Bronnen bij Meritocratie: tegenHet debat over meritocratie is iets dat om de zo veel tijd weer oplaait. Oo deze website is er aandacht een besteed eind jaren 200, voorla in de conext van de eveneens voortdurend oplaaiende strijd rond de Cito-toets => => . Nu, schrijvende juni 2024, is er weer met neige regelmaat aandacht voor, ook weer voorla aangaande slectie in het schoolsysteem, maar dan voorla gaande over de slechtere prestatie aldaar van allochtonen.Dat zou het gevolg zijn van "kansenongelijkheid". En omdat dat steeds moeilijker aantoonbaar blijkt, gaan er ook stemmen op om de hele schoolselectie maar af te schaffen want wat verschil op basis van merites lijkt, is eigenlijk gewoon klassenongelijkheid. Bedoield wordt "rassenongelijkheid", want het heeft ook wel met klasse- oftewel inkomen te maken en dat treft allochtonen extra en is dus allemaal oneerlijk. Net als bij studieselectie: dan acht men loten toch maar eerlijker. Of voor school: iedereen naar dezelfde school en dezelfde opleiding. De middenschool. "Nederland selecteert veel te vroeg!". Enzovoort. Deze pleidooien worden nogal omfloerst gevoerd, omdat men snapt dat het niet in de haak is. En hier is een voorbeeld daarvan, de aanleiding om weer eens aandacht aan het onderwerp te besteden (de Volkskrant, 01-06-2024, door Jurre van den Berg):
Zekers. Speelt bij succes en geen succes een rol. Maar daarbij horen twee dingen: ten eerste: willekeur speelt bij alle sociologische processen een rol. En ten tweede: of die rol groot of klein is, hangt af van het specifieke veld.
Klopt. Vandaag regent het en morgen schijnt de zon.
Onjuist. Dat idee is helemaal niet zo hardnekkig, wnat er wordt luidkeels over getwijfeld, in poolitikep0corecte kringnen. En politike-correcte kringen domineren de media en dit soort discusiies. Et komt wtan tegenvuur vanuit diverse vorme van rechts van diverse soort, en vanuit delen van de maatschappij die zich nietrs aan dit soort gepraat gelegen laten liggen, zoals het bedrijfsleven. Een extreem voorbeeld; de luchtvaart heeft zich nog niets aangerokken van de dwingende oproepen tot diversitiet en inclusivitiet en andere vormen van de ondemrining van meriticratie bij bijvoorbeeld de opl,eidng vanm pitotne: wie geen talent heeft, valt af. Keihard. En dat werkt. In Amerika is luchtvaart voor geone burgers hele gewoon, en de opleidingen daarvoor een stuk minder streng, en het aantal ongelukken is zes keer zo hoog als in de beroepsluchtvaart, bijna allemaal ten gevolge van incompetentie. Vervolgens krijgne we dit:
Het N=1-geval. Wetenschappelijke waarde: nul. aanlsuitende alinea:
Ja, daar wringt de schoen, hè ...
Daat presteseren de allochtone al stukken minder. Nog een voorbeeld van bias:
Weer een N+1 geval: ten eerste was men zich vroeger net zo beuwst van die effecten als nu, wnat deze redactie "is van vrieger', en ten tweede worden wta geoon heet ":diplomafeestejs' op alle lagen geveird. En dan gaan we met een aanloop:
En 'bepaalde groepen' is één van de huidge pseuniiem voor a;llochtonen. het kan zijn dat onze hoogleraar het op dit punt het niet zoi beled heeft, maar dat is in iedere geval hoe het gebruikt wordt. n Door de politike-correcte domonantie. Hier passeren diverse denkfouten de revue. Te beginnen met het Williams-verhaal: Oké, vader Williams heeft dat misschien gedacht over zijn tennis-dochters en de mogelijkheden om een succes van ze te maken, maar hoe vele vaders Williams zijn er wel niet geweest over de hele wereld? Duizenden, tienduizenden, nog meer ...? Oftewel: dit verhaal zegt absoluut niets. Als dit waar was, was iedereen rijk, want iedereen zou dan kinderen kweken die succesvolle beleggers waren - en had dat eerder allang gedaan zodat alle nu groot geworden kinderen rijk zijn. In werkelijkheid is natuurlijk zowel de tenniswereld als de beurs een voor een belangrijk deel een zero-sum game met een piramide structuur, waarin er altijd op zijn minst een helft verliezers is, en een heel kleine groep zeer-succesvollen. Volgende punt: het aantal uren oefening. Men heeft ontdekt dat toptalen meer geoefend hebben dan mindere goden. Dus, concludeert men, komen toptalenten verder door die oefening. Een denkfout. Het simpelste voorbeeld is hardlopen. Een middelmatig talent kan harder lopen dan de meeste mensen, zeg 80 procent, door hard oefenen. Maar als hij nog harder gaat oefenen om net zo hard te kunnen lopen als een toptalent, zal hij merken dat dat niet werkt. Als dat zo zou zijn, zou iedereen de marathon lopen binnen een uur. En nog weer sneller, want dan zou iedereen nog weer harder gaan trainen. En de komende jaren komt voorlopig geen loper binnen dan na twee uur. En om in de buurt te komen van die twee uur, moet je hard trainen, én een toptalent zijn. Als je een middelmatig talent bent, en even hard traint, wordt je niet beter dan drie uur. En als je ontzettend lang en hard traint, wordt dat twee uur en drie kwartier. En dit geldt voor alle vormen van prestatie: het talent bepaalt het plafond, de oefening of je dit plafond als dan niet haalt. En alle gezeur over tienduizend uur oefenen is niets meer dan dat: gezeur. Vader Williams zat te kijken naar sport, omdat sport hem interesseerde. En sport interesseerde hem, omdat hij er iets van in zijn genen had, al een sportman was. Iets dat hij doorgegeven heeft aan zijn dochters. En daarna gaf hij ze de maximale kansen om dit talent te ontwikkelen. Maar in een niet-sportieve familie, waren de dochters niet verder gekomen dan hun twaalfde jaar, waarna ze bij gebrek aan talent er spuugzat van hadden gekregen, en achter de jongens aan gaan lopen. Een voorbeeld weg van de intellectuele retoriek, en uit de gewone praktijk (Dagblad De Pers, 19-01-2009, door Ianthe Sahadat):
Het is bijna sneu hoe snel en hard dit artikel een kruis zet door de inspanningen van Malcolm Gladwell. Net als in zijn eerdere boek Blink heeft hij ook hier een punt 
- maar ook hier is de geldigheid van dit punt beperkt tot bepaalde
omstandigheden en onderhevig aan bepaalde voorwaarden, en blijken die
omstandigheden en voorwaarden een groot deel van het totaal der
omstandigheden te bestrijken.
En direct daarna, door een speling van het lot (de Volkskrant, 24-01-2009, door Steffie Kouters):
Beppa Costa is in ieder geval heel irritant voor Malcolm Gladwell ... heel boek geschreven, en dan komt zo'n muzikantje die het in één streek onderuit haalt. En nog een reactie (de Volkskrant, 22-01-2009, ingezonden brief van Coos Grevelink (Zuidbroek)):
Er blijft heel weinig van dit boek van Gladwell over ... Wat jaren later wordt er nog wat van van het boek van Galdwell begraven (de Volkskrant, 25-05-2013, column door Ionica Smeets):
Of: "En bewezen toptalenten hadden 10.000 uur getraind, en u draaide het op de meest simplistische manier om".
Daar gaat zijn gulden regel! En nog wat nagels:
Oef! Naar Meritocratie  ,
of site home
 .
|
Altijd
al willen weten hoe lang en met welke hobbels de weg bezaaid is die leidt
naar het worden van straaljagerpiloot? In Top Gun Holland van de KRO
wordt het in tien weken inzichtelijk gemaakt. Voor het eerst opent Defensie
de deuren voor camera’s en wordt gevolgd hoe het opleidingstraject verloopt.
We volgen de kwijlende pubers die naar de open dag van de luchtmacht komen,
dromend van het besturen van een F-16, tot aan aspirant-vliegers tijdens hun
basistraining.