Westerse cultuur: de toekomst
| 15 jul.2013 |
Het teken van een gezonde cultuur is dat ze zich ook expliciete gedachten maakt
over de toekomst. Dat wordt dus ook gedaan in de westerse. Maar niet al die
uitgesproken gedachten zijn van de rooskleurige soort. En dat is al een hele tijd
zo.
In ieder geval in bepaalde kringen, voornamelijk die van de vooruitzienders uit
de alfa- en gamma-intellectuele sector
 - met name de zogenaamde pundits,
wereldwijd vermaarde intellectueel georiënteerde interpreteerders van
maatschappelijke ontwikkelingen, types als Francis "Val van communisme is einde historie
" Fukuyama, Timothy "Irak aanvallen is een goed
idee" Garton Ash, Ian "Multiculturalisme is toppunt van beschaving" Buruma, en Niall "Neoliberalisme is de toekomst" Ferguson.
Algemeen aanvaard als de hoogste zieners als het gaat om de toekomst van de
mensheid, en die duizenden en tienduizenden dollars kunnen vragen voor het geven
van een lezing met deze boodschap.
De eerste golf van dit verschijnsel kwam tezamen of was naar
aanleiding van de opkomst van Japan. Op zich inderdaad een fantastisch
verschijnsel. Japan was voor de Tweede Wereld al de meest succesvolle Aziatisch
natie, die in 1905 de toenmalige wereld verbijsterde door het veel machtiger
geachte Rusland te verslaan in een grote zeeslag (slag bij Tsushima
), en waarna een flink deel van Aziatisch continent onder haar controle kwam. Een succes dat uiteindelijk naar
het hoofd steeg, resulterend in de catastrofale nederlaag in de Tweede
Wereldoorlog, die groot deel van van de infrastructuur vernielde, maar minstens
net zo ernstig, een groot deel van de jonge mannelijke bevolking het leven
kostte.
Des te verbazingwekkender dus die "plotselinge" economische
opkomst in de jaren tachtig. Die aanleiding gaf tot de eerste golf speculaties
over het overnemen van de westerse dominantie door andere culturen: Japan
verovert de wereld en wij kunnen slechts toekijken. Volgens die hierboven al
geïntroduceerde types.
Maar zonder al te veel rumoer hield die groei ineens op - net
als het speculeren. Er was een ergens een bankencrisis in Japan, maar dat kan nooit de
hele verklaring zijn wat die is ook al meer dan een decennium oud. Nee, de hele
vooruitgang is doodgewoon gestagneerd. Zonder dat daarvoor ooit een verklaring
is gegeven, laat staan een fatsoenlijke.
Een reden daarvoor is dat die verklaring eigenlijk zou moeten komen van de
sociologie. Maar de sociologie huldigt de opvatting dat alle culturen gelijk
zijn en andere sterk remmende vormen van ideologie
. En waar alles gelijk is, kan er geen ontwikkeling en dynamiek zijn
.
Maar niet getreurd voor de interpreteerders en de aanhangers van de gelijkheid
der culturen, er kwamen weer nieuwe
"overname"-kandidaten, en wel vier tegelijk: de BRIC's: Brazilie, Rusland, India
en China. Ook die landen lieten, net als Japan, vormen van sterke economische
groei zien. Met diverse achtergronden. Voor Brazilië: de algehele natuurlijke
rijkdommen van het land, voor Rusland de fossiele brandstoffen, voor India de
ICT-sector, en voor China, veruit de grootste, een sterk gestuurd programma van
economische groei op allerlei productieve terreinen. En voor al die landen maar
met name India en China: gebaseerd op een overdaad aan goedkope arbeidskrachten. "Men" liep
er weer helemaal mee weg (de Volkskrant, 09-01-2012, rubriek Nieuwe wereld, door Ariejan Korteweg,
correspondent in Parijs):
Deze auteur is
buitenlandcorrespondent voor de "links-intellectuele" media, en per definitie te
plaatsen in de internationalistische, multiculturalistische en kosmopolitische
hoek - voorstanders van de gelijkheid der culturen. Net als de volgende
econoom en columnist
,
die tevens van hindoestaans-Surinaamse immigrantenafkomst is (de Volkskrant, 26-09-2011, column door Sheila Sitalsing):
Merk ook het enthousiasme op waarmee
dit verkondigd wordt - deze auteur heeft duidelijk nog een rekening te
vereffenen (de wat achterblijvende cultuur en maatschappij van haar geboorteland, vermoedelijk).
Meer BRIC-verhalen hier
. Meer verhalen van immigranten hier
.
Wat verbijsterend is dat al deze kosmopolieten, die voor een flink
deel zelf getuige zijn geweest van de ontwikkelingen rond Japan, nooit enige les
daaruit getrokken hebben. De redenen daarachter kan je, op grond van simpele
psychologische processen, wel vermoeden: deels is het uit onbenulligheid (alfa's en gamma's
kunnen niet echt rationeel denken) deels uit ideologie (alle culturen zijn gelijk dus
andere culturen met meer inwoners móeten het wel overnemen), en deels uit wraakzucht (men voelt de
eigen alfa-intellectuele invloed in het westen onder druk staan door de
technologische en wetenschappelijke ontwikkelingen).
De redactie had deze ideeën al enige jaren, maar helaas is
sociologie geen experimentele wetenschap, waarvoor je een stimulus op de
maatschappij zou moeten loslaten, om te zien wat er gebeurt, en zodoende
je theoretische vermoeden te kunnen onderbouwen, amenderen, of verwerpen.
Maar ineens kwam daar geheel spontaan een stimulus die licht
zou kunnen werpen: de tsunami van 11 maart 2011, en met name de erop volgende kernramp van Fukushima. De redactie had meteen al het vermoeden wat daar fout was gegaan. Iets
dat iedereen had kunnen zien, want het gebeurde in open zicht. Het probleem
voorhanden was namelijk simpel: gebrek aan koelwater voor de centrales
omdat door de tsunami de pompen kapot waren gegaan - met eigenlijk geen zicht
op verse aanvoer in de vorm van reparatie. Maar met een letterlijk voor de hand liggend
alternatief: de
naburige zee. Daar was water voldoende, en vette pech dat het geen zuiver
koelwater was - "First things come first". Het duurde vele en vele
dagen en het ontploffen van twee eenheden voordat de Japanners zo ver waren om
deze denkkronkel te maken. Vanwege de omstandigheid, zo ging het vermoeden van de redactie, dat
ze doodgewoon niet in staat waren tot het maken van wat in hun ogen inderdaad
een denkkronkel was, maar in feite doodgewoon adequaat handelen op grond van
analyse en improvisatie was. De Apollo 13 aanpak, toen door improvisatie het
leven van drie astronauten werd gered
.
Een vermoeden, eerder opgeschreven in maart 2012
, dat nu, schrijvende half
juli 2012, aan het begin van
de herdenkperiode, officieel bevestigd werd. En zoals, tot hun grote verdienste, de Japanners nu ook zelf
hebben toegegeven: de tsunami was een natuurramp, maar de ramp van Fukushima was
dat niet, maar een door mensenhanden gemaakte ramp. En men was ook heel precies:
het was een door de Japanse cultuur gemaakte ramp - het eerste bericht (CNN.com, 05-07-2012, door Yoko Wakatsuki, Tokio):
Waarna het nog verder ging
over allerlei andere zaken en omstandigheden. Een specialist in dit soort zaken
snapt het helemaal (CNN.com, 06-07-2012, door Seijiro Takeshita):
Voor de volledigheid het antwoord op deze vraag:
Even terug naar onze reden om dit ongeval te noemen: het was een experiment door
de natuur uitgevoerd op de Japanse maatschappij. En wat het blootlegt, is een
fundamenteel sociologisch probleem. Waardoor ze dit specifieke technologische
probleem niet konden oplossen. Welk specifieke probleem staat voor een schier
oneindige hoeveelheid soortgelijke problemen waar je in je maatschappij mee te
maken krijgt.
Nu nog een stap verder terug, naar het geval van Japan als voorbeeld van
maatschappelijke ontwikkeling: "Waarom
kon de Japanse economie na de vernietiging ervan in de Tweede Wereldoorlog zo
sterk opkomen?" Het antwoord: "Omdat ze een eigenschap heeft die daar bij
uitstek voor geschikt is: samenwerking". En de tweede vraag: "Waarom kwamen ze
op een gegeven moeten niet verder, en liep hun economische groei vast?" Met als
antwoord: "Omdat ze een eigenschap hebben die een rem zet op verdere groei:
gebrek aan onafhankelijk denken en improvisatievermogen.". Meer details
over het geval-Japan hier
.
En dan nog verder terug naar het oorspronkelijke onderwerp:
"Waarom is het analyse-loos propageren van het idee dat de BRIC-landen het
over tien of twintig jaar van het westen overgenomen zullen hebben, niet meer
dan intellectualistische prietpraat?" Het antwoord: "Omdat alle landen sociologische remmende factoren hebben
net als Japan, en die huidige economisch opkomende landen vroeger of later tegen één van
die barrières zal oplopen, net als Japan".
Hetgeen op vanzelfsprekende wijze doet verdergaan met de vraag naar de aard van die
sociologische barrières, en voor welk land of cultuur welke barrières van
toepassing zijn.
Een aanzienlijk aantal van die barrières zijn al genoemd op deze website tijdens
de analyse van culturele en sociale verhoudingen gezien vanuit een geografisch
noord-zuid perspectief, waarvan de algemene symptomen zijn gesignaleerd in de verzamelingen Westerse cultuur, Europa, noord-zuid
en Westerse cultuur, globaal, noord-zuid
.
en die later zijn geformuleerd als de cultureel-sociologische factoren of
indicatoren
. De
belangrijkste van die indicatoren in hun uitwerking als barrière zijn, in
diverse combinaties van toepassing op de diverse landen:
een cultuur van wantrouwen
, slechte man-vrouw-cultuur
, de respect-cultuur
,
de macho-cultuur
, slechte macht-gezag-verhouding
, en de religie-cultuur
.
Op zich zijn deze aspecten misschien combinaties van nog fundamentelere
factoren. Zo zit in het macho zowel een element van man-vrouw als een element van
respect. Het is op zijn minst waarschijnlijk dat een deel van deze
verschijnselen zijn oorsprong vindt in psychologische factoren, die als
gezamenlijke eigenschap van een hoog percentage van de totale groep naar buiten
komen als definiërende eigenschappen van die groep of cultuur. Zoals dat voor
de Japanse cultuur al als zodanig is uitgedrukt
In hoeverre zijn de genoemde factoren nu met name op de BRIC landen van
toepassing? In volgorde van de afkorting: Brazilië is een Latijns-Amerikaans
land
, en is dus kandidaat voor macho en slechte man-vrouwverhouding. Ook
religie, de katholieke kerk, speelt daar een rol, met name in een gebrek aan
geboortebeperking. En, in aansluiting op macho, natuurlijk een slechte
macht-gezag-verhouding.
Voor Rusland is ongetwijfeld de hoofdfactor die van het wantrouwen, met als
tweede en derde de macht-gezagverhouding en religie. Het eerste dat men ook daar
deed na de val van het communisme is kathedralen bouwen. Die andere zaken spelen
bijna net zo lang, met als bekendste uitingsvorm het tsarisme - dat nog bestond in tijden dat in
het westen van Europa de koningen allang het overgrote deel van hun macht kwijt
waren. Gezien de huidige dominante rol van de oligarchen lijkt het
communistische tijdperk in deze geschiedenis eerder een positieve dan een
negatieve onderbreking.
Dan India. Een land waarvan de voornaamste waarde gebaseerd lijkt op een overvloed
aan goedkope arbeidskrachten
. Iets dat gewoonlijk wordt voorgesteld als iets
positiefs, in de vorm van terminologie als "een jonge en dynamische bevolking",
maar dat is op zijn best net zo lang geldig als die mensen jong zijn, waarna een
nieuwe geboortegolf nodig is, die ... Enzovoort. Leidende tot een dusdanig
massale bevolkingstoename dat een volkomen ineenstorting verzekerd lijkt. Kortom: India's achilleshiel is de slechte man-vrouwverhouding. Met secundair de slechte
macht-gezagverhouding in de vorm van het kastenstelsel.
En tenslotte China. Dat lijkt in alle opzichten minder aan de genoemde aspecten
te lijden dan de andere kandidaten, met voor hen als hoogst gerangschikte
de macht-gezagverhouding. In eerste instantie politiek, in de vorm van het
één-partijstelsel, en de mogelijkheden van machtsmisbruik. Maar China heeft met
name het bevolkingsvraagstuk opgelost met behulp van de één-kind politiek, wat
laat zien dat het één-partijstelsel niet noodzakelijkerwijs de echte
achilleshiel hoeft te zijn.
Al met al lijken de bekende remfactoren al genoeg om redelijk zeker te zijn dat
drie van de vier een zeer hoge kans hebben om op één ervan stuk te lopen.
Hetgeen China overlaat als de meest waarschijnlijke kandidaat als
eventuele opvolger van het westen in de rol van voortrekker op het pad van
beschaving.
Waarna we gekomen zijn bij de barrières die het westen in zijn vooruitgang
kunnen stuiten. Daarvoor kunnen we eerst gewoon het rijtje aflopen.
Religie lijkt in principe een op te lossen kwestie. De enige bedreiging ligt hier in het
multiculturalisme. Dat weerhoudt de maatschappij van haar normale afstotende
reactie op de instroom van achterlijkheid van met name de islam. Maar in feite
is het een geval van het verder uitbannen van de invloed van de
christelijke cultuur.
De man-vrouw-verhouding lijkt ook een te regelen kwestie. Ook hier is weer de
enige aanleiding voor bedreiging de invloed van buiten, met alweer de
achterlijkheid van de islam met haar "gescheiden loketten". En ook hier is de
daadwerkelijk bedreiging die van de multiculturalistische elite, die de normale
bestrijding van de achterlijkheid tegenhoudt. Overigens is dat niets meer dan
een terugkeer naar oude verhoudingen die door eerdere instromen verpest zijn.
De oorspronkelijke Germaanse culturen waren veel egalitairdere in
man-vrouwverhouding dan de joods-christelijke invloeden die vanuit het
Midden-Oosten zijn binnen komen drijven
.
Wat betreft de respect-cultuur is er geen enkele zorg. Eerder is het omgekeerd:
dat een beetje meer respect in de onderlinge omgang met name in Nederland wel
gewenst is. Hetgeen meteen ook macho kortsluit. Met als voorwaarde dat het
verschijnsel bij de creoolse instroom vanaf nu de kop in wordt gedrukt, want
daar is het merkbaar aan het toenemen
.
Ook wat betreft de factor "vertrouwen" scoren met name de Noordwest-Europese
landen ongekend hoog
, zich ook uitende in het verenigingsleven
en andere vormen maatschappelijke inzet
. Hier ligt echter wel een reële bedreiging, namelijk in
de houding van de bestuurlijke en intellectuele elites, de bovenste derde van de
bevolking. Die groep is dusdanig aan het graaien geslagen, dat het groeiende
onrust veroorzaakt. Bij dit aspect dient een geel-getinte gevarendriehoek
geplaatst te worden. Verderop zullen we zien dat dit gevaar voornamelijk van
buiten komt.
Dit voor zover de bekende rem-factoren. Maar waar het aangaande het zicht op de
toekomst altijd om draait, zijn de onbekende factoren. De factoren waarvan pas
achteraf gezegd wordt: "Natuurlijk...", maar die tijdens hun werking over het
hoofd worden gezien. Daarop kan eigelijk niet naders gereageerd worden dan met: "We doen ons best ...". Waarbij er wel een paar vuistregels
zijn, met als belangrijkste dat, zie het geval van Japan, het vrijwel altijd
zaken betreft die als pijnlijk worden ervaren - het soort "De Kleren van de
Keizer"-zaken. En ook vrijwel altijd zaken betreffende bestaande machthebbers en
machtsstructuren, zie weer het geval van Japan - en "De Kleren van de Keizer".
Met behulp van de vuistregels laten zich een aantal zaken benoemen. Die staan
niet in de volgorde zoals je die zou kunnen verwachten dat ze ook in de tijd
zouden optreden - de onzekerheid in het voorspellen van de toekomst is te groot
om daar uitspraken over te kunnen doen. Sommige zaken die zich nu voordien als
een min of meer ernstig probleem, kunnen dat veel minder of niet meer zijn door
tussenliggende ontwikkelingen en innovaties.
Ten eerste
is daar natuurlijk het restant van de oude vormen van macht: familie, groep,
netwerk, enzovoort. Echte familie-opvolging in de zin van van-vader-op-zoon is
er niet zo veel meer, maar het nauw-verwante selecteren uit eigen netwerk of
groep is hardnekkig. Onder de noemer "netwerken" is men er zelfs in geslaagd het
verschijnsel een respectabel aanzien te geven
 , maar dat is propaganda en leugens
. Bij de keuze tussen een "niet totaal-ongeschikte maar wel minder
geschikte"-kandidaat uit eigen kring versus een geschiktere kandidaat van buiten
die kring, kiest men voor de "niet totaal-ongeschikte maar wel minder geschikte"
kandidaat uit eigen kring
. Hiermee is de desastreuze schade door de keuze voor
de "totaal ongeschikte kandidaat uit eigen kring' wel voorkomen, maar er is nog
steeds wel aanzienlijke tot grote directe schade - zie bijvoorbeeld het
rechtsstaat ondermijnende geklungel in de juridische wereld
. En er is niets gedaan aan
een
maatschappelijk indirecte schade: het demotiveert alle mogelijke kandidaten van
buiten de eigen kring. En aangezien dat vele meer mensen betreft, is die schade
enorm. "Wat heeft het voor zin te studeren, je best te doen (enzovoort), als het
baantje van directeur (enzovoort) toch buiten je bereik ligt ...". En dat geldt ook voor
alle topbanen bij de overheid - afkomst telt, en de inteelt is duidelijk
zichtbaar.
Het grappige is dat hier het mogelijkerwijs enige zichtbare positieve effect van de allochtone
immigratie ligt: voor hen geldt precies hetzelfde als voor alle buitengesloten
groepen, maar in hun geval is het zichtbaar met een kleurtje. Het is onduidelijk
hoe dit specifieke maatschappelijke proces verder zal verlopen.
De tweede bedreigende factor ligt in het verlengde van de eerste, en is die van managers
versus professionals. De oude machtstructuur binnen bedrijf (of instelling) van
directeur, chef, en onderlingen (zo wordt dat in de praktijk nog gezien) is
uitgebreid tot een veel groter geheel bestaande uit vele lagen
. In een groot
bedrijf tot vele lagen van management, en dan vaak ook nog eens twee of drie
toplagen: directie, raad van bestuur, en raad van commissarissen. Met als
resultaat een groeiende aftstand tussen hen die beleidsbesluiten nemen en de
praktijk van de werkvloer. Wat minder een probleem is bij de productie van jam,
maar een enorm probleem is bij, bijvoorbeeld, de productie van ICT-toepassingen.
Want de beleidsbesluiten gaan mede over inschattingen van haalbaarheid van
projecten, waar alleen de uitvoerenden, de programmeurs, echt zicht op hebben. In
het algemeen: in organisaties of bedrijven die meer hoger ontwikkelde producten
maken, wat bijvoorbeeld ook onderwijs inhoudt, is de communicatie tussen
werkvloer en beleid essentieel. En de oude organisatievormen en
-houdingen gaan nog uit van de archaïsche verhoudingen binnen de jam-fabriek.
De voorzienbare lijn van de beschaving is waarschijnlijk naar steeds
ingewikkeldere producten. Er zijn dus steeds ingewikkelder organisaties nodig en
steeds ingewikkeldere processen om die
producten in de maatschappij in te passen. Het vasthouden aan oude
machtsverhoudingen binnen management en bestuur in het algemeen kan een
daadwerkelijke barrière vormen voor verdere ontwikkeling. Zie het Japanse
voorbeeld. En hoe alomvattend deze structuur is in onze maatschappij, blijkt uit de
analyse van de Japanse waarnemer aangaande de problemen van zijn eigen cultuur
(CNN.com, 06-07-2012, door Seijiro Takeshita, zie boven):
De Japanse analist repareert de Japanse gehoorzaamheidscultuur met de dus voor hem
gangbare westerse aanpak: de top-down managementcultuur. Waarvoor je, net als
zijn aanleiding, ook
twee rampen kan aanvoeren als bewijs voor wat daar mis mee is: de rampen met de
spaceshuttles Challenger en Discovery - beide werden
in de kern, net als Fukushima, niet veroorzaakt door technologische problemen,
maar door een bestuurlijk en meteen ook maatschappelijk probleem: de top-down management-cultuur
 .
De derde barrière ligt weer in verlenging van de tweede. Want die ingewikkeldere
producten zijn voor het overgrote deel ingewikkeldere technologische
producten. Want onder technologische producten valt natuurlijk ook alles
aangaande de ICT-technologie. En alle technologie en dus ook de
informatietechnologie is hartstikke bèta. Als in tegenstelling tot alfa en
gamma. Nu is het alleen wel zo dat in de huidige maatschappij de alfa's en
gamma's volstrekt dominant zijn. Niet alleen op terreinen waar ze enige
expertise hebben: het gebruik van woorden en beelden, maar ook vrijwel overal
elders. Met als enige uitzonderingen wat eilandjes in het bedrijfsleven. En waar
alfa's en gamma's verstand hebben van het gebruik van woord en beelden, hebben
ze geen verstand van technologie, en alle zaken die ingewikkelder zijn dan wat
een hamer doet - en vaak zelfs dat niet. Het is dan ook geen wonder dat er
eindeloos geconstateerd wordt hoe veel er wel niet fout gaat in onze "moderne"
westerse maatschappij aangaande meer ingewikkelde projecten, zeg de bouw van een
spoor- of metrolijn.
Ook hier geven de al genoemde ruimtevaartrampen een scherpe aanwijzing. Ook in
een technologische organisatie als NASA bestaat het soort mensen dat in een top-down structuur in grote meerderheid de top-lagen bezet
uit alfa- en gamma-"intellectuelen", de types met opleidingen als juristerij,
bestuurskunde, economie, of "master of business administration" of
MBA. Die zichzelf gekroond hebben met de
titel "manager", en op grond daarvan het recht hebben toegeëigend besluiten te
nemen over inhoudelijke zaken. "Kan de Challenger starten? En zet je
ingenieurspet af en je managers-pet op!" (rapport Challenger-onderzoekscommissie: 'Take off your engineering hat and put on your management hat'
).
Oftewel: "Neem je beslissing niet op inhoudelijke gronden, maar op gronden van
vorm". Oftewel: "Neem je beslissing niet op grond van de ratio, maar op grond
van emoties". En om hun eigen keuze erdoor te drukken gebruiken ze leugens als:
"Het is te duur" (werkelijkheid: mislukking is zodanig veel duurder
dat alle eventuele eerdere winsten verdampen), "Het is
niet haalbaar" (werkelijkheid: het is prima haalbaar maar "Wij willen het
niet"), en dergelijke. En dit alles met inzet van het enige waar ze wel in
uitblinken: het grove misbruik van hun taalvaardigheden
. En
hun positie van macht, die ze meestal ook uitsluitend hebben verkregen op grond
van hun taalvaardigheden, omdat taalvaardigheid de veruit dominante factor is bij
de keuze van sollicitanten, en nog meer naarmate de functie hoger is
.
Ook hier geldt weer: de toekomst heeft waarschijnlijk ingewikkeldere producten
nodig dan spaceshuttles - ook op het maatschappelijke vlak. Dat zal niet kunnen voordat de alfa's en gamma's uit hun positie
van dominantie verdreven zijn. Wat betreft de alfa's is het nodig hun
voornaamste instrument te bestrijden: de vervuiling en verkrachting van de taal
. Wat betreft de gamma's moet gewezen worden op de onwetenschappelijkheid van
hun huidige pogingen
, en erop aangedrongen dat ze wel aan wetenschap gaan doen, waarvan op deze
website is aangetoond dat er in ieder geval mee begonnen kan worden
.
Bij die laatste inschatting is gebruik gemaakt van het belangrijkste gereedschap
aangaande het denken over de toekomst: de sciencefiction
 (dat is inderdaad
literatuur, maar als om hun totaal gebrek aan inzicht tentoon te stellen, wordt dat
niet als literatuur gezien door de alfa's
). Diverse sciencefictionauteurs hebben
het gebruik van sociologie beschreven als middel om de toekomstige maatschappij
te beschrijven, besturen en vooruit te helpen.
Aan het einde van deze analyse passen nog een paar tips aangaande zaken die nu
spelen en die je zeker moet vermijden om maatschappelijke barrières te voorkomen
of te
omzeilen - de zogenaamde disqualifiers
. Nummer één, vanzelfsprekend: religie
. Nummer twee, bijna even
vanzelfsprekend: ideologie
, met name in het huidige tijdsbestek: neoliberalisme
- hetgeen bestreden kan worden met het Rijnlandse model
.
Nummer drie: niet-westerse culturen van de archaïsche soort, met name de creoolse
, islamitische
en
joodse
. Dit omdat deze culturen in of hun psychologische of sociologische
ontwikkeling, en meestal beide, matig tot sterk ten achter
gebleven zijn ten opzichte van de vorderingen gemaakt in het westen, en deels
ook in Aziatische landen
.
En het meest acute maatschappelijke gevaar in de jaren dat dit geschreven wordt,
is het multiculturalisme
. Die ideologie gaat uit van de gelijkheid der culturen.
En constateert, onbewust of bewust, dat de genoemde culturen
achterblijven ten opzichte van de westerse cultuur. Daaruit hebben de multiculturalisten de
conclusie getrokken dat de westerse cultuur iets fout doet, of fout is
. En ze
hebben het op zich
genomen die westerse cultuur te bestrijden. Gedurende een decennium of zo min of
meer passief, in een schier eindeloze reeks keuzes in specifieke gevallen voor
de niet-westerse culturen boven de westerse
, maar ten tijde van dit schrijven op expliciete wijze, in een directe aanval op
de westerse cultuur in zijn algemeenheid - waarin openlijk gestreefd wordt naar
de ondergang van de westerse cultuur ten faveure van het multiculturalisme
. Dat wil zeggen: een cultuur mede inhoudende de tienerzwangerschappen,
één-ouder-gezinnen, bendevorming en schietpartijen van de creolen
, de inteelt, het uithuwelijken en
de eerwraak van de moslims
, en het racisme, cynisme en recht-van-de-sterkste van
de joodse cultuur
.
En dan tenslotte het probleem waarin al deze "kleinere" problemen tezamen komen:
het probleem van beslag op grondstoffen, natuur en klimaat. Er lijkt nauwelijks
enige hoop op het serieus aanpakken daarvan, voordat die al genoemde problemen
grotendeels zijn opgelost. Zolang je ook maar op enigerlei wijze rekening moet
houden met aanhangers van winti, "bidden voor regen", bot egoïsme, en
woordkunstenaars, is er natuurlijk geen enkele hoop dat je zinvol kan praten
over de risico's van een eventuele klimaatomslag, en de maatregelen die je daar
voor zou moeten nemen. Want dat laatste houdt natuurlijk een omschakeling van
bijna alle basale economisch activiteiten. Wat natuurlijk weer alleen kan onder
regulering door de overheid. Omdat dat hoogstwaarschijnlijk een beleidstap
betreft die alleen maar door overheden kan worden afgedwongen:
geboortebeperking, of een anderszinse afname van de bevolking van de Aarde
. De
huidige reacties op het éénkind-beleid in China laten zien dat in dit opzicht de bestuurlijke en intellectuele
elite van onze maatschappij op het niveau van barbarij staat. Omdat die bestuurlijke en intellectuele
elite gedomineerd
wordt door alfa's en gamma's, die natuurlijk ook in deze zaak hun emoties niet
van de ratio kunnen scheiden, en die emoties ongecontroleerd de overhand laten
nemen. Wat barbarij is.
Zoals blijkt uit het weigeren tot het zetten van de simpelste stap in die
richting die je in Nederland kan nemen, een stap die onmiddellijk genomen kan worden: een immigratiestop (dat
wil zeggen alle immigratie die bijdraagt aan groei van de bevolking, dus uit
alle landen met een significant positief migratiesaldo). Het gebeurt niet omdat
men, zodra het ook maar enigszins ter sprake komt, zich stort in emoties. "Het
zijn zulke zielige mensen", of nog mooier: "Het zijn kinderen...", en kinderen
zijn altijd zielig. Er volledig en voorgoed aan voorbijgaand dat de natuur ook zielig is, en
die zielige mensen en kinderen de zielige natuur opvreten.
Nu is dat voorlaatste helaas niet waar. De natuur is niet zielig, maar een keihard
beest. Die slaat terug. Als die merkt dat ze de menselijke aanwezigheid niet
goed kan dragen, dan is haar aanpak simpel: weg ermee
.
Het is eerder al bijna gebeurd.
Meer daarover hier
.
Naar Westerse cultuur
, Sociologie lijst
, Sociologie overzicht
, of site home
.
|