Bronnen bij Noodzaak groei: verslaving

De film van Al Gore heeft gediend als een wake up call voor een flink deel van de wereld. Maar dat is dat deel van de wereld dat het niet wilde weten. Waarom men het niet wilde weten, en het maar de vraag is of het de noodroep zal helpen, staat in onderstaande kop - in de rest van het artikel staat ook nog eens dat allemaal allang bekend was - voor wie het wilde weten (de Volkskrant, 16-12-2006, door Roel van Duijn, lid van de deelraad Oud-Zuid van Amsterdam voor GroenLinks
  Verslaving aan economische groei is taboe dat maar niet wil smelten

Roel van Duijn hoorde in 1969 voor het eerst van het broeikaseffect. Nu Al Gore, Clinton en zelfs veel ondernemers alarm slaan, is het zaak dat iedereen ontwaakt.

Tussentitel: De zee golft over Nederland. Waar lag het?

Met kloppend hart zit ik te kijken naar Al Gores film. De zee golft over het land. Nederland: waar lag het? Met mijn hand geklemd om de leuning van de pluche bioscoopstoel herinner ik me wanneer ik voor het eerst hoorde over het gevaar van het smelten van het poolijs.
    1969. In een achterkamer in de Jordaan ontvang ik een Amerikaanse schrijver, de anarchist Murray Bookchin. Hij is gekomen om zijn young comrades, de Provo’s, ecologisch bij te scholen. ‘You know the ultimate consequence of capitalist waste-production?’, vraagt hij. De dwangmatige overproductie kan zover gaan dat de door broeikasgassen bezwangerde lucht als een deken over de aarde hangt, het zonlicht niet meer wordt teruggekaatst door de ijskappen en dan… Hij maakt golvende handgebaren.
    Als gemeenteraadslid pleitte ik voor schone technologie. Ik lanceerde daktuintjes op de daken van auto’s. De daktuintjes zuiverden, symbolisch, de vervuilde lucht van hun eigen voertuig.
    Nederland bouwde aan zijn eerste kerncentrale, Dodewaard. Toen al gebruikten voorstanders van kernenergie de CO2-beschadiging van de atmosfeer als argument.   ...
    Hoewel de zojuist gehouden klimaattop van de VN in Nairobi opnieuw weinig heeft opgeleverd, maakt staatssecretaris Van Geel zich ervan af door ‘teleurgesteld’ te zijn. Hij vindt dat China en India zich nu ook aan afspraken moeten gaan binden om zelf CO²-uitstoot te besparen en niet slechts de 35 geïndustrialiseerde landen van Kyoto.
    Hij heeft een te gemakkelijk gelijk. Waarom is Van Geel zelf zonder slag of stoot akkoord gegaan met in de intrekking van subsidies voor zonne- en windenergie? Waarom worden hier geen wetten ingevoerd om energieslurpende voertuigen af te remmen en zuinige aan te moedigen?
    Vanwege de verslaving aan de economische groei. Dat taboe smelt, ook na decennia van gefundeerde waarschuwingen, niet.
    Wie voelt niet aan zijn water dat we niet nog eens veertig jaar kunnen wachten?   ...

Deze briefschrijver heeft het ook wel door (de Volkskrant, 21-02-2008, ingezonden brief van Willem Kamps (Leidschendam)):
  Heilige economische groei

De ‘menselijke voetafdruk’ op onze aardkloot wordt groter en groter (Kennis, 16 februari). Door menselijke activiteit is 40 procent van de oceanen sterk aangetast. Slechts 4 procent is min of meer ongerept: de poolzeeën. Nu wil de Koninklijke Shell zich storten op de energievoorraden aldaar. Vermoedelijk bang dat een andere aardoliemaatschappij hen voor zal zijn. Naast de gigantische bodem- en watervervuiling die deze productie met zich meebrengt, levert het verbruik van diezelfde stoffen nog eens miljoenen tonnen CO2 in de atmosfeer op. Ik heb lang gedacht dat de godsdiensten de oorzaak zouden zijn van de ondergang der mensheid, maar ik moet mijn prognose bijstellen. Voor er sprake kan zijn van een laatste oordeel zijn we allemaal overwoekerd, verstikt en verteerd door de heilige economische groei.

En wat kunnen de verstandige mensen doen (de Volkskrant, 23-09-2006, door Wim de Jong):
  Hoe zien we onszelf, en wat denken anderen? Deze week schrijver-columnist Midas Dekkers (60), van wie deze maand het boek Lichamelijke oefening verscheen.

'Naarmate je ouder wordt, ga je vanzelf minder spartelen'
...
Goed, u heeft nu zichzelf geportretteerd, hoe denkt u dat anderen u zullen beschrijven?
Als een ouwe chagrijn, dat zal aardig in de buurt komen. En dan hoop ik maar dat ze me af en toe een onderhoudende ouwe chagrijn vinden.

Wat heeft u precies tot die chagrijn gemaakt?
Nou, als je goed om je heen kijkt, zie je toch dat alles naar de klote gaat, en dat daar weinig aan gedaan wordt? We zijn de aarde aan het opbranden, maar iedereen beweert dat het goed gaat omdat de economie weer groeit. Het een kan niet blijven samengaan met het ander, er komen onherroepelijk grote ongelukken van. Maar vrijwel niemand is ermee bezig.   ...

U bent nu 60. Wil het intussen ook al een beetje lukken met de berusting?
O ja, naarmate je ouder wordt ga je vanzelf minder spartelen. Hoe meer je om je heen ziet dat alles naar de ratsmodee gaat, hoe sterker je je ervan bewust wordt dat je moet leren berusten. Anders sterf je aan het gechagrijn. Dus zorg ik er ook wel voor dat ik het waardeer wanneer de zon schijnt. Dat ik ook een beetje aardig ben tegen mensen wanneer ik mijn werkkamer uitkom.   ...

Maar zelfs de kredietcrisis van 2008 weerhoudt de ware ideoloog er niet van (de Volkskrant, 15-01-2009, van verslaggever Robert Giebels):
  'Nederland ruimt de zolder nooit op'

Interview Jurriaan Pröpper | De Economische Agenda van de Volkskrant kent de overheid een grote rol toe. Consultant Pröpper ziet een keerzijde van die politieke bemoeienis.

‘De politiek pleegt een sluipmoord op de onderscheidende succesfactor van Nederland: gelijkwaardigheid.’ Strategieadviseur Jurriaan Pröpper (1965) kan het niet anders zeggen: de overheid torpedeert de toekomstbestendigheid van Nederland. Het systeem met gelijke kansen voor iedereen, loopt gevaar.
    Dat kon de vaderlandslievende Pröpper (voorheen Unilever en McKinsey) niet meer aanzien. Hij schreef een ‘Businessplan voor Nederland’ om de teloorgang te keren. Zijn conclusie: ‘De taart moet niet steeds verder worden verdeeld, hij moet groter. Minder werkende mensen moeten meer verdienen.’ Dan komt er meer belasting binnen om de voorzieningen die sociale gelijkwaardigheid borgen, op peil te houden. ‘De vergrijzing zet die namelijk onder druk.’
...
‘Meer verdienen’ is makkelijker gezegd dan gedaan.
‘Daar is economische groei voor nodig en daarvoor moet je aan vier knoppen draaien. Meer mensen aan het werk die meer uren en jaren werken. Ten derde moeten ze meer productief gaan werken waarbij – vierde knop – innovatie voor meer toegevoegde waarde moet zorgen. Mijn pleidooi is dat we samen bepalen hoe hard we aan welke knop draaien.’   ...

Nog een argument voor economische groei: het milieu (de Volkskrant, 04-12-2010, door Fokke Obbema, redacteur van de Volkskrant):
  Groen kan niet zonder groei

... erger dan economische groei is geen economische groei. ...

Een rasecht Orwelliaantje: "Ten einde de vrede te bewaren gaan we oorlog voeren"- een wat uitgebreidere versie van "Oorlog is vrede". Maar Oema gaat het uitleggen:
  Want de ruimte die beleidsmakers en ondernemers ervaren om groene initiatieven uit te voeren, krimpt nu eenmaal wanneer het minder gaat. Dan wordt het al snel een kwestie van overleven, waarbij de korte termijn het wint.

Vertaald: "Oorlog is vrede, omdat beleidsmakers en ondernemers nu eenmaal in termen van oorlog denken en werken".
  De consument zal dat herkennen.

En  u ook.
  De rijksoverheid is op dit vlak net een mens, bleek deze week. Als gevolg van de economische neergang moet hard worden bezuinigd. Dus draaide minister Maxime Verhagen krachtig de subsidiekraan voor duurzame energie dicht. Voor alternatieven als zonne-energie en windparken wordt het feitelijk onmogelijk subsidie te krijgen. Ze mogen dan nog zo schoon zijn, ze zijn nog altijd duurder.

Een aperte en smerige leugen: vuile energie is veel duurder, alleen wordt de rekening pas later betaald.
  En dat kunnen we ons niet meer permitteren.

Inderdaad. Alleen kunnen we ons dus het vuile niet meer permitteren.
  De langetermijnnorm, een 20 procent lagere CO2-uitstoot in 2020, verliest het zo van de kortetermijnnorm van een lager overheidstekort in 2014, wanneer deze regering opstapt. Die belangenafweging valt politiek wel te begrijpen, maar is funest voor de overgang naar een duurzame economie.

Een herhaling van de leugen met andere woorden.
  Is er dan geen hoop? Jawel: economische groei. Hoe jammer een deel van links dat ook mag vinden, groei verschaft beleidsmakers de nodige financiële ruimte om groen te blijven denken.

En tot slot een Ad hominem.
    Nu is in Informatiefilter de regel geformuleerd dat wie een Ad hominem gebruikt, meteen circa 60 procent minder te vertrouwen is. Wat in dit geval had geholpen om dit bericht te lezen, omdat het begon met dit Ad hominem:
  Een klassiek links standpunt is dat economische groei slecht is voor het milieu. Wat bedrijven ook aan duurzame initiatieven bedenken, uiteindelijk lijdt het milieu onder hun groei. Deze kritiek kreeg het op duurzaamheidsvlak ambitieuze Unilever onlangs te verduren. De multinational kon maar beter het consuminderen stimuleren, werd geschamperd.   ...



Naar Noodzaak economische groei , of site home .

28 dec.2006