Cultuur, gelijkheid: India

Zodra een land een periode van economische groei doormaakt ten gevolge van het overnemen van een aantal westerse praktijken, komen er in de media verhalen over de ondergang van de westerse cultuur in Europa (nooit Amerika!) zelf. Zo was er een decennium of wat terug de absolute zekerheid dat Japan de wereld zou overnemen.
 
In het huidige tijdsgewricht, schrijvende juli 2020, is dat China en India. Het gaat in dit artikel over India.

Wat het voorbeeld van Japan laat zien dat het overnemen van een beperkt aantal westerse economische praktijken leidt tot economische groei, maar dat er nadat die groei een bepaald niveau heeft bereikt, er een stagnatie optreed. Die stagnatie wordt veroorzaakt doordat de praktijken die men overneemt niet de kern van de westerse economische macht zijn, maar slechts gevolgen. De kern zit in een aantal culturele aspecten, die gewoonlijk veel minder of niet worden overgenomen. Zaken die vooral te maken hebben met hoe elkaar om gaat. Hoe de baas staat ten opzichte van zijn personeel en andere hiërarchische verhoudingen. Ook binnen het gezin.

Dat een land als India in dat opzicht sterke belemmeringen heeft, behoeft eigenlijk maar één enkel woord: kastensysteem. Het staat bijna symbool voor India. En het is gegarandeerd een onoverkomelijke belemmering voor een gezonde sociale ontwikkeling.

Desalniettemin filosofeert men rustig verder over de toekomstige dominantie van India. Waarin het al zo ver is dat men het ook zelf geloofd. Het eerste voorbeeld is namelijk dat van filosoof en topmanagers-zielkneder Sudhir Kakar. Hier gaat het om zijn kijk op een aspect van de Indiase cultuur, die direct eronder gecontrasteerd wordt met de werkelijkheid, uit dezelfde krant (de Volkskrant, 23-04-2005, interview door Elisabeth von Thadden (Die Zeit; vertaling: Albert van Veghel)):
  Interview | Geboren in India en opgeleid in Duitsland, belandde Sudhir Kakar in een identiteitscrisis. De psychoanalyse werd zijn redding en goudmijn.

Maandag Freud, dinsdag Ghandi

Tussentitel: `Europa is realistisch en depressief, India is daarvoor te jong en te hoopvol'
...
Maar betekent dat dan niet de zegenrijke opmars van de westerse rationaliteit, die in de maatschappijen in het Westen tegelijk ook heeft gezorgd voor een dramatische toename van de individuele uitputting in de strijd om erkenning en welvaart?
'De depressie is ook een teken van de zwaarte van de realiteit. De realiteit is geen aanleiding voor blijmoedigheid. Ook Freud was depressief. Maar om te kunnen handelen mag men niet al te realistisch zijn. Zonder hoop kan men niet handelen. Dat heeft primair met jeugd te malven. In India is tweederde van de bevolking jonger dan 2.5 jaar. Zo'n maatschappij kan niet depressief zijn.'

Dus de rationaliteit van een maatschappij heeft ook met het geboortecijfer te maken?
'Ja. Europa maakt op mij een verlaten, stille en bejaarde indruk.'

Vast uit een hoge kaste, die Kakar ...

"Dus meteen wat reel India (de Volkskrant, 23-04-2005, rubriek televisie door Wim de Jong ):
  Bolkestein II (1)

...Wie wel goed zat gisteren: Teleac/NOT, dat gistermiddag alvast zelf een van de grote onderwerpen op de agenda van B16 had geplaatst, dat van de geboortebeperking. In India namelijk is het voor beginnende moeders zaak dat ze zoveel mogelijk jongetjes op de wereld zetten, en als ze daarin mislukken worden ze door echtgenoot of schoonfamilie in brand gestoken.
    Op die manier laten jaarlijks 25 duizend vrouwen het leven. ...

Nog een voorbeeld over de fijne Indiase cultuur van Kakar (de Volkskrant, 14-01-2006, door Simone de Schipper ):
  Een dochter is in India een dief van de familie

Een dochter op de echo? In India volgt dan vaak een abortus. Het vrouwentekort kan grote gevolgen hebben: loslopende mannenbendes verstoren de veiligheid. Toch worden de meisjes ondanks hun schaarste niet meer waard.

Tien miljoen vrouwelijke foetussen zijn de afgelopen twintig jaar in India geaborteerd, berichtte wetenschappelijk vakblad The Lancet begin deze week. ...
    Boven alles is het aantal triest. Tien miljoen niet-noodzakelijke abortussen en tien miljoen trieste aanleidingen daartoe. Het aantal is ook opzienbarend. In steden worden nu tegenover iedere tien jongens slechts negen meisjes geboren, lokaal is de verhouding nog schever. Dat moet toch gevolgen krijgen?
    'Zeker', zegt hoogleraar politicologie Valerie Hudson van de Amerikaanse Brigham Young University. ...
    'Je hoeft maar naar de geschiedenis te kijken. China kampt al eeuwenlang met een mannenoverschot.' Bare branches heten die mannen; de kale takken aan de familiestamboom die nooit vrucht zullen dragen omdat 'hun' vrouwen nooit zijn opgegroeid. Abortus van vrouwelijke foetussen is namelijk een variant op de gewoonte om pasgeboren meisjes te doden. 'In sommige perioden kon één op de vier jonge mannen niet trouwen. Er is altijd geklaagd over de loslopende mannen' die de sociale stabiliteit van het land verstoorden.'
    'Dat is nog steeds zo. In China heerst een explosie van misdaden door bare branches die naar de steden trekken, daar met zijn allen in flats wonen en bendes vormen. In India vinden in de regio's met het grootste mannenoverschot de meeste moorden, gewapende overvallen en verkrachtingen plaats.'  ...
    Zal het aborteren nog een wrang voordeel hebben? Zullen de schaarse meisjes zo waardevol worden dat aan de achterstelling én aan het aborteren een einde komt? 'Er zijn enkele onderzoekers die dat denken', zegt Hutter. 'Zij verwachten dat in Zuid-India - net als vroeger, en net als in China - de bruidsschat een bruidsprijs wordt; de ouders van de bruid krijgen dan geld. Maar zolang de macht bij de mannen blijft, is het beter om een zoon te krijgen.'
    Ook Hudson verwacht geen snelle veranderingen. 'De voorkeur voor jongens rust op religieuze, economische, sociale en culturele fundamenten die elkaar in stand houden. Als alleen de schaarste van vrouwen verandert, houden die andere pilaren het bouwwerk overeind.'

En ook wat weerwoord uit eigen land (de volgorde van de citaten is wat veranderd) (de Volkskrant, 10-07-2010, door Cor Speksnijder):
  Gifbeker van democratie en religieus fascisme

Non-fictie | Genocide en kapitalisme gaan samen, stelt de Indiase successchrijfster Arundhati Roy in essays vol woede.

Tussentitel: 'Bij het lezen van Chomsky kreeg ik een idee hoe onvrij de vrije wereld is. Hoe geïndoctrineerd.'

...   Arundhati Roy (1961) verwierf in 1997 wereldwijde roem met haar romandebuut De God van Kleine Dingen, over de worstelingen van een 7-jarige tweeling met het kastestelsel in het zuiden van India. Het boek werd bekroond met de Booker Prize, overal vertaald en in miljoenen exemplaren verkocht. Na dat ongekende succes stopte ze – inmiddels financieel onafhankelijk – met het schrijven van fictie en stortte zij zich gepassioneerd in het politieke debat. De literatuur maakte plaats voor activisme. ...

Dat hadden we al geconstateerd: het kernprobleem van India. En achter het systeem zit een houding, die nog veel moeilijker te bestrijden is. Roy heeft het meer over de praktijk:
  Roy begon essays te publiceren, waarin ze bittere kritiek levert op de wreedheid en absurditeit van de Indiase samenleving.   ...
    In de grootste democratie ter wereld zijn democratie en vrije markt gefuseerd tot een roofzuchtig organisme dat slechts uit is op maximale winst. De Indiase samenleving is gescheiden in een laag room van consumenten en heel veel water, een massa van kanslozen die er nauwelijks toe doen en eenvoudig kunnen worden afgevoerd. Zie de bewoners van het moderne India: wandelende barcodes of rechteloze sloebers.
    Achter het decor van jaloersmakende groeicijfers, een kooplustige middenklasse en de zoete romantiek van Bollywood ligt een een schrale wereld van ongelijkheid, uitbuiting, geweld en religieuze haat, stelt de Indiase schrijfster Arundhati Roy. Als de onderklasse niet kan dienen als leverancier van goedkope arbeidskracht, is zij slechts een hinderlijk obstakel voor de ambities van bv India. De alom geprezen Indiase democratie behartigt volgens Roy alleen de belangen van een minderheid die baat heeft bij globalisering en economische expansie.   ...
    Een verzameling van die verhandelingen is nu verschenen onder de titel Luisteren naar sprinkhanen. Roy schetst daarin de vernedering van arme landgenoten, die uit hun dorpen worden verdreven omdat ze plaats moeten maken voor stuwdammen of worden gecriminaliseerd doordat hun protest tegen landonteigening als terrorisme wordt beschouwd. Ze hekelt het naargeestige nationalisme van fanatieke hindoepolitici als Narendra Modi, eerste minister van de deelstaat Gujarat, die niet ingreep toen wraakzuchtige hindoebendes in 2002 moordend, verkrachtend en plunderend door moslimwijken trokken.

Natuurlijk moet er wat gecompenseerd worden:
   Maar ook het Westen moet het in haar stukken ontgelden. ...
    Dat gebeurt ook in The Shape of the Beast, een bundeling van interviews met Roy die doortrokken zijn van anti-Amerikaans sentiment. Ex-president Bush en Osama bin Laden zijn elkaars broeders in het terrorisme, zegt ze. In de VS lopen slechts twee verstandige mensen rond: de kritische filmer Michael Moore en de radicale taalkundige Noam Chomsky. ‘Bij het lezen van Chomsky kreeg ik een idee hoe onvrij de vrije wereld is. Hoe ongeïnformeerd. Hoe geïndoctrineerd.’

Voor een groot deel waarschijnlijk allemaal ook waar. Maar even waarschijnlijk is het dat in al deze aspecten waarin  Amerika niet deugt, het in India ook weer erger is ...

Een ander aspect (de Volkskrant, 06-12-2008, door Wilma van der Maten):
  Reportage | De Indiase veiligheidsdiensten

De chaos was er al

Het opmerkelijkst aan de terreuraanslagen in Mumbai is het volledig falen van de veiligheidsdiensten. Ondanks rapporten over de op handen zijnde actie greep niemand in. Bureaucratie als staatsvijand nummer 1

Het script voor de terreuroperatie in Mumbai was niet alleen al maandenlang bekend bij de tien terroristen van de Pakistaanse extremistische beweging Lashkar-e-Toba. Ook op de bureaus van de Nationale Veiligheidscommissie in New Delhi en het ministerie van Binnenlandse Zaken slingerde al een versie rond. Geheim agenten van de Buitenlandse Inlichtingendienst (RAW) beschreven daarin tot in detail de geplande acties aan de hand van afgeluisterde telefoongesprekken tussen Pakistaanse terroristen.
    In het laatste telefoongesprek, op 19 november, vernam een geheim agent dat de aanval op Mumbai vanuit zee aanstaande was. De agent kon niet de datum traceren, maar wel het tijdstip en welke doelwitten getroffen moesten worden.
    Op 26 november, precies een week na het telefoontje, openden twee terroristen 's avonds tegen tienen het vuur op gasten in café Leopold, op de route naar het Taj Mahal Hotel. Binnen een uur drongen tien terroristen, verdeeld in groepjes, al schietend twee vijfsterrenhotels, ,een ziekenhuis en het Joods Cultureel Centrum binnen.
    Voor premier Manmohan Singh en de minister van Binnenlandse Zaken kwamen de terreuracties als een 'complete verrassing'.
    Sri Ved Marwah (76), een voormalig veiligheidsadviseur van wijlen premier Indira Gandhi, noemt het onbeschrijflijk dat dit rapport ergens op een stapel terechtkwam. 'India staat op de lijst van de Jihadi's. Mumbai werd twee keer getroffen (in 2003 en 2006) door zware aanslagen. Hoe konden onze inlichtingendiensten en onze regering zo lichtzinnig met dit rapport omgaan?'
    Hij verwijt de geheim agenten dat ze niet op de inhoud van hun rapport zijn blijven zitten. Ze wisten dat dit geen 'alledaagse' aanval zou worden.
    Marwah heeft maar een conclusie. 'Het rapport kwam, zoals dat met de meeste rapporten gaat, bij de secretaresse binnen. Ze legde het in het bakje van een medewerker, die het op zijn beurt - ongelezen - doorschoof. Iedere ambtenaar heeft het gevoel dat hij zijn werk heeft gedaan. Bureaucratie behoort in India, naast het terrorisme, tot een van de grootste vijanden van de staat.   ...
    De Indiase regering en alle inlichtingendiensten hebben systematisch gefaald, is de conclusie van terreurdeskundige Ajay Sahni van het instituut voor Conflict Management. Hij beweert dat de minister van Binnenlandse Zaken wel degelijk het bewuste rapport van de Buitenlandse Veiligheidsdienst had gelezen en de premier van de deelstaat Maharasthra tijdig had gewaarschuwd.
    Als eerste gaf admiraal Sureesh Mehta van de Marine deze week toe dat zijn personeel het rapport had gelezen, maar dat de informatie niet was overgekomen. Hij zag geen reden extra patrouilleschepen in te schakelen of de marineschepen te verzoeken waakzaam te zijn.
    Marwah vindt dat de admiraal met vervroegd pensioen gestuurd moet worden. 'Als de informatie niet duidelijk genoeg was, had hij daar vragen over kunnen stellen. Er komen dagelijks tientallen rapporten van inlichtingendiensten binnen, maar dit rapport was zo opmerkelijk. In detail werd de actie beschreven. Hoe kun je dan achteraf zeggen dat het niet helder was?'
   De 'stompzinnige' verklaring van de admiraal geeft volgens Marwah het gedrag van een doorsnee Indiase ambtenaar weer 'Niemand in dit land voelt zich verantwoordelijk voor zijn daden. Als vanaf vandaag ambtenaren eens echt op hun duvel krijgen of ontslagen worden, is dat gedrag zo over. Ze zijn nalatig geweest.'
    Premier Singh is politiek niet sterk genoeg om het logge Indiase ambtenarenapparaat te reorganiseren. Onlangs publiceerde de Wereldbank de ranglijst van efficiënte overheden. India staat bijna onderaan, net boven Afghanistan. Ministeries beginnen nooit voor elf uur, tegen vieren is het weer uitgestorven.
    'We hebben ook geen regering die de ambtenaren vraagt om harder te werken', zegt de politieke , analist Narashima Rao. Hij vindt dat India door de ja-knikkers van Sonia Gandhi wordt bestuurd. Sonia was in 2003, nadat de Congres Partij de verkiezingen had gewonnen, de beoogde premier, maar ze wees de econoom Manmohan Singh aan. Achter de schermen regeert zij.
    'Manmohan is haar marionet. Ze is een gewone huisvrouw die helemaal niets van terrorisme weet', zegt Roa. Alle belangrijke functies, of het nu om een ministerspost gaat of de nationale veiligheidsadviseur, worden volgens hem allemaal onder de vrienden van Sonia Gandhi verdeeld.
    'Dus de mensen die worden geacht een gedegen antiterreurbeleid te maken, hebben daar helemaal geen kaas van gegeten. Ze doen maar wat', zegt de voormalige veiligheidsadviseur van Indira Gandhi, de overleden schoonmoeder van Sonia.   ...

Hoe zou het nu komen dat India voor een groot deel een sterk onderontwikkeld land is ... ?

Een voorbeeld van de interactie tussen westerse en niet-westerse culturen (de Volkskrant, 12-08-2010, van de buitenlandredactie
  Resistente bacterie in Britse ziekenhuizen

In Britse ziekenhuizen circuleert een nieuwe bacterie die zelfs resistent is tegen de krachtigste antibiotica. De bacterie is ook al in Nederland opgedoken, en wetenschappers vrezen dat ze zich wereldwijd zou kunnen verspreiden.
    Dat schrijft de BBC op basis van een internationaal onderzoek in The Lancet Infectious Diseases. De ‘superbacterie’ bestaat uit een bestaande bacterie, bijvoorbeeld E.coli, die zich omvormt door het enzym NDM-1 aan te maken. NDM-1 maakt de bacterie volledig resistent, zelfs tegen de krachtigste groep antibiotica.
    De NDM-1-bacterie is in Groot-Brittannië in ongeveer vijftig gevallen aangetroffen. Meestal waren de patiënten kort voor hun besmetting in Pakistan of India geweest, en in veel gevallen hadden ze daar plastische chirurgie-ingrepen ondergaan. India en Pakistan staan bekend om hun slechte controle op het gebruik van antibiotica.   ...
    Als het NDM-1-enzym in meer bacteriën opduikt, vrezen wetenschappers dat een wereldwijd gezondheidsprobleem zou kunnen ontstaan. Die mogelijkheid is ‘bestaand en angstaanjagend’, schrijven de internationale onderzoekers.   ...

Wij geven hen antibiotica, zij geven ons resistente bacteriën terug.

Per ongeluk nog niet eerder langsgekomen: één van India's meest bekende culturele producten (de Volkskrant, 10-09-2010, van de buitenlandredactie):
  India gaat bij census kasten registreren

Voor het eerst in tachtig jaar gaat India een volkstelling houden, waarbij de kasten van burgers worden geregistreerd. Dat heeft het Indiase kabinet donderdag aangekondigd.
    Een waar leger enquêteurs gaat volgend jaar juni op pad om de sociale status van de ruim 1,2 miljard Indiërs in kaart te brengen. Gevraagd wordt naar naam, adres en kaste. De operatie, die enkele maanden gaat duren, is omstreden. Aan het besluit voor de census ging een fel debat vooraf.   ...
   Discriminatie op basis van kaste is bij grondwet verboden. Toch heeft het kastenstelsel, dat voortkomt uit het hindoeïsme, nog steeds grote invloed op het leven in India. Bij de geboorte ligt al vast tot welke kaste iemand behoort en daarmee is zijn of haar sociale status vrijwel voorgoed bepaald. Het ingewikkelde systeem vergroot de sociale ongelijkheid.   ...
    Registratie van kasten werd afgeschaft bij de onafhankelijkheid van India in 1947. Mahatma Gandhi en Jawaharlal Nehru, de grondleggers van het onafhankelijke India, hadden een kastenloze samenleving voor ogen.
    De laatste keer dat Indiërs naar hun kaste werd gevraagd was in 1931, toen India nog Brits was. Veel Indiërs gaven destijds uit schaamte een hogere status op dan ze hadden.   ...

Het kastensysteem  is barbarij van het zuiverste water.

Ondertussen gaan ze, naast het exponentieel fokken van hun eigen bevolking, hard door met hun bacteriologische oorlogsvoering jegens de rest van de wereld (de Volkskrant, 08-04-2011, van verslaggeefster Ellen de Visser):
  Resistente bacteriën in (drink)water New Delhi

In drinkwater en kwelwater in het Indiase New Delhi zijn nieuwe extreem resistente bacteriën aangetroffen. Het is voor het eerst dat die bacteriën buiten het ziekenhuis zijn gevonden en de kans is groot dat ze zich razendsnel verspreiden. Miljoenen mensen zijn mogelijk drager.
    Een groep Britse en Australische wetenschappers sloeg donderdag alarm in het vakblad The Lancet Infectious Diseases. Zij waren op onderzoek gegaan nadat een aantal Britse patiënten uit India was teruggekeerd met de multiresistente NDM-1 bacterie, terwijl ze daar niet in een ziekenhuis waren opgenomen.
    Ze analyseerden ruim tweehonderd watermonsters uit New Delhi, afkomstig uit beekjes of waterplassen op straat en van publieke wasplaatsen waar inwoners water drinken en voedsel bereiden. Eenderde van het kwelwater en 4 procent van het drinkwater bleken besmet met een NDM-1 bacterie. De zeventig watermonsters uit het Britse Cardiff, die zij ter controle onderzochten, waren niet besmet.   ...
    Drie jaar geleden werd de eerste patiënt met een NDM-1 bacterie ontdekt. Sindsdien duikt de bacterie overal in het Westen op.

De conclusie is duidelijk:
      Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie WHO zijn 'zeer dringend' maatregelen nodig om de verspreiding van resistentie te voorkomen. 'Als er nu niets gebeurt, kunnen gewone infecties straks niet meer met antibiotica worden behandeld', aldus Margaret Chan van de WHO.

Maar dat gaat natuurlijk nooit gebeuren, want die dringende maatregel is het controleren van iedere Indiër als hij zijn land wil verlaten. Dat noemt men namelijk onmiddellijk "discriminatie".

Een versie in individuele vorm - eerst een introductie (de Volkskrant, 16-07-2011, door Sara Berkeljon):
  Interview

Ernest van der Kwast

(30) schreef met de autobiografische roman Mama Tandoori een bestseller. Vooral zijn moeder moest het in het boek ontgelden. 'Overdrijving vind ik geen goed woord. Ik heb het liever over verbeeldingskracht.'

In 2010 brak Van der Kwast door bij een groot publiek, met Mama Tandoori, een autobiografische roman over zijn familie. Een afrekening met, of misschien wel een ode aan zijn tirannieke, door geld geobsedeerde moeder. Zij, een verpleegster uit India, trouwde met een Nederlandse patholoog-anatoom ...
    ... Van der Kwast studeerde fiscale economie aan de Erasmus Universiteit. Een universitaire studie, liefst een die zou leiden tot een baan als arts of advocaat, was een diepgewortelde wens van zijn Indiase moeder. 'Zij en ik waren als vuur en water. Op mijn 18de was ik hoofdredacteur van een literair tijdschrift, ik werkte, dronk niet, gebruikte geen drugs. Toch wilde ze per se dat ik zou studeren. Als een kind zo'n grote liefde voelt voor de literatuur, moet je dat toch stimuleren? Zij had meer vertrouwen in me moeten hebben.'    ...
    Als enige van de drie broers werd Ernest van der Kwast geboren in Bombay. Zijn moeder woonde tijdelijk in haar geboorteland omdat haar man in Nederland zijn militaire dienst moest inhalen. Voordat Ernest een jaar oud was, verhuisde ze met de kinderen terug naar Nederland. Van der Kwast: 'Ik ben Nederlander, maar als ik in India ben, voel ik me als een vis in het water. Ik heb totaal geen moeite met de drukte, met de hitte. Het is heerlijk om in een bus te zitten met het aantal mensen dat voorheen mijn hele lezersaantal was. En ik heb natuurlijk mijn moeder. Mijn moeder is India.'
...
Heeft je moeder zich inmiddels verzoend met je schrijverschap?
'Voor mijn moeder, voor alle Indiërs, is succes erg belangrijk. Zij vindt het fantastisch dat er een toneelversie komt, dat het wordt verfilmd. Maar de Nobelprijs heb ik nog niet. Dat zeg ik zonder ironie. Eigenlijk eist mijn moeder dat ik de Nobelprijs win.   ...

Aspecten: de ingeborenheid van cultuur - wat overigens niet universeel geldt. En die superioriteitsobsessie ... Maar ja, als je geen brahmaan bent, ben je al bijna een pariah ...
    Ook Indiase expats hebben last van dit verschijnsel. Zelfs als ze, dat wil zeggen: hun voorouders,  al lang geleden van het Indische subcontinent vertrokken zijn. Zo is cultuur-intellectueel Anil Ramdas al lang in Nederland, terwijl hij geboren is in Suriname. Waarna je onmiddellijk weet dat zijn voorouders nog via de West-Indische Compagnie hun reisje hebben gemaakt. Anil is een beetje in een discussie verzeild geraakt door het gebruik van de term "white trash" en nog wat bijbehorende adjectieven. Weekblad Vrij Nederland, hopeloos multiculturalistisch, geeft Anil een grote hoeveelheid ruimte om zijn ideeën nog een keer uit te venten (Vrij Nederland, 14-05-2011, door Mischa Cohen):
  Anil Ramdas

'We zijn allemaal expats'

Essayist en tv-presentator Anil Ramdas scheef een roman over de neergang van een essayist en tv-presentator. Toch gaat 'Badal' niet over hemzelf. 'Wie denk ik wel dat ik ben om een autobiografie te schrijven? Napoleon?'

...    Badal is dan ook net als Ramdas een veelbelovende wetenschapper die zich opwerkt tot essayist bij een intellectueel weekblad en een kwaliteitsdagblad. Hij maakt net als Ramdas zelfnaam als Zomergast, wordt correspondent in India en raakt aan de drank. Toch is het een vergissing om zijn boek te lezen als alweer een autobiografische sleutelroman van een journalist, zegt Anil Ramdas terwijl hij een zware Van Nelle opsteekt. 'Het treurige einde maakt ten overvloede duidelijk dat ik het niet zelf ben.'    ...

Dat is natuurlijk maar de vraag. Zoals al meteen blijkt:
  U schreef zelf ook een artikel over white trash, net als uw hoofdpersoon. Dat vergroot de verwarring.
'Dat was inderdaad een kleine misstap.

Nog eentje:
  U noemde in het stuk Wilders-stemmers 'achterlijk, primitief, rancuneus, zonder moraal en principeloos'.
'In de NRC had ik zoiets natuurlijk nooit opgeschreven. Maar op een gegeven moment denk je om twee uur 's nachts: wat is dit nou, godverdómme. Een beetje zoals de gemiddelde reaguurder achter zijn laptop zit.'

En dat niveau blijft hier nauwelijks gehandhaafd ...
  Badal valt wel degelijk samen met Anil Ramdas, schreven critici.
'Tsja. Als je zoals die recensenten alleen de autobiografische laag in het boek wilt zien, ...

Waarin verschilt u dan van uw hoofdpersoon?
'Badal denkt veel kleiner dan ikzelf. ...

"Ik ben een grote denker".
  U krijgt ook het verwijt van intellectuele arrogantie.

Hoe kan dat nou....?
  De negatieve reacties op mijn werk komen van broodschrijvers als Arjan Peters en Joost Zwagerman

"Want ik ben naast een groot denker, ook een groot schrijver. En iemand die zo groot is, kan nooit arrogant zijn."
  Arend Jan Boekestijn, ook zo iemand, had het over mijn "Brahmaanse verachting". ...
    Al meteen na mijn optreden bij Zomergasten waren er mensen die zeiden: wat een pedant mannetje, wie denkt hij wel dat hij is.'   ...

Kent u die grap van de Belgische automobilist die achter elkaar spookrijders tegenkomt?
  Dat denken vanuit een hogere kaste zie ik soms ook bij anderen, ik heb het baboe-en-sahib-syndroom zelfs tot onderwerp gemaakt van dit boek.

Een klassiek voorbeeld van de spiegelbeschouwing: anderen toedichten waar je zelf aan lijdt.
   Oh ja, ook dit nog:
  De negatieve reacties op mijn werk komen van broodschrijvers als Arjan Peters en Joost Zwagerman, blanke mannen ...

Racisme.
   En ook deze is aardig:
  Herkent u dat gebrek aan zelfvertrouwen?
'Nee, en ik heb er ook totaal geen last van dat ik als gekleurde minder zou worden gewaardeerd. Sterker nog: de ergernis die ik kennelijk oproep bewijst mijn gelijkwaardigheid.

Nog een gelijkwaardige:
  Het boek gaat eigenlijk over de ondergang van een migrant, de eeuwige expat.
'De rode draad is het meest fundamentele, elementaire dat er kan gebeuren in een mens en leven: het afscheid nemen van je moeder, en dan zo ver weggaan dat je niet kunt terugkeren. Zoals filosoof Stuart Hall na veel aandringen antwoordde toen ik hem vroeg waarom hij Jamaica had verlaten: "Actually, I wanted to get away from my mother. But don't we all."

Stuart Hall is een gekleurde aanhanger van de racistische versies culturele antropologie: het is allemaal de schuld van de blanken . Die liegt over zijn reden om Jamaica te verlaten: in Jamaica en de rest van de creoolse wereld is op het intellectuele vlak totaal niets te beleven.
  Tweemaal had u het gevoel dat anderen met uw multiculturele thema aan de haal gingen.
'Bolkestein en Scheffer, ja. Ik was geschokt door de Luzernlezing van Bolkestein waarin hij zijn zorg uitsprak over het verloren gaan van de westerse liberale waarden. Ik voelde me monddood gemaakt als essayist.

Wat een arrogantie. Geen hond buiten de grachtengordel had gehoord van Ramdas en niemand heeft aandacht geschonken aan wat hij mogelijkerwijs in een blaadje als De Groene Amsterdammer aan multiculturalistische opvattingen heeft neergepend. De aandacht voor Scheffer en Bolkestein ontstond juist omdat ze dat soort praatjes doorprikten.
  Toen u na uw middelbareschooltijd uit Suriname naar Nederland kwam, was het voor uzelf ook een cultuurschok dat Nederlanders ook botte boeren konden zijn. Is de white trash-theorie daar een echo van?
... Ik ben eigenlijk pas weer in klassentermen gaan nadenken toen die Wilders-aanhang groeide.'

Niet al eerder, tijdens de opkomst van Pim Fortuyn?
'Nee, het ging me om het systematische, georganiseerde, doordachte van iemand als Wilders. De eerste negen zetels waren negen zetels van niks, want iedereen negeerde ze. Er ontstond een ongeschreven cordon sanitaire. En toen die doorbraak: dat was ontzettend schrikken. Waar kwam die massa vandaan? Ik kreeg pas in de gaten wat Scheffer fout had gedaan in zijn essay toen ik die Wilders-aanhang zag en geen verklaring kon vinden.

Tja, er kan natuurlijk nooit iets fout zijn met immigranten - al was het maar omdat ze een kleurtje hebben. Dus moet het wel aan de blanken liggen.
  Hoe legde u vervolgens de link met Wilders?
'Een groep zonder ontwikkeling, zonder historisch besef, zonder ideaal,

Dit natuurlijk geheel in tegenstelling tot de allochtone immigranten, die hier gekomen zijn met en rijk pakket aan ontwikkeling, historisch besef en hoogstaande idealen. Zoals deze exemplaren:
  Nu waren die Marokkaanse jongens in de aanbieding ...

Oh ja, dan is er ook nog de islam:
  Speelde de islam niet ook een rol in het multicultidebat?
'De islamkritiek heeft haar houdbaarheidsdatum ver overschreden. Zelfs moslims worden inmiddels een beetje lacherig als ze horen dat er een Fitna 2 aan komt. Het gaat niet om geloof, het gaat om de verwarring tussen de thuiscultuur en de aankomstcultuur in Nederland.

De islam is natuurlijk één van die hoogstaande idealen die de Nederlandse cultuur zo hebben verrijkt.
  Zelfs moslims worden inmiddels een beetje lacherig als ze horen dat er een Fitna 2 aan komt. Het gaat niet om geloof, het gaat om de verwarring tussen de thuiscultuur en de aankomstcultuur in Nederland.

Net zo lacherig als over Geert Wilders, die ze allemaal en vrijwel zonder uitzondering dolgraag de mond zouden snoeren.
   En als we niet meer van die cultuurverrijkers erbij willen, kan dat dus alleen maar om racistische redenen zijn:
  De Vreemdelingenwet van Job Cohen noemt u racistisch.
'... De enige reden die ik kan bedenken voor Cohens terugkeer naar de politiek, die ik trouwens toejuich, is dat hij die desastreuze fout wilde herstellen.'

Hoe het dan wel moet?
  Maar is het daarmee een racistische wet?
'Het is de weeffout in de Vreemdelingenwet, daar ging mijn proefschrift over. Tot 1985 was de Vreemdelingenwet direct gelieerd aan het vreemdelingenverdrag van de VN: als iemand asiel zoekt voor vervolging, dan krijgt hij asiel. ..."

Open grenzen en vrij immigratie. Tenslotte:
  Zo wordt de migrantenervaring steeds meer de algemene menselijke conditie. We zijn allemaal expats aan het worden

"Ook die verdomde autochtone Hollanders met hun verbeelding over een eigen land".
    En wie daar tegen is, is ...:
  Professor Zijderveld, Thomas von der Dunk, Freek de Jonge - u hoort bij het kleine clubje dat de NSB-vergelijking nog onbekommerd durft te maken.
'Elke vergelijking met die helse periode wordt tegenwoordig kennelijk als volstrekt absurd en surrealistisch beschouwd. Ik vind het eerder absurd dat men zich hier door die oorlog binnen een generatie kennelijk zo gelouterd voelt dat de heilige overtuiging is ontstaan dat zoiets nooit me er zal gebeuren? Misschien omdat alles wat met de Holocaust samenhangt als het absolute kwaad is gedefinieerd?'

Inderdaad: een racist en een fascist. Want als je allochtone immigranten tegenhoudt, doe je hetzelfde als ...:
  Zo'n vergelijking maakt een zinnige discussie wel lastiger.
'Waarom zou je de aanhang van de NSB niet sociologisch kunnen vergelijken met PVV-stemmers? Men misbruikt dan graag de Wet van Godwin - maar die zegt echt niet dat je nooit meer iets met het nationaal-socialisme mag vergelijken. Het is een raar taboe als je niet meer naar zulke recente historische gebeurtenissen mag verwijzen. Het is nu eenmaal een pijnlijk feit dat Nederlanders hebben moeten erkennen dat ze als klein en verwaarloosbaar landje relatief het grootste aantal joden hebben laten deporteren.

Inderdaad: het vergassen van joden!
    Voor we conclusies trekken, eerst even een visie hierop van de andere kant (de Volkskrant, 18-05-2011, door Joost Zwagerman):
  De zelfontmaskering van Anil Ramdas

Anil Ramdas kijkt neer op PVV-stemmers. Behalve in de nette NRC.

Hoe typeerde Anil Ramdas de anderhalf miljoen stemmers op de PVV ook alweer, in september vorig jaar?
    Zo: het zijn 'primitieve, rancuneuze, rechtse en extreemrechtse types zonder moraal, zonder principes, zonder idealen, (...)'
    Ramdas schreef het in een column die hij verzorgt voor De Buren, een Vlaams-Nederlands platform voor wetenschap en cultuur. Ik stuitte destijds bij toeval op Ramdas' tekst. Voor diezelfde organisatie zou ik in november naar Sheffield gaan, om er een zogeheten City Book te schrijven; op de site zocht ik naar informatie over City Books, en onverwacht trof ik er die heetgebakerde column van Ramdas aan.
    Was het een grap? Een halfslachtige Wilders-imitatie, in een poging diens retoriek over moslims toe te passen op de PVV-stemmer? Ramdas liet zich in ieder geval net zo haatdragend en generaliserend uit als Wilders. ...
    En dan de overdrijving. Je kunt over mensen die je minacht schrijven dat ze een povere moraal hebben, of een slecht ontwikkelde moraal - maar géén moraal? Sociopaten kennen geen moraal. Zitten we met anderhalf miljoen sociopaten opgezadeld? Waren die mensen óók al 'zonder moraal' toen ze nog PvdA stemden? Werden ze in éen klap 'achterlijk en primitief' nu ze van partij waren gewisseld?
    Onder iedere column bij De Buren kun je reacties achterlaten. ... Op mijn toenmalige Facebook-account plaatste ik een link naar Ramdas' withete zinnen. Die posting werd opgepikt door diverse bloggers, onder wie Bert Brussen. Ineens regende het reacties bij De Buren. Een fittie was geboren. GeenStijl bemoeide zich ermee, het Algemeen Dagblad, en ook de VPRO.
    Ramdas zelf reageerde op zijn beurt weer op de 'thread' onder zijn column bij De Buren. Fier liet hij weten dat hij op mij neerkeek. Inmiddels had ik mij wat in recente schrijfsels van de man verdiept en ontdekte dat neerkijken op anderen bij hem schering en inslag is. Ramdas verdeelt de mensheid in twee typen: personen tegen wie hij op kijkt, en personen op wie hij neerkijkt. Onnodig te zeggen dat hij er uit alle macht naar streeft dat anderen tegen hem opkijken, zodat hij eindelijk niet meer op zichzélf hoeft neer te kijken. Alleen al vanwege die worsteling verdient hij onze deernis en clementie. Zó vaak beklemtoonde Ramdas dat hij op mij neerkijkt dat het niet anders kan of ik ben erg belangrijk voor hem. Als ik hem daar een plezier mee doe, wil ik dat ook heus wel zijn.
    Belangrijker is dat de passage over de PVV'er als onmens zonder moraal voor mij een reden was om voor deze krant een stuk te schrijven over de grotere tragedie die achter Ramdas' haatserenade schuilgaat ...
    Ook op dit stuk reageerde Ramdas weer gepijnigd en gekrenkt, met als voorlopig dieptepunt de via de pers geventileerde woede toen ik wél en Ramdas níet iets over deze grotere tragedie mocht komen vertellen bij Pauw & Witteman. 'Men maakt mij monddood!' schreef Ramdas in een woedende open brief aan P&W, wederom ergens op internet gepubliceerd. Het kon niet aan zijn verstand worden gebracht dat het geen zin heeft om een debat te organiseren als een van beide debaters op voorhand luidkeels laat weten op de ander neer te kijken. Dan beland je al gauw in de 'u bent een minderwaardig mens'-doctrine van Marcel van Dam, uitgesproken tegenover wijlen Pim Fortuyn.
    Ik had nooit teruggeblikt op het hele debat(je) als Ramdas niet onlangs een opmerkelijk interview had gegeven in Vrij Nederland. In dat interview wordt hij nog eens geconfronteerd met de passage in kwestie. En wat antwoordt Ramdas acht maanden na dato? Dit: 'In NRC Handelsblad had ik zoiets natuurlijk nooit opgeschreven.'
    Huh? Waarom zei onze ridder te paard dit destijds niet meteen? Dat had heel wat mensen tijd en energie gescheeld. Leuk trouwens voor De Buren om dit te lezen: Ramdas publiceert daar zaken die hij elders nooit zo zou durven beweren. Ramdas' onderbuikgevoelens gaan naar De Buren, de vrome zondagse mening naar de nette avondkrant.
    Deze onbedoelde zelfontmaskering maakt het in éen klap onnodig en overbodig om nog te discussiëren over Ramdas' haat-taal aan het adres van PVV-stemmers. Er resten immers alleen nog maar zijn gespleten tong en dubbelhartigheid.   ...
    Tot slot een bekentenis. Eigenlijk zeg ik hier maar wat. Dit is een experiment. Ik schrijf dit alleen maar in 'V' van de Volkskrant om reacties van lezers van deze krant los te krijgen. In NRC Handelsblad zou ik het allemaal nooit zo hebben opgeschreven.

Het is duidelijk: Anil Ramdas mag dan wel in Nederland wonen, en in Suriname geboren zijn, maar hij is 100 procent van Indiase afkomst, hindoestaan - ín ieder geval volgens eigen ideeën van de soort "brahmaan".

Net als in Afrika is degene aan de top een min of meer absoluut heerser, met de bijbehorende uitwassen (Z24.nl, 06-09-2011, ):
  Indiase politica liet privé-jet sandalen ophalen

India is in de ban van anti-corruptieprotesten. Geen wonder, want politici maken het soms wel heel bont.

India wordt sinds enkele maanden opgeschud door de sociale activist Anna Hazare. Als een pseudo-Gandhi voert Hazare prostestacties tegen de wijd verbreide corruptie in het land, met regelmatige hongerstakingen als belangrijkste wapen.   ...
    Uit via Wikileaks gelekte diplomatiek documenten bleek afgelopen maandag nog eens, hoe serieus de problematiek is. Zo blijkt de politica Mayawati, de eerste minister van de deelstaat Uttar Pradesh, niet zo onkreukbaar als ze lange tijd heeft doen voorkomen.
    Mayawati heeft sinds 1995 snel carrière gemaakt als voorvechtster van de dalit, de kastelozen die in India traditioneel een ondergeschikte positie innemen. Maar, zo meldt de Hindustan Times op basis van Amerikaanse diplomatieke documenten van Wikileaks, minister Mayawati heeft in de loop der jaren een fijne neus voor luxe ontwikkeld.
    Zo liet ze in 2008, toen ze een nieuw paar sandalen nodig had, haar privé-jet naar de stad Mumbai vliegen om haar favoriete merk in te laten slaan. De piloot vloog terug met de sandalen als gezelschap, in een verder leeg vliegtuig.    ...

Hoort ook bij het kastensysteem.

Nog wat van dat andere kenmerk van onbeschaafdheid: ongelijkheid van vrouwen (de Volkskrant, 19-10-2011, van de buitenlandredactie):
  Ongewenste meisjes mogen andere naam

In India mogen 222 meisjes die van hun ouders de voornaam Nakushi (Ongewenst) hadden gekregen, deze week van de Indiase autoriteiten een andere naam aannemen. Voor de meisjes wordt zaterdag in de stad Satara een feestelijke bijeenkomst georganiseerd waarop ze hun nieuwe naam kiezen.
    Doel van de bijeenkomst is om de status van de 222 meisjes in Satara en de rest van de deelstaat Maharashtra te vergroten. In die deelstaat worden als gevolg van sekse-selectieve abortus en kindermoord slechts 881 meisjes geboren op elke 1.000 jongens.
    In India is de voorkeur van ouders voor jongens al jaren berucht. Zonen zetten het familiegeslacht voort en erven het huis en de zorg voor hun bejaarde ouders. Terwijl in het geval van dochters ouders verplicht zijn een bruidsschat te betalen aan de familie van de bruidegom.   ...

Achterlijkheid.

Wat uitgebreider (de Volkskrant, 29-10-2011, door Cor Speksnijder):
  India houdt meer van jongens

India probeert al jaren de bevolkingsgroei in te dammen. Veel vrouwen willen best een kleiner gezin, maar ze willen ook per se een jongen. Meisjes worden daarom geaborteerd.

Tussentitel: Ik ben blij met twee meisjes, maar mijn schoonouders zeggen dat ik een derde kind moet nemen | Laxmi Devi

Twee dochtertjes, dat vindt ze genoeg. Laxmi Devi (22) wil geen kinderen meer en om een volgende zwangerschap te voorkomen heeft ze de prikpil. Met het inkomen van haar man kan ze zich geen groter gezin veroorloven, zegt ze. Haar kinderen moeten later een opleiding kunnen volgen en ontsnappen aan de armoede waarin zij en haar man leven.
    Voor de in kleurrijke sari's gehulde vrouwen die rond haar op de grond zitten is Devi onderwijzeres en rolmodel tegelijk. In een kale ruimte in een van de vele sloppenwijken in de Indiase tempelstad Varanasi vertelt ze openhartig over de voordelen van geboortebeperking. Buiten staan buffels in zwarte drab te niksen. Een vlaag rioollucht dringt door de vensters naar binnen.   ...
    'Ik ben blij met twee meisjes, maar mijn schoonouders willen een jongen. Ze zeggen ze dat ik een derde kind moet nemen. Ik vind dat vervelend, maar ik begrijp hen wel. Ze willen dat er iemand is om de naam van de familie te laten voortbestaan.' Devi geeft te kennen dat de familiedruk haar aan het twijfelen heeft gebracht. 'Ik moet nu eenmaal samenleven met mijn schoonouders', zegt ze verontschuldigend. 'Misschien neem ik toch nog een kind.'
    Net als menig ander Aziatisch land houdt India meer van jongens dan van meisjes. De traditionele voorkeur voor jongens spoort vrouwen als Devi aan net zo lang zwanger te worden tot er een zoon is. Een jongen wordt beschouwd als potentiële kostwinner, beschermer en een verzekering voor de oude dag. Een zoon geeft status, een meisje overlast.
    Naarmate de gezinnen door geboortebeperking kleiner worden, neemt het verlangen naar een zoon alleen maar toe. De sociale druk op een getrouwde vrouw om een zoon voort te brengen kan enorm oplopen en uitmonden in geweld, verstoting uit de familie en zelfs de dood.
    Technieken om het geslacht van een foetus vast te stellen hebben de afgelopen decennia in India geleid tot een golf van abortussen om de geboorte van dochters te voorkomen. Het is verboden onderzoeksmethoden als echografie en vruchtwaterpunctie te gebruiken om het geslacht van het ongeboren kind vast te stellen en het resultaat kenbaar te maken aan de ouders. Er is zelfs een website waarop kan worden geklikt over medisch personeel dat zich niet aan dit verbod houdt. Maar vaak blijkt de hunkering naar een jongen sterker dan de wet. En als een arts niet wil meewerken aan een abortus, dan is er wel een clandestiene aborteur te vinden. ...

Het gaat hier vaak over de relatie tussen man en vrouw. Maar ook op het vlak van de algemene maatschappelijke verhoudingen is er heel veel mis - hetgeen valt af te lieden uit simpele voorvallen (de Volkskrant, 10-12-2011, van de buitenlandredactie):
  Brand in ziekenhuis eist 94 levens

Personeel van een particulier hospitaal in Calcutta liet patiënten achter in vuurzee en vluchtte.

Bij een brand in een ziekenhuis in de Indiase stad Calcutta (Kolkata) zijn vrijdag zeker 94 doden gevallen. Vrijwel alle slachtoffers zijn patiënten die in hun slaap werden verrast en stikten in de rook. Ze werden aan hun lot overgelaten door het medisch personeel, dat voor het vuur op de vlucht sloeg.
    De politie arresteerde zes medewerkers van het particuliere ziekenhuis op verdenking van dood door schuld.  ...
    Getuigen zeiden dat directieleden, artsen en verplegend personeel het hospitaal ontvluchtten en de patiënten achterlieten in dikke zwarte rook. Een buurtbewoner zag hoe wanhopige patiënten hun gezicht tegen de ramen drukten om aandacht te trekken. ...

Dit wat betreft de houding van het ziekenhuispersoneel, dat zich vermodelijk van een hogere kaste achten dan de patiënten - indien niet letterlijk, maar dan toch figuurlijk.
    Dan de organisatiegraad:
  Het zou een uur hebben geduurd voor de brandweer ter plekke was. Reddingswerkers op ladders sloegen ramen kapot en probeerden zoveel mogelijk patiënten op stretchers naar buiten te halen.
    Volgens de Hindustan Times speelden zich voor het gebouw chaotische taferelen af. Voordat de brandweer arriveerde, probeerden buurtbewoners en familieleden van patiënten naar binnen te gaan om mensen te redden. Ze werden tegengehouden door ziekenhuispersoneel.

En tenslotte: denk niet dat dit een armenziekenhuis was:
  Het zes verdiepingen tellende AMRI-ziekenhuis, gelegen in een middenklassewijk van de miljoenenstad Calcutta, had 190 bedden waarvan er 160 waren bezet. Volgens een bestuurder van het ziekenhuis voldeed het aan de veiligheidsvoorschriften.

In de armenziekenhuizen is dit vermoedelijk nog vele graden erger.
 
En natuurlijk is er dan ook dit (de Volkskrant, 24-03-2012, van de buitenlandredactie) (
  Corruptiezaak kleeft regering India aan

Tussentitel: Steenkoolvelden te goedkoop verkocht aan bedrijfsleven
Een nieuw schandaal, ditmaal over de exploitatie van steenkool, heeft de Indiase regering in grote verlegenheid gebracht. Volgens een rapport van de Indiase rekenkamer is de overheid voor 210 miljard dollar (150 miljard euro) benadeeld bij de verkoop van kolenvelden aan het bedrijfsleven.
    De regering in New Delhi heeft tussen 2004 en 2009 steenkolenvoorraden voor veel te lage prijzen overgedaan aan particuliere ondernemingen en staatsbedrijven. De velden werden niet in het openbaar geveild, maar zijn onderhands toegewezen aan grote industriëlen. De bodemprijzen leidden tot 'bovenmatig voordeel' voor de ondernemingen, aldus de financiële controleurs.   ...

Het is vrijwel altijd één groot complex: zieke gezagsverhoudingen, vrouwenonderdrukking, corruptie ...

Dit hoort er ook bij (VARAgids, nr. 53-2011, programma-aankondiging):
  23.45 Mother India

Documentaire. Jhuma en Niladri wonen in Burdwar, in India. Zij zijn acht jaar getrouwd en hebben geen kinderen. Dit is een probleem, omdat vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen als schandelijk worden gezien.

En dat is de reden dat India niet alleen armoedig is, maar ook armoedig zal blijven. Daar valt niet tegenop te groeien.

In een kasten- dus standen-maatschappij is het volgende bijna vanzelfsprekend (VARAgids, nr. 46-2011, 17-11-2011, programma-aankondiging):
  The other end of the line

(2008, James Dodson) Zoete romantische komedie zonder verrassingen over een meisje werkzaam bij en call center in India (Shriya Saran) die valt voor de stem van Jesse Metcalfe (de jonge tuinman uit Desparate Housewives) die haar bevraagt over een probleem met zijn creditcard. Ze besluit uiteindelijk zelfs naar zijn woonplaats San Francisco te vliegen. Haar ouders zijn woedend, want hun dochter is al voorbestemd voor een andere man en volgen hun dochter richting VS. NET 5, 20:30 uur

Merk op dat dit de betere kringen in India betreft, want men heeft het geld om te vliegen. Het sociologisch belang is dat deze niet-natuurlijke vorm van partnerkeuze, schadelijk is voor het nakomelingenschap, zie hier uitleg of detail . En indien gedurende lange tijd bestaand, schadelijk voor de genetische gezondheid van de hele bevolking.  
    En denk niet dat dit maar een verhaaltje is (deVolkskrant, 03-07-2010, ANP):
  Meisje naar India gelokt voor moord

Een 17-jarig meisje uit het Vlaamse Gingelom is in India het slachtoffer geworden van eerwraak. Amritpal Kaul werd door haar 55-jarige stiefvader gewurgd omdat ze met iemand uit een lagere kaste wilde trouwen, zo melden Vlaamse kranten. Het meisje was naar India gelokt met de belofte dat ze na die reis zou mogen trouwen met haar vriend, die in België woont.

Beschaving is in die cultuur echt nog een stuk verder weg dan in de onze ...

Een ander verschijnsel doet zich voor zodra de Indiër, dan vaak aangeduid bij zijn culturele of etnische naam van Hindoestaan, naar het buitenland gaat verhuizen - of zelfs daar geboren is (Volkskrant weblog, 20-09-2009, door Bregje Buitenwijk):
  Alleen maar nette mensen

Dat is de titel van het boek van Robert Vuijsje. ...
    Ik geef u een paar citaten uit het eerste hoofdstuk:
  ...    Surinaamse negers vinden dat Surinaamse Hindoestanen kapsones hebben.

Hindoestanen vinden negers lui en dom.    ...

En die Hindoestanen zitten al een behoorlijk aantal generaties daar.

Nog een bron (de Volkskrant, 23-02-2010, van verslaggever Stieven Ramdharie):
  Geen spijt van Surinames eerste coup

Interview Badrissein Sital, Laurens Neede | De revolutionaire vlam is niet gedoofd bij de oud-sergeanten die in 1980 de macht grepen.

...   Sital (63), voorstander van een op Cuba gerichte koers na de coup: ‘Ik ben niet teleurgesteld of gefrustreerd over wat er in dertig jaar is bereikt. Het brengen van eenheid in het multi-etnische Suriname, cruciaal voor je ontwikkeling als jong land, was een van onze prioriteiten. Nadat we in 1987 weer de macht overdroegen, is dat afgebrokkeld. En hoe we er nu voorstaan qua nationbuilding: we moeten ons doodschamen. De animositeit, de haat en nijd tussen de bevolkingsgroepen, is nog nooit zo groot geweest. Dat is de meest trieste ontwikkeling.’    ...

En iets dat bijna vast bij racisme hoort: het beschuldigen van de ander (de Volkskrant, 04-02-2010, door Cor Speksnijder):
  'Slachtoffer van racisme' stak zichzelf in brand

Een racistische aanslag die Australië in verlegenheid heeft gebracht en zijn relatie met India onder druk heeft gezet, blijkt geen racistische aanslag te zijn.

Een in Australië wonende Indiase man die zei dat hij in Melbourne slachtoffer was geworden van racistisch geweld, heeft dit verhaal volgens de politie verzonnen nadat hij zichzelf per ongeluk had verwond.
    De 29-jarige Jaspreet Singh, die in financiële moeilijkheden verkeerde, wilde begin dit jaar zijn auto in brand steken om verzekeringsgeld op te strijken. Singh hoopte op die manier 11.000 dollar (een kleine 8.000 euro) in zijn zak te kunnen steken.
    De brandstichting ging niet volgens plan en Singh liep brandwonden op aan gezicht, armen en borst. Tegenover de politie verklaarde hij te zijn aangevallen door vier mannen die hem tegen de auto hadden gedrukt en brandbare vloeistof over hem hadden gegoten. Een van de aanvallers zou hem in brand hebben gestoken.
    Maar deskundigen op het gebied van brandstichting en medici stelden vast dat Singhs verwondingen niet waren te rijmen met zijn verhaal. Woensdag werd hij voor een rechter geleid wegens het afleggen van een valse verklaring.
    Het voorval speelde zich af in een periode dat de verhouding tussen India en Australië al gespannen was door een reeks gewelddadigheden tegen Indiërs in Melbourne en Sydney. Die incidenten werden breed uitgemeten in de Indiase media.
    Autoriteiten in New Delhi riepen Australië op Indiase burgers beter te beschermen, Indiase studenten gingen in Melbourne de straat op, duizenden Indiërs zagen af van een studie overzee. ...
    De regering in Canberra veroordeelde het geweld, maar drong er tegelijkertijd op aan te wachten met oordelen totdat er meer duidelijk zou zijn over de motieven achter het geweld. De politie twijfelde er namelijk aan of er altijd sprake was van racistische daden. Indiërs zouden een gemakkelijk doelwit zijn voor ‘gewone’ criminelen.
    Een Indiër, van wie het verbrande lijk in december werd gevonden langs een weg in New South Wales, blijkt evenmin in handen te zijn gevallen van racisten. Voor zijn dood zijn inmiddels drie Indiërs in staat van beschuldiging gesteld.   ...

Indiërs die anderen beschuldigen van racisme ... Vraag Indiërs maar eens over wat ze vinden van moslims, dat wil zeggen: Pakistani. En als immigranten is er nauwelijks een groep die zich zo gesloten houdt - kijk maar in Suriname.
 
Het maakt echt totaal niet waar ze zitten (de Volkskrant, 24-08-2010, door Grace Wermenbol):
  'Little India' ligt in Amstelveen

Indiase bedrijven komen vaker naar Nederland. Daarmee duizenden kenniswerkers uit India.

Hotel Htel in Amstelveen is vanavond dé ontmoetingsplek voor Indiase expats in Nederland. ...
   Ook student Kumar Beella voelt zich hier prima thuis en zou hier graag blijven na het afronden van zijn studie. Toch ziet hij zichzelf niet met een Nederlandse vrouw trouwen. ‘Nederlandse vrouwen zijn leuk om naar te kijken, maar missen de tradities die een Indiase vrouw met zich meebrengt.’ Met een knipoog voegt hij toe: ‘Dat is nog een reden om dit soort avonden bij te wonen.’

Vervang het 'Indiase vrouw' maar door "blanke vrouw" uit de mond van een blanke, en je hoort hoe racistisch dit is.

En het maakt ook  niet uit als de Indiër een schurk is (de Volkskrant, 24-08-2011, door Peter de Waard):
  Profiel | Deven Sharma, vertrekkend topman van kredietbeoordelaar Standard & Poor's

Gehaat in Washington, held in India

Sharma durfde de kredietwaardigheid van de Verenigde Staten te verlagen. Drie weken later stapt hij op bij S&P.

Deven Sharma (56) staat in de VS niet bekend vanwege durf en bravoure. Integendeel, zijn bescheidenheid heeft ertoe geleid dat tot voor kort weinig Amerikanen hem kenden.
    Dat veranderde op 5 augustus. Op dat moment werd hij de meest gehate man in Washington. Maar in zijn vaderland India werd hij tot juist tot de grote held gebombardeerd - iemand die het op durfde te nemen tegen de machtigste natie ter wereld, iemand die duidelijk maakte dat de rollen in de wereld waren omgedraaid en dat na Europa en Amerika nu Azië het voortouw in de wereldeconomie heeft genomen.
    Sinds hij op 5 augustus als topman van Standard & Poor's (S&P) de verantwoordelijkheid nam voor de verlaging van de Amerikaanse kredietwaardigheid, wordt hij in de Indiase media gekoesterd als een van de hunnen, hoewel hij al jaren niet meer in India woont en werkt.   ...

Of een homohater (Volkskrant.nl, 21-05-2012, ANP/AP, redactie):
  30 dagen cel voor Amerikaanse student die homoseksuele campusgenoot filmde

De 20-jarige Amerikaanse student Dharun Ravi is vandaag veroordeeld tot dertig dagen cel voor het filmen van zijn huisgenoot terwijl die een man zoende. Ravi deelde het privémoment op Twitter en chats met studiegenoten. De huisgenoot pleegde enkele dagen later zelfmoord. Volgens de rechter handelde Ravi uit 'kolossale ongevoeligheid', maar niet uit homohaat.

Ravi had 10 jaar celstraf kunnen krijgen. Ook riskeerde hij uitzetting naar zijn vaderland India. Ravi was beschuldigd van het schenden van privacy, homodiscriminatie en bovendien het belemmeren van de rechtszaak. Zijn advocaat zegt dat er slechts sprake is van een mislukte grap.

Want ook voor een homohater komen ze met hun duizenden opdraven om hun racistische solidariteit te betuigen:
  hindoestanen
Steunbetuigers aan student Ravi verzamelden deze maand voor de rechtbank in New Jersey om voor vrijspraak te pleiten

Die steunbetuigers betuigen steun om één en slechts één reden: ze zijn van hetzelfde ras. Was er een  blanke of een neger beschuldigd, hadden die Hindoestanen er niet gestaan. Was het slachtoffers een Hindoestaan geweest, hadden die Hindoestanen er wel gestaan, maar nu om voor de strengste straffen te pleiten. Die Hindoestanen die daar staan, en, naar men mag aannemen, meer dan redelijk representatief zijn voor hun gemeenschap, zijn ordinaire en botte racisten. Want we hebben zonet al hetzelfde soort gedrag gezien in Suriname, namelijk ...

Die gerichtheid op de eigen cultuur is natuurlijk ontzettend verstikkend (de Volkskrant, 23-05-2012, van verslaggeefster Janny Groen):
  Interview | Hoge zelfdoding onder Hindoestaanse meisjes

'Bollywood verheerlijkt zelfdoding'

Scholen lopen weg voor de hoge suïcide onder hindostaanse meisjes, constateert schrijfster Orchida Bachnoe.

 'Al heel lang' werd schrijfster Orchida Bachnoe (47) in haar directe omgeving geconfronteerd met suïcidale Hindostaanse vrouwen. Ze hoorde verhalen van wanhopige meiden, die geleefd werden, hun dromen hadden opgegeven.
    Steeds weer werd ze geconfronteerd met kille statistieken over zelfmoordpogingen van de Haagse GGD, waarin Hindostaanse vrouwen sinds 1987 opvallen in negatieve zin. Haar behoefte het in haar cultuur 'onbespreekbare bespreekbaar te maken' werd urgent, toen op een dag bij haar de deurbel ging. 'Op mijn stoep stond een 14-jarig meisje. Ze was in tranen, ze had pillen geslikt', vertelt Bachnoe.   ...
    Bachnoe schreef de roman Azijn in mijn aderen, die ze vandaag aanbiedt aan het PvdA-Kamerlid Kadija Arib, 'omdat zij zich al jaren inspant om deze problematiek op de politieke agenda te zetten'.
    Azijn in mijn aderen is gebaseerd op ware verhalen en speelt zich af in Den Haag en in Mumbai, de stad van de Bollywood. De twee hoofdfiguren, Hindostaanse meiden, zijn beiden gek op Bollywood-filmsterren. Een van de sterren slaat (in een film) de hand aan zichzelf en blijft, als stem, rondspoken in het hoofd van de meisjes. Bachnoe: 'Die films verheerlijken zelfmoord, meisjes in nood herkennen zich erin.'   ...
    Alle migrantengroepen worstelen met problemen die met de migratie samenhangen. De meisjes worden beperkt bij het nemen van belangrijke levensbeslissingen, zoals het kiezen van de huwelijkspartner of de studierichting. Ze zijn minder vrij dan autochtone leeftijdsgenoten. 'Maar specifiek voor Hindostaanse meiden is de grote prestatiedruk die ze ervaren en het gebrek aan affectie en geborgenheid in de directe omgeving', zegt sociologe Diana van Bergen, die in 2009 promoveerde op suïcidaal gedrag van migrantenmeisjes.   ...
    Suïcidepogingen ondernemen om uit de problemen te komen is verweven met de Hindostaanse cultuur, zeggen Van Bergen en Boedjarath. De hoge scores onder Hindostaanse vrouwen zijn niet uniek voor Nederland. Boedjarath: 'Suïcide staat op het netvlies van Hindostanen, wordt van generatie op generatie doorgegeven.'   ...

Een zeer ongezonde cultuur, hetgeen natuurlijk zeer nauw samenhangt met dat uithuwelijken.

Een wat lichter artikel (de Volkskrant, 26-06-2012, door Bart Koetsenruijter):
  Multiculti romkom

Tussentitel: Waarom, is na het zien niet direct duidelijk, maar Bend It Like Beckham is volgens een anonieme bron op de filmwebsite IMDB de eerste westerse film die in Noord-Korea te zien is geweest.

Jesminder, een Engels meisje met Indiase ouders, leeft in twee werelden. Niets eens zozeer doordat ze een kleurling in Engeland is, maar vooral omdat ze van voetballen houdt. Dat ze haar kamer vol heeft hangen met posters van David Beckham - de film werd gemaakt rond de millenniumwisseling - vinden haar beslist niet conservatieve ouders tot daaraan toe ...

So far, so good. Maar nu wordt het weer wat minder leuk:
  ... maar dat ze ook zelf niets liever doet dan tegen een bal trappen, nee, dat gaat te ver. Dus verkeert Jessie, zoals haar Engelse vriendinnen haar noemen, in de kleedkamer tussen hip ondergoed, terwijl ze thuis haar benen tot en met de enkels moet bedekken.

En daar is het weer: de Hindoestaanse achterlijkheid. Maar dit is film, dus daar komt het goed:
  Haar onverzettelijkheid, straatwijsheid en intelligentie dirigeren de film in de verwachte richting.

De werkelijkheid is natuurlijk heel anders. Heel recent speelde in Engeland een rechtszaak tegen Hindoestaanse ouders die hun dochter om precies dezelfde reden hadden vermoord. Belangrijkste getuige: de andere dochter. How about that voor een Hindoestaanse romkom ...

India is een van onze grote voorbeelden, als lid van de BRIC-landen, en als we niet alles overnemen van dat soort culturen, gaan we ten onder ... . Luidt de boodschap van Nederlandhaters als Sheila Sitalsing, hindoestaans columniste van de Volkskrant (de Volkskrant, 31-07-2012, van de buitenlandredactie):

  370 miljoen Indiërs getroffen door megastoring

 Kwart India zonder stroom

Honderden miljoenen Indiërs hebben maandag zonder stroom gezeten. In de hoofdstad New Delhi en bijna heel het noordelijk deel van het land viel de elektriciteit uit. Het was de ernstigste stroomstoring in ruim tien jaar.
    Het uitvallen van de elektriciteit toont de kwetsbaarheid van de energievoorziening in India, dat grote economische ambities heeft. Het land blijkt niet in staat te voorzien in de snel groeiende behoefte aan energie. De gebrekkige levering van stroom vormt een belemmering voor de economische ontwikkeling van het land.    ...
    In de hoofdstad en andere grote steden ontstond chaos. Stoplichten vielen uit, waardoor het verkeer vastliep, forensen strandden massaal in metrostations. ...

Waarna nog een reeks details volgen, met pas aan het einde:
  De energiesector is inefficiënt als gevolg van corruptie en diefstal door personeel.

Een enkel zinnetje ...

Op de website krijgt de waarheid ruimer baan (Volkskrant.nl, Opinie, 01-08-2012, door Sacha Kester, was van 2000 tot 2004 correspondent Zuid-Azië voor de Volkskrant met als standplaats New Delhi):
  Waarom staat half India telkens weer stil?

...    Ik heb zelf vier jaar als correspondent voor de Volkskrant in New Delhi, India, gewoond en die eeuwige stroomstoringen waren een groot ongemak. Soms duurden ze een paar minuten, meestal een paar uur en als je echt pech had enkele dagen.
    Zeker in de zomer, als het buiten ver boven de veertig graden was en iedereen zijn airconditioning op volle toeren liet draaien, raakte het elektriciteitsnet overbelast en klapte de stroom er om de haverklap uit.   
    Voor bedrijven was het echter een ramp. Omdat zonder stroom vrijwel alles stil ligt, van verkeer (stoplichten, spoorwegen) tot de zware industrie, zijn bedrijven genoodzaakt voor hun eigen elektriciteit te zorgen. In 2004 klaagde Pinakin Rathod, indertijd manager bij Delhi Call Centers Pvt, dat het zijn internationale concurrentiepositie ondermijnde. 'We moeten met een generator voor onze eigen stroom zorgen, waardoor ik twee keer meer aan elektriciteit kwijt ben als mijn Chinese collega's.'
    'Er is nog niets veranderd', weet Huub Kuijpers, die nu met pensioen is, maar tot voor kort internationale bedrijven begeleidde bij een opstart in India. 'Alle grote bedrijven hebben hun eigen centrale omdat het reguliere netwerk totaal onbetrouwbaar is. En terwijl de vraag alleen maar groter wordt, omdat zowel de bevolking als de inkomens groeien, wordt dat netwerk verwaarloosd.'
    Het punt is niet alleen dat er genoeg energie moet worden opgewekt (ook een probleem), maar vooral dat het gedistribueerd moet worden. Het netwerk is oud en slecht onderhouden, de draden lopen veelal bovengronds en de transformatorhuisjes ontploffen met enige regelmaat.
    'Het systeem is echter door en door corrupt', weet Kuijpers. 'Er wordt al jaren geroepen dat er in het netwerk geïnvesteerd moet worden, maar het gebeurt niet omdat iedereen, van onder tot boven, het beschikbare geld in eigen zak stopt of de boel anderszins traineert.'     ...

Ja ja, echt een economic powerhouse, dat India ...

Nog een aspect van de combinatie vrijheid en man-vrouw (de Volkskrant,, 04-08-2012, van verslaggeefster Sarah Venema):
  Porno is in India nog brug te ver

Een erotische Bollywoodfilm met een pornoactrice zet de verhoudingen in India op scherp. De steeds moderne wordende samenleving stuit op haar grenzen.

In heel India ging vrijdag Bollywoods eerste bioscoopfilm met in de hoofdrol een pornoactrice in première. In het land waar de filmkus tot in de jaren negentig verboden was, proberen filmmakers nu de normatieve grenzen op te rekken.
    Maandenlang is de spanning opgebouwd rond Jism-2, een sensueel vervolg van het eerste deel uit 2003, over een pornoster die met haar lichaam een terrorist in de val moet lokken.    ...
    Die normatieve grenzen zijn aan het verschuiven, maar niet bij iedereen. 'Er is een morele campagne gaande tegen een bepaald soort vrouw dat doet en draagt wat ze wil', zegt filmcritica Nandini Ramnath. De politie van Mumbai arresteerde kort geleden bijvoorbeeld westers geklede vrouwen in kroegen. De vrouwen werden zogenaamd verdacht van prostitutie, schreef persbureau AP: 'het is een morele campagne van met hockeysticks zwaaiende agenten.'
    'We moeten in India nog een balans zien te vinden tussen te traditioneel en te modern', zegt filmproducent Nameeta Premkumar Nair. 'India heeft nog steeds heel traditionele en conservatieve inwoners.' Zij vindt dat filmmakers in plaats van te provoceren door het opzoeken van seksuele grenzen, beter kunnen laten zien dat vrouwen meer zijn dan een lustobject. 'Vrouwen worden nog steeds onderdrukt.'    ...
    Blote ruggen mogen, een geheel naakt lichaam niet. ...
    Ook Jism 2 heeft de expliciete seksscènes moeten schrappen. De film moet het hebben van kaarslicht, spannende lingerie en suggestieve houdingen van de hoofdrolspelers. 'De film is eigenlijk niet erotisch en ook geen thriller', zegt de Indiase filmcritica Shubhra Gupta uit Mumbai teleurgesteld. 'Je leunt achterover en wacht op hete actie, want waarom zijn het anders openlijk pornosterren? Maar het enige wat je krijgt, zijn flitsen blote rug.'

En een stopcontact zonder stroom ...

De Japanse top-admiraal Yamamoto uitleg of detail (Wikipedia), ontwerper van de aanval op Pearl Harbour, heeft tussen de Eerste en Tweede Wereldoorlog in Amerika gestudeerd en rondgereisd. Na zijn die reis concludeerde hij dat de economische diepgang van Amerika zo veel groter was dan die van Japan, dat het zinloos was een oorlog te beginnen. Hij heeft zich dan ook, tevergeefs, verzet tegen de oorlogszucht van de Japanse elite. Hier het verslag van iemand die een rondreis heeft gemaakt door India (Volkskrant Magazine, 01-09-2012, column door Thomas van Luyn):
  India

Ik heb vóór de vakantie blijkbaar een paar India-liefhebbers op de tenen getrapt. ...  Ik heb zelf fantastisch gereisd door dat prachtige subcontinent, dus ik kan er ook vee! moois over vertellen. Niemand komt immers India uit zonder een paar sterke verhalen, en ja, daar zit altijd een jakkie-bah-verhaal tussen, met beesten of uitwerpselen of verminkingen; vaak alle drie tegelijk.  
    En iedereen kan thuis vertellen dat niks er werkt zoals het zou moeten. De ene ober mag geen geld aanraken, een andere geen vlees, en een derde geen vieze vaat. Bovendien is iedere dag we! een feestdag van een subdivisie van een of ander geloof, dus op e!ke werkvloer, van elk bedrijf, heeft altijd een cruciale medewerker vrij.    ...
    Ik reisde ooit met mijn vriendin door het hindoe equivalent van de Biblebelt. Laten we zeggen: de Mahabarat-belt. Dat zijn dan niet een paar dorpjes, maar gebieden lo groot als Europa, met miljoenen mensen die van Justin Bieber of cappuccino het bestaan niet weten. We werden geregeld achtervolgd door groepen giechelende ofboze mannen. Mijn vriendin drapeerde steeds meer lappen om haar lijf, en pas toen en haar arm en, en haar hoofd, en haar billen (twee lagen over de lange broek) ingepakt waren, dunde het kieizog uil.
     Wel schrokken we ons nog weleens de pleuris doordat een of andere beschilderde heiligman schreeuwend tevoorschijn sprong om ons uit te schelden. Mijn hindi schoot te kort om te begrijpen wat we fout deden. Later bleek dat wij, een ongelovige en een vrouwmens, tijdens een heilige maand door een heilige streek reisden.    ...

Een paar ontwikkelde steden zijn daarop een uitzondering. Maar waar de Indiërs die in die steden wonen in een paar opzichten wat in de ontwikkelde richting zijn opgeschoven, kan dat natuurlijk lang niet zo ver zijn, met een zo achterlijke achterban zo nabij. Hoe weinig ver dat zal zijn, blijkt  bij het bekijken van de documentaire De Bollywood revolutie uitleg of detail (Ned.2, 12-09-2012, 22h25) over Bollywood uitleg of detail (Wikipedia), de Indiase pendant van Hollywood, ontstaan om de Indiase markt te voorzien van films van haar smaak: Vrijwel uitsluitend vertellingen uit de traditionele Hindoestaande cultuur, met goden, prinsen en prinsessen, en dat alles in traditionele klederdracht - een soort "Volendam" tot de honderdste macht.Maar het gaat hier met name om de scènes geschoten bij één van de afnemers: een Indiase familie in Engeland. En wel de discussie tussen de hoogopgeleide moeder in gesprek de enige dochter die besmet is geraakt met de westerse waarden: gaan studeren wat je zelf leuk vindt, in plaats van wat je ouders zeggen. En dat laatste is bekend genoeg van de Indiase diaspora: je wordt dokter of advocaat. En let op: dit speelt in Engeland, en niet in een Indiase stad. Die daar dus weer veel verder vanaf staat.
    Een admiraal Yamamoto die nu door India zou reizen, zou zich doodlachen bij de suggestie dat zo'n cultuur de leiding in de tocht op het pad der beschaving op zich zou kunnen nemen. Zoals nu, 2012,  populair is om te beweren uitleg of detail .
    Voor nu nog steeds denkt dat de Indiase cultuur gelijkwaardig is aan de westerse, kijk dan even naar de reportage  van reisverslaggever Jelle Brandt Corstius uit India, Van Bihar tot Bangalore uitleg of detail (Nederland 2, 20h25), met name gaande over de huwelijksgewoontes, onder de titel De kostbare bruidschat. Met culturele "hoogstandjes" als het kastensysteem, uithuwelijken (9 van de 10), inteelt, en gruwelijke vrouwenonderdrukking.  
    Addendum: een "verslag" van de tv-recensent van de Volkskrant (de Volkskrant, 10-12-2012, tv-recensie, door Jean-Pierre Geelen):
  Kasten

Tussentitel: Vrouwen die dochters baren, worden met kind en al op straat gezet

Gelukkig: de auralezer van Jelle Brandt Corstius heeft gelijk gekregen. Alles zou goed komen met die serie die de verslaggever maakte voor de VPRO. De man las het met vergrootglas van het voorhoofd van Brandt Corstius, zo was vorige week te zien in de eerste aflevering van Van Bihar tot Bangalore.    ...
    ... de tweede gooide Jelle het over een heel andere boeg. Vanuit Chandigarh berichtte hij over gearrangeerde huwelijken, zoals negen van de tien in India - trouwen uit liefde kan de dood betekenen in het land waar kasten elkaar uitsluiten. Vrouwen uit arme streken worden nogal eens uitgehuwelijkt aan mannen die drinken en slaan en hun vrouw delen met hun broer.
    Geen ouder zit te wachten op de geboorte van een meisje dat je later voor veel geld zult moeten uithuwelijken. Geld voor - illegale - echo's hebben de meesten ook niet. Zo ontstaan gruwelijke taferelen. Vrouwen die dochters baren, worden met kind en al op straat gezet. Een vrouw had honden zien vechten om een prooi: een meisje dat werd verscheurd. 'Weggegooid' door een man die er al drie had en de bruidschatten te duur vond. Gelukkiger meisjes belanden in een weeshuis, waar zij Engels leren. Jelle: 'Moet je je voorstellen waartoe India in staat is, als al die meisjes zich niet meer ongewenst voelen.'    ...

Die laatste zin toont de mate waarin het ridicule idee heeft postgevat dat India als "opkomende grootheid' de "dominantie van het westen gaat bedreigen". Als India iets bedreigt, is het voornamelijk zichzelf, vanwege de hopeloze geboortegolf. De reden dat ze de laatste jaren economisch vooruitgaan, is dat ze wat houdingen van het westen hebben overgenomen - op economisch terrein. Maar zolang dat niet gebeurt op het culturele, zullen ze stranden ergens niveau Latijns-Amerika, het narco-macho-continent, of minder.

En hier een keihard gevolg van de hindoestaanse huwelijksmoraal (de Volkskrant, 18-02-2013, van verslaggeefster Charlotte Huisman):
  Gezondheid is oneerlijk verdeeld

Overal ter wereld is de levensverwachting van Hindoestanen lager dan gemiddeld. Dat is een kwestie van genen, maar zeker ook van levensstijl.

Tussentitel: In dit opzicht zijn we ongelukkig geboren - Bezoekster van het Hindoestaanse Gezondsheidscongres in Den Haag

Met één snelle prik wordt een drupje bloed uit de wijsvinger van Seela Bihariesingh getoverd. ...
    De 63-jarige vrouw, werkzaam in het onderwijs, is deze zaterdag met haar iets jongere zus Geeta op het Hindoestaans Gezondheidscongres in de Fokker Terminal in Den Haag. Ze heeft, zoals zoveel Hindoestanen, een hoog bloedsuikerniveau. 'Toen ik in het huis-aan-huisblad iets over dit evenement las, dacht ik: hier laat ik me even checken.'    ...
    Ook houden niet alle Hindoestanen er gezonde eetgewoonten op na. Een bezoeker grapt dat hij minder vaak de McDrive zou bezoeken, als in Nederland nu ook eindelijk eens een drive-in-restaurant met roti zou worden geopend, zoals in Paramaribo. Een 24-jarige studente brengt in: 'Groenten en fruit zijn te duur. Als je weinig geld hebt, is op het treinstation de keuze tussen een patatje van 2 euro en een salade van 6 euro snel gemaakt.'    ...

Een gore leugen: een broodje gezond op het station kost minder dan 2 euro. Maar dit is het werkelijke probleem:
  De kans dat Hindoestanen suikerziekte krijgen is bijna vijf keer hoger dan gemiddeld, hart- en vaatziekten krijgen zij drie keer zo vaak. Deels is dit genetisch bepaald, vertelt onderzoekster Nasra Karamali van de GGD Den Haag. Overal in de wereld waar veel Hindoestanen wonen, komen deze ziekten veel voor.

En zoiets komt in de genenpoel terecht, weet iedereen met enige kennis van biologie of enig gezond verstand, door inteelt.
    Overigens hoort hierbij als vanzelfsprekend ook culturele inteelt:
  ... huisarts Ravee Rambharose - een van de organisatoren - de zaal voor. ...
    ... 'Gebruik minder zout, ga meer bewegen. Als je niet wilt fietsen, ga zwemmen. Of zet je hometrainer in de woonkamer zodat je tegelijkertijd Zee TV (Hindoestaanse zender -red.) kunt kijken.'

Enzovoort.

Terug naar de vrouwenonderdrukking (de Volkskrant, 23-04-2013, van verslaggever Rob Vreeken):
  In India gaat beerput van 'epidemisch' misbruik open

Opnieuw moet India zijn duistere kanten onder ogen zien. Eind december was het de verkrachting van en moord op een 23-jarige verpleegster in New Delhi, ditmaal is het de verkrachting van een 5-jarig meisje. Opnieuw is het land geschokt en opnieuw slaat bij de Indiërs als een bliksemschicht het besef in: dit gebeurt veel vaker dan we tot nu wilden erkennen.    ...
    De kleuter werd woensdag, twee dagen na haar vermissing, door haar ouders gevonden in een appartement in het flatgebouw waar zij wonen. Buren hadden het meisje horen huilen. Het kind was ernstig seksueel misbruikt. ...
    Vrijdag werd een verdachte gearresteerd, de 22-jarige bewoner van het appartement. Hij was ondergedoken bij familie in de deelstaat Bihar. Daar werd maandag een tweede verdachte opgepakt, 19 jaar en geen familie van de eerste arrestant.    ...
    Net als na de moord op de verpleegster, werd de afgelopen dagen in de Indiase media een beerput opengetrokken van recente vergelijkbare zaken, met slachtoffers vanaf 2 jaar oud. In de noordoostelijke deelstaat Assam werd dit weekend een 9-jarig meisje de keel doorgesneden na een groepsverkrachting.
    De parlementariër Sushma Swaraj schreef na een bezoek aan het ziekenhuis op Twitter: 'Ik zag een ander 5-jarig meisje in de kamer ernaast. Ook zij was slachtoffer van verkrachting.' Een misbruikt jongetje had nog maar net het ziekenhuis verlaten.
    Volgens een zaterdag gepubliceerd rapport van het Asian Center for Human Rights is het aantal aangiftes in India van verkrachting van kinderen sinds 2001 verdrievoudigd. Tot 2011 werden 48.338 gevallen gerapporteerd. Volgens de onderzoekers is dit echter 'het topje van de ijsberg', omdat meestal geen aangifte wordt gedaan bij de politie.
    Volgens de ouders van het verkrachte meisje nam de politie de melding van hun vermiste dochter niet serieus. Na de vondst van het meisje boden agenten hen 2.000 roepies (26 euro) als zij over het voorval zouden zwijgen. Twee van de betrokken agenten zijn geschorst. Een derde politieman is geschorst omdat op televisie was te zien hoe hij een vrouwelijke betoger bij het ziekenhuis sloeg.    ...

Het zijn maar vrouwen, tenslotte ...

En zelfs de buitenlanders mogen meegenieten (de Volkskrant, 18-03-2013, AP):
  Zes mannen vast na verkrachting toeriste

De Indiase politie heeft zondag zes mannen gearresteerd na de groepsverkrachting van een 39-jarige Zwitserse toeriste in de deelstaat Madhya Pradesh. Ze werd met haar man vrijdagavond overvallen bij hun tent. De mannen sloegen het stel en bonden de echtgenoot vast aan een boom. De toeriste werd door zeven of acht mannen verkracht, waarna hun spullen werden gestolen.

Waarna er herinnerd werd aan een reeks soortgelijke gevallen. En let op de overeenkomst: zes man. groepsverkachitng. dit heeft niets met seks te maken. Dit zijn door culturele factoren aangestuurde machtsprocessen.

Zelf vinden ze dat het in hun culturele karakter zit (de Volkskrant, 05-06-2013, van de buitenlandredactie):
  Pop windt Indiase man te veel op

Winkeliers in de Indiase metropool Mumbai mogen geen etalagepoppen met lingerie of badkleding meer op straat zetten. Die zouden mannen opwinden en ertoe leiden dat zij zich aan vrouwen vergrijpen.    ...

Je zal in dat land maar vrouw zijn ...

Dan denk je zo (de Volkskrant, 28-01-2013, van verslaggever Rob Vreeken):
  Interview | Radhika Chandiramani en Kavita Ramdas

'Als vrouw ben je altijd op je hoede'

Na de schokkende verkrachting van een 23-jarige vrouw in New Delhi maakt India een explosie van protest mee tegen seksueel geweld. 'Haar situatie was zo herkenbaar.'

Ze staan slechts aan het begin van het pad naar beschaving.

Noem nog eens een factor ter kwalificatie van culturen ... Slavernij, bijvoorbeeld (de Volkskrant, 18-10-2013, van verslaggever Cor Speksnijder):
  India herbergt de meeste slaven

Tussentitel: 14 miljoen mensen in India zijn slaaf, op een totale bevolking van 1,2 miljard

India telt het grootste aantal mensen dat in een of andere vorm van slavernij leeft. Daar woont bijna de helft van alle slaven in de wereld, zo blijkt uit een lijst die donderdag is gepubliceerd door een Australische mensenrechtenorganisatie. Over de hele wereld leven zo'n 30 miljoen mensen in omstandigheden die neerkomen op slavernij. .
    De Walk Free Foundation, vorig jaar opgericht door de Australische mijnbouwmagnaat Andrew Forrest, geeft met de zogeheten Global Slavery Index een overzicht van wereldwijde slavernij. De organisatie rekent een reeks misstanden tot moderne slavernij: arbeid zonder betaling, mensenhandel, schuldslavernij, gedwongen huwelijken, inzet van kindsoldaten, verkoop van kinderen. De cijfers zijn onder meer afkomstig van overheden en ngo's.   ...

Vrij nauw genomen: neem het kastensysteem erbij, en de hoeveelheid stijgt in India naar astronomische proporties.

Al eerder impliciet aan de orde geweest, maar dit is een zeldzaam expliciet geval (de Volkskrant, 19-11-2013, door Wilke Wittebrood):
  Bollysoap

Nederlandse actrice

Een blonde Europese! In de nieuwe Indiase televisieserie Firangi Bahu kan een moeder haar ogen niet geloven als de bruid van haar zoon haar sluier optilt.
    Zij ziet de Nederlandse actrice Sippora Anna Zoutewelle (21, links op bovenste foto), die de rol speelt van Camili Jonathan, een Britse die trouwt met de zoon, een Indiase student.    ...

Je reinste xenofobie. Je reinste racisme. Zou je als Nederlandse ouder blijk van zoiets geven, werd je door de politiek-correcten met de mestkar door het dorp gereden. In een film of toneelstuk zou het een opstand ontketenen. In de Nederlandse of westerse film in het algemeen is het precies andersom: de westerling is daar de boordoener en de introuwende vreemdeling per definitie de lieve schat die het paradijs komt brengen. Vooral als hij zwart is. P.S.: andersom is natuurlijk niet aan de orde: het zijn altijd de westerse meisjes die met gekleurde jongens trouwen - het omgekeerde gebeurt ook in de film niet of nauwelijks, omdat er in de praktijk bijna een volledig taboe op rust - gehandhaafd door de gekleurden (dit geldt iets minder voor de zwarten).
    Maar het is in India dus precies andersom:
  In de Indiase filmwereld is doorgaans geen plaats voor Westerse acteurs, behalve dan bijvoorbeeld als losbandige vrouw.

Geheel onjuist. Terwijl een beeld van Indiase mensen als inteeltige racisten volkomen correct zou zijn. Net als dat van bendevormende rapnegers.

Waar toeristen het altijd over hebben is de armoede in het land (de Volkskrant, 19-04-2013, van verslaggever Peter de Waard):
  In 'rijk' India neemt armoede toe

Er zijn veel minder extreem arme mensen in de wereld dan dertig jaar geleden. Opvallend genoeg zijn er in India, waar de economie fors groeit, juist meer.

Tussentitel: Extreme armoede kan binnen één generatie zijn uitgebannen - Jim Yong Kim president Wereldbank

In India leven nog altijd 400 miljoen mensen in extreme armoede. Ondanks de status van opkomende natie en de hoge groeipercentages herbergt het land een relatief groter deel van het aantal extreme armen in de wereld dan in 1981 toen acties als 'Eten voor India' werden gehouden. ...

En hier is de oorzaak van die armoede (de Volkskrant, 23-12-2013, van de buitenlandredactie):
  Indiërs woest na arrestatie diplomate

De Indiase regering heeft diplomate Devyani Khobragade, die in de Verenigde Staten wordt verdacht van visumfraude en uitbuiting van haar werkster, zaterdag overgeplaatst naar de delegatie van India bij de VN in New York. Dat zou haar grotere bescherming moeten bieden tegen vervolging door justitie in de VS.    ...
    De 39-jarige Khobragade zou haar Indiase werkster 3,31 dollar per uur hebben betaald. Het wettelijk minimum in de VS bedraagt 9,75 dollar per uur.
    Bij het Indiase consulaat in New York werd vrijdag gedemonstreerd door enkele tientallen arbeidsmigranten uit Zuid-Azië, onder wie werksters. Zij eisten het intrekken van de diplomatieke onschendbaarheid van Khobragade.
    'Ingehouden paspoorten, slavenloon, beperkte communicatie - dit komt neer op mensenhandel', zei Leah Obias van Damayan, een actiegroep voor de rechten van arbeidsmigranten. 'Overal in de stad zijn diplomaten die profiteren van mensenhandel.'    ...
    De in de VS wonende Indiase schrijfster Ananya Bhattacharyya stelde zaterdag in een ingezonden stuk in The New York Times dat de affaire India voor de hele wereld te kijk zet als een land waar het ene deel van de bevolking wordt uitgebuit door een ander deel.
    Het inhuren van huishoudelijk personeel voor een 'belachelijk laag' bedrag is in India wijdverbreid, ook onder de lagere middenklasse. Bhattacharyya had het zelf thuis niet breed, toch hadden haar ouders een schoonmaker in dienst en een vrouw die kookte en de kleren waste.
    'Zelfs progressieve Indiërs die zich zorgen maken over de mensenrechten in andere situaties, zien vaak niet in dat dit uitbuiting is', aldus de auteur. 'De feodale mentaliteit van verder ontwikkelde mensen en hun onverschilligheid over het onderbetalen van de armsten is springlevend.'

Fijn, zo'n term: feodale mentaliteit. Dat is inderdaad wat er uit al die berichten uit en over India spreekt: feodalisme. Zelfs bij de Indiase diaspora.

Natuurlijk zijn de feodalen tevens de figuren die de baars zijn. Uit hun reacties kan je nog een dominante trek in de cultuur afleiden (CNN.com, 18-12-2013. By Josh Levs. Elise Labott and Jethro Mullen, CNN):
  Arrest, strip-search of Indian diplomat in New York triggers uproar

• NEW: Kerry calls India's national security adviser, expresses "regret"
• NEW: Obama has been briefed, the White House says
• India's deputy consul genera was detained and strip-searched
• She's accused of visa fraud involving underpaying a housekeeper

The arrest and detention of an Indian consular official in New York on visa fraud charges has created a diplomatic uproar, with punitive steps taken against State Department officials in New Delhi.
     Devyani Khobragade, India's deputy consul general, was arrested on December 12 after she dropped her daughter off at school.
    She was not handcuffed until she arrived at the courthouse, a law enforcement source familiar with the case told CNN, calling that "a courtesy not afforded to most people," including alleged white-collar criminals.
    Court papers allege that Khobragade had submitted false documents to obtain a work visa for her female housekeeper, paying her less than the amount stated.
    Khobragade, 39, was held in a cell with other females and strip-searched in New York following her arrest, the U.S. Marshals Service said, noting such treatment was standard procedure in her case and that no policies were violated. She eventually posted bond and was released.
    New York police were not involved.
    She has been moved to India's Permanent Mission to the United Nations, an Indian external affairs ministry official said.    ...

Zo. Hoe zouden de India'ers hierop reageren? Een dankjewel voor de adequate acties van de bevriende Amerikanen, een vriendelijk wijzende op de feiten vanuit hun gezichtspunt, of nog anders ...? Hier is het antwoord:
  The case has set off outrage in India about Khobragade's treatment by U.S. law enforcement officials. ...
    The Indian government has slammed the diplomat's treatment by the U.S. justice system.
    Prime Minister Manmohan Singh called it "deplorable," and Indian National Security Adviser Shiv Shankar Menon called it "barbaric," CNN sister network IBN reported.    ...

Barriers removed from embassy
Indian officials have summoned U.S. Ambassador Nancy Powell, taken away U.S. diplomats' identification cards that give them diplomatic benefits, and removed security barriers outside the U.S. embassy in New Delhi.
    Several senior government ministers and politicians snubbed a visiting congressional delegation as well.
    "I think we have taken a tough stand. We do protect our foreign service officers and any other Indian that is unfairly treated outside," said Deputy Foreign Minister Preneet Kaur. "And I think in the strongest diplomatic way we can take it up, it is being done."

Laat niets aan duidelijk te wensen over: de bevriende India'ers slaan terug. Keihard terug. Geen tit-for-tat, maar ergens boven de vijf tits voor één tat. Met als achterliggende houding: arrogantie.

Er waren in India protesten tegen de verkrachtingen, met name vanwege het toerisme. het heeft niet geholpen (de Volkskrant, 16-01-2014, van de buitenlandredactie):
  Twee toeristes verkracht in India

Twee toeristen zijn de afgelopen dagen in India slachtoffer geworden van verkrachting. Dit vestigt opnieuw de aandacht op de onveiligheid van vrouwen en het veelvoorkomende seksuele geweld in dat land. .
    Een 51-jarige Deense vrouw is dinsdag in het centrum van New Delhi verkracht door een groep mannen aan wie ze de weg naar haar hotel had gevraagd. Ze werd beroofd en onder bedreiging van een mes door de mannen misbruikt. Dat gebeurde in de wijk Paharganj die populair is bij rugzaktoeristen. De vrouw was in de hoofdstad nadat ze de Taj Mahal in Agra had bezocht.    ...
    Gisteren meldde Der Spiegel dat een 18-jarige Duitse afgelopen vrijdag in de slaapwagen van een trein door een man is overvallen en verkracht. De jonge vrouw werkte als vrijwilliger voor een non-gouvernementele organisatie. Ze was onderweg van Mangalore in het westen van India naar Chennai (vroeger bekend als Madras) in het oosten van het land. Ze werd overmeesterd in haar slaap.    ...

De blik op de westerse cultuur speelt hier hoogstwaarschijnlijk een rol ("Westerse vrouwen zijn lichtekooien").
    En dat zijn alleen maar de berichten waar de aandacht op valt:
  De eerste tien maanden van vorig jaar werden in Delhi en omgeving 1.330 verkrachtingen gemeld. In heel 2012 werden er 706 aangiften gedaan.

De cultuur stinkt.

Nog zo'n absoluut zeker teken daarvan (de Volkskrant, 14-02-2014, van verslaggever Cor Speksnijder):
  Uitgever trekt boek terug onder druk hindoe-activisten

... het besluit van uitgeverij Penguin om het boek van een Amerikaanse wetenschapper over de geschiedenis van het hindoeïsme uit de handel te nemen in India. De maatregel is genomen onder druk van hindoe-activisten die het werk beledigend vinden voor gelovige hindoes.
    Penguin besloot deze week The Hindus - An Alternative History van hoogleraar Wendy Doniger in India terug te trekken en alle exemplaren te vernietigen. Dit om een einde te maken aan rechtszaken die waren aangespannen door een groep onder aanvoering van een oud-onderwijzer die zich ten doel heeft gesteld schoolboeken te zuiveren van 'vervalsingen'.
    Volgens activisten van Shiksha Bachao Andolan (Beweging Red het Onderwijs) worden met het boek miljoenen hindoes gekwetst. Ze verwijten Doniger dat zij mythologische teksten als fictieve geschriften behandelt en dat zij te veel nadruk legt op de rol van seks in het hindoeïsme. 'Ze wil alleen maar schrijven over seks', zei de 84-jarige ex-leerkracht Dinanath Batra op de televisie. 'Vrijheid van meningsuiting is prima, maar we kunnen niet toestaan dat in India allerlei soorten boeken worden gepubliceerd.'
    Batra kan het ook niet verkroppen dat Doniger over Mahatma Gandhi, de 'Vader van de Natie', schrijft dat hij de gewoonte had 'naast meisjes te slapen die jong genoeg waren om er in Amerika voor achter de tralies te verdwijnen'. Doniger zou erop uit zijn 'de hindoe-goden en de vrijheidsstrijders van India' onderuit te halen.    ...

Een land waar religieuzen zo veel invloed hebben, is een bijna pure barbarij.

Even een berichtje uit Nederland ter ijking (de Volkskrant, 11-03-2014, van verslaggeefster Janny Groen):
  Reportage | Hindostaanse pioniersbijeenkomsten'

Worstelen met de grote taboes

Ook Hindostanen kennen problemen rond huiselijk geweld, patriarchale verhoudingen en homofobie. Een kleine groep organiseert bijeenkomsten om erover te praten.

Tussentitel: Ik ga mijn kind niet weggooien als het homoseksueel zou zijn, maar ik ben tegen de Gay parade - een jonge moeder - tijdens een  bijeenkomst in de R'damse sociëteit Matrix

Pandit Harridat Koendan ... die op een zondag in februari door de Hindostaanse stichting Apna Bhawan was uitgenodigd om in de Rotterdamse sociëteit Matrix te komen spreken over seksuele diversiteit.
    Een groot taboe in de Hindostaanse gemeenschap. Lhtb'ers (lesbisch, homo, transgender, biseksueel) worden nogal eens verstoten. Velen blijven in de kast en laten zich gewillig uithuwelijken. Als het toch wordt ontdekt, worden ze soms naar winti-priesters gebracht, die de geaardheid op een (traditionele Afro-Surinaamse wijze, bijvoorbeeld door geestelijke reiniging met kruiden) proberen uit te bannen. Of er wordt geprobeerd de 'afwijking' eruit te slaan.
    Uit de zaal komen voorbeelden van 'zwaar getraumatiseerde' Hindostaanse lesbo's en homo's. Er staan ook jonge moeders op die zich niet kunnen voorstellen dat zij een lesbisch of homoseksueel kind zouden verstoten. 'Ik ga mijn kind niet weggooien als het homoseksueel zou zijn. Maar ik hang het zeker niet aan de grote klok. Ik ben tegen de Gay Parade.'    ...
    Zo is nauwelijks bekend dat niet alleen moslims, maar ook Hindostanen worstelen met de problematiek van huwelijkse gevangenschap, huiselijk geweld, homofobie, patriarchale verhoudingen en het individu dat wordt lamgeslagen door de verstikkende sociale controle van het collectief.    ...
    Op een eerdere bijeenkomst stond eergerelateerd en huiselijk geweld centraal. Daar was ook antropoloog Cor Hoffer. 'Veel hulpverleners hebben geen idee wat er omgaat in het informele Hindostaanse circuit', zegt Hoffer, trainer gezondheidszorg die werkt in de GGZ.
    In zijn praktijk komt hij schrijnende gevallen tegen. Zoals die Surinaams-Hindostaanse vrouw van middelbare leeftijd, die al vanaf haar negende met een groot geheim rondliep. Op die leeftijd was ze misbruikt door een neef. Het taboe op seksueel misbruik was zo groot, dat de vrouw er ook niet met Hoffer over durfde te praten.
    Zwijgend schreef ze haar verhaal op een papiertje. Op haar 15de en 17de had ze mislukte zelfmoordpogingen gedaan. Op haar achttiende raakte ze zwanger. Ze was niet getrouwd, een schande voor de familie. Ze raakte in een depressie.
    Hoffer stuit behalve op fysiek, ook vaak op psychisch geweld. 'Heel subtiel. Het gaat over presteren, presteren, presteren. Niet mogen afwijken, niet mogen scheiden.'
    Zijn observatie wordt gestaafd door het onderzoeksrapport 'Eer en partnergeweld onder Hindostanen' dat onlangs werd gepresenteerd. Een van de onderzoeksters, Anita Nanhoe (zelf van Hindostaanse komaf), maakt zich vooral zorgen over de tweede en derde generatie. Nanhoe: 'Veel jongeren voelen zich onder druk gezet om aan eerherstel te werken of de eer van de familie of de moeder hoog te houden. Dat doe je door successen te boeken en je te schikken naar de, soms onmogelijke, wensen van de ouders.'
    Jongens, maar vooral meisjes, leggen zich vaak neer bij de partnerkeuze van de ouders. Alleen maar om de familie en de gemeenschap te laten zien dat de ouders erin geslaagd zijn hun kinderen tot een gedegen huwelijk te brengen.
    En als het dan misgaat in die relaties, durven ze niet te scheiden. Zo'n stap veroorzaakt immers te veel eerschade. Vrouwen scheiden vaak pas na levensgevaarlijke geweldsescalaties én toestemming van het ouderlijk huis.    ...

Dit is vele generaties na het vertrek uit India, en voor de laatste paar generaties verblijvend in een zeer verlicht land. Hoe de toestand is in India zelf, laat zich dus raden. En de alternatieve conclusie is, als het even erg is in India: dan zal het dus kennelijk nooit veranderen.

En kijk er eens hoe het gesteld is met het idee over de eigen cultuur (de Volkskrant, 10-03-2015):
  India

Controverse over BBC-film

Vorige week deed India de BBC-documentaire India’s Daughter over de groepsverkrachting van een meisje in Delhi op 16 december 2012 in de ban. In de film toont een van de daders zich allerminst berouwvol en geeft hij het slachtoffer de schuld. Sommige politici noemden de film, gemaakt door de Britse Leslee Udwin, een aanval op India. Ook sommige Indiase feministen hekelden deze uiting van het ‘witte-redders’-syndroom. ...

Enige conclusie: ze beschouwen de eigen cultuur als minderwaardig. Want ze aanvaarden de kririek niet, omdat die komt van "de meesters". Niemand in het westen ligt ook maar een seconde wakker van de kritek van mensen als Mahbubani uitleg of detail - hij wordt overal hartelijk uitgenodigd en ontvangen.

Een interessant culturele beschouwing over India. En ook hier waar: in de vergelijking is de blik meestal wat helderder (de Volkskrant, 14-07-2015, door Peter de Waard):
  Wat de euro niet kan, lukt de roepie wel

De eurozone kan niet werken: de culturele verschillen tussen Noord en Zuid zijn te groot voor één munt. Maar waarom is er in India dan geen probleem met de roepie?

Grappig. Want deze vraagstelling, eigenlijk het enige onderwerp van het artikel, kan met een korte pennestreek worden afgedaan: "Omdat India geen sociaal systeem kent".  Maar omdat de auteur het antwoord niet kent, gaat hij uitgebreid uitwijden over de grootte van die onderlinge verschillen. Het hier relevante onderwerp:
  Bewoners in het zuiden van India vinden die in het noorden arrogant, ongedisciplineerd en verwende kwasten. Noord-Indiërs vinden de mensen in het zuiden bekrompen en achterbaks.

Alletwee waar?
  De verschillen tussen de bewoners uit het zuiden en noorden van India strekken zich uit van talen, cultuur, tradities en muziek tot dans en politieke opvattingen. De mensen in het zuiden zouden dankzij de lange kustlijn een gemakkelijkere, zeg mediterrane levensstijl hebben. Die in het noorden zouden efficiëntere en punctuelere werknemers zijn.
    De Indiase journaliste en blogger Farida Rizwan schreef dat de 'culturele verschillen tussen het Noorden en Zuiden zo groot zijn dat de twee delen van hetzelfde land op heel andere continenten lijken'.
    Het eten in het zuiden India is heter en kruidiger dan in het noorden. In het zuiden wordt meer rijst gegeten, vaker vis, en in het noorden meer graan. De talen in het noorden van India staan dichter bij het Indo-Europees, die in het zuiden bij de Dravidian-talenfamilie waartoe tamil en teluga behoren. Maar ook de kleding, de muziek en de dans verschillen.
    Zelfs de etnische achtergrond van de mensen in Zuid-Indië (Dravidian) is anders dan die van het Noorden (Aryan) ...

Hoe kan dat allemaal door elkaar bestaan? Het antwoord:
  De mobiliteit in India is echter nog veel kleiner dan in de eurozone. Europeanen zijn veel meer gewend te reizen dan mensen in andere continenten.

Het leeft niet door elkaar, maar naast elkaar - op een grote afstand. India is geen land, maar een een soort federatie bestaande uit iets als een dozijn landen. Een federtie die absoluut geen Indiase verdienste is, maar een schepping van de Engelsen. Tot in de haarvaten aan toe, zoals de schepping van die manier waarop ze wel verbinding hebben: de spoorwegen.
    En dat geldt dan natuurlijk ook economisch:
  Eigenlijk delen de 1,3 miljard mensen in India veel minder dan de 335 miljoen in de eurozone. India heeft belangrijke industriële en financiële centra die zich snel ontwikkelen en achtergebleven puur agrarische gebieden waar de tijd nog vrijwel stil staat. Het gemiddelde inkomen in de deelstaat Maharashta, met 110 miljoen inwoners 's wereld op twee na grootste sub-nationale bestuursgebied, heeft dankzij de concentratie van financiële en dienstverleningsbedrijven en de film- en televisie-industrie een gemiddeld inkomen dat 40 procent hoger is dan de rest van India.
    Van de 29 deelstaten en zes unieterritoria en de hoofdstad Delhi is Goa de rijkste Indiase deelstaat met een bbp van 224.138 roepie (3.161 euro) per inwoner, gevolgd door Delhi. In Bihar, de armste staat, is het bbp maar 605 euro per inwoner volgens de gegevens van het statistisch bureau van India in maart van dit jaar. Ter vergelijking: het verschil tussen Nederland en Griekenland is volgens opgave van het IMF veel kleiner: 47.355 dollar (42.861 euro) tegen 25.895 dollar. ...

Economisch gezien is India een neoliberale barbarij.

En niet alleen economisch (de Volkskrant, 21-07-2015):
  Van Ass ontslagen als bondscoach van India

Paul van Ass is ontslagen als bondscoach van de Indiase hockeyers, een finctie die hij sinds januari bekleedde. Volgens Van Ass heeft een incident bij de Hockey World League in België hem zijn baan gekost. Hij stuurde de president van de bond weg toen hij zijn team wilde toespreken uit onvrede over het spel. ...


Ook qua gezagsverehoudingen.

En nog wat algemener (Telegraaf.nl, 21-07-2015):
  Boze Indiërs lynchen 'heks'

Een 63-jarige vrouw uit een dorpje in de Indiase deelstaat Assam is maandag gelyncht door enkele dorpsgenoten. Volgens een plaatselijke priester was de vrouw een heks en verspreidde ze ziekten.

De dorpsgenoten hadden kapmessen en geïmproviseerde slagwapens bij zich. Daarmee hebben ze de vrouw onthoofd en enkele ledematen afgehakt. Zeven mensen zijn opgepakt in verband met de lynchpartij.
    Maar die arrestaties hebben tot woede geleid. Het plaatselijke politiebureau is dinsdag bestormd door een boze menigte. Zij vonden de lynchpartij gerechtvaardigd, zo zei een deelnemer aan het protest volgens persbureau AFP tegen een plaatselijke televisiezender: ,,Ze was een heks en had vloeken over haar vijanden uitgesproken. Er is geen plek voor heksen."    ...
    De vrouw is het laatste slachtoffer in een steeds langere reeks moorden op vrouwen in de Indiase deelstaat Assam. Volgens de politie in de deelstaat zijn de afgelopen zes jaar al bijna negentig vrouwen vermoord, omdat ze werden beticht van hekserij. ...

Middeleeuwse toestanden.

En alles past bij elkaar (Volkskrant.nl, 16-08-2015, ANP):
  Indiase agenten geschorst na blunder met vlag

De autoriteiten in de Indiase deelstaat Punjab zijn in verlegenheid gebracht door een blunder met de nationale vlag van het land. Twee politiemensen werden geschorst nadat de vlag ondersteboven was opgehangen tijdens de viering van Onafhankelijkheidsdag.

De vlag was tijdens de bijeenkomst in Amritsar ontvouwd door minister Bikram Singh Majithia van de deelstaatsregering, die vervolgens aan een speech begon. Pas na geruime tijd beseften de aanwezigen volgens de Times of India dat de 'Tiranga' ondertussen verkeerd was opgehangen.
    De zaak leidde tot veel commotie. Minister Majithia ontkende eerst dat er een fout was gemaakt, om later te eisen dat de verantwoordelijken voor de blunder streng aangepakt zouden worden. Dat bleken twee agenten te zijn.
    Binnen een uur kondigde het districtsbestuur op een haastig belegde persconferentie aan dat de politiemensen zijn geschorst. Ook komt er een officieel onderzoek naar het pijnlijke voorval.    ...

Volkomen zieke "gezags"-verhoudingen. Als eerste die ontkenning: "De vlag hing niet omgekeerd" terwijl dat overduidelijk wel zo moest zijn want anders was er geen ophef. Maar een omgekeerde vlag deed af aan zijn eigen onfeilbaarheid, dus ...
    En dan ten tweede die rabiate reactie richting de "onderdanen" ...
    Diegenen die beweren dat India een land met belofte is, hebben op zijn minst een blik die heel ver in de verte kijkt.

De huwelijkse gewoontes zijn volkomen ingesleten (de Volkskrant, 03-09-2015, door Robert Vuijsje):
  Interview | Vinod Subramaniam

Excellentie

Welke rol speelt afkomst in Nederland? Robert Vuijsje onderzoekt het in een reeks interviews. Rector magnificus Vinod Subramaniam (48): 'Diversiteit op zich is geen doel.'
We zitten in een kamer met uitzicht op de campus van de Vrije Universiteit in Amsterdam. Vinod Subramaniam - 'Ja, ze kunnen mijn achternaam hier goed uitspreken, die is niet moeilijk, alleen lang' - werd geboren in India en woonde vanaf zijn 18de achtereenvolgens in de Verenigde Staten, Engeland, Duitsland en sinds tien jaar in Nederland. Hij vertelt over zijn aanstaande baan als rector magnificus van de VU. En over wat hij zou willen veranderen.    ...

Tussenstuk:
(geen titel)
...
Partner
'Ze is Indiaas. Dat is toeval, al kenden onze families elkaar al wel in India.'

Geheel toevallig volgens de Indiase zeden en gewoontes.

Hééé ... De Volkskrant is plotseling openhartig (de Volkskrant, 23-02-2016, door Ben van Raaij):
  Iedereen in India eist een voorkeursbehandeling

De rijke Jats-kaste in de Indiase deelstaat Haryana dwong na bloedige rellen toezeggingen af. Het beleid van positieve discriminatie lijkt failliet.

... aan de protestacties van de boerenkaste van de Jats, die sinds vrijdag de deelstaat Haryana lamlegden en waarbij zeker zestien doden vielen, kwam maandag een einde nadat de regering de Jats banen had beloofd.
    Het ging hard tegen hard. De actievoerders wierpen wegblokkades op, staken winkels, auto's en treinen in brand en saboteerden een kanaal en een waterzuivering, waardoor een deel van de watervoorziening van Delhi platging. Door de acties kwam het treinverkeer stil te liggen en moesten 500 fabrieken sluiten. De regering zette duizenden soldaten in om de orde te herstellen.
    De reden van de onrust? De Jats willen meeprofiteren van het Indiase stelsel van positieve discriminatie, waarbij de helft van alle overheidsbanen voor kastelozen en lagere kasten is gereserveerd. En de Jats kregen hun zin. De deelstaat Haryana, geregeerd door de nationalistische hindoepartij BJP van premier Narendra Modi, gaat voorkeursbeleid voor ze regelen. En er komt een federale commissie om landelijk naar de grieven van de Jats te kijken.
    De Jats zijn een gemeenschap van 80 miljoen mensen die vooral in het noorden van India leven. In Haryana vormen ze een kwart van de 25 miljoen inwoners. Het zijn veelal welvarende landbezittende boeren die dan ook als een hogere kaste worden beschouwd. Ze hebben ook veel politieke invloed.
    Toch hebben de Jats in Haryana problemen. Het gaat veel boeren slecht. Ze kampen al twee jaar met ernstige droogte en velen moeten hun land onder te veel kinderen verdelen, wat leidt tot verarming en neerwaartse mobiliteit. Vandaar dat veel Jats azen op banen in de stad, vooral bij de overheid.
    De Jats staan in India niet alleen met hun onvrede. Vorige maand blokkeerden leden van een andere kaste, de Kapu, wegen en spoorlijnen in de zuidelijke deelstaat Tamil Nadu, ook omdat ze meer overheidsbanen willen. En vorig jaar waren er bloedige rellen in Modi's thuisstaat Gujarat, waar duizenden leden van de machtige Patel-kaste actie voerden voor een voorkeursbeleid.
    Vooral die ontevreden leden van hogere kasten vormen steeds meer een probleem. Zij willen ook in aanmerking komen voor het Indiase stelsel van positieve discriminatie. Vaak vanwege reële problemen, zoals het gebrek aan banen in de private sector. Maar soms ook vanwege verborgen politieke agenda's. Sommige groepen willen het voorkeursbeleid opblazen.
    Het Indiase positieve discriminatiebeleid is het oudste ter wereld, bijna zo oud als de staat India zelf. Het werd in 1950 opgezet om iets te doen aan de onrechtvaardigheden van het hindoeïstische kastenstelsel, vooral voor de kasteloze dalits en de laagste kasten. Voor hen werden overheidsbanen, studieplekken en zetels in het parlement gereserveerd.
    In 1989 besloot de regering deze 'reserveringen' (quota) niet alleen te laten gelden voor de dalits en laagste kasten, maar ook voor andere achtergestelden, Other Backward Classes (OBC's). Dat opende een doos van Pandora: leden van hogere kasten gingen zich voordoen als lagere kasten om ook baantjes binnen te slepen. Er ontstond een hele bedrijfstak die kastecertificaten vervalste waarmee zelfs elitaire brahmanen zich konden uitgeven voor dalits.    ...
    Volgens veel critici schiet het hele positieve discriminatiebeleid inmiddels zijn doel voorbij. Meer dan tweeduizend groepen kunnen er aanspraak op maken. In Tamil Nadu is 70 procent van alle overheidsbanen 'gereserveerd'. ...

Hier is maar één term voor: beerput.

Hier in wat meer wetenschappelijk geformuleerde termen (welingelichtekringen.nl, 31-10-2013, door Gerard Driehuis uitleg of detail ):

  Waar wonen de racisten? (niet waar je dacht)

De Washington Post komt met een interessante kaart, waarop met kleuren is aangegeven waar de  mensen tolerant zijn en waar de racisten wonen. Als maatstaf is genomen het antwoord op een vraag uit een wereldwijd onderzoek over allerlei zaken. Een van de vragen uit dat onderzoek luidt: wie wil je niet dat je buurman wordt. Een van de mogelijke antwoorden is: iemand van een ander ras. En hoe meer mensen dat antwoord gaven, des te racistischer dat land.    ...

Waar wonen de racisten? In India! En laat deze redactie nu altijd al gedacht hebben dat India bijzonder hoge ogen scoorde op dit vlak. Zit natuurlijk volkomen vastgeklonken aan dat kaste-systeem ...

Bij het bijwerken van de rubriek "filosofie" kwam de van oorsprong Indiase world watcher Sudhir Kakar uitleg of detail langs, met snorkende termen over dat Europa oud en India de toekomst was. Dus tijd om weer eens te kijken in hoeverre dat opschiet anno 2018 (de Volkskrant, 04-07-2018, door Ben van Raaij):
  Lynchpartijen na valse WhatsApps

India wordt al maanden geteisterd door lynchpartijen die het gevolg zijn van geruchten op sociale media over kinderlokkers. In totaal zijn zeker 25 mensen doodgeslagen.

Vijf bedelaars waren zondag in de Indiase deelstaat Maharashtra op het verkeerde moment op de verkeerde plek. De vijf, leden van een nomadenstam, werden in een dorp door een uitzinnige menigte met stokken en stenen gelyncht nadat een van hen een jong meisje had aangesproken. De politie pakte 23 dorpelingen op en stelde een avondklok in. Valse geruchten op WhatsApp over kinderontvoerders zouden de aanleiding zijn geweest voor de moordpartij.
    Een paar weken eerder was er een soortgelijk geval in Bengaluru, het Silicon Valley van India. ...

Schiet hartstikke op, dus ...


Naar Cultuur, gelijkheid , of site home .

11 jul.2010