Bronnen bij Sociologische begrippen: socialisten

Het is een natuurkundige wet dat je beweging alleen kunt waarnemen ten opzichte van iets anders. Of in wat meer dagelijks taalgebruik: dat je beweging alleen kan zien ten opzichte van iets dat zelf stilstaat. De beweging van de sociaal-democraten als groep is het best waar te nemen aan de hand van die oorspronkelijke sociaaal-democraten die niet bewogen hebben. Hier zijn er twee (de citaten van de eerste bron staan niet in volgorde) (de Volkskrant, 28-12-2012, van verslaggever Peter de Waard
  Postuum | Piet de Visser (1931-2012)

Atoompacifist die bekend werd als Paspoorten Piet

Zijn Kamervragen leidden in 1988 tot een parlementaire enquête over het fiasco met paspoorten.


... In 1984 werd besloten een nieuw fraudebestendig Europees paspoort te laten ontwerpen. Maar door competentiestrijd tussen verschillende ministeries en de ondergang van het ingeschakelde bedrijf KEP werd het een zo groot fiasco dat in 1988 na kritische vragen van De Visser een parlementaire enquête moest worden gehouden. Twee bewindslieden, staatssecretaris van Buitenlandse Zaken René van der Linden (CDA) en minister van Defensie Wim van Eekelen (VVD), stapten op.   ...

De reden waarom De Visser bekend is geworden. Maar dit wist zelfs deze redactie niet:
  Hij studeerde economie aan de Erasmus Universiteit ...
    PvdA-politicus en atoompacifist Piet de Visser voorspelde in 1997 dat het neo-liberalisme - in zijn ogen de ideologie van zo snel mogelijk, zo veel mogelijk en zo lang mogelijk geld verdienen - zou instorten met een crisis als die in de jaren dertig. 'Als de invoering van de euro misgaat, zit dat er dik in. En in wat voor wereld moeten we dan zo'n crisis opvangen? In eentje, waar heel wat kaalslag heeft plaatsgevonden, waar de cohesie, het cement uit is verdwenen. Dan is zo'n crisis levensgevaarlijk. In zo'n periode is ook Hitler ooit aan de macht gekomen', zei hij in een interview.

Kortom: iemand die de dingen scherp zag. En als je de dingen scherp ziet, dat wil zeggen: de werkelijkheid scherp ziet, veranderen je opvattingen niet zo snel, want zo snel verandert de werkelijkheid niet. In ieder geval niet zo snel als de sociaal-democraten veranderd zijn:
  PvdA-politicus en atoompacifist Piet de Visser voorspelde in 1997 dat het neo-liberalisme ... De Visser stemde toen al SP.

En dat is dus niet omdat Piet de Visser bewogen heeft.
    En hetzelfde geldt voor de volgende (de Volkskrant, 03-01-2013, column door Marcel van Dam):
  Roepen in de woestijn

Tussentitel: Geen econoom voorspelde de crisis zo trefzeker als De Visser

Kort geleden stierf Piet de Visser, oud-lid van de Tweede Kamer. ...
    De Visser studeerde economie in Rotterdam en op de Harvard Business School. Voor zover ik weet, was hij de enige Nederlandse econoom die zo trefzeker de huidige crisis, die nu al vijf jaar duurt en nog lang niet is afgelopen, voorspelde. Omdat Piet weigerde medeverantwoordelijkheid te nemen voor de kaalslag waaraan zijn partij meewerkte, bedankte hij als lid van de Tweede Kamer en van de PvdA. Piet de Visser besefte als sociaal-democraat veel eerder dan ik dat loyaliteit aan de beginselen veel belangrijker is dan loyaliteit aan de partij en de mensen die daar een leidende rol in vervullen.

In 2013 zit de PvdA in een coalitie samen met de VVD, met beloftes van "eerlijk delen".  Binnen een half jaar bleek dat de gepensioneerden de zwaarste lasten krijgen. Deze regering bestaat uit psychopate nationaal-antisocialisten, gesteund door een Joodse Raad van sociaal-deomocraten: Samsom, Asscher, Plasterk en Spekman.
    Marcel van Dam heeft bij alle voorheen sociaal-democraten een bijzonder slechte naam, vanwege zijn voortdurende vasthouden aan de oorspronkelijke ideeën van de sociaal-democratische beweging. Zijn woorden woelen in een slecht geweten.

Nog een waarnemer van het verschijnsel (de Volkskrant, 01-02-2013, door Carel Brendel):
  De republikein van 1980 is nu loyale oranjeklant

De koningin heeft deze dagen overwegend trouwe onderdanen. Alleen rechtse provo's hebben kritiek.


In mijn jeugd was de typische monarchist een gepensioneerde kolonel uit Blaricum, een oud-koloniale houwdegen, abonnee van De Telegraaf en Elsevier. Of een gereformeerde middenstander uit Veenendaal. Republikeinen waren langharige linkse types, lid van de PSP of de CPN, provo's, krakers en ander werkschuw tuig, revolutionaire vijanden van God, Nederland en Oranje, van alles wat heilig was in ons land.    ...
    Na 33 jaar Beatrix is het beeld van Oranjeklanten en republikeinen 180 graden gekanteld. De oude drie-eenheid God, Nederland en Oranje heeft afgedaan. In plaats daarvan kwam het multiculti-konings-huis - een term gemunt door HP/De Tijd ...

Carel Brendel heeft er een heel boek aan gewijd - passend getiteld Het verraad van links (2007).

En omdat dit een klassen-verschijnsel is, is het natuurlijk niet beperkt tot Nederland (de Volkskrant, 24-05-2013, van correspondent Rolf Bos):
  SPD is geen schim meer van de partij van Willy Brandt

...    Merkel was een van de prominente gasten die donderdag acte de présence gaven op het verjaardagspartijtje van de SPD, de Sozialdemokratische Partei Deutsch-lands.     ...
    In de wandelgangen gingen de gesprekken vaak over 'Agenda 2010', die de laatste SPD-kanselier Gerhard Schröder tien jaar geleden introduceerde. Sommige sociaal-democratische gasten noemden het een 'asociale agenda' die een deel van de achterban van de partij heeft vervreemd: lage lonen, lage bijstand, een voor werkgevers makkelijker ontslagrecht, een hogere pensioenleeftijd.
    ... Voor de partij pakte het initiatief van Schröder minder goed uit. 'Agenda 2010 deed de SPD de das om, sindsdien plukt Merkel er de vruchten van', verzuchtte een oude 'Genosse'. 'Ooit waren we rood, nu is de kleur vaal.'

SPD: de Duitse klassen-verraders.

En toen Margaret Thatcher eindelijk naar de hel ging,werd er in op zijn minst de helft van de artikelen erop gewezen dat de erop volgende sociaal-democraat, Tony Blair bijna net zo erg was. De Volkskrant (de Volkskrant, 09-04-2013, auteur onbekend (vermoedelijk redactie)):
  Margaret

Margaret Thatcher is dood. ...
    De samenleving? Bestaat niet, zei Thatcher. Het individu wel, en dat moest de vrije hand krijgen, dan kwam alles goed. Bij het aantreden van Tony Blair als Labourpremier, in 1997, bleek ze zelfs de aartsvijand te hebben getransformeerd: Blair predikte thatcherism met een links sausje.    ...

Uit rechtse hoek (de Volkskrant, 10-04-2013, door Dirk-Jan van Baar
  Thatchers erfenis is geen baken voor de toekomst

... Tony Blair - in velerlei opzicht met New Labour een waardig opvolger van Thatcher ...

En uit linkse hoek (Volkskrant.nl, Opinie, 10-04-2013, Lara de Brito, freelance journaliste en Fractievoorzitter GroenLinks Wageningen
  'Niet alleen Thatcher, ook Blair was in de ban van marktlogica'

Thatcher-bashen is lekker makkelijk en voorspelbaar in linkse kringen, schrijft Lara de Brito. Maar kijk ook eens wat Blair Engeland heeft aangedaan. 'Blair was een sociaaldemocraat die dacht dat het neoliberalisme een socialere samenleving.'

Labour: klassenverraders. Nu, schrijvende mei 2013, zijn ze nog steeds voor het volstoppen van Engeland met allochtone en andere immigranten, tegen alle belangen van de productieve klassen in.

Tjonge ... Ze geven het gewoon zelf toe (de Volkskrant, 23-06-2014, van verslaggever Raoul du Pré):
  Klijnsma en het 'moestuinsocialisme'

...  Jetta Klijnsma (PvdA) één ding zeker: van haar moestuintje komt ze nooit meer af. ...
    In het AD betoogde de staatssecretaris van Sociale Zaken zaterdag voor de zoveelste keer dat mensen zich geen zorgen hoeven te maken: ook met de nieuwe kabinetsmaatregelen blijven de pensioenen op peil. ...

Een gore leugen, want men wil de indicering, de compensatie voor inflatie, afschaffen, door dat een :"verhoging" te noemen (het is een verhoging in centen maar een gelijk-blijven in koopkracht) en die "verhoging' oftewel "niet-verlaging" moeilijk tot onmogelijk te maken. Dit na de overheidsbijdrage met 3 miljard per jaar verlaagd te hebben.
    En omdat ze weet dat ze liegt, begaat ze een fout:
  Maar ze raadt mensen wel aan om ook naar 'andere vormen van oudedagsvoorziening' te kijken. 'Ik ken mensen met een moestuin, dat levert veel groente en fruit op.'

Gevolgd natuurlijk door veel hoon van iedereen - behalve de neoliberalen die bang zijn dat hun plannen in de openbaarheid en komen, en dus ook van de Volkskrant:
  Ze wilde slechts een voorbeeld geven. Een poging doen om de abstracte discussie over de spelregels voor pensioenfondsen iets levendiger te maken. ...
    In het AD betoogde de staatssecretaris van Sociale Zaken zaterdag voor de zoveelste keer dat mensen zich geen zorgen hoeven te maken: ook met de nieuwe kabinetsmaatregelen blijven de pensioenen op peil. ...
    Juichend veren de oppositiepartijen op die al twee jaar betogen dat het kabinet de pensioenen verkwanselt. Een tsunami van spot en verontwaardiging spoelt via de sociale media over Klijnsma heen.

Volkomen helder waar de Volkskrant staat: aan de kant van Klijnsma, de neoliberalen , de graaiers, de Dickensianen , de ploerten uitleg of detail , de psychopaten uitleg of detail . De kant die de werkenden wil uitpersen en aan het eind van hun leven als ze niet meer kunnen werken wil afschepen met een moestuintje.

In Engeland doet zich een aardig geval voor: er heeft zich een socialistische kandidaat gemeld voor de verkiezingen tot partijleider, en de man blijkt populair bij de aanhang. Hier een bericht over de reactie van de scoiaaldemocraten in partij (de Volkskrant, 19-08-2015, van correspondent Patrick van IJzendoorn; kop van de website):
  Blair-kamp doet alles om Corbyn pootje te lichten

Met afgrijzen zien de oudgedienden van New Labour hoe een ouderwetse socialist als een Jesus Christ Superstar langs de Labour-aanhang trekt. Hun erfenis staat op het spel.


Peter Mandelson kon het niet langer aanzien. De verrassende verrijzenis van het socialisme onder leiding van Jeremy Corbyn dreigt het New Labour-project, waar hij de architect van was, tot de geschiedenisboeken te verbannen. Om dat te voorkomen bedacht de 61-jarige 'Sultan of Spin' een plot, wat neerkwam op sabotage van de leiderschapsverkiezing.     ...
    De couppoging van Mandelson typeert de paniek onder Blairs discipelen. Onder hun auspiciën kende de Labour Party de succesvolste periode van haar bestaan. Tussen de historische Lagerhuisverkiezingen van 1997 en Blairs voortijdige aftreden in 2007 bestuurden ze het koninkrijk en beheersten ze de arbeiderspartij. De Internationale was vervangen door Things can only get better van D:REAM.    ...

En is de tweedeling in de maatschappij gstegen tot een niveau dat de Dickensiaanse tijden benadert. Oftewel: het neoliberalisme regeerde. En  nu er een concurent is, worden de handschoenen en maskers afgeworpen:
  Zondag besloot ook oud-premier Gordon Brown zich in de strijd te werpen. Hij noemde Corbyn niet bij naam, maar zei dat een socialistische beleid niet meer geloofwaardig is, 'puur maar impotent'.    ...
    Corbyn zit niet met al deze aanvallen. Integendeel. De term 'blairite' is voor socialisten van de oude stempel en veel jongeren - het grootste deel van zijn aanhang - een scheldwoord. Het staat voor verraad van idealen, politiek effectbejag, goedkope slogans, marktwerking, zelfverrijking en het bombarderen van andere landen.    ...

En daaraan is geen woord gelogen.
    Vervolg 1 (de Volkskrant, 16-09-2015, rubriek De kwestie, door Peter de Waard):
  Wordt de Red Flag weer strijdlied?

Zaterdag klonk op het Labourpartijberaad in Londen weer de Red Flag, het socialistische strijdlied dat in 1889 werd geschreven door Jim Connell op de wijs van Oh Tannebaum.
    Met de 66-jarige Jeremy Corbyn heeft Labour een leider die met de rode vlag durft te zwaaien - ruim twintig jaar nadat de jonge Tony Blair die symbolisch in brand had gestoken.
    In de VS heeft de 'rode democraat' Bernie Sanders (74!) in enkele staten inmiddels Hillary Clinton overvleugeld. Volgens peilingen kan hij in Iowa rekenen op 43 procent van de stemmen tegen 33 procent voor Clinton. In New Hampshire staat Sanders zelfs op 53 procent tegen Clinton 30 procent. Juist in deze staten vinden de eerste voorverkiezingen plaats.
    Misschien piekt Sanders te vroeg, maar in de politiek is zonder twijfel een ruk naar links gaande. Mensen durven weer te kiezen voor ouderwetse socialisten die sinds het begin van de jaren negentig persona non grata waren geworden in hun eigen partij.
    Minder duidelijk is of ook sprake is van een ideologische verschuiving. Corbyn en Sanders haken net als rechtse populisten (Trump, Farage en Wilders) in op de groeiende onvrede over de zelfverrijking en de angst voor slechtere arbeidsvoorwaarden, pensioenen en zorg.    ...

Dat van die "ideologische verschuiving" is natuurlijk onzin: gewone mensen stemmen niet op een ideologie - dat is voor dwaze half-intellectuelen. Wat de gewone mensen gemerkt hebben is dat sociaal-democratie niet werkt in het afstoppen van de zelfverrijking:
  Als er al een massabeweging bestaat, is het die van ontevredenheid over het politieke establishment, dat de neoliberale ideologie van het duo Thatcher en Reagan niet kan loslaten.

En kiezen voor socialisten. Waarvoor de elite dit soort terminologie heeft:
  Misschien kan een opgepoetste marxistische ideologie als slopershamer fungeren.

Maar daar trappen de gewone mensen dus steeds minder in. Die 'marxistische ideologie' is doodgewoon de constatering dat de rijken ploerten zijn. En dat wordt voor iedereen zichtbaar steeds duidelijker.
    Vervolg 2 (de Volkskrant, 21-09-2015, column door René Cuperus, cultuurhistoricus):
  Kosmopolitisch Londen

... London ...
    Ik was er anderhalve week geleden, en wel op de begrafenis van de Derde Weg. Een paar dagen voor de overwinning van de nieuwe Labour-leider Jeremy Corbyn hadden de laatste restanten van de Derde Weg een kleine bijeenkomst georganiseerd. Behalve Tony Blair, waren zo'n beetje alle hoofdrolspelers aanwezig. Bijvoorbeeld Peter Mandelson, die als Prince of Darkness het gehaaide communicatiebrein achter het Derde Weg/New Labour- project was. En Anthony Giddens, de intellectuele spreekbuis en uitvinder van de Derde Weg.
    De Derde Weg was eind vorige eeuw een vernieuwingsproject binnen de Europese sociaal-democratie dat een nieuwe politieke positie probeerde te markeren tussen neoliberaal marktfundamentalisme en paternalistisch verzorgingsstaat-socialisme. Dit project is jammerlijk op de klippen gelopen. Door eigen toedoen: want niet de tussenpositie werd bereikt, maar het project ontspoorde in neoliberale 'collaboratie'. ...

Juist. Social-democraten zijn neoliberale collaborateurs.

En de totaal defintieve deconfiture. Aanleiding de Brexit. Er ontsaat een scheiding der geesten binnen Labour tussen de crypto-neoliberale bestuurders en de voor Brexit gestemd hebbende achterban, de laatste vertegenwoodigd door de door haar verkozen leider: Jeremy Corbyn. Bericht nummer één (Volkskrant.nl, 26-06-2016, ANP, redactie):
  Crisis binnen Labour door Brexit: partijleden laten Corbyn vallen

Een leugen. Het zijn de bestuurders. De partijleden hebben voor Corbyn en de Brexit gestemd:
  De Brexit heeft de Britse Labour-partij in een crisis gestort. Negen schaduwkabinetsleden hebben hun ontslag ingediend; verwacht wordt dat anderen zullen volgen. Ze willen dat Labour-leider Corbyn opstapt, maar die heeft zondag nog eens herhaald dat hij dit niet van plan is.

Corbyn ligt binnen zijn partij onder vuur omdat hij niet genoeg zou hebben gedaan om de Brexit te voorkomen.

Dat is dus de mening van de leite: in de EU blijven. De lageropgeleiden kozen voor tweederde en meer voor een brexit. Er is slechts één kloof: tussen de nu proteterende Labour-ebstuurders en de Labour-acherban.
  De onrust groeide nadat Corbyn de schaduwminister Hilary Benn ontsloeg. Deze had felle kritiek op de houding van de oppositieleder en zegde afgelopen nacht tijdens een telefoongesprek zijn vertrouwen in hem op. Hierop werd Benn ontslagen.

Hilary Benn is een door de elite zeer grezen oorlogshetzer, die een pleidooi heeft gehouden voor het bombaderen vsan Syrië, precies zoals de verrader Tony Blair dat heeft gedaan voor Irak.
    Bericht nummer twee (de Volkskrant, 27-06-2016, van correspondent Patrick van IJzendoorn):
  Gedrang rond de reddingssloepen

Na de aardverschuiving van de Brexit is het Verenigd Koninkrijk stuurloos. Iedereen zoekt een uitweg..

(...)

Jeremy Corbyn - de zwijgende Labourleider


Een fractiewoordvoerder per uur. Dat was de snelheid waarmee de Jeremy Corbyn's schaduwkabinet zondag leegliep. Tien leden traden af. De geplaagde Labour-leider had de implosie in gang gezet door in de nacht van zaterdag op zondag zwaargewicht en Blair-adept Hilary Benn te ontslaan. Een journalist van The Sunday Times merkte op dat Corbyn niet uit zijn bed te branden was tijdens de Brexit-nacht, maar nu wel als een uil wakker bleef om Benn de laan uit te sturen wegens een vermeende couppoging. ...

De ene elitarist citeert een andere elitarist. Natuurlijk is het vele waarschijnlijker dat die Benn Corbyn heeft gebeld, want de boodschap was om hegt vertrouwen in Corbyn op te zeggen. Waarop Corbyn alleen kon reageren door hem te ontslaan. Natuurlijk.
  Na de Brexit heeft de eurosceptische socialist volop kritiek gekregen, vooral uit eigen gelederen.

Een leugen: de kritiek kwam vooral uit de elite en de elite-media.
  De verloren Labour-stem heeft niet alleen bijgedragen tot de Brexit, maar betekent ook dat de kans van de partij om een volgende parlementsverkiezing te winnen klein is. 'Geen enkele kiesdistrict ten noorden van Londen is meer zeker', constateerde een Labour-politicus.

Twee aperte leugens: al die kiezers die nu Brexit hebben gestemd, gaan weer doodgewoon Labour stemmen.
  Wijzend op het grote mandaat dat hij heeft van partijleden, weigert Corbyn te vertrekken. Hij houdt zo weinig politieke vrienden over, dat hij moeite heeft om de opengevallen plekken te vullen. Een journalist grapte dat hij binnenkort borstbeelden van Lenin moet gaan neerzetten.

De ene vijand van de gewone burgers citeert een andere vijand van de gewone burgers.
    Bericht nummer drie (de Volkskrant, 29-06-2016, van correspondent Patrick van IJzendoorn):
  Corbyn wijkt niet voor opstand

De chaos is compleet in de fractie van Labour in het Lagerhuis. De meeste leden verwijten hun fractieleider het Brexit-kamp een handje te hebben geholpen met een slappe Blijf-campagne. Onder de Brexiteers begint de twijfel te knagen.

Tussentitel: Ruim driekwart van de parlementsleden zegt het vertrouwen in hun leider op

De Britse Labour Partij krijgt een leiderschapsverkiezing. Dit is het gevolg van geheime stemming, dinsdag, waarbij 80 procent van de fractie het vertrouwen in Jeremy Corbyn heeft opgezegd. De leider weigert de stemming te erkennen.
    Het is al sinds de Brexit-stem onrustig binnen Labour. Meteen na de referendumschok kreeg de 67-jarige leider, een doorgewinterde euroscepticus, het verwijt medeschuldig te zijn aan de Brexit-stem. ... Terwijl het overgrote deel van de fractie eurogezind is, heeft een derde van de achterban, in het noorden zelfs twee derde, voor het verlaten van de EU gestemd.    ...

Vervalsing: in het overgrote deel van het land heeft tweederde van Labour voor Brexit gestemd, met in sommige delen wat minder.
  Voor de gematigde vleugel, die al sinds Corbyns aantreden wacht op het juiste moment voor een coup, is dit het uur U. Project-Jexit begon dit weekeinde en kwam in een stroomversnelling nadat Corbyn schaduwminister Hilary Benn, zoon van zijn mentor, had ontslagen. Zijn schaduwkabinet begon leeg te lopen en in The Mail on Sunday verscheen een artikel waarin Blair-adept Dan Hodges opriep 'de vampier Corbyn' te doden. Ter illustratie verscheen er een trucagefoto waarbij de leider met bebloede lippen in een lijkkist ligt.

Oftewel: de elite binnen Labour is een opstand begonnen tegen de achterban.
    Oh ja (helemaal ana het einde als niemand meer leest):
  Het probleem voor zijn uitdagers is dat Corbyn de steun geniet van meer dan honderdduizend partijleden. Zij kiezen de leider. Meer dan duizend Corbynista's verzamelden zich maandagavond bij het parlement om hun stem te laten horen, onder wie Londenaar Anthony Green, een supporter van het eerste uur.

Oftewel: bij Labour komt nu naar buiten wat in de PvdA ook altijd zo was maar nooit ruw naar buiten is gekomen: de leiders zijn lid van de elite geworden. De leiders zijn verraders van de zaak van de gewone burgers geworden.
    Wat iedereen met een onafhankelijke blik kan waarnemen (Joop.nl, 29-06-2016, door Bram Ieven - Filosoof en literatuurwetenschapper, uitleg of detail ):
  De coup tegen Corbyn is een coup tegen linkse idealen

Over de politieke coup op Jeremy Corbyn en wat er in vredesnaam aan de hand is met de Labour Party


Wie de afgelopen week het nieuws uit het Verenigd Koninkrijk volgde zal het niet ontgaan zijn: de partijvoorzitter van de Labour Party, Jeremy Corbyn, staat onder zware politieke druk. Hilary Benn gaf vorige week het startschot en eiste het onmiddellijke aftreden van zijn partijvoorzitter. Inmiddels zijn elf leden van het Labour-schaduwkabinet afgetreden uit protest tegen Corbyn en vragen veertig Labour-parlementariërs eveneens om zijn aftreden.

Zwak
Als Brexit iets getoond heeft, zo luidt het officiële verhaal, dan is het wel dat Corbyn niet in staat is om de partij te leiden. De meest gehoorde kritiek: zijn leiderschapskwaliteiten zijn matig tot zwak, hij heeft zich onvoldoende ingezet om een Brexit te vermijden, hij heeft niet de kunde noch de ervaring die nodig is om vanuit Labour invloed uit te oefenen op de Brexit-onderhandelingen die weldra zullen beginnen, en hij is niet de partijleider met wie de Labour Party een goede kans maakt om landelijke verkiezingen te kunnen winnen.

Zo bekeken lijkt het niet meer dan logisch dat Corbyn moet aftreden. En toch is niets minder waar.

In werkelijkheid is de Labour Party een interne oorlog aan het uitvechten tussen de liberaal georiënteerde fractie die tussen 1997 en 2010 de macht had en de linkerzijde van de partij waarvan Jeremy Corbyn momenteel het boegbeeld is.

Blair
Het was Hilary Benn die de coup op Jeremy Corbyn inzette. Maar Benn, net als de meeste andere leden van het schaduwkabinet die de afgelopen dagen zijn afgetreden, staat erg dicht bij het boegbeeld dat Labour aan het eind van de jaren negentig van de vorige eeuw weer groot maakte: Tony Blair. Deze liberale kant van Labour won in 1997 de landelijke verkiezingen met hun zogenaamde ‘New Labour‘, een links van de derde weg, dat wil zeggen een politieke en economische koers die niet langer uitgesproken links was maar een middenweg zocht tussen een sociaal beleid en een meer uitgesproken liberaal economisch beleid.

Hoe dat verhaal van de derde weg afliep weten we inmiddels: ondanks grote tegenstand onder de bevolking loodste Blair het Verenigd Koninkrijk twee hopeloos neokoloniale oorlogen in – eerst in Afghanistan (2001) en daarna in Irak (2003) -, onder zijn leiding werd de financiële wetgeving zodanig versoepeld dat de City, het financiële hart van Londen, opnieuw het epicentrum van het financiële kapitalisme werd en niet veel later het epicentrum van de wereldwijde financiële crisis van 2008, en de zorgverzekering (de National Health Service) werd in snel tempo aan marktwerking onderworpen. En dat alles door Labour.

De derde weg ontpopte zich dus al gauw tot onverbloemd neoliberalisme. Tot grote teleurstelling van de Labour achterban. Het verwonderde dan ook weinigen dat Labour in 2010 massaal de verkiezingen verloor. Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig, redeneerde de linkse achterban van Labour.

Linkse koers
De parlementariërs die momenteel om Corbyns aftreden roepen, komen vooral uit deze traditie van de derde weg. Ze kwamen tot politieke wasdom onder het politieke leiderschap van Tony Blair en voelden van meet af aan behoorlijk weinig voor de uitgesproken linkse koers die Labour onder het leiderschap van Jeremy Corbyn zou varen.

De ideologische strijd die al enige jaren aan de bereikte in vorig jaar absoluut hoogtepunt. Jeremy Corbyn verklaarde dat het zijn intentie was om Tony Blair voor te brengen bij het Internationaal Gerechtshof in Den Haag wegens het voeren van een illegale oorlog in Irak en won vervolgens in September 2015 de voorzittersverkiezingen met een enorme meerderheid van 59.5 procent stemmen. (Saillant detail: in 2003 werd Hillary Benn door Blair benoemd tot staatssecretaris voor internationale ontwikkelingen, in welke hoedanigheid hij verantwoordelijk was voor de ‘reconstructie’ van Irak.)

De kritiek die momenteel op Corbyn wordt gegeven vanuit de liberale kant van de Labour Party is bovendien moeilijk hard te maken.

Neoliberaal project
Dat Corbyn niet ten volle zijn kiezerspubliek en achterban heeft willen overtuigen van het belang om in de Europese Unie te blijven klopt maar zeer ten dele. Corbyn is altijd erg duidelijk geweest: hij ziet de Europese Unie als een neoliberaal project dat hij in haar huidige hoedanigheid niet kan of wil steunen. Zijn openlijke kritiek op TTIP, het vrijhandelsverdrag tussen de Europese Unie en de Verenigde Staten, is hem door meer liberaal gezinde partijleden niet in dank afgenomen.

Tegelijkertijd heeft Corbyn een formidabele inspanning geleverd om de Labour-achterban te overtuigen dat een Brexit de slechtst mogelijke optie was en in ieder geval geen oplossing kon zijn voor het neoliberale beleid dat in het Verenigd Koninkrijk wordt aangehouden. Met succes. De peilingen tonen aan dat een meerderheid van de Labour achterban tegen een Brexit stemde. Een formidabele prestatie voor een links euroscepticus.

Het ontbreekt Corbyn dus helemaal niet aan leiderskwaliteiten en er lijkt bovendien geen enkel teken te zijn dat de achterban Corbyn niet langer steunt. Corbyn heeft al aangegeven dat indien er nieuwe voorzittersverkiezingen komen, hij zich gewoon opnieuw verkiesbaar zal stellen. En ook nu is de kans bijzonder groot dat hij met een grote meerderheid zal winnen.

Een democratische voorzittersverkiezing is dan ook niet de meest opportune weg voor de parlementariërs van Labour die zich van Corbyn en de linkerzijde van de Labour Party willen ontdoen.

Er zit voor hen maar één ding op: zodanig veel druk uitoefenen op Corbyn dat hij aftreedt om vervolgens de eigen kandidaten naar voor te kunnen schuiven tijdens een nieuwe voorzittersverkiezing (zonder Corbyn).

Het gaat hier om niet meer of minder dan een ordinaire, technocratische coup van de liberaal georiënteerde Labour elite.

Corbyn weet dit maar al te goed. Dat is waarom hij niet aftreedt.

Gewoon opgeschreven wat er gebeurd is. Alle afwijkingen ervan zijn leugens van de elite.

Volkomen overbodig kiest de Volkskrant ook nog eens expliciet partij (de Volkskrant, 30-06-2016, hoofdredactioneel commentaar, door Hans Wansink):
  Labour na de Brexit

Tussentitel: Corbyn is niet te handhaven als Labourleider

Die tussentitel was de kop van de webversie. Er volgen een reeks drogargumenten ter ondersteuning:
  Er gaan bovendien steeds meer stemmen op om in het najaar vervroegde parlementsverkiezingen te houden.
    Die eventuele verkiezingen waren voor 172 Labour-parlementariërs aanleiding om het vertrouwen in hun leider Jeremy Corbyn op te zeggen. ...

Een leugen. Het verschil in beleid is de reden voor het opzeggen van vertrouwen.
  ... Slechts 40 fractiegenoten bleven hem trouw. Hij is dan ook niet te handhaven.

Onzin: de neoliberalen in Labour zijn niet te handhaven.
  Door te weigeren op te stappen en door zich opnieuw te kandideren voor het leiderschap stort Corbyn zijn partij in een chaos.

Onzin: door op te stappen stort Corbyn de partij in een chaos.
  Een splitsing van Labour is niet denkbeeldig.

Door op te stappen is een splitsing van Labour is niet denkbeeldig.
  Juist nu heeft de Britse politiek behoefte aan een geloofwaardig alternatief voor de Conservatieve regeringspartij.

De neoliberalen in Labour zijn geen geloofwaardig alternatief voor de neoliberalen in de Conservatieven.
  Dat kan in het Britse districtenstelsel alleen worden gerealiseerd door een Labour Party die arbeiders, migranten en jonge professionals weet te verenigen

Migranten en jonge professionals zijn neoliberaal en voor meer immigratie.
  Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar de vorig jaar tot leider gekozen verkozen Corbyn is niet in die missie geslaagd.

Corbyn heeft de Labour-leden verenigd in dat hij met overgrote meerderheid is gekozen. De neoliberale kandidaten ruimschoots verslaand.
  Corbyn valt niet aan te rekenen dat de traditionele aanhang van de partij door Tony Blair en zijn New Labour in de steek is gelaten.

De huidige neoliberalen die nu tegen hem in opstand komen wel.
  ... hij heeft gefaald in het mobiliseren van zijn achterban voor het Blijven-kamp. ...

Onzin. Zijn achterban zit in het Brexit-kamp.
  ... Veel Labouraanhangers wisten niet waar hun partijleider stond en nog meer Labouraanhangers hebben voor de Brexit gestemd.

De Labour-aanhangers wisten uistekend waar ze zelf voor stonden. Brexit. Weg uit dat Imperium dat immigratie en neoliberalisme afdwingt.
  De boodschap van 81 procent van Labourparlementariërs valt niet mis te verstaan: de partij heeft een nieuwe leider nodig die het kan opnemen tegen tegenstanders in de categorie Boris Johnson en Nigel Farage.

De boodschap van een ruime 60 procent van de Labour-aanhangers voor Corbyn en een ruime 60 procent van de Labour-aanhangers voor Brexit is niet mis te verstaan: de neoliberale Remain-aanhangers moet opkrassen.
    De Volkskrant heeft een neoliberale plaat voor de kop.

De tegenhanger van de Volkskrant in Engeland is The Guardian. Dus (de Volkskrant, 30-06-2016):
  Jeremy Corbyn moet gaan

The Guardian

Vanaf het begin heeft Jeremy Corbyn te maken gehad met een groep parlementaire vijanden die elke kans aangrepen om zijn geschiktheid om leiding te geven in twijfel te trekken. ...

Met dezelfde leugens en drogargumenten. Het ging niet om geschiktheid als leider, maar het beleid.
  ... nu was het niet een kleine bende van onverzoenlijke tegenstanders, maar 81 procent van zijn parlementariërs die het vertrouwen in hem hebben opgezegd. De vraag is dus niet langer of Corbyn als leider moet doorgaan, maar of hij überhaupt nog leiding geeft. Het onontkoombare antwoord is dat hij geen leider meer is.

De 81 procent is voor neoliberalisme en tegen een Brexit - zij zijn geen Labour en het nooit geweest.
  Er is geen tijd om op korte termijn een hele nieuwe ploeg Corbyngezinde parlementariërs te selecteren. Dat zou ook minachting zijn van de kiezers, omdat de parlementariërs die het vertrouwen in hem hebben opgezegd gekozen zijn door 9,3 miljoen Labourstemmers.

Een leugen: die lui kregen hun stemmen omdat ze stonden voor Labour. En zijn altijd voldoende kandidaten voor een verkiesbare zetel.
  De overwining van Corbyn vorig jaar kwam voort uit een diepe ontevredenheid met het rechtse beleid van New Labour.

Het rechtse beleid van de huidige opstandelingen.
  De nieuwe leider moet een breed team samenstellen waarin de lang genegeerde linkervleugel van de partij een plaats krijgt.

Niks daarvan: de neoliberale Labour-bestuurders moeten vertrekken en een eigen partij oprichten. Net zoals al eerder gebeurd is: de Social Democrats uitleg of detail . En die worden vermalen (Wikipedia: The Social Democratic Party (SDP) was a centrist political party in the United Kingdom - let op: 'was') omdat ze nergens voor staan. Neoliberalisme met een rood vlaggetje ...


Naar Sociologische krachten , of site home .

3 feb.2013