Een belangrijke discussie tussen de juristen, dan vooral rechters, en de rest van de bevolking is de strafmaat. Een van de veelgebruikte argumenten van juristen in deze discussie is dat het verband tussen hogere straf en recidive niet bewezen is. Dat klopt misschien, maar de denkfout zit in het volgende: het verband tussen lagere straffen en recidive is ook niet bewezen. En  blij gelijkblijvende recidive, brengt een een lagere strafmaat een groter aantal misdaden met zich mee. De rationele conclusie is dus dat tot het verband tussen strafmaat en recidive aangetoond is, een hogere strafmaat de voorkeur verdient.

Het positieve argument van rechters tegen een hogere strafmaat, dat wil zeggen, die meer volgens de wettelijke richtlijnen, is dat de rechter dan niet meer de persoonlijke omstandigheden van de dader kan meewegen. Waar dit argument niet stoelt op een verband met recidive (een lagere straf dan de norm moet natuurlijk gerelateerd aan zijn aan de motieven, en daarmee de kans op recidive), blijven als redenen voor dit argument nog de persoonlijk over: een strafmaat meer volgens de norm ontneemt de rechter een deel van zijn beslissingsvrijheid - een vorm van vrijheid waar weinig mensen zonder protest afstand van nemen.

Een meer specifiek voorbeeld van een denkfout is die omtrent DNA bewijs. DNA-sporen zijn een sterk bewijs van aanwezigheid van een verdachte op plaats delict, of een relatie tussen verdachte en slachtoffer. Dit werd bijvoorbeeld gebruikt bij de veroordeling in herziening in de Deventer-moordzaak van de verdachte Ernest Louwes. De denkfout is dat dat deze relatie tussen DNA en daderaanwijzing niet opgaat als er eerder contact tussen verdachte en dader of plaats delict is geweest, zoals in de Deventer moordzaak. Of: als een man verdacht wordt van de moord op zijn vrouw in haar huis, kan de aanwezigheid van zijn DNA in het huis nog op het lichaam van zijn vrouw gezien worden al bewijs van zijn schuld.

Naar Juristen , Juristen, lijst , Sociologie lijst , Sociologie overzicht  , of site home .