Bronnen bij Sociologische begrippen: populisme, erkenning

"De lagere klassen zijn populisten, die enkel en alleen afgaan op hun onderbuikgevoelens, zoals de totaal ongegronde en onberedeneerde angst voor vreemdelingen". Dat is de betekenis die schuilt achter het losse gebruik van de term "populisme" .

Dit zijn natuurlijk even zovele grove leugens komende van de elite van de maatschappij, die haar belangen, vooral materiële, verdedigt tegen de lagere klassen wier productie zij roven voor het eigen levensonderhoud, bijvoorbeeld voor ondergroepen als de media, zonder iets bij te dragen behalve vijandigheid jegens die lagere klassen uitleg of detail .

De bewijzen die dat aantonen liggen natuurlijk ten eerste in de werkelijkheid, waarvoor de genoemde bronnen al borg staan, maar additioneel bewijs door middel van erkenning van deze feiten is altijd welkom. En daarvoor is, gezien de belangen van de betrokkenen, één of hooguit twee exemplaren voldoende . Hier beginnend met een enkel exemplaar, dat, omdat het ten sterkste heeft bijgedragen aan het gebruik van de term "populisme", eigenlijk al voldoende is (de Volkskrant, 25-03-2014, van verslaggever Peter Giesen):
  Front National wordt een normale partij

Het populistische Front National werd vaak beschouwd als een 'tijdelijke ziekte'. Maar naast UMP en PS is de partij nu het derde grote politieke blok.

De winst van het Front National (FN) bij de gemeenteraadsverkiezingen bewijst dat het Front steeds meer een gewone Franse partij aan het worden is. ...
    Het populisme is vaak beschouwd als een soort ziekteverschijnsel. Als de traditionele partijen er maar in zouden slagen de onvrede weg te nemen, zo was de redenering, zou het snel gedaan zijn met de volksmenners. Deze opvatting is te simpel, zoals de opkomst van populistische partijen in landen als Zwitserland en Noorwegen laat zien. Natuurlijk stemmen veel mensen op een populistische partij uit onvrede, zeker in kwakkelende Franse stadjes als Hénin-Beaumont. Maar lang niet elke FN-kiezer wordt gedreven door woede of rancune. Een politica als Marine Le Pen vertolkt simpelweg standpunten die - vooral lager opgeleide - kiezers aanspreken: tegen immigratie, Europa en ontwikkelingshulp; een keiharde aanpak van criminelen; een sterke nadruk op de eigen natie.
    Met een verbeten gezicht pleitte Najat Vallaud-Belkacem, de woordvoerder van de socialistische regering, voor een cordon sanitaire rond het FN. 'Maar het zijn uw armen die op ons gestemd hebben', hield Marine Le Pen haar fijntjes voor.

Hier erkent "populisme"-opstoker Peter Giesen uitleg of detail dus dat de meningen die hij schaarde onder "populisme", doodgewoon de belangen van de lagere klassen zijn. Daarmee meteen erkennende dat zijn eigen meningen ook "populisme" zijn: elite-populisme.

Hier een tweede erkenning, namelijk die van de volstrekte dominantie van de elitaire versie van "populisme" (de Volkskrant, 23-05-2020, door Martin Sommer):
  Recensie | Let the People Rule

Wie regeert?

Politiek econoom John G. Matsusaka houdt een prikkelend pleidooi voor het referendum, dat tot verstandiger en representatiever bestuur zou leiden. Mits goed uitgevoerd.

Over het populisme is de laatste jaren een intimiderend aantal boeken verschenen. Net als in de politiek vallen de opvattingen ruwweg in twee kampen uiteen. ...

Bedoeld of niet: een valse voorstelling van zaken: alles waarover niet volstrekte, absolute, zonder uitzondering, slechts één mening bestaat, is in twee kampen te verdelen. Dat 'vallen de opvattingen ruwweg in twee kampen uiteen' impliceert een min of meer gelijkwaardige verdeling.
    Dat is apert niet het geval:
  ...  Het ene kamp vindt dat je het bestuur niet aan het volk kunt overlaten en dat de deskundigen hun werk ongestoord moeten kunnen doen. ...

Bijna iedereen. Deze redactie kan geen uitzonderingen noemen, behalve in de politiek Geert Wilders en Thierry Baudet - en in de "intellectuele" schrijverij geen eentje (zo snel).
  ... Het andere meent dat bestuurders in de loop der jaren steeds minder gevoelig zijn geworden voor de noden en wensen van een groot deel van de bevolking.    ...

Precies: Geert Wilders en Thierry Baudet.
    Van die laatste is de uitdrukking "het partijkartel", wat je natuurlijk onmiddellijk kan aanvullen tot "het meningenkartel" uitleg of detail uitleg of detail uitleg of detail - wat vermoedelijk kartelliger is dan het partijkartel want in de politiek heb je nog wat dissidente partijen .
    En wat betreft dat meningenkartel:
  ... De Amerikaanse politiek econoom John G. Matsusaka is van die laatste school. Dat is niet verbazingwekkend, aangezien hij tevens directeur is van het Initiative and Referendum Institute. ...

Die meneer: nooit van gehoord. Dat instituut: nooit van gehoord. Gelijksoortige geluiden: nooit van gehoord (buiten de al genoemden).
  ... Zijn stelling luidt dat het referendum, mits goed uitgevoerd, niet tot polarisatie leidt maar juist tot verstandiger en representatiever bestuur.    ...

Gunst ... Niveau: "Meer democratie leidt tot meer representativiteit".
  ...    Dat is een prikkelend standpunt, ook voor Nederland ...

De erkenning.
    En maak van dat 'prikkelend' maar "ongehoord" (letterlijk en figuurlijk) enzovoort.
  ... Om de noodzaak van de directe democratie te onderstrepen, schetst Matsusaka een schril portret van het openbaar bestuur als een 'administratieve staat', vooral uitdrukking van de belangen van het grootbedrijf, ambtenarenbonden en pressiegroepen. ...

Heel simpel: de elite.
  ...    Matsusaka heeft duizenden politieke besluiten afgezet tegen de onderzochte opvattingen van kiezers en kwam tot een overeenstemming van 50 procent. Er zijn mensen die denken dat dat best meevalt, maar Matsusaka schrijft droogjes dat 50 procent precies zoveel is als je krijgt bij het opgooien van een munt. Om deze kwalen te bestrijden, bepleit Matsusaka referenda. Net als in Europa is in de VS tweederde van de bevolking voorstander van de volksraadpleging. ...

En net als in Amerika heeft de bevolking uiteindelijk niets te vertellen.
    Oh nee, laatst hebben ze Trump gekozen, wat onmiddellijk liet zien dat de hele media en het overgrote deel van de elite tegen dat volk is.
  ... Federaal kennen de VS geen referendumtraditie, in de afzonderlijke staten vaak wel. Als warm voorstander wijst Matsusaka erop dat het wantrouwen tegen de politiek vooral Washington betreft. Voor zover er sprake is van vertrouwen, is dat in plaatselijke en regionale politici.    ...

Hetzelfde geldt in Europa; hoe verder weg het bestuur, des te minder het vertrouwen. Niet a priori, maar omdat dat verder-weg bestuur onveranderlijk meer verder-weg besluiten neemt.
    Dat wil zeggen: besluiten die alleen de elite dienen.
  ...     Voor Matsusaka staat vast dat het referendum kan helpen de regering af te houden van keuzes die de bevolking niet wil.  ...

Brullen van de lach!!
    Wat namelijk is waarom de elite het referendum niet wil.
  ... Hij is ook niet bang voor incompetente burgers die rare sprongen maken. ...

Al was het maar omdat de elite nog veel raardere sprongen maakt. Had je de bevolking gevraagd wat te doen doen de corona-pandemie uitbrak, had je als antwoord gekregen: sluit de grenzen, en test iedereen die verdacht is.
    De elite deed beide niet (of: na drie maanden sociale lockdown).
  ... Je hoeft geen dikke pakken dossiers door te worstelen om een beargumenteerde keus te maken. Hij spreekt van 'rationele onwetendheid' - burgers richten zich op de standpunten van voorlieden die ze vertrouwen, of omgekeerd: ze baseren hun keus op het tegendeel van bekende mensen in wie ze niets zien, ongeveer zoals je bij bepaalde recensenten weet dat je het boek dat die vier sterren geeft, alvast niet hoeft te lezen.    ...

Of gewoon het "wisdom of the crowd"-verhaal : de afwijkingen middelen uit en je houdt de meest reële optie over.
  ...    Zijn verrassendste standpunt is dat het algemene publiek meer in het midden zit dan de politieke partijen.  ...

Het verrassende is dat Martin Sommer, de enige commentator bij de Volkakrant die nog enige realiteitszin tentoonspreidt, dit verrassend vindt: de opvattingen van de elite: globalisme, multiculturalisme, neoliberalisme en vrije immigratie zijn hartstikke en opzichtig extremistisch.
  ... Polarisatie is een gevolg van de administratieve staat, die kortsluiting creëert tussen de politiek en de opvattingen van het grote publiek. ...

Ook helemaal mis: polarisatie is het gevolg van de propaganda en hetze gevoerd door het overgrote deel van de media dat de standpunten van de elite: globalisme, multiculturalisme, neoliberalisme en vrije immigratie, steunt en dat gepaard doet gaan met niet alleen extremistisch maar rabiaat taalgebruik, vaak ontleend aan de voorhoede in de strijd voor globalisme, multiculturalisme, neoliberalisme en vrije immigratie oftewel joodsisme: de Joodse stem.


Naar Sociologische krachten , of site home ·.

28 mrt.2014