Bronnen bij Sociologische begrippen: politieke correctheid, netwerkEen essentieel deel van het proces van de politieke-correctheid is het beleid aangaande wie ertoe toegelaten worden tot die plaatsen waar je de politieke-correctheid, in de zin van de mening die verspreid wordt, kan beïnvloeden. Voornamelijk de media, dus.Degenen die in vaste dienst zijn van de media zijn vrijwel universeel lid van de politieke-correctheid. Dat komt omdat vrijwel de gehele maatschappelijke topderde lid is van de politieke-correctheid. De topderde is vrijwel universeel internationalistisch, kosmopolitisch, nomadistisch of iets dergelijks, en dat houdt vrijwel automatisch politieke-correctheid in: pro-immigratie, pro-allochtonen, pro-Europa enzovoort. En die topderde benoemt wie de personen op de vaste posities binnen de media worden en dus zijn. Naast die vaste bezetting, loopt er ook een groot aantal figuren in en uit. De selectie daarvan wordt gedaan door degenen die in meer vaste dienst zijn: presentatoren en mensen op redacties. Dit betreft met name de volgende programma's: Pauw & Witteman, De Wereld Draait Door, Niieuwsuur en Buitenhof. Dit zijn de politiek en maatschappelijk smaakmakende programma's van Nederland. De programma's die de sfeer bepalen. Er omheen liggen er nog een aantal aanverwanten, zoals zoals diverse documentaire-programma's en -series bij omroepen als de VPRO en aanverwante. Die hebben een vrijwel identieke uitstraling als de gnoemde. Het internationalisme is daar volstrekt troef - alles dat een kleurtje heeft, heeft daar al de status van heilige en je hoeft maar de kunnen spellen, en je wordt tot de alleenheerser van het heelal uitgeroepen. Dan is er nog de ietwat meer neutrale actualiteitenrubriek EenVandaag, en het enige programma, op dit moment waarvan zonder mee gesteld kan worden dat het niet politiek-correct is: PowNews. Een fraai voorbeeeld van de werking van dat proces van de toegang tot de politieke-correctheid is dat van advocaat Bram Moszkowicz. Een zeer bekend man met vele televisie-optredens, en geheel en al "ons soort mensen". En ineens keerde de deken van Advocaten zich tegen hem, en werd hij voor de Raad van Discipline gedaagd. En ook de Volkskrant ging in de aanval (de Volkskrant, 06-10-2012, van verslaggevers Elsbeth Stoker en Wil Thijssen):
Neem tien mensen, en er zal altijd een randdebiel tussen zitten die denkt dat de advocaat van het advocatenkantoor wiens naam op het koperen naamplaatje staat ook hoogst persoonlijk alle zaken zal doen, al telefoontjes zal opnemen, en hoogstpersoonlijk in der rechtszaal zal verschijnen om hun zaak tegen de buurman en zijn blaffende hond met een gloeiend pleidooi te bepleiten. Als ze zo'n geval moeten aanvoeren om je reeks van klachten tegen een advocaat aan te vangen, dan kan je je wel voorstellen hoe zwak het gesteld is met de rest ervan. Maar om redenen die zo meteen duidelijk zullen worden, was de uitslag deze (de Volkskrant, 31-10-2012, van verslaggevers Elsbeth Stoker en Wil Thijssen):
Een formele kwestie, omdat Moszkowicz aanvoert dat zulk inzien door de Orde, niet gehouden zijnde aan de zwijgplicht geldig voor de client-advocaat relatie, zou schenden. Een te verdedigen punt. Dus geen reden voor straffe van welke soort dan ook. Eerst moet er een uitspraak over de pricipekwesite komen.
Op geen enkele manier een reden voor veroordeling, want welke klacht dan ook is niet per definitie juist. Dit dient eerst bewezen te worden. Advocaten doen niet uitsluitend zaken met eerlijke en integere mensen. Er zitten ook bedriegers en zelfs criminelen bij ...
Hebben we het al over gehad: ridicuul.
Och, och, erg vervelend. Maar weinig tot niets dat in de buurt komt van een reden voor een schorsing. Laat staan een beroepsverbod. En dat waren alle argumenten. het is gewoon zielig - pathetic, zoals de Amerikanen zeggen. Wat je ook kan vertalen als ziekelijk. En wie de gezichten van de die lieden van de Orde op televisie zag, had al gegeten en gedronken. Dit gaat over niets anders dan emoties. Afkeer en dergelijke. Oké, reden voor algemene ophef. Hier is de berichtgeving in de Volkskrant:
Er ontbreekt in deze reeks één dag - 02-11-2012. Die dag beging de Volkskrant een vergissing. Toen was de bevolking van het Kunst-katern aan de beurt on zijn licht over de zaak te laten schijnen. Het werd gedaan in het kader van de langer lopende rubriek Archetype, hebbende het motto "Tussen kunst en actualiteit". Een rubriek die regelmatig heel aardig zijn doel treft. En ook nu:
De analogie is die met de film "The Devils Advocate". En de foto maakt onmiddellijk wie de duivel is: Geert Wilders. Want dat is natuurlijk de werkelijke reden voor de veroordeling van Bram Moszkowicz. De reden dat die reden niet genoemd kan worden. De reden voor de veroordeling van Bram Moszkowicz is zijn verdediging van Geert Wilders, en met name dat hij die verdediging zeer succesvol heeft gevoerd. Zo succesvol, dat meerdere juridisch betrokkenen, in hun pogingen om tot een veroordeling te komen in het proces tegen Geert Wilders, ook wel aangeduid als een politiek proces en in ieder geval zijnde een politiek-correct proces, grote schade hebben opgelopen. Waaronder tussen vijf en tien rechters en voormalige rechters, inclusief rechtbankpresidenten en dergelijke, plus nog wat aanhangende juristen die zichzelf als autoriteit zagen en een veroordeling de enig juiste gang van zaken achtten. Allemaal te kakken gezet door zichzelf, maar volgens hun eigen visie door Bram Moszkowicz. Dat is de reden dat Bram Moszkowicz veroordeeld werd: de politieke-correcte juristerij (dat wil zeggen bijna de hele juristerij), de politiek-correcte opinievormers, en de poltiek-correcte media moesten hem niet meer. Omdat hij Geert Wilders, de grote boeman van de politieke-correctheid, de Faust van de politieke-correctheid, had verdedigd. Richt schade aan aan de politieke-correchteid, en ze weten je te vinden. Want het zijn bloedhonden. Naar Sociologische krachten  , of site home
 .
|
