Bronnen bij Informatie-filter: belangen

Net zoals bijna alle, is de volgende regel uit het informatie-filter ...:
  Als iemand iets beweert over een zaak waar hij een belang bij heeft, is de kans dat het waar is circa 20 procent, en dat het onwaar is gemiddeld circa 80 procent, waarbij het percentage in een specifiek geval varieert met de mate van belang.

... uiterst voor de hand liggend. Desalniettemin een paar voorbeelden (de Volkskrant, 03-05-2010, door Bob Goulooze, directeur communicatie van Currence):
  Ook contant geld vliegt zo uit de zak

In schulden geraakte consumenten worden op televisie van discutabele adviezen voorzien. Een zo’n advies is: ‘contanten in de portemonnee’. Daarbij hoort het ostentatief doorknippen of inleveren van de creditcard of – erger – de pinpas. ‘Zo creëer je overzicht en weet je wat je te besteden hebt’, luidt het adagium. Dit is onjuist. Wat je te besteden hebt, blijkt niet uit wat er nog in de portemonnee zit. Daaruit valt alleen af te leiden dat je nog iets kunt uitgeven, niet waaraan.
    Hierin schuilt ook de kern van de schuldsaneringsvraag. Telkens blijkt dat de schuldenaar geen idee heeft waaraan zijn – vaak niet eens onaanzienlijke – budget is opgegaan. Gebrek aan inzicht veroorzaakt verkeerd bestedingsgedrag. Het gaat om wát men betaalt, niet hóé. Dergelijke ‘contant-adviezen’ zijn gebaseerd op de negatieve psychologische notie, van de pijn die men voelt bij het contant betalen en het zien slinken van de waarde in de beurs. Feitelijk straft men zichzelf bij elke uitgave. Deze negatieve bekrachtiging kan weliswaar kortstondig effect hebben, maar niet op de lange duur. Beter is het alle inkomsten en uitgaven te inventariseren, een bedrag voor boodschappen te reserveren en met een boodschappenlijstje deze zaken zo goedkoop mogelijk aan te schaffen. Dat geeft een positief gevoel. Belonen is een effectiever gedragsveranderingmechanisme dan straffen. En betaal die boodschappen gewoon met de pinpas.   ...
     De psychologische pijn van het uitgeven van contant geld is een contraproductief beheersmiddel dat niet leidt tot een realistisch uitgavenpatroon. Het is gebaseerd op psychologisch onjuiste veronderstellingen en betutteling van de betrokkenen.

Het slaat qua gezond verstand allemaal nergens op: als dat soort mensen beter kon inventariseren en reserveren, zaten ze niet in dit soort problemen. De werkelijkheid is dat ze dat niet kunnen, en daarom de overzichtelijke methode moeten volgen: die van de gasmunt in de gasmeter.
    Toepassing van de informatieregels maakt het interpreteren van dit artikel simpel: de auteur is directeur communicatie van Currence, en Currence verzorgt de overschrijvingen tussen de banken - en is de instelling die het betalen met de pinpas verzorgt ...

Een grappig geval (de Volkskrant, 13-12-2010, van correspondent Gert-Jan van Teeffelen):
  WikiLeaks: pijnlijke onthulling voor Britten

'Nuttigste KGB-agent'

'De sterkste en nuttigste KGB-agent van de laatste dertig jaar'. Zo wordt Ekatarina Zatuliveter, de onlangs opgepakte medewerkster van een Brits Lagerhuislid, omschreven door een naar het Westen overgelopen Russische dubbelagent.
    'Ze heeft meer schade aangericht dan alle andere KGB-agenten bij elkaar', aldus Oleg Gordievsky. Hij spioneerde in de jaren zeventig en tachtig voor de Londense tak van de Russische geheime dienst. Hij begon echter ook te werken als dubbelagent voor het Britse MI6, en liep uiteindelijk over.  ...

Gordievski is een overloper, en heeft uit hoofde van zijn nieuwe positie er alle belang bij om zijn oude land zo slecht mogelijk af te schilderen. Hoe meer hij dat doet, hoe geliefder hij in zijn nieuwe land is, en des te makkelijker en aan des te hogere inkomsten kan hij komen.
    De voorspelling van de informatieregel luidt: alle uitspraken van Gordievski zijn hoogst onbetrouwbaar. En ze laten zich in dit geval makkelijk controleren. Feit 1:
  In een interview voor de Russische radio heeft hij zijn licht laten schijnen over de affaire rond Zatuliveter. Vorig weekend werd bekend dat de 25-jarige vrouw, die een Russische achtergrond heeft, ervan wordt verdacht te hebben gespioneerd terwijl zij als onderzoekster voor Mike Hancock werkte.

De spionne is 25 jaar.
    Feit 2 (van Wikipedia.org, opgeslagen 13-12-2010):
  Defection
...
Although he almost certainly remained under KGB surveillance, ...

On 19 July 1985, Gordievsky went for his usual jog, but he instead managed to evade his KGB tails and boarded a train to the Finnish border, where he was met by British embassy cars and smuggled across the border into Finland, then flown to England via Norway.  ...

Gordievski vluchtte 25 jaar geleden uit Rusland. Oftewel: Gordievski weet niets meer over de Russische spionage van de laatste 25 jaar dan correspondent Gert-Jan van Teeffelen. Oftewel: de uitspraken van Gordievski over de 25-jarige spionne zijn niets meer dan verzinselen, en correspondent Gert-Jan van Teeffelen is iemand die kennelijk dusdanig verblind is, vermoedelijk door koude-oorlog denken, dat hij zijn verstand heeft thuis gelaten.
    In één bericht dus twee gevallen van de relevante informatieregel: zowel Gordievski als Van Teeffelen hebben belangen bij de boodschap van het bericht, en het bericht is feitelijk hoogst onbetrouwbaar gebleken.

Een voorbeeld uit een hoek van de maatschappij waar belangen iedere seconde spelen (de Volkskrant, 22-12-2012, door Paul Onkenhout):
  2012 was de schuld van de media

Project X, de val van Bram Moszkowicz, Badr Hari, en ga zo maar door. Twitter, Facebook, krant, radio en televisie speelden er een rol in.

...    Maar niets was dit jaar méér de schuld van de media dan de rellen in Haren. Het Groningse villadorp werd voor een deel verwoest omdat de media hadden opgeroepen om Project X te bezoeken, was de aanklacht.
    In het debat over de schuldvraag kwamen journalisten lijnrecht tegenover elkaar te staan. Terwijl de ombudsman van NRC Handelsblad de media voor een deel schuldig verklaarde, beweerde de commentator van Trouw het tegendeel.    ...

De vraag wordt aan journalisten gesteld of ze schuldig aan iets zijn en, zeg, vijf zeggen "Ja" en vijf "Nee". Dan is de kans dat "Ja" het juist antwoord is al bijna 100 procent (voor ieder ja-nee paar geldt de 80-20 regel, ten gunste van de "Ja" - wiskundig moet je uitgaan van het nee-geval, en 0,2 x 0,2 x 0,2 x 0,2 x 0,2 nemen).
   Overigens gelden voor de media allerlei verzwarende factoren, zoals hun hardnekkige ontkenning dat er ooit iets fout gaat (het Harense geval van kritiek van een paar groepsleden is een zeer uitzonderlijk geval), en het feit dat ze sterk geschoold zijn in mooi en daardoor verhullend taalgebruik en gehaaid zijn in het gebruik van retorische trucs.


Naar Informatie-filter, algemeen , of site home .

12 dec.2010