Bronnen bij Abstractieladder 3: extensioneel en intensioneel
Kinderen hebben van nature een extensionele instelling: bij uitleg je moet niet
praten maar aanwijzen
- en hoe jonger, hoe extensioneler. Waar bij volwassenen de intensionele
instelling, het praten bij uitleg, zo habitueel is dat het al snel een afwijking
wordt, ligt het bij kinderen bijna omgekeerd: intentionele definities brengen ze
alleen maar in verwarring. Dit laatste is al lang geleden neurologisch en
beeldmatig uitgelegd door Frederic Vester in
Hoe wij Denken, Leren en Vergeten (1976):
Duidelijker kan het niet: intensionele taal heeft een ingebouwde valkuil van
onbegrijpelijkheid, en die valkuil is groot en diep.
Wat ook blijkt als iemand die er niet eens zo heel erg veel last van heeft,
want al jaren schrijvende columns waarin gepoogd wordt wiskunde inzichtelijk te
maken, toevalligerwijs de andere aanpak onder ogen komt (de Volkskrant, 23-10-2013, column door Ionica Smeets):
Waarvan dus op zijn minst een flink deel
bestond uit het afgeleerd zijn om dingen op de simpele en vaak de juiste manier
uit te leggen: door aan te wijzen.
De foto:
Wat er uitgebeeld is, is "gevangen zitten" - in dit geval: in verkeerde
concepten gevangen zitten. Ook dit kan niet duidelijker worden uitgelegd.
En tevens kan nauwelijks duidelijker geïllustreerd worden hoe
neurotisch tot vaak regelrecht gestoord de intensionele automatismen van de
intellectuele elite zijn
. Producerende in de woorden van psycholoog en algemeen semanticus Wendell
Johnson: "Words cut loose from their moorings".
Naar Abstractieladder 3
, of site home
.
|