Bronnen bij Multiculturalisme, cultuurverraad: Anet Bleich
Een van de vele groepen en soorten mensen waaruit het "netwerk" van het
cultuurverraad bestaat is dat van "de stille krachten op de achtergrond".
Daarvan is Anet Bleich een uitstekend voorbeeld. Ze schreef een aantal jaren
columns voor de Volkskrant, en ergens rond 2008 werd ze redacteur en
beperkte ze zich tot boekrecensies. Toch was en is haar invloed op de
achtergrond aanzienlijk, gezien de manier waarop er over haar gepraat wordt.
De richting waarin die invloed gaat kan afgeleid worden uit het feit dat
ze behoort tot de kringen van Ed van Thijn, Jacques Wallage, Job Cohen en
vele andere rabiate multiculturalisten. De manier waarop dat gaat verschilt
van die van de genoemde en andere mannen op dezelfde wijze als de manier
waarop de vrouwen een moord plegen ten opzichte van mannen: de laatste slaan
en schieten, de "oorverdovende" methodes, terwijl vrouwen grijpen naar
stille zaken als vergif.
Net als voor de al genoemden zijn haar openlijke doeleinden duidelijk:
ze streeft naar de multiculturele maatschappij. Dat wil zeggen: de
maatschappij waarin immigranten hun identiteit, woonwagen, moskee,
enzovoort, mogen behouden, en Nederlanders hun identiteit, dorpje, kerk,
enzovoort, moeten opgeven: op het plein van het dorp moet een moskee komen.
Daaraan geven ze vaak mooie namen, zoals internationalisme, kosmopolitisme,
en Europeanisme, die staan voor nog veel mooiere begrippen: "Vrede op Aarde
en iedereen rijk".
Het probleem is dat het steeds moeilijker wordt om de komst van
woonwagens en immigranten en moskeeën te propageren met mooie begrippen,
omdat het door verloop van tijd en cumulatie van "incidenten" steeds
duidelijker wordt dat de woonwagens diepe voren trekken in straten van het
dorp en woonwagenbewoners en immigranten voortdurend bezig zijn was van de
waslijn te halen onder het motto: "Het hangt buiten en is dus van
iedereen".
Daarop zijn Ed van Thijn, Jacques Wallage, Job Cohen en Anet Bleich
begonnen met een andere tactiek, namelijk het bestrijden van degenen die
voren in de straat en de verdwenen was constateren, en, nog veel meer, het
bestrijden van iedereen die zich openlijk tegen de komst van woonwagens en
immigranten en moskeeën keert. Ben je tegen de komst van de moskee, dan ben
je "bekrompen", "provinciaals", "achter de dijken", "xenofoob",
"discriminerend" en "racist". Ed van Thijn, Jacques Wallage, Job Cohen en
Anet Bleich zijn niet "bekrompen", "provinciaals", "achter de dijken",
"xenofoob", "discriminerend" en "racist". Zij hangen de cultuur van het
internationalisme, kosmopolitisme, Europeanisme, migratiefundamentalisme en
nomadisme aan. De cultuur van de bewoners van woonwagens.
Overigens staan Ed van Thijn, Jacques Wallage, Job Cohen en Anet Bleich
niet alleen in hun strijd. Ze hebben steun gekregen van de notabelen van het
dorp, die wel plezier hebben in de muziek van de woonwagenbewoners, en de
immigranten een paar grijpstuivers geven om hun huis schoon te maken.
Voor dit goede doel strijdt dus Anet Bleich. Het
begint met een verhaal over Ed van Thijn, dat dient ter onderbouwing van
diens langdurige campagne voor immigranten (de Volkskrant, 15-12-2000,
door Anet Bleich. Gepubliceerd op 15 september 2000 00:00, bijgewerkt op 20
januari 2009 12:57):
Een voorbeeld van de meningen die Van Thijn met zijn ervaringen heeft
gekregen en daarmee wil onderbouwen ( nederlandbekendkleur.nl,
16-05-2011,
):
Oftewel: vanwege wat de joden is overkomen, mogen we geen enkel vluchteling,
asielzoeker of immigrant weigeren.
En wie tegen dat onbeperkt toelaten is, waarschuwt Van Thijn, en zijn
groep, tegen (Nu.nl, 16-05-2011,
):
Maar dat zou Van Thijn geen zier interesseren, als er geen moslims waren in
Nederland. Die zijn immigranten, en moeten dus beschermd worden. Tegen de
beledigingen van Wilders. Stel je voor ... Die moslims die zichzelf bijna
net zo superieur vinden als joden ("uitverkoren volk"). Die zijn natuurlijk
absoluut niet bestand tegen beledigingen ...
Een mooi voorbeeld van het in de introductie genoemde gifmengen (de
Volkskrant, 04-01-2006, column door Anet Bleich):
Dit is het zuiverste gifmengen: je introduceert een term die op zich al heel
veel negatiefs uitstraalt, je doet alsof dat helemaal niet zo is, en
vervolgens ga je dat negatieve nog eens uitvoerig herhalen, ten einde het
allemaal nog eens te benadrukken. En vervolgens:
| |
Om ter verduidelijking een concreet eigentijds voorbeeld te geven:
de jongste pennenvrucht van Trouw-columnist Sylvain Ephimenco zou
voor de kwalificatie in aanmerking kunnen komen. |
Deel je het dusdanig bereidde gif toe aan iemand die je haat. waarbij je,
nog zo'n teken van het gifmengen, een voorwaardelijk term gebruikt 'zou voor
de kwalificatie in aanmerking kunnen komen', terwijl het
overduidelijk is dat er niets voorwaardelijks is aan je oordeel. Al was het
maar omdat je oordeel gegeven wordt ter verdediging van een zeer geliefde
vriend:
| |
Daarin valt Ephimenco zijn geliefde haat-object burgemeester Job
Cohen ... |
Dat het hier om een zeer goede vriend gaat, blijkt uit je bereidheid om voor
hem te ligen:
| |
... valt Ephimenco ... burgemeester Job Cohen aan, omdat die zich
zorgen maakt over het toenemen van langdurige armoede in Amsterdam. |
Cohen heeft zich nog nooit specifiek geïnteresseerd getoond voor al dan niet
langdurige armoede. Cohen heeft zich slechts bezorgd getoond over dit:
| |
... valt Ephimenco ... .Strekking van de column is dat geld en
'pamperen' niet helpen tegen armoede en dat de armen en dat zijn volgens
Ephimenco migranten en moslims
|
En hierin is de leugen dat die armoede niet 'volgens Ephimenco' bij moslims
en immigranten horen, maar volgens de werkelijkheid. De reactie van Bleich
op het betoog van Ephimenco is "de zwartste reactie". De reactie van
solidariteit tussen migranten, nomadisten, profiteurs en parasitisten
.
Die solidariteit strekt zich uit tot alles dat zich in Nederland bevindt
en een kleurtje heeft (de Volkskrant, 22-11-2006, column door Anet
Bleich):
Tja... Je pakt een sterke lamp. Je gaat op zoek naar een Turk die enigszins
verlicht is (allemaal moslims en nationalisten in die cultuur
). Die vindt je. Die blijkt iets heel gewoons overkomen: het zich niet
houden aan de regels. Waarop er nog wat gewoners gebeurt: de regels worden
op hem toegepast. En vervolgens beschuldig je dus degene die de regels
toepassen van Faustiaanse slechtheid:
| |
... is het tegenhouden van een kabinet-Balkenende/Verdonk me een
lief ding waard. Denken aan Rita Verdonk deprimeert me. ‘Denke ich an
Rita in der Nacht, so bin ich um den Schlaf gebracht’, vrij naar
Heinrich Heine. |
Want het allerergste wat je kan, als maatschappij, is natuurlijk het ook
maar in de geringste mate stoppen van de stroom immigranten die je land ten
gronde richten:
| |
‘De luiken dicht’, noemt Felix Rottenberg het verschijnsel dat
Nederland zich in zichzelf tracht op te sluiten. Het land is volgens hem
op zoek naar verloren zekerheden en keert een buitenwereld, die steeds
vaker als eng en onherbergzaam wordt ervaren, de rug toe. |
Als plaats waar religieuze en andere oorlogen woeden, met name daar waar ook
islam is of geleurde etnieën elkaar raken, is het niets meer dan gezond
verstand de buitenwereld met enige argwaan te bekijken. Maar dat is
natuurlijk heel fout - wordt nogmaals benadrukt:
| |
... ik zou wel graag willen weten hoe het komt dat iemand die
regeringsleider was en weer wil worden zich erop toelegt de tolk te zijn
van alles wat kleinburgerlijk, bekrompen en beperkt van horizon is. En
het allerergste is: het slaat aan!
Geen experimenten! Die roep is op diverse plaatsen in het politieke
landschap hoorbaar. Bij het CDA, dat verzekert dat Nederland na drie
kabinetten Balkenende ‘af’ is en dat het er nu om gaat dat goede te
behouden en lastposten met zo nodig harde hand te temmen.
Cultureel conservatisme is evengoed prominent aanwezig in de
uitingen van de SP, naar het zich laat aanzien een van de grote
winnaars. Ik vind Marijnissen best wel een toffe peer, maar het succes
van zijn boodschap zit, vrees ik, toch vooral in de subtekst: alles moet
zoals het was, alleen dan beter. De afkeer van Europa en dan vooral van
de veronderstelde intocht van ‘Poolse loodgieters’ accentueren het naar
binnen gerichte karakter van de SP. Hun kandidatenlijst is vrijwel ‘van
vreemde smetten vrij’. |
De ene zin vol smeerlapperij na de andere. Met ook nog eens de fundamentele
reden achter al deze haat belicht:
| |
Het gaat me er niet om het platteland te diskwalificeren, maar |
Hier verwoord staat de afkeer van de joodse nomadist van de cultuur van de
residenten: het platteland. de afkeer van het volk met de ronde wielen voor
het volk met de vierkante wielen (temen verzonnen door Arnon Grunberg).
Uit het voorgaande is duidelijk dat Anet Bleich vindt dat moslims de
vrijheid te beweren wat ze vinden, hoe weerzinwekkend ook. Die vrijheid
strekt zich niet uit tot iedereen (de Volkskrant, 07-11-2009, door
Anet Bleich):
Twee rabiate leugens: ten eerste is niet alleen de afkeer van moslims die
geweld gebruiken geoorloofd en terecht, maar ook de afkeer van moslims die
geen andere regels erkennen en géén geweld gebruiken. Want je weet nooit
wanneer de moslims die geen andere regels rekenen en geen geweld gebruiken
overstappen naar de groep die geen andere regels erkennen en wél geweld
gebruiken. Want de potentie om geweld te gebruiken schuilt in iedereen die
geen andere regels erkent dan die van de eigen sekte - moslim of niet. Het
punt met moslims is dat het zo'n omvangrijke sekte betreft, en er dus ook
altijd een ruime voorraad is van degen die wél geweld gebruiken - en dat die
voorraad ook weer snel aangevuld kan worden.
De tweede rabiate leugen is dat dit op mondiale schaal een kleine
stroming betreft. er zijn er zo veel van, dat rond de aanwezigheid van
moslims in combinatie met andere groepen, geweld de regel is. En dat is het
enige criterium: ze zijn gevaarlijke buren.
| |
De overweldigende meerderheid van de uit islamitische landen
afkomstige migranten hier te lande combineert haar godsdienst met een
heel gewoon burgerlijk bestaan ... |
Omdat ze niet in de positie verkeren om macht te kunnen uitoefenen. Maar
gegeven die positie, is het verbazingwekkend hoe veel macht ze al hebben. Zo
veel macht dat er al zo'n 500 moskeen staan in Nederland, en er al hele
wijken door hen bezet zijn
. En mensen vrijelijk de paus kunnen beledigen, maar soortgelijke belediging
van moslims leidt tot ontslag en vervolging
.
| |
De overweldigende meerderheid van de uit islamitische landen
afkomstige migranten hier te lande ... is langzaam aan het
seculariseren. |
Drie jaar later bewezen als een leugen
. Alle reden voor uiterst argwaan. Maar niet voor dit soort lieden:
| |
Hun wordt grof onrecht aangedaan als ze met argwaan, angst of haat
worden bejegend, omdat ze hun religie delen met eerder genoemde
gewelddadige types. |
Ons wordt grof onrecht aangedaan door ons te beschuldigen van het aandoen
van onrecht door het constateren van een band waar ze zelf zozeer de nadruk
op leggen. Niemand dwingt ze die moskeeën neer te zetten en met hoofddoeken
en baarden te laag lopen, wetende dat dit de symbolen zijn van een
religieus-nazistische beweging. het feit dat de gruwelen van de nazi's
begaan werd door een relatief kleine groep, de SS en nog wat van die clubs,
weerhoudt niet van het negatief oordeel over álle nationaal-socialisten. Ook
degenen die niets gedaan hebben.
En ach, dat bij zulke hysterische opinies ook hysterische woorden
voorbij komen, is niet meer dan logisch:
| |
Hysterisch onbegrip duikt met grote regelmaat op als het over de
islam in Nederland gaat. Neem het artikel van Amanda Kluveld ‘Praat
moord op Van Gogh niet goed’ |
Weer zo'n grappig voorbeeld van iemand die met zijn eigen kenmerken aan het
smijten is.
| |
Veel erger dan dit type wonderlijke oprispingen is het feit dat het
islambashen inmiddels een vaste plaats binnen het politieke spectrum aan
het veroveren is. De Partij voor de Vrijheid van Geert Wilders heeft er
haar hoofdpunt van gemaakt. Of het nu gaat om het reduceren van de Koran
tot Donald Duckformaat, het tegengaan van migratie uit islamitische
landen, het uitzetten uit Europa van ‘miljoenen moslims’ of het invoeren
van een ‘kopvoddentaks’, de islam is een eeuwig dankbaar object voor het
gebeuk van Wilders en de zijnen. |
Kijk maar: 'oprispingen', 'islambashen', 'gebeuk' ... Allemaal hysterisch
termen.
En wat is de huidige reden voor die hysterie:
| |
En het ongelooflijke, het treurige, is dat zij met dit domme gestook
groot electoraal succes blijken te hebben. |
Antwoord: de stemmenwinst van de PVV.
En als toetje nog wat conclusies vol hysterisch termen:
| |
... Reizwort ‘islamisering’ ... reaguurder ... extreemrechts ...
islamofoob ... discriminerend ... het bewust oproepen van angst en
argwaan jegens een bepaalde godsdienstige groep ... het vergroten van de
kloof tussen ‘hullie’ en ‘ons’ ... diskwalificeert ... vervuiling van de
politiek ... xenofobie ... godsdiensthaat ... discriminatie ...
islamhaat ... |
Eet u smakelijk.
Bleich is natuurlijk geen eenling, maar is lid van een grote groep, van
diverse samenstelling. Met ondanks die diversiteit één grote overeenkomst:
ze behoren vrijwel exclusief tot de maatschappelijke top - de bovenste
tweederde van de maatschappij. Waartoe ook het merendeel der intellectuelen
en academici, omdat het merendeel der intellectuele en academici nu eenmaal
behoort tot de alfa's en gamma's. En die laatste groep is vrijwel collectief
gespeend van enig gezond verstand en behept met de ideologie van het
multiculturalisme en de politiek-correchtheid. Hier zoekt Bleich intieme
toenadering tot één van de meest vocale vertegenwoordigers van de
intellectuelen en academici ten einde de boodschap van de eigen cultuur weer
eens te kunnen verspreiden: (emeritus) historicus Maarten van Rossem (de
Volkskrant, 26-02-2010, boekrecensie door Anet Bleich):
En iedereen die Van Rossem ooit heeft horen oreren, weet het antwoord
al: dat is omdat de burger bang is terwijl er niets aan de hand is. De
wereld is nog steeds dezelfde als in de jaren zeventig, en de hele wereld
leeft in pais en vree:
| |
de vreemdelingenangst van de boze burgers defensief is; ...
Neem het begrip ‘islamisering’ ... Waarom zou je niet duidelijk
kunnen maken dat dit een begrip zonder enige reële inhoud is? Maarten
van Rossem slaagt daar in enkele zinnen moeiteloos in: ‘Hoe een kleine
minderheid van de bevolking, die sociaal-economisch zwak staat en
vrijwel overal gediscrimineerd wordt, de overgrote meerderheid die van
de godsdienst van die minderheid helemaal niets moet hebben, zou kunnen
‘islamiseren’ blijft raadselachtig.’ ...
Van Rossem: ‘Waarom hoor je zo vaak: Wilders heeft een punt? Hij
heeft helemaal geen punt, hij is een fantast, hij maakt zijn kiezers
bang met een fantoom.’ |
En van datgene dat er niet is, ligt de schuld ligt bij die burgers zelf:
| |
... medeburgers die overwegen hun stem te geven aan de blonde
kruisvaarder ...
...een kleine minderheid van de bevolking, die ... vrijwel overal
gediscrimineerd wordt ... |
Zo. en dat weten dan ook weer. Want Maarten is echt dé meester in het
verkondigen van onzin met het aplomb of het de zuiverste waarheid is.
Maar verderop in deze recensie kwam nog een auteur langs:
| |
Populisme, de pretentie om ‘namens het volk’ te spreken, kan links
of rechts zijn. De rechtse variant kenmerkt zich volgens de
psychotherapeut Joost Bosland door weerzin tegen immigratie, enghartig
nationalisme en zich afzetten tegen de ‘politieke elite’. De radicale en
simplistische voorstellen waarmee rechtse populisten komen – bij de PVV
bijvoorbeeld een totale stop op immigratie van moslims, het uitzetten
van veroordeelde immigranten, harde straffen, ‘kopvoddentax’ – werken
polariserend en splijten de samenleving. |
Grappig is dat: dit zijn de meest zinnige voorstellen ter aanpak van de
misstanden veroorzaakt door allochtone immigratie (dat 'kopvoddentaks' was
dat niet, maar dat heeft Wilders slecht één keer geopperd). Wat polariserend
werkt en de samenleving splijt is het tolereren van de weerzinwekkendheden
gebracht door de allochtonen met hun achterlijke culturen:
vrouwenonderdrukking, vrouwenbesnijdenis, weerwraak, cliëntilisme,
criminaliteit enzovoort enzovoort enzovoort. en omkering van de
werkelijkheid die aan het gestoorde grenst. Of in de termen van deze
auteur:
| |
In De waanzin rond Wilders – Psychologie van de polarisatie in
Nederland probeert Bosland de scherpe politieke verdeeldheid die
door het optreden van Geert Wilders – en vóór hem Rita Verdonk en Pim
Fortuyn – wordt opgeroepen psychiatrisch te duiden.
Hij trekt een vergelijking met het borderlinesyndroom. ... |
Lees de woorden van Bleich, Van Rossem enzovoort, en natuurlijk de moslims
zelf
, en je kan het alleen maar bevestigen.
| |
Borderliners verdelen de wereld in vriend en vijand en spannen zich
bijzonder in om hun omgeving te dwingen vóór of tegen hen te kiezen. |
Voor of tegen de islam, voor of tegen Wilders en al die achterlijke
Nederlanders die achter hem staan en voor hem stemmen.
...
Hoe die storing tot stand komt, staat ook nog in dit artikel:
| |
Hoe komt het dat Wilders voor zijn tegenstanders zo lastig te
bestrijden is, vraagt de bestuurskundige Hans de Bruijn zich af in
Geert Wilders in debat. Hij zoekt het antwoord in ‘de manier waarop
hij zijn opvattingen construeert en presenteert’, ofwel ‘framing’.
De sleutel tot politiek succes ligt volgens De Bruijn in het ontwikkelen
van een frame ‘dat past bij onze opvattingen en dat zo breed
mogelijk uitdragen’ |
Waarom worden ze gestoord: omdat ze er maar niet uitkomen hoe ze Wilders
"moeten bestrijden". En wat is de voor de hand liggende conclusie: dat
Wilders niet te bestrijden is. En waarom is Wilders dan niet te bestrijden
terwijl hij "alleen maar one-liners verkoopt"? Omdat die one-liners dus
kennelijk waar zijn.
Maar ja, als die one-liners tegen jouw ideologie ingaan, en je ze toch
niet kan weerleggen, is dat inderdaad gek-makend. Jouw ideologie die zegt
dat hun uithuwelijk-en-eerwraak-cultuur net zo goed is als de onze. Een
cultuurverraderlijke ideologie
Job Cohen blijft een onderwerp voor adoratie bij Bleich (de
Volkskrant, 17-04-2010, boekrecensie door Anet Bleich):
Aan de hand van de titels is al volkomen duidelijk wat gaat volgen: geen
boekrecensie, maar een politiek statement.
| |
Wat bedoelt Cohen met zijn motto, dat hij ontleend heeft aan Joop
den Uyl, met wie hij trouwens méér gemeen heeft dan op het eerste
gezicht lijkt. Cohen mag een stuk minder impulsief zijn dan Den Uyl (die
ook enorm kon twijfelen), net als de befaamde voorganger keert hij zich
met volle overtuiging tegen maatschappelijke tweedeling. |
Een gore leugen. Want de maatschappelijke tweedeling wordt veroorzaakt door
de zelf-segregatie van de moslims. Want daar heeft Bleich het natuurlijk
over:
| |
Niet in de eerste plaats tussen haves en
have nots, zoals Den Uyl in de tachtiger jaren (hoewel dat óók),
maar vooral richt hij zich tegen het zaaien van tweedracht tussen
etnische en religieuze bevolkingsgroepen. Daar ligt de kern van Cohens
politieke overtuiging, waaraan hij tijdens zijn burgemeesterschap in de
hoofdstad gestalte heeft gegeven. |
Nog een gore leugen. Want het zich tegen keren betreft niet de zaaiers van
tweedracht, degenen die zichzelf segregeren, maar degenen die dat
constateren.
| |
In lezingen, nota’s en interviews heeft Cohen zijn credo telkens
weer uitgedragen: binden en verbinden, insluiten en niet uitsluiten,
wederzijdse tolerantie en respect, integratie als een langdurig en
intensief leerproces voor zowel nieuwkomers als gevestigden. In zijn
Cleveringa-lezing duidde hij ook aan waarop die vastberadenheid om de
boel bij elkaar te houden bij hem is gebaseerd. Op de oorlogservaringen
van zijn Joodse ouders, die er ineens niet meer bij hoorden. Als
sociaal-democraat en kosmopoliet trekt Cohen conclusies uit die
ervaring, die hij niet alleen toepast op de Joden (van wie sommigen, die
dat wel doen, maar al te graag afgeven op moslims), maar op alle
minderheidsgroepen. |
Oftewel: omdat de joden ergs is overkomen, moeten we alle immigranten
toelaten.
Allemaal goede redenen voor dit oordeel:
| |
Theo van Gogh (...) was geen bewonderaar van Cohen, om het
voorzichtig uit te drukken. Hij had hem ‘een jood’ genoemd, die door
‘Allahs slagers’ ‘om een boodschap kon worden gestuurd’. |
Een felrealistisch oordeel.
Extra interessant is het altijd als een ideoloog weerwoord krijgt. Eén
van de weinige niet politiek-correcte sociologen die Nederland kent,
Meindert Fennema, neemt een recensie van Bleich onder handen (de
Volkskrant, 11-10-2010, door Meindert Fennema):
In aanvulling op dat laatste: "What's new ...". In de brede
stroom recensies en andere opinies van Bleich zijn objectiviteit en
werkelijkheidszin als blaadjes die zonder enig eigen inbreng door het
kolkende water van de ideologie en emotie worden meegesleurd ....
Maar nog interessanter wordt het, als de ideoloog gaat reageren (de
Volkskrant, 12-10-2010, door Anet Bleich):
De redenatie van Fennema is uiterst simpel: wat Bosma schrijft, ziet er op
het eerste gezicht misschien ongelofelijk uit (met een erbij te denken
tussen twee haakjes: in de ogen van de standaard min of meer
politiek-correcte geest), maar er zijn nog wel gekkere dingen gebeurd -
waarop het voorbeeld volgt van het afvallen door de "linksigen" van Ayaan
Hirsi Ali. Conclusie: die stelling van Bosma is misschien toch niet zo
ongelofelijk.
Maar Bleich zit zo vast in haar politieke-correctheid, dat de redenatie
haar ontgaat. Dat de houding van de linkse politiek-correcte
multiculturalisten tegenover moslimmigranten iets anders is dan het puurste
ideaal dat niets met eigen belangen van doen heeft, is een gedachte die
volstrekt onmogelijk bij haar kan binnendringen - een geval van filtering
.
Vervolgens noemt Bleich een paar combinaties van zaken die echt niet op
elkaar slaan. Om te concluderen:
| |
Sorry als ik me hard uitdruk, maar ik vind dit een staaltje
verhuftering van het debat. |
Een zware vorm van zelfbeschuldiging, want Bleich's verhalen zitten, zoals
al gezien, zo vol retorische trucs, bijvoorbeeld Ad judaïcum ("het lot van
de Joden gebruiken in onvergelijkbare gevallen")
, dat "verhuftering" wel de minste term is - trouwens: in een weggelaten
deel van dit stuk neemt Bleich het ook nog even op voor Elsbeth Etty, een
columniste die in haar politieke stukken tegen niet-links om de twee woorden
de term "nazi" laat vallen
.
Vervolgens komt Bleich met meest afgesleten cliché van de retorische
valsemunter in dit soort discussies:
| |
Blijkbaar beschouwt Fennema de ‘68’ers’ als één blok, waarvan
degenen die ertoe behoren collectief schuldig zijn aan wat wie dan ook
uit deze kring beweert. |
Kortom: er bestaan geen groepen
. Behalve natuurlijk als ze zielig zijn en gesteund moeten worden, zoals
moslims of Joden: "Nee, we mogen geen moslimimmigranten weigeren, want die
zijn net als de Joden, en die waren zielig toen ze er niet in mochten, dus
de moslimimmigranten moeten wel toegelaten worden". In haar huidige
woorden:
| |
Of het bijvoorbeeld een goed idee is om migranten die hun
inburgeringsexamen niet hebben gehaald het land uit te zetten, zoals het
beoogde nieuwe kabinet voorstelt. |
Dus, nee, je mag geen enkele eis stellen aan immigranten ... die zijn een
groep die zielig is, en ze moeten allemaal worden toegelaten.
Overigens: de omschrijving "68'ers" zoals hier gebruikt door Fennema is
duidelijk genoeg - hij wordt regelmatig genoeg gebruikt door anderen. Maar
hij is misschien niet geheel accuraat. Waar het in feite om gaat is de
groep als op deze website omschreven als de "politiek-correcte club", of
"PC-club"
. Daarin is er telkens ook weer een nieuwe instroom van mensen jonger dan de
68-generatie. Mensen zoals Malou van Hintum, Anil Ramdas, Peter Giesen,
Pieter Hilhorst enzovoort - de bij PC-club of het
onderwerp"politieke correctheid" verschijnende lijst
. Het criterium voor het lidmaatschap is de verzameling eigenschappen
omschreven in Linkse denkfouten
.
Een van de vele kenmerken die ideologen met religieuzen gemeen hebben,
is dat ze zich totaal niet uit het veld laten slaan door confrontaties met
de werkelijkheid. Krijgen ze een mond vol maansteen volgepropt, weten ze
toch nog argumenten te vinden dat die maan toch echt van groene kaas is. Dus
onverstoord door onweerlegbare opmerkingen van Fennema, gaat Bleich door met
de campagne (de Volkskrant, 04-12-2010, boekrecensie Anet Bleich):
Waarna Bleich uitvoerig gaat uitleggen dat er langere en kortere Japanners
zijn. Net als dat er langere en kortere Nederlanders zijn. En dat je dus
nooit mag beweren dat Japanners korter zijn dan Nederlanders
.
| |
De islam heeft dubieuze kanten die in drie van de meer dan dertig
essays in deze bundel verdienstelijk worden toegelicht. Zo valt niet aan
de conclusie te ontkomen dat zowel de Koran als de dominante
interpretaties van het moslimgeloof behoorlijk vrouwonvriendelijk zijn. |
Grappig, dat bijvoeglijke naamwoord 'behoorlijk'. Dat staat dus voor "de
islam is zo wanhopig vrouwonvriendelijk, dat zelfs ik het niet kan
ontkennen" - hoe vrouwonvriendelijk? Zie hier
en hier
.
Maar dat was het dus wel zo'n beetje qua onderbouwing:
| |
De kwaliteit van de overige 'kritische essays' is om te huilen. |
Waarop dit oordeel is gebaseerd, blijft duister, maar vermoedelijk zijn die
Japanners en Nederlanders voortdurend niet erg ver weg ... Zoals blijkt uit
het enkele uitgeschreven voorbeeld:
| |
Kluveld ... 'Niet alles is gelijk, niet alles is hetzelfde, niet
alles is evenveel waard. Veel Europeanen weten dat. En als ze het niet
weten, dan voelen ze het wel.' |
Oh ja, dat waren we vergeten: op het voormalige Volkskrant-weblog was
ook zeer actief een vrouw van joodse afkomst, die haar multiculturalisme
botvierde op gekleurde scholen - ze was ook erg voorstander van het "nieuwe
leren"- haar weblog heette ook iets dergelijks - laten we er maar "Nieuw
Leren" van maken. Haar schrijf- en redeneerstijl leek als twee druppels
water op die van Anet Bleich. Een ander weblogger die er op een gegeven
moment ook genoeg van had, beschreef haar schrijverij als "Nieuw Sneren".
Hier is de versie van Bleich, als reactie op Kluveld:
| |
Ha! Het gezonde volksgevoel zal 'ons' te hulp te komen in de strijd
tegen de naar wereldheerschappij strevende islam. |
"Nieuw Sneren!"
Met erachter nog eentje:
| |
Dat gezonde gevoel, Kluveld schrijft het letterlijk, is sterker dan
'verdragen en gerechtelijke uitspraken'. Even later klaagt ze ... |
"Opnieuw Sneren".
Het is opmerkelijk hoe sterk culturele eigenschappen kunnen overeenkomen
over afstanden van tientallen kilometers heen (de weblogster stamde destijds
uit Rotterdam, Bleich ergens in de buurt van de grachtengordel), en dus ook
honderden en duizenden. Net zoals je een blik werpende op een zwijgende
televisie onmiddellijk kunt zien dat de beelden uit Nederland komen, of aan
een willekeurige in het Engels geïnterviewde persoon kunt horen dat het een
Nederlander is. In het vliegtuig is het helemaal simpel, want dan hoor je
bij het gaan zitten "Hè, hè ...". Op dezelfde manier draagt het schrijven
van Anet Bleich het stempel van haar nomadistische cultuur die je ook bij
haar groepsgenoten ziet. Lees een stukje van Arnon Grunberg
, en verbaas je over de overeenkomsten en verschillen. Doe daarna hetzelfde
met toespraken van of interviews met Lodewijk Asscher en Diederik Samsom
(deze passages zijn geschreven in 2013). Met als één van de
gemeenschappelijke kenmerken de totale minachting voor werkelijkheid en
waarheid, gecompenseerd door de volle inzet van retoriek.
Wie problemen heeft met deze kwalificaties van de schrijverij van Anet
Bleich, hier is de analyse van een ander persoon, die op grond van dezelfde
gegevens, gebruikende slechts redenaties en de werkelijkheid, komt tot
dezelfde conclusies aangaande (het schrijven van) Anet Bleich (de
Volkskrant, 07-12-2010, door Amanda Kluveld):
Wie er een probleem in ziet dat Amanda Kluveld direct betrokkenen is in de
discussie, en dat stelt haar analyse dus niet objectief is, krijgt een
simpele opdracht: kijk naar de woorden, en wijs het aan.
Dit is het verschil waar Kluveld op duidt: liever zegt zij de dingen
rechtuit en eventueel hard, dan omfloerst en ingekleed in retoriek, zodat er
ook misverstanden kunnen ontstaan. Je mag veilig aannemen dat degenen die
meer dan een enkele keer dit soort retoriek gebruiken, zoals inderdaad dat
"mevrouwtje" al is het over zichzelf, een meer dan dubbel agenda hebben.
| |
Bleich gaf zelf ooit toe lak te hebben aan het zorgvuldig
omschrijven van wat haar onwelgevallig is in het islamdebat: 'Welke naam
we het beestje precies geven: extreemrechts of islamofoob,
discriminerend, of nog weer iets anders, kan mij niet veel schelen.' Dat
verklaart waarom haar recensie zich kenmerkt door onzorgvuldigheid en
onwetendheid. |
Precies dezelfde houding die Arnon Grunberg ook durft uit te spreken:
consistentie is onbelangrijk en contradictie geen enkele probleem. Een
houding die de andere genoemden ook uitdragen.
Kluveld draagt concrete voorbeelden aan:
| |
Zo beweert zij dat ik onze grondrechten en wetten bij het 'oud vuil'
wil zetten. Dat schrijf ik nergens en het is ook niet de strekking van
mijn betoog. Wel snijd ik een complex en onaangenaam probleem aan: onze
grondrechten en vrijheden worden soms tegen ons gebruikt. Dit kan er toe
leiden dat er zomaar een moskee nabij Ground Zero wordt gebouwd. Maar
zo'n serieuze uiteenzetting is niet aan Bleich besteed. |
Nee, dat hoort bij de vrijheden die de retoricus zich wenst te verschaffen
door de werkelijkheid af te schaffen: het zwart-maken.
| |
Bleich probeert wel de schijn van gedegen recensent op te houden. Zo
prijst ze de bijdrage van Afshin Ellian, die de fundamentalistische
politieke islam onderscheidt van de religie als zodanig. |
Ook een hier al in de systematiek opgenomen retorisch truc: de "Ja, maar
..."
.
| |
Vervolgens verwijt ze mij dat ik Daniel Pipes citeer want Pipes is,
zo scheldt ze onbekommerd, een 'islambasher'. |
Dit stukje signaleert nog een truc: de "associatie"
- in de archetypische vorm: "Adolf Hitler schijt - jij schijt - dus jij bent
net zo slecht als Adolf Hitler".
| |
Mijn uiteenzetting over de aanbevelingen van de Raad van Europa zit
Bleich het meeste dwars. Daarin wordt bepaald dat wij de islam als even
waardevol voor de cultuur en geschiedenis van Europa dienen te
beschouwen als christendom en jodendom. Wij moeten ons onderwijs zo
inrichten dat deze boodschap wordt verkondigd. Dit gaat, zoals ik
aantoon, terecht tegen het gevoelen van veel Europanen in. Bleich
verwijt mij dat ik er bezwaar tegen heb dat met resoluties van de Raad
van Europa christendom en islam aan elkaar gelijkgesteld worden, terwijl
ze dat eenvoudigweg niet zijn. Zij verwijt mij dat ik schrijf: 'Niet
alles is gelijk, niet alles is hetzelfde, niet alles is evenveel waard.' |
Hier raken we dus aan het gestelde in de inleiding van deze verzameling:
mensen als Anet Bleich willen de Europese cultuur dwingen te veranderen
omdat de immigranten hun culturen niet hoeven te veranderen. Een houding die
alleen zinnig kan zijn en uitgesproken kan worden door immigranten zelf. De
rest van de mensheid bezit niet die kennelijk zeer grote mate van gevoel
voor cultureel eigenbelang, dat ze wel beseffen dat degene die ergens nieuw
binnenkomt zich dient aan te passen aan de mores van zijn omgeving.
Ook Kluveld constateert deze contradictie:
| |
Bleich vindt het kennelijk wél normaal als van bovenaf wordt
opgelegd wat mensen moeten denken, voelen en waarderen. Of daar nu
geschiedvervalsing, manke vergelijkingen of feitelijke onjuistheden aan
te pas komen of niet. |
En constateert ook de schadelijke gevolgen voor de geest die contradicties,
indien langer volgehouden dan een enkele seconde, hebben:
| |
Die totalitaire verleiding heeft voor haar misschien dezelfde
sentimentele waarde als het psychiatrisch pathologiseren van
tegenstanders. Intussen schildert zij mij af als iemand die het
Gesundes Volksempfinden als enige rechtsbron aanvaardt. Ik ben dus
niet langer hysterisch, ik ben gewoon fout. |
En hier zien we weer zo'n alles doordringend cultureel kenmerk: het denken
in absoluutheden, zwart-wit-denken, begonnen met die van het bestaan van een
absoluut Schepperr van en heerser over het hele Heelal.
Die bij confrontatie met de werkelijkheid altijd leidt tot
contradicties:
| |
Bleich wil niet dat alle uitingen van de islam over een kam
geschoren worden, maar bij uitingen van mensen die kritisch zijn over de
islam is dat geen probleem. Het gaat haar niet om helder redeneren, maar
om de conclusie, die niet anders kan zijn dan dat het allemaal
demonisering en islamhaat is. |
Hetgeen Kluveld al eerder in haar stuk geconstateerd had, naar aanleiding
van het langskomen van de islam-criticus Daniel Pipes:
| |
Dat Pipes eenzelfde onderscheid hanteert als Ellian negeert ze. Haar
enige doel is het via mijn persoon diskwalificeren van 800 pagina's
kritische essays over de islam. |
Wat dus is één van de meest basale, elementaire en significante trucs van de
retorica van dit soort: het Ad hominem. Het op de persoon spelen. Dat wil
zeggen: emotionele oordelen omtrent de persoon. Termen als 'hysterisch':
| |
Hysterisch onbegrip duikt met grote regelmaat op als het over de
islam in Nederland gaat. Neem het artikel van Amanda Kluveld ‘Praat
moord op Van Gogh niet goed’ |
Conclusie van Kluveld:
| |
Zelden heb ik een recensie gelezen waarin zo weinig moeite wordt
gedaan inzicht te geven in de strekking van een boek en zoveel
creativiteit aan de dag wordt gelegd om tot een negatief oordeel te
komen. |
Hier staat al een deel van het complex van aan elkaar hangende factoren. Als
eerste en belkangrijkste is daar het al genoemde aanhangen van absoluutheden
- de denkmodus die geleid heeft tot de gedachte van het bestaan van een
absoluut Schepper van en heerser over het hele Heelal. Jahweh.
Het bestaan van zo'n entiteit is de facto een leugen, zodra dit ook maar
op enigerlei wijze geconcretiseerd wordt. In dit geval in een
Scheppingsverhaal. Met die 8000 jaar en die acht dagen. Waarna er letterlijk
een Bijbel (en Thora enzovoort) volgt met soortgelijke leugens.
Wie dus het bestaan van zo'n absoluut Heerser aanhangt, is dus gedwongen
om te liegen. En wel meer, naarmate er meer over de werkelijkheid bekend
raakt.
Nu is liegen geen simpel en enkelvoudig en geïsoleerd verschijnsel. Voor
de opkomst van de ideologie van De Schepper, was het hele wezen van het dier
en de hele geest van de mens erop gericht zich aan te passen aan de
werkelijkheid: je gaat geen honderden kilometers naar een bron lopen als
deze door droogte uitgeput is. Dan ga je op zoek naar een andere bron. De
voortgang van de natuur bestaat voor een groot deel uit de voortgang in dit
proces
.
Liegen heeft tot gevolg het gaan naar de opgedroogde bron. "De bron is
niet opgedroogd, want De Schepper heeft verordonneerd dat de bron altijd zal
voorzien zijn van water. Lees maar in Het Boek. Dat water zal er zijn, als
je maar hard genoeg bidt tot De Schepper".
Dus verzet op een basaal niveau de geest zich tegen liegen. Een of meer
onderdelen kunnen wel besluiten te liegen, maar de geest als geheel weet dat
het niet deugt. Je komt bij droge bronnen terecht.
Om dat verzet te smoren, zijn er tegenmaatregelen nodig. Bij korter
liegen treden die per situatie op. Bij langduriger liegen worden die
tegenmaatregelen systematischer en permanenter.
De zichtbare en hoorbare maatregel tegen de geestespijn van het liegen
is retorica: de leugen wordt ingekleed en uitgesponnen. Zo ingekleed en zo
lang uitgesponnen dat de twee confronterende delen ervan, de contradictie,
zo ver uit elkaar staan dat het lijkt alsof de leugen er niet meer is.
Wat bovenstaande analyses van de schrijverij van Anet Bleich doen, en
wat de analyse van Amanda Kluveld heeft gedaan, is de retorica verwijderen,
zodanig dat leugen en contradictie weer zichtbaar worden.
Overigens: na deze aanval van Amanda Kluveld, is het stiller geworden
wat betreft de output van Anet Bleich. Zou er dan toch een breukje in het
ideologische schild zijn gekomen...?
Naar Cultuur, multiculturalisme, cultuurverraad
,
Cultuur, multiculturalisme
,
of site home
 .
|