Bronnen bij Nut van religie: slechtheid

Over de slechtheid van religie is een eindeloze hoeveelheid bronmateriaal met verhalen over inquisities en religieuze oorlogen samen te stellen. Het zijn feiten die iedereen met een schoolopleiding weet - noot: dat is één van de redenen waarom religie en schoolopleiding zich zo slecht verhouden. Daarom slechts een enkel voorbeeld van een moment waarop de schrijver er niet op bedacht is, en dat daarmee de ernst van de zaak nog beter onthult (de Volkskrant, 14-03-2008, door Leo Kwarten):
  Trotse bedoeïen vocht voor zijn ene Allah

In de vroege ochtend van 20 november I979 werd de grootste angst van het Saoedische koningshuis bewaarheid. Zwaarbewapende religieuze fanaten maakten zich meester van de heiligste plaats van de islam, de Grote Moskee in Mekka die de Ka'aba omvat, de zwarte kubus waarnaar dagelijks miljoenen moslims zich richten tijdens het gebed.
    De bezetting bracht niet alleen enorme schade toe aan de moskee en het imago van de koning als beschermer van de heilige steden, maar was tevens een frontale aanval op het religieuze fundament van de Saoedische staat. Zoals de rebellenleider, Juhayman Al-Uteibi, schamperde: 'Dit land noemt zich de staat van de Ene God'. Maar, zo voegde hij daar aan toe, de 'verering van de riyal' had God uit de harten van de Saoediers verdreven.
    ...  De enige foto die indertijd van hem gepubliceerd werd, was genomen vlak na zijn arrestatie. Daarop was een woeste kop te zien, een soort Charles Manson, met vuurkolen als ogen, omkranst met lang zwart haar en een baard die plakkerig is van het bloed en het vuil na twee weken strijd met de Saoedische veiligheidstroepen.
    Juhayman en zijn volgelingen hadden zich verschanst in de onderaardse crypten van de moskee en vochten als leeuwen. Maar wie Juhayman was en wat hem bewoog, werd nooit duidelijk. Begin 1980 werd hij onthoofd.
    De grote verdienste van Yaroslav Trofimov, correspondent van The Wall Street Journal, is dat hij Juhayman een gezicht heeft gegeven. Voor Het Beleg van Mekka reisde hij naar Saoedi-Arabië en sprak er met voormalige volgelingen van de man die meende dat de wereld aan de rand stond van een apocalyptische botsing tussen goed en kwaad. Juhayman was geen gek, zoals vaak wordt beweerd. Trifomov beschrijft een trotse, diepgelovige bedoeien die grote aantrekkingskracht had op jonge moslims. Zelfs nu nog: Juhaymans naam werd in 2005 nog gebruikt als de nom de guerre van een zelfmoordterrorist in Bagdad.   ...

De grote vraag hier is, natuurlijk, de vraag wie of wat nu eigenlijk beter is: het religieus zuivere fanatisme van Juhayman, of het riyal-liefhebbende religieus pragmatisme van de Saoedische prinsen - een vraag die ook doorsijpelt in de recensie van Kwarten. Maar wat niet tot hem doordringt, vanwege de pro-religieuze bias waarmee de huidige wereld doordrenkt is, is dat de juiste formulering van de vraag is, welk van de twee nu eigenlijk het slechtst is. En dat is een moeilijke vraag, want na het maken van die gedachtesprong, is het duidelijk dat we hier te maken hebben met de keuze tussen twee tinten die zo donkergrijs zijn, dat het verschil met gitzwart nauwelijks meer onscheidbaar is.


Naar Religie, nut , of site home .

21 mrt.2008