Bronnen bij Amerika en Katrina: rol overheid

De Katrina-ramp werpt ook een schril licht op de bestaande verhoudingen tussen de publieke en private sector:
 

 De Volkskrant, 06-09-2005, door Paul Krugman (The New York Times)

Cynisme over publieke sector bleek dodelijk

Elke dag na het passeren van de orkaan Katrina komt er nieuw bewijs boven water van de fatale dwaasheid van de federale autoriteiten. Ik laat hierbij de lokale ambtenaren en die van de staat niet buiten schot, maar de federale overheidsdienaren hadden toegang tot de middelen die een verschil hadden kunnen maken, maar die werden nooit ingezet. ...
    Maar de fatale dwaasheid van de federale regering was niet alleen het gevolg van het persoonlijke falen van Bush: zij was het gevolg van een ideologische vijandigheid ten opzichte van het idee om de overheid te gebruiken om de publieke zaak te dienen. De afgelopen 25 jaar is de rechtervleugel bezig geweest de publieke sector zwart te maken, met de boodschap dat de overheid altijd het probleem is en niet de oplossing. Waarom zouden we dan verbaasd zijn dat de overheid geen oplossingen brengt wanneer we deze nodig hebben? ...
    Maar de neergang van de FEMA ging door, met de aanstelling van Michael Brown als de opvolger van Allbaugh. Meneer Brown heeft geen duidelijke kwalificaties, behalve dan dat hij op de campus de huisgenoot was van Allbaugh. Maar Brown werd waarnemend directeur van de FEMA; The Boston Herald schreef dat hij in zijn vorige functie ontslagen was:
toezichthouder op paardenshows. Toen Allbaugh vertrok, werd Brown het hoofd van de dienst. De onbeschaamde vriendjespolitiek van deze benoeming toont de minachting van de' regering voor deze dienst; je kunt je het effect ervan voorstellen op het moraal van de staf.
    Die minachting is, zoals ik zei, een teken van de algehele vijandigheid naar de overheid als een positieve kracht. De Amerikanen die langs de Golfkust wonen, hebben nu aan den lijve de consequenties gevoeld van deze vijandigheid.
    De regering heeft altijd geprobeerd om 11 september te beschouwen als een les over goed en kwaad. Maar met rampen moet worden omgegaan, ook als ze niet door kwaadwillenden zijn veroorzaakt. Nu hebben we weer een dodelijke les gekregen in de noodzaak van een effectieve overheid, en waarom toegewijde ambtenaren ons respect verdienen. Zullen we luisteren?


Uit: De Volkskrant, 10-09-2005, door Paul Brill

De week van de wederopbouw van New Orleans

Tussentitel: Witte Huis zal pleidooi voor culturele integratie wel niet overnemen

...     Opmerkelijk, dit conservatieve pleidooi voor een vorm van social engineering. Maar of het Witte Huis er oren naar heeft, moet zeer worden betwijfeld. Zo niet vanwege ideologische huiver, dan wel om politiek-tactische redenen. Want ook in zijn tweede termijn blijft George W. Bush uiterst beducht om dezelfde 'fout' als zijn vader te maken, die de kern van zijn christelijk-rechtse achterban van zich vervreemdde. Die achterban koestert een diep wantrouwen jegens een sturende overheid.


Red.:   Middels een jaar later:


Uit: De Volkskrant, 25-08-2006, door Diederik van Hoogstraten

De ramp van de falende politici

Wederopbouw van New Orleans is een jaar na de orkaan Katrina nog steeds niet zichtbaar


...   Nieuws uit New Orleans is zelden goed. Wie de jazzstad heeft bezocht nadat Katrina er dood en verderf had gezaaid, kijkt daar niet van op.
    Kort na de ramp kon de hoopvolle bezoeker nog denken: aan het werk. Het kán. Het is hier een puinhoop, het stinkt en de boel staat op instorten, maar toch. Opbouwen en vooruit kijken.
    Dit is ook precies wat president George W. Bush en burgemeester Ray Nagin beloofden. En beloven. Maar daar zit nu net het probleem. De politiek is een jaar later nog even disfunctioneel als op 28, 29, 30, 31 augustus 2005. Zonder krachtige leiding van de lokale en nationale politiek is de wederopbouw van New Orleans ondenkbaar, maar het was het falen van diezelfde politiek dat de ramp juist mogelijk maakte.
    Twee belangrijke non-fictieboeken over New Orleans en Katrina brengen die harde waarheid helder naar voren. De Amerikaanse voorkeur voor een kleine overheid is leuk en aardig en vaak betrekkelijk onschuldig. Maar wanneer het gaat om een fundamentele bescherming tegen wind en water, en om tijdig ingrijpen als een ramp zich aandient, moet de overheid het voortouw nemen. ...
   

Naar Amerika en Katrina , Anglicistisch beleid , Rijnlandmodel overzicht , of site home .