Als eerste is daar het beroep op de geschiedenis. De joden hebben in vroegere tijden ook op het huidige grondgebied van de staat Israël gewoond. Het historische argument zegt dat op grond van dit feit de joden het recht hebben het huidige grondgebied van de staat Israël te claimen. In het algemeen is een argument aangaande rechten geldig dan en slechts dan als het geldt voor iedereen die in dezelfde omstandigheden verkeert. Dat wil zeggen: als het historische argument geldig is voor de joden, geldt het voor ieder volk dat eerder op een bepaald grondgebied heeft gewoond. Dat betekent dat de Amerikaanse Indianen het recht hebben op het grondgebied van de Verenigde Staten, dat de Aboriginals recht hebben op het grondgebied van Australië, de Maori's recht op het grondgebied van Nieuw-Zeeland, enzovoort. Al degenen die vinden dat de Indianen, de Aboriginals, de Maori's enzovoort niet het recht hebben op hun oude grondgebied, dat ze in tegenstelling tot de joden nooit verlaten hebben, kunnen het historisch recht van de joden ook niet gebruiken als argument. Als tweede is er het recht van gift. De Verenigde Naties hebben in 1946 besloten een deel van het grondgebied van wat toen Palestina heette toe te kennen aan de joden. De vraag is of deze gift rechtmatig is. Bij het doen van deze gift waren de Verenigde Naties mandaathouder van Palestina, maar het is de vraag of hieruit het recht voortvloeit om het gebied cadeau te doen aan een ander volk. Men zou op zijn minst verwachten dat bij de overdracht van een grondgebied de bestaande bewoners geraadpleegd zouden worden. In de overige praktijk van de Verenigde Naties heeft deze raadpleging ook altijd plaatsgevonden. Het feit dat dit in het geval van Palestina niet is gebeurd doet de rechtmatigheid van de gift aan de joden betwijfelen. Overigens geldt het argument van de gift slechts voor circa de helft van het grondgebied van de staat Israël. De overige helft is, tezamen met het besluit om de ene helft toe te wijzen aan de joden, toegewezen aan de Palestijnen. De joden hebben de Palestijnse helft bezet na een oorlog in 1948. Maar, even belangrijk: de Verenigde Naties hebben mogelijkerwijs wel jurisdictie over de staatsrechtelijke claims op het land, maar over de privaatrechtelijke: het land van de Palestijnse boer kan wel staatsrechtelijk toevallen aan de staat Israël, maar niet het privé bezit van land, huis en boomgaard. Dat blijft het onvervreemdbare eigendom van de bewoner, en zijn erfgenamen. Het feit dat het overgrote deel van dit Palestijnse eigendom is ontnomen door joodse migranten is volkomen tegen het recht. Om precies te zijn: joden en joodse erfgenamen maken gebruik van hetzelfde recht, met soms heel wat minder duidelijke gronden, om schilderijen en ander bezit verloren voor en in de Tweede Wereldoorlog terug te krijgen. Het ontnomen Palestijnse privébezit zal dus ooit teruggeven moeten worden. Het derde argument voor het recht van de joden op het gebied van de staat Israël is dat ze dat grondgebied al meer dan vijftig jaar bezetten, en het ongewenst zou zijn om dit nu terug te draaien. Ook dit argument is er één dat algemeen geldig zou moeten zijn. Dat wil zeggen: ieder land dat al zo lang de macht heeft op een grondgebied, heeft daarmee een blijvend recht op dit grondgebied verworven. De Russische bezetting van de Oost-Europese landen, de Oekraïne, Tsjetsjenië, enzovoort, het recht van China op Tibet, de Turkse bezetting van Noord-Cyprus, enzovoort, kunnen dan allemaal gerechtvaardigd worden met hetzelfde argument. Het feit dat men het argument in feite nergens toepast, behalve in het geval van Israël, maakt het argument ongeldig. Blijft over het argument dat slechts een enkele maal wordt gebruikt: het recht van de sterkste. Dit recht op het grondgebied van de staat Israël kan de joden niet ontzegd worden, want ze zijn de sterkste. Maar ook dit argument geldt dat het dan voor iedereen van toepassing is in dezelfde omstandigheden. Omdat het argument van het recht van de sterkste overal en op iedereen van toepassing is, is dit een argument dan ook van toepassing is op de Palestijnen. Die hebben daardoor het recht om alle mogelijke middelen te gebruiken om te laten zien dat ze de sterkste zijn. Het recht van de sterkste maakt ook geen onderscheid in de middelen die gebruikt worden om te proberen de sterkste te worden. Het recht van de sterkste legitimeert dus alle geweld van Palestijnen jegens joden, ongeacht aard of functie van de persoon, dat wil zeggen alle daden die de joden nu als terrorisme bestempelen. Als men ook het recht van de sterkste afwijst, is de conclusie dus dat de joden geen recht hebben op het grondgebied van wat nu de staat Israël is 
.Tot slot de woorden van mathematicus en filosoof Bertrand Russell, geschreven drie dagen voor zijn dood op 31 januari 1970, oud 97 jaar: "The tragedy of the people of Palestine is that their country was "given" by a foreign power to another people for the creation of a new state. The result was that many hundreds of thousands of innocent people were made permanently homeless. With every new conflict their numbers increased. How much longer is the world willing to endure this spectacle of wanton cruelty? It is abundantly clear that the refugees have every right to the homeland from which they were driven, and the denial of this right is at the heart of the continuing conflict. No people anywhere in the world would accept being expelled en masse from their own country; how can anyone require the people of Palestine to accept a punishment which nobody else would tolerate? A permanent just settlement of the refugees in their homeland is an essential ingredient of any genuine settlement in the Middle East. We are frequently told that we must sympathise with Israel because of the suffering of the Jews in Europe at the hands of the Nazis. […] What Israel is doing today cannot be condoned, and to invoke the horrors of the past to justify those of the present is gross hypocrisy." Naar Politiek lijst 
, Politiek & Media overzicht
, of site home
. |