Uit: De Volkskrant, 12-11-2010, ingezonden brief van Erik Gremmee (Amsterdam)

Ga wel naar Birma

Alle negatieve publiciteit over Birma ergert me mateloos. Natuurlijk is het regime daar fout, wordt de bevolking onderdrukt, is er geen vrije meningsuiting en zijn er politieke gevangenen. Daarom raadt men ons af dit land te bezoeken. Dat de bevolking daardoor nog meer geïsoleerd raakt, vindt men niet van belang.
    Mijn vrouw en ik hebben de afgelopen jaren een aantal landen in Zuid-Oost Azië bezocht, waaronder Laos en Vietnam. Ook dat zijn éénpartijstaten waar veel politieke gevangenen in heropvoedingskampen zitten en de mensen geen kritiek op de regering durven geven. Ik vraag me dan ook af waarom over die landen praktisch nooit negatieve berichten in de pers komen en waarom een bezoek aan deze landen niet wordt afgeraden. Hetzelfde geldt trouwens voor China, dat ook een éénpartijstelsel heeft, waar sinds 1949 geen vrije verkiezingen meer zijn gehouden en waar de mensenrechten op alle fronten met voeten worden getreden.   ..
    Ik hoorde vorige week in alweer een negatief tv-programma over Birma dat 10 procent van de bevolking in armoede leeft en dat er tweeduizend politieke gevangenen zijn. In China leven, ondanks de toenemende welvaart, 40 miljoen mensen onder de armoedegrens. Dat is bijna net zoveel als de hele bevolking van Birma.
    In februari zijn we een maand door Birma getrokken en het commentaar dat we daar op kregen was vaak niet mis. Toch zijn we gegaan en we hebben daar beslist geen spijt van gehad. De bevolking is ontzettend blij als toeristen hun land bezoeken, want ze zijn erg nieuwsgierig naar wat er zich buiten Birma afspeelt. Van hun regering krijgen zij ook alleen maar de negatieve dingen over de westerse wereld te horen.   ...

Red.:    Uit de mond van een gekend Koude-Oorlog verslaggever (en China-correspondent):

Uit: De Volkskrant, 04-12-2010, door Hans Moleman

Gebraden duif aan het prikkeldraad

De verrukkelijke geur van gebraden duif en verse kimchi vult de neuzen in Imjingak. ...
    Wacht even, kan dit wel?
    Imjingak ligt letterlijk aan het prikkeldraad van de grens tussen het zuiden en noorden van Korea. Het is vier dagen na een dodelijk artilleriebombardement op Yeonpyeong, een Zuid-Koreaans eilandje dat amper honderdvijftig kilometer verderop ligt.
    Maar het jaarlijkse Sojaboon Festival gaat door, pal aan de grens met het land van Kim Jong-il, de dictator die met dood en verderf dreigt. Het is zaterdagmiddag een gezellige drukte op het recreatiepark van Imjingak, zestig kilometer ten noorden van de hoofdstad Seoul.
    Is het niet gevaarlijk daar in Zuid-Korea, kreeg ik de afgelopen week regelmatig te horen. De vragen kwamen van mensen in Nederland die lazen over dreigende scenario's van een nieuwe Koreaanse oorlog. Op de tv kwamen expats aan het woord uit Seoul, die meldden dat ze voor de zekerheid maar vast een vluchtroute hadden uitgestippeld.
    Zo zie je hoe de media een virtuele werkelijkheid kunnen schetsen die haaks staat op wat je zelf aantreft. Alle camera's waren gericht op de dreiging, op een gebombardeerd eilandje. Ondertussen ging het leven in de rest van Zuid-Korea gewoon zijn gangetje. Natuurlijk, het leger was in een hogere staat van paraatheid gebracht. Maar de commandant van de Zuid-Koreaanse grenstroepen had het toch niet nodig gevonden de populaire boerenmarkt aan de grens af te gelasten.
    Zo acuut was de dreiging dus kennelijk ook weer niet. Maar alleen op het kleine eilandje dat door granaten werd getroffen, was het echt crisis. De rest van het land ging door met het dagelijks leven: familiebezoek, naar het barbequerestaurant met vrienden en collega's, een nieuwe Samsung Galaxy S-pad kopen. Geen enkel Zuid-Koreaan die ik tegen kwam zei 'ga niet naar de grens, daar is het gevaarlijk'.    ...

Red.:    Dat modeverschijnsel heeft ook zo zijn eigen regels - uit de volgende bron blijkt een daarvan:

De Volkskrant, 04-12-2010, ingezonden brief van Herry Vos (Vries)

Oneerlijk

Met verbazing en boosheid volgde ik de afgelopen weken de media. Eerst was daar het rapport van de Onderzoeksraad voor Veiligheid ('Over de fysieke veiligheid van het jonge kind'), toen de zaak Brandon en tenslotte het rapport van de Commissie Samson over misbruik van kinderen in pleeggezinnen en instellingen. Mijn boosheid komt voort uit het verschil in aandacht dat de media besteedden aan deze drie zaken. Beide rapporten over misbruik van kinderen haalden nog niet een kwart van de aandacht van Brandon.
    Zet dat af tegen de aantallen kinderen waar het om gaat. Enige tientallen mensen delen het lot van Brandon, bij kindermishandeling gaat het om vele duizenden. Zelfs het aantal kinderen dat jaarlijks omkomt ten gevolge van mishandeling overstijgt het aantal vastgeketende Brandons.
    Waarom deze wanverhouding in aandacht? Een van de redenen is het feit dat Brandon in beeld kwam in al zijn ellende. Maar waar blijven de beelden van al die duizenden geketende, mishandelde kinderen waar de Onderzoeksraad en de Commissie het over hebben? Die kinderen hebben daar evenveel recht op als Brandon.
 

Red.:   Die regel dus zijnde: te vertonen beeld gaat voor alles - ook voor alle verschillen in inhoudelijke zwaarte. En tevens: een individu of individueel geval krijgt veel meer aandacht dat een groepsgeval, ook al is dat numeriek en meestal dus ook inhoudelijk talloze malen belangrijker.
 

Naar Vrijheid van meningsuiting , Sociologie lijst  , Sociologie overzicht  , of site home .