Bronnen bij Economische krachten: lasten-baten ladder, financiële wereld

De lasten-batenladder werkt in de financiële wereld op minstens twee manieren: de manier waarop die ook in het bedrijfsleven werkt uitleg of detail , namelijk dat lasten, hier bijvoorbeeld een rentestijging voor de banken zelf, eerder en meer wordt doorgegeven aan de klanten, dan baten, bijvoorbeeld een rentedaling. Of bijvoorbeeld vroeger dat een bijschrijving er twee weken over deed om op je rekening te komen, en een afschrijving twee dagen. Het verschil staken de banken in de eigen zak.

Of in de moderne tijd: je sluit een hypotheek af die de Libor-rente volgt. Staat die rente hoog, verdient de bank veel aan jouw hypotheek. Staat die rente heel laag (zoals daadwerkelijk gebeurde), dan verhoogt de bank het kostenpercentage, met beroep op vaag geformuleerde algemene voorwaarden, met dit specifieke punt staande, zeg, op pagina 34.

En dergelijke.

In de normale mensenwereld gelden dit als oplichterspraktijken, en er is geen reden om daarop een uitzondering te maken voor de financiële wereld. Je kan nu dus al vaststellen dat het ordinaire oplichters zijn.

De tweede methode is grootschaliger, qua bedragen in één keer - het gaat minimaal om miljarden. Die methode werk als volgt: je leent als grote bank miljarden uit aan een instelling direct of indirect verbonden aan de overheid waaraan je veel kan verdienen maar die ook een wat wankele positie heeft - het een gaat samen met het ander want een instantie met een wankele positie moet veel meer betalen voor financiering.

Gaat het goed met die instelling, verdien je dus miljarden, wat gaat naar de aandeelhouders, de rijken.

Gaat het fout met die instelling, dan kan je als bank dat verlies niet dragen (althans, dat zeg je), en je laat de overheid óf gewoon het geld aan de instantie geven, of eventueel, aan jouzelf als bank omdat je "onmisbaar" bent als financiële instelling en anders failliet zou gaan.

Een praktisch voorbeeld (de Volkskrant, 06-06-2016, door Tjerk Gualthérie van Weezel):
  Steekpenningen? Die e-mail uit de City was maar een grapje

Na ruim vier jaar onderzoek vindt vandaag in Rotterdam de regiezitting plaats in de Vestia-fraudezaak, het grootste schandaal uit de geschiedenis van de Nederlandse volkshuisvesting. Een vraag daarbij is of de Londense zakenbankiers die de woningcorporatie een giftige cocktail van derivaten verkochten zullen moeten getuigen. Een reconstructie van de handel in de City.
...
Tussenstuk:
De Vestia-fraude

Vestia, dan met negentigduizend woningen de grootste woningcorporatie van Nederland, gaat in 2012 bijna failliet als gevolg van een wilde speculatie met rentederivaten. Later dat jaar besluit een crisisteam bij Vestia op aangeven van toemalig minister Liesbeth Spies van Binnenlandse Zaken om alle derivaten bij twaalf banken in één klap af te kopen. De schade van die transactie, die moet worden opgebracht door alle sociale huurders van Nederland, bedraagt ruim 2 miljard euro. ...

De rest is detail. Het is dus simpel: was de rente weer gaan stijgen, hadden de banken gewoon honderden miljoenen verdiend aan de transacties met Vestia. De rente daalde echter nog verder waardoor de schulden sterk opliepen, en de overheid wordt bestuurd door corrupte lieden die heulen met banken en bedrijfsleven, dus die laten de huurders betalen.

En dit is slechts een voorbeeld op de middenschaal. Er is een voorbeeld op nog grotere schaal: de Europese financiële crisis. De banken hadden geld geleend aan Griekenland en nog wat andere minder solvabele landen, waar ze al miljarden aan verdiend hadden, maar door de kredietcrisis werd de kans dat geld terugkwam vrijwel nul, zodat de banken tientallen en tezamen nog meer miljarden verlies zouden leiden. De oplossing is dat de Europese Centrale Bank die schulden heeft overgenomen van de banken, en nu op het punt staat een deel van die schulden kwijt te schelden. Oftewel: de gewone burgers betalen de schulden gemaakt door de banken: de kosten komen bij de burgers, de baten bij de rijken.
    En het meest grootschalige voorbeeld is al genoemd: de kredietcrisis zelf: ook daar komt de schuld uiteindelijk bij de burgers, terwijl als de banken winst blijven maken, die winsten bij de rijken komen.
    De kosten-baten ladder op het niveau van de biljarden.
    Per crisis - oftewel per keer.
    Het hele continue proces van de financiële markten veroorzaakt voor de burger vermoedelijk een vergelijkbaar bedrag, Op jaarbasis.
    De uitkomst van dit proces is bekend: een paar procent van de rijksten heeft zoiets als 90 procent van het wereldwijde kapitaal in handen gekregen.


Naar Economische krachten , of site home ·.

7 jun.2016