Allochtonen problematiek

Het in korte tijd importeren van een groep mensen uit een andere cultuur geeft altijd een ruime kans op problemen. Wat betreft de groep Turkse en Marokkaanse gastarbeiders begon dit mogelijke probleem ongeveer toen ze verhuisden van de pensions naar eengezinswoningen, in persoonlijke termen: veranderende van gast in huisgenoot. Zowel die pensions als die eengezinswoningen waren namelijk niet gespreid over Nederland, maar bevonden zich in de armere wijken van de grote steden. In die wijken ontstonden concentraties van mensen die de daar wonende Nederlanders niet konden verstaan, die anders kookten, niet wisten om te gaan met vuilnis, en allerlei andere verschijnselen die horen bij de sociale achterstand zoals beschreven in Verschillen in Cultuur .
Hier kan men de vraag stellen of dit voldoende reden voor de autochtoon is om zich aan te storen. Als eerste kan men wijzen op de grote overeenkomst tussen zich prettig voelen, en zich thuis voelen. En zich thuis voelen heeft weer alles te maken met het verkeren in een bekende, vertrouwde omgeving. Na de vakantie komen de meeste mensen weer graag terug naar de bekende vertrouwde omgeving. Vertrouwd betekend dat die omgeving op zijn minst deels bij jou hoort, dat je begrijpt hoe ze in elkaar zit, dat je er direct mee om kan gaan, zonder te hoeven nadenken. Nederlanders noemen dat "thuis", Duitsers noemen dat Heim.

Dit alles is niet het geval, als je de mensen in je directe omgeving niet kan verstaan, als ze onderling een onverstaanbare taal praten, als ze onvertrouwde kleding dragen, dat wil zeggen: kleding die zegt: ik hoor niet bij jouw groep. Als ze naar andere dingen luisteren en kijken dan jij, zodat je weinig of geen gemeenschappelijke gespreksstof hebt. Als ze een ander opperwezen aanhangen dan jij, en dat zichtbaar maken. Het resulterende gevoel in de ander noemen de Duitsers Unheimisch, letterlijk: het niet-thuis-gevoel . De normale Nederlandse vertaling is "griezelig/angstwekkend", en het feitelijke resultaat van de komst van Turken en Marokkanen in de arme wijken zat ergens tussen deze twee betekenissen in, met als eerste uiting de rellen in de Rotterdamse Afrikaanderwijk . Voor de wetenschappelijke basis van dit verschijnsel, zie hier .

Het tweede probleem trad op met de komst van de allochtone jeugd. Zij stonden veel meer in de autochtone samenleving, en kwamen tussen twee culturele vuren. Dit resulteerde in vormen van niet-aangepast gedrag, beginnende met het lastig vallen van meisjes, en eindigende in allerlei vormen van misdaad . Natuurlijk slaat dit niet op alle allochtone jongeren, maar het is niet geldig om dit incidentenargument te gebruiken om de zaak af te doen . En daarbij komt dat hoe weinig ook: iedere hoeveelheid van deze vorm van overlast is eigenlijk te veel omdat ze komt van een groep die eigenlijk nog als gast wordt gezien. En als gast heb je je veel beter te gedragen dan in je eigen huis.

Het derde probleem is dat van de loyaliteit. Autochtone loyaliteiten zijn gevormd door een langdurige maatschappelijke ontwikkelingen naar maatstaven van algemene fatsoensregels, tot een niveau waarin het niet ongewoon dat ouders criminele daden van hun kinderen veroordelen en soms zelfs aangeven. De allochtonen, afkomstig uit achtergebleven gebieden in eigen land, volgen de aloude reeks van bloedverwantschappen: gezin, familie, clan, dorp, streek. liggen Daar waar er verschillende belangen zijn tussen autochtonen en allochtonen, kiest de allochtoon altijd voor allochtoon, ook in zaken van misdaad .

De vierde vorm van problematiek is de institutionele. De allochtone jongere met zijn sociale achterstand ging ook naar school. Daar bleek ook meteen een andere achterstand: de opvoedkundige en educatieve, met als duidelijkste natuurlijk de taalachterstand . Discussiëren hierover is eigenlijk niet nodig; zelfs de verdedigers van allochtonen hebben dit in feite toegegeven met de invoering van het financieringsstelsel voor het basisonderwijs: een school krijgt voor een allochtone leerling twee maal zo veel geld als voor een autochtone. Deze problematiek leidt tot een duidelijke vorm van overlast voor de autochtone bevolking, namelijk een achteruitgang in het gemiddelde niveau van het onderwijs. De reactie van de autochtonen was voor de hand liggend: men ging naar eigen, witte, scholen. Ook dit was een conclusie die gedragen werd door de verdedigers van allochtonen, want die stuurden en sturen hun kinderen naar witte scholen.

Er komen steeds meer vormen van institutionele overlast. Instellingen als het gevangeniswezen, de WAO, de geestelijke gezondheidszorg, de blijf-van-mijn-lijf huizen, allemaal worden ze in steeds grotere mate in beslag genomen door allochtonen, en bij al die instellingen is de allochtone vertegenwoordiging al ruim boven het op grond van numerieke evenredigheid te verwachten niveau. Waar het geld voor dit soort instellingen beperkt is door allerlei economische wetmatigheden, gaat dit ten koste van de steun voor autochtonen.

Gedurende de lange periode van ontkenning was het stellen van de vraag naar een eventuele allochtonenproblematiek verboden? Allerwegen werd er gewezen op de vele voordelen van de aanwezigheid van buitenlanders, en de opbellende luisteraar die praatte over problemen veroorzaakt door allochtonen werd door de presentator terechtgewezen. Het bovenstaande laat zien dat die problemen er van het begin af aan geweest zijn, en voor degenen die het ontkent hebben is de term "struisvogelpolitiek" een eufemistische aanduiding. In hoeverre het wenselijk is iets aan de hier geconstateerde problematiek te doen, wordt hier besproken.

Al met al geeft de allochtonenproblematiek ook een hoogst illustratief voorbeeld van hoe de stand van zaken in de maatschappij in het algemeen . Deze analyse laat ook duidelijk zien in welke richting eventuele oplossingen gezocht moeten worden.


Addendum apr. 2007:
Middels is de toestand in de wijken waar de allochtonen de meerheid vormen dusdanig verslechterd dat dit nu openlijk wordt besproken. Aanvankelijk natuurlijk in algemene termen als het gevolg van sociale achterstand in het algemeen, maar het onlosmakelijke allochtone karakter van die problemen wordt ook nu wel toegegeven .

Addendum jun. 2007:
Ter ondersteuning van andere argumenten, en in voorschot op mogelijke toekomstige discussies, is een start gemaakt met een verzameling van bronnen over kosten hier .

Addendum jun. 2007:
Hier een nieuwe verzameling met bronnen die wijzen op de richting van de oplossing .

Addendum sep. 2007:
Middels zijn er genoeg bronnen bekend om ook het bestaan van een sterke culturele achterstand hard te kunnen maken .

Addendum dec. 2007:
Wat iedereen natuurlijk al wist, de "aparte" huwelijkse gewoontes van allochtonen, is nu, vanuit eigen kring, in zijn volle omvang naar buiten gekomen, inclusief de ronduit weerzinwekkende gevolgen . Mede gezien deze gevolgen is het woord "achterlijkheid" hier zonder overdrijving en in zijn volle omvang op zijn plaats.


Naar Culturele verschillen , of site home .

25 aug.2002