Hier een verzameling van diverse zaken aangaande de houding de maatschappij, die ook veel voorkomen in de lagere groepen - in aansluiting op het speciale geval van automobilisme . Het eerste is ook weer iets dat in alle lagen voorkomt, en ter compensatie maar bij de lagere is geplaatst:

Uit: De Volkskrant, 21-09-2007, door Arno Haijtema, redacteur van de Volkskrant

Ha, een nieuwe merkbril - ten koste van chronisch zieken

De Belastingdienst betaalt fors mee aan dure brillen. Zo komt dat geld niet ten goede aan de chronisch zieken voor wie het bedoeld was, zegt Arno Haijtema.

Tussentitel: Nee, wij Nederlanders laten zo'n voordeeltje niet lopen

...   Ik had moeite het verhaal uit te lezen. De letters dansten voor mijn ogen en vervaagden. Flink turen en af en toe de ogen wijd sperren, dan lukte het net. De conclusie nadat ik het verhaal uit had: ik moet een andere bril.
    Eerst even gegoogled. 'Let op!', schrijft Pearl, 'Tot 31 december betaalt de Belastingdienst nog mee aan uw bril of contactlenzen.' Specsavers: 'Ze worden door de Belastingdienst als medische hulpmiddelen aangemerkt. Zij vallen daardoor onder de aftrekpost 'buitengewone uitgaven' en zijn in veel gevallen fiscaal aftrekbaar. Vanaf 1 januari 2009 geldt deze regeling niet meer.' En Hans Anders: 'Als de complete uitgave aan hulpmiddelen boven de 325 euro uitkomt, ziet de Belastingdienst u zelfs als chronisch zieke. U kunt dan gebruik maken van het zogenaamde chronisch zieken forfait. Dat wil zeggen dat u bij uw aftrekpost 'buitengewone uitgaven' een bedrag van maar liefst 821 euro mag optellen.'
    Zo was ik van het ene moment op het andere niet langer slachtoffer van de kwaal die veroudering heet (een niet op korte termijn dodelijke aandoening die nu en dan noopt tot sterkere brillenglazen), maar gepromoveerd tot chronisch zieke. Ik snelde naar de opticien en las, voordat ik mijn nieuwe montuur ging uitzoeken, in heldere bewoordingen de voorwaarden waaraan ik diende te voldoen om mijn nieuwe, zij het kortstondige fiscale status te 'kunnen munten.
    Kort samengevat: ik moet ervoor zorgen dat mijn 'hulpmiddel' duurder is dan 325 euro. Als mijn verzamelinkomen in 2008 minder dan 31.589 euro bedraagt, betaalt de Belastingdienst niet alleen mijn bril, maar krijg ik 'in het beste geval' (fiscaal-technische kwestie) ook nog 120 euro op de koop toe. Wie meer verdient dan ruim 31 duizend euro, krijgt 'een groot deel' van zijn uitgave terug.
    De fiscale regeling was eigenlijk bedoeld voor chronisch zieken en gehandicapten. Zij worden vaak geconfronteerd met extra kosten: dure diëten, dure taxi's, dure speciale bedden. Nu de regeling per 1 januari wordt beëindigd (er komen er drie voor in de plaats die recht doen aan de groepen waarvoor ze echt bedoeld zijn) is er een ware run ontstaan op monturen, contactlenzen en ooglaserklinieken. Dat kost de schatkist in 2008 een half miljard euro.
    Nee, wij Nederlanders laten zo'n voordeeltje niet lopen.
    Goed, op de centen hoefde ik bij de opticien niet te letten. Willekeurig montuurtje uitgezocht, varifocusglazen opgemeten, extra dunne glazen besteld, antikraslaag erop, ontspiegelde glazen en ook nog een zonnebril erbij met geslepen glazen. Ik schrok .toen de -opticien de rekening opmaakte: 150 euro.
    Er gaapte een gat van 175 euro tussen mijn esthetische genoegdoening (kan er best mee door, dit brilletje) en fiscale winstoptimalisatie. Deze opticien biedt alleen monturen aan van 35 euro. De echte dure design brillen, Ray Ban of FCUK, verkoopt hij helemaal niet. Wat ik altijd als een fatsoenlijke, betaalbare winkelketen had gezien, was op slag veranderd in een verzamelplaats voor losers die niet weten hoe ze de Belastingdienst een poot moeten uitdraaien.
    Aangezien ik gesteld ben op mijn opticien, en hij zijn geheel vrijblijvende oogmeting al verricht had, besloot ik mijn verlies te nemen. Geen belastingvoordeeltje dus. Even was er teleurstelling, maar al snel werd die overvleugeld door de sensatie mij plots te bevinden in het sociale kamp. In mij bonst een warm, rechtvaardig hart.
    Ga maar na. De Belastingdienst die we op de valreep een half miljard euro willen ontfutselen, dat zijn wij, brillozen en brildragers. Met ónze belastingcenten worden veel zieken, ouderen, gehandicapten en andere van zorg afhankelijken op de been, en soms niet veel meer dan in leven gehouden. Als wij een half miljard van de Belastingdienst inpikken, komt dat geld dus niet ten goede aan wie echt chronische hulp behoeft.
    Natuurlijk, we kunnen slapende belastingambtenaren de schuld geven, die een lekke regeling ontwierpen. Maar dat is te gemakkelijk. We hebben ook onze individuele verantwoordelijkheid. Heel simpel: we kopen de bril die we nodig hebben en niet de duurste die de Belastingdienst vergoedt. Als ik onverhoopt volgend jaar in een verzorgingshuis moet worden opgenomen, dan hoop ik op een fatsoenlijke bejegening. Iedereen kan zichzelf de gène besparen het verpleeghuis te worden binnengereden met een gesubsidieerde FCUK op de neus.

Red.:   Tja, als je het zo ziet staan, is het te triest voor woorden.

Naar Houding laag I , Sociologie lijst  , Sociologie overzicht  , of site home .