De belangrijkste taak van het anticommunisme is om mensen af te schrikken van steun aan stromingen en partijen die naar een meer evenwichtige verdeling van macht en inkomen in de maatschappij streven - de sterkte anticommunisten vindt je onder de neoliberalen, die gewoon alle macht en geld voor zichzelf willen houden. Die rol heeft het anticommunisme al bijna sinds het opkomen van het communisme: De Volkskrant, 04-05-2011, ingezonden brief van J.W. Schutte (Bennebroek) Mussert of Moskou In het artikel 'Ik de SS'er' (V, 2 mei) mis ik de belangrijkste aanleiding voor die dienstneming bij de Waffen SS, namelijk de strijd tegen het communisme. De onophoudelijke reclame ‘Mussert of Moskou’ tijdens de bezetting heeft er zeker aan bijgedragen. Ik kende jongeren uit verre van nazi-vriendelijke kringen die zich hebben aangemeld voor de Waffen SS, om te strijden aan het Oostfront. Red.: En dat sentiment is zeker niet spontaan in de oorlog ontstaan, maar stamt van (ver) daarvoor. De rol van het anticommunisme als afschrikmiddel werd weer benadrukt tijdens de kredietcrisis van 2008-2009. Toen het hoogtepunt van de schok de nodige kritiek op het kapitalistische en neoliberalisme opleverde, zag je na enige weken een snelle stijging van het aantal artikelen over de communistische tijd in Oost-Europa. Allemaal gevuld met de bekende anti-communistische propaganda. Met als als voorlopig hoogtepunt de toekenning van de Nobelprijs voor literatuur. Net als die voor de Vrede in veel gevallen een ideologisch uithangbord, was het volgende eigenlijk voorspelbaar: Uit: De Volkskrant, 09-10-2009, door Olaf Tempelman Haar weigering de Securitate inlichtingen te verstrekken leidde tot een veroordeling tot 'heropvoeding' Herta Müller: chroniqueur van de angstigste barak ‘Elk boek van haar draagt het stigma van de geheime terreur die nooit meer uit haar oeuvre kan worden gewist.’ Twintig jaar na het instorten van de communistische dictaturen kreeg de Duits-Roemeense schrijfster Herta Müller de Nobelprijs. Herta Müller, winnares van de Nobelprijs voor de Literatuur 2009 (Reuters) Het communisme was de leer van het paradijs op aarde. De praktijkversie benaderde vaker de hel, en in het Europa van de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw was dat nergens meer het geval dan in het Roemenië van Nicolae Ceausescu. Noord-Korea was zijn – openlijk beleden – voorbeeld. In het dagelijks leven van de inwoners streden angst en schaarste om voorrang. Weinigen hebben de details van dit ‘leven in zwart-wit’ in Oost-Europa ‘angstigste barak’ zo treffend, precies, beklemmend en roerend beschreven als Herta Müller, in 1953 geboren in Nitzkydorf (Nitchidorf) in de Banaat, het zuidwesten van Roemenië, maar enkele tientallen kilometers van het prikkeldraad van het IJzeren Gordijn. Red.: Een anticommunisme-propagandist, ten einde de gelegenheid te bieden om alom de gevaren van het gemeenschapsdenken te belijden. Dit artikel werd meteen gevolgd dooreen andere kandidaat. eentje die één van de oudste propagandatrucs gebruikt: de omkering (de tegenstander beschuldigen van wat je zelf doet): Uit: De Volkskrant, 09-10-2009, door Sander van Walsum. De 'alledaagse DDR' kennen we inmiddels wel In Enschede worden gebruiksvoorwerpen uit de DDR getoond. Op de eigenzinnigheid van de samenstellers is wel wat af te dingen, meent Sander van Walsum. Tussentitel: DDR geldt als exotisch landje met een iets te strenge veldwachter In het Enschedese museum TwentseWelle wordt het verhaal van de Duitse Democratische Republiek (1949-1989) verteld aan de hand van residuen van de verdwenen staat: een reusachtig standbeeld van Lenin die het proletariaat de weg wijst, foto’s die een indruk geven van de manier waarop de DDR-burgers hun vakantie doorbrachten, maquettes van het centrum van Berlijn zoals de Oost-Duitse planologen zich dat hadden voorgesteld, en gebruiksvoorwerpen die een indruk geven van de tot ideaal verheven soberheid in de DDR-huishoudens. In de Volkskrant van 8 oktober (pagina Leven) legt Marinus Haas, een van de samenstellers van ‘DDR, impressies van een verdwenen republiek’ uit wat hij met het tonen van Trabantjes, foute pakken en potten Spreewald-augurken heeft beoogd. ‘De meeste Nederlanders hebben een heel somber beeld van het leven in de DDR. Alsof de mensen daar alleen maar angstig en ongelukkig binnen zaten. Dat er achter die grens ook feest werd gevierd en dat mensen op vakantie gingen en prachtige dingen gebouwd en ontworpen hebben, is minder bekend.’ Hij wil, kortom, het gangbare beeld corrigeren dat het leven van alledag in de DDR uitsluitend werd beheerst door het feit dat het land een schimmige dictatuur was. Ofwel: hij gaat eigenzinnig in tegen de heersende DDR-historiografie. Feitelijk begaat hij echter een platgetreden weg. Want de DDR is vanaf de vroege jaren negentig in beeld en geschrift stelselmatig teruggebracht tot een exotisch landje met een iets te strenge veldwachter. Of het nu gaat om een lange reeks komische films (Good Bye Lenin, Nationale Volksarmee, Sonnenallee en vele andere), om tentoonstellingen van DDR-schilderkunst, herinneringen van veertigers aan hun tijd als pioniertje of de musea met DDR-parafernalia: ze hebben hun streven met elkaar gemeen om de mensen achter de dictatuur en hun streven naar ordening en normaliteit te tonen. ... Red.: Van Walsum constateert dat er een film is gemaakt die niet de sociale controle en onderdrukking in de DDR als enige onderwerp had; Good Bye Lenin. Die film was succesvol, vooral omdat het een leuke film was - goed gemaakt. Los van het onderwerp. Het had bij wijze van spreken ook over iemand kunnen gaan die in een coma was beland en wakker wordt in een andere wereld (iets dergelijks overkomt de één van de hoofdrolspelers in de zin van dat de muur is gevallen tijdens haar ziekte). En omdat deze film succes had, en overal vertoond is, worden er natuurlijk vervolgfilms gmaakt, die nauwelijks bekend zijn. In ieder geval buiten Duitsland. En dat is dan reden om een pro-DDR propagandaoorlog te signaleren. De werkelijkheid is natuurlijk dat het medium film niets meer is dan entertainment. Mensen doen hun impressies over maatschappij op uit de massamedia - krant en televisie. En in die krant en, vooral, op die televisie zie je, bij wijze van spreken, om de nadere dag een herdenking van de val van de Muur, schietende VOPO's, uitgewisselde spionnen, marcherende DDR-soldaten opengaande Stasi-archieven, ontmaskerde voormalige Stasi-spionnen, verontwaardigde Stasi-slachtoffers, herdenkingen van de voedselvluchten, enzovoort,en dat allemaal onder gebruik van kreten als "het voormalige arbeidersparadijs". En daarmee is de situatie weer teruggedraaid naar de werkelijkheid. In die werkelijkheid verschijnt er een niet-anti-DDR artikel over een niet-anti-DDR-tentoonstelling. Hetgeen iets afdoet aan de houding gekweekt door de anticommunistische propagandaoorlog. Als reactie schrijft Volkskrant-correspondent Sander van Walsum een opinieartikel om aan te duiden dat het een niet-DDR artikel betreft, en dat dat onjuist is. Dat dus alleen anti-DDR-artikelen mogen. Het artikel van Sander van Walsum maakt dus deel uit van de anticommunistische propagandaoorlog. Een propagandaoorlog waarin journalisten een sterke en stuwende rol spelen, omdat journalisten een direct belang voelen bij het het bestrijden van het communisme, omdat ze menen dat het communisme hun vrijheden beperkt. Even later gevonden, nota bene uit het zelfde krantenexemplaar als dat van Van Walsum: Uit: De Volkskrant, 09-10-2009, van correspondent Merlijn Schoonenboom Leipzig herdenkt dat twintig jaar geleden 70 duizend burgers voor meer rechten in de DDR de straat opgingen Op zoek naar de heldenstad van 1989 Reportage Val van de muur | Leipzig, Dresden, Berlijn en Plauen herdenken deze week hun grote demonstraties in oktober 1989. Maar waar vond de eerste plaats? ... Red.: Gevolgd door een artikel van ongeveer eenderde pagina. Maar als Sander van Walsum het artikel gelezen had, bijvoorbeeld uit interesse om te zien hoe zijn opvolger als correspondent in Duitsland het doet, dan nog zou het hem waarschijnlijk niet opgevallen zijn - hij zou het niet geregistreerd hebben als een artikel uit de anticommunistische propagandaoorlog, want er verschijnen zo veel van dit soort artikelen. Nee, waar hij op reageerde, was op dat ene opvallende artikel: een niet-anti-communistische artikel. Dat was pas wat ... Drie dagen later: Uit: De Volkskrant, 12-10-2009, door Jan Hunin Sporen | 15 oktober 1949 Tot op het schavot bleef Rajk geloven in Stalin Zestig jaar geleden werd de Hongaarse stalinist Laszlo Rajk opgehangen. De executie was het begin van een massale zuiveringscampagne in de communistische partij van Hongarije. ... Red.: Jan Hunin is Oost-Europacorrespondent, en scheidt een continue stroom anticommunistische artikelen af. Het is de week van de ondergang van de DSB-bank - een zoveelste deconfiture voor het kapitalisme. Dus weer tijd voor het volgende artikel: Uit: De Volkskrant, 17-10-2009, door Yoeri Albrecht. Niet '68 maar '89 was het revolutiejaar Na de val van de muur heeft generatie van '68 beschamend weinig eerbied getoond voor de opstand gekomen Oost-Europese burgerij, stelt Yoeri Albrecht. ... Red.: Let overigens op: dit is wel liefst vijf dagen na het vorige anticommunisme-artikel. Het was wat druk met andere zaken, maar even tussendoor - het artikel gaat over geluk, maar anti-communisme kan je overal bij slapen: Uit: De Volkskrant, 30-10-2009, column door Olaf Tempelman 'Ik keek naar de zon en de zee en ik zag dat het goed was' Dat geluk in deze rubriek regelmatig een onderwerp is, heeft alles te maken met de enorme hoeveelheid boeken die erover verschijnt. Voor kerken en politieke ideologieën lijken westerse mensen van nu niet meer warm te krijgen, voor geluk des te meer. ... Ruud Hollander, hoofdredacteur van Psychologie Magazine en – dat is echt een blad van nu – Happinez, ... Voor wie zelf aan de slag wil en geklungel wil vermijden zijn er nu veertig Hollander-columns met ‘bevrijdende inzichten’ verzameld in Iemand zoals jij (Archipel; euro 12,50). Bij het openslaan had ik een beetje het soort reserves dat mensen vroeger konden hebben bij de Pravda: als dit maar geen robuust geronk wordt. Het is me meegevallen. De verzamelde werken van Hollander zijn die van Brezjnev niet. Geen dogma’s, maar verhaaltjes uit het leven zelf, en ook maar 88 pagina's in plaats van een hele plank. ... Red.: Overigens stamt het anti-communisme als afschrikmiddel van direct na de Tweede Wereldoorlog. Door de grote bijdrage van de Sovjet-Rusland in de overwinning op de Duitsers, waren er te veel burgers geneigd positief te denken over het communisme. Dat moest meteen aangepakt worden, hetgeen de oorzaak was van de Koude Oorlog. Nu is dat natuurlijk iets wat men moeilijk of niet toegeeft, maar soms "vergist" men zich: Uit: De Volkskrant, 31-10-2009, door Peter Giesen Macho met schortje Hoe mannelijk is de Nederlandse man? Daarover praten historici de komende week. 'Niet elke man is stoer' ... De Nederlandse man, dat is toch een onverbeterlijke polderaar, wars van martiaal machtsvertoon en stereotiep machogedrag? Dat is een enorme simplificatie, zegt Dudink, gebaseerd op de laatste decennia. Er zijn ook perioden geweest waarin Nederlanders agressief optraden – tijdens de koloniale oorlogen aan het einde van de 19de eeuw of bij de politionele acties in Indië, in 1947 of 1948. De Koude Oorlog werd in Nederland keihard gevoerd, zegt Jolande Withuis, als socioloog verbonden aan het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie (NIOD). ‘Als je ziet hoe mannen als Drees zich over communisten uitlieten, daar is Geert Wilders niks bij. Ratten waren het, die knaagden aan de dijken van de democratie.’ ... Red.: Terug naar het stuk van Sander van Walsum. Het was nog anderen opgevallen, dat hier werkelijkheid en objectiviteit geweld werd aangedaan. Uit: De Volkskrant, 31-10-2009, rubriek Ombudsman, door Thom Meens Ostalgie en Beethoven ... In dezelfde week dat dit briefje naar de redactie werd gestuurd, kwam nog een brief binnen van iemand die het oneens was met een stuk in de krant. Ook nu werd rectificatie geëist, of anders publicatie gevraagd van de brief. Het was een brief waarin werd gereageerd op een forumstuk van een Volkskrantredacteur, de vorige correspondent in Duitsland. Dat stuk reageerde zelf weer op een recensie op de kunstpagina’s over een tentoonstelling over het leven in de vroegere DDR. In de recensie werd de samensteller van de tentoonstelling geciteerd. Hij zei dat het leven in de DDR ook zijn gewone kanten had. Mensen gingen op familiebezoek en met vakantie. De ex-correspondent constateerde in zijn opiniestuk dat de gure kanten van de dictatuur en de repressie in de DDR steeds minder naar voren komen en vergeten dreigen te worden. Tentoonstellingen als deze werken daaraan mee, was zijn conclusie. Daarop reageerde het museum met een briefje, waarin onder meer de vraag werd gesteld of de ex-correspondent de expositie wel had bekeken voor hij zich een oordeel aanmat, omdat de expositie wel degelijk oog heeft voor de gure kanten van de DDR. De brievenredactie wilde het briefje alleen plaatsen als die vraag eruit werd gehaald, maar dat wilde het museum niet. Vervolgens ontstond een patstelling. De redactie wilde het opiniestuk niet rectificeren, het museum wilde ruimte krijgen om te laten zien dat de tentoonstelling toch echt meer was dan goedkope ostalgie. Zo kwam de zaak op mijn bureau. Wat betreft de vraag van het museum: De redacteur had de expositie niet gezien toen hij zijn opiniestuk schreef. Later is hij alsnog gegaan en dat heeft zijn mening niet veranderd. Volgens hem was het ook niet nodig om eerst te gaan kijken: hij reageerde immers op iets wat de samensteller zelf in de krant te berde had gebracht, namelijk dat het leven in de DDR ook zijn gewone kanten had. Dat beeld is vals, houdt hij vol. Dat de expositie ook aandacht schenkt aan de repressie, doet daaraan niets af. ... Red.: De ideologie en morele corruptie is duidelijk zichtbaar: Van Walsum had zijn stuk geschreven zonder de tentoonstelling gezien te hebben - eigenlijk al een doodzonde als de tentoonstelling het onderwerp is. Dat hij achteraf zijn oordeel niet wijzigt, is een geval van de meest simpele psychologie: men geeft niet graag, en zeker niet spontaan, eigen gemaakt fouten toe. Maar het is nog erger: het was zelfs niet nodig om eerst te gaan kijken. Oftewel: Sander van Walsum kende de waarheid al voordat hij hem gezien had. Overduidelijk een geval van ideologische verdwazing. Wat die ideologische verdwazing inhoudt staat er ook: er bestond volgens Van Walsum geen gewoon leven in de DDR - oftewel: het was de hele dag Stasi en stokslagen. Natuurlijk wordt hij gedekt door zijn collega, die, even natuurlijk, even erg anti-communistisch is:
Waarop nog wat smoesjes volgen. Rond deze tijd is de herdenking van de valk van de muur, twintig jaar geleden. Stukken daarover zullen we hier niet opnemen - dat is te gemakkelijk. Maar onderstaande kan je daar een beetje buiten zien: Uit: De Volkskrant, 06-11-2009, door Geke van der Wal Graag geziene gast, verkapte verrader ‘Dat vind ik zo ongelooflijk: hij weet wat hij heeft gedaan, maar blijft op bezoek komen, drinkt een kopje koffie, praat en lacht.’ Met een mengeling van woede, sympathie en verbijstering denkt de ooit uit de DDR vertrokken Susanne Schädlich aan haar oom, die de familie voor de Stasi in de gaten hield. Op een koude dag eind januari 1992 leest Hans Joachim Schädlich voor het eerst zijn Stasi-dossier. In hetzelfde vertrek zitten zijn vrienden Jürgen Fuchs, Katja Havemann en Gerd Poppe, eveneens verdiept in hun dossier. Bij iedereen speelt de informant Schäfer een prominente rol, maar niemand weet wie zich achter die schuilnaam verbergt. Maar dan komt Schädlich een notitie tegen die hem naar adem doet happen. Zijn broer, de populaire Karlheinz, historicus, literatuurliefhebber, bekend in dissidente kringen, een graag geziene gast op de half illegale schrijversbijeenkomsten, bevriend met schrijvers en intellectuelen uit Oost en West, heeft de hele literaire dissidentenclub vijftien jaar lang, tot in West-Duitsland toe bespioneerd. Als Schädlich even later in zijn auto zit, begint hij onbedaarlijk te huilen, een kramp, hij kan niet meer stoppen. Dochter Susanne Schädlich woonde in Los Angeles toen ze het bericht kreeg over het verraad van Karlheinz, haar lievelingsoom. ... Red.: Het volgend viel nog op: dat talloze mensen pas na de val van de muur, toen ze inzicht kregen in hun Stasi-dossiers, erachter kwamen dat ze ooit gevolgd waren. Kennelijk was dat tijdens hun leven niet te merken. Dan kan je je je afvragen: als er niets van te merken was, wat is dan het probleem? In het Westen worden op dit eigenste moment ongetwijfeld talloze mensen op soortgelijke manier in de gaten gehouden. En op andere, meer technologisch voortgeschredene manieren. Een deel van die angsten voor de Stasi zouden est wel eens ingebeelde angsten kunnen zijn. Die flink aangewakkerd worden. Even nog een voorbeeldje om te laten zien dat ook sport-afdeling van harte meedoet: Uit: De Volkskrant, 05-11-2009, van verslaggever Bart Jungmann Tranen bij weerzien Hertha Op 11 november 1989 trekken duizenden Oost-Berlijners richting Olympia Stadion om Hertha BSC – vanavond de opponent van Heerenveen – weer eens te zien. Normaal bezochten Holger Spittel en zijn vader de thuiswedstrijden van Hertha BSC met de auto. Kon gemakkelijk in die tijd. Het parkeerterrein bij het Olympia Stadion was groot genoeg voor de paar duizend toeschouwers die de beste club van Berlijn in de jaren tachtig nog goed genoeg vonden. Maar op 11 november 1989 besloten ze met het openbaar vervoer te gaan. Dat bleek een verstandige zet. De parkeervakken, tot dan toe ruim voldoende voor alle Volkswagens en Mercedessen, puilden opeens uit van de Trabanten en de Wartburgen. Twee dagen eerder was de Muur gevallen en die zaterdag namen de Oost-Duitse pruttelkarretjes massaal bezit van West-Berlijnse wegen. Het Olympia Stadion zat vol met fans, voor wie Hertha een verloren liefde leek. ... Red.: Even tussendoor een bron die laat zien hoe goed het afschrikken heeft gewerkt: Uit: De Volkskrant, 14-11-2009, ingezonden brief van Johan Rebergen (Leiden) Buren en muren De Muur & ik: een meer dan voortreffelijke bijlage. Ik bewaar die voor mijn kleinkinderen. Ik heb alle artikelen op één na gelezen - dat gebeurt mij vrijwel nooit met welke bijlage dan ook. De titel van de bijlage is intrigerend. Mijn eerste gedachte was: wat heb ik met die Muur en de val ervan te maken? Mijn tweede en volgende gedachten waren anders: natuurlijk heeft de Muur, en met name de val, alles met mij te maken. Het betekende het einde van de Koude Oorlog, nooit meer angst voor een Rus in de achtertuin. ... Red.: Natuurlijk is er nooit maar een seconde een plan geweest om het Westen binnen te vallen. Andersom waren die plannen er aanvankelijk wel. Daarvoor zijn ook al die Duitse militairen zo snel gerehabiliteerd. Er is in 2001 een grote crisis met de financiën van de Europese Unie, waarvoor burgers in de Noord-Europese landen voor moeten opdraaien. Maar pas op dat u niet te hard protesteert! Anders komen de communisten: Uit: De Volkskrant, 13-08-2011, hoofdredactioneel commentaar, door Paul Brill Berlijnse geschiedenisles Vijftig jaar geleden begon de bouw van de Berlijnse Muur. Menige crisis volgde, maar uiteindelijk zegevierde de ratio. ... Vandaag vijftig jaar geleden werden door DDR-bouwvakkers de eerste fundamenten gelegd voor het bouwsel dat het symbool werd van de scheiding tussen Oost en West in de Koude Oorlog en vooral ook van een regime dat zijn burgers alleen met monstrueuze middelen aan zich wist te binden. Veel drama's speelden zich af rond de Muur. ... Het kan geen kwaad hier even bij stil te staan nu het slechte nieuws zich lijkt op te stapelen in Europa: eurocrisis, slachtpartij in Oslo, Britse rellen, dalende beurskoersen. De Berlijnse Muur was bij herhaling het brandpunt van crises die minstens even verontrustend waren. ... Red.: En een andere reden voor het gedoe rond de muur is deze: Uit: De Volkskrant, 15-08-2011, van correspondent Merlijn Schoonenboom Reportage | Twintig jaar na de bouw breidt Berlijn het 'officiële' herdenken fors uit Meer ernst rond de Muur ... Blijkens peilingen vindt eenderde van de Berlijners de Muur achteraf een goede beslissing. ... Red.: Indachtig de oude waarheid dat je alle mensen kunt beliegen, en sommige altijd, maar niet iedereen altijd. En op den duur zijn er velen die de logische optelsom maken: in het westen kon je met een goede opleiding meer uitbuiten, dus zullen veel van de goede en duur iopgeleide mensen naar het westen vluchten. De reden van de bouw van de muur. Dus is er regelmatig propaganda nodig om de leuyugen te beschermen:
Onder gebruikmaking van een geliefde hobby:
Oftewel: de DDR-dictatuur is net zo erg als de nazi-dictatuur. In de DDR stonden tenslotte ook gaskamers ... Fransje Timmermans is een PvdA'er van het type volksverrader. Met als specialiteit zijn krachtige steun voor het neoliberale Europese Imperium. Nu verkeerd dat Imperium vanwege de eurocriiss in oktober 2011 in moeilijk vaarwater, dus Fransje heft een afleiding nodig. Of misschien zit hij ook wel in over de Occupy-beweging tegen graaiende bankiers, wat al helemaal niets is, natuurlijk. Ddus tijd voor een waarschuwing en wat afschrikking: Uit: De Volkskrant, 20-10-2011, door Frans Timmermans, lid van de Tweede Kamer voor de PvdA Russen hebben hoge prijs betaald voor relatieve rust Rusland heeft zich nooit hersteld van de fouten die onder Jeltsin zijn gemaakt. De ontwikkeling tot hightech-samenleving stokt. Premier Rutte bezoekt deze week Rusland, twintig jaar nadat de Sovjet-Unie uit elkaar viel. Onbedoeld maakte Boris Jeltsin toen een einde aan dat staatsverband, terwijl hij wilde afrekenen met de Sovjet-bestuurslaag die hem had dwarsgezeten en die in augustus 1991 een coup pleegde. Er volgden jaren van politieke en economische chaos, een tweede staatsgreep in 1993 en twee bloedige oorlogen in Tsjetsjenië, maar de machtsovername door Vladimir Poetin en de explosie van de olie- en gasinkomsten zouden zorgen voor stabiliteit. Poetin heeft zijn macht gebruikt om de FSB, de opvolger van de KGB, tot spil te maken van de Russische politiek, de economie en uiteindelijk de gehele samenleving. Dat is niet alleen een bewuste keuze van Poetin, het is ook een logisch vervolg van Sovjet-fantoompijn. Red.: Mooi woord, dat Sovjet-fantoompijn - slaat vooral op het soort mensen als Fransje zelf, natuurlijk ... Wat was het toch mooi geweest als die communisten daar nog zaten... dan hadden ze nog steeds met hele en verdoemenis kunnen dreigen. Wat nu toch veel lastiger is, want je moet er nu van alles met de haren bij slepen. Constateerde de deskundige: Uit: De Volkskrant, 25-10-2011, door Jan Limbeek, Ruslandkundige. Over Rusland doet veel onzin de ronde De demografische werkelijkheid in Rusland is veel minder duister dan vaak wordt gesuggereerd. Tussentitel: De gemiddelde Russische man wordt 64 jaar. In 1995 was dat nog slechts 58 jaar Als een politicus wat zegt over Rusland, wordt niet zelden de waarheid geweld aangedaan. Daar verbaas ik me niet meer over. ... Red.: Wat we hier al geconstateerd hadden. Het gaat namelijk meestal helemaal niet over Rusland, maar over eigen emoties en onderbuikgevoelens. Waaronder dus bij Fransje:
Tja, Fransje heeft vermoedelijk een erg klein plassertje waar hij vaak gebruik van moet maken zo bang als hij is dat zijn geliefde neoliberale Imperium een deuk zal oplopen.
Maar meneer Limbeek, Fransje is in de leer geweest bij de beste kremlinologen, waarvan hij weet dat het enige dat nodig om zo'n soort artikel te schrijven een dikke duim is. Enfin, de details van de feiten zullen we maar laten voor wat ze zijn - meneer Limbeek heeft ze rechtgezet. Het heeft allemaal te maken met levensverwachtingen enzo, en dat is eigenlijk niet zo relevant. Daarin had Fransje wel gelijk. Naar Anti-communisme  ,
Politiek lijst
, Politiek & Media overzicht , of site home
. |