Bronnen bij Meritocratie: aanleg en oefeningEigenlijk is het "talent versus oefening"-debat een variant van het "nature versus nurture"-debat. Het is daarom opvallend dat er recent een boek voor het "oefening"-standpunt is verschenen, terwijl in het grotere debat "nature" aan de winnende kant lijkt. Het boek is dan ook van een Amerikaan, het land van "Als je maar wilt, kan je alles". Maar de voorbeelden erin blijken argumenten voor het tegendeel (de Volkskrant, 20-01-2009, door Ianthe Sahadat):
Hier passeren diverse denkfouten de revue. Te beginnen met het Williams-verhaal: Oké, vader Williams heeft dat misschien gedacht over zijn tennis-dochters en de mogelijkheden om een succes van ze te maken, maar hoe vele vaders Williams zijn er wel niet geweest over de hele wereld? Duizenden, tienduizenden, nog meer ...? Oftewel: dit verhaal zegt absoluut niets. Als dit waar was, was iedereen rijk, want iedereen zou dan kinderen kweken die succesvolle beleggers waren - en had dat eerder allang gedaan zodat alle nu groot geworden kinderen rijk zijn. In werkelijkheid is natuurlijk zowel de tenniswereld als de beurs een voor een belangrijk deel een zero-sum game met een piramide structuur, waarin er altijd op zijn minst een helft verliezers is, en een heel kleine groep zeer-succesvollen. Volgende punt: het aantal uren oefening. Men heeft ontdekt dat toptalen meer geoefend hebben dan mindere goden. Dus, concludeert men, komen toptalenten verder door die oefening. Een denkfout. Het simpelste voorbeeld is hardlopen. Een middelmatig talent kan harder lopen dan de meeste mensen, zeg 80 procent, door hard oefenen. Maar als hij nog harder gaat oefenen om net zo hard te kunnen lopen als een toptalent, zal hij merken dat dat niet werkt. Als dat zo zou zijn, zou iedereen de marathon lopen binnen een uur. En nog weer sneller, want dan zou iedereen nog weer harder gaan trainen. En de komende jaren komt voorlopig geen loper binnen dan na twee uur. En om in de buurt te komen van die twee uur, moet je hard trainen, én een toptalent zijn. Als je een middelmatig talent bent, en even hard traint, wordt je niet beter dan drie uur. En als je ontzettend lang en hard traint, wordt dat twee uur en drie kwartier. En dit geldt voor alle vormen van prestatie: het talent bepaalt het plafond, de oefening of je dit plafond als dan niet haalt. En alle gezeur over tienduizend uur oefenen is niets meer dan dat: gezeur. Vader Williams zat te kijken naar sport, omdat sport hem interesseerde. En sport interesseerde hem, omdat hij er iets van in zijn genen had, al een sportman was. Iets dat hij doorgegeven heeft aan zijn dochters. En daarna gaf hij ze de maximale kansen om dit talent te ontwikkelen. Maar in een niet-sportieve familie, waren de dochters niet verder gekomen dan hun twaalfde jaar, waarna ze bij gebrek aan talent er spuugzat van hadden gekregen, en achter de jongens aan gaan lopen. Een voorbeeld weg van de intellectuele retoriek, en uit de gewone praktijk (Dagblad De Pers, 19-01-2009, door Ianthe Sahadat):
Het is bijna sneu hoe snel en hard dit artikel een kruis zet door de inspanningen van Malcolm Gladwell. Net als in zijn eerdere boek Blink heeft hij ook hier een punt 
- maar ook hier is de geldigheid van dit punt beperkt tot bepaalde
omstandigheden en onderhevig aan bepaalde voorwaarden, en blijken die
omstandigheden en voorwaarden een groot deel van het totaal der
omstandigheden te bestrijken.
En direct daarna, door een speling van het lot (de Volkskrant, 24-01-2009, door Steffie Kouters):
Beppa Costa is in ieder geval heel irritant voor Malcolm Gladwell ... heel boek geschreven, en dan komt zo'n muzikantje die het in één streek onderuit haalt. En nog een reactie (de Volkskrant, 22-01-2009, ingezonden brief van Coos Grevelink (Zuidbroek)):
Er blijft heel weinig van dit boek van Gladwell over ... Wat jaren later wordt er nog wat van van het boek van Galdwell begraven (de Volkskrant, 25-05-2013, column door Ionica Smeets):
Of: "En bewezen toptalenten hadden 10.000 uur getraind, en u draaide het op de meest simplistische manier om".
Daar gaat zijn gulden regel! En nog wat nagels:
Oef! Naar Meritocratie  ,
of site home
 .
|
Altijd
al willen weten hoe lang en met welke hobbels de weg bezaaid is die leidt
naar het worden van straaljagerpiloot? In Top Gun Holland van de KRO
wordt het in tien weken inzichtelijk gemaakt. Voor het eerst opent Defensie
de deuren voor camera’s en wordt gevolgd hoe het opleidingstraject verloopt.
We volgen de kwijlende pubers die naar de open dag van de luchtmacht komen,
dromend van het besturen van een F-16, tot aan aspirant-vliegers tijdens hun
basistraining.