Bronnen bij Cultuur, vermenging: Amerika

Amerika wordt met graagte aangehaald als lichtend voorbeeld voor hoe goed een multiculturele samenleving kan functioneren. De verborgen veronderstelling in dit argument is dat in Amerika de multiculturele samenleving goed functioneert.

Dat is zo veel minder dan de halve waarheid dat je het ook gerust kan afkorten tot een onwaarheid - voor eerder verzamelde voorbeelden daarvan zie hier uitleg of detail . Onder voorbeelden van de twee paden die je in Amerika kan volgen - als eerste het pad naar assimilatie (Eén Vandaag, actualiteitenprogramma van Nederland 1,  01-08-2008, gesprek met Michiel Vos, journalist en correspondent in Amerika, en getrouwd met de dochter van de huidige voorzitter van het Amerikaanse Congres, Nancy Pelosi (transscript; bron hier (vanaf ca. 10:30 minuten) uitleg of detail ):

  Gesprek aan de keukentafel: Michiel Vos
…
Voice over: Getrouwd met een Amerikaanse – kinderen met een Amerikaanse nationaliteit, en wonend in hartje Manhattan – Michiel Vos heeft nog één vurige wens. De wens om Amerikaan te worden.
Vraag: Waarom wil jij nou Amerikaan worden?
MV: Omdat je …als je in dit land wilt blijven … moet je Amerikaan worden. Je kunt niet als buitenstaander hier blijven. Je kunt niet als … hoe noemen we dat in het Nederlands …allochtoon hier blijven - zo werkt het niet. Je wordt autochtoon, meteen.
Vraag: Hoe werk het dan in de praktijk?
MV: Je assimileert veel sneller, omdat Amerika je opneemt – omdat Amerika heel trots is op zichzelf. Omdat Amerika veel meer symbolen heeft … de vlag, de president en de dit en de dat en daar doen Amerikanen veel moeilijker over dan Nederlanders, en daar ga je op een gegeven moment in mee. En omdat ik natuurlijk twee zoontjes heb die hier zijn geboren en omdat ik een Amerikaanse vrouw heb. Dat gaat vanzelf – je wordt als een soort … in een soort moeras getrokken.

Dat is het pad van degene die succesvol meedraaien. Dit is beslist niet de vorm van multiculturaliteit waar onze Nederlandse en Europese politiek-correcten het over hebben.

Het andere Amerikaanse pad is voor degenen die het eerste pad niet kunnen of willen volgen. Dan krijg je het Amerikaanse naast-elkaar-leven, deels met zeer ruime afstanden ertussen. En dat leidt, met name de grote steden waar men dichter op elkaar leeft, tot het tegendeel van goed functioneren (de Volkskrant, 28-07-2006, van medewerker Diederik van Hoogstraten):
  Met noodwet en avondklok vechten tegen geweld

Washington kampt met een golf moorden en berovingen. Een noodwet om de criminaliteit aan te pakken, stuit op weerstand. ‘Als een zwart kind een ander zwart kind doodschiet, hoor je niemand over een noodtoestand.’

Tussentitel: ‘Mag ik niet op de stoep rondhangen? Omdat ik zwart ben?’

Op de plaats waar Alan Senitt op 10 juli werd afgeslacht, lag tot voor kort een boeket. Toen de bloemen verlept waren, heeft buurtbewoonster Amy Williams, die ze ter herdenking had neergelegd, maar weggehaald: ‘De plek werd er nog tragischer door.’
    Ze kende Senitt niet. De 27-jarige Brit was pas kort in Washington om politiek werk te doen, toen zijn keel werd doorgesneden. Williams (40) is geschokt. Ze loopt door de lommerrijke straat in Georgetown, een welgestelde wijk in de Amerikaanse hoofdstad. ‘Dit verwacht je hier niet.’ ...
    ...De inwoners en politieke leiders zijn net als William geschokt door de toename van het geweld. Sennitt is een van vijftien mensen die sinds 1 juli zijn vermoord: een nieuwe piek na tien jaar van dalende moordcijfers. Het aantal roofovervallen is met 13 procent gestegen ten opzichte van vorig jaar. En het aantal jongeren dat in de eerste zes maanden van 2006 is gearresteerd vanwege berovingen ligt 82 procent hoger dan in de eerste helft van vorig jaar.
    Burgemeester Anthony Williams en de bestuurlijke Raad van het District of Columbia, waar Washington onder valt, voelen zich geroepen daadkrachtig op te treden. Na de moord in Georgetown werd een ‘crime emergency’ uitgeroepen.
    De ‘noodtoestand’ leidde vorige week tot een noodwet, die Williams over drie maanden wil omzetten in permanente wetgeving. ...
    De tieners in Anacostia, een arme buurt in het zuidoosten van de stad, zijn leden van de Youth Education Alliance. De groep werkt aan initiatieven die het beroerde openbaar onderwijs in Washington moeten verbeteren.
    De straten van Anacostia zijn vuil, de daklozen overal. De bevolking is vrijwel volledig zwart. Dit is het andere Washington: het tegendeel van de nette, groene en overwegend blanke wereld van landelijke politiek, topuniversiteiten en zakenleven. De criminaliteit die het bestuur van DC in rep en roer bracht, is hier aan de orde van de dag.
    ‘Wij groeien op met geweld, wapens en politie’, zegt Robert (17). ‘Als een zwart kind een ander zwart kind doodschiet, hoor je niemand over een noodtoestand.’
    De jongeren en andere tegenstanders van de harde aanpak weten het: pas als de criminaliteit naar een chique wijk als Georgetown overspringt, wordt ze opeens een nijpend probleem. ‘Het sijpelt van het getto naar downtown’, zegt Johonna McCants (26) van Justice 4 DC Youth, die zich sterk maakt voor jongerenrechten.   ...
    McCants begrijpt dat meer blauw op straat en meer arrestaties een veilig gevoel opleveren. ‘Maar voor wie wordt het veiliger? Voor de blanke, hogere middenklasse. Niet voor de meerderheid van gekleurde jongeren.’ Ze wijst op de beruchte jeugdgevangenis van DC, Oak Hill, die geheel is gevuld met zwarte en latino-jongeren. Van de 550 duizend inwoners van Washington DC is ruim 57 procent Afro-Amerikaan, en 8,5 procent latino.    ...

Dit is ook beslist niet de vorm van multiculturaliteit waar onze Nederlandse en Europese politiek-correcten het over hebben.
    Ten overvloede: volstrekte waanzin dus - die vergelijking met Amerika.


Naar Cultuur, vermenging, sociaal vertrouwen , Cultuur, vermenging , of site home .

13 aug.2008