Bronnen bij Westerse organisatie: uniekheid

Onder een enkele bron die de uniekheid van de westerse vorm van samenleving "proclameert". Natuurlijk zal je zoiets niet tegenkomen in beschouwingen over cultuur waarin het direct gaat het vergelijken van culturen of het waarderen van verschilden culturen, al dan niet wetenschappelijk - in zulke omgevingen is het volstrekt taboe om de "gelijkheid der culturen'' ook maar enigszins aan de orde te stellen (de Volkskrant, 15-09-2006, door Martin Sommer):
  ‘De Romeinen worden met de dag actueler’

De Britse schrijver Tom Holland werkte eerder Homerus en Thucydides om tot hoorspelen. Nu heeft hij succes met de avonturen van Caesar en Cicero. 'Ik was zo'n jongetje dat van dinosaurussen overstapt op de Romeinen.'

...    ‘De Europese geschiedenis kent eigenlijk maar één grote cesuur, en dat is het eind van het Romeinse rijk. En het bijzondere van Europa is dat er op de puinhopen van Rome iets nieuws gekomen is. Europa is de uitzondering, de afwijking van het algemeen menselijk patroon. Het dominante beschavingsmodel is heel oud, al sinds tweeduizend voor Christus is dat een heerser, een hof en een aristocratie. Dat geldt voor Rome, maar ook voor het Midden-Oosten, voor Alexander, en ook voor het kalifaat en voor Byzantium. ...

Helder.

Als illustratie een artikel dat volkomen typisch is voor de Westerse cultuur, de Westerse familiestructuur - nergens ter wereld zou zoiets geschreven kunnen worden (de Volkskrant, 28-03-2009, door Sabine Gieben):
  De horror van familie-uitjes

Met lange vrije weekends als Pasen en Pinksteren in aantocht, dreigt weer dat ene door velen gevreesde telefoontje van (schoon)moeder: ‘Het is weer tijd voor een familie-uitje!’ Meestal denken we ‘nee’ maar zeggen ‘ja’, ook al weten we dat oud zeer onherroepelijk zal opborrelen. Er is een troost: het kan altijd erger.

Net als je tevreden zit te bedenken dat je je leven eigenlijk wel aardig op de rails hebt, gebeurt het. De telefoon gaat. Het is je moeder of schoonmoeder. Ze zegt: ‘Het lijkt ons wel een leuk idee om, voor mijn 70ste verjaardag/onze gouden bruiloft/Henks pensionering, iets gezelligs te gaan doen met de hele familie.’
    Onmiddellijk steken angstige voorgevoelens de kop op. In één eindeloze seconde dienen de meest sinistere scenario’s zich aan. Allemaal op een kluitje in een lullig vakantiehuisje: je zwagers met hun zweetsokken, je zuster met haar drankprobleem, en je (schoon-)moeder, die niet kan verkroppen dat haar (schoon-) dochters een vrijer leven hebben dan zij ooit gehad heeft. Gezeur van en over de kinderen. Smurfenliederen over de luidsprekers in het zwemparadijs.
    Het vernisje van beschaving blijkt bij zo’n gedwongen samenzijn maar al te dun; doorgaans geciviliseerde volwassenen vallen te midden van hun familie terug in onuitstaanbaar pubergedrag. Maar het móet gezellig zijn, koste wat kost. Dat lukt vrijwel nooit. Vroeg of laat wordt de spanning te groot. Oud zeer borrelt op, als onwelriekend gas in een giftig moeras, en barst uit in een kanonnade van verwijten over en weer. Het ruimen van de emotionele scherven zal naderhand vele uren bij de therapeut vergen.
    Eigenlijk wil je bij zo’n visioen ‘Nee! Alsjeblieft niet!’ krijsen en met kracht de hoorn op de haak gooien, maar dat kun je niet maken. ...
    Familie-uitjes. Ze zouden verboden moeten worden. ...
    ‘Zo’n rol is nu eenmaal voor jou bedacht, en je zult ’m spelen ook, tegen wil en dank’, verzucht Peter, die thuis bij zijn ouders in een onhandige stoethaspel verandert.
Peter was optimistisch over een skivakantie met zijn familie en zijn nieuwe vriend, maar al op de heenreis bleek overduidelijk dat zijn ouders niet blij waren met zijn partnerkeuze. Uitgesproken werd er niets. Moeders mond stond steeds strakker, ze werd kortaf en smeet met het bestek. Iedereen voelde de spanning oplopen met als gevolg dat sommige familieleden last kregen van ernstige spierkrampen. De sfeer werd om te snijden. Peter liet een stapel borden uit zijn handen vallen en barstte in tranen uit. Zijn vriend kon het niet langer aanzien. Hij kocht treinkaartjes voor Peters verbaasde ouders en scheurde alleen met Peter in de auto terug naar Nederland. Peter: ‘We reden gillend het dal uit, letterlijk en figuurlijk. Wat een bevrijding!’
    Na zo’n familiebelevenis kun je alleen nog maar verbijsterd fluisteren, als Kolonel Kurtz in Apocalypse Now: ‘The horror! The horror!’

Om verdere verwijdering tussen de geïnterviewden en hun familie te voorkomen, zijn op hun verzoek hun namen gefingeerd.

Er zij grote delen van de wereld waar de bruiloftsfeesten drie dagen duren.


Naar Westerse organisatie , of site home .

18 sep.2006