Bronnen bij Retorische trucs: spookaanval of stroman
Natuurlijk komt het eerst vermelde voorbeeld uit het allochtonendebat.
Daarin komt nauwelijks een geldige redenatie voor, en de retorische truc is
er de norm (de Volkskrant, 27-06-2011, door Thomas von der Dunk en Bert Brussen):
Deze opmerking is van cultuurhistoricus en in
andere zaken wel redelijke betrouwbaar waarnemer Thomas von der Dunk. In het
kader van het allochtonendebat ontspoort hij meestal meteen. Vermoedelijk is een
immigrantenafkomst (zijn vader is van Duits-Joodse afkomst) te veel.
Oh ja, het voorbeeld: wat men noemt "cultuurrelativisme" is
een enkel-woordig synoniem voor "de gelijkheid der culturen"
 ,
oftewel: er is geen enkel basis om de ene cultuur boven de andere te stellen, op
wat voor gebied dan ook. Een absolutistisch idee.
Het alternatief is dat je wel verschillen ziet in het niveau
van culturen, hoewel dat natuurlijk per specifiek cultuurverschijnsel kan
verschillen: sommige culturen kunnen beter dansen of muziek maken, andere kunnen
beter schaken of samenwerken.
En een ander begrip is dat een samenleving wel meerdere
culturen kan bevatten, maar eentje toch de dienst uitmaakt: de Leitkultur.
Omdat dit bijvoorbeeld de oorspronkelijke cultuur is van een land. Wat dus geldt
voor iedere cultuur, want iedere cultuur heeft deel- en subculturen, en dus ook
een meerderheidscultuur.
Thomas von der Dunk is kennelijk tegen een Leitkultur,
dus maakt hij van, bijvoorbeeld, Leitkultur, een cultuurabsolutisme -
oftewel: er is maar één enkele cultuur.
Maar vermoedelijk is hij gewoon tegen de Nederlandse of
westerse cultuur, omdat die zogenaamd de cultuur van allochtone immigranten zou
onderdrukken.
Wat een illustratie is van een nog te formuleren regel:
achter de meeste retorische trucs zit een foute of smerige manier van denken.
Hier is een voorbeeld van een ander terrein waar het wat minder
gebruikelijk is: Europa (de Volkskrant, 04-10-2012, door Guy Geoffrey Chateau, afgestudeerd in
Europese Studies):
Waarna het overgrote deel van de rest van
het artikel gaat over het bestrijden van dit beeld. Waarvan Tempelman expliciet
heeft gemeld dat hij dit niet betoogt.
Hier eentje van de grossierder in retorische trucs
(de Volkskrant, 12-06-2015, column door Arnon Grunberg):
Herhaal: Een niet-Joodse opmerking (herhaal:
anti-Joodse opmerkingen zijn ten strengste verboden). De Joods-culturist kan
zich natuurlijk niet inhouden. Eerste stap, tevens de kop van de webversie:
Een klassieke stroman of stropop: de uitvergroting wat iemand zegt tot iets dat
die persoon niet heeft gezegd.
Deze verzameling is niet
bijgehouden, vermoedelijk vanwege de natuurlijkheid van het verschijnsel.
Eigenlijk mag je er bij ieder geval waar het over andermans mening gaat en
die niet letterlijk wordt geciteerd, er sprake is van een stroman: als die
neiging er namelijk niet is, citeer je letterlijk want dat is het
makkelijkst.
Dat
het nu wel opviel, komt omdat er een nieuwe variant is opgestaan, die het
zelfs expliciet maakt: het "So you're saying ..."
 .
Ook een teken dat het verschijnsel universeel verspreid is, dat wil zeggen: in
de media.
Omdat daar de politieke-correctheid al
decennia heerst. Het "So you're saying ..."
is een product van de nieuwste , nog giftere,
tak ervan: het wokisme.
Het voorbeeld komt dan ook uit die
hoek (de Volkskrant, 14-09-2022, ingezonden brief van Corien Neleman,
Breda):
Daar staat het dus doodgewoon:
En het vervolgt met:
... dat ...
Verzin nu eens een goede straf voor dit soort gedrag.
Iets met tomaten en een dorpsplein, of opsluiten onder een openbaar latrine,
lijkt wel geschikt.
En de media-proffesionals die het
faciltiteren en het zelf ook doen: iets met omgekeerde vlaggen en ernaast
omgekeerde professionals ... ?
Naar Retorica, trucs
, of site home
 ·.
|
