Bronnen bij Allochtonendebat, misverstanden: Amerika

Onderstaand een aantal voorbeelden van een vergelijking met Amerika met als bedoeling om te laten zien hoe veel beter de integratie aldaar gaat, en dus hoe fout wij het doen. Naast een enkele reactie tussendoor, staat een volledige weerlegging aan het eind gevolgd door een totale ontmaskering van het sprookje van de Amerikaanse "multiculturaliteit", uit de mond van een Amerikaanse immigrant

(de Volkskrant, 23-02-2005, artikel van Willem Post (49), Amerika-deskundige. Hij bracht onlangs een bezoek aan Dearborn (Michigan)):

Wij kunnen nog wat leren van Amerika

De Amerikaanse president Bush benadrukte maandag de waarde van tolerantie. Veel onderwerpen die in Nederland de multiculturele discussie bepalen, zijn in Amerika absolute non-issues, stelt Willem Post.

En toen kwam plotseling die zinsnede in de toespraak van president Bush over 'geweld' in Nederland en het belang van tolerantie voor 'onze volkeren' (de Volkskrant, 22 februari). Bush wil ons hiermee voorhouden dat wij nog heel wat kunnen leren van het tolerante, multiculturele Amerika.
...    Tal van issues die in Nederland de multiculturele discussie zo negatief beïnvloeden, zijn in de VS terecht absolute non-issues. Het is ronduit racistisch om van zwarte scholen te spreken. Gedwongen integratie is onzinnig. Je bent geïntegreerd als je in de VS geboren bent en opgevoed. En daarmee basta. Het is asociaal om van autochtonen en allochtonen te spreken. Zo krijg je nooit allemaal Amerikanen (Nederlanders). Je hebt in de VS het volste recht geheel te assimileren, maar ook om generaties lang (China-town, et cetera) binnen je eigen cultuur en religie te bivakkeren. De hoofddoek is maatschappelijk volledig geaccepteerd, want aantasting van dit recht staat haaks op de individuele vrijheid. Het onderscheid tussen autochtonen en allochtonen vonden Amerikanen volstrekt irrelevant.
    Wat zullen oudere Nederlanders verbaasd zijn als zij aanschouwen wat in de stad Dearborn gebeurt. De stad bij Detroit wordt wel de moslimhoofdstad van Amerika genoemd, met het hoogste percentage Arabieren buiten het Midden-Oosten. De mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch constateerde dat in de weken na '11 september' juist in Dearborn niets gebeurde vanwege de uitstekende harmonieuze verhoudingen tussen allerlei religies en culturen.
    De Italiaans-Amerikaanse burgemeester Michael A. Guido kan zich werkelijk niet druk maken om de paar radicale imams die ook in Dearborn wel zullen rondlopen. 'Dat is een zaak van de FBI. Ik richt me op de overgrote meerderheid van gematigde moslims. Tijdens de ramadan organiseer ik een zonsondergangsdiner waarbij ik mijn moslimburgers een goede ramadan toewens. Ik wil een bruggenbouwer zijn.'
    Honderden vrijwilligers geven cursussen 'werkplaats Engels' zodat pas gearriveerde immigranten snel op de arbeidsmarkt kunnen instromen. De werkloosheid is onder de 4 procent. Veel bedrijven stellen diversiteitstraining verplicht. Blanke mensen vinden het oprecht interessant iets van andere culturen te leren. Ze zijn nieuwsgierig. Ze presenteren visitekaartjes in het Engels en Arabisch. 'Prima toch. De helft van onze collega's en klanten is Arabisch.' ...

Eigenlijk is hier maar één antwoord op nodig: de Rodney King rellen in Los Angeles. Recenter, zonder geweld maar even illustratief: het proces rond O.J. Simpson. Rellen tussen orthodoxe joden en negers in New York. Je kan rustig stellen dat Amerika iets minder ruim bemeten was, het allang was ontploft.
Een andere reactie (de Volkskrant, 01-03-2005, ingezonden brief van Lucas Bourdrez (Utrecht)):

Lessen

Het stuk 'Wij kunnen nog veel leren van Amerika' (Forum, 23 februari) over de integratie van moslims in Dearborn is niet relevant voor het integratiedebat in Nederland. Hoe vlekkeloos de integratie van moslims in Dearborn ('de moslimhoofdstad van Amerika') ook verloopt, Amerika is geen goed vergelijkingsmateriaal.
    Ten eerste gaat het in de Verenigde Staten om een aanzienlijk kleiner percentage moslims (6 procent van de totale bevolking in Nederland en 1 procent in de VS). Bovendien wordt de schuld van 11 september niet op hen afgeschoven omdat de kapers uit het Midden-Oosten kwamen. De leden van de Hofstad-groep komen echter gewoon uit Nederland, dus is het niet gek dat Nederlandse moslims de schuld krijgen.
    Over de Verenigde Staten als voorbeeld voor integratie in Nederland valt nog meer aan te merken. 'Gedwongen integratie is onzinnig' zegt Post. Hij was in Dearborn, waar 1,3 procent zwart is. Als hij de bus had genomen naar het zeer nabij gelegen Detroit, waar meer dan 80 procent zwart is, dan had hij gezien dat de integratie van de zwarten in Amerika ondanks een toegenomen emancipatie sinds de jaren vijftig, absoluut geen succes is. Ze maken minder kans op de arbeidsmarkt, leven vaak in getto's, zijn straat arm en ga zo maar door.
    De zwarten (13 procent van de totale bevolking) worden al jarenlang geïsoleerd en politiek genegeerd en een paar moslims in een nette suburb worden doodgeknuffeld door de lokale bevolking. Amerika als voorbeeld voor de multiculturele samenleving!

Zo simpel is het om de stellingen van een expert over en uit Amerika vanuit Utrecht onderuit te halen. De expert sprak hier dus niet als expert in zijn vak, maar als drager van een opinie. Dat blijkt ten duidelijkste uit zijn opmerkingen over de Nederlandse benepenheid in de jaren vijftig en zestig. Wat betreft Amerika kunnen die opmerkingen overboden worden door "genre" opmerkingen over de sfeer van de Ku Klux Klan die toen heerste in de zuidelijke staten, een gebied aanmerkelijk groter dan Nederland (en waar die sfeer deels nog bestaat). Eigenlijk is het weerzinwekkend, hoe op grond van volstrekt onjuiste argumenten de Nederlandse cultuur de les wordt gelezen, alleen om een egoïstisch belang te dienen, namelijk het zichzelf moreel superieur achten ten opzichte van degenen die problemen met bepaalde bevolkingsgroepen signaleren.

Wat later weer een herhaling van deze mantra, en weer door een echte deskundige (de Volkskrant, 09-06-2007, door Irshad Manji):

Amerikaanse moslims zijn gelukkiger

Uit een baanbrekend opinieonderzoek onder islamieten in de VS komen verrassende lessen voor Europa, concludeert Irshad Manji

Tussentitel: In Europa is diversiteit een excuus geworden voor zelfsegregatie

Tegen de achtergrond van de Amerikaanse Burgeroorlog probeerde Abraham Lincoln de Amerikanen in beweging te krijgen door een beroep te doen op hun 'beter gezinde engelen'. Een aantal van die engelen komt nu weer bovendrijven in een niet eerder vertoond onderzoek naar islamieten in de Verenigde Staten en misschien kunnen ze ons tonen hoe we een burgeroorlog kunnen voorkomen in Europa.
    'Islamitische Amerikanen', een door het Pew Research Center gepubliceerde rapport, bevat af en toe slecht nieuws. Bijvoorbeeld dat een op de vier respondenten jonger dan dertig jaar zelfmoordaanslagen aanvaardbaar vindt.
    Als hervormingsgezinde moslim vind ik dat het dienen van een vredelievende religie door middel van geweld net zo iets is als het behouden van de maagdelijkheid door seks voor het huwelijk Denk er maar eens over na.
    Maar het Pew-rapport bevat vooral veel goed nieuws. De politieke islam heeft in de VS niet zo'n hoge vlucht genomen als in Europa, omdat de moslims in de VS het moet maar eens gezegd - worden behandeld met waardigheid.
    De overgrote meerderheid van de ondervraagden heeft het naar de zin in de gemeenschappen waarin ze leven en omschrijft zijn leven als 'redelijk gelukkig' tot 'zeer gelukkig'. Wat betekent dat de lobbyisten niet namens de islamitische Amerikanen spreken wanneer ze roepen dat de VS de islam haten.
    In Berlijn ontstond er in het publiek onlangs een nerveus geroezemoes toen ik stelde dat Europa als het gaat om de integratie van moslims nog heel wat kan leren van de VS. Maar wat doen ze dan goed? Op grond van mijn omgang met jonge moslims aan beide zijden van de Atlantische Oceaan kom ik op drie factoren: economie, diversiteit en geloof. ...
    Zeker, er is nog een lange weg te gaan voordat de autochtone moslims het gevoel hebben erbij te horen. De meesten van hen behoren niet tot de beter opgeleide, meer welvarende en politiek invloedrijke Amerikanen, waartoe de Zuid-Aziatische, Iraanse en Arabische moslims wel behoren. Die kloof is echter het product van de hardnekkige Amerikaanse rassenstrijd, en die houdt nauwelijks enig verband met de angst voor de islam.
    Want ondanks alle leuzen, beschuldigingen en scheldpartijen van de islamitische lobby heeft het grootste deel van Amerika geen angst voor moslims. Vraag het maar aan die 73 procent van de islamieten die aan het Pew Center meedeelden dat ze in de VS nog nooit waren gediscrimineerd.
    Europa, merk dit op. Amerika, hou op jezelf te kastijden. Hervormingsgezinde moslims, neem hier een voorbeeld aan. In de VS kan je stem gehoord worden. De beter gezinde engelen van de islam hebben dat nodig.

Het wordt hier even tussendoor gezegd, maar volstrekt onvoldoende belicht in alle gevallen waarin het gaat over het Amerikaanse voorbeeld: de "Amerikaanse" moslims zijn heel andere moslims dan de "Europese" moslims. De Amerikaanse moslims komen via het Amerikaanse selectiesysteem (met green cards enzovoort) en zijn geselecteerd op nuttigheid. De Europese moslims zijn voor het overgrote deel kettingimmigranten die afgekomen zijn op de verhalen van de voorlopers (de "gastarbeiders") over gratis uitkeringen en huizen.
Dit zegt alles, en het wordt angstvallig verzwegen.
Hier in wat andere woorden (Volkskrant weblog, 10-06-2007, door Ruud Zweistra):

De lol van het allochtonendebat

...   Dan het tweede voorval. Dat komt van een regelrechte academicus, en nog wel een hooggewaardeerde, namelijk Irshad Manji. Zij constateert in de kop van haar artikel: ‘Amerikaanse moslims zijn gelukkiger’. En er volgen “goede” raadgevingen voor de Europeanen.
    Hier zit de fout in een valse gelijkstelling, namelijk: de Amerikaanse moslims zijn identiek aan de Europese moslims. Die aanname is onjuist. Amerikanen laten niet zomaar immigranten toe, nee, ze selecteren: je moet een opleiding hebben, of iets anders dat ze nuttig maakt voor Amerika - en Engels spreken, of bereid zijn dat te leren. De Europese, specifieker, de Nederlandse, moslims, zijn niet geselecteerd, of op de omgekeerde eigenschap: laagopgeleid zijn. Om het samen te vatten: Amerika heeft zijn moslims uit Istanboel of Marakesj, Nederland/Europa heeft zijn moslims uit Anatolië of het Rif gebergte.
    Het vergelijken van deze twee groepen is volkomen onzinnig. En het beschuldigen van Europa van het fout behandelen van moslims, gebaseerd op deze vergelijking, is een schijnheilige leugen....

En dat alles doet vermoeden dat dit heel slecht "goed" gaat komen.

Een voorbeeld van het verschil in samenstelling van de groepen moslim-immigranten (de Volkskrant, 20-04-2010, rubriek Weekbladen, door Rolf Bos):

Burgerschap VS cadeau bij Turkse bevallingsreis

Hoeveel Nederlandse vrouwen zouden naar de Verenigde Staten reizen om daar te bevallen? Het zullen geen vliegtuigen vol zijn. Anders is dat in Turkije, waar jaarlijks liefst 2.500 Turkse vrouwen naar de VS reizen om daar hun kind te krijgen. Niet omdat de ziekenhuizen in de VS beter zouden zijn. Nee, ze willen de hoofdprijs voor hun baby: het Amerikaanse staatsburgerschap. Ieder kind dat in de VS wordt geboren, heeft daar namelijk recht op.   ...
    ... Nilüfer Adoran, 31 jaar oud, heeft geen last van die haatgevoelens. Ze verblijft met haar man Fuat (39) al enige maanden in Clearwater, Florida. Der Spiegel toont haar met dikke buik in de plaatselijke jachthaven.
   Het paar uit Istanbul heeft in de stad, die vooral bewoond wordt door gepensioneerden, een appartement gehuurd. Als het grote moment daar is, is er een bed in het Morton Plant ziekenhuis gereserveerd. ‘Alles soll perfekt sein’, schrijft Der Spiegel.   ...
    In Turkije zijn inmiddels talrijke reisbureautjes actief die ‘bevallingsreizen’ naar de VS organiseren. Op websites als Amerika-dogum.com, geboorte in Amerika, bieden die bureaus zelfs Turkssprekende artsen in de Verenigde Staten aan. Op het kantoortje van Murat Özgürtas, reisagent in Izmir, liggen brochures met foto’s van tevreden zuigelingen en trotse ouders. ‘Acteurs en kunstenaars waren twintig jaar geleden de eersten die het taboe doorbraken om in het buitenland te bevallen’, zegt hij. Murat rekent tussen de 20- en 50 duizend dollar (14- tot 37 duizend euro) voor een bevallingstrip naar de VS.    ...

Wie gaan dus naar Amerika: de rijkeren. En mensen uit kustzinnige kringen. Uit Istanbul. En wat komt er naar Nederland en Europa: achterlijke boeren. Uit Anatolië. Met behulp van neef-nicht-huwelijken of andere vormen van huwelijksdwang

Een Nederlands voorbeeld van hoe migratie gaat naar landen als Amerika, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland (de Volkskrant, 30-01-2010, door Henrico Prins):

Avonturiers? Wij?

Volkskrant-redacteur Henrico Prins vertrok vorig jaar met zijn gezin naar Nieuw-Zeeland en vindt zichzelf terug in een avontuur waarvan veel mensen blijken te dromen. Emigreren? Ach. Noem het toch gewoon verhuizen. ‘Als het niet leuk is, gaan we terug.’Een verhaal in twee delen. Deel 1: de plussen, de minnen en de voorbereiding.

... Intussen hebben we ons verdiept in de procedure en weten we welke stappen we moeten zetten om in aanmerking te komen voor een verblijfsvergunning. Met wat geluk duurt dat proces een dik jaar; met wat pech neemt het meer tijd in beslag. Maar we hebben niet zo’n haast. ...

Tussenstuk:
Emigreren voor beginners

... 3. Check op de website van de Nieuw-Zeelandse immigratiedienst (immigration.govt.nz) of je voor een verblijfsvergunning in aanmerking komt. 4. Zoek je diploma’s en getuigschriften bij elkaar en laat ze vertalen, voor zover nodig. 5. Laat opleiding en werkervaring wegen door de daarvoor aangewezen instantie (nzqa.govt.nz). 6. Laat je kennis van de Engelse taal toetsen, voor zover nodig (ielts.org). 7. Verzamel het resultaat van de voorgaande stappen; stuur op naar de immigratiedienst. 8. Wacht tot je bent ingeloot. 9. Ontvang, na nader onderzoek door de immigratiedienst, een ‘Invitation to Apply’, een uitnodiging om een aanvraag te doen voor een verblijfsvergunning. 10. Maak papieren in orde, onderga een medische keuring, stuur je aanvraag en de bijbehorende documentatie op. 11. Wacht af of de verblijfsvergunning wordt toegekend. ...

Zet dat eens af naast het lijstje waaraan de allochtone immigranten hebben moeten voldoen. Nou, dat is simpel: zo'n lijstje was er niet. Gewoon een bloedband of een huwelijk met een even ongeletterd familielid of dorpsgenoot uit het achterlijke achterafgebergte was voldoende.

Geen wonder dat er een verschil is in beleving van immigranten - het zíjn heel andere immigranten (Leids universiteitsblad Mare, 14-06-2007, door David Bremmer):

Amerikanen positiever over migranten

'Nederland kan leren van VS'

Docente Amerikanistiek Joke Kardux ontving afgelopen week een Fulbright beurs. Daarmee gaat ze onderwijs geven in de VS en onderzoek doen naar de nasleep van de slavernij.

...   'Vanaf september ben ik enkele maanden scholar in residence aan de University of La Verne. Dat ligt in Californië, net buiten Los Angeles: Een erg bekende universiteit is het niet, maar dat spreekt haar juist aan. ...
    Wat haar aanspreekt is het multiculturele karakter van de universiteit. 'Zestig tot zeventig procent van de studentenpopulatie bestaat uit wat wij allochtonen zouden noemen: Hispanics en Aziaten. Velen zijn de eersten uit hun gezin die naar de universiteit gaan.' Multiculturaliteit en etniciteit zijn Kardux' specialisatie. 'Amerika is een nation of immigrants. Het is fascinerend te zien hoe culturen samenvloeien, welke botsingen dat oplevert en hoe dat wordt verwerkt in de literatuur: Ze vindt dat Nederland van Amerika kan leren met betrekking tot het onderwerp.
    'De meerderheid van de Amerikanen heeft een veel positievere grondhouding ten opzichte van migranten.' Mede door het ontbreken van een sociaal vangnet moeten nieuwe Amerikanen meteen aan de bak. 'Hoewel de slechte sociale zekerheid geen goede zaak is, dwingt het migranten meteen legaal of illegaal werk te vinden. Daardoor worden ze veel sneller opgenomen in de maatschappij. Vergelijk dat met Nederland waar asielzoekers jaren lang verplicht stil moeten zitten, met alle sociale en psychische problemen van dien.'

Alsof Hispanics en Aziaten op enigerlei wijze te vergelijken zijn met Anatoliërs of Riffijnen. Wat een onbenul is deze mevrouw. En dat is dan de universitair docent op dit vakgebied. Of beter: wat een on-wil - want ze ziet wel dat de uitkering voor allochtonen een groot deel van het probleem vormt.

Een voorbeeld van het verschil tussen Amerikanse en Nederlandse immigranten (de Volkskrant, 16-03-2010, door Eelco Meuleman):

Zoemgeluidje

De man die (onder veel meer) Who’s Afraid of Virginia Woolf (1966), en The Graduate (1967) maakte, de in Berlijn als Michael Igor Peschkowsky geboren Mike Nichols (78), ...

Er is alleen al onder de beroemde Amerikanen een hele sleep immigranten de we kennen als Irving Berlin, Geroge Gershwin, enzovoort die uit Oort-Europa komen en heel andere namen hadden. Voornamen én achternamen. Kom daar eens om bij onze Mohammed's en Fatima's -die zijn nog steeds Mohammed's en Fatima's tot in op zijn minst de vijfde generatie.

Voor een veel beter gebruik van de analogie tussen Amerika en Nederland, met een aanduiding van mogelijke ernstige maatschappelijke problemen in de nabije toekomst, zie dit (de Volkskrant, 05-03-2005, column van H.J. Schoo):

Geplande rampspoed

Te pas en te onpas worden de Verenigde Staten tegenwoordig als voorbeeldig immigratie- en integratieland in de lucht gestoken. Nederland kan ook zeker wat leren van Amerika, maar niet alles wat daar gebeurt, verdient navolging. Het verdringen van laaggeschoolde arbeid door immigranten bijvoorbeeld. Sinds 2000, meldde The International Herald Tribune onlangs, zijn er in de VS per saldo iets meer dan twee miljoen banen bijgekomen. Het zijn evenwel geen werkloze Amerikanen geweest die van die werkgelegenheidsgroei profiteerden, maar verse lichtingen immigranten, hoofdzakelijk Hispanics en Aziaten.
    Deze cijfers spreken boekdelen over de toegankelijkheid van de Amerikaanse arbeidsmarkt, maar er is wel een schaduwzijde. De nieuwkomers hebben de arbeidsmarktkansen van `gevestigden', vooral de minder gekwalificeerde, ernstig verslechterd. Terwijl liefst 85 procent van de laaggeschoolde mannelijke immigranten werkt, geldt dat voor niet meer dan 60 procent van vergelijkbare 'geboren Amerikanen'.
    In 2000 werkte nog 45 procent van de laaggeschoolde jonge mannen, in 2004 was dat nog maar 36 procent. De groep die het traditioneel veruit het slechtst doet - laaggeschoolde jonge zwarte mannen - incasseerde de hardste klappen. In 2000 werkte 29 procent, in 2004 was dat percentage tot 19 gedaald. Ook de arbeidsparticipatie van volwassen zwarte mannen en laaggeschoolde blanken liep terug. In de lagere regionen van de arbeidsmarkt - bouw en horeca - doet zich dus grootscheepse verdringing voor. Meegaande, werklustige immigranten winnen het van degenen die door werkgevers als probleemgroep worden gezien.
    Bijna gelaten komt de Trib tot twee conclusies. Immigranten trekken zich kennelijk weinig aan van de stand van de economie: zij komen in goede en slechte tijden. En de arbeidsmarkt is nu werkelijk geglobaliseerd, net als andere markten. Amerikaanse arbeiders ondervinden op twee fronten concurrentie: van Chinezen en Indiërs door outsourcing, van Mexicanen en Filipino's door immigratie. En, zoals dat nu eenmaal gaat bij concurrentie, heb je winnaars en verliezers. Niets aan te doen. Alleen jammer dat de verliezers steeds weer die aloude kansarmen zijn.   ...

Dit voor zover de studiekamerargumenten.
Aangevuld met een praktijkargument (Eén Vandaag, actualiteitenprogramma van Nederland 1, 01-08-2008, gesprek met Michiel Vos, journalist en correspondent in Amerika, en getrouwd met de dochter van de huidige voorzitter van het Amerikaanse Congres, Nancy Pelosi (transscript; bron hier (vanaf ca. 10:30 minuten)

Gesprek aan de keukentafel: Michiel Vos
…
Voice over: Getrouwd met een Amerikaanse – kinderen met een Amerikaanse nationaliteit, en wonend in hartje Manhattan – Michiel Vos heeft nog één vurige wens. De wens om Amerikaan te worden.
Vraag: Waarom wil jij nou Amerikaan worden?
MV: Omdat je …als je in dit land wilt blijven … moet je Amerikaan worden. Je kunt niet als buitenstaander hier blijven. Je kunt niet als … hoe noemen we dat in het Nederlands …allochtoon hier blijven - zo werkt het niet. Je wordt autochtoon, meteen.
Vraag: Hoe werk het dan in de praktijk?
MV: Je assimileert veel sneller, omdat Amerika je opneemt – omdat Amerika heel trots is op zichzelf. Omdat Amerika veel meer symbolen heeft … de vlag, de president en de dit en de dat en daar doen Amerikanen veel moeilijker over dan Nederlanders, en daar ga je op een gegeven moment in mee. En omdat ik natuurlijk twee zoontjes heb die hier zijn geboren en omdat ik een Amerikaanse vrouw heb. Dat gaat vanzelf – je wordt als een soort … in een soort moeras getrokken.

Ten overvloede: Volstrekte waanzin dus - die vergelijking met Amerika.

Eveneens ten overvloede: je gebruikt de vergelijking dan ook alleen als deze je uitkomt (de Volkskrant, 23-09-2010, verslaggever Jonathan Witteman):

Volgens migranten is snijden in het inburgeringsbudget funest voor hun toekomst

'Geen dromen zonder cursus'

‘Druk is: geen veel mensen’, oppert Mitra, een ijverige Afghaanse die voortdurend door een groot woordenboek Perzisch-Nederlands bladert.
    ‘Druk is niet: presión?’, vraagt Jaime, een student architectuur uit Gran Canaria, die voor de liefde naar Limburg kwam.
   Pal naast het Heerlense Bernardinuscollege worstelt de inburgeringsklas van docente Tanja Voss zich door de verschillende dimensies van het woord ‘druk’. De eerste druk, psychologische druk, fysieke druk, druk verkeer, een druk baasje. ‘Druk is juist het tegenovergestelde van rustig’, legt Voss uit. ‘Het heeft meerdere betekenissen. Het kan inderdaad ook pressure betekenen.’
    Deze kersverse Heerlenaren maken deel uit van de tienduizenden migranten die in Nederland een inburgeringscursus volgen. Als het aan het demissionaire kabinet ligt, wordt er vanaf 2014 structureel 330 miljoen bezuinigd op inburgering, zo was dinsdag de boodschap op Prinsjesdag. Dat is tweederde van het inburgeringsbudget.
   De doodsteek voor de integratie, roepen lokale bestuurders. ‘Ik vraag me af wat ze zich er bij voorstellen in Den Haag’, zegt de Heerlense wethouder Peter van Zutphen (SP). ‘Allochtonen klagen terecht dat ze steeds in de verkeerde statistieken terechtkomen – criminaliteit, analfabetisme, lage opleiding. En dan tornen we uitgerekend aan datgene waarmee ze uit die spiraal kunnen komen.’
   Voor migranten is de inburgeringscursus vrijwel het enige toegangskaartje tot een opleiding of baan. ‘De mensen die naar Nederland komen wíllen stage lopen, wíllen werken, wíllen belasting betalen,’ zegt de Jamaicaanse inburgeraar Rosemary Hill (41, veertien jaar in Nederland) met gebalde vuisten. ‘Ze willen iets doen. Maar zonder inburgering kan dat niet.’

In Amerika, het land van de snelle inburgering, bestaat er geen enkele vorm van inburgeringsbeleid: je moet het gewoon zelf doen. Maar Amerika heeft dan ook heel andere immigranten. Niet de soort waarvan er hierboven natuurlijk een paar worden aangehaald, maar achterlijke boeren uit de Rif of Anatolië.
Hoe gevoelig dit punt ligt, blijkt hier

(Pauw & Witteman, 23-09-2010; vanaf 3:40 min.), waar multiculturalist pur sang en voormalig D66-integratie-minister Roger van Boxtel "door zijn tanden" liegt over die steun ("trajecten") in Amerika. .

Nagekomen: nog een opsomming van een paar factoren (de Volkskrant, 28-02-2009, door Thomas von der Dunk, cultuurhistoricus):

Culturele diversiteit in VS minder regionaal gebonden dan in Europa

Immigratie en integratie worden in Amerika anders beleefd dan in Europa: een mentaliteit van de huifkar versus het familiekasteel, zegt Thomas von der Dunk.

Bij onze worsteling met de multiculturele samenleving wordt aan Europa regelmatig Amerika als lichtend voorbeeld voorgehouden. Vandaar dat Amerikaanse analyses van de problemen waarmee een en ander ook daar desondanks gepaard gaat, bij ons op grote belangstelling kunnen rekenen. Dat geldt bijvoorbeeld voor de bevindingen van de socioloog Robert Putnam, aan wiens theorie afgelopen zaterdag aandacht werd besteed (het Betoog, 21 februari).
    Vaak wordt ter verklaring van het relatieve Amerikaanse integratiesucces naar verschillen in soorten migranten gekeken, maar misschien is de aard van het land van aankomst wel veel belangrijker. In een relevant opzicht onderscheidt de Europese Oude Wereld zich wezenlijk van de Amerikaanse Nieuwe: in een veel sterker besef van regionale eigenheid, dat niet alleen de interne Europese integratie, maar ook de integratie van niet-Europeanen zeer bemoeilijkt.
    Paul Schnabel zei maandag in de Volkskrant iets zeer essentieels: ‘Uiteindelijk gaat het om de vraag: van wie is dit land? We willen ons niets laten vertellen door types van buiten.’ Nu: van de indianen af gezien, bestaat Amerika eigenlijk alleen maar uit ‘types van buiten’. Ook bij hen die al vele generaties in Amerika wonen, is dat eigen immigrantenbesef nog aanwezig. Iedereen weet exact wanneer ‘hij’ gekomen is, ook als het zijn betbetbetovergrootouders betreft. Dat maakt de houding ten opzichte van nieuwe ‘types van buiten’ fundamenteel anders.
    Natuurlijk: als je ver genoeg in het verleden gaat graven, komen ook vrijwel alle ‘echte’ Europeanen ooit van buiten. Maar dan moet je wel tot de Grote Volksverhuizing terug, of nog verder, tot die fameuze Batavieren van ons die op hun vlot de Rijn kwamen afzakken en aldus bij een toen nog niet existent Lobith ons toen nog niet existente land binnenkwamen. ...
    Daardoor weten we gewoon niet wiens voorouders zich wanneer in deze contreien gevestigd hebben, zoals we dat wel van Marokkanen weten – en daarmee maakt die eigen familie-immigratie ook geen deel uit van ons nationaal historisch besef: wij, autochtone Europeanen, waren er gewoon ‘altijd’. Niemand die nog kan hardmaken dat hij van de Franken, de Saksen, de Friezen, de Romeinen of voor mijn part de Canninefaten afstamt ...
    Dat verschil qua oerbewoningssentiment heeft een belangrijke consequentie: in Amerika is het heimatgevoel veel zwakker ontwikkeld. Geboortegrond telt minder. Men verhuist er veel makkelijker duizenden kilometers dan bij ons: het is de mentaliteit van de huifkar versus die van het voorvaderlijk kasteel. Ook omdat de culturele verschillen veel geringer zijn. Dat begint al met de taal – wij raken vanouds toch binnen enige dagmarsen verbaal gehandicapt – en daar komt dan nog het nodige bij.
    Zeden, kleding, huizen, gewoonten, regels verschillen tussen New York en San Francisco minder dan tussen de Noordkaap en Gibraltar, het eten is overal hetzelfde – onderschat niet de ontzaglijke ontberingen die Nederlandse pensionado’s aan de Costa Brava moeten doorstaan als de mee verhuisde patattent tijdelijk dicht is – en de rest eigenlijk eveneens.
    De grote culturele diversiteit die Amerika natuurlijk óók kent, is veel minder regionaal gebonden dan in Europa. Dat betekent: overal kun je veel makkelijker hetzelfde van je eigen gading vinden, dankzij gettovorming op plaatselijk niveau. Elk soort Amerikaan kan zich daardoor overal in Amerika veel sneller thuis voelen dan een Europeaan in Europa; het Amerikaanse natiebesef is minder plaatsgebonden. Voor Nederlanders zijn de polders, voor Zwitsers de bergen daarentegen essentieel voor hun identiteit – het idee van: hier, op deze paar vierkante kilometer, voel ik mij thuis, hier kom ik vandaan, is sterker ontwikkeld. Dat herkomstbesef speelt zelfs nog voor Europeanen die naar Amerika zijn geëmigreerd. Of een Amerikaanse Italiaan nu in Boston of in Houston woont, is voor zijn bewustzijn nauwelijks van belang. Maar verslijt ook na vijf generaties niet de nakomeling van een Milanees voor die van een Napolitaan!
    Dat betekent tevens dat je in (het sowieso veel vollere) Europa ingeval van migranten minder makkelijk tegen de autochtone bevolking kunt zeggen: schikt U even wat in? Zo kan Brussel ook niet aan Letten, die zich vanwege de vele ‘inwonende’ Russen cultureel überfremdet voelen, laten weten: er is nog best ruimte in de Extremadura of op de Faeröer.
    Waar een Amerikaan, als zijn stad of wijk etnisch verkleurt en hij er zich zodoende niet langer meer thuis voelt, wat makkelijker verkast omdat hij elders opnieuw zo’n soortgelijke stad of wijk vindt, houdt de Europeaan veel koppiger aan zijn eerstgeboorterecht vast: hier ben ik geboren, dus hier ga ik ook dood.

Of ook wel: wie al een keer is gemigreerd, migreert makkelijk een tweede keer.

Weer een andere manier om het te zeggen (de Volkskrant, 11-10-2010, door Anja Sligter):

'Als je werkt, hoor je erbij in VS'

Werk is de basisvoorwaarde in Amerika om te integreren. Hoe arm je bent, welke kleur je hebt, waar je ook vandaan komt, als je werkt, hoor je erbij. In Europa vervult werk die rol niet. Dat komt door de sociale voorzieningen waar immigranten veel te gemakkelijk gebruik van kunnen maken, aldus John Vinocur, columnist van The International Herald Tibune. ...

En minstens even interessant is het omgekeerde: "Als je niet werkt hoor je er niet bij". En eigenlijk geldt dat natuurlijk ook voor Europa. Alleen wordt het de immigrant in Europa heel gemakkelijk gemaakt in om niet te werken. En dus werken ze veel niet, en horen ze er niet bij.
Dan is de oplossing simpel:

Vinocur werd geïnterviewd bij het debat 'Ruk naar rechts' van de Volkskrant op Zondag in de Rode Hoed in Amsterdam. De in Parijs woonachtige Amerikaanse columnist adviseert zowel zowel een harde als een zachte benadering. 'Er moet worden geïnvesteerd in de toekomst van moslims.'

Alleen durft Vinocur, een kosmopoliet, het niet te noemen: houdt en haal de immigranten uit de sociale zekerheid.

En nog een stukje werkelijkheid aangaande het geslaagd zijn van de multiculturele maatschappij in Amerika (de Volkskrant, 05-08-2011, van correspondent Diederik van Hoogstraten):

New York wil minderheden helpen

Door belastinggeld te koppelen aan privégiften kan de overheid achtergestelde minderheden verheffen. Die tegendraadse boodschap laat burgemeester Michael Bloomberg van New York klinken met een grootschalig initiatief om zwarte en latino mannen uit de gevangenis te houden en aan het werk te krijgen. ...

Hoezo 'achtergesteld'...? Amerika is het meest vrije land ter wereld, en New York de meest vrije stad in Amerika. Van overal ter wereld en uit alle culturen trekken ze erheen vanwege die vrijheid. Niet alleen gelijke kansen voor iedereen, maar extra kansen voor iedereen. Het is dus onmogelijk om in New York achtergesteld te worden of te zijn.
Verderop in het artikel nog eens uitgebreider dezelfde leugen:

'Zwarten en latino's delen niet volledig in de belofte van Amerikaanse vrijheid', aldus Bloomberg. 'Al te vaak zitten ze gevangen in omstandigheden waaraan moeilijk te ontsnappen is.'

Niks 'gevangen'. Ze hebben precies dezelfde vrijheden als al die immigranten uit andere culturen die naar New York trekken.
Oh ja, ze zitten toch wel een beetje gevangen ... Blijkt aan het einde van het artikel - ze zitten gevangen in hun eigen cultuur.

... het structurele patroon van gebrekkige scholing, hoge werkloosheid, crimineel gedrag en voortplanting zonder verantwoordelijkheid. Die problemen plagen New York en andere grote steden in de VS al decennia.

Hoogstwaarschijnlijk de observaties van de correspondent, en niet die van de rijke burgemeester van New York. De zoveelste die er iets aan probeert te doen:

... komen er banencentra in de gigantische clusters woontorens waar veel minderheden wonen. De begeleiders van ex-gevangenen worden bijgeschoold en begeleid om te voorkomen dat mannen opnieuw in crimineel gedrag vervallen.

Duitsers hebben daarvoor een mooie medische uitdrukking: "Kurieren am Symptom". De correspondent merkt terecht op:

... volgens experts is de slagingskans van kostbare overheidsinitiatieven historisch gezien niet groot.

Hetgeen dik onderstreept wordt door het voorkomen van precies hetzelfde probleem in Engeland, Frankrijk in al die andere landen waarin een creoolse minderheid zich in een westerse samenleving bevindt. Waarbij het Amerikaanse voorbeeld ook nog eens bevestigt dat het niets met het koloniale of slaven verleden te maken heeft, want de ervaringen met de Latijnse gemeenschap aldaar zijn grotendeels gelijkluidend, terwijl die Latijnse gemeenschap geen gekoloniseerd verleden heeft, maar wel een paar belangrijke culturele overeenkomsten met de creolen: een sterk machismo, en ook andere sterk autoritaire verhoudingen in hun cultuur.
Oh ja, en ook nog over de ernst van het probleem:

De gevangenissen zijn er voor 84 procent gevuld met mannen van Afro-Amerikaanse en Spaanstalige achtergrond. Zij vormen een veel kleiner deel van de bevolking, en komen buitenproportioneel vaak in aanraking met politie en justitie.

En dat is niet meegeteld wat zich ongemerkt in het getto afspeelt en intern afgerekend wordt.

En daar is een stukje geschiedenis, vertelt in een heel ander kader, dat de dames en heren immigratiedeskundigen consequent verzwijgen (de Volkskrant, 02-01-2014, door Rob Gollin):

Havenloos

Twee miljoen landverhuizers, meest arm, vaak Joods en afkomstig uit Oost-Europa, trokken per boot uit Antwerpen naar Amerika. In het Red Star Line Museum herleeft hun geschiedenis.

Dat Amerika toch niet voor iedereen het land is waar all men are created equal, ondervindt het gezin uit Dubasari, Rusland, in februari 1923 op Ellis Island. Haim en Golda Belfer horen van de immigratiedienst op het eiland in de Hudson bij New York dat er even verderop wel onbegrensde mogelijkheden liggen voor het echtpaar en hun drie zoontjes, maar niet voor hun dochtertje. Ethel (5) is geestelijk gehandicapt. Ze moet terug op de boot naar Antwerpen.    ...
    Het is een verhaal uit het interbellum dat vandaag weer tot leven komt aan de kaaien van de Schelde. Onlangs is daar het Red Star Line Museum geopend, in dezelfde loodsen van felrood baksteen die tussen 1873 en 1934 voor twee miljoen landverhuizers de laatste vertrekhalte op het Europese vasteland vormden in hun reis naar de andere kant van de Atlantische Oceaan.    ...
    Aan het museumgebouw zelf resteert niet zo veel van het verleden. Toen de landverhuizers niet meer kwamen nadat de Verenigde Staten toelatingsquota hadden ingesteld, werd het een scheepsreparatiehal, een opslagplaats en een kunstenaarsvrijplaats. Het stond jaren leeg. Het opschrift op de gevel met de naam bleef bewaard. Op een binnenmuur schemert nog Hebreeuwse belettering. Ook de wenteltrap naar de eerste verdieping is er nog, de migranten moeten die met kloppend hart hebben genomen. Beneden hebben ze hun kleren ter ontsmetting in reusachtige stoomketels gestopt. Ze hebben een uur onder een van de 36 douches gestaan. Ze hebben hun haren ingewreven met benzeen en azijn tegen de luizen. Maar boven wacht het oordeel of ze aan boord mogen. Ze moeten papieren en geld laten zien en bewijzen dat ze kunnen lezen en schrijven. Maar misschien zien ze het meest op tegen de confrontatie met het medisch comité. Drie artsen zitten er. Twee namens de Belgische en Amerikaanse autoriteiten, de derde ziet voor de Red Star Line erop toe dat in New York zo weinig mogelijk passagiers worden geweigerd. De terugreis is op rekening van de rederij.
    Trachoom, een besmettelijke oogziekte, is een gevreesde aandoening. Wie het heeft, kan toelating vergeten. Er wordt gecontroleerd op schimmelinfecties. Mannen moeten hun broek laten zaken voor inspectie op geslachtsziekten. ...
    Alle opvarenden hebben een verhaal. Ita Moel wordt net als Ethel Belfer geweigerd op Ellis Island - ze heeft trachoom. Zonder haar moeder en broertjes en zusjes keert het 9-jarige meisje terug naar Antwerpen ...

Ja, de Amerikaanse immigratie uit Europa kan als prima voorbeeld dienen voor de allochtone immigratie naar Europa. Er zouden er heel weinig in komen ...

Naar Allochtonendebat, misverstanden

, of site home

·.

Bronnen bij Allochtonendebat, misverstanden: Amerika

16 jun.2007