Red.:   Met deze laatste zinnen verplaatst Oral het probleem naar Nederlandse factoren: ontkenning van identiteit, gebrek aan onderwijs en uitsluiting. Dat impliceert dat eerwraak niet voorkomt in die streken waar men wel bevestiging van identiteit krijgt en er geen uitsluiting is, dat wil zeggen: de streek van origine. En dat is dus volkomen onjuist, want in die streken is eerwraak even gewoon. Of beter: eerwraak is daar veel gewoner, want die streken zijn de oorsprong van de eerwraak.
    Desalniettemin wil Oral er Nederlandse factoren een rol in laten spelen. Een glaszuiver voorbeeld van het afschuiven van verantwoordelijkheden, het zwart-maken van de Nederlandse, autochtone, invloed, en het cultiveren van de slachtofferrol.

Uit: De Volkskrant, 03-03-2008, door Marjan van den Berg

Fouad en Bilal deden niks bijzonders: voetballen, belletje trekken, eieren gooien

Het veldje is nu voor de kleintjes

Elke plek kan een hangplek zijn. Zolang je er maar altijd terecht kunt, het niets kost, en ouders en leraren er niet komen. De Volkskrant gaat op zoek naar de favoriete stek van Nederlandse jongeren. Aflevering 8: Fouad Elyakhloufi en Bilal Kichouhi over 'hun' veldje in het Schiedamse Groenoord.

Thuis? Thuis is slapen. Thuis is televisie. Sáái. Het veldje, daar moet je wezen. Fouad Elyakhloufi en Bilal Kichouhi wijzen rond. Ze staan op hun veldje, of beter gezegd wat voorheen hun veldje was. Midden in Groenoord, een stadswijk van Schiedam.
   ...Maar op de vraag wat hun beste herinnering aan het stukje gras is, halen ze allebei hun schouders op. ‘Niks’, zegt Fouad. ‘Het is altijd hetzelfde. We deden niks bijzonders. Voetballen.’
    En pizza’s bestellen voor buurtbewoners die van niets wisten. Belletje trekken. Eieren gooien. Naar wie? ‘Naar mensen die ons fokken’, zegt Fouad. Bilal zegt: ‘Er viel niet normaal te voetballen. Het was niet speciaal een voetbalveld, dus overal lag hondenpoep.’ Ze werden vaak weggestuurd, zeggen ze.
    Laatst nog. Waren ze ergens aan het voetballen in de buurt, stuurde een man hen weg. ‘Want anders zouden we de bal tegen z’n auto aanschoppen’, legt Fouad uit. Bilal zucht: ‘Die auto is echt z’n léven.’ Fouad gaat verder: ‘Iedereen in de buurt heeft last van hem. Daar staat hij om bekend. Dus die gingen we fokken. Eieren op zijn auto gegooid. Die had ik gewoon van thuis meegenomen.’ En vanaf de galerijflat zijn er nog wat appels en sinaasappels op de auto gekieperd, legt Fouad uit. ‘Een goeie mix.’
    Vervolgens hebben ze met wat vrienden de wekker op half acht ’s ochtends gezet. Want iedereen weet, legt Fouad uit, dat die man om acht uur naar zijn werk gaat. ‘Met zijn koffertje.’ Ze hebben toegekeken hoe de man zijn besmeurde auto aantrof. ‘Tering-buitenlanders, riep-ie’, zegt Fouad.
    Hij gaat verder: ‘Kijk, als wij grappen gaan uithalen, gaan we goed grappen uithalen. Ik heb respect voor de mensen, maar ze moeten wel weten waar mijn grenzen liggen.’ Waar ligt die grens dan? Fouad zucht: ‘Ja, láág.’ Bilal zwijgt en kijkt hem aan. ‘Kijk’, zegt Fouad, ‘we kunnen hem ook klappen verkopen. Ja toch. Maar wij willen geen ruzie.’ ...
    Bovendien komen er soms groepen uit andere wijken, en die meppen dan bushokjes kapot, bijvoorbeeld, en daar krijgen zij dan weer de schuld van, zegt Bilal. ‘Tsss, ik doe niet zo kinderachtig’, becommentarieert Fouad de vernielingen. ‘Vroeger anders wel’, zegt Bilal tegen hem. ‘Ja’, antwoordt Fouad, ‘toen had ik nog kinderhersens man.’ Fouad legt uit: ‘Vroeger was ik tuig hoor. Ik was raar bezig.’
    Hij sloeg eens van een tramhalte alle ruiten kapot. Allemaal. Zomaar. Dat kwam hem op een traject bij bureau HALT te staan. ‘Daar moest ik toneelstukjes doen, en tekeningen inkleuren, tsss.’ Bilal zegt tegen hem: ‘Later hebben we toch toneelgespeeld, samen een script geschreven? Dat was toch leuk?’ Dat was in de Blauwe Brug, het jongerencentrum waar ze nu vaak ’s avonds binnenlopen.
    Daar hebben ze geen last van de politie: hangen in het winkelcentrum kan een boete van 50 euro opleveren, zegt Bilal, en geluidsoverlast een boete van 75 euro. Fouad: ‘In deze wijk wonen bijna alleen maar oude mensen.’ En die klagen. Bilal: ‘De politie geeft nooit een waarschuwing. Het is: ID laten zien en soms een boete.’ Fouad: ‘Ze moeten zich realiseren dat we nergens heen kunnen.’
    Ze hebben in het verleden allebei wel eens een boete gehad. Bilal, de oudste in een gezin van zes kinderen, vertelt dat zijn ouders dan kwaad worden. ‘Maar ze vinden het ook niet normaal dat we steeds onze ID moeten laten zien en snel boetes krijgen. Eén verkeerd iets, en je bent de lul.’    ...
    Fouad zegt plannen te hebben zich over twee jaar te verloven met zijn meisje. Hij gaat misschien naar België, waar zijn broers werken. Zijn gedroomde toekomst: ‘Mercedes CLK, twee kindjes, villa, goeie baan. Geen gezeur. Klaar.’

Red.:   Een hele litanie aan overlast, maar als ze steeds hun ID moeten laten zien, vinden ze dat niet normaal, oftewel: het is discriminatie: het is de schuld van de autochtonen.
   En natuurlijk ook als die villa, een goeie baan, en Mercedes niet uitkomen, met hun ROC-opleiding - dat is ook allemaal de schuld van de achterstelling van allochtonen door autochtonen. 
    En wij allochtonen zijn het slachtoffer.

Uit: De Volkskrant, 01-03-2008, door Sanne Groot Koerkamp

De vinexwijk krijgt kleur

De allochtone middenklasse voelt zich stilaan meer verwant met andere tweeverdieners dan met de landgenoten van hun ouders. Een huis in een overwegend witte vinexwijk is hun ideaal. ‘Er komen steeds meer familieleden deze kant op.’

...    Tot die gegoede middenklasse behoren ook de Turkse Ersen (29) en Derya Denk (29). ... Ersen: ‘In Rotterdam woonden we in een bejaardenflat. We werden gepest door onze Nederlandse buren. Die zeiden ons niet eens gedag. En we hoorden ook niet bij de allochtonen.’ Daarnaast vonden ze de leefomstandigheden ook niet ideaal. Ersen: ‘Er is drie keer ingebroken in onze auto en we hadden overlast van hangjongeren.’ Derya: ‘Ik durfde ’s avonds niet alleen over straat.’

Red.:   De allochtone jongelui zorgen voor de overlast, zie ook bijvoorbeeld het vorige item, en dat de autochtone buren daarop reageren door niet blij te zijn met de falende allochtone ouders, is de schuld van de autochtonen.
    En wij allochtonen zijn het slachtoffer.
 

Uit: De Volkskrant, 06-05-2008, door Maud Effting

'Mijn moeder is er kapot van'

Purly Lucas, de broer van Kerwin Duinmeijer die in 1983 werd vermoord, maakt zich kwaad over de documentaire Profiel: Nico B., die woensdag wordt uitgezonden door de Humanistische Omroep. Hij is boos dat alleen de kant van Nico B., de dader, wordt belicht. In de documentaire zegt Nico dat hij geen racistische motieven had voor de steekpartij.
    'De maker zou twee kanten aan het woord moeten laten', zegt Lucas. 'Maar hij heeft nooit geprobeerd om ons te spreken te krijgen. Mijn moeder is er kapot van. Ik hoorde pas in april dat er een documentaire zou komen. Na 25 jaar hoopten we het boek dicht te doen, maar dat lukt nu niet. Door wat er in de documentaire wordt gezegd ontstaat het beeld dat het geen racistische moord was. Maar hoe kun je dat nou zeggen?'
    Zijn Antilliaanse broer Kerwin werd in 1983 op 15-jarige leeftijd neergestoken bij een shoarmazaak in Amsterdam door skinhead Nico B. Kerwin probeerde een taxi aan te houden, maar moest wachten op een ambulance. Uiteindelijk stierf hij aan bloedverlies. Zijn dood ging de geschiedenis in als de eerste racistische moord na de oorlog.
    Lucas: 'Op zich wil ik het verhaal van Nico B. weten, zo realistisch ben ik wel. Maar ik vind wel dat er vraagtekens bij gezet moeten worden. Een documentairemaker moet toch objectief zijn? Nico B. heeft na de moord bij de Centrumpartij gezeten, op zijn hoofd had hij skinhead getatoeëerd en hij heeft gezegd dat hij er trots op was dat hij een 'nikker overhoop had gestoken'. Voor mij blijft het een racistische moord.'   ...
    ...Lucas zegt te willen weten wat er nou echt is gebeurd met Kerwin. 'Wat is nou de werkelijkheid? Ik wil de waarheid.' De Humanistische Omroep werkt aan een documentaire waarin meer betrokkenen aan het woord komen.
 

Red.:   Purly Lucas wil graag kritische kanttekeningen bij ieder verhaal. Hieronder de krtische kanttekeningen van de redactie bij zijn verhaal bij dit verhaal.
    Purly is boos dat in deze documentaire alleen Nico B.'s verhaal wordt verteld - dat is bijzonder hypocriet: tot nu toe is alleen Kerwin's kant van het verhaal rond gegaan.
    'Mijn moeder is er kapot van.' So what? Moeten we daarom altijd alleen een eenzijdig verhaal horen? Voorbeeld nummer één van de slachtofferrol.
    'Na 25 jaar hoopten we het boek dicht te doen, maar dat lukt nu niet.' Alsof dat afhangt van deze documentaire. Weer een voorbeeld van de slachtofferrol.
    'Wat is nou de werkelijkheid? Ik wil de waarheid.' Onzin. Uit het hele verhaal blijkt dat Purly maar één ding wil: bevestiging van zijn verhaal. Het slachtofferverhaal.
   
   
Naar Allochtonen lijst , Allochtonen overzicht , of site home .