Verschillen in cultuur: segregatie

Een van de belangrijke aspecten van cultuurverschillen is het feit dat het leidt tot fysiek gescheiden leefwerelden, wat bekend staat als segregatie. De simpele oorzaak daarvan is het het aloude en zeer alledaagse gezegde van "soort zoekt soort". Het is dusdanig alledaags dat men het in het kader van debatten rond migranten of allochtonen wel eens (wenst) te vergeten. Hieronder een paar voorbeelden uit stukken over alledaagse levensgebeurtenissen, waaruit de blijvende waarheid van het gezegde spreekt:


VARA TV Magazine, nr. 14-2006, interview door Gert Hage

Nieuws onder de zon

Hennah Draaibaar en Nina Jurna over journalistiek in Suriname, het in zichzelf gekeerde Nederland en een correspondentschap onder paradijselijke omstandig-heden.

In de winter 1999 reisde Nina Jurna af naar Suriname. Zes weken zou ze deze keer blijven. ze is nooit meer weggegaan. En al weetje nooit hoe dingen lopen, de kans dat ze ooit naar Nederland terugkeert is vrijwel uitgesloten. 'De sfeer in Suriname is toleranter en opener dan in Nederland. Niet voor niets overwegen tienduizenden Nederlandse Surinamers te remigreren. ze hebben groot gelijk,' zegt Jurna (35), die correspondente is voor RTL-Nieuws en de GPD-bladen. ...
    Tien jaar geleden ze was vijfentwintig jaar, bezocht Nina Jurna voor de eerste maal Suriname. Ze was opgegroeid bij adoptieouders in Steenwijk - een meisje met een zwarte huid en zwart kroeshaar in een witte omgeving. Het gaf haar al op jonge leeftijd het gevoel anders te zijn, niet in Steenwijk thuis te horen. Waar dan wel, merkte ze toen ze voor het eerst op vliegveld Zanderij landde. 'Ik stapte de vliegtuigtrap af en alles leek op zijn plaats te vallen. De mensen, het klimaat, het voelde alsof ik thuiskwam. Ik wist toen al dat ik er ooit zou gaan wonen.' ...


De Volkskrant, 22-04-2006, door Aimée Kiene

'Ik was kwaad op de wereld'

De verhalen over jeugd prostitutie in de Bijlmer kent ze allang. Meisjes die voor een paar dure laarzen of kleren met een jongen naar bed gaan. Bij haar was het anders. Romy Banjo (17) werkte vijf maanden voor een pooier. 'Twintig euro was in die tijd veel geld voor mij.'

Op mijn vierde verhuisde ik van Ghana naar de Bijlmer. Hier ben ik opgegroeid. Ik ken niets anders dan de Bijlmer. De basisschool waar ik naar toe ging, heette De Blauwe Lijn. Ik vond het er leuk. Maar mijn ouders vonden het een echte Bijlmerschool. Ze waren, bang dat ik negatief zou worden beïnvloed door de Bijlmer-kinderen die er op zaten, straatkinderen met een grote mond. Zo verkeerd was het er niet, volgens mij.
    'Maar ze stuurden me er daarom af. naar een school in Gaasperdam. Ik kon me er iets beter concentreren. Maar eigenlijk was ik een heel verdrietig kind. Voor mijn gevoel had iedereen het beter dan ik. Ik deed me anders voor, in de hoop dat andere kinderen me zouden mogen. Ik deed vrolijk. maar dat was ik niet.
    'Andere kinderen gingen winkelen, die mochten hun kinderbijslag zelf besteden. Ze bleven tot laat buiten. Ik vond mijn ouders streng. Ik vond dat mijn vriendinnen alles mochten en ik niks. Ik werd ook gepest op de basisschool. Ik paste nergens bij, voor mijn gevoel.
    'Daarna, op het Vechtstede College in Weesp. kwam ik in de havo-vwo-klas. Nu weet ik van mezelf dat ik dat niveau aan kan, maar toen wist ik dat niet. Ik had ook andere dingen aan mijn hoofd. Ik was twaalf. Ik wilde met bepaalde mensen omgaan die helemaal niet bezig waren met school. Ik vond het gezellig om met ze rond te hangen. Ik spijbelde. Ik had geen zin om te leren.
    'Die vriendjes zaten in het andere gebouw: ze deden vmbo-theoretisch. Ik vond ze stoer. Bij de kinderen uit mijn gebouw voelde ik me niet op mijn gemak - er waren niet veel bruine kinderen. Ze waren rijk, ze hadden het erg makkelijk in mijn ogen; Als bepaalde kleding in de mode was, dan hadden zij het aan. Als ik geen geld had om mee te gaan naar de bios, dan zeiden ze: wij betalen wel voor je. ...
    'Daarom ging ik liever om met de kinderen uit het andere gebouw. Ik kende de meesten al uit de Bijlmer, of anders via via. En ik zag mezelf terug in hen. We hadden gelijkenissen. We konden met elkaar praten, over het Kwakoe-festival, of als er een vechtpartij was geweest in Kraaiennest, want dan wisten wij er allemaal van. ...


De Volkskrant, 22-04-2006, column van Marjolijn Februari

Onzekere grootspraak en egocentrisch verlangen zitten wederzijds respect in de weg

...   Toevallig heb ik zojuist een boek gekocht van Richard Sennett, Respect in een tijd van sociale ongelijkheid, over klassenverschillen en rassenonderscheid. Sennett is een blanke Amerikaan, een socioloog met een Harvard-opleiding, die als kind een tijdje in woningbouw-project Cabrini in Chicago woonde. Een wijk die speciaal was opgezet om arme zwarte Amerikanen en arme witte Amerikanen te laten integreren. Een succes was het proefproject niet: iedereen die weg kon, trok weg. En ook de alleenstaande moeder van Richard Sennett werkte zich omhoog, de wijk uit, waarna de zoon begon aan een lange onderzoekstocht door de maatschappij.
    Richard Sennett is een strenge denker. Hij onderzoekt de werking van vernedering en respect zonder al te snel partij te kiezen. Dat heeft het voordeel dat hij een scherp oog heeft voor de wisselwerking tussen groepen in de maatschappij. Voor de positie van de midden-klasse die ingeklemd zit tussen de bestuurders en de onderklasse; voor de hoogopgeleide professionals die verlamd raken door hun angst de onopgeleide arbeiders te beledigen over wie ze regeren; voor de spanning tussen de gelukkigen die aan het getto ontsnappen en de reddeloze achterblijvers. ...


Terug naar Cultuurverschillen , Allochtonen overzicht  , of naar site home .