Bronnen bij Anti-communisme: aantal Westerse slachtoffers

21 jan.2009
Het gooien met aantallen slachtoffers van het communisme is algemeen beoefende hobby - van links tot rechts en van gewone man tot professor doet er aan mee. Natuurlijk vergeet men met hetzelfde gemak dat de Westerse machtsuitoefening hier en daar ook wat slachtoffers heeft gemaakt. Misschien zelfs een stuk meer. Een beginnetje:


Uit: De Volkskrant, 19-01-2009, door Gert-Jan van Teeffelen

Ieren koesteren hun zwaar bevochten vrijheid

Het eerste officieuze Ierse parlement, de Dáil, kwam op 21 januari 1919 bijeen. De dag was het begin van de bloedige Ierse Onafhankelijkheidsoorlog.

...   De Ieren zijn – zoals iedereen die er is geweest kan beamen – een buitengewoon vriendelijk volk. Maar ze zijn ook trots, koppig en achterdochtig. Eigenschappen die zijn te verklaren uit de tragische en bloedige historie.
    Zeven eeuwen lang was de Engelse onderdrukking, in uiteenlopende gradaties van bruutheid, de rode draad in de Ierse geschiedenis. ...
    De Ieren zijn zich nog steeds bewust van hun herwonnen vrijheid. Die is immers nog jong. Wanneer die precies begon, is lastig in een datum te vangen. De Ierse Vrijstaat, voorloper van de huidige republiek, werd in december 1922 formeel door de Britten erkend. Maar in de jaren daarvoor was al een schemertoestand ontstaan waarin de Ieren het heft steeds meer in eigen hand namen.
    Verzet kon ook niet uitblijven ....
    Pas in 1912, bij de derde poging, kwam er eindelijk een Home Rule Bill, die twee jaar later van kracht had moeten worden. Maar de Eerste Wereldoorlog verhinderde dat. ...
    De mogelijkheid van totale onafhankelijkheid was bij veel Ieren toen nog niet opgekomen. Dat veranderde echter in 1916. Een groepje radicale katholieke nationalisten besloot dat het tijd werd de wapens op te nemen tegen de Britse bezetter en de onafhankelijkheid uit te roepen.
    De Britten hebben deze Paasopstand snel de kop ingedrukt. Maar op zo gewelddadige wijze, dat de stemming omsloeg: ze executeerden vijftien leiders van de opstand, die prompt het martelaarschap verwierven. Eveneens omstreden was de poging van de Britten de Ieren een dienstplicht op te leggen, om ze de loopgraven in te kunnen sturen tegen de Duitsers.
    De verkiezingen na het einde van de oorlog resulteerden dan ook in een verpletterende overwinning voor de jonge nationalistische partij Sinn Féin. Die veroverde 73 van de 105 zetels die de Ieren in het Britse Lagerhuis hadden. Maar in plaats van naar Londen te gaan, riepen de Sinn Féin-parlementariërs in Dublin de onafhankelijkheid uit. Op 21 januari 1919 kwam het eerste officieuze Ierse parlement, de Dáil, bijeen.
    Daarmee was het Engelse garnizoen echter nog niet verdwenen, zoals werd geëist in de onafhankelijkheidsverklaring. Op diezelfde 21 januari pleegden twee jonge nationalisten, Sean Treacy en Dan Breen, op eigen initiatief een aanslag. Hun bedoeling was de Engelsen uit hun tent te lokken. Dat lukte. Na het doodschieten van twee agenten volgde een bloedige periode die bekendstaat als de Ierse Onafhankelijkheidsoorlog.
    Een republikeins leger, de IRA, begon een guerrillastrijd die zou uitmonden in het instorten van het Britse gezag. Formeel was het eiland toen al opgedeeld in Zuid- en Noord-Ierland. Toen het moment van onafhankelijkheid was aangebroken, besloten de in meerderheid protestantse noordelijke provincies Brits te blijven. De gevolgen zijn bekend.
    Tot de dag van vandaag zijn de verhoudingen tussen de Ierse republiek en de Britten niet echt hartelijk. Zeven eeuwen vechten zijn niet in een paar decennia uitgewist.


Red.:   Honderdduizenden doden. En als je de elders al vermelde aardappelhongersnood, de schuld van de Engelsen, erbij optelt, hebben we het over een paar miljoen.
    Voorlopig aan uw eigen onderzoekingen overgelaten zijn de massamoorden van de Fransen in Algerije en Indo-China (honderdduizenden doden), en de pogingen tot genocide van de Verenigde Staten in datzelfde Indo-China (miljoenen doden).
    En laat u daarna voorlichten door de linkse alfa-intellectuelen van de VPRO (In Europa), onder leiding van Geert Mak, over de verschrikkelijke wandaden van de communisten in Oost-Europa. Vergeet daarbij vooral niet de enorme aantallen doden bij de bevrijding van het communisme, met name dat in Letland (4) en Duitsland (0).
    Nog een Engels gevalletje:


Uit: De Volkskrant, 16-11-2009, van de redactie buitenland

Excuses Brown voor kindermigratie

Britten stuurden duizenden kinderen zonder medeweten ouders naar oud-kolonies | Veel kinderen werden in nieuwe land misbruikt.

De Britse regering wil haar excuses aanbieden voor het omstreden beleid van Groot-Brittannië om duizenden arme kinderen gedwongen naar voormalige kolonies te sturen. Dit gebeurde tot eind jaren zestig. Dat heeft de BBC zondag gemeld.
    Veel van de kinderen werden in hun nieuwe omgeving misbruikt en eindigden in instituten of als arbeiders op boerderijen. Ze kregen vaak te horen dat hun ouders waren overleden, terwijl dit niet waar was. Veel ouders wisten niet dat hun kinderen naar het buitenland werden gestuurd. Volgens de regering zouden de kinderen daar een betere toekomst krijgen, en tegelijkertijd zou de blanke gemeenschap in (oud-)kolonies groeien.
    Het Kindermigratie Programma werd veertig jaar geleden gestopt. Meer dan 130 duizend kinderen tussen de 3 en 14 jaar werden in het kader van dit programma naar het buitenland gestuurd.    ...


Red.:    Maar dit is slechts de moderne variant. De aanvankelijke bevolking van Australië vanuit Engeland een aantal honderden jaren eerder ging met net zo veel dwang gepaard, en dan praten we nog grotere groepen.
    Het volgende geval is bekend genoeg, maar hier wordt het kort en krachtig opgeschreven:


Uit: De Volkskrant, 28-03-2013, column door Marcel van Dam

De waarde van mensenlevens

Het was vorige week 10 jaar geleden dat Amerika en Groot-Brittannië een illegale aanvalsoorlog tegen Irak begonnen. Al ver voor de verkiezing van president Bush en de aanslag op de Twin Towers was de oorlog tegen Irak door de neo-conservatieve denktank rond Bush gepland. Vóór het uitbreken ervan heb ik ongeveer tien columns geschreven om die oorlog aan te kondigen. Nu, 10 jaar later, leidde de presentatrice van Nieuwsuur het onderwerp in met de mededeling dat nu ongeveer iedereen ervan overtuigd is dat die oorlog een grote vergissing was.
    'Een grote vergissing.' Een niet gelegitimeerde aanvalsoorlog is volgens het internationale recht een oorlogsmisdrijf, net als de bezetting die erop volgt en de misdaden tegen de menselijkheid die er tijdens en na die oorlog zijn gepleegd. Leiders van landen die niet zo machtig zijn als Amerika worden voor veel minder in Den Haag berecht. Nog afgezien van de puinhoop die er fysiek en mentaal van Irak is gemaakt. Waren er voor die oorlog enkele honderden tamelijk geïsoleerde fanaten die bereid waren tot terroristische acties tegen het Westen, daarna kreeg Osama bin Laden miljoenen aanhangers in de islamitische wereld waaruit hij kon werven.
    Waarom wordt die monsterlijke daad van Bush en Blair, die kennelijk weinig waarde hechtten aan een mensenleven - de oorlog kostte honderdduizenden mensen het leven en heeft miljoenen voor het leven getekend - nu door zoveel weldenkende mensen afgedaan als 'een grote vergissing' en niet als oorlogsmisdaad en misdaad tegen de menselijkheid? De reden is simpel. Een grote meerderheid van politici, opiniemakers en journalisten steunde Bush en Blair en die fout is makkelijker te verwerken als je het 'een grote vergissing' noemt in plaats van een oorlogsmisdaad. Minderheden zijn altijd schuldig, meerderheden vergissen zich wel eens.    ...


Red.:   Kortom: het hele bestuurlijke en mediale westen heeft hier aan meegedaan. Op enkele uitzonderingen na. Allemaal, het hele systeem, is medeplichtig aan de massamoord. De grootste na de Tweede Wereldoorlog op één na: de massamoord gepleegd in Vietnam door deze zelfde lieden.


Naar Anti-communisme , Politiek lijst , Politiek & Media overzicht  , of site
home .