Het allochtonendebat, update 2: waarde culturen

Op het moment van schrijven, begin april 2004, woedt het allochtonendebat in volle hevigheid, veroorzaakt door het feit dat de periode van reactie nog aan de gang is, terwijl de restauratie nu ook een aanzienlijk niveau heeft bereikt

. De restauratie wordt aangevoerd door de oude verdedigers van de zwijghouding ten opzichte van de allochtonenproblematiek, nu in het jasje gegoten van de verdediging van een geestelijk onderdrukte minderheid.

De verdedigers van de allochtone gebruiken nu een nieuwe voorkeurset van argumenten. Deze zijn, ten eerste: wij beschouwen onze westerse cultuur als superieur, en proberen die aan de allochtonen op te leggen. Ten tweede: door het bediscussiëren en bekritiseren van het gedrag en de cultuur van allochtonen, versterken wij juist hun cultuur (dit slaat met name op het geloof), en belemmeren de integratie. Ten derde: door het bediscussiëren en bekritiseren van de islam, bevorderen wij de fundamentalisten onder hen, en daarmee ook de mogelijke terroristen.

Zoals zo vaak in dit soort discussies, lijken deze argumenten op het eerste gezicht hout te snijden, maar zoals bijna even zo vaak, is dit alleen zo als men ze als op zichzelf staande uitspraken beschouwd, min of meer uitgaande van principes aangaande intermenselijk gedrag. Echter, zodra men de hele voorgeschiedenis er bij neemt, het hele plaatje aanschouwt, verkeren deze argumenten in hun tegendeel.

Over ten eerste: eigenlijk is het zo dat iedere cultuur zich als superieur beschouwt, anders deden ze het wel anders. Het afzetten tegen een andere cultuur is de bijna wetmatige regel, of het nu Nederlanders en Duitsers, Duitsers en Fransen, of Fransen en Engelsen zijn

. Met betrekking tot de islam: dit is een religie, en deze religie, net als de meeste andere, gaat uit een uiterst sterke vorm van superioriteitsgevoel, namelijk een superioriteit verschaft door God of Allah zelf. Het kan niet sterker. Het verwijt dat wij onze cultuur superieur zouden vinden, en dat dat negatief zou neerslaan op de allochtonen, slaat dus als een tang op een varken: ten eerste is een vorm van superioriteitsgevoel normaal, en als je het wil gaan afmeten, dan zijn zij zelf veel erger dan wij.

Over ten tweede: dit is een double-bind argument. De discussie van de allochtonen-problematiek is opengebroken omdat het niet langer houdbaar bleek de verschijnselen te negeren. En dat werd weer veroorzaakt door de concentratie in bepaalde buurten (culturele segregatie), het vasthouden aan oud gedrag (rolpatronen ten opzichte van vrouw, homo, openbare ruimte, enzovoort), en Nederlandse blindheid voor die ontwikkeling. Hier was iedereen het een jaar geleden over eens. En nu zegt men dat het wijzen op die fouten, die fouten versterkt. Kortom: dan kan je het nooit goed doen: het probleem niet constateren leidt tot bewezen spanningen ten gevolge van de problemen zelf, en het probleem wel constateren zou leiden tot meer van dezelfde problemen. Dat kan niet waar zijn, tenzij men er vanuit gaat dat alles goed komt door de zaak op zijn beloop te laten, en er zijn genoeg buitenlandse situaties om aan te wijzen voor een bewijs dat dat niet zo waarschijnlijk is.

Ten derde: als wij door onze cultuur positief te zien ten opzichte van de islam er toe bijdragen dat moslims, met name jongeren, zich gaan radicaliseren en een aantal geneigd zal raken tot geweld, dan is dat geen argument tegen onze eigen positieve houding ten opzichte van onze cultuur, want die houding is natuurlijk. Wat het bewijst is dat de ideologische of culturele achtergrond van de moslims dit soort extreme vormen van gedrag oproept, en hier we zo vrij neigingen tot gewelddadig gedrag als negatief te bestempelen. Dit argument bewijst dus niet dat we beter niets kunnen zeggen, het bewijst dat onze cultuur, in dit opzicht, inderdaad verder gevorderd is dan de moslim culturen.

Verder naar de volgende update .