Bronnen bij Allochtonenproblematiek: aanpak

Waar het aan de orde stellen van een problematiek aangaande allochtonen al een heel moeilijk zaak is, is het bespreken van een oplossing natuurlijk nog veel moeilijker. Dat wil zeggen, als men met een oplossing iets anders bedoelt dan de rituele herhaling van "Het valt allemaal reuze mee" en "Het zal allemaal goed komen". Onderstaand wat hints voor de richting van de oplossingen (de Volkskrant, 21-06-2007, door Martin Sommer):

Wie wel wie niet

Tot voor kort vond ik dat dat generaal pardon er maar moest komen. Vooral vanwege het klimaatbederf onder mevrouw Verdonk en haar regel-is-regel-regime. Nu weet ik het niet meer. ...
Tot slot iets waar we het evenmin graag over hebben. Aan de universiteit van Oxford is een vergelijkend onderzoek gedaan. Een groep Servische asielzoekers kwam in Zweden terecht, een andere groep in Italië.
De groep in Zweden kreeg alle geneugten van de verzorgingsstaat, zoals nu ook de ‘generaal pardonners’. De groep in Italië kreeg helemaal niks. Een paar jaar later sprak de groep in Zweden geen Zweeds, hadden ze geen werk, geen contact met de lokale bevolking, en waren ze in zijn algemeenheid gedeprimeerd. De groep in Italië daarentegen was noodgedwongen aan het werk gegaan, sprak Italiaans, had Italiaanse kennissen en een goed humeur. De beste oplossing – wel een status, geen zorg – is in Nederland ondenkbaar.

Nederland wordt dus als Zweden.

Volgende idee (VARA TV Magazine, nr. 22-2007, door Sue Baker - Programma-aankondiging: Young Black Farmers, Nederland 3, 05-06-2007):

Zwarte premier?

Van zwarte jongen uit een arme wijk tot kandidaat voor de Conservatieven: Wilfred Emmanuel-Jones.

... De naam om in de gaten te houden is Wilfred Emmanuel-Jones, ster van de driedelige tv-serie Young Black Farmers die op Nederland 3 begint. Een man van wie je zeker weet dat hij de eerste zwarte premier van Engeland zou kunnen worden. ...
    Toen hij rond de eeuwwisseling de boerderij in Devon kocht, werd hij overrompeld door de publiciteit en groeide uit tot een bekende verschijning. Die bekendheid heeft hij in de tussenliggende jaren gebruikt onder meer om de supermarkten de les te leren dat ze te veel macht hebben en de kleinere boeren niet mogen dwarszitten.
    Drie jaar geleden begon Emmanuel-Jones met de Black Farmer Rural Scholarship om minder bevoorrechte zwarte en oosterse jongeren tussen 17 en 21 jaar een kans te geven om uit hun getto's te ontsnappen. Hij wilde ook aantonen dat het Engelse platteland niet racistisch is. Young Black Farmers, gemaakt door Channel 4, laat zien hoe de eerste groep moet wennen aan opstaan om vier uur 's ochtends, het kopen en verkopen van koeien, het maken van worsten en het rijden op een tractor.
    Ondanks hun deprimerende achtergrond hebben de vier jongens en vijf meisjes gevoel voor humor. Als ze de biggen moeten wegen, proberen ze eerst zelf de weegschaal om te kijken wie van hen varkensvlees zou zijn en wie bacon. Aan het eind van de zes weken kregen twee van de jongeren een baan op de boerderij. ...
    Dat een zwarte jongen uit een arme wijk wel degelijk in Engeland zijn dromen kan laten uitkomen, wilde hij aan anderen doorgeven. 'Ik wilde ze discipline leren,' vertelde hij aan Country Life, 'een ander idee van "respect" overbrengen. Deze kinderen hebben geleerd hoe je de blanke, politiek correcte middenklasse kunt manipuleren. Maar bij mij waren de regels anders, omdat ik uit hetzelfde milieu kwam als zij. In het begin waren er veel tranen, maar uiteindelijk hebben ze het allemaal goed gedaan.' ...

In de uitzending is overduidelijk te zien wat Emmanuel-Jones verstaat onder dat andere begrip respect, als de jonge gettobewoners (want zo gedragen en uiten ze zich opzichtig: verwaand en verwend) zich beklagen over het gebrek aan respect dat hij tegenover hun ten toon spreidt: "Mijn respect is een respect dat je moet verdienen door iets te presteren. Het is is geen respect dat je krijgt door alleen jezelf te zijn - dat is het respect van het getto." Natuurlijk kan je zien dat ze dat wel begrijpen, maar het ontevreden, wrokkige en verwaande in iets dat je eigenlijk allen kan samenvatten als "rotkoppen" komt er des te beter door uit (op onderstaande, geposeerde, foto komt dit nog niet goed door). Overigens met deze aantekening dat er bij deze jongeren nog duidelijke sporen zijn van mogelijke verbetering.

De hints die de oplossing van Emmanuel-Jones (leunend tegen de trekker) geeft, zijn duidelijk: werk, liefst praktisch en in de openlucht, een harde aanpak, en een afkicken van de hooghartigheid en respectcultuur. Precies het tegenoverstelde van wat de hulpverleners uit de zachte sector willen.
Met daarbij de details, dat de enige jongen onder de groep (uiterst links) die last heeft van minderwaardigheid door hem ondersteund wordt, dat deze jongen een blanke moeder heeft (wat is dat toch met die creolen?), dat die anderen nog wel enig respect voor Emmanuel-Jones hebben omdat Emmanuel-Jones veel groter is (wat is dat toch met die creolen?), en na het mondelinge verzoek om meer respect en de erop volgende uitleg van Emmanuel-Jones, er alsnog eentje dusdanig verbaal agressief werd dat hij verwijderd werd uit het project, terwijl ook onder de meiden voortdurend geklaag te horen was (wat is dat toch met die creolen?).
Zelfs de politiek-correcte TV-recensent van de Volkskrant ziet ineens de kracht van de "harde" aanpak (de Volkskrant, 07-06-2007, rubriek TV door Wim de Jong):

Groenkijken (3)

... Neemt dus allemaal weer niet weg dat ik genoten heb van Young black farmers van LLink, een driedelige afvalrace waarin Engelse zwarte jongeren ervoor kiezen om in Devonshire een boerencursus te doorlopen bij uitgerekend de enige zwarte boer van heel Groot-Brittannië. Fascinerende tv, niks groepsproces: wat een landelijk uitzicht en om vier uur ’s ochtends opstaan vanwege de koeien voor kansarme allochtone jongeren al niet kunnen doen. ...

Allemaal een jaar werken op het platteland.

En voor school geldt natuurlijk precies hetzelfde (de Volkskrant, 17-04-2007, door Anja Sligter ):

Oase in een probleemwijk

Basisschool Het Mozaïek staat in een Arnhemse probleemwijk en telt veertig nationaliteiten. Maar de resultaten van deze zwarte school zijn goed. Het geheim? ‘Niet bij elk nieuw kabinet een andere koers gaan varen.’

‘We tillen de deksels van hun hoofden op en gieten er kennis in.’ Alfred Wit, locatieleider van basisschool Het Mozaïek, zegt het uitdagend. ‘Hier’, pakt hij een map, ‘dit zijn artikelen over het nieuwe leren.’ En hij verscheurt ze denkbeeldig.
    De zwarte school (98 procent allochtoon) staat aan de rand van Arnhem in Immerloo/Malburgen, een van de veertig probleemwijken van minister Ella Vogelaar. De hoge flats waar de school op uitkijkt, worden de nieuwe Bijlmer genoemd. Aan elk balkon hangt een schotelantenne en de populatie wisselt met de wind.
    Het Mozaïek telt veertig nationaliteiten, maar de kinderen spreken in de klas en op het plein consequent Nederlands. ‘De school is een oase in een onveilige wijk. Wat achter die voordeuren gebeurt, weten we niet’, wijst directeur Carola Peters, ‘wij richten ons op onze kerntaak: goed onderwijs. We kunnen aan de intelligentie van de kinderen en hun thuissituatie weinig veranderen, aan de rest hopelijk wel.’
    De driekoppige leiding heeft ergens in het verleden rigoureus een scheiding aangebracht tussen buiten en binnen. In de school gelden fatsoensnormen en -waarden die daarbuiten wellicht niet gelden. Alfred Wit: ‘Bij de schooldeur gaat de straatpet af en de schoolpet op.’
    Tegen de mode in richt zijn school zich primair op cognitieve vaardigheden en stoomt de kinderen planmatig klaar. Groep 8 haalde dit jaar gemiddeld een Cito-eindscore van 534.7, ongeveer het landelijk gemiddelde op ‘witte’ scholen. De school kan de vergelijking met het reguliere onderwijs met glans doorstaan. ‘We hebben van de zwaarste doelgroep de hoogste verwachtingen en halen alles uit de kast’, verklaart Wit. ...

Lees vooral ook de rest van het artikel

, en steek op hoe diep het probleem ligt: disrespect en wanorde liggen voortdurend op de loer - disrespect van de allochtonen, voor alle zekerheid.

Nog meer school (de Volkskrant, 16-06-2007, van verslaggeefster Anja Sligter):

‘Kind moet vrijheid terugverdienen’

Volgens de (oud-)directeur en prominent VVD’er leven tieners in een wereld vol korte lontjes.

... Scheidend directeur Hans Nieukerke van de Hoenderloo Groep – groot in grijs pak – omhelst een jongere die speciaal voor hem een rap maakte. ...
    Vijfhonderd ontspoorde jongeren uit de grote steden worden opgevangen op de ‘prikkelarme’ Veluwe; in Hoenderloo en Deelen in leefgroepen en gezinsgroepen. Dertig jaar gaf Nieukerke er leiding.
    Jongens die vatbaar zijn voor de hiërarchie in een groep, (‘groepsgevoelige’ jongens) worden heropgevoed op de Glen Mills School (onderdeel van de Hoenderloo Groep), meiden die ten prooi zijn gevallen aan loverboys worden naar India gestuurd, de vijf kinderen van een Amsterdamse stadsnomade zijn samen over de grens ondergebracht en een Roma-gezin met acht kinderen is in zijn geheel opgenomen. Nieukerkes nieuwste project is de opvang van verslaafde 12- en 13-jarigen.
    Drugs, drank, agressie, dat zijn de problemen waarmee de jongeren veel meer dan vroeger te maken hebben, analyseert Nieukerke. ‘We leven in een ruige wereld met veel korte lontjes.’
    De grootste opdracht voor zijn medewerkers is het vertrouwen van de jongeren in volwassenen te herstellen. Alleen zij die zich nog kunnen hechten, komen in gezinshuizen. Anderen leven in groepen.
   ... ‘Het gaat om de eigen verantwoordelijkheid. Kinderen verdienen hier in een strak programma hun vrijheid terug met goed gedrag. het blijkt dat ze zich prima maatschappelijk geaccepteerd kunnen gedragen. Met het gros gaat het hierna goed. Ik geloof eindeloos in de kracht van mensen.’ ...

Let op de clou woorden: "wereld vol korte lontjes", "vatbaar zijn voor de hiërarchie in een groep, (‘groepsgevoelige’ jongens)", "eigen verantwoordelijkheid", "verdienen hier in een strak programma hun vrijheid terug met goed gedrag". En vooral: "opgevangen op de ‘prikkelarme’ Veluwe". Precies het programma van de redactie.

Nog een idee (de Volkskrant, 29-12-2007, van correspondent Bart Dirks):

Belgisch project NERO grijpt in voor het baldadig gedrag van jongeren uitgroeit tot een kwade zaak

Cursus opvoeden of 100 euro boete

De Belgisch stad Mechelen pakt jongeren die maar een beetje overlast geven, al aan. En hun ouders ook.

Kleng! Precies achter de voeten van Koen Geeraerts komt een ijzeren voorwerp, een afgebroken fietsstandaard, tot stilstand. Enkele goed gemikte modderkluiten en stenen zijn daar al aan voorafgegaan.
    ‘Hoer, hoer!’, roept een groepje tieners van veilige afstand naar een vrouwelijke omstander. Maar ze durven hun voetbal, ook in de richting van Geeraerts geschopt, pas weer op te halen nadat hij weer vertrokken is.
    ‘Normaal is het niet zo extreem hoor’, zegt de stafmedewerker Bijzonder Jeugdbeleid van het Belgische Mechelen, een plaats halverwege Antwerpen en Brussel. In een buitenwijk met woningen en flatjes uit de jaren zestig en zeventig legt hij uit hoe de stad werk maakt van veelvoorkomende overlast. De baldadigheid van de jongens – ouder dan veertien zullen ze niet zijn – illustreert waartoe het project NERO dient.
    NERO – ‘Normstelling En Responsabilisering naar aanleiding van Overlast’ – roept minderjarigen en hun ouders tot de orde. Maar het probleem is dat tieners of hun ouders niet zo maar een boete kunnen krijgen, zolang er geen sprake is van zware strafbare feiten.
    Om toch iets te doen, kwam Mechelen met een creatieve oplossing: amokmakers worden met een politiebusje – in Vlaanderen combi geheten – naar het commissariaat gebracht. Daar moeten de ouders hun kinderen komen ophalen.
    Voor het combivervoer krijgen ze een rekening van 100 euro. Nogal veel geld voor een ritje van misschien vijf minuten. Maar de nota is enkel bedoeld als een stok achter de deur. Het bedrag wordt kwijtgescholden als de ouders en hun kind een begeleidingstraject ingaan.
    In dat geval moeten de ouders bijvoorbeeld een zaterdag naar een cursus opvoeden. Of de jongeren moeten excuses aanbieden – persoonlijk of per brief – als ze iemand hebben uitgescholden, nachtlawaai hebben veroorzaakt of steentjes tegen een ruit hebben gegooid. ‘Is steentjes gooien onschuldig getreiter?’ Geeraerts is de vraag al voor. ‘Dat vind je tot het je eigen raam is en je urenlang dat getik moet aanhoren.’   ...
    Het Mechelse project is zo succesvol dat andere Belgische en Nederlandse gemeenten op bezoek zijn gekomen. Onder andere Amsterdam, Helmond, Tilburg en Gouda hebben belangstelling getoond. Rotterdam neemt NERO vanaf 2008 in aangepaste vorm over.
    Toch is het Mechelen niet te doen om zero tolerance. ‘In tegendeel’, zegt Stef Christiaensen, adviseur integraal veiligheidsbeleid. ‘Natuurlijk krijgen de jongeren en hun ouders een preek op het politiebureau, maar daarna is het juist de bedoeling dat begripvolle hulpverleners het traject overnemen. Veel ouders zijn heel blij als er wordt geluisterd naar de moeilijkheden die zij met hun puberende zoon hebben.’    ...

Dat Nederlandse steden dit iets nieuws vinden is natuurlijk volkomen belachelijk. Deze aanpak is de minimaalste die men kan bedenken, en in een aantal gevallen zeker niet zal helpen - op het bijbehorende filmpje is te zien dat jongeren vanuit de achtergrond dingen werpen naar de geïnterviewde jongerenwerker. Voor dit soort mensen is een tweede , strengere, laag van aanpak nodig. Die kan bestaan uit het oppakken en/of filmen van die jongeren, identificatie, en daarna afvoer naar plek op enige uren lopen buiten de stad. Tegelijkertijd moeten de ouders opgehaald worden, en verteld dat als hun kinderen drie keer betrapt worden, ze hun nationaliteit of verblijfsvergunning kwijtraken.

Of zo (Volkskrant.nl, 12-03-2008, van verslaggeefster Anja Sligter):

Zero tolerance in Nijmeegse wijk Waterkwartier

Burgemeester Thom de Graaf van Nijmegen voert een zero tolerancebeleid in voor de wijk het Waterkwartier. Bij het minste of geringste zal worden ingegrepen door politie, justitie en woningbouwcorporatie. De Graaf roept bewoners in een brief op aangifte te doen, desnoods anoniem.

De politie en de wijkmanager hebben de afgelopen maanden zeer verontrustende signalen gekregen, aldus De Graaf. Volgens de politie is een aantal adressen in de vooroorlogse wijk verantwoordelijk voor de overlast en de gevoelens van onveiligheid. Deze adressen worden scherp in de gaten gehouden door gemeente, politie en woningbouwcorporatie Portaal. ‘Daar waar we kunnen optreden, zullen we dat op een doortastende wijze gaan doen’, schrijft De Graaf in een brief die huis-aan-huis is verspreid, die hij niet verder wil toelichten.
De politie moet in het Waterkwartier vaak optreden tegen vechtpartijen en opstootjes. Vorig jaar schoot een wijkbewoner na een ruzie in een café nog een man op straat dood, nadat hij was opgehitst door onder meer zijn eigen familie.
In de oude Nijmeegse arbeiderswijken Waterkwartier, Wolfskuil en Kolping wonen sommige families al van generatie op generatie. Zij bepalen grotendeels de sfeer en gedragen zich als de ‘burgemeesters’ van de wijk. Nijmegen probeert al langer deze wijken sociaal te ‘heroveren’.

Het is overduidelijk dat dit gaat over autochtonen. Het is ook overduidelijk dat dit precies dezelfde problemen zijn als in een aantal allochtone wijken. En het is bekend wat de sterke-voorkeursaanpak van mensen als Cohen voor die allochtone wijken is: pappen en nathouden. Zelfs toen er auto's en een politiebureau in de brand werd gestoken, vond Cohen dat er begrip getoond moest worden en thee gedronken -ja, voor de buitenwacht heeft hij af en toe iets gezegd over aanpakken, maar niemand hoeft nog ooit iets gezien van "aanpakken".
Dit Nijmeegse voorbeeld laat zien hoe het wel kan. Maar dit zal, mede omdat het een even grote multiculturalist als Thom de Graaf betreft, ook daar wel beperkt blijven tot de autochtonen.

Als volgende een bewijsmiddel vanuit het omgekeerde, dat wil zeggen: te laten zien hoe het niet moet (Dagblad De Pers, 30-09-2008, door Kamran Ullah):

Turkse reljeugd wil ook geld en aandacht

Veertig Turkse jongeren veroorzaken veel overlast in de Utrechtse wijk Kanaleneiland. En iedereen maakt zich alleen druk om de Marokkanen, klagen de Turkse ouders.

De Stichting Turkse Ouders (STO) heeft er genoeg van. De Utrechtse wijk Kanaleneiland kwam de afgelopen jaren diverse malen negatief in het nieuws door problemen met Marokkaanse jeugd, die zelfs leidden tot een samenscholingsverbod. Maar volgens de belangenorganisatie zijn ook Turkse tieners structureel betrokken bij (gewelds-)incidenten. Vorige week is er daarom nog spoedoverleg geweest met de gemeente. STO-voorzitter Halil Nalbantoglu: We hebben de gemeente hiervoor gewaarschuwd, maar die negeerde herhaaldelijk ons verzoek om aandacht.'
    De Turkse ouders zijn niet verbaasd over de criminaliteit van hun kroost. 'Natuurlijk zijn er nu incidenten, onze jongeren zijn zwaar gefrustreerd', stelt Turkan Boran, die zich als case manager bezighoudt met het Turks Ouder Comité. 'De jeugdigen weten dat ze problemen moeten veroorzaken om aandacht te krijgen. Onze kinderen zien namelijk ook wel dat de Marokkaanse raddraaiers er beter van worden, dankzij de zware subsidiestroom: Over die aanpak is Boran woedend. 'Ik krijg sterk het idee dat er sprake is van angstpolitiek. Men is bang voor Franse toestanden, dus worden de onruststokers gepaaid.'
    Volgens de belangenbehartigers is de voorkeursbehandeling voor Marokkanen ook op de arbeidsmarkt zichtbaar. 'Zoveel minderheden worden afgewezen voor een stageplek, en dan zie je wel weer een Marokkaan in dienst die de taal amper beheerst', constateert Boran. Wat denk je dat dat doet met onze kinderen, die van nature al introvert zijn?'    ...
    De Utrechtse politie herkent zich niet in de situatie. Wij zien geen verschuiving van het probleem', reageert woordvoerder Karin Kleissen resoluut. 'Er zijn wel incidenteel jongeren met een Turkse achtergrond betrokken bij delicten. Zo bekogelden vorige week enkele jongens, onder wie Turken, een stadsbus met stenen.'

De politie Utrecht wil natuurlijk niet toegeven dat ze faalt, onder het geven van het bewijs van dit falen: het bekogelen van een stadsbus wordt al als een onbelangrijk incident gezien.
Een tijd later is het dus helemaal uit de hand gelopen - twee lesbiennes zijn verdreven uit de wijk door het tuig. Dat waren overigens Marokkanen. Wat doet men (de Volkskrant, 11-06-2009, door Charlotte Huisman):

Accent | Veiligheid in Zuilen-Oost

Utrecht pakt weer uit met samenscholingsverbod

In de Utrechtse wijk Zuilen-Oost geldt vanaf vandaag een samenscholingsverbod voor 27 overlast gevende jongeren, merendeels van Marokkaanse afkomst.
    Volgens burgemeester Aleid Wolfsen is de maatregel noodzakelijk omdat er in dit gebied sprake is van een ‘hardnekkig veiligheidsprobleem’.
    In april werd een transseksueel weggepest uit de buurt, vorig jaar verhuisde een lesbisch stel. Veel bewoners doen volgens de politie geen aangifte, uit angst voor represailles.
    Eerder werd een samenscholingsverbod ingesteld voor Kanaleneiland-Noord. Volgens de politie hebben deze en andere maatregelen op deze locatie tot een verbetering van de veiligheid geleid.    ...
    Voor de 43 lastigste jongeren in de wijk is een begeleidingsplan opgesteld dat hen weer op het rechte pad moet brengen. De jongens maken zich schuldig aan onder meer vernieling, brandstichting, diefstal en intimidatie. Van een aantal criminele jongens wordt ook het kleine broertje in de gaten gehouden, om te voorkomen dat hij zijn broer achterna gaat.

Twee blanke jongens die een uit baldadigheid een driegtelefoontje hadden gepleegd, verdwenen twee weken in de cel, en werden tot vier weken cel veroordeeld.
Ook de rechtelijke macht is volkomen racistisch.

Een duidelijk contrast tussen de goede en de foute aanpak wordt geleverd door de verkiezingen van 2010. De samenvattingen worden aangeleverd door columniste Nausicaa Marbe, zelf immigrante uit Roemenië - eerst de goede aanpak (de Volkskrant, 16-04-2010, column door Nausicaa Marbe, schrijfster):

Zo mistig de PvdA, zo helder de VVD

Tussentitel: VVD-programma bijna te mooi om werkelijkheid te kunnen worden

Het publieke debat over integratie is al jarenlang rijk en zinnig, schreef ik vorige week. Wat heeft Den Haag ervan geleerd? Nu de partijen hun conceptverkiezingsprogramma presenteren, kan de balans worden opgemaakt. ...
    ... de integratiestandpunten van de VVD. Daar tref je de meest kordate opvattingen, zonder Wilderiaanse islamafkeer. Daar telt niet de groep, de afkomst en het geloof, maar het individu, de toekomst en het gedrag. ... De VVD hekelt de cultuur van hulpbehoevendheid van migranten, die valse sympathie die ‘denigrerend en stigmatiserend’ werkt.
    ... verkondigen de liberalen het noodzakelijke einde van de gesubsidieerde integratie-industrie. De overheid dient de migrant niet te ontlasten bij inburgering, maar aan te spreken op zijn (financiële) plichten. Verhuizen naar Nederland wordt moeilijk en duur, maar het land staat open voor hoogopgeleiden met werk. De deur gaat dicht voor uitkeringsmigranten en kinderbijslagexporteurs.
    Bijstand komt er pas na tien jaar, voor wie de taal spreekt. Op een verblijfsvergunning dient even lang te worden gewacht. Het tij keert ook voor salafistische moskeeën en scholen die integratie belemmeren.
    ... de VVD korte metten wil maken met subsidie voor religieuze activiteiten, ‘dialogen’, moskeeën en alle clubs die segregatie bevorderen.
    Gewaarschuwd wordt dat de overheid geen partij moet worden in religieuze conflicten en niet wijkt voor religieuze druk. ...

Het commentaar van Marbe: 'Bijna te mooi om werkelijkheid te kunnen worden.' En dat oordeel lijkt volkomen juist.
Nu de PvdA:

Eerst de sociaal-democraten en hun Iedereen telt mee: een dwingende oproep tot binding, saamhorigheid, solidariteit, burgerschap, tolerantie. Nobele doelen, mits in behapbare porties opgediend voor vrijwillige consumptie.
    Maar de PvdA gebruikt die mooie woorden als cache-misère voor wantoestanden. ... Getoeter over lotsverbondenheid, gedeelde toekomstvisies, actief burgerschap – zelfs bij de zangvereniging! Het gebiedende ‘moet’ valt in bijna elke zin, als een dolle koekoek uit de klok die is stil blijven hangen in politiek correcte tijden. Iedereen moet van alles.
    Uit angst voor de wij-zij tweedeling, schept de PvdA een identiteitloos ‘iedereen’ dat heropgevoed moet tot bruggenbouwer.    ...
    Na de nuchtere integratienota van Van der Laan, die het dweilen met de open kraan met massa-immigratie in verband bracht, komt nu een programma dat ‘iedereen’ de taak geeft om nieuwkomers, hun kinderen en kindskinderen (na hoeveel generaties houdt de verdenking van sociale zwakzinnigheid op?) een volwaardige plek te geven, want dat gaat niet vanzelf.
    Iedereen moet ‘inzet’ en ‘initiatieven’ tonen. ...

Ook hier zijn de oordelen van Marbe correct. Als eerste in het uitgangspunt:

Iedereen moet ‘inzet’ en ‘initiatieven’ tonen. Maar waarom? Zo’n verplichting tot betrokkenheid is schijnheilig: mooi als die er is, maar afgedwongen houdt het leugens in stand. Het is bovendien de nieuwkomer die goodwill dient te winnen, zijn plek moet verdienen. Laat hij dat na, dan mislukt hij door eigen toedoen en niet door ‘iedereen’.

Precies: de autochtone Nederlander heeft geen enkele plicht tot inzet. De allochtone immigrant is hier volledig vrijwillig, en kan geheel op eigenkracht weer weggaan.
En dat volkomen feitelijke uitgangspunt maakt de rest van de ideeën van de PvdA ongeldig:

Iedereen moet ‘inzet’ en ‘initiatieven’ tonen. Alsof heel Nederland een Vogelaarwijk is, alsof iedereen(!) zich misdraagt, buurten terroriseert, fraude pleegt, intolerant is, chauvinistisch, racistisch, asociaal, crimineel, terrorist. Een land vol rotte appelen zouden we zijn. Dat krijg je als een partij niet durft te wijzen op de ware boosdoeners. ...
De PvdA zegt: ‘iedereen moet ruimte bieden aan en respect hebben voor tradities, gewoontes en religies van anderen’. Klinkt snoezig, maar deze kleffe buigplicht voor elkanders eigenaardigheden ondermijnt het wezen van de pluriforme democratie: dat je een gezonde pesthekel aan elkaar mag hebben, als vrijheid, veiligheid en rechtsgelijkheid maar voor elkeen geldt.

Wij hoeven helemaal geen ruimte te bieden. Wij hebben onze eigen cultuur, en als dat de allochtoon niet bevalt, kan hij weggaan naar zijn thuisland waar hij zíjn eigen cultuur kan botvieren.
De ideeën van de PvdA, waarbij autochtonen de last moeten dragen van de vrijwillige komst van immigranten, zijn immoreel.

Weer een jaar verder gevuld met "Er inderdaad wel een probleem, maar ...". En weer nieuwe onzin (de Volkskrant, 13-09-2011, van verslaggever Jaap Stam):

Crimineeltjes naar opvoedcampus

Stadsdeelvoorzitter Baâdoud (PvdA) neemt het woord 'tuig'niet in de mond. Hij geeft jonge gedetineerden liever een herkansing. Op een campus. 'Ik ben er niet, is daar geen optie.'

Tussentitel: De hulpverleners weten je altijd te vinden | Achmed Baâdoud - Stadsdeelvoorzitter

De Amsterdamse stadsdeelvoorzitter Achmed Baâdoud (PvdA) wil een opvoedcampus beginnen. Jonge gedetineerden kunnen daar het laatste deel van hun gevangenisstraf uitzitten. Zij krijgen hulp bij het aanpakken van hun problemen op het gebied van schulden, opleiding en toekomstige huisvesting.
Alle voorgaande plannen voor opvoedkampen mislukten of kwamen niet eens van de grond omdat ze enkel waren gebaseerd op straf en discipline. Baâdouds opvoedcampus gaat veel meer doen dan met straffe hand opvoeden.
Werken of naar school is verplicht, daarnaast is er maatschappelijke en psychische hulp. Als het kan, wordt de omgeving van de jeugdige crimineel betrokken bij de heropvoeding. 'Het is geen softe aanpak. Een keer je afspraken niet nakomen: gele kaart. De tweede keer is rood en ga je terug naar de gevangenis.' ...

Nou, die gevangenis zijn ze al gewend. dat hoort bij de criminele carrière waarin je sowieso vele malen tot zeer vele malen meer verdient dan in een baantje op een bouwsteiger.
Maar natuurlijk is er ook een aanpak die wél werkt:

Tussenstuk:
Straatreacties
... Fredy Smit (50) van de Lightshop iets verderop: 'Ze moeten ten die gasten veel eerder aanpakken. Strippen die handel. Zodra ze worden betrapt, alles inleveren, dure scooter, duur horloge, dure schoenen, dure kleren en hop, in badjas en op slippers naar huis. Zul je zien hoe snel het is afgelopen.

Dat dan bij de eerste arrestatie. Bij de tweede wordt ook de rest van de familie uitgekleed, en bij de derde wordt het hele gezin uitgezet. Dat werkt gegarandeerd.

Naar Allochtonen problematiek

, of site home

Bronnen bij Allochtonenproblematiek: aanpak

5 jun.2007