtrekkende mensen in woonwagens die niets produceren en dús parasiteren op de productie van de residente bevolking, is het goed recht van de residente bevolking: een ieder heeft het recht zijn door eigen persoon verworven zaken te verdedigen tegen ontvreemding, en dat recht gaat mee bij de overgang van één individu naar "vele individuen" naar de groep gevormd uit die "vele individuen".
    Arnon Grunberg is zo vriendelijk het juiste beeld te gebruiken:

Een tijd terug schreef ik dat ik in Paraguay hoorde dat de mennonieten in Bolivia karren met vierkante wielen gebruiken. Te snel gaan is zondig. Nu ook weer doet het geloof in de onontkoombaarheid van de natiestaat mij denken aan vierkante wielen.

Arnon Grunberg wil de Europese natiestaat vervangen door de joodse nomadische cultuur: rondtrekken in karren met ronde wielen.
     Waarna we vergelijking nog even verder kunnen gebruiken voor wat verdere generalisatie: de oude Griekse wiskundige hebben veel moeite besteed aan het vinden van de "kwadratuur van de cirkel: het vinden van een vierkant met hetzelfde oppervlak als de cirkel, waarbij de lengte van zijden van dat vierkant een "normaal", "echt", getal moest zijn. Dit bleek niet te bestaan (Wikipedia).
    Zo bestaat er ook geen middenweg tussen nomadisme en residentie. En waar residentie een absolute eis is voor het ontwikkelen van een fatsoenlijke beschaving, zal bij conflicten tussen de twee culturen de nomadische Joodse cultuur moeten wijken. Verdwijnen. En als dat niet op geleidelijke en vreedzame wijze gebeurd dan zijn fundamentele sociologische problemen bijna onvermijdelijk. Zoals door de historie keer op keer is bewezen.
    Slechts in deze context is de samenhang tussen drie laatste beschouwing, pogingen tot analyse, van drie zichzelf, en door de meeste anderen, als intelligent ziende personen te verklaren. Ze richten zich ieder op wat andere aspecten van de relatie, maar schijnbaar zonder mogelijkheid om dit te stoppen, komen ze tot absurditeiten die als overeenkomst hebben dat ze steun verlenen aan de cultuur van de ronde wielen. Wat gepaard gaat met een zich expliciet uitspreken tegen de cultuur met de vierkante wielen. Ook al ontlenen ze aan die cultuur met de vierkante wielen hun prominente en welvarende postte. Typerend voor dagers van de cultuur met de ronde wielen. De ronde-wielencultuur schuilt niet in hun verstand. En ook niet in hun emoties, want emoties leiden tot binding - en vierkante wielen. Nee, deze hang naar de cultuur met de ronde wielen is een reflex. Dit komt uit de hersenstam. Ze kunnen het niet stoppen. Hoewel ze beter moeten weten
    Het geleidelijke en vreedzame verdwijnen van het nomadisch denken kan op twee manieren: het afleren van dit denken, of door migratie van de dragers. Het idee dat nomadisch denken afgeleerd kan worden door de huidige aanhangers is, na duizenden jaren druk om dit te doen, wel redelijk bewezen tot de groet onwaarschijnlijkheden te behoren. Blijft dus één vreedzame oplossing over bij conflicten tussen residente en nomadische culturen: het migreren van de nomadisten. Met is dit geval een voor de hand liggende en trouwens ook veelgebruikte optie: migratie naar Amerika. Personen als mede-schrijver Leon de Winter zitten er al, en Arnon Grunberg heeft er zijn grote voorkeur voor uitgesproken, en zit er al parttime. Het verdwijnen uit Nederland en niet meer schrijven in het Nederlands is de enige consequente en bij zijn standpunten passende handeling. Nederlanders kunnen hun bijdrage aan het voorkomen van minder vreedzame conflicten tussen nomadisten en residenten voorkomen door de nomadisten en hun verbale producten te mijden.

Vervolg 1