Bronnen bij Psychologische praktijktips: partnerkeuze

Voor we aan de nogal drastisch overkomende conclusies beginnen, eerst maar eens de bron om te laten zien dat we beslist niet overdrijven (de Volkskrant, 21-07-2007, door Evelien van Veen):
  'De nieuwe man: een brulaap op een rots'

Literatuurwetenschapper Stine Jensen (35) promoveerde op vrouwen en apen en werd een bekende Nederlander dankzij de Bokito-soap. En, o ja, ze schreef ook over haar Turkse geliefde. Inderdaad, tussen die twee onderwerpen is een verband.

De hype rond Bokito - fascinerend vond Stine Jensen het. ...  
    Opeens was ze de deskundige. Ze hielp zelf een handje mee door fluks een nieuwe uitgave van haar proefschrift van vijf jaar geleden op de markt te brengen. Waarom vrouwen van apen houden verscheen eind mei, amper twee weken na de uitbraak van de gorilla, met een in allerijl geschreven voorwoord over de affaire en een nieuwe ondertitel: De vergeefse mensenliefde voor Bokito en andere apen. ...

Waarom houden vrouwen van apen?
'Omdat ze teleurgesteld zijn in mannen. Dat is een verklaring die nogal eens opduikt. Neem De vrouw en de aap uit 1996 van de Deense schrijver Peter Høeg. Een vrouw is ongelukkig in haar huwelijk en daarom gaat ze er met een aap vandoor. Die aap is sensitief, maar ook daadkrachtig. Lief, maar toch macho. De ideale man.

... In Turkse Vlinders, het boek over haar relatie met een Turkse kapper, beschrijft ze hoe ze in Turkije haar vrouwelijkheid ontdekte. 'Daarvoor zat ik jarenlang in een joggingbroek aan mijn proefschrift te werken. In Nederland kreeg ik altijd een boek cadeau van vriendjes. Mijn Turkse vriend gaf me sieraden, kleding. Dat appelleert aan een heel ander deel van je persoonlijkheid.'
    In die tijd omarmde ze het lippenstiftfeminisme en waren de vrouwen uit Sex and the city haar rol modellen. Daar kwam ze op terug. ...

Je hebt jaren een relatie gehad met een lager opgeleide, Turkse man, die, zo blijkt uitje boek daarover, erg bezitterig was. Heeft dat het feministische vuur in je aangewakkerd?'
'Nee, ik geloof helemaal niet in zo'n plat oorzaak-en-gevolg-verhaal. Hij was jaloers ja, maar ook gul en lief en sensitief. En het verschil tussen ons is juist een tijd lang heerlijk geweest, die passie was toen wat ik zocht in de liefde. Die relatie heeft mijn blik verruimd en me laten inzien dat onze westerse waarden niet de enige juiste zijn. Wij zeggen: die vrouwen worden onderdrukt. Nou, ik heb daar zoveel zelfbewuste vrouwen ontmoet, die thee met elkaar drinken, samen lachen, elkaar helpen, er is zoveel gemeenschapszin. Dat ontbreekt hier wel eens.
    'En natuurlijk zijn dat allemaal clichés, ik was zelf een wandelend cliché. Ik was die blonde. intellectuele vrouw die op een kápper valt. Een vakantieliefde en nog een moslim ook. Als iemand het aan mij zou vertellen, zou ik ook mijn bedenkingen hebben. Maar ik was verliefd, ook op de soap waarin ik was terechtgekomen.'
...
Een proefschrift over vrouwen en apen. Een relatie met een Turkse man - ook een exoot, in zekere zin. Is er een verband?
'Reken maar. Ik denk dat we rustig een lijn kunnen trekken, haha. Ik heb voor Turkse vlinders veel blanke, westerse vrouwen geïnterviewd die zelfs hetzelfde vocabulaire gebruiken als de vrouwelijke onderzoeksters voor apen: de viriliteit, de masculiniteit, dat zijn haar zo mooi is, de lichamelijkheid. Begrijp me goed: het laatste wat ik wil zeggen is dat Turkse mannen net apen zijn. Maar het zijn allebei liefdes die soms drijven op het verlangen naar een 'primitieve', 'exotische' ander. Omdat je elkaars taal niet spreekt, ontstaat er een me Tarzan, you Jane-situatie die spannend en fascinerend is. .
    'Ik moet er ook wel om lachen, van apen moeiteloos door naar Turkse mannen. Op het moment dat je die boeken schrijft, ben je je er niet van bewust. Achteraf denk je: O ja, er is een bijna pijnlijk rechtstreeks verband. Het verschil is: op een aap kun je al je verlangens en angsten blijven projecteren. Die praat niet terug.'

Gillen, die rationalisaties van de aantrekkingskracht tot het testosteronparfum:
  Een vrouw is ongelukkig in haar huwelijk en daarom gaat ze er met een aap vandoor. Die aap is sensitief, maar ook daadkrachtig. Lief, maar toch macho.

Precies de tegenovergestelde reden natuurlijk waarom ze er met de aap van door gaat: omdat hij niet sensitief voor haar behoeftes, behalve de animaal seksuele.
  Hij was jaloers ja, maar ook gul en lief en sensitief. En het verschil tussen ons is juist een tijd lang heerlijk geweest, die passie was toen wat ik zocht in de liefde.

De idealisatie van, even later:
  het laatste wat ik wil zeggen is dat Turkse mannen net apen zijn. Maar het zijn allebei liefdes die soms drijven op het verlangen naar een 'primitieve', 'exotische' ander. Omdat je elkaars taal niet spreekt, ontstaat er een me Tarzan, you Jane-situatie die spannend en fascinerend is

Waarbij 'me Tarzan' natuurlijk de onbeschaafde aap is, en 'you Jane' de blanke beschaafde vrouw. En het is overduidelijk dat 'het laatste wat ik wil zeggen is dat Turkse mannen net apen zijn' er alleen staat voor de politieke-correctheid, de sociale wenselijkheid - er had nauwelijks minder verhuld kunnen staan wat de werkelijkheid is:
  Turkse mannen zijn voor mij net apen.

Brullen van de lach!!!
    Waarschijnlijk door de vakantietijd ten tijde van publicatie waren de reacties in de krant beperkt tot eentje (de Volkskrant, 28-07-2007, ingezonden brief van Hans Faddegon (Rotterdam)):
  Apin smacht naar brulaap op rots

Literatuurwetenschapper Stine Jensen wekt de indruk dat de man in verwarring is over zijn huidige rol (Intermezzo, 21 juli). Maar het lijkt mij dat de vrouw net zo in verwarring is: ze valt emotioneel op een type man dat zij rationeel en sociaal verwerpt en waarmee zij ook geen duurzame relatie kan opbouwen. Dat is goed te verklaren uit de verschillende fasen van een emancipatieproces en zegt dus meer over de vrouwen die het aangaat dan over de mannen. De titel had beter kunnen luiden: De nieuwe vrouw: een apin smachtend naar de brulaap op een rots.

Nog een voorbeeld van de lichtzinnige redenaties van literator en filosoof Jensen:
  Die relatie heeft mijn blik verruimd en me laten inzien dat onze westerse waarden niet de enige juiste zijn. Wij zeggen: die vrouwen worden onderdrukt. Nou, ik heb daar zoveel zelfbewuste vrouwen ontmoet, die thee met elkaar drinken, samen lachen, elkaar helpen, er is zoveel gemeenschapszin. Dat ontbreekt hier wel eens.

Dat gevoel van gemeenschapszin bestaat hier ook wel: in een volle trein die in een sneeuwstorm tot stilstand komt, of gekaapt wordt - het is het solidariteitsgevoel van de groep onschuldige slachtoffers, die gezamenlijk hun lijden ondergaan.

Nog verbazingwekkender was een interview een kleine twee jaar later (Leids universiteitsblad Mare, 26-02-2009, door Thomas Blondeau):
  Feministe Stine Jensen wil niet alleen maar bimbo’s zien

‘Mijn borsten werden uitvoerig besproken’

Ze kreeg porno in de bus en een enkeltje Saoedi-Arabië inclusief boerka toegewenst. Schrijver en literatuurwetenschapper Stine Jensen klaagde de nieuwe hoerigheid aan en kreeg het flink te verduren. Op Internationale Vrouwendag houdt ze een lezing over beeldvorming van mannen en vrouwen.

Een blondine kijkt de verslaggever wulps aan. Haar handen bedekken haar boezem. Of wil ze net haar hemdje opengooien?
    Op weg naar de Amsterdamse flat van de blonde literatuurwetenschapper en essayist Stine Jensen (1972), is de foto van het sexy meisje niet te vermijden. Aan muren, containers en brugpijlers hangt de reclameposter voor een radiostation.
    Jensens verzet tegen de jarretelfilosofie en de nieuwe hoerigheid waarbij vrouwen haast verplicht worden tot platvloerse hitsigheid, getuigt blijkbaar niet van wereldvreemdheid.
    Zelf heeft Jensen de reclamecampagne nog niet opgemerkt, blijkt even later aan haar woonkamertafel. ‘Nee, nog niet gezien.’

Ik wou eigenlijk vragen wat er tegen wat dat soort vrouwelijk schoon is.
‘Ik zou het moeten zien. Als de hele stad er vol van hangt en er is geen ander aanbod dan dit – ik zie dus elke dag overal een bimbo die wat probeert te verkopen – dan is dat een plat en eenzijdig beeld. Op zich hoeft er niks mis mee te zijn. Maar als dat het enige beeld is in de openbare ruimte… Die ruimte is van iedereen, het is niet vanzelfsprekend dat die gecommercialiseerd wordt op deze manier. Die beelden spreken vooral vrouwen aan op hoe begeerlijk te zijn en niet hoe te begeren.
    ‘Ik zeg niet dat dergelijke beelden verboden moeten worden. Het hangt ook van de context af. Op een bepaald moment in de geschiedenis zou een dergelijke foto misschien wel bevrijdend kunnen werken. Het gaat om een algemene cultuurkritiek. Als we alleen maar bimbo’s te zien krijgen, laten we ons wel heel erg in de luren leggen door de commercie.’   ...

Het is Stine Jensen kennelijk volledig ontgaan dat de aantrekkingskracht bij vrouwen voor Bokito's en baardmannen (zo meteen komen er meer) een vrijwel perfect spiegelbeeld is van de voorliefde van mannen voor bimbo's.

Hier dus nog drie would-be progressieve vrouwen die het zoeken bij baardmannen en agressievelingen (Volkskrant weblog, 27-07-2007, door Lydia Rood, schrijfster):
  Beentjes wijd en kop dicht

Soms krijgen wij hier thuis ruzie langs jullie-lijnen. ‘Ja maar jullie...!’ ‘Alsof jullie...!’ Mijn jullie zijn Marokkanen en zíjn jullie zijn Nederlanders. Na 11 september waren zulke ruzies schering en inslag. De laatste jaren wordt het minder. Maar gisteren kwam er weer een jullie-discussie opzetten. Het kwam door het nieuws over de gynaecologen die het verdommen om nog langer koste wat het kost een vrouwelijke arts te laten opdraven als een moslima daarom vraagt.
‘Dat zijn die mannen’, zegt M., op hetzelfde moment als de nieuwslezer. ‘Die vrouwen zelf kan het niks schelen, hoor.’ ‘Hoe is het in Marokko dan?’ vraag ik. ‘Zijn daar zoveel vrouwelijke gynaecologen?’ Ik weet het antwoord natuurlijk al: vast niet. Zelfs in het geëmancipeerde Nederland is de achterstand van vrouwelijke specialisten nog niet ingehaald. En die arrogantie in mijn stem, die steekt.
     ‘Genoeg!’ zegt M. gepikeerd. ‘Er zijn genoeg vrouwelijke specialisten. Alleen kan niet iedereen ze betalen.’ Want dat de gezondheidszorg in zijn vaderland de armste groepen in de kou laat staan, dat wil hij nog wel toegeven. Maar ik moet niet denken dat Marokkaanse meisjes dom zijn!
    Ik hou mijn eindje vast. We bakkeleien nog een tijdje door over percentages die we allebei niet kennen.
    ‘Jij mag mijn voeten komen likken, wat zeg ik, je mag mij helemáál likken als het percentage vrouwelijke gynaecologen in Marokko boven dat van Nederland ligt’, zeg ik boos. Want voeten likken geldt in ons verMarokkaanste huishouden als het toppunt van deemoedigheid. Dat belooft hij. We zullen het opzoeken.
    Als onze gemoederen zijn bedaard, vraag ik: ‘Hoeveel meisjes zaten er in jouw eindexamenklas?’ Dat was op het Lycée, dat voorbereidt op de universiteit.
  ‘Zes’, zegt hij.
  ‘Voilá’, zeg ik. In het Frans maak ik meer indruk. Maar ik zeg het zachtjes, want een vrouw moet niet té vaak gelijk willen hebben.
    De eerste de beste website die ik aanklik meldt: ‘Bevallingen vinden in Marokko veel thuis plaats. Bij complicaties is er meestal niet op tijd hulp beschikbaar. Er is in Marokko een tekort aan opgeleide verloskundigen, gynaecologen en vroedvrouwen’... En het analfabetisme onder vrouwen is nog steeds gemiddeld 67 procent. De website van een ontwikkelingsorganisatie meldt trots dat ze erin geslaagd zijn in een jaar enkele tientallen Marokkaanse vroedvrouwen op te leiden.
    En gyneacologen? Ha: ik vindt de getuigenis van een Belgische arts die in het parlement verklaart: ‘Dit is een typisch Europees probleem. Ik heb in Marokko gewerkt en weet dat daar bijna geen vrouwelijke gynaecologen zijn. Ik heb het nooit meegemaakt dat een vrouw of haar echtgenoot verzorging door een mannelijke arts weigerden. Onze Marokkaanse collega’s hebben ons aangeraden niet met ons te laten sollen door fundamentalisten, omdat dat gevaarlijk is.’
    Die moslimmannen hier moeten dus echt niet zeiken. En de gynaecologen hebben groot gelijk. Beentjes wijd en kop dicht.
    Maar de kans dat M. mijn voeten gaat likken, is kleiner dan de kans dat een gynaecoloog mij een maagdenvliesherstellende operatie gunt.

De meest onthullende zinnetjes:
  ‘Genoeg!’ zegt M. gepikeerd. ‘Er zijn genoeg vrouwelijke specialisten. Alleen kan niet iedereen ze betalen.’ Want dat de gezondheidszorg in zijn vaderland de armste groepen in de kou laat staan, dat wil hij nog wel toegeven.' en: 'Maar de kans dat M. mijn voeten gaat likken, is kleiner dan de kans dat een gynaecoloog mij een maagdenvliesherstellende operatie gunt.

Oftewel: "Harrie de harige Aap, hij slaat op zijn borst ..." ... uitleg of detail
    Eventjes terug naar Jensen:
  Ik moet er ook wel om lachen, van apen moeiteloos door naar Turkse mannen. Op het moment dat je die boeken schrijft, ben je je er niet van bewust. Achteraf denk je: O ja, er is een bijna pijnlijk rechtstreeks verband. Het verschil is: op een aap kun je al je verlangens en angsten blijven projecteren. Die praat niet terug.

Ja, de Marokkaanse man van Lydia Rood kan praten in de zin van "vocaliseren", maar niet, of nauwelijks in de zin van "communiceren" - de laatste zinnetjes in haar "communicatie" is Lydia Rood verplicht voor zichzelf uit te spreken, omdat ze die niet tegen haar "aap", pardon: man, kan uiten: ze kan niet al te vaak gelijk hebben.
    Duidelijker kan je het als psycholoog niet krijgen: hier is sprake van een asymmetrische, onvolwassen, "aap"-achtige relatie. Dat die relatie een aantal emotionele behoeftes bevredigt, doet niet af aan haar beoordeling op een hoger, meer cognitief, niveau. Dat het ook een feit is dat heel veel man-vrouw relaties lijden aan dit asymmetrie-verschijnsel, doet daar ook niet aan af. Het is dat laatste waar een groot deel van de vrouwen dus zelf, bewust of onbewust voor kiezen. Klachten over mannen in het algemeen die dus deze richting opgaan zijn volkomen onterecht - als de klacht oprecht is, is het aan de vrouw er iets aan te doen.
    Let overigens ook nog op het feit dat het hier niet alleen gaat om intellectuele vrouwen, maar dat beide werkzaam zijn als literator - ook nauwelijks een toeval, natuurlijk.

Andere voorbeelden uit ongeveer dezelfde hoek van alfa-intellectuele vrouwen: Anja Meulenbelt: getrouwd met een Palestijn, en columniste Carrie: getrouwd (geweest) met een mishandelaar (Trouw, 22-12-2001, door Arjan Visser):
  Carrie

Carrie (Utrecht, 1954) is columniste bij Radio Rijnmond en het Vara-radioprogramma 'Spijkers met Koppen'. Daarnaast is zij de eigenaar van de Rotterdamse punkwinkel The Black Widow. Onlangs verscheen haar autobiografische roman 'Blijf nog even'. En deze week organiseerde zij een gala-avond voor heroïnehoeren: 'De koninginnen van de Nacht'.
...
6 Gij zult niet doden

,,Mijn ex heeft mij jarenlang bedreigd. Als ik naar buiten stapte, sprong hij te voorschijn en sloeg me tegen de grond. Als ik op bezoek was bij mensen die hij niet kende, vond ik later een briefje onder mijn ruitenwisser waarop stond: 'Ik weet toch wel waar je bent'. Ik was bang. Ik kon er niets aan doen. Ik kon alleen maar hopen dat het over zou gaan. Ik bleef wel met hem praten. Vaak ging het ook lange tijd goed met hem, maar dan, ineens, sloeg hij weer toe.''
    ,,Ik had eerder moeten zwijgen, maar vrouwen zijn wat dat betreft afschuwelijk: ze voelen zich altijd verantwoordelijk. Hij had een shit-jeugd gehad, was door zijn ouders nooit gewenst. Hij verdween volkomen in zijn liefde voor mij, hij verdronk erin. En daar kwam de dope bij. En de drank. Jenever is gif, zeker als je het samen met harddrugs gaat gebruiken.''
    ,,Toen ik hem voor de laatste keer sprak, was hij heel kalm. Het ging goed met hem. Ik was zwanger en hij leek oprecht blij voor mij. Hij had in zijn stamcafé een feestje georganiseerd. Na lang twijfelen ben ik gegaan. De kroeg zat vol met zijn vrienden. Ze hadden bloemen voor mij en cadeautjes voor de baby. Het was echt gezellig. Tot hij mij naar de bus bracht en er weer iets knapte in zijn hoofd. Hij begon te slaan en riep: 'Als ik je niet krijg, krijgt niemand je'. Hij schopte mij in mijn buik en probeerde me over de reling van de brug te duwen.''
    ,,Uiteindelijk hebben een paar voorbijgangers hem van mij afgetrokken. Ik heb daarna geweigerd ooit nog een woord met hem te wisselen. Ik ben nog jaren op mijn hoede geweest, maar het bleef stil. Op een dag hoorde ik dat hij dood was. Hij was seropositief en had, om aids voor te zijn, een overdosis genomen.''
    ,,Ik kan je niet zeggen hoe opgelucht ik was toen ik het hoorde. Soms denk ik dat slechte dingen gebeuren als je er maar hard genoeg aan denkt. Ik heb hem dood gewenst, maar hij heeft de beleefdheid gehad om zelf te gaan.'' ...

Dat was Carrie ...

De volgende rumourvrouw (HP/De Tijd, 1/7-09-2007 ):
  Rubriek De Kring

Ze heeft er zo min mogelijk ruchtbaarheid aan gegeven, maar het blijkt wel waar: SP-senator Anja Meulenbelt, 62 lentes jong en onvermoeibaar strijdster voor de Palestijnse zaak, is stilletjes getrouwd met... een Palestijnse terrorist. Althans, Khaled Abu Zaid (48) zat zeven jaar in een Israëlische gevangenis.
    Meulenbelt maakte deze zomer zelf op haar weblog terloops melding van haar huwelijk. Echtgenoot Abu Zaid bevestigt de verbintenis via een krakende telefoonlijn vanuit Gaza. “Een schijnhuwelijk om de Nederlandse nationaliteit te bemachtigen? Absoluut niet. Feelings, daar gaat het om. Ik blijf in Gaza wonen en werken.”
    Abu Zaid is directeur van een gehandicaptenproject in de Gaza-strook. Al in 2004 schreef hij op Meulenbelts website dat hij als lid van Fatah landgenoten had geleerd hoe ze wapens en explosieven moesten gebruiken. Nog voor de eerste intifada pakte de Israëlische veiligheidsdienst hem op.
    Zaid schreef ook dat hij getrouwd was en twee zoons van acht en zes jaar had. Inmiddels is hij gescheiden en opnieuw getrouwd, verklaart hij. Zijn nieuwe geliefde is, in tegenstelling tot hijzelf, geen moslim. “No problem,” zegt Abu Zaid. “Een moslim mag zelfs met een jood trouwen. Zolang ze elkaar maar respecteren.”
    De spanningen in Gaza trekken een flinke wissel op zijn huwelijk. Sinds januari mag geen Palestijn Gaza meer uit. “Gelukkig heeft Anja me vorige maand drie dagen opgezocht.”

Grappig, hè ...

En voorlopig tenslotte: een gevalletje uit het buitenland (de Volkskrant, 06-11-2007, door Xander van Uffelen):
  Citigroup gevloerd door maar één analist

Met één kritisch rapport kreeg analist Meredith Whitney de topman van de grootste bank ter wereld op de knieën en raakten de aandelenbeurzen in de Verenigde Staten één dag 369 miljard dollar (256 miljard euro) kwijt. Het wordt haar niet in dank afgenomen. Whitney kreeg al diverse doodsbedreigingen binnen op haar e-mailadres.
    Whitney (37) is analist bij de Canadese zakenbank CIBC en begon haar carrière bij het conservatieve televisiestation Fox News. Tijdens een programma ontmoette ze in 2003 haar huidige man John Layfield, de showworstelaar en voormalig kampioen in de Amerikaanse showworsteldivisie. Haar echtgenoot, die bijnamen heeft als Blackjack, Death Mask and Vampiro Americano, haalde het nieuws toen hij bij een worstelgala in München de Hitlergroet uitbracht. ...

De foto bij het stuk uit Mare over Stine Jensen deed een bel rinkelen op de redactie: dat leek bijzonder veel op die van Meredith Whitney. En meteen daarna: de overige drie vrouwen vormen ook een een soort groepsportret. Dus ze maar eens naaste elkaar gezet:
 

Er lijken twee hoofdtypes te zijn: de knappe sluikgelokte blondines, en de krullerige voddebalen - nummer drie is Carrie, vier is Rood, en vijf Meulenbelt. We konden de verleiding niet weerstaan om hieraan de hier niet-genoemde maar tot hetzelfde archetype behorende Elsbeth Etty toe te voegen als nummer zes. Hoewel zij getrouwd is met een keurige Hollandse man, lijken haar overige opvattingen als twee druppels water op die van de overige "rode" dames: ernstig politiek-correct en multiculturalistisch - meer over haar hier . Misschien heeft dat multiculturalisme ook iets te maken met hun mannenvoorkeur ...

Nu ontbreekt idealiter nog een derde sluikgelokte blondine. Vijf minuten later viel dat kwartje ook. Hiernaast: de Simpsons, vrouw Nicole, later vermoord door de naast haar geportretteerde man O.J. - heel bloederig, met een mes ...

Voor wie het niet geloven wil: aan deze illustraties is niets gephotoshopt, behalve dan wat bijsnij- en verkleinwerk. Zoekt u maar op het internet ...


Naar Psychologische praktijktips , site home ·.

28 jul.2007