PC-club: Elsbeth Etty

Als het op de toepassing van denkfouten, retorisch trucs en en puur onzindelijk redeneren in het algemeen aankomt, is de persoon van Elsbeth Etty één van de voornaamste kandidaten voor de koppositie. Haar sterkste punt dienaangaande is het verbinden van de persoon of zaak die het doelwit is van haar stukjes met het nazisme, en dan in de volgende zin te zeggen dat ze dit niet de bedoeling is. Natuurlijk heeft deze laatste zin het tegenovergestelde effect: het versterkt het bewustzijn van die verbinding. En even natuurlijk is dat Etty zich bewust is van dit proces, ze is tenslotte schrijfster van beroep. Als eerste een voorbeeld dat al voorzien is van commentaar (www.meervrijheid.nl, 18-nov-2004, door Bart Croughs):
  Etty

Wie zich wil bekwamen in de kunst van het demoniseren, kan niemand beter als leermeester nemen dan Elsbeth Etty. Haar jongste bijdrage aan deze kunst betrof een aanval op een recent artikel in HP/De Tijd. Hierin werd stelling genomen tegen gedwongen integratie, en gepleit voor het recht op vrijwillige apartheid voor een ieder die geen zin heeft te integreren. Etty: “De auteur van het omslagartikel, Marcel Roele, laat eerst braaf weten (zoals antisemieten na de Tweede Wereldoorlog altijd braaf lieten weten tegen de holocaust te zijn) dat de apartheid uit de tijd van het blanke regime in Zuid-Afrika verwerpelijk was.”
     Een simpele maar effectieve retorische truc. Zonder daadwerkelijk aan te tonen dat Roele stiekem een voorstander is van het apartheidssysteem in Zuid-Afrika, wordt dit toch geïnsinueerd, en wordt Roele tevens verbonden met anti-semitisme en jodenvervolging. Twee halen, één betalen.
    Etty: “Wat volgt, is een pleidooi voor ‘vrijwillige apartheid’. Met een soortgelijk eufemisme betitelde Hendrik Verwoerd – die de apartheidstirannie invoerde in Zuid-Afrika – zijn systeem als ‘separate vrijheid’.”   ...

Het is tevens een exemplarisch geval van het toepassen van de retorische truc van het "hellend vlak"  - een vorm de stroman  . Het leggen van de holocaust-link is in discussies rond integratie en immigratie één van de meest gebruikte retorische trucs.

Het tweede voorbeeld geeft haar positie in het maatschappelijke krachtenveld weer (VARA TV Magazine #22-2004, door Elsbeth Etty):
  TV & rancuneleer

Heeft Nederland 2 onvoldoende oog voor het onderbuikgevoel van maatschappelijk teleurgestelden? En is dat erg?

Tussentitel: De teleurgestelde wrokt omdat hij daarin de lust beleeft der permanente ontevredenheid

Hoe ze in mijn buurtcafé terechtkwamen, weet ik niet, maar een week nadat ik hun netcoördinator Joop Daalmeijer had geïnterviewd voor NRC Handelsblad, trof ik rond de tap een groep verslaggevers van de AVRO die voor Netwerk werken. Daalmeijer verdedigde in dat interview de stelling dat 'het rechtse geluid'  terug moet op tv en wel op Nederland 2. Hij pleitte ervoor dat 'zijn' zender stem geeft aan wat hij noemt rechtse 'onderbuikgevoelens'. Dingen als afkeer van asielzoekers en immigranten. Toen ik Daalmeijer vroeg of hij dacht dat de journalisten van Nederland 2 bereid zouden zijn op hun hurken te gaan zitten, antwoordde hij: 'Ja, en dat hoef je op Nederland 3 niet. Voor NRC Handelsblad ook niet en voor De Telegraaf wel. Wij moeten het publieke antwoord zijn op RTL 4.'   ...
    Daalmeijer stelde, vanuit zijn verantwoordelijkheid, een interessante kwestie aan de orde. Het is niet mijn bedoeling hem hier over te kapittelen, integendeel. Maar wat me bezighoudt is de gedachte dat 'maatschappelijk teleurgestelden' een specifieke doelgroep van media en journalisten zouden moeten vormen. 'Maatschappelijk teleurgestelden' blijkt een door marktonderzoekers gehanteerde categorie te zijn. Ik kwam hem ook tegen in een stukje in het Algemeen Dagblad over REM, een programma waarmee de TROS de grote groep van "maatschappelijk teleurgestelden" wil aanspreken.' Maatschappelijk teleurgestelden zijn, als we Daalmeijer moeten geloven - en ik geloof hem, dom en dus rechts, en houden er intolerante en xenofobe opvattingen op na. Ik ben van mening dat geen enkele journalist of programmamaker gedwongen mag worden zulke opvattingen uit te dragen of te propageren. Bij mij gaan alarm-bellen rinkelen als ik hoor dat een politicus of een medium laaggeschoolde maatschappelijk teleurgestelden als doelgroep uitkiest. Omdat het om de sociale categorie gaat die centraal staat in Menno ter Braaks beroemde essay Het nationaal-socialisme als rancuneleer. Natuurlijk is het nationaal-socialisme niet de enige politieke stroming die het van zich te kort gedaan voelende weinig ontwikkelde burgers moet hebben en als ik Ter Braaks analyse van het verschijnsel overneem, wil ik daarmee niet betogen dat ik de aanhang van Fortuyn als potentiële nazi's beschouw. Waar het mij om gaat is het gevaar waarop Ter Braak wees van maatschappelijke teleurstelling. 'Het nationaal-socialisme,' aldus Ter Braak, 'is een beweging waarvan de inspiratie voortkomt uit rancune, of, als men wil het ressentiment.' De rancuneuze mens denkt recht te hebben op cultuur en beschouwt het ontbreken ervan bij hemzelf als een onrecht waarvan men de wortels niet weet op te sporen. De teleurgestelde 'weet alleen, dat hij het meerdere bezit van de ander niet verdragen kan, dat het hem hels maakt een ander bevoorrecht te zien; hij wrokt, omdat hij in de wrok althans de lust beleeft der permanente ontevredenheid.'    ...

Hierin zijn de volgende beweringen en opvattingen terug te vinden:
-  Rechts is hetzelfde als het hebben van onderbuikgevoelens.
-  "Onderbuikgevoelens" is afkeer van asielzoekers en immigranten (oftewel bezwaren tegen massa-immigratie).
-  Voor mensen die onderbuikgevoelens hebben moet je op je hurken gaan zitten. Rechtse mensen en/of mensen met onderbuikgevoelens vindt men bij RTL 4.
-  Kijkers van RTL 4 en SBS 6 zijn zich tekort gedaan voelende kansarme stakkerds, ook aan te duiden als maatschappelijk teleurgestelden.
-  De aanhangers van Pim Fortuyn zijn voornamelijk maatschappelijk teleurgestelden.
-  Maatschappelijke teleurgestelden zijn dom en rechts, en houden er intolerante en xenofobe opvattingen op na.
-  De aanhang van de Nazi's bestond voor een aanzienlijk deel uit maatschappelijk teleurgestelden.
-  De maatschappelijk teleurgestelden koesteren wrok en rancune jegens degenen die wel cultuur hebben.
-  Maatschappelijk teleurgestelden komen uit een wereld van half-beschaving, overeenkomende met die der commerciële omroepen.
-  De maatschappelijk teleurgestelden laten zich voornamelijk leiden door bevel en propaganda.

Hieruit komt de maatschappelijke positie van Etty glashelder naar voren: zij is van de intellectuele lakeienklasse, met een grote minachting en haat voor iedereen die daar onder zit.  Die ze zonder omhaal verdenkt van nazistische sympathieën, of het potentieel daartoe. Inclusief (herhaald) uitgebreide referenties naar "de holocaust", middels citaten van Menno ter Braak.
    Hoe ze op dit soort weerzinwekkend verbaal uitingen komt, is te vinden in de de tussentitel van dit stuk: vrij psychologiseren.
    Dat kunnen wij ook. Dus gekomen tot aan de vraag wat Etty hiertoe drijft, kunnen we dat op dezelfde manier koppelen aan haar grote voorliefde: de zaken van immigratie en allochtonen, het multiculturalisme en de politieke correctheid. Dan is haar afkeer van de lagere klassen meteen begrijpelijk, want die hebben het niet zo op met de door Etty geliefde allochtone immigranten - na de overvloed aan overlast die ze daarvan hebben ondervonden. En ter bescherming van je geliefde is natuurlijk alles toegestaan.
    Jammer voor Etty is dat het hier natuurlijk niet bij blijft. Al vele malen hebben we het principe van "de continuïteit der dingen" aangehaald. In dit geval zegt het dat er een goede kans is dat dit soort door de multiculturalistische ideologie veroorzaakte houdingen en denkfouten en gepaard gaan met andere psychologische problemen. Voor een illustratie daarvan, zie onderstaande bronnen (VARA TV Magazine, #12-2005, ingezonden brief van Henny Sipkenta (Doetinchem)):
  Onfris

Ik vind het niet erg elegant van professor Elsbeth Etty om in de 'Kijkweek' (VTM nr. 10) Andries Knevel zo onfris neer te sabelen, terwijl mevrouw in het EO-programma Het elfde uur zoete broodjes met Knevel bakte en volop de gelegenheid van hem kreeg om zich zelf te promoten.

En (NRC Handelsblad, 15 juni 2002, ingezonden brief van Marcel van Dijk (Amsterdam)):
  Etty

Een paar weken geleden deed ik de redactie van de opiniepagina een ingezonden artikel, toekomen. Daarin bekritiseerde ik de overtrokken wijze waarop veel linkse publicisten en politici reageren op de politieke ontwikkelingen van de afgelopen periode. Dit naar aanleiding van, onder meer, enkele columns van Elsbeth Etty in uw krant. Het artikel werd niet geplaatst, maar wie schetst mijn verbijstering toen ik Etty's column 'Tegen het vergeten' (Z, l juni) las?
    Daarin werden hele en halve zinnen uit mijn stuk geciteerd, geheel uit hun verband gerukt, en wel om het feit te illustreren dat Elsbeth Etty met 'hatemail' bestookt wordt. En dat in een column van het soort waar ik nu juist mijn pijlen op gericht had.
    De feiten: ik heb niet Elsbeth Etty een brief gestuurd, maar de opinieredactie van de krant een artikel ter publicatie aangeboden met mijn naam, adres en telefoonnummer eronder. Zelfs als ik Etty rechtstreeks zou hebben benaderd met deze brief, kun je met de beste wil van de wereld niet spreken van 'hatemail'.
    Het is een stevig maar serieus stuk, en er komt geen onvertogen woord in voor. Zo maak ik niemand uit voor 'groepsegoïstische, bevooroordeelde, kleinburgerlijk-geborneerde geelblauwe-dassendragende' figuur, met een 'angst voor de verdraagzaamheid' oprijzend uit 'het grondsop van het incorrecte', predikaten waar Etty haar tegenstanders mee om de oren slaat. Als ik 'hatemail' produceer, hoe moeten we de pennenvruchten van Etty (en anderen) dan betitelen? Ze interpreteert een onderbouwde reactie op haar stukjes als een poging haar monddood te maken: precies het soort hysterische columnistiek waar ik in mijn artikel kritiek op leverde.
    In het bijvoegsel vorige week (Z, 8 juni) maakt een brievenschrijver zich al zorgen, over deze bedreigingen aan het adres van Etty. Bij deze laat ik de lezers van NRC Handelsblad graag weten dat Elsbeth Etty haar publiek vals heeft voorgelicht. Voor deze vorm van journalistieke incorrectheid bestaat een term: stemmingmakerij.

Al behoorlijk ernstig.
    En wat Etty zelf van dit soort handelen vindt blijkt uit haar reactie op een soortgelijke zaak begaan door iemand anders (internet publicatie van Micha Kat):
  ... De handelwijze van Etty doet denken aan de beroemde actie van acteur Jules Croiset die zichzelf mishandelde om in de pers te kunnen optreden als slachtoffer van het herlevend nazisme. Ook dringt zich de tragische figuur van Tara Singh Varma naar voren die zichzelf slachtofferde middels een verzonnen dodelijke ziekte. Etty ziet zich als slachtoffer van 'ontelbare hatemails' die slechts bestaan in de krochten van haar getroebleerde hersenpan. Het is aardig om nog even terug te lezen wat Etty vorig jaar over Singh Varma schreef. Twee citaten: "Alles wat Tara me ooit verteld had bleek van a tot z te zijn verzonnen. Het was een pijnlijke en genante ervaring. Ik besloot mijn verstandhouding te beëindigen en nooit meer iets van haar te geloven". ... "Van een afstandje volgde ik vervolgens haar politieke loopbaan die bezaaid leek te zijn met perikelen en schandaaltjes, telkens het gevolg van grootspraak, megalomane fantasieën en een deerniswekkend onvermogen. (…) Het gebrek aan capaciteiten compenseerde ze met sterke verhalen over extreemrechtse bedreigingen, blanke complotten, discriminatie en andere vormen van slachtofferschap."

Juist ja ...

Sinds de opkomst van Geert Wilders als woordvoerder van de kritiek op de islam, is hij ook een natuurlijk mikpunt voor Etty's historische parallellen (NRC Handelsblad, 25-09-2007, column door Elsbeth Etty):
  Een komiek tegen het populisme

... 'En de Partij voor de Vrijheid is geen partij maar een een­mansbedrijf onder het motto: "Eén land, één volk, één lid". Sorry, ik weet ook wel dat historische parallellen in dit verband ontoereikend zijn. Toch moet de combinatie van het Führerprinzip met ideeën over de etnische volksgemeenschap als unieke identiteit te denken geven.'   ...

Ach jee ... Dat 'Führerprinzip' ... Wat moet dat mens een ellendig leven hebben met zo veel gif in de geest ...

En kritiek op de islam is natuurlijk iets heel anders dan, zeg, kritiek op het christendom (NRC Handelsblad, 10-02-2009, column door Elsbeth Etty):
  Katholieke dictatuur

Eluana Englaro is gisteravond op 38-jarige leeftijd overleden, nadat met toestemming van de Italiaanse Hoge Raad de kunstmatige voeding van de al zeventien jaar in coma verkerende vrouw was beëindigd. Dat mocht niet van de kerk. ...
    Geen einde is er nog gekomen aan de door de kerk ontketende hysterie die ingrijpende gevolgen dreigt te krijgen voor de democratie en de rechtsstaat. „Stop de moordenaarshanden”, was de leuze van het Vaticaan. Die ging niet over oorlogsmisdaden of over de huurmoordenaars van de maffia en de camorra. De moordenaars zitten volgens de Heilige Stoel in het hoogste Italiaanse rechtscollege.
    Tien jaar is over Eluana geprocedeerd totdat de rechterlijke macht in laatste instantie instemde met het verzoek haar te verlossen uit haar mensonwaardige toestand. Maar het Vaticaan hield vol dat Gods wet voorrang heeft boven de door mensen gemaakte wetten. De Rooms-Katholieke kerk erkent niet de scheiding van kerk en staat.
    Het is verbijsterend hoever de dwingelandij dit keer is gegaan. ...
    Om de Grondwet te redden, weigerde de onwankelbare president Napolitano het decreet te bekrachtigen. Waarop Berlusconi liet weten de Grondwet overboord te zullen zetten.
    En dat is de dreiging die nu boven Italië en Europa hangt. Op instigatie van de Rooms-Katholieke Kerk pleegde Berlusconi, te laat in het concrete geval, maar omineus voor de toekomst, niets minder dan een staatsgreep. Reflexmatig viel hij terug op Mussolini: regeren per decreet en met uitschakeling van de Grondwet.
    Alles vonden de Heilige Vader en zijn Onheilige Marionet geoorloofd, als maar de marteling van Eluana voort kon duren en als haar maar het door de rechters vergunde recht op een waardig sterven onthouden werd. Het lijden en het martelaarschap zijn het zaad van de kerk, nietwaar? Geen enkele burger, gelovig of niet, heeft recht op zelfbeschikking. Ziehier de rooms-katholieke sharia.   ...
    De katholieke tirannie in Italië kan niet ernstig genoeg worden genomen. ...
    Maar wat doet Europa nu in Italië de democratie en de rechtsstaat in gevaar verkeren? Het respect voor beginselen als de scheiding tussen kerk en staat en de scheiding der machten binnen de staat, behoort tot de grondslagen van de EU en is ook voorwaarde voor het lidmaatschap. Als in Italië Berlusconi zonder protesten van de overige EU-leden de Grondwet opzij kan zetten, dan voorspelt dat weinig goeds voor de burgerrechten in, bijvoorbeeld, Polen. Daar verzet een reactionaire clerus zich tegen de rechten van vrouwen en homo’s, om van het virulente antisemitisme in dat land maar te zwijgen.   ...
    Als de Katholieke Kerk de geloofsleer in Italië boven de wet en de grondwet stelt, is dat bedreigend voor de democratie in Europa als geheel. Over de verzoening tussen de paus en zijn antisemieten kun je nog zeggen dat de katholieken hiermee vooral zichzelf te schande maken. Maar wat nu in Italië is gebeurd, gaat aanzienlijk verder, het raakt de rechten van álle burgers. Daar kunnen moslimfundamentalisten nog wat van leren.

Kijk, dan zijn nu precies de dingen waar Geert Wilders voor waarschuwt, waar het gaat om de islam. Maar als je dit doet richting islam, vergelijkt Elsbeth Etty je met de Führer. Want tegen het katholicisme mag je wel fulmineren, maar tegen de islam niet. Want de islam is van allochtone immigranten.

Wie bereid is zich zo diep in de modder van het intellectuele morele moeras te wagen, is begrijpelijkerwijs bijzonder populair bij alles dat neigt naar links en politiek-correct. Naast een hoogleraarschap vallen haar dan ook prijzen ten deel (HP/De Tijd, 13-06-2008):
  Klassenverraad

Elsbeth Etty voorziet haar lezers slechts eens per twee weken van haar politieke inzichten in NRC Handelsblad. Voor de jury van de Anne Vondelingprijs was dat geen beletsel Elsbeth Etty om haar de prijs voor politieke journalisten toe te kennen.
    VVD-linksbuiten Hans Dijkstal was juryvoorzitter. Hij vindt het geen probleem dat Etty maar zo sporadisch publiceert over Den Haag. "De frequentie was geen maatstaf.'
    Een maatstaf lijkt eerder dat de journalist voor 'progressieve' periodieken als VN, NRC Handelsblad en de Volkskrant werkzaam moet zijn. Goed, ook Elsevier en De Telegraaf wonnen een keer, maar dat waren uitzonderingen.
    Curieus: CPN-leider Marcus Bakker schreef in 1969 een boek tégen PvdA-voorman Anne Vondeling, een geharnast anticommunist. Etty, op haar beurt, was destijds CPN-lid en ook nog eens adjunct bij De Waarheid, een krant waarin Vondeling regelmatig van klassenverraad werd beticht. Of Vondeling ooit zélf op het idee zou zijn gekomen Etty de prijs te gunnen, mag dan ook sterk worden betwijfeld.

Het feit dat Hans Dijkstal één van de ferventste multiculturalisten is, zal zeker hebben geholpen bij het toekennen van de prijs, zo niet de doorslaggevende factor zijn geweest.

Het multiculturalisme is, naast een oorzaak van veel ergernis, op gezette tijden ook een bron van vermaak. Hier is zo'n moment (de Volkskrant, 26-04-2012, van verslaggeefster Irene de Pous):
  Recensent Etty beschuldigd van plagiaat

Hoogleraar Nederlandse Letterkunde Jos Joosten beticht recensente en bijzonder hoogleraar Elsbeth Etty van plagiaat. Haar boek Het ABC van de literaire kritiek uit 2011 bevat twee alinea's die in zeer grote mate overeenkomen met bestaand werk van onderzoekers zonder dat er een bron wordt vermeld.
    Die bron is de bundel Journalistieke cultuur in Nederland van Nel van Dijk en Susanne Janssen. Ook bevat het boek twee alinea's over de criticus Menno ter Braak die bijna letterlijk overeenkomen met het Wikipedialemma over Ter Braak.   ... 

Waarop deze redactie onmiddellijk moet denken aan "de continuïteit der dingen" - in dit geval hebbende de meer specifieke vorm dat bij bepaalde vormen van niet-deugen, andere weerzinwekkendheden ook waarschijnlijk zijn. Wie stelselmatig sociologisch liegt, zal ook op andere vlakken het niet zo nauw nemen de waarheid en de ethiek in het algemeen.
    En in dit geval kan dat nog wat nader gespecificeerd worden:
  Joosten, verbonden aan de Radboud Universiteit Nijmegen, beschrijft deze bevindingen in zijn boek Staande Receptie over literatuurkritiek dat vandaag verschijnt. In een uiterst kritisch hoofdstuk over het boek van Etty, naast recensent bij NRC Handelsblad ook bijzonder hoogleraar Literaire Kritiek aan de Vrije Universiteit van Amsterdam, brengt hij een reeks van slordigheden en feitelijke onjuistheden aan het licht. Zijn conclusie: Etty zet de feiten 'onbekommerd naar haar hand'.   ...
    'Etty is een prominent figuur in het vakgebied', zegt Joosten. Het leed voor hem daarom geen twijfel dat hij in zijn boek over de recente geschiedenis van de literatuurkritiek aandacht aan haar nieuwe boek moest besteden. 'Ik ben het onbevangen gaan lezen. Tot ik bij een passage kwam die mij heel bekend voor kwam. Toen werd ik wantrouwend.'
    De hoeveelheid slordigheden en onjuistheden die hij daarop ontdekte, heeft hem verbaasd. 'Ze vielen altijd in het voordeel van haar betoog uit. Niet heel verheffend voor iemand die anderen altijd de maat neemt.'    ...

Dat "de maat nemen" gebeurt dus op het sociologisch vlak, ruwweg volgende de leerstellingen van het multiculturalisme. En om die stellingen te kunnen combineren met de werkelijkheid, kan je niet anders dan eindeloze hoeveelheden slordigheden en onjuistheden produceren - want de werkelijkheid strookt niet met het multiculturalisme. En als je eenmaal gewend bent aan een bepaalde manier van werken, ga je die manier ook toepassen op je overige werk. En als je daarbij niet afschrikwekkende beelden kan hanteren, zoals: "Wie kritiek op mij heeft is een fascist en en deporteerder van joden", kunnen mensen gemakkelijker die beweringen aan een nader onderzoek onderwerpen. Waarop ze op de gesignaleerde manier van werken stuiten.
    Misschien moest Elsbeth Etty maar eens de conclusies van Anil Ramdas aangaande de houdbaarheid van een leven vol multiculturalisme overwegen ... uitleg of detail


Naar PC club  , of site home  ·.